Chapuza, mentira e traizón, ... Por Juan Torres López

Por Juan Torres López [*]
14.04.2012

A ninguén lle pode estrañar que o Presidente do Goberno, Mariano Rajoy, saíse pola porta do garaxe do Senado para non ter que dar contas aos medios de comunicación das últimas medidas económicas que adoptou e concretamente do recorte adicional de 10.000 millóns de euros en educación e sanidade. Non estraña porque até o truán máis descarado sentiría vergonza si tivese que xustificar unha chapuza tan grande, unha mentira tan evidente e unha traizón aos intereses do Estado tan covarde.

É unha chapuza monumental que unha semana logo de presentar os Orzamentos Xerais do Estado, e logo de negar pola mañá que se iría nesa dirección (por non falar das promesas que se lanzaban cando se trataba de criticar ao anterior goberno) anúnciese un xigantesco recorte presupostario adicional en sanidade e educación.

Si transcorresen uns meses quizá se podería argumentar que se trata dun cambio de conxuntura, dunha necesidade adicional, MAIS

Como xustificar unha rectificación tan grande cando case se pode contar en horas o tempo transcorrido desde a presentación das contas do Estado?

Como pode seguir no seu posto sen morrerse da vergonza e dimitir un Ministro de Facenda que preparou nin máis nin menos que os Orzamentos Xerais do Estado con semellante falta de perspectiva e de rigor?

Que se pode esperar dun Executivo que actúa cunha estratexia tan errada, cunha percepción tan alicorta das necesidades da economía e a sociedade española?

Como se pode soster un Goberno que dunha semana a outra considera que a educación e a sanidade española necesitan 10.000 millóns de euros menos?

Salvo, está claro, que ese Goberno non se estexa pensando no que necesita o Estado e a poboación á que serve, senón o que lle esixen intereses estranxeiros ou particulares que actúan á sombra até dos propios axentes que, polo que se ve, manteñen nese Consello de Ministros.

O anuncio do recorte responde tamén a unha mentira que é bastante fácil descubrir.

Reducir os orzamentos de educación e sanidade nesa cifra tan extraordinaria non vai contribuír decisivamente a reducir o déficit público.

Ducias de estudos empíricos demostraron que unha diminución do gasto público supón unha caída practicamente inmediata e moi importante do Produto Interior Bruto, cuxa magnitude depende do tipo de economía e das partidas concretas en que se materialice pero que no caso español e dándose en materia de educación e saúde podería ser de entre o 60 e o 75 ou 80%. Tamén sabemos que ao caer o PIB diminúe loxicamente a recadación impositiva porque hai menos actividade económica, menos beneficios, menos soldos e menos transaccións que gravar. A magnitude final desta diminución tamén depende de diversas circunstancias (da estrutura impositiva, do peso dos impostos no PIB) pero non sería esaxerado dicir que nun país como España a disminución do PIB producida por un recorte de 10.000 millóns de euros no gasto en sanidade e educación podería supoñer unha diminución de máis de 4.000 millóns nos ingresos fiscais do Estado. E non só iso, senón que ao aumentar o desemprego, aumentarán os subsidios do paro e posiblemente outras transferencias ás familias, nunha cantidade máis difícil de estimar pero que seguramente non fose inferior a 1.000 ou 1.500 millóns de euros.

É verdade que, ao diminuír a provisión pública de servizos de educación e saúde que conleva ese recorte, unha determinada porcentaxe da poboación optaría por adquirilos no sector privado, de modo que o efecto que acabo de sinalar, vería-se compensado, aínda que é evidente que non sería realista pensar que o fixese na mesma magnitude. En definitiva, e deixando separadamente o efecto distributivo e a connotación ética que sen dúbida tería o recorte, o certo é que o seu efecto final sobre o déficit é bastante máis reducido do que pretende alcanzar o goberno. Digamos que aínda que é boa noticia para os provedores privados de servizos educativos e sanitarios, é unha medida que seguirá sendo insuficiente para os especuladores que o que están facendo é apostar con vantaxe e a tiro fixo sobre o feito evidente de que con estas políticas de austeridade (e con formas de actuar como as do Partido Popular na oposición e no goberno) non se vai a poder reducir decisivamente o déficit público español.

E é precisamente esta última circunstancia a que me leva a unha consideración final, pero que non é a menos importante. A actuación do goberno paréceme que supón unha auténtica traizón ao Estado ao que debería defender. Para que diaños serve que nos gastemos miles de millóns de euros no Ministerio de Defensa si resulta que os verdadeiros ataques que sofre a nosa poboación non veñen de forzas militares senón dos mercados, e os nosos gobernos, en lugar de facerlles fronte para defendela, se pregan ante eles de xeito tan covarde?

Poderíase argumentar con razón que recorremos aos mercados para financiar os nosos gastos (e até que algúns destes foron innecesarios e inxustificables e que a nosa economía necesita reformas profundas para evitar que se repitan no futuro) e que é lóxico que os mercados sexan os que impoñan entón as súas condicións MAIS

Aceptaremos sen máis que os grupos financeiros que dominan os mercados nos manipulen para alzar artificialmente o prezo da débeda ou que impoñan os dereitos que poidan ou non gozar os nosos cidadáns e as medidas de política económica que adoptará o noso goberno?

Non xeraron así unha débeda odiosa e ilexítima á que temos o dereito de repudiar?

Non teñen os nosos gobernos o deber moral e político de denunciar o que está ocorrendo, de reclamar ás autoridades europeas que igualmente a condenen e a repudien, en lugar de limitarse a aceptar os ditados dos terroristas financeiros?

Debemos limitarnos sen máis a pertencer a un club que permite que iso suceda, que nos arruína e que institucionaliza o saqueo das arcas públicas polos bancos e os especuladores privados, como sucede cando se permite que o Banco Central Europeo practicamente regale aos bancos todo o diñeiro que queiran para que resolvan os seus quebrantos patrimoniais especulando e comprando débeda dos gobernos deixando sen financiamento ás economía, en lugar de que o proporcionen aos Estados e estes garantan o funcionamento normal das empresas e da economía no seu conxunto? As enciclopedias e dicionarios din que traizoar á Patria é colaborar ou asociarse con elementos non gratos ou inimigos defraudando así aos nacionais e prexudicando os seus intereses, non é evidente entón que a traizoa o Goberno que renuncia a defender a soberanía nacional e que dana aos seus cidadáns con tal de contentar a quen dominan os mercados?

Publicado en Sistema Digital o 12 de abril de 2012

[*] Juan Torres López, Granada -1954, Doutor en CC. Económicas e Empresariais, exerce na Universidade de Sevilla como catedrático de Economía Aplicada do Departamento de Teoría Económica e Economía Política. Escritor, investigador, analista de política económica e activista social. Manten unha páxina web "Ganas de Escribir" -www.juantorreslopez.com- e coordena a páxina web dedicada a información económica -www.altereconomia.org-

Enviado por:

juantorres@us.es

-juantorres@us.es-

1 de abril de 2012 10:01

_________________