Ás nosas amigas do estado
Foron semente, somos memoria. E sabemos que o réxime do 78 non é máis que a herdanza directa do réxime do 39, cemiterio fascista construído sobre os soños daquelas que loitaron para construír o futuro no presente. Foron semente. O réxime do 78 é a actualización necesaria dunha ideoloxía colonial e autoritaria, tal e como nos recordan cada 12 de outubro, e tal e como nolo recordou aquel que recibiu como herdanza o deber de mantelo todo atado e ben atado. Somos memoria.
O que segue, é un intento de compartir uns feitos, unhas vivencias e unhas oportunidades que nos explotaron entre as mans. É un chamamento a mirarnos, escoitarnos e recoñecernos, un grito que pretende chegar a todas esas persoas que organizadas ou non, son memoria. Un grito que urxe a recoñecer a magnitude dos acontecementos que estamos vivindo, sufrindo, soñando. Un grito que recoñeza que non sabemos, que estamos atónitas ante a urxencia dunha dignidade colectiva que se apoderou das nosas prácticas e dos nosos lemas, pero que nos transcende e desbórdanos, evidenciando nosa autorreferencialidade e colocándonos ante nosas propias contradicións. É un grito de auxilio para pensarnos xuntas e responder colectiva e fraternalmente ao inimigo, e ás oportunidades que compartimos. É unha invitación a gañar, a saltar pola fiestra que abrimos na Historia.
Soabamos coa independencia para cambialo todo, e equivocabámonos. Todo está cambiando xa. O vivido estas últimas semanas fixo estalar os soportes que lle quedaban ao estado en Catalunya, ofrecéndonos unha realidade na que os soños van collendo corpo, corpos. Corpos que defenderon a dignidade e sufriron a violencia e o medo; corpos que se articularon por encima de bandeiras, fronteiras e identidades, construíndo un vínculo social, un pobo, que desconectou do estado e empezou a gobernarse a si mesmo.
Un corpo, un pobo que sentiu a desobediencia, desobediencia xeneralizada. Unha desobediencia destituyente que se enfrontou ao poder, furándoo e diluíndoo nunha malla de complicidades e de solidariedades, no que o poder popular fíxose real, concreto, constituído. Poder popular materializado na malla dos Comités de Defensa do Referendo; dos cortes de estrada; da ocupación da universidade; da defensa dos centos de institutos e colexios electorais; da folga xeral que arrastrou ata aos inimigos de clase; da unión entre a clase traballadora e as asembleas de barrios e de pobos. Un poder popular que foi capaz de parar a forza represiva de todo un estado e materializarse en máis de dous millóns de persoas anónimas, desobedientes e rebeldes.
Vivimos unha insurrección, unha insurrección xeneralizada. Unha insurrección constituínte con conciencia de si mesma. Unha insurrección que pode ser profundada ao enfrontala á diversidade de opresións e privilexios que nos someten, tal e como nos ensinan as compañeiras zapatistas, kurdas, indíxenas, migrantes e populares en proceso de emancipación. Atopámonos ante a oportunidade de poñer no centro a vida e os múltiples procesos de liberación no que estamos insires, de construír un proceso constituínte que gravite en torno ao poder popular materializado na revolta; un proceso constituínte que emane do conxunto e da diversidade das loitas de liberación presentes nos nosos territorios. Temos a oportunidade de cuestionalo todo. De cuestionar o capitalismo, o patriarcado, o colonialismo e o racismo que padecemos, e do que tamén nos beneficiamos. Temos a oportunidade de disputar os supostos consensos sobre a UE, o FMI, o BCE e o Euro. De poñer negro sobre branco que a Unión Europea non é máis que unha forma concreta a través da cal o Centro subsume ás Periferias, tanto ás que están dentro das súas fronteiras como as que están fóra, e que o Euro non é máis que o brazo armado que facilita o intercambio desigual e xera dependencia. Temos a oportunidade de cuestionar a dominación hetero-patriarcal en todas e cada unha das estruturas políticas, económicas e sociais que se deberán construír. Temos a oportunidade de desalambrar o conxunto de relacións coloniales e racistas sobre a que se asenta a nosa supremacía branca. Temos a oportunidade de construír un proceso constituínte capaz de converter en espazos de soberanía todas e cada unha das loitas que a constitúen.
A soberanía non é o estado, o goberno ou as fronteiras, como ben nolo ensinou Grecia. A autodeterminación é a materialización da soberanía, un proceso co que nos apropiamos dos medios de reprodución social, e que ten como obxectivo a produción ampliada da vida. É un proceso que se escribe en plural, soberanías, xa que abarca todas e cada unha das dimensións que compoñen a nosa vidas compartidas, as nosas vidas colectivas.
É un proceso que vén de atrás, para ir moi lonxe, que se cociña a lume lento e faise coas mans.
As soberanías concrétanse no dereito das persoas e dos pobos á socialización da economía, e que este, teña como obxectivo a reprodución ampliada da vida e a colectivización dos traballos e dos beneficios tanto do ámbito produtivo como do reproductivo.
As soberanías concrétanse no dereito dos individuos, as comunidades e os pobos a tomar as súas propias decisións sobre a xeración, distribución e uso de enerxía, de maneira que estas decisións axústense ás circunstancias ecolóxicas, sociais e culturais destas comunidades e pobos.
As soberanías concrétanse no dereito das persoas e dos pobos a alimentos adecuados desde o punto de vista saudable e cultural, obtidos a través de métodos ecolóxicos.
As soberanías concrétanse no dereito das persoas de vivir, elixir e cambiar a súa identidade sexual libremente.
As soberanías concrétanse no dereito das persoas e dos pobos a vivir relacións plenas e igualitarias independientemente do seu lugar de orixe, do seu lugar social, da súa identidade cultural, e a establecer e cambiar o seu lugar de residencia e de traballo alá onde o consideren máis oportuno.
As soberanías concrétanse o dereito das persoas e dos pobos á planificación, xestión e goce colectivo do seu territorio e de relaciónelas socio-espaciais que se deriven.
As soberanías concrétanse no dereito das persoas e dos pobos a identificar e a crear todos e cada un dos espazos de soberanía que estimen oportuno, e a constituírse e a reconstituirse tantas veces como lles sexa necesario.
Sabemos, que as soberanías son antagónicas aos soberanos, ás opresións e aos privilexios, e que canto máis presentes e máis temibles sentímolos, máis preto están de ser abolidos. Que a noite é máis escura xusto antes de amencer. Que o vello non termina de morrer, e o novo non termina de nacer. E si, temos medo. Porque somos memoria, temos medo. E si, aquí estamos. Porque foron semente, aquí estamos. O que soas non podemos, sabemos que xuntas conseguirémolo. Somos semente. Sede memoria. #JuntesHoPodemTot!
Publicado en Candidatura d'Unitat Popular - Països Catalans - CUP. | 18.10.2017 | Ir á Web.
Enviado por:
Inácio GZ
-inaciogz@gmail.com-
24 de outubro de 2017 08:09
_________