Por que hai que construír espazos autónomos, ... Por Carlos Taibo

Por Carlos Taibo [*]
18.07.2013

Defendo desde moito tempo atrás a idea de que a construción de espazos de autonomía nos que procedamos a aplicar regras do xogo diferentes das que se nos impoñen debe ser tarefa prioritaria para calquera movemento que poña mans á tarefa de contestar o capitalismo desde a dobre perspectiva da autoxestión e a desmercantilización.

Coido que a opción que me ocupa é tan necesaria como honrosa e facedeira. En último termo aséntase na convicción de que hai que comezar a construír, desde xa, a sociedade do mañá, co dobre propósito de saír con urxencia do capitalismo e de perfilar estruturas autoxestionadas desde abaixo, lonxe do traballo asalariado e da mercadoría. Paréceme, por riba, que eses espazos, que por lóxica teñen capacidade de atracción e de expansión, configuran un proxecto moito máis realista que o que preconiza desde sempre, agora coa boca pequena, a socialdemocracia ilustrada. Cando alguén me fala da necesidade de crear unha banca pública, véxome na obriga de preguntarme canto tempo podemos agardar a que aquela se faga realidade, con máis motivo a proposta en cuestión ten por necesidade que pasar pola canle de partidos, parlamentos e institucións.

Engado -malia que creo que está de máis- que eses espazos de autonomía dos que falo non poden ser, de ningún xeito, instancias illadas que se acollan a un proxecto meramente individualista e particularista: a súa perspectiva ten que ser, por forza, a da autoxestión xeneralizada. Non só iso: o seu aprestamento non pode deixar de lado a contestación activa, frontal, do sistema. Non esquezamos que quen apostan por eses espazos as máis das veces preservaron formas de loita de fonda tradición e, lonxe do sindicalismo de pacto que se albisca por todas partes, traballan en organizacións que estiveron de sempre nesa pelexa.

Certo é que o proxecto que agora defendo suscitou críticas que merecen tanta atención como réplica. Díxose, polo momento, e creo que contra toda razón, que se asenta nunha aceptación soterrada da orde capitalista. Sorprende que isto o digan quen decidiron asumir o camiño das dúas vías alternativas que se albiscan no mundo da esquerda: a parlamentario-legalista e a revolucionario-putschista. Se no primeiro caso a sorpresa o é por razóns obvias, no segundo remite a razóns que deben selo tamén, da man da sonora aceptación de todo o imaxinario do poder, da xerarquía, da vangarda e da sustitución.

Non quero amolar a ninguén cando subliño que esas dúas vías presuntamente alternativas comparten demasiados elementos comúns. En ambas falta calquera reflexión seria sobre o poder e a alienación. En ambas elúdese a consideración do que o poder significa en todos os eidos: a familia, a escola, o traballo, a ciencia, a tecnoloxía, os sindicatos e os partidos. En ambas esquívanse as secuelas que acompañan ás sociedades complexas, á industrialización, á urbanización e á desruralización. En ambas apréciase o que case sempre é unha aceptación calada dos mitos do crecemento, o consumo e a competitividade. En ambas barrúntase, en fin, o risco dunha absorción inminente por un sistema que nos feitos nunca se abandonou. Castoriadis falou ao respecto diso, decenios atrás, do "constante renacemento da realidade capitalista no seo do proletariado".

Obrigado estou a apostilar que se a discusión que hoxe rescato é moi antiga, hoxe ten un relevo seica maior que o que lle correspondeu en calquera momento do pasado. Teno polo menos aos ollos de quen estimamos que o capitalismo entrou nunha fase de corrosión terminal que, por mor do cambio climático, o esgotamento das materias primas enerxéticas, a prosecución do espolio dos países do Sur, a desintegración de precarios colchóns sociais e o despregamento desesperado dun novo e obsceno darwinismo social, coloca o colapso ao virar a esquina. Fronte a iso a resposta das dúas vías alternativas antes mencionadas antóllase infelizmente feble: se nuns casos pouco máis reclama que a defensa dos Estados do benestar e unha "saída social á crise" -ou, o que é o mesmo, un tan irreal como sórdido regreso a 2007-, noutros aséntase na ilusión de que unha vangarda autoproclamada, investida da autoridade que proporciona unha suposta ciencia social, debe decidir por todos ao amparo do seu designio de imitar fiascos como moitos dos rexistrados no século XX. Na súa falta, uns e outros promoven alegatos radicalmente anticapitalistas que non se preocupan de documentar como o proxecto correspondente se vai levar a cabo. Ao final, e no mellor dos casos, tradúcense nunha activa e respectábel loita no día a día que, con todo, ten consecuencias limitadas.

Ben sei que o horizonte da autonomía, da autoxestión e da desmercantilización non resolve maxicamente todos estes problemas. Limítome a certificar que nos achega a esa solución. Nin sequera creo que estea por detrás das demais aparentes opcións no que fai a unha discusión mil veces mantida: a que nace da pregunta relativa a se somos tan inxenuos como para concluír que os nosos espazos autónomos non serán obxecto da iras represivas do capital e do Estado. Non o somos: simplemente limitámonos a preguntar cales son as defensas que, para os seus proxectos, desexan e están en condicións de despregar os nosos amigos que preconizan as vías parlamentario-legal e revolucionario-putschista, con máis motivo que, as cousas como van, intúese que non terán nada que defender. Seica son máis sólidas e críbeis que as nosas? Ou será que, e permítaseme a maldade, quen se lancen á tarefa de reprimir os espazos autónomos serán ao cabo os amigos cos que hoxe debatemos?

Deixo para o final, en suma, unha disputa que non carece de interese: a de se o proxecto de autonomía e os outros dous que glosei aquí criticamente son incompatíbeis ou, pola contra, poden atopar un acomodo. Responderei de xeito tan rápido como interesado: se a consecuencia maior dese acomodo é permitir que moitas xentes se acheguen aos espazos liberados, benvida sexa. Pero temo que falamos de proxectos que remiten a visións diametralmente distintas do que é a organización social e do que supón a emancipación. E véxome na obriga de subliñar esa tara inxente que é que nas apostas da esquerda tradicional non haxa nada que cheire a autoxestión, e si se aprecie o cheiro, en troques, de xerarquías, delegacións e reproducións cabais do mundo que aparentemente dicimos contestar. Aínda que ninguén ten ningunha solución máxica para os problemas, cada vez estou máis convencido de que hai quen decidiu asumir o camiño máis rápido e convincente.

Publicado en Altermundo | 17.07.2013

www.carlostaibo.com

[*] Carlos Taibo Arias -Madrid 1956, é profesor de Ciencia Política e da Administración na Universidade Autónoma de Madrid, escritor e activista social, partidario activo do movimento polo "Decrecimento". Forma parte do Consello Editorial de "Sin Permiso" e "Altermundo" | + info |

Enviado por:
Inácio GZ
-inaciogz@gmail.com
17 de julho de 2013 23:57
____________

Pola Creba democrática

EN PORTADA: POLA CREBA DEMOCRÁTICA

É a hora da cidadanía exercente como tal. É a hora da soberanía popular no sentido prístino da palabra. É a hora da reconquista dos dereitos e as liberdades cívicas e políticas efectivas. É a hora dunha nova creba democrática con este rexime putrefacto e cun sistema aberrante e homicida, que leva camiño de acabar coa biosfera e, pola mesma, coa existencia do proprio planeta. É a hora da rebelión cívica como motor da emancipación dos indivíduos, as clases e os povos esmagados. É a hora da asunción dos principios e a prática dos valores republicáns. É a hora da lealdade ao común cidadán e non da obediencia ás organizacións, mesmo ás organizacións das que formamos parte, se resultar imposíbel ser leal aos cidadáns séndomos obedientes ás directrices das organizacións.

· Todo pola pasta (de papel)!, por Manuel Casal Lodeiro
 http://www.altermundo.org/todo-pola-pasta-de-papel/

· Tempo extremo, por Martin Khnor
 http://www.altermundo.org/tempo-extremo/

· Cando os soldados prefiren morrer, por Mauro Santayana
 http://www.altermundo.org/cando-os-soldados-prefiren-morrer/

· Reseña: Solucións á crise ecocapitalista (Chris Williams)

· Noam Chomsky: «O estándar gobernante é a sobordinacións aos intereses do poder», por José Luis León Cabrera
http://www.altermundo.org/noam-chomsky-o-estandar-gobernante-e-a-sobordinacions-aos-intereses-do-poder/

· Crise alimentar, un feo costume, por Jerónimo Aguado e Gustavo Duch
http://www.altermundo.org/crise-alimentar-un-feo-costume/

BAIXAR SUPLEMENTO EN PDF (1 Mb):
http://www.altermundo.org/images/altermundotn/altermundoTN_03.pdf

Apertas e bicos mil

Altermundo -http://www.altermundo.org-
Porque abaixo á esquerda está o corazón
Manoel Santos - Director
manoel@altermundo.org | Skype: manoel_altermundo
Tel.: +34 686 021 933
Doazóns: http://www.altermundo.org/doazons/
Lista correo: http://altermundo.org/mailman/listinfo/cousas
__________

[Altermundo] URXENTE! Aló van: Galeg@s cara a Gaza - Altermundo fará un seguimento da II Flotilla da Liberdade cara a Gaza, que leva cinco galegos e galegas

Fernando Blanco Arce, Antón Gómez-Reino (Tone), Alejandro Andares, Xesús Ramón Bao e Elvira Souto, xunto a cerca de corenta activistas que embarcarán no Gernika, partiron hoxe do aeroporto de Barajas.

A maioría das e dos activistas viaxarán no barco, o Gernika, que Rumbo a Gaza achega á Segunda Flotilla da Liberdade, que supera en navíos a súa antecesora. Precisamente, o 31 de maio cumpriuse un ano da abordaxe a aquela expedición: o Exército israelí asasinou en augas internacionais a nove activistas, feriu a máis de cincuenta e secuestrou ao resto das 750 persoas que formaban o convoi. Trátase agora de 40 activistas que suponen unha representación fidedigna da pluralidade da sociedade, tanto a nivel de territorios –hai persoas de Andalucía, Asturias, Castela e León, Cataluña, Comunidade Valenciá, Galiza, Madrid, Navarra e Euskadi– como por idade, profesión, procedencia social, etc.

ALTERMUNDO  SEGUE A FLOTILLA DA LIBERDADE NUN SITIO NA REDE ESPECIAL:
[ENTRAR]

Dende Altermundo, facemos tamén un chamamento á cidadanía para apoiar o traballo de compromiso co pobo palestino, e xa que logo a humanidade en paz, que 5 dos nosos activistas, galegos e galegas, están a realizar no seu embarque na Flotilla da Liberdade. Precisamos da vosa axuda, tanto moral como económica: [ENTRAR]

ALGÚNS OUTROS CONTIDOS

• Activistas galegas emprenden a primeira etapa cara a Gaza
• Israel reprime e prepara ataque à flotilha
• Misións humanitarias, por Miguel Anxo Fernán-Vello
• BDS – A forza de umha iniciativa civil
• Rumo a Gaza: o rostro dos opressores, por Camilo Nogueira
• Palestina chama a apoiar a II Flotilla e a Campaña BDS

Enviado por:
Lupe Ces
-lupeces@gmail.com-
22 de junho de 2011 23:16
http://lupeces.blogspot.com/
_____________

O pacto do euro e as súas mentiras, ... Por Marceliano Collado - O Pacto do Euro traducido - Enlaces - Comunicado de Democracia Real Xa! sobre a xornada de loita europea do 19 de Xuño

Por Marceliano Collado

08.06.2011

O Pacto do Euro é outra mostra do engano das autoridades europeas aos seus pobos.

E un escandaloso sometemento ante os grandes poderes financeiros e corporativos que se apropiaron de Europa.

Son eses poderes financeiros, corporativos e grandes fortunas, os que realmente ditan as políticas que logo fan súas os gobernos.

As mentiras do Pacto do Euro, coas que nos queren enganar outra vez, son:

Mentira Nº 1: Para facer fronte á débeda que atenaza a Europa é preciso aumentar a competitividade das economías nacionais e que iso só se pode conseguir reducindo o custo do traballo, é dicir os salarios.

Esta idea é falsa porque, como todo o mundo sabe, a débeda, que está a provocar problemas gravísimos a moitos gobernos europeos e ás empresas e familias, non se orixinou porque as economías europeas sexan pouco ou moi competitivas, senón porque:

• A débeda pública producírona os gobernos, ao acudir con cartos públicos a tapar os buracos da banca e os grandes fondos especulativos, verdadeiros causantes da crise financeira.

• A débeda privada é consecuencia da perda de ingresos producida pola aplicación de medidas, como as que agora se volven a propor, aparentemente orientadas a lograr máis competitividade baixando salarios.

• Ambas as débedas producíronse, en última instancia:
  
  1. Polos privilexios que ten a banca e outras entidades financeiras.
  2. E pola pasividade cómplice das autoridades cando os especuladores estaban a estafar ao mundo utilizando produtos financeiros tan sofisticados como fraudulentos.

Mentira Nº 2: Abaratar o traballo e actuar só nos mercados laborais mediante medidas flexibilizadoras para lograr que se cre máis emprego.

O Pacto do Euro, feito polos gobernantes europeos, non vai favorecer a creación de emprego, como eles afirman enganando á cidadanía, senón que simplemente vai servir para beneficiar ao gran capital e ás grandes empresas europeas, á hora de contratar traballadores en peores condicións laborais e por salarios máis baixos.

Mentira Nº 3: O Pacto do Euro busca a estabilidade orzamentaria e financeira, un obxectivo que se desexa alcanzar mediante o control do gasto, a persecución da fraude e a limitación constitucional dos déficits públicos.

É falso que para aliviar a débeda abonde con limitar o gasto público, posto que isto pode rematar producindo unha caída semellante nos ingresos –tal e como demostraron numerosos estudos– que ao final impide que desapareza o desequilibrio e que só consegue aumentar o malestar, as carencias sociais e até a falta dos recursos públicos que necesita o capital privado para crear actividade e emprego.

A estabilidade orzamentaria e financeira, a persecución da fraude e o control dos déficits públicos, por parte das autoridades europeas, é só unha baleira declaración de intencións, se non se toman as medidas acaídas, entre as que se citan unhas poucas:

• Incrementar os ingresos facendo que paguen máis os que máis teñen: Imposto sobre o Patrimonio, recuperación do Imposto sobre Sucesións, desaparición das Sociedades de Investimento de Capital Variable (SICAV) ou incremento da tributación sobre os seus beneficios que actualmente é un ridículo 1%, máxima redución até a súa eliminación da economía mergullada –que en España é un 23%–, e que significaría, segundo os inspectores de Facenda, uns ingresos a Facenda duns 35.000 millóns de euros anuais, etc.

Os gobernantes europeos son incompetentes e incapaces para tomar as medidas necesarias para saír desta crise en favor da cidadanía e das clases populares, posto que xa demostraron sobradamente a súa total subordinación e complicidade coa política neoliberal que actúa a favor dos intereses do gran capital financeiro especulativo, das empresas multinacionais e das grandes fortunas europeas.

Pero o Pacto do Euro non só é inútil e rexeitábel polo que se propón facer senón, e sobre todo, polo que deixa sen abordar:

• Garantir que o sistema bancario funcione e restableza o crédito ás empresas e aos consumidores.

• Frear aos especuladores que son os que realmente provocaron a crise e os que agora, fortalecidos co silencio e a complicidade das autoridades, son os que poñen en xaque ás economías máis febles, axigantando un problema de débeda que se podería resolver sen demasiados problemas mediante intervencións e negociacións do Banco Central Europeo.

• Regular definitivamente, con intelixencia e disciplina os mercados e as relacións financeiras. De non tomar estas medidas, seguirán sendo cómplices, tamén, da vindeira crise que sen dúbida provocará o mantemento dos privilexios de delincuentes e criminais financeiros que aplican o todo vale, sen normas reguladoras e sen control, para obter o máximo beneficio o máis axiña posíbel.

• O pacto do Euro vai producir un efecto depresor sobre a demanda nunha conxuntura practicamente recesiva como a actual.

O Pacto do Euro é unha imposición aos pobos, unha proba irrefutábel de que á cidadanía europea furtóuselle a posibilidade de pronunciarse sobre o seu destino, sobre as cuestións que, como as económicas, máis afectan á súa vida e ao seu benestar.

É, asemade, un atentado á democracia porque se volven a impor aos pobos políticas moi gravosas sen que estes teñan a posibilidade de manifestar se é iso o que desexan.

Unha vez máis, queren someter a Europa para salvar os poderes financeiros e fixérono pola porta de atrás, impedindo que os pobos se pronunciasen.

O Pacto do Euro é, en realidade, un pacto contra Europa, porque se subscribe á marxe e en contra dos seus cidadáns e cidadás.

Fonte: altermundo.org

________________________________

O Pacto do Euro traducido

O próximo 27 de xuño ratifícase en Bruxelas o próximo gran atraco socioeconómico de alcance internacional, o chamado Pacto do Euro, polo cal os políticos do noso continente ponse de acordo para lexislar o que o FMI, o BCE e o BM ordénanlles.

En caso de non cumprir estas ordes ou de facelo con demora, xa sabemos que Moody´s, Standard&Poor´s ou Fitch (as axencias de cualificación que levaron a Grecia, Irlanda ou Portugal á ruína) esperan con ansiedade para comezar o seu ataque.

Trátase de seguir coa destrución do sector público e profundar na perda de dereitos do asalariado. A pesar do difícil que resulta acceder á información sobre o seu contido, logo de buscar e contrastar, o máis relevante vén ser:

- A fixación dos salarios no sector público debe estar en consonancia cos esforzos de competitividade do sector privado.

É dicir: novo recorte ao sector público, que debe ofrecer os mesmos beneficios que os salarios irrisorios e xornadas laborais de 50h. semanais ou máis do sector privado.

- A formulación exacta da norma será decidida por cada país pero debería garantir a disciplina fiscal tanto a nivel nacional como subnacional.

É dicir: Teñen que cambiar vostedes a súa leis porque así o esixen o FMI, o BCE e o BM.

- Aliñamento dos sistemas de pensións coa situación demográfica nacional, por exemplo aliñando a idade da pensión coa esperanza de vida.

É dicir: Que non quería xubilarse aos 67? Ok... Estudaremos se pode ser aos 70...

- Fomento da competitividade. Coa vinculación de salarios e produtividade, principio sobre o que o presidente español, José Luís Rodríguez Zapatero, mostrouse de acordo.

É dicir: Fomento de xornadas de 12h. de traballo ao día por 900? ao mes, ou similares. De aí a última reforma laboral española que avoga por flexibilizar despedimentos, convenios e contratos.

- Impulso ao emprego. Os líderes expón unha rebaixa da fiscalidade para incentivar a contratación de traballadores e formación permanente.

É dicir: Impulso ao despedimento barato e as ETT. Os líderes (bancos internacionais) expón ir demolendo o sistema da Seguridade Social, estudando a introdución da figura do bolseiro perpetuo.

- Finanzas públicas. Contribuír á sustentabilidade con reformas nos sistemas de pensións e de protección social.

É dicir: Conxelación das pensións e próxima disfunción nos programas de asistencia social.

- Estabilidade financeira. Reforzo e especial atención á coordinación das políticas fiscais e loita contra a fraude.

É dicir: Como non falamos de paraísos fiscais nin evasión de impostos, xa sabe: aumento dos impostos directos e indirectos, e como non pague, lle breamos a multas, intereses e comisións.

- Control do déficit. Os líderes acordan introducir límites ao déficit na Constitución ou nas leis nacionais.

É dicir: Quizá a máis importante. O FMI, o BCE e o BM, van cambiar a Constitución e as leis de cada país, segundo convéñalles. Seguinte parada: como non pague, ao trullo.

Fonte: tiromeaomonte

Mais info en:

• democraciarealalbacete
• democraciarealyagipuzkoa
• www.attac.es/el-pacto-del-euro
• ecologistasenaccion.org
• europapress.es
• elpais.com

_________________

Comunicado de Democracia Real Xa! sobre a xornada do 19 de xuño

Xornada de mobilización baixo o lema "Europa para os cidadáns e non para os mercados"

DRX

O vindeiro domingo 19 de Xuño a cidadanía está novamente chamada a tomar pacíficamente as rúas das súas localidades, sumando a nosa voz á dos cidadáns da Unión Europea.

Baixo o lema "Europa para os cidadáns e non para os mercados" Democracia real Xa! convoca mobilizacións para o 19 de xuño na maioría das cidades do estado e apoia, secundando coa súa asistencia e colaborando activamente na súa difusión as organizadas por outros movementos para esas mesmas datas.

Desprovista novamente de signo político ou sindical algún, esta convocatoria está promovida por persoas de toda condición, idade e índole, que deixando ao carón as súas posibles diferenzas ideolóxicas ou culturais, retoman a súa participación na vida pública unidascontra o abuso que a clase política consentiu.

As nosas motivacións seguen sendo as mesmas que sacaron á rúa a miles de persoas o 15 de Maio; aínda que esta vez, se cabe, estamos aínda máis indignados, ante a ameaza que supón para o noso benestar social os novos recortes nos salarios, pensións, I D, sanidade e educación; a eliminación dos servizos sociais, o maior atraso na idade de xubilación, a ampliación dos impostos e os inxustos reaxustes salariale en base á produtividade e a competitividade en toda a zona euro previstos na aplicación do Pacto do Euro, que consideramos un atentado contra os dereitos sociais de alcance internacional.

É necesario esixir aos nosos Gobernante a NON firma do Pacto do Euro o próximo 27 de xuño, pois implicará maiores sacrificios para todos e todas por mor das medidas de austeridade que se queren impor e polo tanto rexeitámolo. Esiximos a reorientación das políticas públicas cara á protección do interese xeral. Esiximos que a dación en pago sexa recoñecida. Esiximos unha verdadeira repartición da riqueza e o traballo, como única saída ao desemprego. Esiximos unha vida digna para todas as persoas, onde os dereitos sexan para todas e desaparezan os privilexios da clase política, a fraude fiscal e os paraísos fiscais. Esiximos, así mesmo, cambios na Lei Electoral que ofrezan vías para unha autentica participación das persoas nas decisións públicas.

Demostramos, pois, que o 15 de Maio non foi unha mobilización con fins electorais, senón sociais. E anunciamos que seguiremos tomando as rúas ata que as nosas propostas e manifesto sexan plenamente recoñecidos; ata que deixemos de ser mercancía en mans de políticos e banqueiros. Ata que obteñamos unha Democracia Real ¡XA!
____________________

O Fórum Social Mundial -FSM- depois de Dakar: entre a necessidade e a realidade, ... Por Esther Vivas

O Fórum Social Mundial 2011, realizado em Dakar, apresentou uma debilidade política importante. Apesar de as revoltas sociais na Tunísia e no Egito terem uma presença transversal e estarem muito presentes no cotidiano dos ativistas que estavam na expectativa sobre a queda de Mubarak, estes processos revolucionários no norte da África não tiveram uma centralidade política à altura do que significam tanto para o continente como em nível mundial. As lições do levante do povo tunisiano e do povo egípcio deveriam ter sido o leitmotiv deste Fórum Social Mundial. O artigo é de Esther Vivas.

Por Esther Vivas [*]
18.02.2011

O Fórum Social Mundial (FSM) concluiu sua última edição em Dakar (Senegal). Cerca de 75 mil pessoas - um número muito importante – ligadas a organizações e movimentos sociais de todo o planeta participaram, de 6 a 11 de fevereiro, de um processo/evento que se afirma imprescindível no marco da atual crise sistêmica, como espaço de encontro e de articulação de redes, mas que mostra também seus limites e debilidades.

A presente edição do FSM foi realizado em um contexto inegável de aprofundamento da crise de caráter estrutural, depois da última edição ter sido realizada em Belém (Brasil), em janeiro de 2009, meses depois do estouro da mesma. A atual conjuntura põe sobre a mesa a urgência de espaços que permitam a coordenação de lutas, avançar em estratégias de ação em escala global e que visualizem que outro mundo é tão necessário quanto possível.

O Fórum Social Mundial cumpriu com o objetivo de se mostrar como uma vitrina, uma praça, das alternativas, um ponto de encontro de uma grande diversidade política e temática de coletivos, majoritariamente africanos e muitos europeus. A presença da América Latina e da Ásia, logicamente, foi mais débil. E ofereceu um espaço indispensável para a urgente organização das resistências coletivas que tiveram sua máxima visualização nas quase quarenta assembleias de convergências de grupos, redes e coletivos realizadas e, sobretudo, na multitudinária Assembleia dos Movimentos Sociais, com mais de 3 mil participantes, e que se converteu em uma das atividades centrais e mais visíveis do Fórum.

Uma Assembleia que refirmou seu compromisso com o combate contra o capitalismo e que aprovou um calendário de mobilização com as datas centrais de 20 de março, quando será realizada uma jornada internacional de solidariedade com as revoluções no mundo árabe, e 12 de outubro, como dia de ação global contra o capitalismo. Além disso, a geração de espaços de trabalho e confluência antes e durante o FSM permitiram também o encontro, o debate e a coordenação de redes e organizações.

Em Dakar vimos desde grandes conferências do movimento altermundista até pequenas oficiais e lutas anônimas, todas elas imprescindíveis neste complexo combate por “outro mundo possível”. As pequenas manifestações e propostas improvisadas que percorreram o campus da Universidade Cheikh Antha Diop, onde ocorreu o evento, expressaram a necessidade de vincular ação e reflexão. A chamada “aldeia dos movimentos sociais”, com tendas de mulheres, camponeses, produtores, imigrantes, etc., foi um dos espaços que melhor funcionaram com atividades, restaurantes populares e serviços “non stop”.

O FSM em Dakar foi também um passo adiante muito importante em relação à última edição do Fórum Social Mundial na África, em Nairobi, em janeiro de 2007. Se aquela, podemos afirmar, foi a edição mais controversa do FSM com entradas a um preço inacessível para a população local, patrocínio de multinacionais, etc., a edição senegalesa não repetiu tais erros e o perfil geral do Fórum foi combativo.

O processo de construção do FSM Dakar contou com o trabalho e o esforço que algumas redes, como o CADTM África, entre outras, realizaram para mobilizar coletivos sociais de base da África Ocidental e da capital senegalesa. Neste sentido, foi organizada uma caravana, nos dias prévios ao evento, que percorreu vários países da região, divulgando o processo e agregando novos participantes ao evento, dinamizando atividades ligadas ao FSM como concertos e outras atrações, nos bairros periféricos e mais pobres de Dakar.

O Fórum Social Africano, por sua parte, a versão regional do Fórum Social Mundial e um ator importante em sua organização, conta com uma sobre representação de ONGs do continente em detrimento de redes e movimentos sociais, muito fracos na região, o que explicaria, em parte, que estes tivessem uma menor presença em Dakar.

Uma situação que se repete no Conselho Internacional, organismo de direção do FSM, com um desequilíbrio importante entre ONGs e redes sociais, que nos últimos anos têm diminuído seu perfil e presença no Conselho e, consequentemente, sua influência. Se considerarmos que o Fórum Social Mundial será útil desde que sirva aos interesses destes movimentos e aos processos de transformação sócio-políticos, sua perda de influência deveria ser um elemento a se levar em conta.

Em nível organizativo, a presente edição mostrou debilidades importantes. Começando pelo caos organizativo vivenciado no primeiro dia do FSM, quando as atividades previstas não traziam as salas assinaladas e se desconhecia onde se organizavam as mesmas, problema que prosseguiu, ainda que em menor escala, durante todo o evento. Outro problema foi a falta de um programa facilmente acessível com as atividades diárias. Outro ainda foi o preço da comida, muito superior ao praticado localmente, o que despertou fortes críticas, sobretudo entre os participantes africanos.

Segundo explicaram os organizadores, o caos inicial se deveu ao fato de que o governo substituiu o reitor com quem tinham sido estabelecidos os acordos de cessão de salas de aulas e o novo dirigente não reconheceu os mesmos, não deixou espaços livres nem suspendeu as aulas, conforme havia sido acordado. Em consequência, os organizadores que tinham atividades previstas tiveram que alugar novos espaços na cidade ou ocupar tendas ou salas vazias na universidade.

Desde modo, o FSM foi realizado em uma universidade repleta de estudantes que incialmente olhavam com receio aos altermundistas que ocupavam seu recinto, já que ninguém havia lhes informado do encontro. Depois vários destes mesmos estudantes acabaram se somando ao Fórum e inclusive alguns, como o chamado movimento de estudantes “não orientados”, segregados por suas origens humildes e que lutam pelo acesso a uma universidade teoricamente pública, mas na prática não acessível a todo mundo, se somaram ao evento com seu protesto.

No plano político, é necessário assinalar o boicote sistemático às atividades do povo saharaui realizado por uma parte da delegação marroquina, financiada diretamente pelo governo do Marrocos, e integrada, como denunciaram membros do CADTM e do ATTAC Marrocos, por pessoas que não tinham nada a ver com coletivos e movimentos sociais. Agressões, insultos e boicote aos seminários e intervenções dos participantes saharauis foram a estratégia adotada. Vários participantes do FSM denunciaram os fatos e organizaram uma manifestação improvisada no campus da universidade, onde participaram vários membros do CADTM e do ATTAC Marrocos que denunciaram a má imagem que estas práticas estavam dando aqueles participantes e organizações sociais marroquinas que nada tinham a ver com estes fatos. Frente a esses acontecimentos, um posicionamento enérgico do Comitê Organizador do FSM seria mais do que necessário.

Outra debilidade política a assinalar foi que, apesar de as revoltas sociais na Tunísia e no Egito terem uma presença transversal e estarem muito presentes no cotidiano dos ativistas que estavam na expectativa sobre a queda de Mubarak, estes processos revolucionários no norte da África não tiveram uma centralidade política à altura do que significam tanto para o continente como em nível mundial. As lições do levante do povo tunisiano e do povo egípcio deveriam ter sido o leitmotiv deste Fórum Social Mundial.

Mas, em geral, os limites do FSM são também os limites do período, de dificuldade para transcender os núcleos ativistas e chegar a novos atores sociais. O Fórum passou praticamente em branco pela cidade de Dakar.

Em nível internacional, a falta de uma dinâmica de mobilização que que faça o movimento andar para a frente é uma das grandes debilidades que enfrenta o processo do FSM ao apresentar-se como um espaço de referência, plural e diverso, em contexto no qual não ocorrem protestos importantes coordenados em escala global. Com o que, a falta de pressão vinda das bases, da ação, poderia empurrar o Fórum para posições mais institucionais. O FSM já não tem a centralidade que teve em seu início, na fase do ascenso do movimento altermundista, ainda que sua importância seja importante como um marco geral de trabalho e encontro, sempre e quando se mantenha em sintonia com as lutas sociais.

Outros debates e contradições desafiam o Fórum Social Mundial: como integrar e/ou visualizar os processos de resistência em escala global com um encontro das características do FSM? Como manter este espaço como uma referência útil para a transformação política e social em um contexto carente de vitórias concretas? O viés entre necessidade e realidade é ainda muito grande.

O Fórum Social Mundial se situa em um frágil equilíbrio entre o global e o local, entre ONGs e movimentos sociais, entre institucionalização e autogestão, etc. Trata-se de uma tensão constante. Nairobi, em 2007, nos mostrou a pior cara do FSM; Mumbai, em 2004, uma das melhores. A chave é não esquecer a quem e para que serve o Fórum Social Mundial: um contraponto que deveria ser incompatível com o capitalismo global.

Publicado en Rebelión 15.02.2011

Fonte: cartamaior.com.br

[*] Esther Vivas, participante do Fórum Social Mundial 2011, em Dakar. Xornalista,activista e ensaísta, Esther Vivas,de 33 anos, é unha recoñecida militante do movemento alterglobalizador e unha destacada investigadora do IGOP- Universitat Autónoma de Barcelona, ademais de membro do consello de redacción de revístaa Vento Sur.

Entre os seus ensaios máis recentes destacan "Supermercados, non grazas", do que é co-autora, e "En pé contra a débeda externa", este último de moi recente publicación nos libros de "El Viejo Topo".

Ademais da súa participación crave en IA, traballa en Barcelona na Rede de Consumo Solidario.

E é que Vivas non dedicou os seus anos máis novos só a contra-cumes e foros sociais, senón á Rede contra a Débeda Externa, ao consumo responsable, ao consumo agroecológico, ao comercio xusto. E plasmouno en libros e artigos.
____________________

Enlaces relacionados:

Podes seguir o evento desde a web oficial do Fórum Social Mundial:

• forumsocialmundial.org
• http://fsm2011.org/br - Sitio Web oficial do evento en Dakar

Ou desde a Galiza, nos sitios web do propio Foro Social Galego ou desde Altermundo:

• http://www.forosocialgalego.org/
  
  
• http://www.altermundo.org/

______________

Haití: un desastre non tan natural

Por Manoel Santos [*]

18.01.2010

Mentres Haití chora, albíscanse demasiados intereses, como indicaba Klein, de quen ve nos desastres da xente oportunidades de negocio. Haití non precisa máis ocupación militar, como propuxo Zapatero, senón unha verdadeira misión de solidariedade.

"Debemos ter totalmente claro que esta traxedia -que é en parte natural e en parte non- non debe, baixo ningunha circunstancia, usarse para: un, endebedar aínda máis a Haití, e dous, impulsar políticas corporativistas impopulares en favor das nosas empresas. Non é unha teoría da conspiración. Fixérono unha e outra vez". Son palabras de Naomi Klein no programa Democracy Now!, de Amy Goodman.

En efecto, a terríbel traxedia que esnaquizou Haití está causada por un desastre de orixe natural, un gravísimo terremoto. Mais é evidente que as descomunais dimensións da desfeita -50.000 ou máis mortes- non teñen nada que ver con ese "castigo divino" que "sempre se ceba nos máis pobres", como tenden a argumentar analistas e xornalistas corporativos, e si coa situación de extrema vulnerabilidade que vive esa media illa caribeña.

Cómpre salientar primeiramente que a presenza da Misión da ONU para a Estabilización de Haití (Minustah) dende hai cinco anos e medio, con 7.300 cascos azuis, 2.000 policías e 500 funcionarios internacionais, non parece que tivera efecto ningún sobre a mellora das condicións de vida dos haitianos e haitianas, mais si foi eficaz para a estabilidade das transnacionais que instalan alí maquiladoras e explotan os recursos naturais illáns.

Feitos constatábeis son a redución da esperanza de vida -de 52,6 anos a 49,1 entre 2002 e 2005- ou que o 80% da poboación segue a vivir por baixo do limiar da pobreza e está desempregada. Amais, o 75% das casas, que seguen a ser de madeira ou lata, carecen de saneamento, non hai servizos de recolleita de lixo, soamente o 24% dos partos son atendidos por médicos e, o que é clave na devastación do sismo, só o 2-3% da terra ten algún tipo de cuberta forestal, polo que non ten sostén e a erosión reduce decisivamente a capacidade de produción de alimentos dunha poboación que medra de continuo.

[Para ampliar clicar acima da imaxe]

Se a isto engadimos as políticas neoliberais practicadas na rexión, primeiro co endebedamento co FMI propiciado nos ano 80 por Duvalier e despois coa intervención dos Estados Unidos en 1994 e as políticas de axustamento estrutural e liberalización comercial, concluiremos que moitos deses 50.000 mortos están no debe do Imperio do Mercado. De feito, Haití ponse sempre como exemplo do efecto aniquilador destas políticas. En 1970 producía o 90% da súa demanda alimentaria, sendo autosuficiente en arroz. Hoxe importa preto do 55% dos alimentos e é o principal importador de arroz estadounidense.

Mentres Haití chora, albíscanse demasiados intereses, como indicaba Klein, de quen ve nos desastres da xente oportunidades de negocio. Haití non precisa máis ocupación militar, como propuxo Zapatero, senón unha verdadeira misión de solidariedade. Precisa a anulación da débeda ilexítima que aínda se lle está a cobrar. Precisa axuda real, e non máis préstamos do FMI ou do Banco Mundial, e precisa reparación, do destruído por suposto, mais tamén das débedas históricas -sociais e ecolóxicas- que o mundo ten coa primeira nación negra, libre, da historia da humanidade.

Publicado en Altermundo.org

[*] Manoel Santos [1969], é o Director e fundador de Altermundo. Biólogo e escritor. Activista ecolóxista. Dirixe o suplemento mensal altermundista do xornal Galicia Hoxe, membro da Plataforma Medioambiental de Corrubedo, ... [Ler Máis]

________________________