Intervención de Carlos Taibo trás a Manifestación do 15M en Madrid - Video e Texto

Video da intervención de Carlos Taibo despois da manufestación do 15M en Madrid.



Por Carlos Taibo [*]
22.05.2011

Tentei reconstruír aquí, sobre a base dos meus apuntamentos, o que dixen na Porta do Sol madrileña o domingo 15, ao final da multitudinaria manifestación que convocou a plataforma Democracia Real Xa.

Tempo haberá para valorar –a min cústame traballo– que é o que está a acontecer estes días. Conténtome agora con chamar a atención sobre unha discreta experiencia persoal que algo nos di –penso– da zozobra coa que os medios de incomunicación do sistema asumiron a revolta de tantos mozos.

Nos xornadas sucesivas ao día 15 recibín unha chea de chamadas deses medios de incomunicación. Algunhas procedían, por certo, de emisoras de radio e de xornais que de xeito altivo e descortés puxéronme na rúa no seu momento. Pareceume evidente que os profesionais correspondentes andaban desesperados buscando algunha cara que porlle ao movemento que, fundamentalmente articulado por mozos, empezaba a tomar a rúa. En todos os casos –xa terei tempo de mudar, se procede, de conduta– negueime a facer declaración algunha e en todos suxerín que entrevistasen aos organizadores das manifestacións e, máis aínda, aos propios manifestantes. Nunha desas conversas o meu interlocutor insistiu na súa demanda e preguntoume expresamente se non habería algún outro profesor universitario que puidese pór a súa cara. Ao parecer, e aos ollos dalgúns, para explicar o que está a acontecer é inevitábel botar man das sisudas explicacións que proporcionamos os mestres de universidade, coma se a xente do montón non soubese expresarse con claridade e contundencia. Menos mal que hai algún profesional que se salva. Onte, e de novo na Porta do Sol, un xornalista díxome que os mozos aos que entrevistara falaban moito mellor que Tomás Gómez e –dáme o pálpito– que a propia señora De Cospedal.

Antes de colocar o meu texto, permítome agregar unha última observación: non só debemos estar sobre aviso ante o que fan os medios –para cando unha activa campaña de denuncia do que supón esa xenuína praga contemporánea que son os tertulianos. Tamén debemos gardar as distancias con respecto ao que din e se aprestan a facer moitas xentes da esquerda de sempre que, ben intencionadas, propóñense canalizar uns movementos que en último termo non comprenden e miran con desdén. Aí van, en calquera caso, as miñas palabras do día 15.

Quen estamos aquí somos, de seguro, persoas moi distintas. Levamos na cabeza proxectos e ideais diferentes. Conseguiron, con todo, que nos poñamos de acordo nun feixe de ideas básicas. Tento resumilas de xeito moi rápido.

Primeira. Chámano democracia e non o é. As principais institucións e, con elas, os principais partidos conseguiron demostrar a súa capacidade para funcionar á marxe do ruído molesto que emite a poboación. Os dous partidos máis importantes, en singular, escenifican desde tempo atrás unha confrontación aparentemente severa que agacha unha fundamental comunidade de ideas. Un e outro manteñen nas súas filas, por certo, a persoas de máis que dubidosa moralidade. Non é difícil adiviñar o que hai por detrás: nos feitos son formidábeis corporacións económico-financeiras as que ditan a maioría das regras do xogo.

Segunda. Somos vítimas con frecuencia de grandes cifras que se nos impoñen. En maio de 2010, por propor un exemplo, a Unión Europea esixiu do Goberno español que reducise en 15.000 millóns de euros o gasto público. Ninguén sabe de certo que son 15.000 millóns de euros.

Para comprendelo non está de máis que asumamos unha rápida comparación con outras cifras. Uns anos atrás ese Goberno español que acabo de mencionar destinou en inicio 9.000 millóns de euros ao saneamento dunha única caixa de aforros, a de Castela-A Mancha, que se achaba ao bordo da quebra; estou a falar dunha cifra que se achegaba ás dúas terzas partes da esixida en recortes pola Unión Europea. Durante dous anos fiscais consecutivos, ese mesmo Goberno obsequiou con 400 euros a todos os que facemos unha declaración da renda. A todos, dito sexa de paso, por igual: o mesmo recibiu o señor Botín que o cidadán máis pobre. Segundo unha estimación, ese agasallo levou, en cada un deses anos, 10.000 millóns de euros. Estou a falar do mesmo Goberno, que se autotitula socialista, que non dubidou en suprimir un imposto, o do patrimonio, que por lóxica grava ante todo aos ricos, reducindo sensibelmente a recadación, mentres incrementaba en troques outro, o IVE, que castiga aos pobres. O mesmo Goberno, en fin, que a penas fai ren para loitar contra a fraude fiscal e que mantén a lexislación máis laxa da Unión Europea no que fai a evasión de capitais e paraísos fiscais.

Terceira. Se hai un Deus que adoran políticos, economistas e moitos sindicalistas, ese é o da competitividade. Calquera persoa con dous dedos de cabeza sabe, con todo, en que se traduciron, para a maioría de quen están aquí, as formidábeis ganancias obtidas nos últimos anos en materia de competividade: salarios cada vez máis baixos, xornadas laborais cada vez máis prolongadas, dereitos sociais que recuan, precariedade por todas partes.

Non é difícil identificar as vítimas de tanta miseria. A primeira achégana os mozos, que engrosan masivamente o noso exército de reserva de desempregados. Se non houbese moitas traxedias por detrás, tería a súa graza glosar esa deriva terminolóxica que hai media ducia de anos invitábanos a falar de mileuristas para retratar unha delicada situación, hoxe invítanos a facelo de quiñentoeuristas e pasadomañá, as cousas como van, obrigaranos a referirnos aos trescentoeuristas. A segunda vítima son as mulleres, de sempre peor pagas e condenadas a ocupar os chanzos inferiores da pirámide produtiva, a máis de verse obrigadas a cargar co groso do traballo doméstico. Unha terceira vítima son os esquecidos de sempre, os anciáns, ignorados en particular por eses dous marabillosos sindicatos, Comisiones e UGT, sempre dispostos a asinar o inasinábel. Non quero esquecer, en cuarto e último lugar, aos nosos amigos inmigrantes, convertidos, segundo as conxunturas, en mercadoría doadamente substituíbel. Estou a falr, ao cabo, dunha concisa minoría da poboación: mozos, mulleres, anciáns e inmigrantes.

Cuarta. Non quero deixar no esquecemento os dereitos das xeracións vindeiras e, con eles, os das demais especies que nos acompañan no planeta Terra. Dígoo porque neste país no que estamos hai moito tempo que confundimos crecemento e consumo, por unha banda, con felicidade e benestar, polo outro. Falo do mesmo país que permitiu orgulloso que a súa pegada ecolóxica acrecentásese espectacularmente, con efecto principal na ruptura de precarios equilibrios ambientais. Aí están, para testemuñalo, a idolatría do automóbil e da súa cultura, eses marabillosos trens de alta velocidade que permiten que os ricos se movan con rapidez mentres se deterioran as posibilidades ao alcance das clases populares, os castigos, seica irreversíbeis, que padeceron as nosas costas ou, para deixalo aí, a dramática desaparición da vida rural. Nada retrata mellor onde estamos que o feito de que España se atope no furgón de cola da Unión Europea no que fai á loita contra a mudanza climática, cun Goberno que alenta a impresentábel merca de cotas de contaminación en países pobres que non están en condicións de esgotar as súas.

Quinta. Entre as reivindicacións que expón a plataforma que promove estas manifestacións e concentracións hai unha expresa relativa á urxencia de reducir o gasto militar. Paréceme tanto máis pertinente canto que nos últimos anos tivemos a oportunidade de comprobar como os nosos diferentes gobernantes rebaixaban de xeito moi sensíbel a axuda ao desenvolvemento. Nunca o subliñaremos de xeito suficiente: o momento máis tétrico da nosa crise debuxa un escenario claramente preferíbel ao momento máis airoso da situación da maioría dos países do Sur.

Volvo, con todo, ao do gasto militar. Este último, visibelmente agachado tras numerosas partidas, responde a dous grandes obxectivos. O primeiro non é outro que manter a España no núcleo dos países poderosos, cos deberes consecuentes en materia de apoio a esas xenuínas guerras de rapina global que lideran os Estados Unidos. O segundo vincúlase co designio de preservar un apoio franco ao que fan tantas empresas españolas no exterior. Alguén tivo noticia de que algún portavoz do Partido Socialista ou do Partido Popular se atrevese a criticar, sequera só sexa livianamente, as violacións de dereitos humanos básicos das que son responsábeis empresas españolas tanto en Colombia como en Ecuador, en Perú como en Bolivia, en Arxentina como en Brasil?

Remato. Gustaríame nestas horas ter unha lembranza para alguén que nos deixou en Madrid o martes pasado. Falo de Ramón Fernández Durán, que iluminou o noso coñecemento no que respecta ás miserias do capitalismo global e púxonos sobre aviso ante o que nos espera da man desa xenuína idade das tebras na que, se non o remediamos, penetrámonos ás alancadas. Non se me ocorre mellor xeito de facelo que a que me invita a rescatar unha frase que repetiu moitas veces o meu amigo José Luís Sampedro, de quen escoitaremos, por certo, un saúdo dentro duns minutos. A frase en cuestión, que penso reflexa ben a ás claras a nosa intención desta tarde, pronunciouna Martin Luther King, o muñidor principal do movemento de dereitos civís nos Estados Unidos de cincuenta anos atrás. Di así: “Cando reflexionemos sobre o noso século, o que nos parecerá máis grave non serán as fechorías dos malvados, senón o escandaloso silencio das boas persoas”. Moitas grazas por terme escoitado.

Fonte: Altermundo

[*] Carlos Taibo é Profesor de Ciencia Política da Universidade Autónoma de Madrid. Membro do Consello Editorial de Altermundo

Sitio web de Carlos Taibo:

http://www.carlostaibo.com
______________________

Entrevista a Carlos Taibo: Que é o Decrecimento ? - Video

Nesta entrevista Carlos Taibo explica-nos que é o decrecimento, nacido como crítica ao crecimento ilimitado nun mundo con recursos limitados, e como proposta de debate social.

O decrecimento é unha corrente de pensamento político, económico e social favorábel á diminución controlada da produción económica co obxectivo de establecer unha nova relación de equilibrio entre o ser humano e a natureza, pero tamén entre os propios seres humanos.


Decrecimiento - Carlos Taibo from ATTAC.TV on Vimeo.

Portal do Decrecimento:

http://www.decrecimiento.info/

Sitio web de Carlos Taibo:

http://www.carlostaibo.com
_____________________

E isto é a sustentabilidade?

Por, Carlos Taibo [*]
23.05.2009

Nos últimos meses pasaron polos estudos de televisión e de radio, e pronunciáronse nas páxinas dos xornais, decenas de dirixentes políticos, de economistas, de sindicalistas e de xornalistas, próximos ao Goberno ou próximos á oposición. Aínda que a miúdo disientan no que respecta ás medidas precisas que convén arbitrar, todos parecen estar de acordo en algo importante: para deixar atrás a crise en curso hai que recuperar a senda do crecemento económico e conseguir que esperte dunha vez por todas o consumo.

Nun planeta no que sobran os argumentos para afirmar que o crecemento non xera cohesión social, provoca agresións ambientais moitas veces irreversibles e propicia o esgotamento de recursos que non estarán a disposición das xeracións vindeiras, cada vez é máis urxente que busquemos, por iso, outros horizontes. Sorprende, con todo, que moitos de quen fixeron da sustentabilidade a súa bandeira de enganche prefiran esquivar a conclusión de que nos países ricos temos que asumir canto antes reducións drásticas na produción e no consumo, da mesma sorte que temos que repartir o traballo en proveito de modelos que fagan da redistribución da riqueza, da vida social, do ámbito local e do lecer creativo os seus cimentos.

Nada disto último apréciase, nin de lonxe, nas posicións que abrazan hoxe os nosos gobernantes, empeñados en sacar adiante diagnósticos do que sucede tan errados como interesados. Recórdese que fai algo máis dun ano o presidente Rodríguez Zapatero eludía mencionar, nos seus discursos, a palabra crise. Despois inclinouse por arroxar todas as culpas do que ocorría sobre os desmáns que deu en exportar a economía norteamericana -ningunha correspondía, en cambio, a un modelo, o español, ao parecer de ningún xeito lastrado por fluxos especulativos de diversa índole-, para, nos últimos tempos, descargar as súas iras contra unha burbulla inmobiliaria que, segundo unha singularísima visión, nada tería que ver coas políticas alentadas polo Partido Socialista desde as máis diversas instancias. Canto tempo tardará Rodríguez Zapatero en decatarse das contradicións flagrantes do que defende agora?

Non hai xeito de casar o omnipresente discurso da sustentabilidade con medidas como as que o Goberno español decidiu alentar en resposta á crise. Unha delas é esa toleada aposta pola alta velocidade ferroviaria que tanto gusta -din- ao presidente norteamericano destas horas. Ao seu amparo está claro que é o que se nos vén encima: unha forma de transporte que reclama salvaxes agresións contra o medio, propicia a desertización ferroviaria do groso do territorio, é extremadamente onerosa en termos enerxéticos e tradúcese en prezos inalcanzables para a maioría dos cidadáns.

Outra desas medidas achégaa a frenética construción de novas autovías sen que ninguén explique convincentemente quen as vai a poder utilizar no futuro, cando se disparen os prezos das materias primas enerxéticas que empregamos. Que non dicir, en fin, da impresentable, e discriminatoria, decisión de subvencionar con recursos públicos a compra de automóbiles. Non sería máis razoable que, lonxe de pensar nos intereses das grandes empresas, os nosos gobernantes axudasen, así a todo, a quen decidiron prescindir dun instrumento, o coche, que retrata cabalmente moitos dos elementos de insostenibilidad que atenazan ás nosas sociedades? Mentres se apoian con descaro olímpicas aparato, por momentos despunta, en fin, a lamentable retahíla que dá conta do liderado español en tecnoloxías verdes, case sempre adobada, por riba, coa triste defensa, tamén neste ámbito, da competición máis feroz.

Ben é certo que os desaforamentos transcienden o terreo da sustentabilidade. Para pechar o círculo, os nosos gobernantes repiten incansables que non van aceptar rebaixas, en proveito dos empresarios, no que incumbe ás regras do xogo do mercado laboral. Empezan a menudear as noticias, con todo, que suxiren que o Partido Socialista sopesa introducir algunhas desas rebaixas nun escenario no que os empresarios aos que acabo de referirme non teñen moito de que queixarse: ao amparo dunha precariedade que se impón por todas as partes, as normas imperantes permitiron -non se esqueza- un crecemento espectacular da cifra de desempregados, en moitos casos sen cobertura algunha.

Para que nada falte, entre nós optouse por importar un modelo, o norteamericano, que defende medidas de socorro tan xenerosas como urxentes cando as entidades financeiras están ao bordo da quebra, pero non actúa coa mesma benevolencia e enerxía cando son as economías das traballadoras e traballadores"recórdese ás decenas de miles de inmigrantes que contraeron hipotecas en condicións próximas á usura" as que se achan coa auga ao pescozo.

E é que quen nos dirixen, de sempre remisos a pór o dedo na chaga do que supón un capitalismo depredador e inxusto -hoxe, por certo, á deriva-, defenden, si, o ben común ... a condición de que non choque cos intereses particulares das grandes empresas. Que llo digan, se non, a Microsoft, que a recado se apresta a sacar tallada dese ambicioso programa que, de facerse realidade, porá en mans dos nosos nenos un magnífico computador chamado a resolver mágicamente as carencias do sistema educativo que arrastramos.

[*] Carlos Taibo é profesor de Ciencia Política.

Fontes: Reggio's e Público
____________________

Osetia do Sur: sen asideros

Osetia do Sur: sen asideros
Publico 11 Ago 2008 06:36

CARLOS TAIBO [*]

O conflito que acosa a Osetia do Sur, e no seu caso a rexións lindeiras, é deses que a duras penas ofrece algún asidero sólido do que agarrarse. Nin os axentes locais nin os seus patróns internacionais merecen -formulemos a cuestión nestes termos- maior adhesión. E iso é así aínda que, pese ao silencio xeral respecto diso, nos últimos días despunte, por encima de todo, a responsabilidade que EEUU ten na reconversión bélica do reñidero surosetio: resulta difícil imaxinar que a inicial ofensiva militar xeorxiana -non foi Rusia, como parecen subliñar a maioría dos nosos medios, a que rompeu un tan precario como prolongado cesamento do fogo- non contaba co beneplácito, e no seu caso co franco apoio loxístico, de Wáshington. Non se esqueza que dun tempo para acó a Casa Branca áchase firmemente decidida a mover peza nunha rexión tan sensible como o Cáucaso coa vista posta, claro, en manter a presión sobre Rusia e en disputar a esta, en paralelo, o negocio da explotación e o transporte das materias primas enerxéticas extraídas na veciña conca do Caspio.

Á marxe do anterior, o ocorrido os últimos días é un exemplo de libro do obsceno vigor contemporáneo das dobres rapadoiras. Os de Wáshington saltan á vista: se fai uns meses a Casa Branca contestou abertamente a integridade territorial de Serbia, agora, en cambio, acóllese o principio correspondente cando polo medio se acha a do afillado xeorxiano. Mentres, as acusacións vertidas contra Rusia por intervir militarmente fose das súas fronteiras non poden producir senón estupor tendo en conta do rexistro que Estados Unidos arrastra nese terreo.

Claro que Moscova non sae mellor parado: se se opuxo con enerxía á independencia de Kósovo, agora parece coquetear cunha secesión de Osetia do Sur, mentres, e como é sabido, nega drasticamente calquera horizonte deste cariz na case veciña Chechenia. Se as opinións de Putin sobre os xenocidios alleos teñen, claro, unha credibilidade menor, por non faltar nin sequera falta o emprego instrumental dos continxentes de pacificación: desde fai tres lustros é evidente que os soldados rusos despregados en Osetia do Sur e en Abjazia están aliñados cun dos bandos enfrontados, sobre a base dun modelo que Wáshington tivo a ben patentar, con lamentable éxito, en Haití. Así as cousas, a conclusión parece servida: a integridade territorial e o dereito de secesión se blanden, por tirios e por troyanos, conforme aos intereses respectivos.

Se nada particularmente sólido hai que achegar en proveito das causas que blanden Estados Unidos e Rusia -non nos enganemos no que fai ao sentido da política de Moscova, imbuída, como a da Casa Branca, de espasmos imperiais e, a pesar das aparencias, a duras penas interesada no destino de surosetios ou abjazios-, fariamos mal en esquecer que ao conflito que nos ocupa non lle faltan raíces locais. É inevitable respecto diso invocar, unha vez máis, as secuelas das fórmulas de enxeñería ética que cobraron corpo tanto ao amparo do zarismo como na etapa soviética.

Entre os seus efectos, palpables, na rexión cóntase a existencia de dúas Osetias, unha emprazada ao norte, en Rusia, e a outra situada ao sur, en Xeorxia. Se iso por si só achega un caudal inxente de problemas, o seu é agregar que a conduta dos dirixentes xeorxianos e surosetios ao longo dos últimos 15 anos, por propio impulso ou de resultas de presións alleas, non fixo senón agregar leña ao lume.

Se os primeiros abrazaron con rotundidade, nos anos inmediatamente posteriores á desintegración da URSS, políticas abrasivas no terreo nacional, que xeraron un inevitable descontento en Osetia do Sur -e en Abjazia-, os segundos, alentados neste caso por unha Rusia que entregou tan xenerosa como interesadamente pasaportes á poboación local, non dubidaron en buscar unha permanente vía de confrontación que lle dea ás a un proxecto de secesión (tal e como o fixo entre 1999 e 2007, se así quere, e salvando todas as diferenzas que procedan, o groso das forzas políticas albanokosovares). En semellante escenario, e devandito sexa de paso, un está obrigado a coller con pinzas as informacións que, dun lado como do outro, acusan ao rival de violencias extremas e limpezas étnicas.

É verdade, aínda así, que quen creemos no dereito de autodeterminación estamos medio invitados a deixar constancia dun feito insorteable: aínda que o seu é examinar con detalle o ocorrido cos xeorxianos étnicos outrora residentes en Osetia do Sur, sobran os motivos para concluír que a maioría da poboación local non desexa pertencer ao Estado xeorxiano. Se así se quere, este é o único dato que invita a mirar con ollos concesivos algunha das causas que se revelan sobre o terreo. Non faltará quen aduza, ben é verdade, que se detrás de moitas das políticas que abrazan hoxe os gobernantes xeorxianos apréciase o alento pestilente de Estados Unidos, a xeito de liviá compensación a maioría dos pobos do Cáucaso setentrional miran con receo aos osetios, historicamente entregados, pola súa banda, a unha franca colaboración con Moscova.

[*] Carlos Taibo é profesor de Ciencia Política e experto en Europa central e oriental

Enlace co artigo orixinal con moitos comentarios
_____________

Conflicto no Cáucaso: Osetia do Norte - Xeorxia- Federación Rusa

AGRESION XEORXIANA CONTRA OSETIA
Rusia, Moscova- Axencias - [8 agosto 2008] - Venres

XEORXIA, logo de recibir a venia de parte de Condoleezza Rice, comezou unha agresión inusitada contra OSETIA DO SUR, unha república caucásica independente de facto dentro de Xeorxia. O perigo de guerra a escala total consérvase.

Esta provocación ten directa relación co comezo dos XOGOS OLIMPICOS EN CHINA, porque de ningunha outra forma explícase a data de elección por Xeorxia para comezar os ataques con bombardeos da Capital de Osetia «Tsjinval». O exército de Xeorxia este último tempo está sendo adestrado por instrutores norteamericanos, conta con armamento americano moderno e as adquisicións de novas armas leváronse a cabo con financiamiento directo dos EEUU. A poboación suroseta nun 95% ten cidadanía rusa e é moi probable que recorran a Rusia pola defensa da súa xente.

Video do xornal "El País" en Youtube



Análise de urxencia:
Trampa ou interese
09.08.08 - CARLOS TAIBO

A UE enfróntase en Osetia do Sur a unha pataca quente. Por unha banda, tivo que tomar nota nas últimas horas de como un goberno amigo, o de Xeorxia, optou pola vía da forza para restaurar o seu control sobre a máis meridional das Osetias e fíxoo, por riba, co franco beneplácito de Wáshington. En segundo termo, e tendo en conta do antecedente sentado coa independencia de Kósovo o pasado mes de febreiro, é difícil facer oídos xordos á certificación de que a maioría da poboación surosetia poxa pola secesión con respecto a Xeorxia.

Pero aí non acaban os desgustos para a UE. Non parecen estes bos momentos para que Bruxelas tome o camiño dunha confrontación aberta con Rusia, e iso a pesar de que salta á vista que a política de Moscova no Cáucaso arrastra, como a de EE UU, un irrefreable impulso imperial. A recado que na actitude do Kremlin en Osetia do Sur -da man dun non ocultado apoio ao movemento secesionista local- pesan moito máis os intereses vinculados ao control dunha rexión geoestratégica e economicamente moi importante que calquera prurito encamiñado a garantir a libre determinación dos cidadáns surosetios. Para rizar o rizo, e aínda que a título provisional estes últimos apostan con descaro por unha integración en Rusia, ninguén está en condicións de aseverar que é o que podería ocorrer no futuro nun lugar no que Moscova non suscita calorosas adhesións. Se os diferentes axentes internacionais que operan sobre o terreo defenden con obscenidad fórmulas de dobre rapadoira -a integridade territorial e o dereito á secesión deféndense a conveniencia-, na UE o que despunta é a submisión a un ditado, o norteamericano, que porfía para debilitar a Rusia e disputar a esta o negocio enerxético na veciña conca do Caspio.



_______

Interesante artigo de Bill Van Auken, militante do Partido Socialista pola Igualdade [EEUU]

As tensións entre EEUU e Rusia fan erupción no Cáucaso

Bill Van Auken
http://www.wsws.org/

Tensións que estiveron escalando fai tempo entre Rusia e a antiga república soviética de Xeorxia fixeron erupción nunha guerra feita e dereita este venres, causando a morte de centos se non miles de civís e convertendo a miles máis en refuxiados, obrigados a fuxir para salvar as súas vidas.

O foco inmediato dos combates é o intento de Xeorxia de controlar pola forza militar o enclave de Osetia do Sur, que existiu como unha entidade independente de facto durante os últimos 16 anos, e a intervención armada de Rusia para rexeitar devandito asalto.

Tras esta confrontación militar, con todo, hai conflitos máis amplos. Alimenta a sanguenta confrontación en Osetia do Sur o impulso do imperialismo de EE.UU. por establecer a súa hexemonía sobre os vastos recursos enerxéticos de Asia Central e do Cáucaso mediante a imposición do poder militar estadounidense na rexión. A elite gobernante rusa, pola súa banda, trata de reafirmar o seu dominio sobre unha rexión que foi gobernada por Moscova durante dous séculos antes da disolución da Unión Soviética en 1991.

Artigo completo nos Arquivos Ártabros
____________