"O Synn Féinn e a sociedade irlandesa están a realizar un esforzo admirábel por facer avanzar os acordos de paz", di a eurodeputada de Alternativa Galega de Esquerda en Europa (AGEe), Lídia Senra en Belfast, onde participou nunha delegación de observación internacional do Proceso de Paz irlandés

Lídia Serna: "O Synn Féinn e a sociedade irlandesa están a realizar un esforzo admirábel por facer avanzar os acordos de paz". | A eurodeputada de AGEe participou durante esta semana nunha delegación de observación internacional do Proceso de Paz irlandés. | Entrevistouse en Belfast co presidente e vicepresidenta do Synn Féinn, activistas comunitarios e líderes sindicais.

Ao longo desta semana a eurodeputada de Alternativa Galega de Esquerda en Europa (AGEe), Lídia Senra, estivo participando nunha delegación internacional organizada polo grupo da Esquerda Unitaria Europea-Esquerda Verde Nórdica (GUE/NGL) a Irlanda, co obxectivo de afondar na situación actual e facer un seguimento do Proceso de Paz irlandés.

A través desta iniciativa, xunto a AGEe, eurodeputados e eurodeputadas da coalición grega Syriza, da formación euskalduna Bildu e do Partido Comunista Portugués (PCP) tiveron a oportunidade de coñecer mellor os avances do Proceso en Irlanda, onde malia a teren pasado xa dazasete anos dende a firma do Acordo de Venres Santo (1998) a división entre comunidades é inda palpábel, polo que "segue a haber grandes esforzos por parte do Synn Féin e distintos colectivos sociais para achegar as dúas comunidades e acadar unha verdadeira situación de convivencia", resaltou Senra, "a día de hoxe, inda hai muros que dividen as comunidades".

Dentro das actividades planificadas, as e os integrantes desta delegación internacional tiveron onte a oportunidade de se entrevistar con Declan Kearney, presidente nacional do Synn Féin, quen lles trasladou que nestes momentos, aliás de traballar por conseguir facer avanzar o Proceso de Paz e chegar á reunificación de Irlanda, unha das principais prioridades da súa formación é poñer fin ás políticas de austeridade impostas pola Troika. A delegación do GUE/NGL mantivo tamén un encontro ca Ministra Jr. Jennifer McCann, da man da cal coñeceron a Asamblea de Irlanda do Norte en Stormont, poboación que dá nome aos acordos a través dos cales dotouse a Irlanda do Norte de institucións políticas propias.

Lídia Senra desprazouse onte canda outras eurodeputadas/os a Belfast Occidental, onde mantiveron unha xuntanza con activistas comunitarios para debater sobre o impacto do financiamento da UE a proxectos que son fundamentais para seguir avanzando no achegamento de ámbalas dúas comunidades. Posteriormente reuníronse tamén con líderes sindicais irlandeses, que lles trasladaron unha análise do impacto das políticas de austeridade no eido laboral que, ao igual que está a acontecer na Galiza, estanse vendo traducidas en paro, precariedade e emigración.

A xornada de hoxe, que pon fin a esta misión de observación internacional, deu inicio cun encontro ca vicepresidenta do Synn Féin, Mary Lou McDonald e, seguidamente, tamén con John Douglas, presidente do Congreso Irlandés de Sindicatos. Marry Lou McDonald explicou ás eurodeputadas do GUE/NGL a situación na que se atopa nestes momentos Irlanda, reiterando as nefastas consecuencias da actuación da Troika. Lídia Senra interesouse tamén concretamente pola realidade das mulleres irlandesas en canto a participación política, ao que McDonald respostou que alta afiliación de mulleres ao partido estase a traducir nunha presenza cada vez maior nos órganos de dirección e cargos públicos, se ben expresou igualmente a necesidade de avanzar na loita polos dereitos das mulleres e, nomeadamente, polo dereito ao aborto.

As eurodeputadas/os do GUE-NGL coñeceron tamén de perto algúns dos temas sociais que están a ocupar a axenda de debate da sociedade irlandesa, tales como o referendo sobre o matrimonio homosexual que terá lugar o vindeiro 22 de maio, ou a loita social pola xestión pública da auga, á que se achegaron a través de integrantes da campaña irlandesa "Dereito á auga". Asemade, Senra acompañou unha entrega de firmas en demanda de liberdade para o cidadán irlandés de 19 anos Ibrahim Halawa[1], actualmente preso nun cárcere exipcio.

A eurodeputada de AGEe valorou esta misión de observación internacional moi positivamente, estimando que a posibilidade de poder coñecer máis sobre a situación tanto de Irlanda do Norte como de Irlanda, "axudará a seguir estreitando os lazos entre as forzas de esquerda do GUE/NGL", salientando que esta mutua colaboración "fará avanzar o dereito a decidir dos pobos" e axudara a "conseguir vencer ás políticas de austeridade e do Neoliberalismo".

Bruxelas, 24 Abril 2015.

Lídia Senra, eurodeputada de Alternativa Galega de Esquerda en Europa (AGEe), integrada no Grupo Confederal da Esquerda Unitaria Europea/Esquerda Verde Nórdica (GUE/NGL)

prensa@lidiasenra.com

[*] Lidia Senra, eurodiputada, da Alternativa Galega de Esquerda en Europa, no Grupo Confederal da Esquerda Unitária Europeia/Esquerda Nórdica Verde (AGEe - GUE/NGL).
| Tlf: 609 845 861
| lidia.senra@europarl.europa.eu



Máis información en:

• http://lidiasenra.com/
• http://www.europarl.europa.eu/
• https://twitter.com/LidiaSenra
• https://www.facebook.com/LidiaSenraRodriguez
• http://www.youtube.com/channel/UCJtR1TGcqGxleFqIDmKICBQ
• http://www.guengl.eu/

Información baseada na enviada por:
AGEe Europa
ageeneuropa@gmail.com
24 de abril de 2015 19:09
________________

Irlanda debería 'facerse unha Arxentina'

Dean Baker [*]
06.12.10

Cando un bombeiro ou un equipo médico realizan un rescate, resulta que a persoa que é obxecto do mesmo adoita mellorar. Menos está claro isto cando o rescatador é o Banco Central Europeo (BCE) ou o Fondo Monetario Internacional (FMI).

Irlanda experimenta na actualidade un desemprego do 14,1%. Como resultado de condicións de rescate que esixirán máis recortes do gasto público, así como un aumento dos impostos, é case seguro que se incremente a taxa de desemprego. É probable que os irlandeses se pregunten que pasaría se non os rescataran.

O dano inflixido a Irlanda polo BCE/IMF é completamente innecesario. Se o BCE se comprometese a pór a disposición de Irlanda préstamos a baixas taxas de interese, un mecanismo enteiramente ao alcance das súas facultades, entón Irlanda non tería ningún problema orzamentario grave. A inxente proxección do seu déficit provén primordialmente da combinación dos custos dos altos intereses sobre a súa débeda e o resultado de operar a niveis de rendemento económico que están moi por baixo do pleno emprego, resultados ambos os que poden cargarse en boa medida á conta do BCE.

Paga a pena recordar que o goberno de Irlanda foi un modelo de probidade fiscal antes do derrube económico, lograra un superávit considerable nos cinco anos anteriores ao comezo da crise. O problema de Irlanda non era desde logo de control do gasto público; foi un sistema bancario imprudente o que fomentou a enorme burbulla inmobiliaria. Os xenios económicos do BCE e o FMI ou non souberon ver a burbulla ou non pensaron que valese a pena mencionala.

O fracaso do BCE ou o FMI para adoptar medidas que freasen a burbulla antes da crise non infundiu modestia ás institucións financeiras internacionais á hora de aplicar man dura para impor as condicións de hoxe. O plan consiste en impor unha ríxida austeridade, o que esixe que boa parte da man de obra irlandesa sufra o desemprego en anos vindeiros como resultado do fracaso dos seus banqueiros e do BCE.

Aínda que con frecuencia afírmase que estas institucións non son políticas, hai que ter encefalograma plano para crerse isto. A decisión de que paguen as e os traballadores irlandeses, xunto aos de España, Portugal, Letonia e outros lugares, pola temeridade dos banqueiros dos seus respectivos países é enteiramente política. Non existe ningún imperativo económico que afirme que deben pagar os traballadores; trátase dunha decisión política imposta polo BCE e o FMI.

Isto debería constituír un enorme sinal de alerta para os progresistas e, en realidade, para calquera que crea na democracia. Se o BCE pon condicións ao paquete de rescate, será moi difícil que un goberno elixido en Irlanda lle dea a volta a estas condicións. Dito doutro xeito, as cuestións sobre as que poderán decidir é probable que sexan de importancia trivial en comparación coas condicións impostas polo BCE.

Non hai ningún argumento serio a favor dun banco central ao que non poida considerarse responsable. Aínda que ninguén espera ou desexa que o parlamento se ocupe das minucias da xestión da política monetaria, o BCE e outros bancos centrais deberían considerarse suxeitos a responsabilidade ante os organismos electos. Sería interesante ver como poden xustificar os seus plans para someter a Irlanda e outros países a un desemprego de dúas cifras en anos vindeiros.

A outra cousa que non ha de esquecerse é que ata un país relativamente pequeno como Irlanda dispón doutras opcións. Concretamente, deberían abandonar o euro e suspender os pagos da débeda. Apenas se se trata da mellor opción para empezar, pero se a alternativa é un período indefinido de desemprego de dúas cifras, entón deixar o euro e suspender pagos parece algo moito máis atractivo.

O BCE e o FMI insistirán en que este camiño leva ao desastre, pero a súa credibilidade neste punto é case nula. Existe un precedente obvio. No ano 2001 o FMI empuxou a Arxentina a aplicar medidas de austeridade aínda máis rigorosas. Do mesmo xeito que Irlanda, Arxentina tamén fora o mellor exemplo da cuadrilla neoliberal antes de meterse en dificultades.

Pero o FMI pode virar rapidamente. O seu programa de austeridade rebaixou o PIB en case un 10% e impulsou a taxa de desemprego ata chegar ás dúas cifras. Para finais de 2001, xa lle resultaba politicamente imposible ao goberno arxentino avenirse a unha maior austeridade. Por conseguinte, rompeu o vínculo supostamente irrompible entre a súa moeda e o dólar e suspendeu os pagos da débeda.

O efecto inmediato consistiu en facer que a economía empeorase, pero para a segunda metade de 2002, a economía volveu crecer de novo. Foi ese o comezo de cinco anos e medio de sólido crecemento, ata que a crise económica mundial cobrouse finalmente o seu tributo en 2009.

O FMI, mentres tanto, fixo todo o que puido para sabotear a Arxentina, que chegou a ser coñecida como "a palabra A". Utilizou ata proxeccións falsas que de forma sistemática minusvaloraban nas súas predicións o crecemento de Arxentina coa esperanza de socavar a confianza. [1]

Irlanda debería estudar as leccións de Arxentina. Tería as súas consecuencias romper co euro, pero se está volvendo cada vez máis probable que o sufrimento provocado pola ruptura sexa menor que o que suporía quedar. Polo tanto, o simple feito de suscitar a cuestión é probable que faga adoptar ao BCE e o FMI unha posición máis moderada.

Do que debe darse conta o pobo de Irlanda e de calquera país é que se se avienen a xogar de acordo coas regras dos banqueiros, sairán perdendo.

[1] Center for Economic and Policy Research Political, "Forecasting? The IMF´s Flawed Growth for Arxentina and Venezuela", abril 2007, David Resnick e Mark Weisbrot.

[*] Dean Baker é codirector do Center for Economic and Policy Research (CEPR). É autor de Plunder and Blunder: The Rise and Fall of the Bubble Economy, así como de False Profits: Recoverying From the Bubble Economy.

Tradución para www.sinpermiso.info: Lucas Antón

Texto traducido, ao Galego, por Ártabra 21, apoiando-se nos recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.
________________________

Arxentina rompe co FMI e as súa políticas neoliberais en 2001:

Director Xeral de FAO entrega Medalla Ceres a Presidenta de Arxentina

Condecoración recoñece labor de Cristina Fernández de Kirchner en favor da seguridade alimentaria e o desenvolvemento sostible

4 de decembro de 2010, Mar da Plata - O Director Xeral da FAO, Jacques Diouf, entregou hoxe a Medalla Ceres á Presidenta de Arxentina, Cristina Fernández de Kirchner.

"A súa Excelencia soubo colocar a Arxentina nun lugar de privilexio dentro a comunidade internacional e considera que a loita contra o fame é un compromiso irrenunciable do seu goberno", dixo Jacques Diouf ao facer a entrega da medalla, en Mar do Prata, Arxentina, en cerimonia que contou coa presenza dos Xefes de Estado e de Goberno participantes da XX Cume Iberoamericano [Ler máis].

Para enteder mellor que é iso de 'facerse unha Arxentina', desde Ártabra 21, recomendamos ver o estupendo e interesantísimo documentario "Memorias do Saqueo", de Fernando Pino Solanas.


_______________________________

Crise en Irlanda - Artigo de Alejandro Nadal - Video e Nova da manifestación d@s 100.000 en Dublín - Enlaces de Interese

Unha vez máis o Capitalismo ataca á clase Traballadora, desta vez en Irlanda. Coa escusa da crise financeira, o Goberno Irlandés -en complicidade co FMI, BM e Comisión Europea, decide un plano, chamado de austeridade, para, supostamente, aforrar uns 15.000 millóns de euros. Despidos masivos na administración pública, recortes nas pensións, recortes salariais, recortes nas prestacións públicas, na sanidade, no ensino, ...

Irlanda: baixo o imperio do capital financeiro

Por Alejandro Nadal [*]
27.11.2010

Os medios están acugulados de referencias sobre o rescate da economía irlandesa. Pero é máis correcto falar dun salvamento para os bancos do Reino Unido, Francia e Alemaña. Iso si, as duras condicións que se impoñen ao pobo irlandés corresponden a un tributo oneroso. Ese pobo pagará, pero iso non o converte en suxeito do rescate.

Como evolucionou a crise en Irlanda? Nos anos noventa a expansión da burbulla de bens raíces foi espectacular. Boa parte do crecemento do PIB entre 1994 e 2007 débese ao desenvolvemento de proxectos inmobiliarios. O comportamento do sistema bancario foi totalmente irresponsábel: recorreuse a empréstitos de tres meses para financiar proxectos con vencementos de dous ou tres anos. A palabra "prudencia" foi expulsada do léxico dos banqueiros.

En setembro de 2008 a bomba estourou. O ano seguinte o goberno decidiu salvar os bancos e estableceu a NAMA ou Axencia Nacional de Administración de Activos, entidade especial para comprar os activos tóxicos dos bancos cubertos co seguro de depósitos. O valor en libros deses activos ascendía a 88 mil millóns de euros (mmde); o seu valor de mercado era de 47 mmde. O déficit público foise ás nubes (32% do PIB) e a vulnerabilidade externa aumentou abruptamente.

Aínda en setembro Irlanda puido ter endereitado o barco doutro xeito, menos oneroso e inxusto. Nese mes venceron bonos dos bancos irlandeses por uns 55.000 millóns de euros. Eses bonos estaban en posesión de bancos ingleses, alemáns e franceses. O goberno cometeu un gran erro: pediu axuda e puido pagar con diñeiro prestado do Banco Central Europeo (BCE). Paga a pena deterse para ver os detalles.

Até ese momento Dublín tiña unha boa razón legal para repudiar todos os seus compromisos legais cos bancos. A razón é que varios deles violaron a lexislación vixente ao disfrazar información sobre o seu estado de solvencia. Iso liberaba o goberno e permitiulle executar un rescate moito menos custoso e inxusto. Podía ordenar a intervención dos bancos e que o saldo remanente dos seus pasivos se convertese en accións dos bancos, o que lle permitiu saír menos danado e máis rápido da crise bancaria. Pero o pagamento dos 55 mmde con axuda do BCE fixo imposíbel seguir a opción de compartir os custos cos posuidores de bonos.

Hai dous meses Irlanda estaba na encrucillada. Ou adoptaba a decisión de solucionar a crise bancaria dun xeito máis sensato ou pedía axuda para lle devolver deica o último céntimo aos posuidores de bonos. E escolleu a segunda opción, dando as costas aos seus compromisos co pobo irlandés e confirmando a súa entrega aos bancos. O BCE outorgoulle esa axuda sabendo que Irlanda regresaría de xeonllos para aceptar un novo rescate, o que xa quedou confirmado. Dublín puido nacionalizar a todos os bancos, pero parece que a banca internacional adiantóuselle e comprou primeiro o goberno.

A principal preocupación do BCE é a solvencia dos bancos alemáns e franceses que tanto se expuxeron en Irlanda e outros países. E o plan de rescate está deseñado para manter os seus estados financeiros en boa situación. Os bancos e os seus dirixentes quedarán satisfeitos do rescate, mentres o goberno en Dublín terá todo o agradecemento dos seus amos en Londres, París e Berlín.

Porén, a carga fiscal deste tipo de compromisos ultrapasa todo. E, por outra banda, os mercados financeiros colocaron a débeda soberana irlandesa no mesmo nivel de risco que os bonos chatarra de Ucraína, Paquistán, Grecia e Arxentina.

O plan do BCE-FMI consiste en reducir o déficit fiscal ao 3 por cento do PIB, impondo recortes ao gasto social, reducións dos salarios mínimos e do seguro de desemprego. Pero os impostos ás sociedades seguirán no nivel máis baixo da Unión Europea (12,5 %) e as transaccións financeiras mantéñense sen gravame. Será difícil reducir o déficit dese xeito, e o estancamento reducirá aínda máis a recadación. A receita de "baixar impostos para crecer" quedou máis desprestixiada que nunca.

Irlanda deixou de ser unha república independente e converteuse no protectorado do BCE e do FMI. O goberno de Irlanda defraudou o seu pobo. Enganouno primeiro facéndolle crer que o seu modelo económico era un éxito. Tendeulle unha trampa despois co rescate dos bancos locais e europeos. Someteuse ao diktat do BCE, o cal determinou o formato e contido das negociacións para o "rescate". Hoxe os poderosos foron rescatados. Os demais poden afundirse e traballar para pagaren o tributo.

No Ulises, a novela de James Joyce, Stephen Dedalus láiase de que Irlanda era o escravo de dous amos, o imperio británico e a santa Igrexa apostólica e romana. Hoxe poderíase laiar do xugo que lle impoñen os pontífices do capital financeiro e os seus axentes no Banco Central Europeo.

Publicado no xornal mexicano "La Jornada" - 24.11.2010

Web de Alejandro Nadal:
http://nadal.com.mx/

[*] Alejandro Nadal, profesor de economía do Colexio de México.

@s 100.000 en Dublín contra o neoliberalismo

Irlandeses protestan contra recortes e rescate externo

Por Odalys Buscarón Ochoa

Uns 100 mil manifestantes tomaron hoxe as rúas da capital irlandesa en protesta ao plan de recortes do Goberno para salvar os bancos e o millonario rescate financeiro do FMI e a Unión Europea (UE).

Pese ao frío e a forte nevada, afiliados dos principais sindicatos do país europeo marcharon ata o centro de Dublín pola rúa de Ou'Connell para manifestar a súa inconformidad co programa de austeridade anunciado polo primeiro ministro Brian Cowen para os próximos catro anos.

A administración de Cowen pretende resolver os problemas da débeda, a falta de liquidez dos bancos irlandeses e o profundo déficit fiscal cun duro recorte de gastos públicos na orde dos 15 mil millóns de euros.

Organizadores da marcha cifraron a participación nuns 100 mil ou 150 mil manifestantes, mentres a policía calculou a presenza de ata 50 mil persoas.

Encabezada con grandes carteis de críticas a Cowen e ao ministro de Finanzas Brian Lenihan, a protesta pacífica foi seguida de cerca por centos de axentes policiais e de seguridade.

Mick Wallace, construtor afectado pola caída da industria, dixo que é hora de que Irlanda senta con máis frecuencia e forza.

É hora de cambiar e opornos abertamente ao que está pasando, afirmou Wallace en alusión ao descontento coa política do goberno por imperio da UE e o Fondo Monetario Internacional.

Traballadores e sindicalistas demostraron enojo ante o que consideran humillación por ter que ser rescatados polo FMI e Europa.

Según os organizadores da marcha máis grande ata agora, o chamado Tigre Celta -como se coñece tamén á nación nórdica- está en perigo de perder a súa soberanía e o control da economía coa intervención da UE e o organismo crediticio.

O Congreso Irlandés de Sindicatos (ICTU, polas súas siglas en inglés) advertiu que o plan de austeridade, centrado nos recortes de gastos e subida de impostos, asestará un dano irreparable e converterá a Irlanda nun deserto social e económico.

Para o secretario xeral da confederación sindical, David Begg, "resulta difícil ver unha xustificación, sexa económica, social ou ata moral, no que o Goberno propón facer e oporémonos a eles -dixo- de todos os xeitos posibles".

A terapia proposta polo gabinete de Cowen apunta a unha redución do volume da débeda pública nun tres por cento respecto ao Produto Interno Bruto e a un aforro duns seis mil millóns de euros, dos cales tres mil millóns corresponden ás prestacións sociais do Estado.

Prevense así mesmo a eliminación de máis de 24 mil postos de traballo no sector público e aumentos de impostos.

O articulista do xornal The Irish Times, Fintan Ou'Toole, aseverou que o Goberno declarou a guerra aos máis pobres ao empeñarse en salvar da quebra ao sistema bancario nacional, o principal responsable da grave crise económica.

Os sindicatos protagonizaron unha protesta a semana pasada para repudiar a presenza en Dublín de representantes do FMI e da UE, encargados de negociar o rescate duns 85 mil millóns de euros.

27 de novembro de 2010, 12:43Dublín, 27 nov (Prensa Latina)

Enlaces de interese:

ICTU - Irish Congress of Trade Unions
http://www.ictu.ie/
http://www.ictuni.org/
http://www.ictu.ie/globalsolidarity/

The Indymedia Ireland:
http://www.indymedia.ie/
_______________________