Eleccións en Cuba: Até a BBC recoñece-o

Por Pascual Serrano [*]

19.04.2010

Décadas escoitando que non hai eleccións en Cuba ou que fai falta ser membro do Partido Comunista para ser candidato e o 13 de marzo lemos unha información na web da BBC titulada "Disidentes cubanos en campaña electoral". Nela dise que: "Sectores da disidencia cubana iniciaron un novo camiño tratando de gañar forza social para poder ser electos na o Poder Popular , sistema de goberno que vai desde os municipios ata o parlamento e a mesma Presidencia da República. Durante os últimos meses fixeron campaña electoral co fin de postularse como delegados de circunscrición, unha especie de edil municipal encargado de solucionar os problemas da comunidade. Son ademais potenciais candidatos a deputados".

[Clicar acima da imaxe para entrar na noticia da BBC]

O correspondente da cadea británica afirma que "BBC Mundo estivo presente durante a reunión que convocou a uns 120 veciños, que deberon decidir entre un candidato disidente e unha do Partido Comunista. A pesar de que nos aseguraron que noutras asembleas de nomeamento existiron presións contra os disidentes que se presentaron, nesta ocasión todo transcorreu con total normalidade. Houbo cuestionamientos pero sen agresións nin insultos". Recolle tamén declaracións dalgún opositor, quen afirma: "Somos parte da Plataforma de Candidatos. Realizamos unha acción masiva en todo o país postulándonos para ser electos como delegados (?), é a mellor forma de demostrar que temos apoio na poboación".

O xornalista relata o que viu: "Cando chegou a hora de postular candidatos, dúas persoas propuxeron que continuase a actual delegada, unha médico, membro do Partido Comunista e xefa de saúde pública rexional. O outro que levantou a man foi Silvio (o opositor) para auto proporse, algo totalmente legal". Tamén recorda que "as postulaciones de delegados son a man alzada pero a elección posterior é secreta, en urnas custodiadas por escolares".

De forma que mentres os medios internacionais denuncian unha ditadura, estanse celebrando eleccións, os opositores preséntanse de candidatos, a votación é secreta e os correspondentes internacionais que o desexen poden estar presentes nas asembleas veciñais.

Pascual Serrano é xornalista. Acaba de publicar o libro "O xornalismo é noticia" Icaria, abril 2010

En "Correo do Orinoco"

Fonte: pascualserrano.net

[*] Pascual Serrano (Valencia, 1964) é un xornalista e ensaísta español[1] moi crítico cos medios de comunicación como grandes grupos empresariais. Colabora con varios medios españois e latinoamericanos abordando medios de comunicación e política internacional.[Fonte: A Wikipedia]
________________

Impor silencio a berros: O linchamento de Willy Toledo

Por Santiago Alba, Belén Gopegui, Pascual Serrano e Carlos Fernández Liria/ Rebelión

04.03.2010

O pasado luns, o coñecido actor español Willy Toledo declarou publicamente o seu desasosego pola morte do preso cubano Orlando Zapata e censurou ao goberno cubano por non saber salvar unha vida que, privada de liberdade, estaba baixo a súa responsabilidade. Pero Willy Toledo tivo tamén o atrevemento de referirse ao falecido como a "un delincuente común" e a algúns dos así chamados "disidentes" como a "terroristas", reproducindo a información das autoridades de Cuba, e inmediatamente os mesmos medios, os mesmos políticos e os mesmos intelectuais que aceptan con naturalidade as versións oficiais do goberno israelí, colombiano ou afgán lanzáronse, henchidos de indignación, a romperlle figuradamente os ósos á vez que autoproclamaban a súa limpeza de sangue democrático. El País e El Mundo, por exemplo, dedicaron nos tres últimos días máis referencias a estas "imperdoables" declaracións que ás vítimas civís de Afganistán ou aos orfos de Haití, por non falar da bloguera iraquí Hiba Ao-Shamari, detida, torturada e desaparecida durante un mes e agora sometida a xuízo en Bagdad por "desprestixiar a imaxe da nación" sen que ningún dos ofendidos polo "réxime de Castro" levante a súa voz ou aireado as súas tripas. Contra Willy Toledo desatouse unha unanimidade oceánica, un tsunami de pulgares boca abaixo e moralizantes azoutes perdonavidas. O mesmo día en que Otegi era condenado a dous anos de cárcere por "exaltación do terrorismo" (ou, o que é o mesmo, por dicir unha frase), Elvira Lindo chuspía a Willy Toledo as vantaxes da nosa democracia, que permite falar ata a un tipo como el, e Rosa Montero, co mesmo amorne moral co que saudou en 2006 os mísiles arroxados sobre o Líbano, desprezaba a Willy Toledo cualificándoo de "gentuza castrista". Como dun apestado, os 9.000 actores, bailaríns, directores de escena e dobladores de España representados por Alicerce Bardem desmarcáronse da súa audacia declarativa e deixárono caer só no abismo. Decenas de portadas, columnas e faladoiros hanse rasgado as vestiduras contra a "abxección moral" do actor.

É nas cuestións pequenas onde se revela o estado de saúde dunha democracia. Non é moi grave que cale a boca a un actor, mutilando e criminalizando as súas declaracións, nun país onde se ameazan as pensións, perséguese aos inmigrantes, segue habendo torturas, péchanse periódicos, poñen-se atrancos á recuperación da memoria histórica, protéxese a criminais de guerra e mándanse soldados a invadir e matar civís noutras terras. Algunhas das voces deste coro marcial -no que cada un gritou libremente o mesmo que todos os demais- reflicten a calidade ética dun medio xornalístico e cultural no que o desprezo pola verdade é inseparable da idea de que a democracia consiste en impor a berros silencio aos demais e da seguridade de que o intimidado non poderá responderlles. As outras voces do coro únense á cantilena un pouco por interese e un pouco por medo, a propósito de que, mentres o mundo vire na mesma dirección que van eles, é mellor non preguntarse quen manexa o volante nin a cantos esmagan as rodas. En España hai tres ou catro temas que non poden discutirse en público e Willy Toledo atreveuse a rozar un deles. Se os filtros mecánicos fallan -como neste caso- e máis persoas das que caben nun pano escoitan o que non se debe dicir, entón intervén o Santo Oficio para acosar, desprestixiar e ameazar ao infractor. A Willy Toledo déronlle un berro para que non se atreva a falar de novo.

Un xornal dixital dicía que Willy Toledo se quedou só, o deixaran, "máis só que a unha". Non é verdade. Se aínda non sabe que non o está, sirvan estas liñas de apoio e solidariedade para recordarllo.

Fonte: pascualserrano.net
______________________

Díaz Ferrán, o empresario representativo de España

Por Pascual Serrano/
24/12/2009

O representante dos empresarios españois non paga a nómina aos seus traballadores, queda co diñeiro da Seguridade Social, a súa empresa declarada insolvente polos xuíces alemáns porque debe a un banco dese país cinco avións, tampouco paga a Cajamadrid outros 27 millóns de euros que lle debe e aos clientes que pagaron polo servizo da súa empresa déixaos abandonados e deben ser atendidos polo goberno español co diñeiro de todos os cidadáns.

Suxerir que todos os empresarios son iguais sería unha maldade ilícita e sen fundamento, este empresario podería ser un caso illado. O impresionante é que a Confederación Española de Organizacións Empresariais cre que esa persoa, Díaz Ferrán, dono da aerolínea Air Comet, é o adecuado representante do sector, a supraorganización de empresarios reiteroulle o seu apoio o pasado 16 de decembro cando insinuou a súa dimisión. De modo que que xa nos ofreceu a fotografía precisa dos empresarios españois.

Non fai falta ningunha organización proletaria que se dedique a criticalos, o seu presidente ofrécenos a imaxe perfecta onde, segundo eles mesmos, reflíctese o empresariado español.

Fonte: http://www.pascualserrano.net/noticias/diaz-ferran-el-empresario-representativo-de-espana
___________________________

Un libro fundamental para entender o mundo

Por Juan Torres López

O xornalista Pascual Serrano, fundador de rebelion.org e autor doutros libros que xa mencionei noutras ocasións nesta web, acaba de publicar unha obra fundamental para entender a realidade social que nos rodea: Desinformación. Como os medios ocultan o mundo [Editorial Península. Madrid. Xuño 2009 ISBN 978-84-8307-880-8, 624 páxs. 25,90€].

O libro está prologado polo director de Le Monde Diplomatique, Ignacio Ramonet, e aconsello vivamente que o lea calquera persoa que queira saber como os medios constrúen unha "verdade" que non o é, como ocultan as claves que poidan permitir que os cidadáns saiban o que pasa e entendan o que sucede no noso mundo.

É un libro fundamental para coñecer de primeira man como nos mentiron ao contarnos os grandes fitos da nosa época e, sobre todo, para saber por que e para que inventan constantemente unha falsidade tras outra cando narran a actualidade, cando analizan os conflitos políticos, cando informan das guerras, cando día tras día dinnos coma se fose verdade o que está pasando pero que en realidade case nunca sucede como eles din.

Logo de establecer unhas bases esenciais para entender o fenómeno da desinformación, Pascual Serrano entra enseguida no que eu creo que máis agradecen o lector ou lectora: un repaso aos acontecementos máis importantes da nosa época que permite non só descubrir a infame cobertura dos grandes medios senón, de paso, as claves que hai detrás de cada un deles. O que fai nos sucesivos capítulos dedicados a Europa, América Latina, Estados Unidos, Asia e África é desvelar o que nos últimos decenios ocorreu verdadeiramente. É dicir, descorrer o veo de desinformación coa que os grandes medios disimularon o papel dos poderes ocultos, coa que terxiversaron os acontecementos e coa que deron gato por libre para evitar deixar claro os intereses reais que condicionaron as decisións políticas, económicas e militares coas que fan e desfán as nosas vidas e os nosos patrimonios. Finalmente, o libro contén reflexións sobre a forma de combater a desinformación que son especialmente lúcidas vindo como veñen un combatente en exercicio, dun xornalista que día a día se dedica precisamente a cumprir co compromiso informativo que predica.

Non deixar pasar esta oportunidade, aprendan a informarse e non se deixen enganar, lean rapidamente o libro de Pascual Serrano e poñan desde agora en práctica a recomendación que impregna todo o seu libro: desconfiar das "verdades indiscutibles", contrastar toda a información que nos chega, buscar a información alternativa á dos grandes medios, aprender e axudar a desenvolvernos nós mesmos e os demais como cidadáns con pensamento independente e "conscientes de que a complexidade do que sucede no mundo nunca poderá simplificarse mediante mensaxes xornalísticas sometidos a demasiados e perigosos intereses".

___________________________________