Dossier do 31 de Marzo de 2011, ... por Walter Martínez - Un punto de vista diferente da análise política internacional - Libia e Xapón de fondo

Dossier do 31 de Marzo de 2011, ... por Walter Martínez

Interesante programa de Walter Martínez [*], un punto de vista diferente da análise política internacional.


Fonte: http://www.ustream.tv/recorded/13694417

[*] Walter Martinez, é un xornalista internacionalista e correspondente de guerra uruguaio, nacionalizado venezolano. Actualmente radicado en Caracas, Venezuela. É condutor do programa de análise Dossier tanto de televisión como de radio e prensa escrita. Tamén foi correspondente de prensa na ONU con 25 anos de traxectoria.

Walter Martínez acuñou frases como "a nosa querida, contaminada e única nave espacial referíndose ao planeta Terra" e acontecementos en pleno desenvolvemento para mostrar en vídeos os feitos aos cales vaise a referir nos seus comentarios e análises. Ao finalizar o programa e como despedida se dirixe ao director do programa coa frase: "dispoña vostede das cámaras, señor director".

Martínez é recoñecido polos seus méritos na súa ampla experiencia como analista internacional e correspondente de guerra, así como no formato particular do programa e nas súas opinións sobre o acontecer diario. É innegable que é un dos mellores xornalistas en Venezuela sendo o único correspondente de guerra enviado por Venezuela a cubrir os últimos tramos da Guerra Fría, a Guerra do Golfo e outros conflitos minoritarios.

O seu programa, Dossier, foi transmitido primeiramente como o segmento "Dossier na Noticia" en Venezolana de Televisión. Máis tarde, decide realizar o seu programa independente de noticiero algún na canle Televen onde estivo desde 1990 ata 1993; para logo regresar a Venezolana de Televisión en 1994. [Fonte: wikipedia]
___________________

Argumentos contra o "bombardeo humanitario" en Libia

Ante feitos como o ataque militar a Libia por parte das potencias do eixo EEUU - Francia - Reino Unido (perdón, "das potencias aliadas"), certo sector do que moitos consideran ?a esquerda? en España estase espindo para copular co establishment político-económico. Mostran as súas vergoñas tanto medios de comunicación como El País e Público, o seu padriño político -o PSOE- outros partidos como ICV e ERC, futuras formacións políticas como EQUO, sindicatos como UGT e CCOO e diversas personalidades e intelectuais.

O cebo para lexitimar o ataque é, nesta ocasión, unha resolución de Nacións Unidas ambigua nos seus termos: "Autoriza aos Estados Membros a (...) que adopten todas as medidas necesarias (...) para protexer aos civís e as zonas poboadas por civís que estean baixo ameaza de ataque na Jamahiriya Árabe Libia, incluída Benghazi, aínda que excluíndo o uso dunha forza de ocupación estranxeira de calquera clase (…) ". "Todas as medidas necesarias" inclúe, segundo a interpretación dos países atacantes, os bombardeos sobre Libia, o cal é contraditorio posto que o uso de bombas garante a morte dun número de civís que dependerá da intensidade e duración dos ataques. Bombardear ao exército libio, pero tamén e inevitablemente aos civís non é a mellor forma de protexelos, e na resolución -evidentemente- non se distingue entre civís rebeldes e prol-Gadafi. Un argumento tan sólido como este non é considerado hoxe por quen tacharon de manipuladores a aqueles que xustificaban o ataque a Iraq por estar amparado -dicían- en tres resolucións da ONU; 1441 (1), 1483 e 1511.

O diario Público esforzouse en pór distancia entre os argumentos para atacar Iraq e Libia. Público distingue "As cinco diferenzas entre Iraq e Libia" sen mencionar as similitudes pero afirmando que "son poucas".

Afírmase que "o mandato da ONU é legal"; que hai un "amplo consenso no Congreso"? (2), pois só se recolleron os votos en contra de EU e BNG; que os españois non se sitúan en contra -"sen rexeitamento popular"-; que a motivación é "protexer aos civís" e que "non haberá invasión".

Público esquece máis diferenzas: entón gobernaba o PP e agora faio o PSOE. Entre 2002 e 2003 lanzouse unha campaña mediática polo NON auspiciada polos medios afíns ao PSOE e pola esquerda. Como ben di Público sobre o momento previo á guerra de Iraq, "(…) En outubro de 2002 (…) un 66,2% dos enquisados afirmaba rexeitar a participación de España no conflito. En febreiro de 2003, a cifra subira ao 90,8% (…)". Agora todos os medios de masas de España sitúanse a favor da mesma, con máis ou menos matices, e nin sequera houbo tempo para difundir os argumentos en contra.

Aínda así, Público asegura que non hai rexeitamento popular cando o CIS non publicou enquisa algunha respecto diso. Curioso que lendo outra noticia do mesmo diario atopemos unha enquisa con máis de 3500 votos onde á pregunta "Estás a favor, ou en contra da acción aliada"? o 71,68% vota "en contra" (3).

Hai moitas discrepancias sobre se os bombardeos "aliados" son unha "medida necesaria" para evitar as mortes civís. Garantir o espazo de exclusión aérea podería ser suficiente, tendo en conta que o exército de Gadafi replegouse ás cidades. Non en balde, o secretario xeral da Liga Árabe, Amr Moussa, afirmou fai uns días: “o que está pasando en Libia difire do obxectivo de impor un espazo de exclusión aérea. Os países árabes queren a protección dos civís non o bombardeo a outros civís“.

Hai, ademais, outras similitudes entre Libia e Iraq:

O obxectivo da resolución de Iraq pretendía supostamente salvagardar a vida de civís que puidesen ser atacados por armas de destrución masiva, logo de atopalas, claro senón para que pretendían localizarse? Naquela ocasión, como agora, o obxectivo só pretendía conseguir a aprobación da opinión pública.

O apoio que Occidente deu a Gadafi nos últimos anos, do mesmo xeito que a outros réximes "amigos". Libia comprou armas a todos os gobernos de países que agora se lle enfrontan, incluído o español, que exportou a Libia equipamento militar por valor de 6,8 millóns de euros durante o primeiro semestre de 2010. Iraq tamén era un fiel aliado do norte antes de entrar no "eixo do mal".

Mais hai máis argumentos que levan a cuestionar a "operación" (non cirúrxica) dos países agresores:

A primeira, que se emprendeu a "solución" militar sen esgotar antes as vías diplomáticas. Medvédev en Rusia e Chávez en Venezuela ofreceron unha solución negociada do conflito en Libia se ser escoitados.

A segunda, que nin sequera se probou aínda o suposto "xenocidio", ou exterminio planificado labor polo exército de Libia por orde de Gadafi (4).

A terceira, que resulta pouco crible o obxectivo das forzas "aliadas" tendo en conta a súa pasividade ante matanzas pasadas en rexións sen recursos naturais ou enerxéticos valiosos: Ruanda, Palestina, Chechenia, Kurdistán, etc. Parece que máis ben se pretende o control geoestratéxico de Libia mediante a substitución dos seus actuais dirixentes, perigosos para os intereses económicos occidentais (5) por monicreques que ofrezan condicións vantaxosas ás compañías petrolíferas de EEUU, Francia, Reino Unido, España (6), etc.

A cuarta, que ata agora se observa un escandaloso dobre linguaxe no ataque a Libia e a tolerancia e apoio a réximes como o de Bahréin ou Iemen, onde moitos manifestantes morren ou desaparecen estes días.

Notas.-

(1) "Recorda, neste contexto, que advertiu reiteradamente ao Iraq que, de seguir infrinxindo as súas obrigacións, exporase a graves consecuencias". http://daccess-ods.un.org/TMP/4409109.05599594.html
(2) Diferenza resaltada noutra noticia do diario: "O 99% do Congreso ratifica a misión de España en Libia". http://www.publico.es/espana/367464/o-99-do-congreso-ratifica-a-mision-de-espana-en-libia
(3) http://www.publico.es/espana/367464/o-99-do-congreso-ratifica-a-mision-de-espana-en-libia
(4) http://www.rebelion.org/noticia.php?ide=124900
(5) "Libia: Gadafi considera nacionalizar compañías petroleiras" (2009) http://www.energy-pedia.com/article.aspx?articleid=133583
(6) Repsol xógase 30.000 millóns de euros no petróleo de Gadafi.
http://www.rebelion.org/noticia.php?ide=124814

Fonte: Diseccionando a El País e a outros medios
_____________

Libia, esquerda e rebelión, ... por Marcos Ávila

Por Marcos Ávila [*]

29.03.2011

Na confrontación que nos separa na esquerda respecto de Libia hai tres clases de interrogantes que constitúen campos de confrontación:

• Cal é a proporción de realidade e de fraude nas denuncias contra Gaddafi?

• Quen son e que buscan dentro do bando que chaman "a rebelión" no leste de Libia?

• Quen son e que pretenden no bando do que se chama os aliados, a coalición, a operación humanitaria en Libia ?

e uns cantos etcs, eufemísticos.

Para empezar hai actualmente unha guerra civil en Libia, pero non había unha guerra desta clase en Libia fai un mes, unha clase de guerra con dous bandos libios armados enfrontándose entre si.

O argumento central para defender os bombardeos é que Gaddafi enfilou os seus tanques cara a Benghazi e os avións da OTAN empezaron os seus ataques "para deter a masacre que ía perpetrarse".

Logo, se xa houbera unha masacre de parte do exército libio, ou de mercenarios, ou de milicianos, calquera fose o nome que se dió a esta nova corporación do elusivo eixo do mal, iso non o puidemos comprobar, ata o día de hoxe, con ningunha información ou proba realmente crible. E se non ¡por favor!: mostren os datos fiables referentes a esta situación en que se basearon todas estas argumentacións que se esgrimiron e esgrímense para iniciar e continuar unha guerra humanitaria. O que está probado é que os enviados da UE que acudiron a Libia a ver no terreo que estaba sucedendo, volveron antes da reunión do Consello da UE sen datos que ratificasen realmente a ocorrencia real deses supostos feitos. O secretario da ONU non presentou finalmente na última reunión do Consello de Seguridade o informe dos enviados especiais que despachara a Libia. En ambos os casos díxose que non tiveran tempo de comprobar sobre o terreo a realidade ou non desas masacres. A un mes de iniciadas as operacións de guerra, primeiro encubertas, e agora con bombardeos masivos, nin os medios, nin as fontes alternativas, nin a ONU, nin os gobernos envolvidos na campaña guerreira, nin ningún dos sostenedores da legalidade, racionalidade, proporcionalidade, nin toda a franxa de sostenedores da existencia de "causas xustas" mostraron proba algunha crible de toda a gama das aseveracións xustificantes que sosteñen esta nova guerra de conquista. As probas mostradas resultaron ser, ata agora, falsificacións bastas. Non hai fotos nin vídeos que evidencien, sen a axuda de epígrafes ou comentarios maliciosos, que existan as amentadas e dadas por realizadas, "masacres contra a poboación civil a mans do exército Libio ou milicianos adictos a Gaddafi". O peliagudo do caso é que esta campaña de desinformación, esta cadea de irreflexivos feitos consumados en secuencia cega e expansiva calou fondo en boa parte da poboación que, fronte á guerra de Iraq, en cambio, soubo distinguir a palla do trigo. A novidade, pode ser por isto, é que agora moitos dos medios que entón se situaron contra Bush, Blair e Aznar naquela guerra (por distintas razóns, todas entendibles desde os intereses que representan) agora en cambio desprazáronse cara ao acompañamento á aventura do novo trío Obama, Cachorro Blair e Napoleón Sarkozy.

Logo, resumiento os datos que se necesitarían para dirimir o campo de controversias na esquerda, habería que centrarse na proporción de realidade e fraude que hai nas argumentacións de masacre contra civís que sustentan esta guerra. Hai que preguntar, preguntarse, con asiduidade, en todas as fontes fiables:

• onde están as probas visuais das masacres do exército libio contra a poboación civil?

• onde están as probas da existencia dunha onda de mercenarios estranxeiros chegados a Libia para atacar a este pobo?

A única onda de mercenarios estranxeiros cara a Libia parece chegar desde o ceo occidental. A proporción de mercenarios estranxeiros no exército de Libia é algo que habería que estudar con xusta atención, á vez que a comprobación dos mecanismos de contratación de civís para integrar milicias en campañas no estranxeiro que realiza EEUU, por exemplo, onde ocorre que a proporción de latinos e negros despregados nos seus exércitos de conquista no Medio Oriente é llamativamente superior á proporción desas poboacións no interior do país. O resto da tropa contratada, á que non se chama mercenaria neste caso, aínda que están alí como resultado de vistosas e ás veces fraudulentas campañas de recrutamento, está constituído maioritariamente por mozos desempregados de estados coa economía moi deprimida, parados crónicos. A existencia de feitos similares en países como España, sen ir máis lonxe, tamén tería que terse en conta cando se asumen tan livianamente os cualificativos de "mercenarios" que os medios endilgan só aos estados díscolos, dubidosos, remisos, pechados, non compracentes.

A outra esfera que nos enfronta na esquerda en canto a Libia é quen son e que buscan dentro do bando que chaman "a rebelión" no leste de Libia? Hai publicacións que describen a composición do Consello Nacional de Transición como un equipo de avogados e profesores defensores dos dereitos humanos e outras personalidades intachables que están nas sombras, pola súa seguridade, din. O inevitable con todo é constatar que entre os seus dirixentes máximos revistan os recentes ex ministros de Xustiza e Interior de Gaddafi, así como notorios xenerais e outros altos mandos pasados repentinamente á oposición. Todo isto no medio de crecentes informacións que publican ata os medios preponderantes sobre a existencia previa en Libia, previa á asonada ou rebelión, dun exército occidental de espías de elite que parecen estar preparando o terreo, planeando, elixindo os obxectivos militares, chantajeando, espiando, subornando. A rebelión de Benghazi comezou de acordo á mesma infomación dos medios dominantes, con sincronizados asaltos e ataques contra postos de policía e arsenais do exército libio, por parte de civís armados, e non coa arremetida de tropas de Gaddafi contra a poboación civil. De feito as tropas de Gaddafi tardaron bastante tempo en reaccionar. As primeiras transmisións en directo describían con detalle este tipo de escenario, reivindicándoos como unha rebeldía popular lexítima. A diferenza é que moitos de nós cremos que unha clase semellante de rebeldía pode chegar a ser lexítima mentres que os que sostiñan nese momento a súa lexitimidade, nunca xustificarían un alzamento armado, se non fose este un alzamento preparado por unha potencia estranxeira contra un goberno non adicto. Ademais deste grupo constituído por recentes ex funcionarios e militares do goberno de Libia, revista no bando "rebelde" todo un abanico de comerciantes e empresarios inimigos da utilización demagóxica, por parte de Gaddafi, dos recursos petroleiros do país. Alzáronse contra a dilapidación das entradas petroleiras en programas de retornos sociais, cando estes recursos poderían contribuír mellor a encher as súas arcas e as dos seus amigos europeos. Hai unha entrevista a unha socióloga mallorquina que parece unha testemuña de primeira man confiable, porque está en contacto con xente en Libia e reside nese país parte do seu tempo. Ela detalla con vivacidad algúns dos emprendimientos dilapidatorios que levou adiante Gaddafi. Por exemplo, a concesión xenerosa de préstamos para proxectos a xente que en Europa non conseguiría que lle pospuxesen un mes o pago das súas débedas: o que tanto enoja á UE, a USA e ao FMI. (http://www.kaosenlared.net/noticia/...)

Outro connotado grupo integrante desta "rebelión" está ligado aos Irmáns Musulmáns, curmáns dos de Exipto, creados por EEUU para embestir a Nasser na época das nacionalizacións nese país. Qatar, financia á rebelión en Benghazi, segundo informacións pasadas entre liñas polo diario The Guardian. Ninguén dubida de que un goberno autoritario xera unha oposición lexítima, que Gaddafi exerceu o poder con autoritarismo, que hai sectores englobados na rebelión que teñen obxectivos que poden compartirse desde unha visión realmente democratizadora, popular. Pero ese non é o obxectivo dos que manipulan a "rebelión" desde o interior e desde o exterior para crear unha cabeza de ponte que lles permita, en primeiro lugar dividir a Libia co obxectivo de acceder, sen os obstáculos que lles opón un gobernante "díscolo", e a través dun goberno monicreque, aos recursos dun país rico en petróleo. Trátase dunha transición cara a un goberno monicreque como os que instalaron en Iraq e en Afganistán, como os que perpetuaron en Exipto e Tunisia, tras os sofocones das revoltas. Gobernos monicreques como os que representan case todos os estados árabes, que para probar a súa condición de monicreques, acompañaron, para darlle a cor local á legitimización desta guerra humanitaria, a esta coalición de arroxados e arrodillados.

Para rematar, e aínda que pareza redundante, quen son e que pretenden no bando que chaman "os aliados, a coalición, a operación humanitaria" en Libia? En Rebelión do día sábado 26 de marzo aparece un artigo que critica aos que enfrontan a guerra contra Libia cunha cita de Lenín, para defender o seu compromiso coa invasión a Libia, partindo do paralelo co compromiso no acordo de Brest-Litovsk E cita a Lenin "Rexeitar compromisos ’por principio’, rexeitar a validez dos compromisos en xeral, non importa de que tipo, é infantilismo, o que resulta difícil sequera consideralo seriamente?" O paralelo evidencia a culpa que senten os defensores deste ataque, os comprometidos con esta aventura imperial, que asocian o seu compromiso co acordo que a revolución rusa fixo, para frear unha fronte de batalla (Alemaña) mentres debilitada, enfrontaba a contrarrevolución interna e externa por outros varios flancos. Lenín tamén dicía que fronte a un feito novo, cuxo contido histórico ou político non se podía aclarar inmediatamente el aprendera a preguntarse, a quen beneficia isto? A contestación tería que ser demoledora para os que piden rebaixar as críticas á nova guerra do Imperio, porque é evidente. Quen son e que pretenden os dirixentes políticos que se lanzaron esta nova aventura é patéticamente evidente desde as súas respectivas situacións persoais e políticas, como desde o depredador voo dos Estados Voitres aos que representan.

Esquerda é un termo que a dereita neoliberal, medidamente cívica e constitucional, hase fagocitado. Para os que a esquerda está enmarcada nunha sociedade democrática e civil, dirixida por un goberno democrático e civil que se centre no desenvolvemento económico, na construción da sociedade civil e institucións civís e un sistema multipartidista que respecte os acordos internacionais, que loite contra o terrorismo, que respecte todas as relixións e etnias, cunhas eleccións parlamentarias e lexislativas libres e xustas, é bo que perciban que estas son palabras textuais pronunciadas polo líder do Consello Rebelde de Transición Cara á Ortodoxia Neoliberal, Mustafa Abdel Jalil, o excesivamente recente ex ministro de Xustiza libio, o cal agora perfila a súa rebeldía como un demócrata aceptable para a conciencia occidental. O termo rebeldía é, ademais, outra nova adquisición que a omnipresente e omnívora cultura neoliberal incorporou recentemente á súa retórica de lavado da ideoloxía. E hai que coidar que non fagociten o termo.

[*] Marcos Ávila,
http://marcosavilaenblog.blogspot.com/

Fonte: tercerainformacion.es

_____________

Libia: A desinformación é un crime contra a humanidade, ... por Stella Calloni

Stella Calloni [*]
26.03.2011

A desinformación sobre o que sucede en Libia é unha das máis emblemáticas dos últimos anos, porque nesta ocasión-e quizais só vai recordar a ilegalidade da guerra contra a ex Iugoslavia e a liviandad dalgunha prensa e intelectuais "progresistas" -a mentira e falsidades non só son transmitidas polos medios, maioritariamente en mans do poder hegemónico mundial, senón por moitos dos chamados alternativos.

Ata curiosamente fálase de que se está transmitindo "informativamente en forma directa" os acontecementos en Libia, mais fai-se desde París, por exemplo, sen que ninguén faga unha observación obxectiva sobre isto. É posible transmitir os gravísimos sucesos en Libia desde París, Madrid ou calquera capital europea?

É imposible. Só estando no terreo é que se poden seguir as alternativas da guerra ou en todo caso informarse por quen están no lugar, incluíndo diplomáticos de todos os países, aos que hai que recorrer para evitar dar só a versión dos "aliados".

Un exemplo. Leo hoxe nun medio local que a oposición di que o goberno libio matou oito mil persoas. Quen o di? Cales e onde están os líderes dos rebeldes, que aparecen por primeira vez na súa historia e que non se coñecen? É esta a rebelión máis curiosa á que se lle adxudica ser maioritaria no país, e "popular".

Falouse no escaso tempo duns días deste "levantamento" en zona crave petroleira e dos bombardeos libios contra os "rebeldes", pero China e Rusia advertiron que non foron rexistrados en ningunha pantalla, nin celular, nin cámaras desas que en mans rebeldes podían rexistrar plenamente un bombardeo.

Un día alguén aparece como líder do Comité de Transmisión, pero aos poucos días desaparece e de súpeto aparece outro e estes "grupos de oposición" pantasma fan conferencias co goberno de Francia e outros. Ninguén coñece o obxectivo, as demandas dos "rebeldes" salvo que queren derrocar a Gaddafi, como queren facelo precisamente os seus aliados nesta causa e non só polo petróleo, senón que é tamén un avance xeoestratéxico nunha zona que Estados Unidos e o seu socio próximo Israel intentan pór definitivamente baixo o seu control.

Na historia dos "levantamentos populares" nunca rexistraramos unha situación parecida.

E en que se basean os medios para informar precisións tales como os supostos mortos nas filas dos chamados rebeldes? lin noutro medio que o goberno de Muammar Al Gaddafi seguía bombardeando aos "rebeldes", mentres a coalición bombardeaba distintos lugares en Libia. De onde lles chega a información? De Paris, de Roma, de Londres, de Wáshington? Por que entón precisamente os aliados non estaban asegurando o lugar convido coa ONU, nunha zona de exclusión para os avións libios. E que espérase que digan os xornalistas situados neses "estratéxicos" lugares?

O que teñen que dicir é o que abunda, a necesaria desinformación dos aliados nesta "Odisea do Amencer", que lamentablemente sepultou o pouco que quedaba de esperanza en Nacións Unidas. Estes "aliados" necesitan como a auga soster os seus argumentos falsos.

Porque é falso, absolutamente falso, que non tiñan outra alternativa para os sucesos de Libia. E porque nin sequera tiñan unha precisión do que realmente estaba sucedendo e, como sinalaron varios diplomáticos entre eles turcos, non esperaron a ter maiores datos fidedignos sobre a situación e apresuraron a resolución da ONU.

Logo, coma se estivesen esperando no corredor con todas as súas armas nas mans, en horas lanzaron os seus ataques. O esquema para unha zona de exclusión, especialmente nunha conxunción de "aliados", non é cousa de minutos. Calquera militar sábeo e especialmente se se vai a actuar con responsabilidade.

Non a houbo en ningún momento. Os ataques contra obxectivos en Libia, que alcanzaron maioritariamente a zonas civís comezaron sen probar sequera o funcionamento da zona de exclusión. E non se arbitraron os medios necesarios para evitar tomar medidas máis drásticas.

Que cambio de humor europeo cando facía tan pouco tempo os seus gobernantes recibiran a Gaddafi, logo de anos de enfrontamentos e non como din algúns "analistas" -inventados pola circunstancia- que sempre foron "amigos" do gobernante libio. Todo o contrario.

A diplomacia europea e a confusión e as diferenzas dentro do propio goberno libio posibilitaron unha relación vantaxosa entre os gobernos europeos e Gaddafi, aos que este vendía a maior cantidade de petróleo comparado co que exportaba a Estados Unidos.

E se o petróleo está detrás desta dilixencia con que se actúa contra un país, sen ter maior cantidade de información, nin tomarse o tempo para a análise, volve repetirse un feito que será gravitante para os pobos europeos no futuro.

E repito aquí os parágrafos dunha nota que escribín anteriormente.

A principios de 2004 o analista estadounidense Paul Harris (Soberanía, Info. 2004) establecía que:

"O verdadeiro obxectivo da guerra de Estados Unidos contra Iraq é a competencia dese país contra o euro. Hai moitas razóns para a obsesión de George Bush"

Harris xa mencionara que a acción contra Iraq, era en realidade contra Europa.

"Sempre que unha nación decide ir á guerra fanse plans sobre quen gañará e quen perderá; ninguén vai á guerra esperando perder, pero non sempre o branco obvio da agresión é o verdadeiro motivo da guerra. Ás veces non se trata do que esperas gañar dunha guerra senón, máis ben, do que outro perde; e non ten por que ser o teu inimigo declarado quen cargará coas perdas".

Nese caso prognosticaba Harris a vítima esperada por Bush era a economía europea, "a cal é robusta e probablemente fágase máis forte no futuro próximo".

E analizaba que "a entrada de Gran Bretaña na Unión Europea era inevitable, que Escandinavia unirase máis temperán que tarde. Xa, ata neses países, haberá dez novas nacións membros en maio de 2004, o cal inflará o PIB da Unión Europea a preto de 9.6 $trillones, con 450 millóns de persoas, en contraste con 10.5 $trillones e 280 millóns de persoas nos EE.UU. Isto representa un bloque formidable de competencia para os EE.UU. pero a situación é moito máis complexa do que revelan estes números e moito diso depende do futuro de Iraq".

Recordaba que aínda que o control do petróleo estaba detrás da guerra contra Iraq, o impulso real non eran as enormes reservas sen explotar nese país nin "tanto o desexo de EE.UU. de pór as súas sucias mans sobre ese petróleo. É mais ben polas sucias mans que os norteamericanos queren manter afastadas del".

Tampouco precipitaran estas accións os sospeitosos atentados que derrubaron ou implosionaron as Torres Xemelgas o 11 de setembro de 2001, nin que Wáshington considerase que Saddam Hussein era un monstro, senón que "o que precipitou isto é que o 6 de Novembro de 2000 Iraq decidiu cambiar ao euro a moeda coa cal facía as súas transaccións petroleiras. Esta declaración política fíxose e a depreciación constante do dólar contra o euro desde entón, significou que Iraq obtivese boas ganancias ao cambiar os seus reservas e a sua divisa para facer transaccións".

A pregunta que xurdiu e que se fixo George Bush, é:

"Que pasaría se a OPEP, de súpeto cámbiase ao euro? Se a OPEP seguise o exemplo de Iraq e empezase a negociar petróleo en euros sucedería unha explosión económica e as nacións consumidoras de petróleo terían que facer saír os seus dólares das reservas dos seus bancos centrais e substituílos por euros. O valor do dólar viría abaixo e as consecuencias serían as que poderían esperarse de calquera colapso de divisa e inflación masiva. Os fondos estranxeiros poderían saír atropelladamente do mercado de valores norteamericano e habería unha fuxida dos bancos dos activos en dólares como a de 1930; o déficit orzamentario se incumpriría e así sucesivamente".

En suma o desastre afectaría a Xapón, o que á súa vez arrastraría máis duramente a Estados Unidos.

Tamén o obxectivo da guerra de Bush foi ameazar con tomar accións significativas contra calquera dos produtores de petróleo que puidesen cambiarse ao euro. "Era o euro e por suposto, Europa o obxectivo. USA non vai cruzarse de brazos tranquilamente e deixar a eses advenedizos europeos tomar as rendas do seu destino e moito menos das finanzas do mundo" concluía Harris, quen fixo un estudo detallado de como se impuxo o dólar desde o final da Segunda Guerra Mundial e como "a forza do dólar desde 1945" residiu en ser a divisa internacional para as transaccións petroleiras globais (é dicir, "petro-dólar").

A invasión en Iraq encerrou detrás estoutro golpe encuberto para impedir o rotundo fortalecemento de Europa e tamén a idea de debilitar organismos desafiantes en mans novas, como sucede coa OPEP e os esforzos do presidente venezolano Hugo Chávez, para independizar a política petroleira.

Hai demasiado detrás de calquera acción bélica tan brutal como esta. Xa se coñecen as mentiras e falsos argumentos que se usaron para invadir e ocupar Iraq, ata Afganistán. Pero a quen lle importa? Seica á ONU preocupoulle o xenocidio que continúa en Afganistán e Iraq? A ocupación é un "feito consumado" ao estilo Hitler.

Ninguén pregunta porqué se comezou bombardeando e non establecendo a zona de exclusión, todo o cal tamén é ilegal nesta circunstancia, pero usando a lóxica dos guerreristas -e a súa obrigación de cumprir polo menos para a galería de observadores- o primeiro e exclusivo paso que era establecer o corredor aéreo que impediría os presuntos bombardeos libios sobre "os rebeldes".

É absolutamente falso o "humanitarismo" dos que torturaron despiadadamente, mataron, asasinaron e violaron a nenos, mulleres e homes en Iraq e Afganistán. É falso o "humanitarismo" dos que manteñen un cárcere de experimentos que degrada a condición do ser humano na base militar de Guantánamo, territorio cubano usurpado por Estados Unidos.

E mentres todo iso segue sucedendo e o "humanitarismo" de Wáshington e os seus aliados Estados Unidos corre, como o fixeron en toda a historia de América Latina a apoiar e financiar aos terroristas de Estado de todas as ditaduras, e ségueno facendo como en Honduras, onde disfrazan un goberno nado do golpismo, como unha democracia, mentres se continúa asasinando a decenas de campesiños, traballadores, profesionais, mestres e entre eles 11 xornalistas en poucos meses. Pero tamén en Colombia, onde Estados Unidos oculta ao seu pobo que eles arman aos paramilitares e un exército como o colombiano que exerce terrorismo de Estado no territorio do seu país.

En Colombia denúncianse 250 mil desaparicións forzadas baixo eses terrorismos de Estado encubertos e cada semana morren máis persoas das que morreron en todo o tempo que durou a ditadura de Augusto Pinochet en Chile, como demostraron organismos de Dereitos Humanos en Xenebra.

Sería longo enumerar os sinistros "humanitarismos" do imperio, e tamén a impunidade que lles asiches. Non hai un só condenado en Estados Unidos por estes crimes. En substitución da xustiza verdadeira, cada tanto se condena a un ou dous soldados como autores de crimes como os que se coñeceron por fotografías en Iraq e Afganistán.

Estes soldados e oficiais xogando cos cadáveres das súas vítimas ou pousando xunto aos mortos en torturas sorrindo, o que é dunha perversión sobrecogedoras, están adestrados para iso.

Oficiais de Estados Unidos declaran publicamente que finalmente lograron que o reflexo condicionado dos seus soldados sexa matar?.

Investiga alguén como é o adestramento brutal das tropas en Estados Unidos? Interésase alguén polos documentais que ata adoitan exhibirse na TV común, para constatar que estes adestramentos supón humillacións e torturas para os soldados propios co fin de "fortalecelos", segundo din os manuais?

Como son as siluetas que se usan para os adestramentos de tiro nos cuarteis estadounidenses? Son figuras de árabes, negros, mestizos, indios, e xunto a eles gorilas e outros animais. E este é a mensaxe. O que están matando os seus soldados non son seres humanos, somos o mundo do bestiario que o colonialismo brutal designounos.

É por todo isto que a irresponsabilidade por unha banda e a complicidade pola outra na información que se transmite é tan criminal como o disparo que mata. E por iso dáse entidade de "rebeldes" a grupos cuxos obxectivas orixes e obxectivos non se coñecen. Pódese estar defendendo a mercenarios que son a última "moda" da guerra preventiva, sen fronteiras e sen fin, mercenarios reunidos polos camiños do mundo, como os que mandaron contra Angola, que eran revindicados como heroes ou contra Nicaragua nos anos 80. Eses homes, soldados de fortuna, cans da guerra, que usan as tropas de ocupación en Iraq e Afganistán, contra unha poboación indefensa que non lle preocupa aos humanitarios da ONU.

A hipocrisía salvaxe destes tempos é unha afronta para a humanidade que, mentres isto siga sucedendo, está baixo unha grave ameaza e por iso recuperar a palabra e axitala é unha cuestión de resistencia contra o salvajismo e a morte.

[*] Stella Calloni, escritora e xornalista arxentina. Correspondente do xornal méxicano "La Jornada". Pertence á Rede Voltaire de prensa non alienados o seu escritos e análises son moi apreciados.
___________________

Libia: Bombardeos de EEUU, Francia e Reino Unido xa mataron a 114 persoas - En plena crise económica Europa e EEUU gastan millóns de dólares atacando Libia - Occidente comeza a atacar ás tropas de terra de Gaddafi - Gaddafi quixo nacionalizar en 2009 petroleiras de EEUU, Reino Unido, Canadá, Alemaña, Noruega, España e Italia - Cen soldados británicos entraron a Libia fai 3 semanas para "sondar o territorio"

[As primeiras vítimas da "Guerra Humanitaria"]

Libia: Bombardeos de EEUU, Francia e Reino Unido xa mataron a 114 persoas

A 114 mortos e 445 feridos aumentou a cifra de vítimas que deixaron os bombardeos sobre Libia efectuados desde o pasado fin de semana polas forzas imperialistas de Estados Unidos, Francia e Reino Unido, segundo onfirmó este venres o Ministerio de Saúde do país árabe.

Mentres que o enviado especial de teleSUR a Trípoli, Jordán Rodríguez, informou sobre a activación intermitente das baterías de defensa antiaérea.

O responsable do Ministerio de Saúde de Libia, Jaled Omar, declarou nunha rolda de prensa que "do 20 ao 23 de marzo, 114 persoas morreron e 445 foron feridas nos bombardeos" da autonombrada "coalición internacional".

Aínda que a autoridade non especificou porcentaxes precisas, os medios locais presumen que a maioría das vítimas eran civís; dos que 100 foron asasinados en Trípoli mentres que os outros 10 morreron en Sirte (norte), a máis de 600 quilómetros da cidade da capital.

Na súa conta na rede social Twitter, Rodríguez confirmou que ás 23H43 horas locais (21H43 GMT), na capital de Libia, Trípoli, activáronse "por momentos" as baterías antiaéreas, no entanto, resaltou que non se escoitaban explosións.

Do mesmo xeito, o xornalista sinalou que desde o pasado sábado, cando iniciaron os ataques, "a coalición internacional (das forzas estranxeiras) lanzou máis dun centenar de operacións contra as tropas de Gaddafi".

Con respecto a estes ataques iniciados o pasado sábado, cando un avión caza Mirage francés disparou ás 18H45 horas locais (16H45 GMT) e destruíu catro tanques do Exército, son moitas as voces da comunidade internacional que se pronunciou en desacordo.

Entre os principais na lista de críticos inclúense Venezuela, Brasil, Arxentina e Bolivia. Ademais de bloques como a Unión Africana (UA), a Alianza Bolivariana para os Pobos da nosa América (ALBA) e a Liga Árabe, que lamentaron as mortes e instado ao "cesamento inmediato da violencia".

A nivel interno, os habitantes de Libia tamén se manifestaron contra as agresións. Neste sentido, desde este xoves o pobo protagonizou a chamada "Marcha Verde" co obxectivo de dirimir as diferenzas cos insurxentes, acabar co conflito bélico e evitar unha invasión militar estranxeira.

Neste sentido, o xornalista de teleSUR sinalou que "espérase que a mobilización chegue este sábado á cidade de Sirte".

A pesar dos bombardeos, gran parte do pobo libio segue apoiando a Gaddafi, quen o pasado martes augurou unha vitoria sobre as forzas invasoras que reiteraron querer sacalo do poder.

Telesur

En plena crise económica Europa e EEUU gastan millóns de dólares atacando Libia

En plena crise económica, tanto Estados Unidos como Gran Bretaña, Francia e España iniciaron o sábado pasado unha invasión militar a Libia que xa esperta un crecente rexeitamento a nivel mundial.

Os bombardeos desatados implican civís mortos, aínda que o Pentágono négueo, e un cada vez máis claro obxectivo de conseguir ao prezo que sexa o petróleo desa nación do norte de África.

Pero o despregamento de forzas imperialistas tamén comeza a mover as engrenaxes do "negocio da guerra", aínda que no interno os países que encabezan o ataque atravesen serias dificultades económicas e sociais.

Con índices de desocupación poucas veces visto na historia, como o caso de Estados Unidos (máis do 9%) e España (20%), e avalando recortes a orzamentos e gastos sociais para paliar o déficit, as potencias occidentais non se detiveron nos problemas estruturais e desataron unha guerra de agresión que implica utilizar millóns de dólares.

Tanto o orzamento fiscal 2012 presentado polo presidente de Estados Unidos Barack Obama, como o anunciado polo ministro británico de Economía, George Osborne, para o mesmo período, inclúen reducións en sectores como a educación e a saúde, e o aumento de impostos.

No caso do goberno estadounidense, un dos poucos puntos do orzamento que aumentou drasticamente é o relacionado a Defensa, que alcanza a 671.000 millóns de dólares, aínda que o Pentágono aínda esixe 708.300 millóns de dólares, onde 160 millóns son destinados para as invasións en Iraq e Afganistán

No caso británico os salarios sufrirán un descenso durante dous anos, conxelaranse os beneficios sociais destinados á infancia e espéranse reducións de postos laborais no sector público.

A revista National Journal calculou que no primeiro día de ataques contra Libia, Estados Unidos gastou máis de 100 millóns de dólares e que o operativo podería superar os 1.000 millóns.

A publicación detallou que os buques norteamericanos lanzaron nesa primeira xornada un total de 112 mísiles de longo alcance Tomahawk, cuxo custo por unidade oscila entre un millón e 1,5 millóns de dólares.

En tanto, o Centro para Avaliacións Estratéxicas e Orzamentarias calculou que na "etapa inicial" da invasión, as forzas imperiais poderían ter un gasto de entre 400 millóns e 800 millóns de dólares.

National Journal agregou que o custo da vixilancia da zona de exclusión aérea podería ser de entre 30 millóns e 100 millóns de dólares semanais.

Se os ataques mantéñense por un longo período, o Pentágono podería solicitar ao Congreso estadounidense fondos suplementarios, máis aló do seu orzamento anual.

En tanto, a cadea BBC sinalou que cada mísil lanzado por Gran Bretaña custou 700.000 dólares, mentres que a saída do avión de combate Tornado sitúase nuns 40.000 dólares.

Se as declaracións do secretario estadounidense de Defensa Robert Gates son certas, acerca de que a agresión militar a Libia non ten unha data límite, o gasto comezará a erosionar os xa reducidos orzamentos, pero será unha nova lombeirada para o complexo militar-industrial que aínda segue facturando polos seus "bos servizos" en Afganistán e Iraq.

Leandro Albani / AVN

Occidente comeza a atacar ás tropas de terra de Gaddafi

Os países occidentais aseguran que destruíron toda a forza áerea de Muammar AL Gaddafi e agora atacarán as tropas de terra.

Así o recoñeceu o xeneral británico Gren Bagwell durante unhas declaracións realizadas desde unha base no sur de Italia onde os avións de guerra operan para bombardear o territorio libio.

O militar británico advertiu tamén que a pesar de que se está falando de que a OTAN tomará o mando da intervención militar en Libia, os ataques continuarán "sen ningunha greta".

O contraalmirante da mariña estadounidense, Gerard Hueber, afirmou que os países occidentais centraranse en atacar ás tropas de terra de Gaddafi.

Nas últimas vinte e catro horas, engadiu o oficial naval, os avións estranxeiros realizaron 175 ataques contra o Exército libio.

Nacións Unidas está "extremadamente preocupada" pola morte de civís froito dos bombardeos estranxeiros, segundo sinalou o coordinador humanitario da organización para o país árabe, Rachid Jalikov.

Jalikov, que visitou Libia a semana pasada, advertiu de que "as organizacións humanitarias teñen actualmente unha presenza moi limitada" en Libia polo que "falta información sobre o que realmente está ocorrendo aos civís".

Ao redor dun centenar de civís xa morreron froito dos bombardeos dos avións franceses, británicos e estadounidenses en chan libio.

Desde que comezou a intervención, potencias como Rusia e China rexeitaron as accións e unha maioría de países latinoamericanos pronunciáronse contra a inxerencia occidental no país do norte de África.

A invasión foi cualificada como unha violación á soberanía de Libia, que non é contemplada na resolución aprobada polo Consello de Seguridade da Organización das Nacións Unidas (ONU).

LibreRed.net

Gaddafi quixo nacionalizar en 2009 petroleiras de EEUU, Reino Unido, Canadá, Alemaña, Noruega, España e Italia

O líder libio expuxo a nacionalización das compañías petroleiras de Estados Unidos, Reino Unido, Alemaña, España, Noruega, Canadá e Italia no ano 2009.

O 25 de xaneiro de 2009, Muammar Ao Gaddafi anunciou que o seu país estaba estudando a nacionalización de empresas estranxeiras debido á baixada dos prezos do petróleo.

"Os países exportadores de petróleo deberían optar pola nacionalización debido á rápida caída dos prezos do cru. Hai que pór o tema sobre a mesa e discutilo seriamente", afirmou Gaddafi.

"O petróleo debería ser propiedade do Estado neste momento, así poderiamos controlar mellor os prezos mediante o incremento ou a diminución na produción", dixo o líder libio.

Estas declaracións preocuparon ás principais empresas estranxeiras que operan en Libia: a anglo-holandesa Shell, a británica British Petroleum, as estadounidenses ExxonMobil, Hess Corp, Marathon Oil, Occidental Petroleum e ConocoPhillips, a española Repsol, a alemá Wintershall, a austríaca OMV, a norueguesa Statoil, a italiana Eni e a canadense Petro Canadá.

En 2008, a empresa petroleira estatal Libyan National Oil, xa elaborou un informe sobre o tema no que altos funcionarios suxerían modificar os acordos de produción compartida coas empresas estranxeiras para aumentar así os ingresos do Estado.

Froito destes cambios nos contratos, Libia gañou 5.400 millóns de dólares en ingresos petroleiros adicionais.

O 16 de febreiro de 2009 Gaddafi dió un paso máis aló e fixo un chamamento aos libios a apoiar a súa proposta de desmantelar o Goberno e dar a riqueza petroleira directamente aos 5 millóns de habitantes do país.

Con todo, o seu plan para entregar os ingresos do petróleo directamente aos libios tropezou coa oposición de altos funcionarios, que poderían perder os seus postos de traballo debido a un plan paralelo de Gaddafi para limpar ao Estado de corrupción. Algúns funcionarios, entre eles o Primeiro Ministro Al-Baghdadi Ali Al-Mahmoudi e Farhat Omar Bin Guidara, do Banco Central, dixeron a Gaddafi que a medida podería prexudicar a longo prazo a economía do país debido á "fuga de capitais".

"Non tengais medo a redistribuír directamente o diñeiro do petróleo e a crear estruturas de goberno máis xustas e que respondan aos intereses do pobo", dixo Gaddafi nun Comité Popular.

Os Comités Populares son a columna vertebral de Libia. A través deles os cidadáns son representados a nivel de distritos.

"A Administración fracasou e a economía do Estado fallou. Xa é suficiente. A solución pasa por que os libios reciban directamente os ingresos do petróleo e decidan que facer con eles", dixo Gaddafi nun discurso transmitido pola televisión estatal.

Para iso, o líder libio instou a unha reforma radical da burocracia do goberno.

A pesar diso, finalmente, altos funcionarios do Goberno libio votaron por atrasar os plans de Gaddafi. Só 64 ministros dun total de 468 que integran o Comité Popular votaron a favor desa medida. 251 viron positivas as medidas pero optaron por demorar a súa execución.

Ante o rexeitamento do Comité, Gaddafi afirmou ante un acto público: "O meu soño durante todos estes anos era dar o poder e a riqueza directamente ao pobo".

LibreRed.net

Cen soldados británicos entraron a Libia fai 3 semanas para "sondar o territorio"

Polo menos un centenar de soldados das forzas de elite británicas SAS entraron a Libia fai tres semanas para localizar os arsenais e os puntos estratéxicos do Exército de Muammar Al Gaddafi, segundo informa o dominical Sunday Mirror.

Esta acción encuberta produciuse antes de que o Consello de Seguridade de Nacións Unidas aprobase unha resolución para bombardear o territorio libio baixo o pretexto dunha misión humanitaria.

Ademais, confírmase que os soldados británicos estiveron armando e asesorando aos grupos opositores a Gaddafi, feito que xa fora denunciado polo líder libio antes da intervención estranxeira.

O obxectivo das forzas especiais británicas é fortalecer aos grupos da oposición para crear unha forza que logre derrocar a Gaddafi e o seu Goberno.

"Ninguén sabe o que Gaddafi vai facer, por iso é vital que destruamos as súas instalacións craves", declarou unha alta fonte militar ao Sunday Mirror.

LibreRed.net


Fonte: http://www.librered.net/
___________