Milleiros de persoas sairon hoxe ás rúas de Catalunya para formar un clamor pola liberdade dos presos políticos, no día no que o juiz español Pablo Llerena, asinaba o auto de prisión contra varios representantes electos do pobo catalán, entre eles, Jordi Turull, que ía ser investido presidente de Catalunya este sábado por maioría simple no Parlamento Catalán. A parlamentaria Marta Rovira decidía non presentarse ante o xuiz do Tribunal Supremo e marchar ao exilio en Suíza.
No auto, publicado xusto o día no que a Comisión de Dereitos Humanos da ONU, instaba ao Estado Español a garantir os dereitos políticos dos cargos electos do parlamento catalán que levan meses en prisión, o xuíz Llarena o cesaba por un delito de sedición a 13 políticos cataláns, con unha petición de 30 anos de cárcere. É o caso dos líderes sociais de l'ANC i Òmnium, Jordi Sànchez e Jordi Cuixart, o mesmo que a Marta Rovira e á expresidenta do Parlament, Carme Forcadell.
Tamén polo delito de rebelión e malversación de fondos públicos con peticións de 8 anos de cárcere procesa a Carles Puigdemont, Oriol Junqueras, Joaquim Forn, Jordi Turull, Raül Romeva, Antoni Comín, Clara Ponsatí e Josep Rull, ordenando o seu ingreso en prisión, e ordes de detención internacional no caso das persoas que optaron polo exilio.
Por desobediencia e malversación procesa a Meritxell Borràs, Lluís Puig, Carles Mundó, Santi Vila e Meritxell Serret. E tamén por un delito de desobediencia procesa a toda a Mesa do exparlamento Lluís Corominas, Lluís Guinó, Anna Simó, Ramona Barrufet e Joan Josep Nuet, e o mesmo fai cos ex-deputados e deputadas da CUP Anna Gabriel e Mireia Boya.
A continuación a carta de despedida da parlamentaria catalana Marta Robira, que deixa testemuña da situación de vulneración de dereitos que se está a dar no Estado Español, e da actuación da Xustiza ao ditado dos intereses políticos.
Hoxe emprendo un duro camiño, que desgraciadamente, tantos outros que me precederon tiveron que coller. O camiño do exilio.
Non podo ocultar a tristura que sinto ao afastarme de tanta xente que quero,que quero moito. De tantas loitas compartidas ao longo de tantos anos con persoas que lles move un único obxectivo: cambiar a sociedade na que viven. Facela máis xusta. Persoas dignas. Deixar de ver as paisaxes que me rodearon desde a Infancia, de pasear polas cidades onde vivín...
Sinto tristeza, pero muito mais triste sería viver silenciada interiormente. Sentir a miña liberdade de expresión censurada por uns tribunais que intimidan e que aplican, descaradamente, criterios políticos. Cada día, cada hora sentía a miña liberdade limitada por ameazas xudiciais arbitrarias. Non me sentía libre. Non me recoñecía. Estas últimas semanas vivín dentro dunha prisión interna.
O exilio será un camiño duro, pero é a única forma que teño de recuperar a miña voz politiza. É a única forma que teño de alzarme contra o Goberno do PP, que persegue todo o que está a favor de votar, e que castiga calquera que intente cambiar o preestablecido e o establecido. Un Goberno que está disposto a saltarse o estado de dereito e as liberdades civís para conseguir os seus fins políticos.
Teño unha filla, Agnès. As nais saben como a quero. E como de forte é o sentimento de darlle todo o que lle poda dar. O exilio permitirame facer de nai, e o merece. Moito.
Vouvos dicir unha última cousa. Non deixedes que o rancor se apodere de vós. A análise dunha realidade antidemocrática e profundamente inxusta, non pode dar nada para o resentimento. Contra ninguén. Contra nada. Só desde o respecto e o amor cara a todos os cidadáns e todas as opinións iremos cara cambios radicais e profundos. Só desde o traballo conxunto conseguiremos a República para todos.
Tal e como di Oriol Junqueras, “nestes días que virán, manteñámonos fortes e unidos. Transformando a indignación en coraxe e perseveranza. A raina en amor. Pensen sempre nos outros. No que temos que mudar. Perseverade, porque eu perseverarei. Grazas polo voso apoio. Quérovos”. E iso é o que faremos, Oriol.
Escríbovos, agora si, con sinceridade e liberdade. E é tal como o poderei facer desde agora como secretaria xeral de ERC, un partido que quero, que deu tanto ao país e que aínda vai dar moito máis.
Viva a liberdade, a xustiza, a igualdade e a fraternidade, Viva unha República catalana para todos!
Marta Rovira
Secretaria Xeral de Esquerda Republicana
______________