Amy Goodman escribe en referencia aos USAmerica: "Ovos podrecidos e a nosa democracia rota"

Ovos podrecidos e a nosa democracia rota

Por Amy Goodman26.08.2010

En que se relacionan 500 millóns de ovos e a democracia?

O masivo retiro do mercado de ovos infectados con salmonelosis, o retiro máis grande na historia de Estados Unidos, permítenos ver o poder que as grandes corporacións teñen, non só sobre a nosa saúde, senón tamén sobre o noso goberno.

Aínda que son moitas as marcas que foron retiradas do mercado, todas poden rastrexarse ata chegar a só dúas granxas de produción de ovos. Cada vez máis, a provisión de alimentos está en mans de compañías cada vez máis grandes que exercen un enorme poder sobre o noso proceso político. Así como pasa coa industria alimenticia, sucede tamén coas petroleiras e os bancos: corporacións xigantescas (algunhas con orzamentos máis grandes que o da maioría dos países) están controlando a nosa saúde, o noso medioambiente, a nosa economía e, cada vez máis, as nosas eleccións.

O brote de salmonelosis é só o episodio máis recente dunha serie de episodios que mostran a unha industria alimenticia desenfreada. Patty Lovera, sub-directora do grupo pola seguridade alimentaria Food&Water Watch, díxome: "Historicamente, sempre houbo resistencia por parte da industria a todo tipo de norma de seguridade alimentaria, xa sexa ditada polo Congreso ou por outros organismos gobernamentais. Existen grandes asociacións comerciais para cada sector provedor dos nosos alimentos, desde os grandes produtores agroindustriais ata as tendas de comestibles".

Os ovos contaminados con salmonelosis proviñan de só dúas granxas factoría, Hillandale Farms e Wright County Egg, ambas de Iowa. Detrás deste brote está o emporio do ovo de Austin "Jack" DeCoster. DeCoster é propietario de Wright County Egg e tamén de Quality Egg, provedora de polos e de alimentos para polos das dúas granxas de Iowa. Patty Lovera afirma que: "DeCoster é un nome que se escoita moito cando un empeza a falar con coñecedores da industria do ovo ou con persoas que proveñen dos estados de Iowa, Ohio ou dos outros estados en que DeCoster opera. Por iso cremos que DeCoster é o claro exemplo do que sucede cando temos este tipo de concentración e produción a gran escala. Non se trata só de seguridade alimentaria ou só de dano ambiental ou do trato que reciben os traballadores. Cando estamos fronte a este tipo de produción masiva, responsable de tantos dos nosos alimentos, trátase dun paquete completo de efectos colaterais negativos ...".

A axencia de noticias Associated Press brindou un resumo das violacións ás normas sanitarias, de seguridade e laborais presentes nas operacións de DeCoster con ovos e porcos en varios estados. En 1997, a empresa DeCoster Egg Farms acordou pagar unha multa de dous millóns de dólares logo de que o entón Ministro de Traballo Robert Reich cualificase a súa granxa de "tan perigosa e opresora como calquera empresa maquildora". En 2002, a compañía de DeCoster pagou un millón e medio de dólares para chegar a un acordo en referencia a unha demanda legal presentada pola Comisión Federal de Igualdade de Oportunidades Laborais en representación de mulleres mexicanas que informaron ser sometidas a acoso sexual, ata violación, abusos e represalias por parte dos seus supervisores. Este verán, outra compañía vinculada a DeCoster pagou cento vinte e cinco mil dólares ao Estado de Maine por acusacións de trato cruel contra os animais.

A pesar de todo isto, DeCoster prosperou no negocio de ovos e porcos, o que o pon á altura doutras grandes corporacións, como BP e os grandes bancos. O derrame de petróleo de BP, o máis grande na historia deste país, estivo precedido por unha longa lista de feitos criminais e graves violacións ás normas que datan de varios anos, unha das máis coñecidas: a gran explosión da refinería da cidade de Texas que cobrou a vida a quince persoas no ano 2005. Se BP fose unha persoa, iría a prisión fai moito tempo.

A industria financeira é outro delincuente crónico. Pouco tempo despois do maior desastre financeiro mundial desde a Gran Depresión, bancos como Goldman Sachs, cheos de diñeiro tras o masivo rescate financeiro gobernamental, interferiron no proceso lexislativo que intentaba controlalos.

O resultado: un novo e amplamente ineficaz organismo gobernamental de protección ao consumidor, ademais dunha implacable oposición á designación, para a dirección deste organismo, da defensora dos dereitos do consumidor Elizabeth Warren, quen supervisaría aos bancos tanto como o novo organismo permitísello. Este é o motivo polo cal oponse á súa designación os banqueiros, entre eles, Timothy Geithner e Larry Summers, a quen o Presidente Obama nomeou como Secretario do Tesouro e Asesor Económico, respectivamente.

Permítese ás corporacións internacionais operar practicamente sen supervisión nin regulación. Permítese que o diñeiro das grandes empresas exerza influencia sobre as eleccións, e polo tanto, sobre a conduta dos nosos representantes. Logo da decisión da Corte Suprema no caso presentado polo grupo de dereita Citizens United, que permitirá doazóns corporativas ilimitadas ás campañas, o problema vai de mal a peor. Para ser electos e manterse no poder, os políticos deberán satisfacer máis e máis aos seus doantes empresariais. Poderíase dicir que o raposo vixía ao galiñeiro (e aos ovos podrecidos que hai nel). Con todo, hai esperanza. Existe un crecente movemento para reformar a constitución de Estados Unidos, para quitar ás corporacións o status legal de "persoa xurídica", concepto polo cal as corporacións teñen os mesmos dereitos que as persoas normais.

Isto faría que as corporacións estivesen suxeitas á mesma supervisión que existiu durante os primeiros cen anos da historia de Estados Unidos. Pero para que as persoas sexan as únicas con dereito á participación política será necesario un verdadeiro movemento de base, dado que o Congreso e o goberno de Obama parecen non ser capaces de implementar nin sequera os cambios máis básicos. Como di o refrán: "se queres facer unha tortilla, tes que romper algúns ovos".

Pode-se escoitar o artigo oneline en español: Entrar

Denis Moynihan colaborou na produción xornalística desta columna.

[*] Amy Goodman é a condutora de Democracy Now!, un noticiero internacional que se emite diariamente en máis de 550 emisoras de radio e televisión en inglés e en máis de 250 en español. É co-autora do libro "Os que loitan contra o sistema: Heroes ordinarios en tempos extraordinarios en Estados Unidos", editado por Le Monde Diplomatique Cono Sur.

• Democracy Now!
  http://www.democracynow.org/
• Difundindo Democracy Now! desde Galiza
  http://democracia-xa.blogspot.com/

Enviado por:

Columna de Amy Goodman

-spanish@democracynow.org-

27 de agosto de 2010 00:30

__________________________

WikiLeaks publica ’diário’ da guerra do Afeganistão

Por Amy Goodman [*]
29.07.2010

O portal wikileaks.org realizou outro feito. Publicou milhares de documentos classificados como secretos a respeito da guerra dos Estados Unidos no Afeganistão. WikiLeaks oferece uma plataforma segura aos informantes, aos que aportam informação confidencial, para que enviem documentos, vídeos e outros documentos e arquivos eletrônicos, mantendo seu anonimato.

Em março passado, o sítio publicou um vídeo filmado de dentro um helicóptero de combate estadunidense que sobrevoava Bagdá. Na gravação, expôs a matança indiscriminada realizada pelo exército dos EUA, assassinando ao menos 12 pessoas, duas das quais eram empregadas da agência de notícias Reuters.

Nesta semana (iniciada em 26/07/2010), WikiLeaks, junto com três sócios dos meios hegemônicos –o New York Times, The Guardian de Londres e Der Spiegel da Alemanha– publicou 91.000 relatórios confidenciais das forças armadas estadunidenses no Afeganistão. Os relatórios, escritos em sua maioria por soldados no campo de batalha imediatamente após as ações militares, representam um verdadeiro diário de guerra de 2004 a 2009, onde se detalham desde a matança de civis, entre eles meninos, à crescente força da insurgência Talibã e o apoio do Paquistão ao exército Talibã.

Depois de que os documentos foram publicados, Julian Assange, fundador e Editor Chefe de WikiLeaks, me disse: “A maioria das mortes de civis acontecem em situações em que uma, duas, 10 ou 20 pessoas são assassinadas; as mortes de civis formam a maioria numérica da lista de acontecimentos. ...A forma para realmente entender esta guerra é vendo que há uma morte depois de outra, todos os dias, e não se detém”.

Julian Assange descreveu-me um massacre, que denominou “o My Lai polonês”. Em 16 de agosto de 2007, soldados poloneses regressaram a um povoado onde, na manhã daquele dia, eles tinham sofrido um ataque a bomba à beira da estrada. Os poloneses lançaram morteiros contra o povoado, que explodiram em uma casa onde se celebrava uma festa de casamento. Assange suspeita que os poloneses, em vingança pelo ataque a bomba, cometeram um crime de guerra, que ficou oculto na linguagem burocrática do relatório:

“Atual lista de baixas: 6x KIA (1 homem, 4 mulheres, um bebê) 3x WIA (todas mulheres, uma tinha 9 meses de gravidez).”

A sigla em inglês “KIA” (killed in action), significa “morto em ação”, e as dezenas de milhares de relatórios classificados têm uma grande quantidade de KIAs. Assange diz que há 2.000 mortes civis detalhadas nos relatórios. Outros registros destes mesmos relatórios descrevem a “Força de Tarefa Conjunta 373”, uma unidade de assassinatos do Exército dos Estados Unidos, e que supostamente captura ou elimina pessoas consideradas como sendo membros do Talibã ou Al-Qaeda.

O governo Obama está tentando se proteger e sua resposta têm sido confusa. O General James Jones, assessor de Segurança Nacional, condenou a publicação da informação confidencial, dizendo que “poderia pôr em risco a vida de estadunidenses e de nossos aliados, e ameaçar nossa segurança nacional”. Ao mesmo tempo, o secretário de imprensa da Casa Branca, Robert Gibbs disse “não há nada especialmente revelador nestes documentos”.

Mas este vazamento histórico de informação não representa uma ameaça para as vidas dos soldados estadunidenses que estão na guerra, senão para a política que põe essas vidas em risco. Com a diminuição do apoio público que já tem a operação militar no Afeganistão, o vazamento destes relatórios só fortalecerá o pedido de pôr fim à guerra.

“Tenho esperado isto durante muito tempo”, escreveu em seu twitter Daniel Ellsberg, o informante mais famoso dos Estados Unidos.

Ellsberg é o ex-analista militar que vazou os Documentos do Pentágono em 1971, milhares de páginas de um estudo governamental altamente confidencial onde se revela a história secreta da Guerra do Vietnã. Muitos consideram que a ação de Ellsberg contribuiu ao fim da Guerra do Vietnã. Daniel Ellsberg disse-me nesta semana: “Estou muito impressionado pela publicação [de WikiLeaks]. É a primeira vez em 39 anos, desde que entreguei os Documentos do Pentágono ao Senado, que vem a público arquivos desse nível. Quantas vezes em todos estes anos deveriam ter sido publicado milhares de páginas que demonstrassem como nos mentiram para entrar em guerra com o Iraque, o mesmo que ocorreu no Vietnã, e que mostrassem a realidade da guerra no Afeganistão?”

Os advogados de Assange aconselharam ao fundador de WikiLeaks que não viajasse a Estados Unidos.

Recentemente, agentes de segurança nacional foram a uma conferência de hackers em Nova York, na qual Assange estava programado falar. Assange cancelou sua participação e disse que o governo de Obama também intentou esforços junto ao governo da Austrália para que o prendessem. Assange falou comigo de Londres, depois da publicação dos documentos. Disse-me: “Não somos pacifistas. Somos ativistas a favor da transparência. Entendemos que de um governo transparente surge um governo justo. Este é o modus operandi que rege todo o trabalho de nossa organização: tornar pública toda a informação suprimida, de tal maneira que a imprensa, a população e nossos políticos possam trabalhar a partir dessa informação para conseguir melhores resultados”.

O Pentágono disse que já começou uma investigação judicial para averiguar quem vazou os documentos para o WikiLeaks. Mas isso não é o que o Pentágono deveria pesquisar. Novamente, Julian Assange disse: “Por que será que se anuncia uma investigação da fonte, antes de anunciar uma investigação da conduta potencialmente criminosa que se revela neste material?”

————————–

Denis Moynihan colaborou na produção jornalística desta coluna.

© 2010 Amy Goodman

Texto traduzido do castelhano e revisado do original em inglês por Bruno Lima Rocha; originalmente publicado em português em Estratégia & Análise

[*] Amy Goodman é a âncora de Democracy Now!, um noticiário internacional transmitido diariamente em mais de 550 emissoras de rádio e televisão em inglês e em mais de 250 em espanhol. É co-autora do livro "Os que lutam contra o sistema: Heróis ordinários em tempos extraordinários nos Estados Unidos", editado por Le Monde Diplomatique Cono Sur.

• Democracy Now!
  http://www.democracynow.org/
• Difundindo Democracy Now! desde Galiza
  http://democracia-xa.blogspot.com/

_______________________

Webs relacionadas:

http://www.democracynow.org/es
http://wikileaks.org/
http://www.collateralmurder.com/
http://www.estrategiaeanalise.com.br/
______________

Violencia Machista: unha condición preexistente?

Por Amy Goodman [*]

05.03.2010

En Estados Unidos, Marzo é o Mes da Historia da Muller. Neste mes recoñécese o rol central da muller na sociedade. Desafortunadamente, a violencia contra a muller é unha epidemia que azouta a Estados Unidos e o mundo.

A violencia machista é o foco de atención de moitas noticias nacionais. Segundo informes publicados polo xornal The New York Times, o Gobernador do Estado de Nova York, David Paterson, atópase implicado no tema por un presunto intento de exercer influencia nun caso de violencia machista presentado contra un dos seus altos colaboradores. O informe do Times, baseado parcialmente en fontes non develadas, afirma que o colaborador de Paterson, David W. Johnson, atacou á súa parella a noite de Halloween, o 31 de Outubro de 2009. O informe explica que "suxeitouna estrangulando o seu pescozo, empuxouna contra unha cómoda con espello e impediulle pedir axuda". Policías do Estado de Nova York pertencentes á garda persoal do gobernador admitiron haberse posto en contacto coa vítima a pesar de que o feito estaba fóra da súa xurisdición. Entón, segundo afirma o Times, interveu o gobernador mesmo, quen pediu a dous dos seus colaboradores que contactasen á vítima e fixasen unha conversación telefónica entre el e a muller. A chamada tivo lugar o 7 de Febreiro deste ano, a noite anterior á comparecencia da vítima ante tribunais para solicitar unha orde de protección xudicial contra Johnson. A muller non compareceu e o caso foi desestimado. Despois de que esta información saíse á luz, o gobernador retirouse da carreira electoral para a súa reelección e impuxo a Johnson unha suspensión sen paga.

Denise O'Donell, sub-secretaria de Paterson para a seguridade pública e comisionada da División Estatal de Servizos de Xustiza Penal, renunciou a semana pasada e declarou: "a conduta que se alega neste caso é a antítese de todo aquilo que moitos de nós intentamos construír ao longo da nosa carreira: un sistema xurídico que protexa ás vítimas de violencia doméstica e leve aos agresores ante a xustiza". Esta semana o xefe de policía estatal "retirouse" (así chaman ao feito) como resultado do escándalo.

A Organización Nacional de Mulleres, histórica aliada de Paterson, solicita agora a súa renuncia. Terry O'Neill, presidenta da organización, declarou: "a violencia doméstica é un problema de suma importancia. Coa Organización Nacional das Mulleres traballamos por décadas sobre este problema e aínda que non foi fácil, creo que é o que hai facer".

O escándalo de Paterson estivo precedido por outro escándalo similar, que involucrou ao Senador polo Estado de Nova York Hiram Monserrate. En decembro de 2008 Monserrate foi acusado de atacar á súa noiva co bordo dun vaso crebado. Máis tarde a muller modificou o seu relato para que concordara coa versión dos feitos que deu Monserrate, pero o debilitado caso penal na súa contra proseguiu, sen a cooperación da muller, e finalmente foi declarado culpable dun delito menor por agresión. Monserrate foi expulsado do Senado de Nova York o mes pasado.

Estes casos de pública transcendencia son tristes síntomas dun problema a escala masiva. O Fondo de Prevención da Violencia Familiar ofrece este arrepiante resumo sobre a violencia machista en Estados Unidos: unha de cada catro mulleres declara sufrir violencia por parte do seu actual ou anterior parella nalgún momento da súa vida, tres mulleres son asasinadas polos seus esposos ou noivos cada día, 2 millóns de feridas son propiciadas a mulleres cada ano como consecuencia da violencia exercida pola súa parella sexual, en 2007 houbo 248.300 violacións ou agresións sexuais, máis de 500 por día, superando así a cifra de 2005, ano no que se rexistraron 190.600 ataques sexuais contra mulleres.

O Presidente Barak Obama reafirmou o mes de outubro como Mes Nacional de Conciencia sobre a Violencia Doméstica, e ademais puxo énfase na relación entre economía e violencia machista. Sobre este tema declarou: "Nas mellores épocas da economía, as vítimas de violencia doméstica ocúpanse de atopar traballo, un lugar onde vivir e de darlle aos seus fillos o que necesitan, pero estes problemas agrávanse durante períodos de presión financeira" O líder da maioría do Senado, o demócrata Harry Reid tamén se referiu ao tema do abuso doméstico. Nun discurso ante a Cámara dixo: "Mentres estiven en Nevada reuninme con algunhas persoas acerca deste tema. O problema foise das mans. Por que? Os homes non teñen traballo. As mulleres tampouco teñen traballo, pero na maioría dos casos as mulleres non son violentas. Os homes, cando non teñen traballo, tenden a volverse violentos. En Nevada, os refuxios que atenden casos de crises domésticas atópanse repletos, e o mesmo ocorre no resto do país".

Dada a seriedade do problema da violencia machista e o seu probable agravamento coa crise económica é difícil de crer que as "mal chamadas" compañías de seguros de saúde definan a condición de victimización dunha muller que padece violencia machista na contorna familiar como "condición preexistente". As empresas de seguros de saúde utilizan este termo desde fai tempo para negar cobertura aos solicitantes, e quizais peor aínda, para negar cobertura, con retroactividad, a persoas que padecían algún trastorno antes de ser aseguradas.

Este é o tema exposto pola lexisladora do Estado de Nova York Louise Slaughter a semana pasada durante o cume bipartidaria sobre a reforma do sistema de saúde convocada polo Presidente Obama. Slaughter sinalou: "Oito estados deste país xa declararon a violencia doméstica como condición preexistente, supoño que o fixeron sobre a base de que se unha muller é tan desafortunada como para lograr que a golpeen unha vez, podería volver e lograr que a golpeen novamente".

O 8 de marzo é recoñecido como Día Internacional da Muller polas Nacións Unidas e moitos países do mundo, pero non por Estados Unidos. Con todo, en marzo, Estados Unidos celebra o chamado "Mes da Historia da Muller". Ao longo deste mes, miles de eventos terán lugar en todo o mundo para honrar ás mulleres. En Estados Unidos, comecemos por facer que a violencia contra a muller pase á historia.

Para escoitar o artigo en español, acceder ou baixar o audio en formato mp3:
http://media.libsyn.com/media/democracynow/amycolumn2010-0304-es.mp3

______

Denis Moynihan colaborou na produción xornalística desta columna.

© 2009 Amy Goodman

Texto en inglés traducido por Mercés Camps e Democracy Now! en español, spanish@democracynow.org

Texto en Galego traducido por Ártabra 21, utilizando os recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo o Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.

• Democracy Now!
  http://www.democracynow.org/
• Difundindo Democracy Now! desde Galiza
  http://democracia-xa.blogspot.com/

[*] Amy Goodman é a presentadora de Democracy Now!, un noticiero internacional diario dunha hora que se emite en máis de 550 emisoras de radio e televisión en inglés e en 200 emisoras en español. É coautora do libro "Standing Up to the Madness: Ordinary Heroes in Extraordinary Estafes", recentemente publicado en edición de peto.
____________________

Enviado por:

Columna de Amy Goodman

-spanish@democracynow.org-

5 de março de 2010 00:10

___________________

Por unha maior regulación das prácticas da industria petroleira

Por Amy Goodman [*]

25.02.2010

Mike Markham de Colorado ten un problema explosivo: á auga corrente da súa casa se lle pode prende lume. Markham mostra isto nun novo documental, "Gasland", que acaba de gañar o Premio Especial do Xurado no Festival de Cine de Sundance. Na película, o director, Josh Fox, filma a Markham abrindo a billa da súa cociña e achegando a chama dun encendedor ao auga corrente. Logo dalgúns segundos, sae unha bóla de lume da pileta, que practicamente envolve a cabeza de Markham.

A causa da auga inflamable, e o tema de "Gasland", é o proceso de perforación denominado fracturamiento hidráulico, ou "fracking".

O "fracking" utiliza-se para acceder a reservas de gas natural e petróleo que se atopan a miles de metros baixo terra. Empresas como Halliburton perforan en forma vertical e logo envían a barrena perforadora en forma horizontal, logrando así pasar a través de moitísimas pequenas vetas de gas e petróleo atrapadas nas napas subterráneas. As cargas explosivas son logo dispostas e activadas en varios puntos do conduto, provocando o que Fox denomina "mini terremotos". Estas fracturas expándense debaixo da terra, permitindo que o gas volva fluír cara ao pozo para logo ser extraído. Para abrir as fracturas inxéctanse millóns de galóns de líquido de fractura no pozo a unha presión moi alta.

Os líquidos de fractura son unha combinación de auga, area e unha mestura secreta de químicos. Cada pozo necesita dun a sete millóns de galóns de fluído cada vez que se extrae o gas. As empresas perforadoras non teñen que revelar o cóctel químico, grazas a moitas exencións outorgadas á industria, en particular na Lei Estadounidense de Política Enerxética aprobada en 2005, que de feito lle outorgou á industria de fracturamiento hidráulico unha exención específica dentro da Lei de Auga Potable Segura. O congresista de California, Henry Waxman, presidente do Comité de Enerxía e Comercio da Cámara de Representantes, acaba de anunciar que se fará unha investigación da composición dos químicos utilizados no fracturamiento. Nunha carta do 18 de febreiro, Waxman comentou acerca da exención da Lei de Auga Potable Segura: "Moitos denominaron a esta disposición -o baleiro legal de Halliburton- debido aos vínculos desta empresa, que é unha das maiores provedoras de servizos de fracturamiento hidráulico, co entón Vicepresidente Cheney". Antes de ser vicepresidente, Dick Cheney era director executivo de Halliburton.

Nunha investigación anterior, Waxman decatouse de que Halliburton incumpriu as disposicións dun acordo non vinculante asinado co goberno en 2003, no que a empresa prometía non utilizar combustible diesel na mestura ao extraer de determinados pozos. Halliburton bombeou baixo terra centos de miles de galóns de líquidos tóxicos que contiñan diesel, que potencialmente poden contaminar a auga potable.

Segundo o Departamento de Enerxía, había máis de 418.000 pozos de gas en Estados Unidos en 2006. Debido a que a Axencia de Protección Ambiental non ten a autoridade para investigar e regular o fracturamiento hidráulico, descoñécese o grao de contaminación. Con todo, cando Josh Fox viaxaba polo país, e a medida que se foi interesando máis na inmensidade da industria de perforación petrolífera e dos problemas que provoca, documentou como a xente que vive preto dos pozos de gas sofre de contaminación da auga e do aire e padece unha serie de problemas de saúde que xurdiron logo de que se usou a técnica de fracturación nos pozos próximos aos seus fogares: "Saín á estrada e viaxei ao redor de trinta estados diferentes -a película céntrase en preto de dez deles; é unha película de estrada- e fun dun lugar a outro e descubrín a mesma historia, que as empresas perforadoras de gas dicían unha cousa e que a xente estaba obtendo algo totalmente diferente, e develé este pesadelo orwelliana de xente á que se lle prometía moito diñeiro e logo terminaban vivindo en pobos que estaban en ruínas".

É un tema persoal para Fox: vive en Pennsylvania, preto dun arroio que desemboca no Río Delaware, sobre o "Esquisto de Marcellus", unha rexión subterránea que se estende de Nova York a Tennessee con grandes reservas de gas natural. O fracturamiento hidráulico no Esquisto de Marcellus podería contaminar a subministración de auga potable da Cidade de Nova York e de Filadelfia. A Fox ofrecéronlle case 100.000 dólares polos dereitos do gas das súas 7 hectáreas de terra, o que o levou a investigar á industria e, finalmente, a realizar o seu documental premiado.

Non hai practicamente ningún tipo de supervisión federal do "fracking", o que fai que a responsabilidade desta tarefa quede librada aos estados, moitos dos cales teñen un orzamento axustado, polo que hai unha serie de regulacións dispares. Estas regulacións non están á altura das prácticas das grandes empresas multinacionais de perforación e enerxía que están explotando ao máximo a meta política de lograr a "independencia enerxética". O sitio web de noticias sen fins de lucro, ProPublica.org, descubriu que de 31 estados examinados, 21 non teñen regulacións específicas para o fracturamiento hidráulico, e ningún esixe ás empresas que informen sobre a cantidade de fluído tóxico que queda baixo terra.

Hai informes que sinalan que ao redor de 600 químicos diferentes son utilizados no "fracking", entre eles combustible diesel e os químicos "BTEX": benceno, tolueno, etilbenceno e xileno, que conteñen sustancias cancerígenas coñecidas.

A Dra. Theo Colborn, zoóloga e experta en contaminación química causada polo "fracking", é unha das persoas entrevistadas na película "Gasland". Alí di: "Cada lei ambiental que redactamos para protexer á saúde pública non se ten en conta e logo de que a xente se decata da historia, todos pregúntanse por que non estamos aí monitoreando. Non podemos monitorear ata que saibamos que están utilizando".

Fox pecha "Gasland" cun fragmento dunha audiencia do Congreso. A deputada Diana DeGette, demócrata de Colorado, e o deputado Maurice Hinchey, demócrata de Nova York, interrogan en forma agresiva a executivos da industria do gas acerca da contaminación da auga. Ambos presentaron un proxecto de lei, a chamada Lei FRAC, que, de aprobarse, eliminará o "baleiro legal de Halliburton" e obrigará aos perforadores a revelar os compoñentes químicos utilizados na fracturación hidraúlica. É hora de pór fin á política enerxética de Cheney e tomar medidas de inmediato para protexer a auga limpa.

Para escoitar o artigo en español, acceder ou baixar o audio en formato mp3:
http://media.libsyn.com/media/democracynow/amycolumn2010-0225-es.mp3

______

Denis Moynihan colaborou na produción xornalística desta columna.

© 2009 Amy Goodman

Texto en inglés traducido por Mercés Camps e Democracy Now! en español, spanish@democracynow.org

Texto en Galego traducido por Ártabra 21, utilizando os recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo o Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.

• Democracy Now!
  http://www.democracynow.org/
• Difundindo Democracy Now! desde Galiza
  http://democracia-xa.blogspot.com/

[*] Amy Goodman é a presentadora de Democracy Now!, un noticiero internacional diario dunha hora que se emite en máis de 550 emisoras de radio e televisión en inglés e en 200 emisoras en español. É coautora do libro "Standing Up to the Madness: Ordinary Heroes in Extraordinary Estafes", recentemente publicado en edición de peto.
____________________

Haití - Tè tremblé: "A terra tremeu"

Por Amy Goodman [*]
21.01.2010

Porto Príncipe, Haití - Tè tremblé significa "terremoto" en creole, a lingua criolla de Haití. A tradución literal é: "A terra tremeu". Tras o terremoto de enormes dimensións que devastó Haití, o fedor a matar está en todos lados. No Hospital Xeral, os corpos apilados preto da morgue forman unha montaña de máis dun metro de altura. No fogar comunitario chamado Mateo 25, os médicos colocaron un mantel de plástico sobre unha mesa de cociña para realizar unha amputación coa axuda de lanternas para cabeza. O haitiano ferido, un veinteañero, poderíase considerar afortunado: atopábase entre a minoría de feridos que lograron recibir atención médica. E, a diferenza de moitas amputacións realizadas noutras partes de Haití, os médicos que chegaron o luns estaban utilizando a anestesia que trouxeran consigo.

Mentres se estaba levando a cabo esta terrible amputación, chegou un envío inesperado de axuda alimentaria. O Fogar Mateo 25 xeralmente alberga a 35 hóspedes. Agora máis de 1.000 persoas atópanse alí, acampando na cancha de fútbol contigua. A prensa difundiu moitas noticias sobre a preocupación de posibles disturbios e a violencia que podería provocar a distribución da axuda. Fomos testemuñas do oposto, debido a que unha organización comunitaria establecida tivo a oportunidade de distribuír os alimentos. A xente facía cola e obtiña as súas provisións, mentres a difícil cirurxía que se estaba practicando dentro do albergue desenvolvíase sen inconvenientes. Escenas como esta se repetiron unha e outra vez ao longo da nosa viaxe pola catástrofe: xente que quedou sen nada -famenta, sedienta, buscando aos seus seres queridos, enterrando aos seus mortos, coidando aos feridos- mostrou fortaleza, amabilidade e compaixón a pesar da súa silenciosa desesperación.

No noso percorrido pola cidade, fomos á casa de Myriam Merlet, a xefa de gabinete do Ministerio haitiano da Muller e unha destacada feminista que axudou a chamar a atención internacional sobre o uso da violación como arma política e traballou coa dramaturga e activista Eve Ensler no movemento Día-V para axudar a pór fin á violencia contra a muller. Achamos a súa casa, e de feito a todas as casas que a rodeaban, destruída. "Acabamos de retirar o seu corpo", dixéronnos os familiares de Myriam o domingo, cinco días despois do terremoto. Non se sabe cando morreu, nin se podería ser rescatada. A súa irmá Eartha levounos a visitar a súa tumba.

[Clicar acima da foto para ampliar - Colás de Telesur]

Eve Ensler describe a Myriam Merlet: "Myriam era unha luz. Era a forza de Haití. Foi unha das máis grandes feministas. Era unha feminista radical. Chanceabamos a miúdo achega do feito de que era tolo que ela e Marie-Laurence, que é a Ministra da Muller, estivesen de feito no poder, que tivésemos feministas radicais no poder. Foi unha muller que deixou Haití na década do 70 e logo regresou para loitar e defender e levar o cambio social e o progreso e a loita polas liberdades e a igualdade racial e pola liberdade e igualdade de xénero".

E esta é Miriam nas súas propias palabras cando falou no décimo aniversario do Día-V no estadio Superdome en Nova Orleans.

"É con gran emoción que estamos hoxe aquí en Nova Orleans, cando sabemos o que Nova Orleans significa para a xente negra aquí e especialmente despois do Katrina. Traemos toda a nosa irmandade e afecto ás nosas irmás aquí en Nova Orleans".

Logo, saímos de Porto Príncipe para ir ata ao epicentro do terremoto. Pasamos por Carrefour para chegar ata Léogâne. Unha avaliación recente das Nacións Unidas estableceu o nivel de destrución en Léogâne: entre o 80 e o 90 por cento das estruturas da cidade foron destruídas. Non queda ningún edificio gobernamental en pé. No camiño, un mozo parou o noso auto e díxonos: "Por favor, vemos algúns helicópteros sobrevoando, pero non paran aquí. Non temos axuda. Non temos alimentos".

Un home cuberto de po estaba utilizando unha maza para romper o cemento que sepultara ao seu avó. Un pai acababa de desenterrar preto de alí ao seu bebé dun ano, morto no seu corralito. Segundo a axencia France-Press, a ONU advertiu que non pode "estender a súa operación de axuda ás zonas periféricas ata que non se poida confirmar que haxa seguridade". Na nosa percorrida por Léogâne non sentimos ningunha ameaza; soamente vimos xente que necesita axuda en forma desesperada. Mentres estabamos en Léogâne, un helicóptero misioneiro aterrou, logo volveu despegar en forma inexplicable, e a tripulación comezou a arroxar frautas de pan desde o aire. Un mozo haitiano se enfureció. Outro choraba, mentres rompía os bolos de pan e gritaba "¡Non somos cans para que nos arroxen ósos!".

Falamos co alcalde de Léogâne, Alexis Santos, que parecía practicamente impotente ante a destrución case total que había á súa ao redor. Pregunteille, en vista da fronte unificada ofrecido polo goberno de Estados Unidos, e de que o Presidente Barack Obama nomeou aos ex presidentes Bill Clinton e George W. Bush para que encabezasen os esforzos de recadación de fondos de Estados Unidos, que pensaba sobre o ofrecemento do ex presidente haitiano derrocado e o primeiro presidente de Haití electo democraticamente, Jean-Bertrand Aristide, de regresar a Haití do exilio en Sudáfrica para formar xunto ao actual Presidente haitiano René Preval unha fronte unida para axudar na recuperación. Santos, que non é para nada partidario de Aristide, díxome que pensaba que sería unha boa idea.

De regreso no Fogar Mateo 25 en Porto Príncipe (cuxo nome provén da pasaxe bíblica 'De certo dígovos que canto o fixestes á un destes os meus irmáns pequeniños, á min fixéstelo'), falei cun dos cirurxiáns. A Dra. Jennifer Bruny. É a xefa de cirurxía pediátrica que viaxou con outros médicos do Hospital de Nenos de Denver, e realizou a amputación esa noite máis cedo, na mesa do comedor de Mateo 25. A natureza do desastre, con miles de feridas críticas e a falta de atención durante tanto tempo fai que a amputación sexa un dos únicos medios dispoñibles agora para salvar vidas. "Esta amputación non debería ser necesaria", díxome. "Isto podería ser tratado facilmente antes. Esta xente necesita recibir asistencia médica de xeito urxente logo do terremoto".
______

Denis Moynihan colaborou na produción xornalística desta columna.

© 2009 Amy Goodman

Texto en inglés traducido por Mercés Camps e Democracy Now! en español, spanish@democracynow.org

Texto en Galego traducido por Ártabra 21, utilizando os recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo o Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.

• Democracy Now!
  http://www.democracynow.org/
• Difundindo Democracy Now! desde Galiza
  http://democracia-xa.blogspot.com/

[*] Amy Goodman é a presentadora de Democracy Now!, un noticiero internacional diario dunha hora que se emite en máis de 550 emisoras de radio e televisión en inglés e en 200 emisoras en español. É coautora do libro "Standing Up to the Madness: Ordinary Heroes in Extraordinary Estafes", recentemente publicado en edición de peto.
____________________

O cume de Copenhague sobre o clima ou "O traxe novo do emperador"

Por Amy Goodman [*]

16.12.2009

Dinamarca é o país do recoñecido escritor de libros infantís Hans Christian Andersen. Copenhague está cheo de lugares históricos nos que Andersen viviu e escribiu. "A Pequena Sereia" é un dos seus contos máis famosos, e foi publicado en 1837, o mesmo ano en que se publicou "O traxe novo do emperador".

Mentres o cume das Nacións Unidas sobre o cambio climático, denominada "COP 15", ingresa na súa última semana, e máis de 100 líderes mundiais chegan á cidade no medio de crecentes protestas, a idea de que xurda un acordo vinculante desta conferencia parece cada vez máis un conto de fadas.

A realidade é máis crúa. As negociacións fracasaron varias veces, con divisións entre o Norte global, ou os países industrializados, e o Sur global. Estados Unidos lidera aos países do Norte. É o maior contaminador do mundo en termos históricos e lidera a lista en canto a emisións de carbono per cápita. Entre as nacións do Sur hai varios grupos, como os países menos desenvolvidos ou PMD; as nacións africanas; e as nacións da Alianza de Pequenos Estados Insulares (APEI). Trátase de lugares onde millóns de persoas viven en constante perigo, afectadas de xeito directo polo cambio climático e tendo que lidar cos seus efectos, desde ciclóns ata secas, erosión e inundacións. Tuvalu, preto de Fiji, e outras nacións insulares, por exemplo, están preocupadas de que o crecente aumento do nivel do mar borre aos seus países do mapa.

Novos conceptos sobre esta crise están xurdindo na COP 15. A xente fala de xustiza climática, de débeda climática e de refuxiados climáticos. A científica e activista india Vandana Shiva foi unha das oradoras da manifestación por xustiza climática realizada o sábado en Copenhague, onde participaron 100.000 persoas. Logo do seu discurso pedinlle que respondese ao negociador sobre clima de Estados Unidos, Jonathan Pershing, que dixo que o goberno de Obama está disposto a pagar a parte que lle corresponde, pero agregou que os doantes "non teñen fondos ilimitados para desembolsar". Shiva respondeu: "Creo que é hora de que Estados Unidos deixe de verse a si mesmo como doante e comece a recoñecerse como contaminador, un contaminador debe pagar unha compensación polos danos e debe pagar a súa débeda ecolóxica. Non se trata de caridade. Trátase de xustiza".

Shiva continuou dicindo: "Un refuxiado climático é alguén que foi arrincado do seu fogar, da terra que é o seu sustento pola inestabilidade climática. Podería tratarse de persoas que tiveron que deixar a súa agricultura debido á seca prolongada. Podería tratarse de comunidades nos Himalayas que están tendo que abandonar as súas aldeas, xa sexa debido a que as inundacións repentinas están facendo desaparecer as súas aldeas ou debido a que as correntes de auga están desaparecendo. (...) Podería tratarse das vítimas dun ciclón ... 30.000 nunha vez, 100.000 noutra. Nunca regresan ao seu lugar".

Tanto dentro como fose do cume hai unha gran diversidade de organizacións non gobernamentais, desde delegacións de pobos indíxenas ata grupos ambientalistas e de mozos. Os seus esforzos, de diverso tipo pero coordinados, consolidaron un novo movemento, un movemento pola xustiza climática. Hai amplo consenso entre as ONGs e o Sur global de que calquera acordo que xurda do proceso da ONU debe ser "xusto, ambicioso e vinculante".

Segundo informan desde as Nacións Unidas, o propio Bela Center, onde se está desenvolvendo o cume, ten a súa capacidade excedida. Miles de persoas fan cola todos os días no frío, esperando en balde ingresar á o Centro da Besta. Miles máis, das ONGs, están tendo o acceso restrinxido, aparentemente para deixar lugar aos xefes de Estado que están de visita, os seus séquitos e os seus gardas de seguridade.

Fóra da conferencia, Copenhague sofre unha represión policial sen precedentes, coa maior e máis cara operación de seguridade na historia de Dinamarca. Máis de 1.200 persoas foron arrestadas o fin de semana, e no momento en que se publica esta columna, estanse denunciando arrestos selectivos a organizadores das protestas e redadas policiais nos espazos de converxencia de protesta pública. As tácticas policiais de man dura danlle outro significado á "COP 15".

Ao finalizar a marcha do sábado, o Arcebispo surafricano Desmond Tutu falou nunha vixilia polos nenos, organizada polo grupo Avaaz.org : «O cambio climático xa é unha grave crise hoxe en día. Pero podemos facer algo respecto diso. Se non o facemos? se non o facemos, non haberá mundo para deixarlles a vostedes, esta xeración. Vostedes non terán un mundo. Estaranse afogando. Estaranse queimando na seca. Non haberá alimentos. Haberá inundacións. Soamente temos un mundo. Soamente temos un mundo. Se o arruinamos, non hai outro. E quen pensan que os ricos van escapar, ¡ja, ja, ja! Ou nadamos ou nos afundimos xuntos».

Logo, pregunteille ao Arzopbispo Tutu se pensaba que o Presidente Barack Obama estaba avanzando en propostas para solucionar o cambio climático. Respondeu: "Esperemos que si. A súa elección deulle moita esperanza ao mundo. O outro día dixen que agora el ten un Premio Nobel; debe facerlle honra ao seu premio". O propio Arzopbispo Desmond Tutu gañou o premio Nobel da Paz.

A semana pasada, mentres a estatua de xeo do oso polar se derretía no centro da cidade, revelando aos poucos o esqueleto de dinosauro que estaba oculto dentro, unha pequena réplica de xeo da famosa estatua d'A Pequena Sereia de Copenhague se derretía fronte ao Bela Center. Agora xa non queda nada dela. Obama está facendo o seu segundo intento de gañar un premio en Copenhague, logo da vergoña dos errados Xogos Olímpicos de Chicago. A menos que utilice a nova definición da Axencia de Protección Ambiental de que o dióxido de carbono é unha ameaza á saúde pública para lograr un acordo xusto, ambicioso e vinculante, quizá vexamos a obra de Hans Christian Andersen "O traxe novo do Emperador" representada no escenario mundial.

• Pode-se escoitar o artigo en español, online -formato mp3- clicando aqui

Denis Moynihan colaborou na produción xornalística desta columna.

[*] Amy Goodman é a presentadora de Democracy Now!, un noticiero internacional diario dunha hora que se emite en máis de 550 emisoras de radio e televisión en inglés e en 200 emisoras en español. É coautora do libro "Standing Up to the Madness: Ordinary Heroes in Extraordinary Estafes", recentemente publicado en edición de peto.

Texto en inglés traducido por Mercés Camps e Democracy Now! en español, spanish@democracynow.org

Texto en Galego traducido por Ártabra 21, utilizando os recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo o Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.


 Escoita os titulares de hoxe, en español, clicando acima da imaxe:

• Democracy Now!
• Difundindo Democracy Now! desde Galiza

__________________________________

A Axencia Pulsar/AMARC-ALC, infórmanos do que está sucedendo nas rúas de Copenhague:

___________________________________

Análise da situación en Honduras, Democracy Now! presenta unha entrevista destacada con diferentes persoas ligadas a este conflito

Os hondureños, divididos tras a vitoria dun partidario do golpe nas eleccións presidenciais boicoteadas polos seguidores de Zelaya

O goberno de Obama estase afastando cada vez máis da súa declaración de apoio á restitución do presidente deposto, Manuel Zelaya. O luns, o Departamento de Estado encomiou as eleccións hondureñas celebradas o fin de semana, que resultaron na vitoria do partidario do golpe de estado e adiñeirado terrateniente Porfirio Lobo, que obtivo o 55 por cento dos votos. Os seguidores de Zelaya boicotearon as eleccións, e moitos países latinoamericanos negáronse a recoñecer os resultados.

AMY GOODMAN: Falamos agora sobre a situación en Honduras, onde o goberno de Obama estase afastando cada vez máis da súa declaración de apoio á restitución do presidente deposto, Manuel Zelaya. O luns, o Departamento de Estado encomiou as eleccións hondureñas celebradas o fin de semana, que resultaron na vitoria do partidario do golpe de estado e adiñeirado terrateniente Porfirio Lobo, que obtivo o 55 por cento dos votos. Os seguidores de Zelaya boicotearon as eleccións e moitos países latinoamericanos negáronse a recoñecer os resultados. En declaracións desde Wáshington, D.C o Subsecretario de Estado estadounidense para América Latina, Arturo Valenzuela, cualificou ás eleccións como un primeiro paso significativo.

ARTURO VALENZUELA: "Aínda que as eleccións son un paso siginificativo no camiño de retorno de Honduras á orde democrática e constitucional tras o golpe de estado do pasado 28 de xuño, son só iso, son só un paso, non o último paso. Dada a gravidade do golpe de estado e a situación de polarización na que se atopa Hounduras, tanto agora como antes do golpe de estado, é moi importante que o liderado político hondureño avance nos próximos meses no cumprimento da totalidade do amplo marco do acordo Tegucigalpa-San José.

Cales son os pasos adicionais que se deben tomar? Débese formar un goberno de unidade nacional. O Congreso ten que votar a restitución do presidente Zelaya á presidencia, e outro elemento que eu creo que é moi, pero moi importante do Acordo San José a medida que Honduras avanza no intento por reestablecer a orde constitucional e democrático é a formación e a estructuración dunha comisión da verdade, que é algo que tamén está contemplado no plan orixinal do acordo de Tegucigalpa."

AMY GOODMAN: O réxime golpista hondureño di que a participación electoral foi relativamente alta, de ao redor do 62, pero relevamientos independentes estiman que estivo ao redor do 47. En Portugal, a Ministra de Asuntos Exteriores de Zelaya, Patricia Roda, afirmou que a maioría dos hondureños consideran as eleccións como ilexítimas.

PATRICIA RODA: O que ocorreu agora é o intento por blanquear un golpe de estado militar, que obviamente non se pode blanquear. O pobo hondureño sabe o que foi, un crime, e como un crime recoñéceno e no día de onte decideron non ser parte e converterse en cómplices.

AMY GOODMAN: Está previsto que o Congreso hondureño vote mañá se acepta un acordo que lle permitiría a Zelaya reasumir a presidencia ata o fin do seu mandato, que termina o mes que vén. As expectativas xerais indican que os lexisladores rexeitarán a proposta, dilatando así aínda máis calquera posibilidade de resolución da crise política hondureña. Para falar máis respecto diso acompáñanos acá, en Wahshignton, Sergio Moncada, co-fundador do grupo Hondureños pola Democracia. Por vía teléfonica desde Honduras comunícase connosco Patricia Adams. Ela é co-cordinadora do Proxecto de Acompañamento por Honduras do Centro Cohota e do Centro Quixote, espazos que organizaron unha delegación internacional de dereitos humanos que arribou a Honduras a semana pasada. Patricia, comecemos con vostede. Cóntenos que viu, que pasou nestas eleccións e por que vostedes están en Honduras.

PATRICIA ADAMS: Estamos en Honduras porque é importante que haxa unha presenza internacional, non para recoñecer e darlle aprobación oficial ás eleccións, senón máis ben para ter presenza nas rúas e nas diferentes comunidades, e estar á beira do movemento popular, observando e dando testemuño sobre a experiencia das eleccións, o proceso elctoral e o ambiente xeneral no que se desenvolveron as eleccións. O que ví o domingo en Tegucigalpa foron rúas bastante baleiras e unha calma abafadora, debido ao feito de que a maioría da xente cumpriu co toque de queda popular convocado pola Fronte Nacional de Resistencia, no que se chamaba á poación a quedar nas súas casas. Moitos non votaron. Todos os centros de votación de Tegucigalpa polos que pasei a cada hora o domingo estaban bastante desocupados. Había moitos máis policías, militares e funcionarios electorais que xente votando. Os informes que chegaron dos outros tres equipos de observadores que temos noutras partes do país confirman isto mesmo, que a poboación gardou o toque de queda popular e que houbo pouca xente votando; coa excepción de San Pedro Sula, onde a xente saíu ás rúas e, como probablmente puidérono ver, a protesta foi reprimida violentamente.

AMY GOODMAN: Tamén nos acompaña, aquí en Wáshington D.C., Sergio Moncada, co- fundador da organización Hondureños pola Democracia. Sergio, Cal é a túa reposta ás eleccións e que pasará agora?

SERGIO MONCADA: Moitas grazas por haberme invitado. A miña resposta é a mesma que a de moitos hondureños. Nós cremos que estas eleccións son ilexítimas porque foron levadas a cabo nun ambiente de medo e intimidación. Só para darche uns exemplos, o presidente democraticamente electo de Honduras agora mesmo está encerrado na embaixada de Brasil, onde as armas dos francotiradores estanlle apuntando durante todo o día.

Desde fai dous meses que el é vítima de asedio e fustrigación, están as marchas nocturnas do exército que rodea as instalacións da Embaixada, sen mencionar o que lle está pasando ao resto da poboación hondureña. Como mencionaron antes, o día das eleccións ao redor de 500, 1000 manifestantes tomaron as rúas de xeito pacífico e foron violentamente reprimidos polo Exército e a policía. A isto súmaselle que o día anterior ás eleccións sufrimos varias situacións de intimidación. Unha das máis visibles foi a violación ás oficinas dunha cooperativa de agricultores no centro de Honduras. E, no día das eleccións, o grupo que encabezo xunto con outros hondureños acá na área de Washingon organizou unha protesta en fronte do centro de votación correspondente ao D.C, un dos cinco centros de votación en Estados Unidos. A hemana dun dos manifestantes que estaba connosco foi arrestada polo exército hondureño o día previo ás eleccións, simplemente por participar dunha protesta. O Departamto de Estado di que estas foron eleccións libres e xustas e o noso grupo e moitos outros gurpos en Estados Unidos estamos moi en desacordo con iso. Nada podería estar máis afastado da realidade.

AMY GOODMAN: Sergio, que cre vostede que Estados Unidos debería facer agora?

SERGIO MONCADA: Lendo entre liñas as declaracións que fixo onte o Señor Arturo Valenzuela, o Departamento de Estado de Estados Unidos quere sacar vantaxe das dúas posicións atopadas. Eu creo que nos próximos días imos escoitar máis informes sobre o número real de votantes que acudiron ás urnas. A diferenza entre as cifras oficiais e, por exemplo, os números da compañía que foi contratada para facer a enquisa a boca de urna. E creo que o Departamento de Estado vai seguir xogando este mesmo xogo, o de recoñecer estas eleccións e dicir `nós queremos que Honduras avance´, pero o Departamento de Estado terá que asumir un rol moito máis agresivo para superar as divisións que hai no país. Os hondureños están divididos neste momento de tal xeito que é imposible lograr a paz. De feito, hai varias faccións dentro de Honduras, en ambos os lados, que están falando da posiblidad tanxible de que ocorra unha guerra civil e do que está pasando na rexión.

AMY GOODMAN: Quero pasar agora a Andrés Conteris, quen está dentro da Embaixada de Brasil en Tegucigalpa, onde o presidente democráticamnete electo, Manuel Zelaya, estivo refuxiado desde que regresou ao país. Andrés, cal é a resposta do Presidente no interior da embaixada?

ANDRES CONTERIS: Amy, o Presidente Zelaya dixo claramente que esta elección debe ser anulada. Non pode pódella xustificar de ningún xeito lexítimo, dada a moi pobre participación do electorado. Teñen que ser reprogramadas, e esa é o único xeito de que a democracia poida volver a este país, porque esta elección é un instrumento do réxime golpista para encubrir a represión que estiveron cometendo e tratar de achegarse á comunidade internacional, e esa é a razón pola que deben ser revertidos por completo, tanto o golpe de estado como a elección mesma.

AMY GOODMAN: E, en relación coa elección de Porfirio Lobo, quen é el? E outro tema, que vai pasar no Congreso? Hai algunha posibilidade de que o Presidente Zelaya acepte asumir a presidencia de novo antes do fin do seu mandato en xaneiro?

ANDRES CONTERIS: Porfirio Lobo, coñecido como Pepe Lobo, é un empresario moi rico que foi membro do Congreso. É membro tamén do Partido Nacional. tratou de ignorar totalmente o golpe na súa campaña a fin de distanciarse de calquera culpabilidade e non involucrarse cun tema complicado. En termos do que o Presidente Zelaya fará, quedará aquí na embaixada de Brasil o tempo que poida e seguirá buscando consolidar a presión, tanto da resistencia interna como da comunidade internacional, para tratar de rexeitar a elección e intentar que se reprograme e convóquese a novas eleccións. Se o Congreso vota esta semana a favor da súa restitución, el non a aceptará a menos que os que cometeron crimes durante o golpe preséntense ante a xustiza. Esa é o único xeito na que el aceptaría volver á presidencia, é o que dixo.

AMY GOODMAN: Quixese exporche a ti esta pregunta e tamén coñecer cal é a resposta dentro da embaixada brasileira sobre o que Estados Unidos debería facer agora e o papel que desempeñou.

ANDRES CONTERIS: Estados Unidos foi cómplice no golpe mesmo e utilizou o acordo asinado entre as mesas de negociación de Zelaya e Micheletti como unha forma de avanzar sen realmente restaurar a democracia. Estados Unidos, cando o acordo foi asinado, Thomas Shannon, o Subsecretario de Estado, dirixiuse inmediatamente aos medios de comunicación e dixo que EE.UU. recoñecería a elección, máis aló do feito de que Zelaya fose restituído ou non. Isto constitúe unha violación do espírito e a letra do acordo. Estados Unidos non tiña ningunha razón xustificada para facelo en absoluto. E así, EE.UU. foi parte do problema neste punto, foi parte do non restablecemento da democracia. E se agora EE.UU. realmente quere lavarse as mans de todo isto, se quere quedar limpo, entón debe rexeitar a elección, dado que houbo tan baixa participación, e debe sumarse ao que o Presidente Zelaya di, que hai que reprogramarlas para que a democracia pode ser reestablecida.

AMY GOODMAN: Grazas a todos por estar connosco, Andrés Conteris, que nos fala desde o interior da embaixada de Brasil, onde estivo recluído co presidente e varias decenas máis de persoas, o presidente elixido de Honduras, Manuel Zelaya. Quero tamén agradecer aos nosos invitados aquí en Nova York, así como en Honduras. Sergio Moncada é o coordinador ou co-fundador de Hondureños pola Democracia e Patricia Adams, coordinadora do Proxecto de Acompañamento por Honduras, do Centro Quixote

1 de Decembro do 2009
Edita: Democracy Now!.

_____________

Escoita os titulares de hoxe, en español, clicando acima da imaxe:

• Democracy Now!
• Difundindo Democracy Now! desde Galiza

Especial Honduras:

• Interesante  informe cronolóxico e permanentemente actualizado con entrevistas, noticias, audios, videos, artigos: democracynow.org

_______________________