Moeche xa é oficialmente “Concello Amigo da Infancia” recoñecido por UNICEF

A noticia coñecíase esta mesma mañá coa chegada dunha comunicación do Comité Español da UNICEF na que a delegación deste organismo internacional informaba ao Concello do seu recoñecemento como nova Cidade Amiga da Infancia, dentro da convocatoria de candidaturas para o período 2018-2022. A distinción vén respaldar o labor do consistorio a prol da integración da rapazada na toma de decisións da axenda municipal e o desenvolvemento de políticas dirixidas a garantir os seus dereitos. Moeche convértese deste xeito nun dos 114 concellos do Estado que obteñen o galardón por primeira vez -en total son 274-, ao igual que outros sete municipios galegos que se suman ao de Castrelo de Miño, o único que ostentaba o título até o momento.

Beatriz Bascoy mostrábase “contentísima” tras coñecer a decisión da Secretaría Permanente do programa Cidades Amigas da Infancia. E non é para menos, o título é froito de case tres anos de traballo “feito integramente en Moeche con moito esforzo e dedicación por parte do persoal municipal, da comunidade educativa do CEIP San Ramón e tamén da propia rapazada, que se implicou na iniciativa desde o primeiro momento”.

O acordo da concesión da distinción adoptouse onte mesmo no seo de UNICEF Comité Español, quen lle trasladou ao Concello os parabéns polo seu traballo en favor da implementación “de políticas e medidas que melloran o benestar da infancia e a adolescencia no municipio”, ademais de destacar o seu compromiso coa Convención sobre os Dereitos do Neno e coa promoción “dunha cidadanía democrática con e para a infancia”.

Xunto coas felicitacións, o comunicado remitido hoxe pola UNICEF é tamén un convite para a cerimonia de entrega dos galardóns, que terá lugar no Pazo de Exposicións e Congresos de Oviedo o próximo 27 de novembro.

Porén, a obtención do distintivo de Concello Amigo da Infancia -ao que tamén accederon en Galicia os municipios de Cabanas, Carnota , Ourense, O Porriño, Redondela, Teo e Tomiño- non queda só nun título e unha foto, senón que leva aparellado estar en disposición de termar do proxecto no tempo. As convocatorias de novas incorporacións fanse cada dous anos e cada catro é necesario renovar os selos concedidos, algo que só se consegue mantendo mecanismos reais de participación infantil e adolescente e cunha estratexia a longo prazo que conte coa cativería e a mocidade como interlocutores válidos na toma de decisións sobre o territorio.

“Moeche traballou duro para chegar a obter o recoñecemento, pero o grande reto empeza agora”, comenta Beatriz Bascoy. “Unha vez dado o paso de que os nenos e nenas teñan voz xa non hai volta atrás. É unha cuestión de dereitos, pero tamén a maneira de xerar apego territorial e, hai que dicilo, de garantir no futuro o relevo xeracional na institución e no tecido asociativo. Os nenos e nenas que hoxe poden decidir, tamén decidirán mañá”.

Unha idea de 2015

O camiño para chegar ata aquí empezouse a andar hai case tres anos como idea, aínda que foi en agosto de 2017 cando o pleno municipal acordou adherirse ao selo da UNICEF. Dous meses despois aprobouse a configuración que tería o Consello Local da Infancia e a Adolescencia -CLIA- e maila Mesa de Coordinación Interna de Participación Infantil, encargada de estruturar participación e de levar ao papel tanto a diagnose da situación de partida como o plan de actuacións, nutrido en boa parte polas achegas expresadas nos plenos polos nenos e nenas.

Un dos últimos pasos deste traxecto foi a constitución formal do CLIA -máximo órgano de representatividade das nenas e nenos do municipio- o pasado mes de xullo. O consello está formado por 9 persoas adultas -membros do goberno, dos grupos políticos, da ANPA e profesorado do CEIP San Ramón- e 10 rapaces e rapazas con idades comprendidas entre os 8 e os 16 anos quen, ademais, tamén integran o Grupo Municipal Infantil. Este último vén sendo un órgano executivo que se reúne mensualmente para achegar ideas e demandas do colectivo ou para solventarlle dúbidas ao propio Concello sobre como orientar políticas e actuacións dirixidas á infancia e a mocidade.

Fonte: Web oficial do Concello de Moeche.

Cidade Amiga da Infancia
https://ciudadesamigas.org/
________

AGAMME ante a reunion de Pedro Sánchez e a ministra de xustiza, Dolores Delgado, con Save The Children e o pianista James Rhodes - A Lei Integral Contra a Violencia cara á Infancia no horizonte

A situación de vulnerabilidade das crianzas, garda relación coa febleza e incipiencia do movemento na defensa dos Dereitos da Infancia. Un movemento que ten como reto a dificultade da autoorganización  do propio suxeito do movemento, as crianzas. É por iso que cada vez que unha iniciativa, por pequena que sexa, aparece no camiño como oportunidade para avanzar, non queda outra que parabenizarse.

Este é o caso do efecto que produciu, e mesmo que poida producir, a figura mediatica de James Rhodes, vítima de agresións sexuais continuadas na infancia, redactando unha carta e conseguindo unha entrevista co Presidente do Goberno e a Ministra de Xustiza Dolores Delgado, co acompañamento de Save The Children. Unha carta e entrevista que centrou por uns días o interese mediatico nun dos problemas máis agochados da nosa realidade, a violencia contra a Infancia, e o tabú de todos os tabús, o abuso sexual de menores e a resposta institucional ante estes delitos.

AGAMME, ante a posibilidade de que no mes de setembro comece unha iniciativa para a aprobación dunha Lei Integral Contra a Violencia cara á Infancia, quere manifestar:

1º Que a iniciativa debera recoller as propostas de asociacións e profesionais que levamos traballando neste campo, levando adiante iniciativas como a que conseguiu que se abrise unha investigación por parte da Comisión Europea, sobre a praxe xudicial no estado español en relación, entre outras, aos nenos, nenas e adolescentes vítimas de violencia sexual.

2º Que o goberno español debe comprometer enerxía e orzamentos, non só para promover e aprobar a lei, senón para desenvolvela e facela cumprir.

3º Que paralelamente á redacción e aprobación da lei, debe impulsar iniciativas que comecen a paliar os danos que a mala praxe xudicial infrinxe sobre as crianzas vítimas de violencia sexual e as súas familias, maiormente nais, froito da aplicación do SAP, inexistente Síndrome de Alienación Parental; aplicación da terapia da ameaza; falta de formación de funcionariado, operadores xudiciais e resto de profesionais que interveñen no proceso, ou a falta de medios (cámaras Gesell..) Trátase de comezar a aplicar, por exemplo, medidas como as que propón a UNICEF, publicadas no 2013, na “Guía de Boas Prácticas para a abordaxe de crianzas e adolescentes vítimas ou testemuñas de abuso sexual e outros delitos”

Desde AGAMME facemos un chamamento aos movementos sociais, e ás organizacións e redes de profesionais para que podamos converter esta oportunidade que se abre, nunha realidade de avance na defensa dos dereitos das crianzas.

Contacto:

Agamme Asociación Galega contra o Maltrato a Menores, nace co obxectivo de conseguir melloras na protección á infancia e a adolescencia e na defensa dos seus dereitos.
agammeferrol@gmail.com

http://www.agamme.org/

https://www.facebook.com/Agamme.org

https://twitter.com/_AGAMME
____________

Condena da Asociación Galega contra o Maltrato a Menores á actuación dun xulgado de Cartagena que entregou, por vía de urxencia, a custodia dunha nena de catro anos a seu pai, contra o que permanece aberto un procedemento por abusos sexuais cara á pequena

AGAMME (Asociación Galega contra o Maltrato a Menores) condena a actuación dun xulgado de primeira instancia de Cartagena que entregou a custodia dunha nena de catro anos a seu pai, contra o que permanece aberto un procedemento por abusos sexuais cara á pequena.

O xulgado actuou con urxencia na retirada da custodia á nai da nena, facendo referencia a un suposto trastorno de personalidade. Ao respecto, AGAMME quere deixar constancia da irregular actuación do xulgado, pois ningunha avaliación de saúde mental concluíu que a muller padeza trastorno algún e no procedemento non participou ningún profesional de saúde mental.

AGAMME destaca a gravidade da decisión xudicial, contradicindo o indicado polo xulgado de instrución respecto á necesidade de protexer a indemnidade sexual da nena. Non só non se protexeu á pequena senón que foi entregada baixo o coidado único do seu presunto agresor.

Obsérvase no comportamento do xulgado, así como dos-as profesionais que informaron no procedemento, un posible sesgo xenófobo ao pretender aplicar o concepto ideolóxico e non científico da suposta síndrome de Ulises, dada a procedencia peruana da nai da nena.

AGAMME denuncia que esta forma de operar do sistema xudicial ante os abusos incestuosos cometidos por proxenitores non é unha excepción, senón máis ben un patrón. Este é un caso máis no cal a aplicación da terapia da ameaza (como parte da suposta síndrome de alienación parental, sap) empurrou ao sistema a producir sobre a xa danada vítima unha ferida engadida, a da vitimización institucional.

AGAMME solicita a participación de todos os organismos públicos competentes e as organizacións de dereitos de infancia e de dereitos da muller a promover a redacción dunha declaración institucional como punto de partida para a erradicación desta práctica e permitir o acceso efectivo á xustiza ás vítimas de abusos incestuosos a mans dos seus proxenitores.

Asociación Galega contra o Maltrato a Menores (AGAMME)
agammeferrol@gmail.com

http://www.agamme.org/

https://www.facebook.com/Agamme.org

Foto: sede dos xulgados de Cartagena (Murcia).

Enviado por:
Agamme
-agammeferrol@gmail.com-
28 de março de 2016 16:08
______________

25 anos da Convención dos Dereitos das Crianzas: Onde van os dereitos dos nenos e das nenas?

Un ano máis asistimos á efeméride da Convención dos dereitos do Neno e da Nena e un ano máis facemos reconto de todo o que queda por camiñar para acadar o horizonte lexislativo e ético que marca a Convención. Un horizonte que é como unha caste de sistema métrico da humanización (ou deshumanización) da sociedade á que pertencemos, unha fita reactiva que fai subir as cores a un sistema económico e político que o pobo xa non acepta máis porque vulnera os seus principios máis básicos.

Como no movemento clásico dunha onda mariña, dúas forzas opostas están a piques de entrar en colisión: a das grandes estruturas de poder por unha banda, a das persoas atacadas nos seus dereitos máis básicos, pola outra. O noso é un Estado cheo de vítimas: persoas sen vivenda, sen traballo nin posibilidade de atopalo, baixo a mirada escrutadora de institucións que, lonxe de dedicarse á protección perante o risco de exclusión, actúan a modo de medios de control e penalización das persoas. Pero incluso partindo desta idea non podemos obviar unha cousa, alí onde haxa vítimas as persoas menores de idade vano ser en maior medida: de forma máis severa, con menos posibilidades de remover a súa situación, con menos alternativas para actuar social e politicamente para promover un cambio, frecuentemente polivitimizados-as porque son o último escalón social, xunto con persoas discapacitadas e anciás (produtividade?).

Vemos como van caendo as garantías no noso esquema político, social e económico.

Os nenos e as nenas de hoxe non teñen igual acceso á educación nin á sanidade; o seu dereito á vivenda estase pervertindo no “dereito” a ser ingresados-as en centros ou dados en acollemento se as súas familias non poden asumir a perda da vivenda (desemprego prolongado, desafiuzamento realizado por entidades para a pura especulación);

O dereito a que se obre en base ao seu interese superior é a maior das falacias porque, tal e como se pon en práctica o seu interese superior non é o que asegura o goce dos seus dereitos, senón o que mellor lle parece a quen ten que tomar as decisións que atinxen aos nenos e nenas;

Os nenos, nenas e adolescentes seguen a ser silenciados-as, desautorizados-as, tratados-as de pouco veraces e fiables (pensa o ladrón…, as persoas adultas mentimos nunha porcentaxe moitísimo superior, os nenos e as nenas non menten, sobre todo cando piden axuda porque son vítimas);

O seu acceso á xustiza segue a ser precario pola persistencia de prexuízos que impiden a defensa dos seus dereitos e intereses; pola escasa e incorrecta formación dos equipos profesionais que serven información aos xulgados para a toma de decisións (puntos de encontro, equipos forenses, equipos técnicos de menores), todos eles sen formación específica na área de atención a vítimas ou testemuñas menores de idade e por suposto tampouco en canto á Convención dos Dereitos do Neno e da Nena; pola inexistencia dunha formación específica de profesionais do ámbito xurídico en canto aos dereitos dos nenos e das nenas nos procedementos xudiciais; pola pasividade dunha Fiscalía que en demasiadas ocasións vemos permanecer allea aos intereses das vítimas menores de idade nos procedementos civís.

Namentres, agardamos a chegada de reformas lexislativas que se anunciaron como clave para o avance da CDN, pero que levan encuberta a perpetuación e a xustificación xurídica dunha gran cantidade de prexuízos que impiden o goce de dereitos dos nenos e nenas en procedementos xudiciais. O outro proxecto de lei que vai modificar radicalmente o panorama de dereitos de infancia -a lei de custodia compartida, coa súa aplicación de tábula rasa con salvedades en casos extremos- parte dunha contradición con dous dos que o Comité de Dereitos do Neno e da Nena considera dereitos básicos: o dereito a que se obre en base ao interese superior do neno e da nena (de cada un-unha deles-as, non como algo xenérico) e o dereito a seren escoitados en calquera asunto que teña relevancia na súa vida (recentemente, a sentenza STS 4233/2014 establece a obrigado cumprimento deste dereito).

Neste escenario non hai lugar para a celebración, senón para a reflexión: é perentorio paralizar o avance das macroestruturas que están a impoñer a perda de dereitos das masa populares, é preciso restaurar os dereitos dos nosos nenos e nenas non só porque teñen dereito a un futuro ou porque eles-as son o futuro, senon porque é hoxe cando son nenos e nenas, mañá xa non o serán máis. A perda do momento presente en espera dun futuro esperanzador pode significar que a futura persoa adulta sexa despoxada dunha fase esencial no seu desenvolvemento, a súa infancia. A persoa adulta vitimizada na súa infancia mantense en suspenso nese momento ao longo de toda a súa vida, sempre e cando a súa situación de vítima non fose correctamente resolta.

Os nosos nenos e as nosas nenas teñen dereito á infancia, a unha infancia digna, e é un deber de cada un e cada unha de nós, incluído o Estado e as súas institucións, lograr que isto sexa así.

Asociación Galega contra o Maltrato a Menores (AGAMME),
Ferrol, a 20 de novembro de 2014

Web de AGAMME:
http://www.agamme.org/

Enviado por:
Agamme
-agammeferrol@gmail.com-
20 de novembro de 2014 21:34
________________________