Amosando publicacións coa etiqueta Manoel Santos. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta Manoel Santos. Amosar todas as publicacións

mércores, abril 17, 2013

A nosa loita labrega, ... Por Antón Sánchez e Manoel Santos

O 17 de abril celebramos o Día Internacional da Loita Campesiña. Facémolo dende que a Vía Campesina, unha organización que amorea máis de 200 millóns de labregos e labregas do mundo –na que tamén está integrado o Sindicato Labrego Galego–, establecera este día en lembranza dos 18 camponeses asasinados durante unha marcha do MST en Eldorado dos Carajás (Brasil) en 1996. Mais sobre todo facémolo porque acreditamos nesa vía, a campesiña, a do amor pola terra, pola comunidade e pola sustentabilidade, como a imprescindíbel para camiñarmos cara un mundo máis xusto, máis harmónico, máis solidario, máis noso. Un mundo que, como ben sabemos, leva xa décadas en guerra contra o mundo labrego, exercendo unha dominación sen paranza, afogándoo coa agroindustria, coa mercantilización de todo o humano, coa destrución do territorio, coa desertización inducida do rural, cos cultivos enerxéticos, coas multinacionais distribuidoras de alimentos de plástico, cos transxénicos, coa xeoenxeñería, coa opresión cultural. É, xa o dixemos moitas veces, un verdadeiro etnocidio, un holocausto provocado á mantenta por un sistema que nos leva á destrución. No contexto da Galiza nosa a situación é, coma en gran parte do planeta, desesperada. O noso rural ben podería describirse como a radiografía dun deserto. E, no entanto, a vía campesiña ben podería constituír unha alternativa, se cadra a mellor alternativa para, entre outras cousas, combater con efectividade esa condena dos nosos tempos que supón o desemprego. Case 300.000 galegos e galegas sen futuro visíbel. Un 55 por cento de mozos e mozas que só ollan como saída a emigración, e non só ao estranxeiro. A enorme emigración aos ámbitos urbanos está a producir, por una banda, unha gravísima desertización do espazo rural, que pode provocar, e de feito xa provoca, graves problemas ambientais, culturais e por suposto sociais, especialmente nas capas de poboación máis indefensas. Pola outra, os procesos de masificación nas ciudades crean poboacións moito máis dependentes, indefensas en períodos de crise, e un problema case irresolúbel no eido laboral, por canto as estruturas económicas dificilmente poderán xerar emprego para tales concentracións de persoas, o que pode derivar na xeración, aos poucos, de cintos de miseria urbana. Xa está a acontecer. Fronte a isto, a incorporación ao rural, á agricultura sustentábel, ben podería ser unha solución, ou cando menos parte dela. O goberno galego debería de ter como un dos seus obxectivos primordiais a creación de instrumentos que garantan o éxito da incorporación de persoas á actividade agrícola sustentábel e ao ámbito rural en xeral. Un mundo rural vivo sería o mellor futuro que lle poderiamos deixar neste país ás xeracións vindeiras. Porén, as axudas e instrumentos para a incorporación actuais amosan eivas que derivan nun alto índice de fracaso na implantación de novos proxectos, especialmente nos primeiros anos de vida. Falta de financiamento, falta de asesoramento, titorización e seguimento dos proxectos, falta de apostas pola investigación, falta de axudas aos gastos correntes no inicio da actividade, falta de políticas eficaces para o acceso á terra e falta de propostas audaces no acceso á vivenda no rural. Ao cabo, desleixo absoluto e falta de interese. Con algo de vontade política e un pouco de confianza no país non sería difícil pular polo que propomos. Poderiamos dotar de recursos técnicos e humanos ás oficinas agrarias comarcais para que estas asesoraran, axudaran e titorizaran a quen se incorporan á vida agraria. Tamén establecer plans de prácticas en explotacións agrarias, crear boas liñas de axuda ao circulante para o inicio da actividade, impulsar a colaboración entre concellos e o Bantegal para facilitar o acceso á terra, establecer medidas de colaboración entre o Instituto Galego da Vivenda e Solo e os concellos para crear bolsas de vivendas no rural, crear medidas de potenciación dos mercados locais e estimular a creación de circuítos curtos de comercialización, ou potenciar de verdade sectores innovadores como a agricultura e gandería ecolóxicas, a fruticultura, a micoloxía. Que non hai alternativa ás políticas de austeridade? E un último apuntamento. Toda esta insoportábel situación agrávase máis aínda pola irreparábel perda da transmisión de coñecementos interxeracional, sen que exista nin un só plan efectivo para aproveitar eses saberes seculares, que ben poderían hoxe axudar a atenuar o etnocidio do que estamos a falar. Nisto agroma tamén o desprezo gobernativo polo que somos como pobo. Conectar os poucos que están cos que se incorporan de novo, as máis das veces sen experiencia algunha, non só revitalizaría o tecido económico do rural, senón que redundaría nun rexurdir do social, do comunitario, do cultural, de moito do que nunca debemos perder.

Artigo escrito por Antón Sánchez e Manoel Santos
Fonte: praza.com
______________

martes, xaneiro 19, 2010

Haití: un desastre non tan natural


Por Manoel Santos [*]
18.01.2010

Mentres Haití chora, albíscanse demasiados intereses, como indicaba Klein, de quen ve nos desastres da xente oportunidades de negocio. Haití non precisa máis ocupación militar, como propuxo Zapatero, senón unha verdadeira misión de solidariedade.

"Debemos ter totalmente claro que esta traxedia -que é en parte natural e en parte non- non debe, baixo ningunha circunstancia, usarse para: un, endebedar aínda máis a Haití, e dous, impulsar políticas corporativistas impopulares en favor das nosas empresas. Non é unha teoría da conspiración. Fixérono unha e outra vez". Son palabras de Naomi Klein no programa Democracy Now!, de Amy Goodman.

En efecto, a terríbel traxedia que esnaquizou Haití está causada por un desastre de orixe natural, un gravísimo terremoto. Mais é evidente que as descomunais dimensións da desfeita -50.000 ou máis mortes- non teñen nada que ver con ese "castigo divino" que "sempre se ceba nos máis pobres", como tenden a argumentar analistas e xornalistas corporativos, e si coa situación de extrema vulnerabilidade que vive esa media illa caribeña.

Cómpre salientar primeiramente que a presenza da Misión da ONU para a Estabilización de Haití (Minustah) dende hai cinco anos e medio, con 7.300 cascos azuis, 2.000 policías e 500 funcionarios internacionais, non parece que tivera efecto ningún sobre a mellora das condicións de vida dos haitianos e haitianas, mais si foi eficaz para a estabilidade das transnacionais que instalan alí maquiladoras e explotan os recursos naturais illáns.

Feitos constatábeis son a redución da esperanza de vida -de 52,6 anos a 49,1 entre 2002 e 2005- ou que o 80% da poboación segue a vivir por baixo do limiar da pobreza e está desempregada. Amais, o 75% das casas, que seguen a ser de madeira ou lata, carecen de saneamento, non hai servizos de recolleita de lixo, soamente o 24% dos partos son atendidos por médicos e, o que é clave na devastación do sismo, só o 2-3% da terra ten algún tipo de cuberta forestal, polo que non ten sostén e a erosión reduce decisivamente a capacidade de produción de alimentos dunha poboación que medra de continuo.


[Para ampliar clicar acima da imaxe]

Se a isto engadimos as políticas neoliberais practicadas na rexión, primeiro co endebedamento co FMI propiciado nos ano 80 por Duvalier e despois coa intervención dos Estados Unidos en 1994 e as políticas de axustamento estrutural e liberalización comercial, concluiremos que moitos deses 50.000 mortos están no debe do Imperio do Mercado. De feito, Haití ponse sempre como exemplo do efecto aniquilador destas políticas. En 1970 producía o 90% da súa demanda alimentaria, sendo autosuficiente en arroz. Hoxe importa preto do 55% dos alimentos e é o principal importador de arroz estadounidense.

Mentres Haití chora, albíscanse demasiados intereses, como indicaba Klein, de quen ve nos desastres da xente oportunidades de negocio. Haití non precisa máis ocupación militar, como propuxo Zapatero, senón unha verdadeira misión de solidariedade. Precisa a anulación da débeda ilexítima que aínda se lle está a cobrar. Precisa axuda real, e non máis préstamos do FMI ou do Banco Mundial, e precisa reparación, do destruído por suposto, mais tamén das débedas históricas -sociais e ecolóxicas- que o mundo ten coa primeira nación negra, libre, da historia da humanidade.

Publicado en Altermundo.org

[*] Manoel Santos [1969], é o Director e fundador de Altermundo. Biólogo e escritor. Activista ecolóxista. Dirixe o suplemento mensal altermundista do xornal Galicia Hoxe, membro da Plataforma Medioambiental de Corrubedo, ... [Ler Máis]

________________________