Eduardo Galeano denunciou os sete "pecados capitais" da sociedade actual coa lectura de varias "historias con minúscula" que, como o propio autor recoñeceu, non pasarán a formar parte dos anais da Historia.
O autor d'As veas abertas de América Latina citou, en primeiro lugar, o racismo, "que produce amnesia". Porque todos somos, segundo Galeano, africanos emigrados. "De África só sabemos o que nos ensinou o señor Tarzán", pero foi alí onde "empezou a viaxe humana no mundo". Aínda que non é só unha cuestión de pel, explicou: "A guerra de Iraq tamén é racismo".
Tamén censurou a tradición machista, para o que se valeu dunha paradoxal anécdota da Revolución Francesa: os símbolos das vitorias pola defensa dos dereitos cidadáns eran femininos. En cambio, dixo, cando as mulleres reivindicaron os seus dereitos como cidadás foron pasadas pola guillotina.
A legalización do matrimonio homosexual en Arxentina, pioneiro en Latinoamérica, valeu-lle para criticar a intolerancia ao diferente, un pecado máis ao que sumou o desprezo ao traballo. Neste mundo ao revés, "onde as xornadas de traballo mídense cos reloxos derretidos de Salvador Dalí [...], é o prezo o que fixa o valor e non ao revés".
Os muros contemporáneos
Galeano tamén se referiu a "a tendencia dos medios de comunicación a mentir", polo que afirmou que o mundo mente. O escritor uruguaio reflexionou neste sentido sobre a importancia absoluta que se lle deu no seu momento ao muro de Berlín e o pouco que se fala actualmente sobre os muros da fronteira de México, de Ceuta e Melilla, de Cisxordania ou do Sahara Occidental. "Nin se coñecen", ironizou Galeano, que se cuestiona quen lanzou as bombas sobre Hiroshima e Nagashaki. "Sería Irán?".
Respecto da actual crise económica, Galeano comentou con sorna que tiña a impresión de que non fora responsabilidade dos especuladores de Wall Street, senón que "a culpa tena Grecia".
Sexto pecado: o mundo mata. "A paz mundial está en mans daqueles que fabrican máis armas". E hoxe en día, afirmou Galeano, invístese máis en gastos militares -"criminais", segundo el- que en acabar co fame. "Fabrícase fame: fame de pan, fame de abrazos".
Finalmente, o mundo fabrica inimigos, e fai-no a través do medo. "A democracia ten medo a recordar, as armas teñen medo á falta de guerra e os homes teñen medo á muller sen medo", concluíu Galeano, non sen antes recordar un devandito africano que reflicte que a man que dá sempre está arriba e a que recibe, abaixo. "Hai unha relación xerárquica", dixo para matizar dous conceptos crave: "A solidariedade é igualdade, a caridade é un risco".
[*] Eduardo Galeano, escritor e xornalista, alma crítica de América Latina e figura senlleira do movemento antiimperialista internacional. Entre os seus escritos máis coñecidos internacionalmente: a triloxía Memoria do lume (1986), O fútbol a sol e sombra (1995), As veas abertas de América latina (1971), Patas para arriba. A historia do mundo ao revés (1999).
Tirado de SinPermiso - 12.09.2010
Texto traducido, ao Galego, por Ártabra 21, apoiando-se nos recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo o Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.
____________________________
Por favor, o contido do seu comentario debe estar relacionado co asunto do artigo.
Prega-se o maior respecto coas persoas, polo que ataques persoais e insultos serán eliminados.
Por favor, non use os comentarios, só para facer propaganda do seu sitio ou será eliminado.
EmoticonEmoticon