Amosando publicacións coa etiqueta Exipto. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta Exipto. Amosar todas as publicacións

sábado, xullo 20, 2013

A caída de Morsi anuncia o ocaso da Irmandade Musulmá?, ... Por Thierry Meyssan - Interesante artigo para entender os cambios políticos no mundo árabe


Dos 84 millóns de exipcios, 33 millóns saíron ás rúas para festexar o golpe de Estado militar.

Aínda que sorprendido pola rapidez dos acontecementos, Thierry Meyssan celebra a destitución do goberno da Irmandade Musulmá, que anticipaba fai un ano. Mentres a prensa atlantista apoiaba a Mohamed Morsi e inxuriaba a Bachar a El-Assad, Meyssan expresaba a opinión oposta e denunciaba a "primavera árabe" como unha manipulación. O pobo exipcio acaba de dar o seu veredicto.

"Ante a nosa mirada"
A caída de Morsi anuncia o ocaso da Irmandade Musulmá?

Por Thierry Meyssan [*]
20.07.2013


Ao cabo de 5 días de manifestacións multitudinarias que esixían a partida do presidente Morsi, o exército exipcio destituíu ao mandatario e designou ao presidente da Corte Constitucional para asumir a xefatura do Estado até a convocatoria de novas eleccións.

Para entender a importancia do acontecemento fai-se necesario resitua-lo no seu contexto.

Unha ola de axitación política estendeu-se por unha banda do continente africano, e posteriormente polo mundo árabe, a partir da metade de decembro de 2010. Tunisia e Exipto eran os países máis sacudidos. O fenómeno explícase primeiramente por causas de fondo: un cambio xeracional e unha crise alimentaria. Aínda que o aspecto demográfico escapa ao control humano, o aspecto económico foi ampliamente provocado con pleno coñecemento de causa, primeiro en 2007-2008 e despois en 2010.

En Tunisia e Exipto, Estados Unidos preparara o "cambio de garda" con novos líderes listos a prestar servizo reemprazando aos xa devaluados. O Departamento de Estado formara mozos "revolucionarios" como reemprazo do poder establecido. Así que cando Washington comprobou que os seus aliados se quedaban sen alternativas ante a rúa, ordenou-lles deixar o lugar á oposición xa prefabricada. Non foi a rúa senón Estados Unidos quen expulsou do poder a Ben Ali e ao xeneral Hosni Mubarak. E foi tamén Estados Unidos quen os reemprazou pola Irmandade Musulmá. Isto último parece menos evidente na medida en que se organizaron eleccións, tanto en Tunisia como en Exipto. Pero a realización de eleccións non sempre é proba de sinceridade e democracia. Un estudo minucioso demostra que todo estaba arranxado.

Non cabe dúbida de que Washington previra os acontecementos e que até os guiou, aínda que algo parecido poida suceder noutros países, como en Senegal ou Costa de Marfil.

E precisamente producen-se entón disturbios en Costa de Marfil, en ocasión da elección presidencial. Pero eses feitos nada teñen que ver na imaxinación colectiva coa chamada "primavera árabe" e termínanse cunha intervención militar francesa baixo mandato da ONU.

Xa instalada a inestabilidade en Tunisia e Exipto, Francia e Reino Unido deron inicio ao movemento de desestabilización contra Libia e Siria, conforme ao previsto no Tratado de Lancaster House. Aínda que realmente se produciron neses últimos países algunhas micro-manifestacións en demanda de democracia, o certo é que os medios de prensa occidentais encargaron-se de esaxerar a súa envergadura mentres que forzas especiais occidentais ocupaban-se de organizar disturbios co respaldo de dirixentes takfiristas.

Recorrendo a constantes manipulacións, a operación de Costa de Marfil foi excluída da "primavera árabe" (non hai árabes nese país, onde un terzo da poboación é musulmá) mentres que Libia e Siria si eran incluídas nela (cando en realidade trata-se de operacións de carácter colonial). Ese verdadeiro acto de prestidixitación concretouse de xeito relativamente fácil na medida en que tamén se rexistraban manifestacións en Yemen e Bahréin, onde as condicións estruturais son moi diferentes. Ao principio, os comentaristas occidentais encaixaron-lles a etiqueta de "primavera árabe", pero despois arranxaron-se para excluír-las dela porque as situacións son moi pouco comparables.

En definitiva, o que caracteriza á "primavera árabe" (Tunisia, Exipto, Libia e Siria) non é a inestabilidade nin a cultura senón a solución preconcibida polas potencias occidentais: o acceso da Irmandade Musulmá ao poder.

Esta organización secreta, supostamente antiimperialista, sempre estivo baixo o control político de Londres. Estaba representada no equipo de Hillary Clinton a través da señora Huma Abedin, a esposa do dimítente congresista sionista Anthony Weiner. A nai Huma Abedin "Saleha Abedin" dirixe a rama feminina mundial da Irmandade Musulmá. Pola súa banda, Qatar garantiu o financiamento das operacións, ¡máis de 15 000 millóns de dólares ao ano!, e a cobertura mediática da cofradía, da que se fixo cargo a canle al-Jazzera desde fins de 2005. Para terminar, Turquía puxo o know how político proporcionando unha serie de conselleiros en comunicación.

A Irmandade Musulmá é no islam o mesmo que os trotskistas en Occidente: un grupo de golpistas que traballan para intereses estranxeiros en nome dun ideal que sempre se pospón. Logo de haberse embarcado en innumerábeis tentativas golpistas na maioría dos países árabes ao longo de todo o século XX, a Irmandade Musulmá foi a primeira sorprendida ante a súa propia "vitoria" de 2011. O problema é que, fóra das instrucións dos anglosaxóns, a cofradía non dispoñía en realidade de ningún programa de goberno. E aferrouse ás consignas islamitas: "A solución é o Corán", "Non necesitamos constitución, temos a charia" e outras polo estilo.

En Exipto, do mesmo xeito que en Tunisia e Libia, o goberno da Irmandade Musulmá abriu a economía nacional ao capitalismo liberal. Confirmou ademais a súa complicidade con Israel a costa dos palestinos. E tratou de impoñer, en nome do Corán, unha orde moral que nunca existiu nese libro.

As privatizacións da economía exipcia ao mellor estilo da señora Thatcher debían alcanzar o seu punto culminante coa venda da Canle de Suez, xoia do país e esencial fonte dos seus ingresos, que sería vendido a Qatar. Ante a resistencia da sociedade exipcia, Doha financiou un movemento separatista na rexión da Canle, seguindo o modelo xa establecido por Estados Unidos en Centroamérica cando fomentó en Colombia o movemento separatista que deu lugar á independencia de Panamá.

Pero a sociedade non soportou ese tratamento sen anestesia. Como escribín fai 3 semanas nesta mesma columna, os exipcios abriron os ollos ao ver a sublevación dos turcos contra o Irmán Erdogan. E a sociedade exipcia se rebelou, lanzando incluso un ultimátum ao presidente Morsi. Logo de verificar telefonicamente, co secretario estadounidense de Defensa Chuck Hagel, que Estados Unidos non tiña intencións de tratar de salvar ao axente Morsi, o xeneral a al-Sisi anunciou o seu destitución.

Este último punto merece unha explicación: No que foi o seu penúltimo discurso á nación, Mohamed Morsi presentouse como un "sabio". O home é enxeñeiro espacial, fixo carreira en Estados Unidos, obtivo a nacionalidade estadounidense, traballou na NASA e dispón dunha acreditación estadounidense de acceso a información clasificada. Con todo, aínda que o Pentágono abandonou a Morsi, o que si o apoiou "até o momento do seu arresto" foi o Departamento de Estado, a través da embaixadora estadounidense no Cairo, dos voceiros Patrick Ventrell e Jan Psaki, e até do propio secretario de Estado John Kerry. Esta incoherencia ilustra a confusión que reina en Washington: por unha banda, o sentido común implica que non é posible intervir, mentres que polo outro lado os seus vínculos coa Irmandade Musulmá son tan estreitos que deixan a Washington sen solución de reposta.

A caída de Morsi marca o fin do predominio da Irmandade Musulmá no mundo árabe, sobre todo tendo en conta que o exército anunciou o seu destitución rodeándose das forzas vivas da sociedade, incluíndo aos "sabios" da universidade a al-Azhar.

O fracaso de Morsi é un duro golpe para Occidente e os seus aliados, Qatar e Turquía. Agora podemos preguntarnos con toda lóxica si non marca o fin da "primavera árabe" e deixa entrever ademais a posibilidade de novos viraxes en Tunisia, en Libia e, por suposto, en Siria.

[*] Thierry Meyssan, é un intelectual francés, presidente-fundador da Rede Voltaire e da conferencia Axis for Peace. As súas análises sobre política exterior publican-se na prensa árabe, latinoamericana e rusa. Última obra publicada en español: A gran impostura II. Manipulación e desinformación nos medios de comunicación (Monte Ávila Editores, 2008).

Publicado en Rede Voltaire | 8 de xullo de 2013.
______________

sábado, febreiro 12, 2011

Exipto - Caeu Mubarak, que o festexo non permita que lle rouben ao pobo a súa gran vitoria - Hosni Mubarak deixa o poder en mans dunha Xunta Militar

  • Hosni Mubarak deixa o poder en mans dunha Xunta Militar.
  • Caeu Mubarak, que o festexo non permita que lle rouben ao pobo a súa gran vitoria.
  • O pobo festexa o derrube da dinastía de Mubarak, pero non cede en esixir que os cambios sexan profundos.
  • Exipto: Coidado cos herdeiros de Mubarak!

Por Carlos Aznárez [*]
12.02.2011

Finalmente o tirano Mubarak foi derrocado. O pobo, ou polo menos esa xigantesca parte do mesmo que desbordou durante 17 días a Praza Tahrir cos seus berros de "Fóra, Fóra" e os seus cánticos, non cederon na arremetida, e lograron facer caer ao outrora home forte das castes gobernantes. Agora, os millóns de cidadáns mobilizados reclaman para si o protagonismo principal disto que algúns medios (que ata onte consentían a Mubarak) cualifican de Revolución, pero que sen dúbidas ten todas as características dunha rebelión pot o hartazgo dun goberno que sempre estivo á beira do imperio ianqui e serviu de felpudo ás políticas sionistas na zona.

Dixémolo ao comezo deste levantamento popular: Mubarak pode irse ou quedar, pero indubidablemente Exipto xa non será o mesmo, a súa mocidade, o pobo traballador, deberán ser a garantía de que ningún Suleimán ou Baradhei intente quedar co rédito do sangue derramado, dos centos de encarcerados, dos torturados por ese Exército que hoxe, coma se a xente non tivese memoria, intenta en autoerigirse en custodio da vontade popular.

Recordemos: Omar Suleimán é o home que servía de garante á CIA para as entregas de prisioneiros acusados de "terrorismo" e que chegados desde outros confíns en avións da Axencia norteamericana, ían engrosar a fila de detidos "ilegais" nas mazmorras do Guantánamo exipcio.

Suleimán é agora o funcionario aplicado que non deixa de consultar ningún dos seus pasos cos seus titores de Wáshington e que se mantén a falar diariamente co goberno sionista de Tel Aviv.

Recordemos: este Exército exipcio que a través dos seus altos mandos trata de mostrar un rostro conciliador e que onte mesmo lles expresaba aos manifestantes que "comprendía as súas razóns", é o mesmo que asasinou e torturaou a miles de cidadáns que, ao longo do poder de Mubarak, se rebelaban contra as súas inxustizas. Ese Exército é o que reprimiu a sangue e lume aos palestin@s de Gaza que intentaban, desesperados, romper o cerco fronteirizo que Mubarak lles impuxo en combinación co premier sionista Netaniahu, para asfixiar aos rebeldes de Hamás.

Ou sexa, os "herdeiros" que agora continuarán a Mubarak son parte da mesma andrómena que ata onte gobernou con man dura e que, axudados por Obama e os seus raparigos, intentarán facer un recambio ordenado, para preservar que a Canle de Suez siga sendo un paso tutelado por EEUU e que as alianzas internacionais abeberen no que dita o Pentágono.


Que isto non ocorra, que as esperanzas dos que nestes días non abandonaron as rúas do Cairo ou Alexandría, non sexan traizoadas, depende da forza que o pobo teña para reverter o actual panorama. Moitas veces víronse no mundo mobilizacións como as de Exipto, que co correr dos días e no marco das mañas orquestradas polos poderosos, foron derrotadas nas mesas de negociacións ou nas "transicións" (vaia termo que se inventan os de arriba para seguir esclavizando aos de abaixo), e dese xeito víronse frustrados procesos de indubidable raiz revolucionaria.

Por iso, a mobilización popular é a garantía para evitar calquera tentación continuista e xerar, aos poucos, a organización que, a través dunha alianza de todos os sectores da poboación (xuventude, clase traballadora, labreg@s, ...) poidan xestar un goberno que lles pertenza. Dese xeito, eses centos de miles que hoxe enchen a Praza Tahrir converterían os seus desexos de cambio en realidade, e sacudiríanse dunha vez e para sempre os tutelaxes prol imperialistas e prol sionistas que desde aquela tristemente soada Guerra dos 6 Dias, veñen humillando e empobrecendo ao pobo exipcio.

Mentres se gañan forzas para seguir a loita, non hai que escatimar alegría no festexo: Mubarak caeu e con el Israel e EEUU perden unha baza importante na rexión. O que queda é impedir que o substitúan con outros monigotes.

[*] Carlos Aznárez -Bos Aires, Arxentina, 1947, é activista, escritor e xornalista basco e arxentino, director de Resumen Latinoamericano.

Publicado en CubaDebate o 11 de Febreiro de 2011.
_________________

martes, febreiro 08, 2011

Derrúbase un aliado, ... diante da resposta a unha pregunta feita á escritora exipcia Nawal El Saadawi -feminista, activista, médica e psiquiatra, Carolina Escobar Sarti escribe este artigo

Derrúbase un aliado

Nawal El Saadawi [1], unha famosa escritora exipcia de 80 anos, feminista, activista, médica e psiquiatra, foi entrevistada pola revolución que se vive hoxe en Exipto.

Por Carolina Escobar Sarti [2]
08.02.2011


Á pregunta: Deberiamos estar preocupados polos fundamentalistas musulmáns? Aquí, en Occidente advírtese da súa ocupación do poder potencial?, ela respondeu:

"Non! Non temos medo dos fundamentalistas islámicos. Deben de saber que millóns de homes e mulleres están nas rúas. Isto non se trata da dereita ou esquerda, dos islamitas ou de calquera outro movemento político. A xente está frustrada pola pobreza e o réxime de Mubarak. Ningún partido político comezou esta revolta. Trátase dun movemento espontáneo. (...) Agora, cando as persoas están fóra e o cambio é un feito, tanto dereita como esquerda queren participar. Por fin a xente logrou gritar xunta pola liberdade, a xustiza social, a integridade, independencia e a igualdade. O que está pasando agora pertence aos mozos e a ninguén máis. É evidente que os EE. UU. e Israel que apoiaron a Mubarak coas súas políticas neo-coloniais queren asustar á xente. Queren facernos crer que se demandamos o cambio, dominarannos os fundamentalistas. Son trucos deles. Estou na rúa todos os días. É certo que en Exipto hai xente que cre, musulmáns e cristiáns. Pero non vexo a Irmandade Musulmá nas rúas. (...) Irmandade de feito nin sequera quería apoiar a este movemento desde o principio. A xente na rúa é consciente. Protexen a súa revolución".

Con todo, hai que seguir de cerca os resultados das revoltas sociais en Exipto, porque non integran unicamente coordenadas locais e a mesa está servida para moitos. A cuestión medular aquí non é sacar a un caudillo senón refundar unha nación e, aínda que, é inédita unha oposición que integra tal diversidade e asepsia ideolóxica, non hai que perder de vista os variados intereses en xogo. Esperaríase que nin o cultísimo liberalismo secular árabe, nin a ríxida irmandade musulmá ancorada nas grandes maiorías, nin certos grupos de poder que manexan a política exterior de EE. UU. e os seus aliados en Europa, privaticen esta revolución que é de todo un pobo.

Non é un segredo, e menos despois do Wikileaks-gate, que o Wáshington dos dous Bush's e os seus tradicionais aliados, así como a ultradereita estadounidense, traducida hoxe no Tea Party, quixeron "democratizar" o mundo árabe, especificamente os países que bordean o Golfo Pérsico e o Medio Oriente. A uns gobernantes fixéronos incondicionais aliados e a outros lles declararon a guerra, e o único criterio que privou foi o da amizade. Recordemos que Mubarak é "presidente" de Exipto desde 1981, e que por manter a "estabilidade política" recibiu axuda financeira e militar do goberno de EE. UU. e unha lombeirada de Israel. E como el, outros "presidentes": Biya en Camerún quen goberna desde 1982; Omar Bongo Ondimba no territorio petroleiro de Gabón, desde 1967 ata a súa morte no 2009; José dous Santos, en Angola desde 1979. Todos aliados de Wáshington, como Abdullah, en Arabia Saudita, onde hai unha monarquía absolutista que á forza convocou a eleccións municipais no 2005. A eses gobernos quen os chama tiranías.

Obama, expón a "Innovación produtiva" no canto da guerra destrutiva. Ben por el e polo que o mundo necesita, pero, como sinala Juan Francisco Coloane [3] (argenpress.info) "... prodúcese esta aceleración das protestas sociais en momentos en que o principal tema de discusión política en EE. UU. é o orzamento fiscal para o Departamento de Defensa. Os republicanos oponse á redución dun 10% durante cinco anos -hoxe ascende a US$708.2 mil millóns- e que o enorme déficit fiscal de cerca 1.5 trillones de dólares, sexa reducido noutras áreas menos en defensa cando se enfrontan dúas guerras. Non se pode descartar a loita cega dos lobbies da industria do armamento presionando a redes políticas para desatar conxunturas desestabilizadoras nos países que xustifiquen un alza nos orzamentos para armamentos". Onte, mentres escribía este artigo, vivíase o Día da Saída en Exipto, en alusión ao clamor popular por sacar a Mubarak do poder. Se cadra hoxe, a historia xa cambiou.

Fonte: prensalibre.com



[1] Nawal El Saadawi -27 de Outubro de 1931, é unha feminista exipcia de renome internacional, médico e escritora, cuxas obras feminista ampliaron as fronteiras da novela árabe. Nawal El Saadawi os seus escritos falan principalmente da opresión das mulleres e das mulleres "desexo de auto-expresión". Os seus libros foron prohibidos en Exipto e así como noutors países.

Sitio na rede de Nawal El Saadawi:

http://www.nawalsaadawi.net/

[2] Carolina Escobar Sarti -Guatemala 11 de Decembro de 1960. Escritora. Licenciada en Letras, conta cunha mestría en Literatura Hispanoamericana. O seu traballo profesional inclúe máis de 25 anos dedicados á docencia, á comunicación, a proxectos de desenvolvemento, á cultura e á investigación social en diferentes campos. Desempéñase como catedrática en dúas universidades guatemaltecas, como columnista de prensa.

[3] Juan Francisco Coloane, profesor, escritor, analista político, xornalista e sociólogo chileno.
________________

xoves, febreiro 03, 2011

Tunisia, Exipto, Marrocos ... Esas "ditaduras amigas", ... por Ignacio Ramonet

Por Ignacio Ramonet [*]
03.02.2011

Unha ditadura en Tunisia? En Exipto unha ditadura? Vendo aos medios relamerse coa palabra "ditadura" aplicada ao Tunisia de Ben Alí e ao Exipto de Moubarak, os franceses deberon de preguntarse se entenderon ou leron ben. Non insistiran durante decenios eses mesmos medios e eses mesmos xornalistas en que eses dous "países amigos" eran "Estados moderados"? A horrible palabra "ditadura" non estaba exclusivamente reservada no mundo árabe musulmán (logo da destrución da "espantosa tiranía" de Saddam Hussein en Iraq) só ao réxime Iraniano? Como? Había entón outras ditaduras na rexión? E ocultaríannolo os medios da nosa exemplar democracia? Velaquí, en todo caso, un primeiro abrir de ollos que debemos ao rebelde pobo tunisiano. A súa prodixiosa vitoria liberou aos europeos da "retórica hipócrita e de ocultamiento" en vigor nas nosas cancillerías e nos nosos medios. Obrigados a quitarse a careta, simulan descubrir o que sabiamos desde fai intre [1], que as "ditaduras amigas" non son máis que iso: réximes de opresión. Sobre o asunto, os medios non fixeron outra cousa que seguir a "liña oficial": pechar os ollos ou mirar cara a outro lado confirmando a idea de que a prensa non é libre salvo en relación cos débiles e a xente illada. Seica Nicolás Sarkozy non tivo o apromo de asegurar que en Tunisia "había unha desesperanza, un sufrimento, un sentimento de afogo que hai que recoñecer que non apreciaramos na súa xusta medida", con respecto ao sistema mafioso do clan Ben Alí-Trabelsi".

"Non apreciaramos na súa xusta medida" ... En 23 anos ... A pesar de contar alí con servizos diplomáticos máis prolíficos que os de calquera outro país ... A pesar da colaboración en todos os sectores da seguridade (policía, gendarmería, intelixencia ... [2]. A pesar das estancias regulares de altos responsables políticos e mediáticos que establecían alí desacomplexadamente os seus lugares de veraneo ... A pesar da existencia en Francia de dirixentes exiliados da oposición tunisiana, mantidos como apestados á marxe polas autoridades francesas e de acceso prohibido durante decenios aos grandes medios ... Democracia ruinosa ...

En realidade eses réximes autoritarios foron (e seguen sendo) complacientemente protexidos polas democracias europeas, desprezando os seus propios valores, co pretexto de que constitúen baluartes contra o islamismo radical [3]. O mesmo cínico argumento usado por Occidente durante a Guerra Fría, para apoiar ditaduras militares en Europa (España, Portugal, Grecia, Turquía) e en América Latina pretendendo impedir a chegada do comunismo ao poder.

¡Que formidable lección dan as sociedades árabes revolucionarias aos que en Europa os describían con termos maniqueos, é dicir, como masas dóciles sometidas a sátrapas orientais corruptos ou como xentíos histéricas posuídas polo fanatismo relixioso! E velaquí que de súpeto xorden, nas pantallas dos nosos computadores ou dos nosos televisores (cf.: o admirable traballo da o-Jazeera) preocupadas polo progreso social, nada obsesionadas pola cuestión relixiosa, sedientas de liberdade, soprepasadas pola corrupción, detestando as desigualdades e reclamando democracia para todos, sen exclusións.

Lonxe das caricaturas binarias, estes pobos non constitúen de ningún xeito unha especie de "excepción árabe" senón que se asemellan nas súas aspiracións políticas ao resto das ilustradas sociedades urbanas modernas. Un terzo dos tunisianos e case un cuarto dos exipcios navegan regularmente por Internet. Como afirma Moulay Hicham El Alaoui: "Os novos movementos xa non están marcados polos vellos antagonismos como antiimperialismo, anticolonialismo, ou antisecularisno. As manifestacións de Tunisia e EL Cairo estiveron desprovistas de todo simbolismo relixioso. Constitúen unha ruptura xeracional que refuta a tese do excepcionalismo árabe. Ademais son as novas metodoloxías da comunicación de Internet as que animan estes movementos. Eles propón unha nova versión da sociedade civil na que o rexeitamento ao autoritarismo vai da man co rexeitamento á corrupción [4] ... .

Especialmente grazas ás redes sociais dixitais, as sociedades tanto de Tunisia como de Exipto se mobilizaron con gran rapidez e puideron desestabilizar o poder en tempo marca. Aínda antes de que os movementos teñan a oportunidade de "madurar" e de favorecer a urxencia de novos dirixentes dentro deles. É unha das raras ocasións nas que sen líderes, sen organización dirixente e sen programa, a simple dinámica da exasperación das masas bastou para conseguir o triunfo da revolución. Trátase dun momento fráxil e sen dúbida as potencias xa estarán traballando, especialmente en Exipto, para que "todo cambie sen que cambie nada" segundo o vello adagio do Gatopardo. Eses pobos que conquistaron a súa liberdade deben recordar a advertencia de Balzac, "Matarase á prensa como se mata a un pobo, outorgándolle a liberdade" [5]. Nas "democracias vixiadas" é moito máis fácil domesticar lexitimamente a un pobo que nas antigas ditaduras. Pero isto non xustifica o seu mantemento. Nin debe empañar o ardor de derrocar unha tiranía.

O afundimento da ditadura tunisiana foi tan veloz que os demais pobos magrebís e árabes chegaron á conclusión de que esas autocracias -as máis vellas do mundo- estaban en realidade profundamente corroídas e non eran polo tanto máis que "tigres de papel". Esta demostración verificouse tamén en Exipto.

De alí este impresionante levantamento dos pobos árabes, que leva a pensar inevitablemente no gran florecimiento das revolucións europeas de 1848, en Xordania, en Iemen, en Alxeria, en Siria, en Arabia Saudita, en Sudán e tamén en Marrocos.

Neste último país, unha monarquía absoluta, no que o resultado das "eleccións" (sempre trucado) sempre o decide o soberano, que designa segundo a súa vontade aos chamados ministros "da soberanía", unhas cantas decenas de familias próximas ao trono continúan acaparando a maioría das riquezas [6]. Os cables difundidos por Wikileaks revelaron que a corrupción chega a niveis de indecencia descomunais, maiores que os do Tunisia de Ben Alí, e que as redes mafiosas tiñan todas como única orixe o Palacio. Un país no que a práctica da tortura está xeneralizada e o amordazamiento da prensa é permanente.

Con todo, como no Tunisia de Ben Alí, esta "ditadura amiga" benefíciase da gran indulxencia dos medios e da maior parte dos nosos responsables políticos [7], os cales minimizan os sinais do comezo dun "contaxio" da rebelión. Catro persoas inmoláronse xa prendéndose lume. Producíronse manifestacións de solidariedade cos rebeldes de Tunisia e de Exipto en Tánxer, en Fes e en Rabat [8]. Acosadas polo medo as autoridades decidiron subvencionar preventivamente os artigos de primeira necesidade para evitar as "rebelións do pan". Importantes continxentes de tropas do Sahara Occidental serían desprazadas aceleradamente cara a Rabat e Casabranca. O rei Mohamed VI e algúns colaboradores trasladáronse a Francia o 29 de xaneiro para consultar a expertos en orde pública do Ministerio francés do Interior [9].

Aínda que as autoridades desmenten as dúas últimas informacións, está claro que a sociedade marroquí está seguindo os acontecementos de Tunisia e Exipto con excitación. Preparados para unirse ao impulso de fervor revolucionario e crebar dunha vez por todas as trabas feudais. E a pedir contas a todos aqueles que en Europa foron durante decenios cómplices das "ditaduras amigas".

Notas.-

[1] Ler, por exemplo de Jacqueline Boucher "A société tunisienne privée de parole" e de Ignacio Ramonet "Main de fer en Tunisie", Le Monde diplomatique,de febreiro de 1996 e de xullo de 1996 respectivamente.

[2] Cando Mohamed Bouazizi inmolouse incendiandose o 17 de decembro de 2010, cando a insurrección gañaba a todo o país e decenas de tunisianos rebeldes continuaban caendo baixo as balas da represión benalista, ao alcalde de París Bertrand Delanoé e á ministra de relacións exteriores Michèle Alliot-Marie parecíalles absolutamente normal ir festexar alegremente a Noiteboa ou a Noitevella en Tunisia.

[3] Ao mesmo tempo, Wáshington e os seus aliados europeos, sen aparentemente medir as contradicións, apoian ao réxime teocrático e tiránico de Arabia Saudita, principal fogar oficial do islamismo máis oscurantista e máis expansionista.

[4] ttp://www.medelu.org/spip.php?article711

[5] Honoré de Balzac, Monographie da presse parisienne, Paris, 1843.

[6] Ler Ignacio Ramonet, "A poudrière Maroc", Mémoire deas luttes, setembro 2008. http://www.medelu.org/spip.php?article111

[7] Desde Nicolas Sarkozy ata Ségolène Royal, pasando por Dominique Strauss-Kahn que posúe un "ryad" en Marraquech, os dirixentes políticos franceses non teñen o menor escrúpulo en pasar as súas vacacións de inverno entre estas "ditaduras amigas".

[8] El País, 30 de xaneiro de 2011- http://www.rue89.com/..le-roi-du-maroc-en-voyage-discret...188096

[9] Ler El País, 30 de Xaneiro de 2011 http://www.elpais.com/..Mohamed/VI/va/vacaciones y Pierre Haski, "Le discret voyage du roi du Maroc dans son château de l´Oise", Rue89, 29 Xaneiro de 2011.http://www.rue89.com/..le-roi-du-maroc-en-voyage-discret...188096

Fontes:

www.medelu.org

Traducido para Rebelión por Susana Merino.

Texto traducido, ao Galego, por Ártabra 21, apoiando-se nos recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.

[*] Ignacio Ramonet Míguez -Redondela 1943, xornalista, escritor, altermundista,  ...
__________________