Por Jaime Richart [*]
14.03.2012
Estupendo artigo o de Leonardo Boff: 'Como enfrontarnos á sexta extinción masiva'. Mágoa que non sirva para nada, excepto como catarsis persoal que comprendemos ben porque a ela tamén recorremos algúns fai moito tempo, quizá porque miramos máis ao ceo que os dirixentes e que a maioría dos mortais. Porque os dirixentes nin escoitan nin len a ninguén que lles moleste, eles van ao seu.
Non len a Boff nin a Swimme nin a Ehrlich nin a Berry, nin escoitan aos seus conselleiros medio ambientais, nin a tantos outros que lonxe de estar cegos padecemos unha extrema lucidez aínda que só sexa pola idade e porque miramos ao ceo. Pero chámannos agoireiros. E o “seu” é o seu éxito persoal, o seu éxito corporativo, o da súa ideoloxía, o seu beneficio e o dos seus. E aínda por riba, cada un por separado atribúe aos demais a responsabilidade e a culpa de todo o que está sucedendo e poida sobrevir…
Así se vai trenzando un tecido destrutivo de proporcións telúricas que nos oprime e terminará por acabar con todo.
O de menos é a catástrofe mundial que coa súa inconsciencia ou incompetencia ou pequenez veñen preparando. Máis, os que poderían cambiar o rumbo da vida no planeta “fan que facemos” ou sinxelamente se desentenden. E se desentenden por varias causas, e entre elas porque non saben, non poden e, o que é peor, porque carecen de conciencia.
Para estar na política, e tamén nos negocios das actuais proporcións neste sistema, ten un que arrincarse da cabeza ou a alma a conciencia. Así é que ben por acción, ben por omisión, todos os dirixentes, tanto políticos como económicos, do mundo son responsables e á vez culpables da deriva que leva o biocidio ou ecocidio en portas. Pero para cada un deles por separado a responsabilidade é de “o outro”, dos outros.
A extinción masiva, ao parecer a sexta na historia do mundo, é inevitable, e máis que atrasar o proceso, o que se fará é precipitalo. Estamos atrapados polo fatum, gobernados pola fatalidade. Ou ben, a como todo ser vivo, a esta civilización chegoulle a súa agonía.
Dous ou tres exemplos
– Un alcalde deseca unha lagoa ou un humedal desafiando ás ordenanzas ou modificándoas.
– Aquel patrón de pesqueiro ten que pagar ese fin de semana unha longa nómina e iso xustifica a pesca de arrastre ou explica por que acabou cun banco en augas xurisdiccionais dun país, transformadas pola forza en “internacionais”; augas, por certo, que defenden os seus habitantes que pasan por piratas.
– O outro, por un puñado de moedas a quen se encargan de facelo, maquina e logra a queima dun bosque e outro e outro… levada a cabo por sicarios para logo, pasado o tempo, el ou os seus herdeiros poder construír esa planta industrial ou aquela urbanización que son o eixe do seu pensamento e da súa vida.
E todo así.
Por separado todos son xentes respectábeis e até solemnes. Pero teñen outro “eu”, o eu público, ese que obriga ou incita a moitas cousas monstruosas á súa vez espoliadas pola ambición, pola envexa e polo protagonismo persoal, polas vaidades do mundo e pola necidade en suma. O proceso de degradación en marcha é imparable. Iso sen contar coa ameaza practicamente certa dunha guerra nuclear e outras herbas…
O saneamento e a depuración do planeta se antollan xa imposíbeis. O factor demografía, a necidade e a listeza desprazando á intelixencia dos humanos reitores da Terra son tan patentes que dá preguiza ata pensar cada concepto.
Neste país, desde o que escribo, as cousas turbias e as corrupcións e a falta de sensibilidade nos poderes públicos de todas as cores son moi evidentes, pero ademais priman as “necesidades” do turismo, a ambición sempre, e agora a falta de postos de traballo.
Naqueloutro país, ademais diso mesmo, son as esixencias dos dividendos daqueloutra corporación ou sociedade os que impoñen a realidade do país que está agora sendo esquilmado, tallado, devastadas as súas selvas e as súas aborixes para introducir un cultivo alleo, para lavar diñeiro e para non sé cantas cousas máis.
Nos organismos e nos congresos internacionais non hai máis que simulación e hipocrisía, ademais dunha absoluta falta de vontade por parte dos chamados a tela; en boa medida porque saben que non dependen da súa si non da doutros, que os transgresores nin están presentes nin van respectar leis que no mellor dos casos van esquivar, ou cuxas condutas criminolóxicas van saldarse con ridículas penas económicas ou carcerarias que non van cumprir.
O desenvolvemento sostíbel é outro mito. A salvación só está no decrecer.
A sociedade humana, ríos, mares, océanos, bosques, lagoas e humedais do planeta están condenados a desaparecer ou a converterse en vertedeiros absolutos, en lixo. Non hai paz nin tregua para o fin dos tempos, sexa gradual pero galopante, sexa en forma de convulsión telúrica, sexa nun estalido infernal do planeta por dentro, sexa este golpeado por un corpo celeste.
Isto non é cuestión de optimismo/pesimismo. Isto é cousa de sentido común, de sensatez e, si me apuro, dunha lucidez que se adquire (ou se padece) quitándose un a careta, non enganándose un a si mesmo, non culpando do desastre que non cesa aos demais. Sobre todo, prestando atención á evidencia.
De nada serven os chamamentos á cordura. E non serven, porque os humanos reitores das sociedades occidentais que dominan a terra, están cegados pola crenza interesada de que o sistema socioeconómico é o mellor posible. Pero tamén, porque chega un momento en que predomina a pulsión de morte freudiana sobre a pulsión de vida sen poder evitarse, como tamén lle ocorre ás veces ao ser individual.
A mera constatación de que ninguén pensa nas xeracións seguintes é o método “endebedamento” absolutamente por encima do concepto e praxe do concepto “aforro” que xa nin existe. A desaparición virtual do concepto aforro en términos económicos supuxo, está supoñendo, que non se considera de interese, que non vale a pena investir en “futuro”. Nin no noso nin o dos nosos netos; nin no noso interese nin no deles.
A sociedade mundial occidental está deseñada polo fatum, como dicía antes, ou pola estulticia suma para esgotar os escasos recursos do planeta e os poucos lugares virxes que quedan.
Os polos pronto se quedarán sen xeo. A sorte está botada. Pero sigamos escribindo e clamando contra a maldición caída sobre as nosas xeracións. Deixemos á vez que cumpra o seu cometido e consolémonos vendo como unha prerrogativa (da que carecen as xeracións anteriores) o poder presenciar en vivo e en directo o magno e inédito espectáculo do fin da civilización, da que seremos todos ao tempo actores, protagonistas e espectadores…
——
[*] Jaime Richart, é analista e escritor.
richart.jaime@gmail.com
Blogues do Autor:
Tamén en: http://www.izquierdadigital.es.
O artigo de Leonardo Boff pode lerse, neste portal, aquí.
Fonte: surysur.net
Enviado por:
Sur y Sur
-admin@surysur.net-
13 de março de 2012 15:11
_____________
Por favor, o contido do seu comentario debe estar relacionado co asunto do artigo.
Prega-se o maior respecto coas persoas, polo que ataques persoais e insultos serán eliminados.
Por favor, non use os comentarios, só para facer propaganda do seu sitio ou será eliminado.
EmoticonEmoticon