Vulneración de liberdades cívicas e debilitamento da democrácia - Novas detencións de cargos eleitos en Catalunya - Carta de despedida da parlamentaria catalana Marta Robira, que deixa testemuña da situación de vulneración de dereitos que se está a dar no Estado Español, e da actuación da Xustiza ao ditado dos intereses políticos

Milleiros de persoas sairon hoxe ás rúas de Catalunya para formar un clamor pola liberdade dos presos políticos, no día no que o juiz español Pablo Llerena, asinaba o auto de prisión contra varios representantes electos do pobo catalán, entre eles, Jordi Turull, que ía ser investido presidente de Catalunya este sábado por maioría simple no Parlamento Catalán. A parlamentaria Marta Rovira decidía non presentarse ante o xuiz do Tribunal Supremo e marchar ao exilio en Suíza.

No auto, publicado xusto o día no que a Comisión de Dereitos Humanos da ONU, instaba ao Estado Español a garantir os dereitos políticos dos cargos electos do parlamento catalán que levan meses en prisión, o xuíz Llarena o cesaba por un delito de sedición a 13 políticos cataláns, con unha petición de 30 anos de cárcere. É o caso dos líderes sociais de l'ANC i Òmnium, Jordi Sànchez e Jordi Cuixart, o mesmo que a Marta Rovira e á  expresidenta do Parlament, Carme Forcadell.

Tamén polo delito de rebelión e malversación de fondos públicos con peticións de 8 anos de cárcere procesa a Carles Puigdemont, Oriol Junqueras, Joaquim Forn, Jordi Turull, Raül Romeva, Antoni Comín, Clara Ponsatí e Josep Rull, ordenando o seu ingreso en prisión, e ordes de detención internacional no caso das persoas que optaron polo exilio.

Por desobediencia e malversación procesa a Meritxell Borràs, Lluís Puig, Carles Mundó, Santi Vila e Meritxell Serret. E tamén por un delito de desobediencia procesa a toda a Mesa do exparlamento Lluís Corominas, Lluís Guinó, Anna Simó, Ramona Barrufet e Joan Josep Nuet, e o mesmo fai cos ex-deputados e deputadas da CUP Anna Gabriel e Mireia Boya.

A continuación a carta de despedida da parlamentaria catalana Marta Robira, que deixa testemuña da situación de vulneración de dereitos que se está a dar no Estado Español, e da actuación da Xustiza ao ditado dos intereses políticos.

 Hoxe emprendo un duro camiño, que desgraciadamente, tantos outros que me precederon tiveron que coller. O camiño do exilio.

Non podo ocultar a tristura que sinto ao afastarme de tanta xente que quero,que quero moito. De tantas loitas compartidas ao longo de tantos anos con persoas que lles move un único obxectivo: cambiar a sociedade na que viven. Facela máis xusta. Persoas dignas. Deixar de ver as paisaxes que me rodearon desde a Infancia, de pasear polas cidades onde vivín...

Sinto tristeza, pero muito mais triste sería viver silenciada interiormente. Sentir a miña liberdade de expresión censurada por uns tribunais que intimidan e que aplican, descaradamente, criterios políticos. Cada día, cada hora sentía a miña liberdade limitada por ameazas xudiciais arbitrarias. Non me sentía libre. Non me recoñecía. Estas últimas semanas vivín dentro dunha prisión interna.

O exilio será un camiño duro, pero é a única forma que teño de recuperar a miña voz politiza. É a única forma que teño de alzarme contra o Goberno do PP, que persegue todo o que está a favor de votar, e que castiga calquera que intente cambiar o preestablecido e o establecido. Un Goberno que está disposto a saltarse o estado de dereito e as liberdades civís para conseguir os seus fins políticos.

Teño unha filla, Agnès. As nais saben como a quero. E como de forte é o sentimento de darlle todo o que lle poda dar. O exilio permitirame facer de nai, e o merece. Moito.

Vouvos dicir unha última cousa. Non deixedes que o rancor se apodere de vós. A análise dunha realidade antidemocrática e profundamente inxusta, non pode dar nada para o resentimento. Contra ninguén. Contra nada. Só desde o respecto e o amor cara a todos os cidadáns e todas as opinións iremos cara cambios radicais e profundos. Só desde o traballo conxunto conseguiremos a República para todos.

Tal e como di Oriol Junqueras, “nestes días que virán, manteñámonos fortes e unidos. Transformando a indignación en coraxe e perseveranza. A raina en amor. Pensen sempre nos outros. No que temos que mudar. Perseverade, porque eu perseverarei. Grazas polo voso apoio. Quérovos”. E iso é o que faremos, Oriol.

Escríbovos, agora si, con sinceridade e liberdade. E é tal como o poderei facer desde agora como secretaria xeral de ERC, un partido que quero, que deu tanto ao país e que aínda vai dar moito máis.
Viva a liberdade, a xustiza, a igualdade e a fraternidade, Viva unha República catalana para todos!

Marta Rovira

Secretaria Xeral de Esquerda Republicana
______________

República - Ás nosas amigas do estado - ...un chamamento a mirarnos, escoitarnos e recoñecernos,... - É unha invitación a gañar - Todo está cambiando xa - Os soños van collendo corpo, corpos que se articularon por encima de bandeiras, fronteiras e identidades, construíndo un vínculo social, un pobo, que desconectou do estado e empezou a gobernarse a si mesmo - Porque somos memoria, temos medo

Ás nosas amigas do estado

Foron semente, somos memoria. E sabemos que o réxime do 78 non é máis que a herdanza directa do réxime do 39, cemiterio fascista construído sobre os soños daquelas que loitaron para construír o futuro no presente. Foron semente. O réxime do 78 é a actualización necesaria dunha ideoloxía colonial e autoritaria, tal e como nos recordan cada 12 de outubro, e tal e como nolo recordou aquel que recibiu como herdanza o deber de mantelo todo atado e ben atado. Somos memoria.

O que segue, é un intento de compartir uns feitos, unhas vivencias e unhas oportunidades que nos explotaron entre as mans. É un chamamento a mirarnos, escoitarnos e recoñecernos, un grito que pretende chegar a todas esas persoas que organizadas ou non, son memoria. Un grito que urxe a recoñecer a magnitude dos acontecementos que estamos vivindo, sufrindo, soñando. Un grito que recoñeza que non sabemos, que estamos atónitas ante a urxencia dunha dignidade colectiva que se apoderou das nosas prácticas e dos nosos lemas, pero que nos transcende e desbórdanos, evidenciando nosa autorreferencialidade e colocándonos ante nosas propias contradicións. É un grito de auxilio para pensarnos xuntas e responder colectiva e fraternalmente ao inimigo, e ás oportunidades que compartimos. É unha invitación a gañar, a saltar pola fiestra que abrimos na Historia.

Soabamos coa independencia para cambialo todo, e equivocabámonos. Todo está cambiando xa. O vivido estas últimas semanas fixo estalar os soportes que lle quedaban ao estado en Catalunya, ofrecéndonos unha realidade na que os soños van collendo corpo, corpos. Corpos que defenderon a dignidade e sufriron a violencia e o medo; corpos que se articularon por encima de bandeiras, fronteiras e identidades, construíndo un vínculo social, un pobo, que desconectou do estado e empezou a gobernarse a si mesmo.

Un corpo, un pobo que sentiu a desobediencia, desobediencia xeneralizada. Unha desobediencia destituyente que se enfrontou ao poder, furándoo e diluíndoo nunha malla de complicidades e de solidariedades, no que o poder popular fíxose real, concreto, constituído. Poder popular materializado na malla dos Comités de Defensa do Referendo; dos cortes de estrada; da ocupación da universidade; da defensa dos centos de institutos e colexios electorais; da folga xeral que arrastrou ata aos inimigos de clase; da unión entre a clase traballadora e as asembleas de barrios e de pobos. Un poder popular que foi capaz de parar a forza represiva de todo un estado e materializarse en máis de dous millóns de persoas anónimas, desobedientes e rebeldes.

Vivimos unha insurrección, unha insurrección xeneralizada. Unha insurrección constituínte con conciencia de si mesma. Unha insurrección que pode ser profundada ao enfrontala á diversidade de opresións e privilexios que nos someten, tal e como nos ensinan as compañeiras zapatistas, kurdas, indíxenas, migrantes e populares en proceso de emancipación. Atopámonos ante a oportunidade de poñer no centro a vida e os múltiples procesos de liberación no que estamos insires, de construír un proceso constituínte que gravite en torno ao poder popular materializado na revolta; un proceso constituínte que emane do conxunto e da diversidade das loitas de liberación presentes nos nosos territorios. Temos a oportunidade de cuestionalo todo. De cuestionar o capitalismo, o patriarcado, o colonialismo e o racismo que padecemos, e do que tamén nos beneficiamos. Temos a oportunidade de disputar os supostos consensos sobre a UE, o FMI, o BCE e o Euro. De poñer negro sobre branco que a Unión Europea non é máis que unha forma concreta a través da cal o Centro subsume ás Periferias, tanto ás que están dentro das súas fronteiras como as que están fóra, e que o Euro non é máis que o brazo armado que facilita o intercambio desigual e xera dependencia. Temos a oportunidade de cuestionar a dominación hetero-patriarcal en todas e cada unha das estruturas políticas, económicas e sociais que se deberán construír. Temos a oportunidade de desalambrar o conxunto de relacións coloniales e racistas sobre a que se asenta a nosa supremacía branca. Temos a oportunidade de construír un proceso constituínte capaz de converter en espazos de soberanía todas e cada unha das loitas que a constitúen.

A soberanía non é o estado, o goberno ou as fronteiras, como ben nolo ensinou Grecia. A autodeterminación é a materialización da soberanía, un proceso co que nos apropiamos dos medios de reprodución social, e que ten como obxectivo a produción ampliada da vida. É un proceso que se escribe en plural, soberanías, xa que abarca todas e cada unha das dimensións que compoñen a nosa vidas compartidas, as nosas vidas colectivas.

É un proceso que vén de atrás, para ir moi lonxe, que se cociña a lume lento e faise coas mans.

As soberanías concrétanse no dereito das persoas e dos pobos á socialización da economía, e que este, teña como obxectivo a reprodución ampliada da vida e a colectivización dos traballos e dos beneficios tanto do ámbito produtivo como do reproductivo.

As soberanías concrétanse no dereito dos individuos, as comunidades e os pobos a tomar as súas propias decisións sobre a xeración, distribución e uso de enerxía, de maneira que estas decisións axústense ás circunstancias ecolóxicas, sociais e culturais destas comunidades e pobos.

As soberanías concrétanse no dereito das persoas e dos pobos a alimentos adecuados desde o punto de vista saudable e cultural, obtidos a través de métodos ecolóxicos.

As soberanías concrétanse no dereito das persoas de vivir, elixir e cambiar a súa identidade sexual libremente.

As soberanías concrétanse no dereito das persoas e dos pobos a vivir relacións plenas e igualitarias independientemente do seu lugar de orixe, do seu lugar social, da súa identidade cultural, e a establecer e cambiar o seu lugar de residencia e de traballo alá onde o consideren máis oportuno.

As soberanías concrétanse o dereito das persoas e dos pobos á planificación, xestión e goce colectivo do seu territorio e de relaciónelas socio-espaciais que se deriven.

As soberanías concrétanse no dereito das persoas e dos pobos a identificar e a crear todos e cada un dos espazos de soberanía que estimen oportuno, e a constituírse e a reconstituirse tantas veces como lles sexa necesario.

Sabemos, que as soberanías son antagónicas aos soberanos, ás opresións e aos privilexios, e que canto máis presentes e máis temibles sentímolos, máis preto están de ser abolidos. Que a noite é máis escura xusto antes de amencer. Que o vello non termina de morrer, e o novo non termina de nacer. E si, temos medo. Porque somos memoria, temos medo. E si, aquí estamos. Porque foron semente, aquí estamos. O que soas non podemos, sabemos que xuntas conseguirémolo. Somos semente. Sede memoria. #JuntesHoPodemTot!

Publicado en Candidatura d'Unitat Popular - Països Catalans - CUP. | 18.10.2017 | Ir á Web.

Enviado por:
Inácio GZ
-inaciogz@gmail.com-
24 de outubro de 2017 08:09
_________