Cumprimentos, ... Por Xosé María Dobarro

A primeira edición da constitución do 78, aínda co escudo da ditadura

Por Xosé María Dobarro [*]
29.10.2017

O 6 de decembro de 1978 fun unha das ao redor de 1.400.000 persoas que votarmos non no referendo de ratificación da Constitución Española, que foi, naturalmente, aprobada con menos do 60% do censo electoral. Para que molestarse, se todo está máis que arranxado?, dicían. Podían ter razón, mais eu pensaba que debía manifestar o meu rexeitamento a aquel texto que, despois de telo lido coa debida atención tres ou catro veces, non me ofrecía as suficientes garantías de que as cousas fosen cambiar na medida en que era necesario facelo despois de varias décadas de humillante ditadura. Non acababa de entender a que consideraba postura conformista do Partido Comunista, comandado por Santiago Carrillo, pedindo o si. Como non estaba afiliado, non tiña a obriga de acatar outra disciplina que non fose a do meu entender. Que, obviamente, foi o que fixen. Por riba, firmemente convencido. O ditador Franco morrera, mais non o franquismo. O texto constitucional, desde logo, non expedía o certificado da súa defunción. E aí radicaba o substancial do meu voto negativo. O artigo 1.3. dicía, e di, que “A forma política do Estado español é a monarquía parlamentaria” e todo o mundo sabía, ou debería saber, que o ditador nomeara o seu sucesor por medio da Ley 62/1969, de 22 de xullo, que, no seu artigo primeiro di: “Al producirse la vacante en la Jefatura del Estado, se instaurará la Corona en la persona del Príncipe Don Juan Carlos de Borbón y Borbón, ...”. É evidente, que o texto constitucional tiña, e segue a ter, aspectos moi positivos. Reparemos nestes dous: “Artigo 35.1. Todos os españois teñen o deber de traballar e o dereito ó traballo, á libre elección de profesión ou oficio, á promoción a través do traballo e a unha remuneración suficiente para satisfaceren as súas necesidades e as da súa familia, sen que en ningún caso se poida facer discriminación por razón de sexo".

"Artigo 50. Os poderes públicos garantiranlles, mediante pensións axeitadas e periodicamente actualizadas, a suficiencia económica ós cidadáns na terceira idade. Tamén, e con independencia das obrigas familiares, promoverán o seu benestar mediante un sistema de servizos sociais que atenderán os seus problemas específicos de saúde, vivenda, cultura e lecer”. Mais, hai quen pense que isto se está a cumprir?

Publicado no Diario de Ferrol. | 29 de Outubro de 2017.

[*] Xosé María Dobarro Paz (Ferrol, 1950), escritor, articulista, profesor, activista cultural e político. Na súa xuventude militou no PCG, e posteriormente no nacionalismo-popular galego, sendo militante da UPG e foi Presidente da Sociedade Cultural Medulio e divulgador da figura de Ricardo Carvalho Calero. Foi catedrático de Lingua e Literatura Galega na Universidade da Coruña. Na actualidade no PCG e foi coordinador comarcal de Esquerda Unida.
_________

Asembleas, ... Por Xosé María Dobarro

Por Xosé María Dobarro [*]
11.02.2015

Dado que toda a miña infancia e adolescencia transcorreu en Ferrol, nunha cidade moi marcada polo filofascismo franquista, nunha cidade na que, a maior abundamento, nacera o propio ditador, foi un pouco tardiamente que descubrín o que era unha asemblea. Tal feito veu acontecer en Compostela, outra cidade onde o bafo do rexime ditatorial se manifestaba a través do inmenso peso que a poderosa igrexa católica exercía sobre a cidade. A misa dominical do mediodía, nunha catedral ateigada de xente, así o manifestaba ben ás claras. Mais o Santiago daquel tempo, como o de séculos antes e o de hoxe mesmo, tiña unha Universidade, moi familiar e basicamente das clásicas, das denominadas literarias, que, abría a mente, entre outras razóns porque acollía mozos e mozas de acó e de acolá, e onde o acolá podía ser Venezuela, Bolivia, Siria, Palestina, Asturias, Navarra, Castela ou o País Vasco. Xentes de posibles, claro, abundantes ou escasos, mais con posibles, porque, como é público e notorio, os pobres nunca puideron ir á Universidade. E iso que aínda non apareceran en escena nin o PP co seu ministro Wert de mestre de cerimonias universitarias. Pois ben, cando cheguei a estudar a Santiago, outubro de 1968, había poucos meses que tiveran lugar relevantes protestas universitarias en moi diferentes lugares do planeta. Santiago un deles, onde o movemento estudantil fora reprimido non só con detencións e porrazos senón tamén coa apertura de expedientes a aqueles discentes que destacaban na pelexa. E uso só o masculino porque creo que non houbera ningunha rapaza expedientada, sen dúbida por sorte ou porque finalizaran os estudos nese curso, porque na vangarda vangarda coñecín a máis dunha e dunha ducia. Tamén licenciaran un grupiño de rapaces, líderes destacados. Ós expedientados só se lles permitía pisar as instalacións universitarias para acudir ós exames das materias en que estaban matriculados por libre.  Ás poucas semanas de comezar o curso souben dunha asemblea, naturalmente clandestina, que ía ter lugar nunha aula da Facultade de Filosofía e Letras, ás 8 da tarde –cando acababan as clase dos dous primeiros cursos, que eran pola tarde– e á que asistiría un dos expedientados da Facultade: Alberto Reverter. Fíxose a asemblea sen problema ningún e cando xa estaba a acabar, xa perto das 10, apareceu todo apurado un compañeiro que cando estaba saíndo do edificio puido ver como a policía político-social estaba a pedirlle o carné a outro colega que estaba saíndo xusto diante del. Como a policía, sen permiso do reitor, non pisaba as instalacións da Universidade, puido recuar e avisar do que estaba a acontecer. Como saír pola porta supuña identificación segura e logo..., encabezados polo dinámico José Gómez Alén dispuxémonos a procurar outra saída ou a ficar a dormir alí se non pedían permiso para vir a por nós. Había, como dixen, un expedientado vulnerando a lei. A saída apareceu nas aulas de Dereito, na planta baixa, que daban ó mercado e que tiñan as xanelas abertas por estárenas limpando. E aló fomos todos a correr para e pola rúa. Ese día, fóra tamén dalgún medo, descubrín que unha asemblea era un acto no que unha ou dúas persoas introducían brevemente un tema e a continuación os presentes que o estimaban oportuno falaban do que lles parecía. Se había consenso avante popolo e se había propostas diverxentes votábase e cada un marchaba por onde viñera. O que naquelas asembleas non había eran carretes de dirixentes acaparando o tempo nin censuras na expresión. Comportamentos deste estilo vinos descubrir non hai moito. Mais iso xa é outra historia. Supoño que comportamentos diferentes dos que acabo de citar, exceso de dirixismo e coerción, que están moi lonxe do espíritu que debe encher o ámbito das asembleas, obedecen a eivas de comportamento derivadas dunha moi escasa ou nula participación en encontros destas características nos anos de formación como individuos. É difícil, aínda que non imposible, aprender a nadar ou a andar en bicicleta por riba de certas idades. Neste asunto, e noutros semellantes que se nos poidan ocorrer, tampouco a adaptación é doada, e tampouco imposible. En querendo...

Publicado no Diario de Ferrol | 08.02.2015

[*] Xosé María Dobarro Paz (Ferrol, 1950), escritor, articulista, profesor, activista cultural e político. Na súa xuventude militou no PCG, e posteriormente no nacionalismo-popular galego, sendo militante da UPG e foi Presidente da Sociedade Cultural Medulio e divulgador da figura de Ricardo Carvalho Calero. Foi catedrático de Lingua e Literatura Galega na Universidade da Coruña. Na actualidade é coordinador comarcal de Esquerda Unida.

Enviado por:
André Abeledo Fernández
Dede o facebook
https://www.facebook.com/loboroxo
_________