Grecia votou, e votou ben, ...por David Rodríguez

Por David Rodríguez [*]
21.09.2015

Unha boa análise do que se ventilaba nestas eleccións gregas fíxoo a Comisión Europea hai uns días asegurando que, desta volta, non había nerviosismo ningún entre a oligarquía europea ante estes comicios. Os dous partidos con máis opcións de gañar non poderían facer ningunha política económica diferente da acordada polo Consenso de Bruxelas-Berlín. Demostrando así que a liña de demarcación en Europa entre o neoliberalismo e a esquerda (entendida esta como a socialdemocracia clásica e todo o que se atopa á súa esquerda) pasa por desafiar a ditadura do euro, auténtica ferramenta de disciplinamento político das clases populares europeas. Como era de esperar, ademáis da vitoria da abstención, Syriza gañou as eleccións sen que se producisen cataclismos nos mercados. Unha vez depurados os seus elementos “excéntricos”, hoxe votar Syriza é “votar ben”.

O partido Podemos celebra a vitoria de Tsipras como aposta a cabalo gañador en momento preelectoral ao tempo que algúns dos chamados municipios do cambio (Madrid, Barcelona, Badalona, Zaragoza e Alacante, así como as cidades galegas da Coruña e Compostela) asinan a Declaración de Zaragoza na que denuncian a falta de marxe de manobra para facer políticas económicas para as maiorías sociais por causa desa apisoadora neoliberal que é a Lei de Racionalización e Sustentabilidade da Administración Local, a Lei de Estabilidade Orzamentaria e Sustentabilidade Financeira e o artigo 135 da Constitución. Porén, no texto da Declaración de Zaragoza non se chega a mencionar, por ningures, o Pacto Fiscal Europeo, verdadeira fonte da que beben esas leis e ese artigo.

Pola banda do que se presenta coma o outro polo de ruptura, o independentismo catalán, o gran debate céntrase no dereito de Catalunya a ser un membro máis do Consenso de Berlín, e no dereito da futura república catalana a contribuír cunha parte alícuota de imaxinería propia no repuxado dos futuros euros.

Para a esquerda que fía todo á longa marcha polas institucións europeas para a reforma dos tratados (a que institucións democráticas concretas se refiren é xa tema de Expediente X), a elección de Jeremy Corbin significou unha nova inxección de optimismo. Claro que a posición de Corbin e do resto da esquerda da eurozona é substancialmente distinta polo "pequeno detalle" de que se o británico chega a gobernar contará cun Banco Central e unha moeda de seu. Como o mesmo Corbin dicía hai pouco nun artigo no Financial Times, “Deberiamos estar agradecidos a Gordon Brown que como chanceler mantivo ao Reino Unido fóra da moeda única cando outros membros do goberno sostiñan que tiñamos que entrar na mesma”. O cal é outra forma de dicir que o que constitúe o maior problema para a esquerda en toda a Eurozona é un problema resolto para a esquerda británica.

O máis parecido a unha esperanza é o artigo asinado por Melenchon, Lafontaine, Varoufakis e outros, no que se aseguraba que: “Se o euro non pode ser democratizado, se insisten en úsalo para esganar á xente, levantarémonos, fitarémolos, e dirémoslles: Tentádeo, as vosas ameazas non nos asustan. Atoparemos un camiño para asegurar que os europeos teñen un sistema monetario que funcione para eles, non ás súas expensas.”; claro que, hoxe por hoxe, no que respecta a apoios da Francia popular, máis opción terá de rebentar o euro a Front National que o Front de Gauche.

En suma, proletarios da Eurozona, non agardedes que nos anos vindeiros vaiades recibir algo diferente a máis doses de neoliberalismo en vea.O Funambulista Coxo

Publicado o 20 de Setembro de 2015 no blogue
ofunambulistacoxo.blogspot.com.

[*] David Rodríguez Rodríguez (Vigo, 1975) mantén o blogue http://ofunambulistacoxo.blogspot.com desde o ano 2005. É autor das obras de teatro radiofónico O Bambán e Nunca me esquecerei de ti (gañadora e finalista respectivamente do I e IV Premio de Teatro Radiofónico do Diario Cultural). Escribiu o poemario Lapidarias. Os versos escuros e participou no libro colectivo Non conciliados. Argumentos para a resistencia cultural.
______________