Amosando publicacións coa etiqueta Movimento Obreiro. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta Movimento Obreiro. Amosar todas as publicacións

mércores, abril 06, 2022

Pintos somos todos, deso se trata, a sentenza é contra todos, ... André Abeledo Fernández


André Abeledo Fernández [*]
06.04.2022


Desde que se soubo o procesamento de Xesús Anxo López Pintos, exsindicalista da CIG, da que chegou a ser o seu Secretario Comarcal, polos feitos que sucederon no marco dunha protesta convocada polos comités de Navantia e Poligal, con motivo dun acto electoral do PP en Ferrol, no inicio da campaña das eleccións autonómicas de 2012,  sempre me manifestei publicamente en solidariedade con Pintos.

E como concelleiro en Narón promovín a presentación de mocións nos concellos da Comarca.

Tamén son sindicalista, e membro do Comité de Empresa de Mercadona, empresa na que se deu unha importante loita contra a represión patronal, polo despido dun traballador por participar na Folga Comarcal do 12 de Xullo de 2013. Ante este despedimento, desatou-se un importante movemento de solidariedade, no que Pintos xogou un importante papel,

O caso de Pintos é un exemplo do retroceso lento pero inexorábel no exercicio dos dereitos civís que se está a vivir no Estado español  e dos métodos represivos e antidemocráticos aos que a dereita neoliberal recorre para acalar aquelas voces críticas coas súas políticas de recortes.  Fronte a isto ratifícome na defensa "intransixente" do sistema de garantías e liberdades, conquista histórica do movemento obreiro. Sen un estado garantista non hai democracia.

Manifesto o meu total apoio ao compañeiro Pintos: Non é de recibo que o noso compañeiro poida entrar na cadea por participar nunha protesta unitaria onde estabamos todas e todos aqueles que defendíamos o futuro da comarca de Ferrolterra. Naquela protesta estaban representados sindicatos, comités de empresa, partidos políticos, etc. A consigna debería ser ou todos ou ningún.

Pintos non pode ser a 'cabeza de turco que meta o medo no corpo as traballadoras e traballadores que queiran facer uso a lexítima protesta na rúa.

O xuízo contra Pintos foi un xuízo contra a clase traballadora máis consciente, e supón a aplicación máis desapiadada da inxusta 'lei mordaza'. Dende a esquerda a idea de que as traballadoras e traballadores poidan pagar con cadea a súa participación en protestas é inadmisible.

Unha sentenza para asustarnos a todos, a clase traballadora. O Supremo demostra con esta condena pola carga policial na que resultou ferido o noso camarada que é unha ferramenta política de represión, que non de xustiza.

A sentenza contra Pintos é un intento de maternos a todos o medo no corpo, para conseguir o noso silencio e que o medo nos paralice.

[*] André Abeledo Fernández, nado en Neda o 14 de Xullo de 1974, militante comunista e sindicalista. Delegado de persoal da CIG no comité de empresa de Mercadona na Provincia d'A Coruña. | Facebook e Twitter.



Enviado por:
André Abeledo Fernández
-andre1474@gmail.com-
3 de abril de 2022 17:29

_______

luns, marzo 21, 2022

Artigos de André Abeledo - A traizón de España ao Sáhara Occidental, un acto vergoñento que pasará a história - Ucraína unha parte do taboleiro dun xogo perverso - Folga ou paro patronal?, o problema é si hai motivos e se poñen solucións


A traizón de España ao Sáhara Occidental, un acto vergoñento que pasará a historia

saharauí: Rexeitar a ocupación rusa da Ucraína e aceptar a ocupación marroquí do Sáhara Occidental. Enviar armas aos ucraínos mentres traizoamos ao pobo saharauí, abrir as portas a refuxiadas ucraínas , mentres as pechamos nos fociños dos saharauí.

O "goberno máis progresista da historia", pasará aos libros de historia, por ser o que consumou a traizón definitiva ao pobo saharauí.

O Sáhara Occidental ten sido traizoado unha e outra vez por España. Agora tense escrito un novo capítulo de vergoña "Made in Spain".

Venden que ten sido buscando a estabilidade nas fronteiras, di o PSOE, e os outros lo fan medido por rendibilidade electoral no caso de UP.

Pero nada pode tapar a vergoña de traizoar unha vez máis ao pobo saharaui e de entregar o Sáhara Occidental a ditadura de Marrocos.

A autonomía do Sáhara Occidental proposta pola Monarquía sátrapa de Marrocos, sin o dereito a autodeterminación, significa a adhesión do Sáhara Occidental por parte de Marrocos, significa deixar sin capacidade de decisión ao pobo saharauí, e pasar por enriba de todas as resolucións internacionais contra a ocupación ilegal, é un acto de TRAIZÓN e desleixo da responsabilidade histórica que o Estado español ten para co pobo saharauí.

Me ven a mente cando en Tinduf, en novembro de 1976. Felipe González dixo aos saharauís : "Vosa experiencia é a de ter recibido moitas promesas nunca cumpridas. Comprométome coa historia. O noso partido estará con vos ata a vitoria final”. Que vergoña.

Alxeria ten chamado a consultas ao seu embaixador en Madrid polo cambio de posición do Goberno sobre o Sáhara. Están "moi sorprendidos" polo apoio de España ao proxecto de Marrocos. Como nos corte Alxeria o gas ímonos cagar, ademais de traidores, son parvos de carallo.

Por outra banda hai que lembrar unha vez máis a UP que o Goberno é un, para o bo e para o malo, e cando non se pinta nada no goberno, si realmente se é un "0" a esquerda, para que estar?, polo salario ou polo sillón?. Non se pode ser e non ser parte dun Goberno a vez, cando conveña.

A nova traizón do Goberno progre ao Sáhara Occidental é unha canallada.

O goberno "progre" español traizoa unha vez máis ao Sáhara Occidental, por enésima vez.

O Sáhara Occidental foi ocupado ilegalmente e pola forza por Marrocos cando aínda era protectorado español.

Marrocos se ten pasado polo forro o dereito internacional e tódalas resolucións, e agora o Estado español únese aos EEUU e Israel para dar o visto bo a ocupación definitiva.

EEUU reitera o seu apoio ao plan de Marrocos para o Sáhara tras o respaldo español.

EEUU reitera o seu apoio ao plan de Marrocos para o Sáhara Occidental tras o respaldo español, que apoia a iniciativa de Marrocos para el Sáhara Occidental como o xeito "máis realista" de resolver un conflito de case cinco décadas. TRAIZÓN con maiúsculas mentres lambe as botas de EEUU.

A falsa esquerda tarde o cedo tense que posicionar, e cando se posiciona sae o "progre" que leva dentro, "non hai peor fascista que un burgués asustado".

A definitiva TRAIZÓN ao pobo saharaui, amosa a hipocrisía de Occidente. Ucraínos SI pero saharauís NON.

TRAIDORES!

Debemos recuperar a memoria sobre a nosa historia e entenderemos ata onde chega a nosa responsabilidade co Sáhara, este non é un conflito alleo, foi creado por España e temos o deber moral de non esquecer a un pobo irmá.

¡Goberno traidor!.

¡VIVA O SAHARA LIBRE!


Ucraína unha parte do taboleiro dun xogo perverso

Nestes días se teñen sucedido as execucións de ucraínos por "equidistantes", "prorrusos", ou "desertores", disto os medios non informan.

España e a UE solo dan asilo a mulleres e aos nenos, considerando aos homes que tentan fuxir do conflito como "desertores", participando da política da Ucraína de non deixar saír da Ucraína aos homes de 18 a 65 anos e obrigarlles a loitar senón queren ser executados por traidores.

Queren escapar da guerra.

Cruzando o monte o vestíndose de muller: así intentan fuxir da guerra os desertores ucraínos.

Os homes maiores de 18 anos que non teñan máis de tres fillos a cargo, sexan viúvos ou presenten problemas de saúde están obrigados a quedarse na Ucraína.

A todo eso como lle chamamos?.

É unha guerra que empezou en 2014 no Donbás, cuns 14.000 mortos antes do comezo da guerra entre Rusia e a Ucraína.

Unha guerra que non lle importou a ninguén ata que os nosos políticos e os medios de comunicación o decidiron.

Triste é a sucia realidade.

Os únicos inocentes son os civís mortos dende 2014 ata o día de hoxe, pero os únicos que importan a Occidente e os seus medios de comunicación son os dos últimos 20 días.

A OTAN quería esta guerra, que aos EEUU lles convén dende un punto de vista económico e xeoestratéxico.

Ucraína se ten deixado usar para desestabilizar a Rusia e agora Zelenski tenta conseguir unha terceira guerra mundial, e de facer a guerra o máis longa e cruenta posíbel.

Todo é beneficio para los EEUU, una guerra lonxe de sus fronteiras, en Europa, y dos economías que quedarán maltrechas, la de la UE y la de Rusia.

La UE será máis dependente dos EEUU, e  refórzase a OTAN como sempre teñen querido os Ianquis, os seus socios europeos poñerán agora máis diñeiro.

Ucraína é solo un escenario para a OTAN, unha parte do taboleiro xeoestratéxico onde se xoga a partida de quen vai a gobernar o mundo.

Ucraína e a UE son os parvos útiles dos EEUU.

Mentres China solo ten que sentarse a mirar, non é o seu problema e sacará beneficio tamén deste movemento no taboleiro xeoestratéxico.

China apoiará a Rusia porque é un socio necesario para próximas batallas no mencionado taboleiro xeoestratéxico e xeopolítico mundial.

Haberá un gran perdedor a Ucraína.

Zelenski segue defendendo os intereses da OTAN na rexión, sendo un monicreque .

A UE tamén pagará caro o seu vasalaxe aos EEUU e a OTAN, "paga pantas" se lles pode chamar.


Folga ou paro patronal?, o problema é si hai motivos e se poñen solucións

A folga é un dereito constitucional que non podemos permitir que se poña en entredito por parte de ninguén. Os paquetes informativos son unha ferramenta, como os sindicatos son un contrapoder para defender aos traballadores dos abusos e as ameazas da patronal.

Unha "folga" non é un "paro patronal", as "folgas" fan-nas os traballadores asalariados e os "paros" fan-nos a patronal.

Tamén hai que distinguir entre empresario e autónomo, moitas grandes empresas se aproveitan dos autónomos para poñer todo o peso dos custos sobre os seus ombros, algo que nestes tempos de crise se fai insostible para quen teñen que asumir custos de combustible ou enerxía.

O goberno quere atallar o "paro" do transporte reuníndose coas plataformas maioritarias, cando esas plataformas non teñen convocado a folga.

Algo parecido a cando consideran e venden a CCOO e UGT como os representantes de tódolos traballadores.

Como exemplo en Galiza, sindicato maioritario é a CIG, e en Euskadi CCOO e UGT tampouco son maioritarios.

CCOO e UGT cada día son vistos menos como sindicatos de clase e máis como parte de recursos humanos das empresas, cando non como parte del aparato represor empresarial cando os traballadores esixen os seus dereitos, como por exemplo ocorre en Mercadona, empresa onde son delegado de persoal da CIG.

Cando o Goberno di que se reúne cos representantes dos traballadores mente, se reúne cos sindicatos amigos da patronal, CCOO e UGT.

[*] André Abeledo Fernández, nado en Neda o 14 de Xullo de 1974, militante comunista e sindicalista. Delegado de persoal da CIG no comité de empresa de Mercadona na Provincia d'A Coruña. | Facebook e Twitter.



Enviado por:
André Abeledo Fernández
-andre1474@gmail.com-
18 de março de 2022 17:08
18 de março de 2022 17:32
20 de março de 2022 21:32

_______

xoves, marzo 17, 2022

A Semente das nosas loitas - Xornada para conmemorar o 50 aniversario de Marzo do 72 - Día da Clase Obreira Galega - Galería fotográfica do Acto en Sedes (Narón)


Organizado polo colectivo "Marzo 1918 - Revolta Popular", o pasado domingo 13 de marzo, de tivo lugar en Sedes (Narón), unha xornada de de Memoria Histórica e confraternidade, con motivo da conmemoración do 50 Aniversario de Marzo do 72. Comezando ás 12 do mediodía cun faladoiro, no Centros Cultural e Social coa participación de Iria Garcia, filla e neta de traballadores do naval; Francisco Rodríguez, escritor e encarcerado no 72 e Alfonso Tellado, sindicalista e encarcerado no 72. Posteriormente tivo lugar unha actuación música e o xantar popular. Rematando a xornada cunha ofrenda floral no monumento á Revolta Popular, situado na Feira do 13, no 104 aniversario da "revolta das pedradas" acaecida en esta parroquia, onde as mulleres foron as valentes que se enfrontaron ao poder, pola insoportábel carestía da vida.

Fotos de @MiguelAnjoGarcia











_______

xoves, marzo 10, 2022

Rafael Pillado, dirixente do PCG e de CCOO en 1972: 'O 10 de marzo non era só a negociación dun convenio' - Entrevista de Xacobe Ferreiro en 'Nós Diario'


Rafael Pillado Lista é un das grandes referencias do movemento obreiro galego durante a ditadura. Nado nunha familia comunista, dirixente do Partido Comunista de Galicia e CCOO e preso político nos cárceres franquistas, lembra no Día da Clase Obreira Galega os sucesos de 10 de marzo de 1972 en Ferrol.

A que reivindicacións responderon as folgas de marzo de 1972 en Ferrol?

As reivindicacións eran económicas, sociais e culturais. Isto é, xornada, salario e condicións de traballo, pero, sobre todo, aprenderamos unha cousa xa desde había anos e era esa relación entre as reivindicacións económicas e sociais e as reivindicacións políticas.

Así, na negociación do convenio, formulábase o dereito á folga, á liberdade sindical e á necesidade de liberdades políticas, que eran elementos de referencia para todos os traballadores.

O 10 de marzo non era só a negociación dun convenio. Inscríbese na batalla contra a ditadura e pola democracia, na batalla polos nosos dereitos políticos. Iso estaba moi presente e esas reivindicacións levaban moi en primeiro plano as de natureza política.

Que lembranzas garda con máis forza daquelas xornadas de mobilización de marzo de 1972?

Á volta de 1971, comeza a negociación dun novo convenio e alí xa se reclama un convenio de factoría para que a negociación se faga máis perto dos traballadores e para que se lles puidese informar do que pasaba na negociación.

A partir da negativa a negociar en Ferrol, comezan dúas semanas de protestas, con concentracións diante da Dirección da empresa. Naquela altura, reclamabamos a desaparición das quendas de 12 horas e igualar o salario dos traballadores que facían 8 horas con aqueles que facían 12, como condición previa a entrar a negociar o convenio. Chegamos ao 8 de marzo e alí xa se formula que o día 12 se organizaría unha concentración de todo o cadro de persoal, pero o 9 de marzo, cando chegamos á factoría, soubemos que varios compañeiros do xurado de empresa foran despedidos e, de inmediato, paramos.

Na zona dos arsenais, fixemos un percorrido longo para rematar en Dirección. Alí, tentamos negociar o retorno dos despedidos, mais indicóusenos que de ningunha maneira, e ás 17 horas a policía desaloxounos a golpes e botounos fóra da empresa, polo que esa noite reunimos a coordinadora comarcal de Comisións Obreiras (CCOO) e acordamos que no caso de estar fechada a empresa, nos concentraríamos diante do local do sindicato vertical.

Que acontece entón o 10 de marzo?

Unha vez comprobado que a empresa estaba fechada, indicámoslles aos traballadores concentrados diante do sindicato vertical a nosa intención de marchar até Caranza, onde se unirían os traballadores de Bazán, e alí tentaríamos de agrupar os miles de obreiros da construción que estaban traballando nas obras de construción do barrio.

Xa non nos deixaron chegar. Cando pasamos da estrada de Castela e entramos na estrada das Pías, a policía baixou do cuartel, tentando cortar o grupo pola metade para disolvernos, e a xente respondeu con pedras recollidas dun vertedoiro da construción que quedaba alí perto.

Neste contexto, un mando, eu creo que con disparos ao aire, tratou de amedrentar a xente, mais cando comezou a disparar este mando, outros que levaban pistola dispararon e xa despois, dous mortos, Amador [Rey] e Daniel [Niebla], e non só os 40 ou 50 feridos por disparos de balas dos que se fala. O número superou o cento, mais a xente sabía que se a ferida non era grave non podía curarse nun centro sanitario, porque se ías a un centro sanitario quedabas apuntado.

Como foi a resposta da cidadanía á represión do réxime?

Unha vez que se coñece a resposta policial, paralízanse a cidade e as empresas da comarca e dáse unha vaga de solidariedade en toda a Galiza.

Os preámbulos de 1972

Rafael Pillado sitúa os antecedentes do conflito de 1972 nun longo proceso que arranca en 1948, cando o Partido Comunista (PC) decide pór fin á loita guerrilleira e pasa a facer "entrismo" [unha forma de intentar gañar simpatizantes] nas estruturas do sindicato vertical. Neste contexto, cunha estrutura do PC e CCOO moi fortes, na comarca de Ferrol desenvólvese a negociación do convenio de 1966. O sindicalista lémbrao da seguinte maneira: "Alí tocoume participar na negociación dun convenio en Madrid coa representación das outras factorías do grupo, isto é, de Cartaxena e San Fernando en Cádiz, e aprendín que había que reclamar un convenio de factoría pola correlación de forzas desfavorábel que existía nestes dous centros de traballo do grupo". Esta experiencia acabou por marcar a negociación do seguinte convenio, que concluíu en 1972 co asasinato de Amador Rey (nado en Trasancos, Narón, en 1933) e Daniel Niebla (nado en Ferrol en 1933) por mor dos disparos da policía.

Publicado en Nós Diario. | Xacobe Ferreiro | 10 de marzo de 2022

#diadaclaseobreiragalega

Relacionado:

10 de Marzo de 1972: O crime foi en Ferrol, ... Por Rafael Pillado Lista - Debuxos de Fernando Ocampo. | Do libro  libro sobre unha parte da nosa historia recente "O Latexo da vida e da conciencia - Memorias Colectivas de Rafael Pillado - I (Primeiro Volume)". | Ir á Ártabra 21.
_______


mércores, marzo 09, 2022

A CIG convoca manifestación nacional en Ferrol para este xoves 10 de Marzo, Día da Clase Obreira Galega 'Somos clase, somos nación. A loita continúa', lema escollido polo 50º aniversario das loitas de 1972


En 2022, 50 anos despois, a loita continúa, coas mesmas reivindicacións nun momento crítico, como o que estamos a vivir

Este ano cúmprense os 50 anos das loitas o 1972 desde as que construímos a historia contemporánea do movemento obreiro galego, por iso nesta data celebramos o Día da Clase Obreira Galega. Con tal motivo a CIG vai realizar unha manifestación nacional de delegadas e delegados o próximo xoves, que sairá ás 12:00 horas da porta de Navantia no Esteiro e rematará no monumento ao 10 de Marzo.

Conmemoramos o 50 aniversario dunhas loitas que comezaron en Ferrol no mes de marzo, continuadas meses despois en Vigo, e que tiveron no asasinato pola policía franquista dos traballadores da antiga Bazán, Amador e Daniel, a maior expresión da represión vivida nesas datas. Son os mártires dunha loita pola dignidade e pola liberdade, contra a precariedade das condicións de traballo, por salarios xustos e por defender a negociación colectiva en Galiza.

No ano 2022, 50 anos despois, a loita continúa, coas mesmas reivindicacións nun momento crítico, como o que estamos a vivir.

A entrada en vigor da nova reforma laboral, da reforma das pensións e doutras reformas que afectan á clase traballadora, teñen lugar cando a carestía da vida chega a cifras históricas, con altísimos prezos da electricidade, dos combustíbeis, dos alimentos e de moitos bens de consumo básicos.

Son reformas nas que nin recuperamos dereitos nin avanzamos en novos dereitos. En verdade estamos ante a consolidación das peores reformas aprobadas polos Gobernos de PSOE e PP na crise financeira, as que se engaden as que están executando o Goberno de PSOE/Unidas Podemos.

A desigualdade de xénero non rematou, continúa e mesmo vai a máis, sen que os gobernos asuman a súas responsabilidades para garantir os dereitos das mulleres.

É inaceptábel que, habendo maioría parlamentaria e un manifesto clamor popular e obreiro, se aposte por enterrar os dereitos, a través do diálogo social, e non se derroguen estas leis inxustas, non se aproben novas leis coas que se remate coa precariedade, a pobreza laboral, se pare a inflación e se garantan a xeración de empregos, salarios e pensións dignas.

Todas estas políticas son novos instrumentos que veñen favorecer as nefastas políticas do PP e de Feixoo en Galiza, sendo a peor solución para poder afrontar de xeito xusto a crise social e industrial que temos en Galiza, a destrución de emprego e aumento da emigración, e os cambios que se están a dar no mundo do traballo resultado dos procesos da descarbonización e dixitalización, e que todo isto está a ter graves consecuencias na destrución de emprego e de precariedade laboral.

A solución non pode ser máis neoliberalismo, máis recortes para satisfacer as duras esixencias impostas pola UE para acceder a uns fondos europeos que están a utilizar para salvar as grandes empresas e non o conxunto das maiorías sociais.

Neste contexto, e con máis dureza, estamos a confrontar na negociación colectiva, facendo fronte a toda esta situación, así como para impedir que nos rouben o dereito a negociar en Galiza os nosos convenios colectivos, decidindo nós de forma directa e democrática sobre as nosas condicións de traballo e non o fagan as cúpulas sindicais de UGT e CCOO desde Madrid.

Hoxe, máis que nunca, reivindicamos as orixes de onde vimos, co orgullo de formarmos parte dunha historia colectiva e dunha tradición sindical de loita, que ao longo destes anos nos ten levado a ser o que somos, a primeira forza sindical en representación sindical, afiliación e iniciativa social en Galiza. Se o 10 de Marzo é sempre unha data combativa para a CIG, 50 anos despois son moitos os motivos e as razóns para que así sexa. Reforzando a mobilización nas empresas e nas rúas para aumentar a nosa capacidade de confrontar, de avanzar nunha saída galega xusta da crise e para facer real o dereito a poder vivir e traballar dignamente na nosa Terra.

Publicado en Avantar. | 08.03.2022

Enviado por:
Inácio GZ
-inaciogz@gmail.com-
9 de março de 2022 13:01

_______

mércores, marzo 02, 2022

'Lamentámolo profundamente...', comunicado da comisión para a comemoración do 50 Aniversario do Dez de Marzo de 1972


LAMENTÁMOLO PROFUNDAMENTE...

As Asociacións Culturais Fuco Buxán e Memoria Histórica Democrática iniciamos, coa rolda de prensa celebrada o  5 de Outubro pasado, toda unha serie de actividades para conmemorar este 50º Aniversario do Dez de Marzo de 1972 e das mobilizacións de Setembro en Vigo. Actividades que desde os ámbitos da Cultura, da Memoria, do Sindicalismo, o Feminismo, os Movementos Sociais, terán lugar, ao longo do presente 2022, na maioría dos Concellos de Ferrolterra-Eume-Ortegal.

Unha conmemoración que non só ten por obxecto - que tamén - o recordo daqueles feitos e o recoñecemento aos seus protagonistas, senón que busca consolidalos para o presente e para o futuro como referente dos valores solidarios, como a capacidade de loita do mundo do traballo organizado, da sociedade civil organizada, en defensa permanente das condicións laborais, da liberdade e a democracia, dos servizos públicos, da saúde, o ensino, a cultura, a igualdade, de todo o que implica unha vida máis digna e de maior calidade para toda a sociedade.

O pasado día 20, faciamos un chamamento, para este Dez de Marzo, a que os actos conmemorativos desa data fosen UNITARIOS.

Avogabamos por UNHA SOA MANIFESTACIÓN que integrase a todos os Sindicatos de clase, a toda a cidadanía.

Hoxe lamentamos profundamente que isto non fose posible e síganse celebrando - 50 anos despois - dúas manifestacións e dúas ofrendas florais.

Lamentamos profundamente que a distinción proposta para este ano, polo Grupo de Goberno do Concello de Ferrol, para Amador e Daniel, que contaba co apoio tamén dos Grupos de Ferrol en Común e do Partido Popular, non saíse adiante na Xunta de Portavoces, e queden sen ela neste 50º Aniversario.

Porque Amador Rey e Daniel Niebla, non eran, nin militantes comunistas nin membros do xurado de empresa, nin afiliados a CCOO, Amador e Daniel eran simplemente traballadores comprometidos coa causa obreira e coa urxencia de traer a democracia; eran persoas solidarias cos seus compañeiros e coa sociedade que querían cambiar, por iso estaban alí, ese día e a esa hora, correndo riscos con xenerosidade e con enteireza e por iso foron asasinados. Calquera distinción a Amador e a Daniel, o é a toda a clase traballadora e a toda a cidadanía democrática.

Lamentamos profundamente que a proposta realizada por CCOO ao Parlamento de Galicia fose vetada polo Grupo Parlamentario do BNG, impedindo, neste 50º Aniversario, conmemorar os sucesos do 10 de Marzo en Ferrol e de Setembro en Vigo,  cunha Declaración Institucional da Cámara que é o máximo órgano democrático elexido pola cidadanía galega, gústenos ou non a súa composición.

Lamentamos profundamente que acordos similares que foron posibles en pasados recentes, tamén co BNG, como para facer do 10 de Marzo o Día da Clase Obreira Galega, non sexan posibles coa actual dirección, neste momento transcendental en que se cumpre medio século daqueles feitos e a necesidade de buscar vías de unidade entre a Clase Obreira é imprescindible.

Lamentámolo profundamente e animamos a todas e a todos, por encima das estratexias conxunturais a reflexionar sobre a certeza dos nosos posicionamentos e as razóns dos demais.

Viva a Clase Obreira Galega e Universal! Viva o Dez de marzo!

Ferrol, 1 de marzo de 2022.

10 de Marzo de 1972
50 Aniversario
Memoria e Dignidade


Achegamos: Manifesto. Relación de Adhesións. Logotipo.

Contacto:
10m72.50aniversario@gmail.com

Facebook:
Dez de Marzo Cincuenta Aniversario.

Documentos:

✔ Selo Logotipo 50 aniversario do 10 de Marzo. | Acceder/Baixar.

✔ Manifesto do 50 aniversario do 10 de Marzo. | Acceder/Baixar.

✔ Apoios ao Manifesto do 50 aniversario do 10 de Marzo. | Acceder/Baixar.

[*] Contactos:

✔ Fuco Buxán Asoc. Cultural - Ferrol
-fucobuxan@gmail.com-

✔ Asociación Cultural Memoria Histórica Democrática -memoriahistoricademocratica@gmail.com-

Relacionado:


Memorábel concerto conmemorativo do 50 aniversario do 10 de Marzo de 1972 - Interpretado polo quinteto de vento metal 'Hércules Brass' - Estrea da peza sinfónica 'Ferrol 1972' - Intevencións Juán Durán, Rafael Pillado e Angel Mato - Dez de Marzo Sempre !! - Memoria e Dignidade - Vídeo e fotos. | Ir a Ártabra 21.

Enviado por:
10M72 50Aniversario
-10m72.50aniversario@gmail.com-
1 de março de 2022 10:56

_______

venres, febreiro 11, 2022

O persoal de Intasa sae á rúa para esixir o desbloqueo das negociacións do seu convenio - Concentracións: na Coruña o vindeiro 21 de febreiro e en San Sadurniño o 25


O persoal de Intasa sae á rúa para esixir o desbloqueo das negociacións do seu convenio

Concentracións:

✔ na Coruña o vindeiro 21 de febreiro

✔ e en San Sadurniño o 25 de febreiro.

O persoal de Intasa -Industrias del Tablero, S. A. (Grupo Tojeiro) sairá á rúa os vindeiros 21 e 25 de febreiro para o desbloqueo das negociacións do seu convenio. O comité de empresa, presidido por CCOO, presentou hai máis dun ano unha proposta, pero a compañía segue sen dar resposta.

Desde CCOO lembran que o cadro de persoal de Intasa está composto por 120 traballadores e traballadoras e que este silencio por parte da dirección da empresa é "intolerable".

Por esta razón, o vindeiro 21 de febreiro concentraranse de 10 a 12 horas fronte ás oficinas centrais da compañía, na rúa de Enrique Mariñas Romero (A Coruña), e posteriormente o 25 diante da fábrica (San Sadurniño), de 11 a 15 horas.

Alejandro Bello
Hábitat CCOO de Ferrol

Un saúdo.
--
Yolanda Quintía Salido
Área de Administración
Unión Comarcal de CC.OO. de Ferrol
Tfno: 981 369320    Fax: 981 350353
Tfno RPV: 71334     Fax RPV: 71104
ucferrol@galicia.ccoo.es
yquintia-ferrol@galicia.ccoo.es

Enviado por:
ucferrol
-ucferrol@galicia.ccoo.es-
11 de fevereiro de 2022 11:07

_______