As razóns para unha folga xeral, ... Por Vicenç Navarro

Este artigo detalla as razóns polas cales a folga xeral está máis que xustificada en resposta ás políticas que está realizando o goberno dereitista -Mariano Rajoy | Partido Popular- do polo de agora Reino de España. Desde Ártabra 21, consideramos de interese este argumentario desde unha óptica socialdemócrata e que paga a pena parar-se a le-lo.

Por Vicenç Navarro [*]

28.03.2012

Mírese como se mire, moitas das políticas públicas do goberno do Partido Popular teñen como obxectivo diminuír os salarios e reducir a protección social. Tal obxectivo xustifícase co argumento de que hai que recuperar a confianza dos “mercados financeiros”, medorentos estes de que o elevado déficit do Estado español imposibilite o pago dos intereses da débeda pública, creando un grave problema para tal Estado, pois non poderá conseguir diñeiro prestado de tales mercados para realizar as súas funcións. Esta xustificación adquiriu a dimensión de dogma, imposto polas autoridades que rexen a Eurozona e a Unión Europea. En realidade, tales autoridades xa nomearon un supervisor que instrúa ao goberno español sobre cando e como alcanzar tales obxectivos, convertendo ao Reino de España nun protectorado, con escasa soberanía e capacidade de decisión propia. Para soster tal argumento, este require que a poboación crea que tales medidas, que son altamente impopulares, son necesarias para recuperar o seu benestar, presentándoas como as únicas posibles.


Por que son erróneas as medidas acordadas polo Partido Popular que presenta como necesarias e as únicas posibles?

O que a cidadanía debería coñecer (e non é fácil que coñeza, debido á escasísima diversidade ideolóxica existente nos medios de información e persuasión españois) é que cada un dos supostos que sosteñen tal xustificación é erróneo. A evidencia científica amplamente dispoñible mostra os seguintes feitos:

• A falta de confianza dos chamados mercados financeiros cara á economía española non se debe, neste momento, ao “excesivo déficit” ou á “excesiva débeda pública” (máis baixa que a de Alemania), senón ao escaso crecemento económico, que empeorará coas medidas de recortes de gasto público (incluíndo gasto público social) e de emprego público, e coa redución dos salarios. A evidencia de que tales medidas empeorarán a situación económica é abafadora. pasou en Grecia, está pasando en Portugal, e ocorre tamén aquí.
  
• Os intereses da débeda pública están altamente influenciados polo comportamento do Banco Central Europeo (BCE), o cal é, en realidade, máis un lobby da banca que un banco central. O BCE está axudando masivamente á banca europea (incluíndo a banca española) a costa de non axudar aos Estados. Si o Banco Central Europeo fose un banco central, España e os outros países periféricos da Eurozona non terían o problema que teñen en poder vender débeda pública, pois tal banco compraría tanta como fose necesario para baixar os seus intereses. Agora ben, o feito de que o Banco Central Europeo non interveña e axude aos Estados comprando débeda pública directamente, é precisamente para beneficiar aos bancos. A evidencia de que isto é así é tamén abafadora.
  
• En realidade, o elevado desemprego de España non se debe nin ás “supostas” rixideces do mercado de traballo nin á “excesiva” protección social. España foi, en 2011, o país xunto con EEUU e Irlanda, onde proporcionalmente despedíronse máis traballadoras e traballadores, tanto fixos como temporais. E o gasto público social por habitante é o máis baixo da UE-15 (o grupo de países de semellante nivel de desenvolvemento económico ao español). A evidencia científica de que os recortes sociais e as reformas do mercado laboral non só non crearán emprego senón que o destruirán, é contundente e abafadora.

Por que, entón, o Partido Popular fai tales políticas?

A pregunta que o lector se fará é: por que, entón, o Partido Popular fai tales políticas? A resposta é que os intereses que representan –a banca e a gran patronal- si que se están beneficiando destas políticas. En realidade, están conseguindo o que sempre desexaron. Están utilizando a crise que eles crearon (e moi en especial, a banca) para alcanzar o que sempre quixeron, é dicir, baixar os salarios, diminuír a protección social e privatizar o Estado do Benestar. E estano facendo sen que houbese un mandato popular. En realidade, negaran que farían cada unha das medidas que están agora implementando. Este insulto democrático debe denunciarse nunha democracia. E o xeito de responder é cunha folga xeral.

Unha última observación. Non é casualidade que os países que teñen maiores problemas económicos e financeiros na Eurozona son aqueles países que estiveron dominados por períodos máis longos da súa historia, polas forzas conservadoras: Grecia, Portugal e España. Nestes países, os Estados foron influenciados en gran xeito pola banca, a gran patronal e as grandes fortunas, que explica a regresividade das súas políticas fiscais e a gran fraude fiscal. Segundo os técnicos da Axencia Tributaria do Estado español, o 72% de todo a fraude fiscal en España realízano estes grupos, cuxa influencia sobre o Estado é enorme. Esta situación explica a pobreza do Estado español (tanto central, como autonómico e municipal), a súa débeda pública e o subdesenvolvimento do seu Estado do Benestar. Son estas mesmas forzas financeiras e económicas as que agora están impoñendo tales políticas, co apoio das elites gobernantes da Eurozona. Por iso é polo que unha folga xeral é tamén unha continuación dunha longa historia para recuperar a democracia e o benestar da cidadanía, denunciando os responsables, dentro e fóra de España, do seu escaso desenvolvemento social.

Artigo publicado por Vicenç Navarro, no seu blogue persoal o 27 de marzo de 2012

Fonte: http://www.vnavarro.org/?p=7098#more-7098

[*] Vicenç Navarro, naceu en Barcelona o 1937 e licenciouse en Medicina e Cirurxía pola Universidade de Barcelona en 1962. Exiliouse de España no mesmo ano pola súa loita anti-franquista, pasando por universidades de Suecia (Uppsala e Estocolmo), onde estudou Economía Política; Gran Bretaña (London School of Economics, Oxford e Edimburgo), onde estudou Políticas Públicas e Sociais; e EEUU (Johns Hopkins University), onde se doctoró en Políticas Públicas e Sociais o 1967. Alí tamén foi nomeado profesor e posteriormente catedrático de Políticas Sanitarias e Sociais, Políticas Públicas e Estudos Políticos desde o ano 1977 [Máis información na wikipedia].

Sobre este e outros asuntos de interese, pode-se acceder a máis información no propio blogue do profesor Navarro.

Blogue Persoal: vnavarro.org
______________