A importancia de mobilizarse en contra das medidas neoliberais, ... Por Vicenç Navarro

Por Vicenç Navarro López [*]

01.02.2012

Este artigo sinala que as reducións dos salarios e da protección social que están realizando os gobernos conservadores en España baixo o mandato do Banco Central Europeo, a Comisión Europea e o Fondo Monetario Internacional, están respondendo aos intereses do capital financeiro e da gran patronal que está utilizando a crise para poder conseguir o que sempre desexaron: o debilitamiento do mundo do traballo. Tales medidas empeorarán a situación económica dun xeito moi notable, non descartando a posibilidade de xerar unha Gran Depresión. Esíxense unhas mobilizacións, non só a nivel de España, senón tamén a nivel europeo, tanto a nivel sindical como político, para responder a esta guerra de clases unilateral.

Hai distintas versións do dogma neoliberal (o pensamento económico da troika -a Comisión Europea, o Banco Central Europeo (BCE) e o Fondo Monetario Internacional (FMI)- que domina as institucións da Unión Europea e da Eurozona, así como de gobernos dos países dos Estados membros) de como saír da crise actual, pero todas elas coinciden en dous tipos de intervencións: unha é a necesidade de reducir o déficit e a débeda pública, a fin de "recuperar a confianza dos mercados financeiros" (a frase máis utilizada nas páxinas económicas dos medios de maior difusión que apoian tales medidas) e con iso poder conseguir diñeiro prestado da banca e outras institucións financeiras que os Estados necesitan para realizar as súas funcións. De aí a súa énfase en recortar o gasto público, e moi en especial o gasto público social, diminuíndo as transferencias e servizos públicos do Estado do Benestar. A famosa frase de que "hai que apertarse o cinto" ou a outra frase de que "non podemos gastarnos máis do que temos" reflicte esta necesidade de seguir políticas de austeridade a fin de deixar atrás a Gran Recesión (camiño da Gran Depresión) que estamos sufrindo.

O outro tipo de intervención en que coinciden todos os neoliberais, é que hai que diminuír os salarios a fin de facer a economía máis competitiva. Posto que os países da Eurozona, ao compartir a moeda, non poden unilateralmente devaluala, a única alternativa posible para aumentar a competitividade -segundo este dogma- é baixar os prezos dos bens e servizos que o país exporta, de maneira que a economía sexa máis competitiva. E o xeito máis rápido e eficiente de reducir os prezos é -de novo, segundo este dogma- diminuír os salarios das traballadoras e traballadores que producen tales bens e servizos.

As medidas que a troika estivo impondo, e en España o Goberno Rajoy estivo dócilmente aplicando ao pé da letra, ten este obxectivo: diminuír os salarios. A fin de conserguir este obxectivo, teñen que debilitar aos traballadores e aos seus instrumentos, os sindicatos, o cal intentan conseguir alterando os convenios colectivos, descentralizándoos o máximo posible, facendo máis fácil a posibilidade de despedimento, mantendo atemorizado ao traballador, o cal tamén conseguen facéndolle perder seguridade no seu emprego e na súa protección social. En realidade, os recortes do gasto público social, e consecuente debilitamiento, cando non desmantelamento do Estado do Benestar, ten como obxectivo principal o debilitamiento do mundo do traballo, implicando unha perda de dereitos sociais e laborais que os traballadores conseguiran en períodos anteriores.

Esta é, pois, a axenda dos conservadores, tanto de España como das súas comunidades autonómicas como Catalunya. Estamos, pois, vendo o ataque máis frontal fronte á clase traballadora que vexamos desde o establecemento da ditadura fascista que imperou en España desde 1939 a 1978, cuxo obxectivo foi tamén debilitar ao mundo do traballo a costa do mundo do capital. Iso explica que cando a Ditadura terminou -en parte debido á presión do movemento obreiro- España tiña o Estado do Benestar menos desenvolvido e os salarios máis baixos de Europa (ver o meu libro "O Subdesarrollo Social de España Causas e Consecuencias"). A diferenza entre aquel período e este é que, mentres naquel período o elemento máis notorio e visible era a represión policial, con tortura incluída, agora faise mediante cartas e chamadas do Banco Central Europeo ao presidente do Goberno, condicionando a compra de débeda pública do Estado a que se debilite o mundo do traballo, esixindo baixada de salarios, desmantelamento da protección social e outras medidas hostís á poboación traballadora.

Estas medidas, que o Goberno de Rajoy está impondo, son o resultado da alianza da banca coa gran patronal, utilizando a crise como escusa para conseguir o que sempre desexaron: o desmantelamento do Estado do Benestar e o debilitamiento da clase traballadora. É o que Noam Chomsky chama "A guerra de clases unilateral", do capital fronte ao traballo, que o primeiro está gañando en bases diarias, e que entre as súas vitorias está o desmantelamento das institucións democráticas. Ningunha das medidas, que os partidos conservadores gobernantes -o PP e CIU- están impondo, estaba no seu programa electoral, habendo ocultado cada unha das súas medidas impopulares durante a campaña electoral. A nivel estatal, o Goberno de Rajoy é o máis dócil de todos os Gobernos da Eurozona a Bruxelas, habendo abandonado calquera intento de dignidade e soberanía nacional. Esta loita de clases que vivimos enfronta á burguesía financeira e empresarial, contra as clases populares (clase traballadora e clase media) e ten lugar dentro dun contexto europeo no que hai unha alianza de clases, como demostra o notable apoio que a troika está provendo á burguesía española para conseguir os seus fins.

Fronte a esta avalancha, as forzas progresistas deben responder con toda contundencia. Está claro que no Goberno do PP reflexa un "autoritarismo machista" que consiste en mostrar o seu virilidade cargándose á clase traballadora, a fin de mostrar á troika que teñen o atrevimento para facer o que Bruxelas desexa. Até alardean de que terán unha folga xeral (que naturalmente pensan derrotar) a fin de impresionar aos que consideran os seus superiores. É importante que as forzas progresistas respondan mediante a mobilización, presentando á vez alternativas que mostren a falsidade de que non existan alternativas (ver o libro que Juan Torres, Alberto Garzón e eu escribimos, "Hai alternativas. Propostas para crear emprego e benestar social en España"). E entre estas alternativas está, desde saírse do euro (opción que non hai que refugar), até desenvolver unha folga xeral a nivel de toda a Eurozona (o mesmo día), con peticións comúns que van desde o establecemento dun salario mínimo común (que, naturalmente, sería proporcional e non absoluto, representando aproximadamente o 60% do salario media anual) para todos os países da Eurozona, até o establecemento (aínda inexistente hoxe na Eurozona) dun marco legal para establecer convenios colectivos a nivel continental, incluíndo outras medidas como que o BCE poña como condición para comprar débeda pública a eliminación da fraude fiscal e a aplicación de reformas fiscais, que recuperen a progresividade anterior ás baixadas dos impostos que estiveron ocorrendo nos últimos anos, en lugar das políticas anti clase traballadora que están promovendo. Hoxe fai falta unha mobilización, non só estatal (que continúa sendo moi importante), senón europea, tanto a nivel sindical como político.

Publicado na Revista Sistema o 18 de Febreiro de 2012

Fontes:

• http://www.vnavarro.org/?p=6934
• http://iniciativadebate.org/2012/02/18/la-importancia-de-movilizarse-en-contra-de-las-medidas-neoliberales/

[*] Vicenç Navarro, naceu en Barcelona o 1937 e licenciouse en Medicina e Cirurxía pola Universidade de Barcelona en 1962. Exiliouse de España no mesmo ano pola súa loita anti-franquista, pasando por universidades de Suecia (Uppsala e Estocolmo), onde estudou Economía Política; Gran Bretaña (London School of Economics, Oxford e Edimburgo), onde estudou Políticas Públicas e Sociais; e EEUU (Johns Hopkins University), onde se doctoró en Políticas Públicas e Sociais o 1967. Alí tamén foi nomeado profesor e posteriormente catedrático de Políticas Sanitarias e Sociais, Políticas Públicas e Estudos Políticos desde o ano 1977 [Máis información na wikipedia].

Sobre este e outros asuntos de interese, pode-se acceder a máis información no propio blogue do profesor Navarro.

Blogue Persoal: vnavarro.org
___________________