Comunicado
Cando o goberno de Pedro Sánchez convocaba estas eleccións, a vitoria da dereita e o acceso dunha forza fascista ao parlamento en Andalucía acababan de poñer en evidencia que o reformismo e o medo da esquerda institucional a enfrontar con claridade e decisión os moi graves problemas que afronta a maioría traballadora, a súa dispersión e falta de obxectivos verdadeiramente transformadores, abren o camiño ao fascismo. Como sinalaron a maioría dos analistas, foi precisamente a abstención dos sectores populares, fartos da incapacidade das forzas da esquerda institucionalizada, a que facilitou a vitoria da dereita.
Eran semanas nas que a alarma rendía entre os dirixentes de esquerda institucionalizada. Pouco se falaba das causas, menos aínda das alternativas para superar a situación. Eran momentos nos que a vitoria da dereita reaccionaria era máis que unha posibilidade. Unha dereita que se despacha sen límites, con propostas verdadeiramente cavernarias e franquistas e programas que propugnan abertamente recrudecer até o extremo a dominación de clase do gran capital. Malia iso, a dispersión da chamada esquerda do cambio seguía crecendo e a ambigüidade do goberno social liberal respecto de a ofensiva nacional joseantoniana da dereita cavernícola contra os dirixentes nacionalistas cataláns, alcanzaba cotas preocupantes.
Neste contexto, a finais de marzo, o Comité Central do noso Partido, chamou no seu comunicado a votar polas esquerdas. Eramos plenamente conscientes do limitado do traballo institucional e así o indicabamos no informe aprobado polo CC: "... As eleccións do próximo 28 de abril, non van cambiar nada substancial do panorama político. O que non quere dicir que nos sexa indiferente o seu resultado. A pesar do oportunismo duns e outros no campo da esquerda, é preciso evitar que a reacción aproveite a debilidade do campo popular para avanzar posicións".
Tratábase, como indicabamos no mesmo comunicado, de "gañar tempo para avanzar na acumulación de forzas, na mobilización e articulación organizativa dos máis amplos sectores da clase obreira e clases populares, na unidade da esquerda e na unidade popular con obxectivos rupturistas e republicanos, sen o cal non poder facer fronte eficazmente á reacción nin sentar as bases para eliminar os seus alicerces".
O resultado das eleccións xerais celebradas onte, pon en claro que a nosa decisión foi acertada. A dereita saíu desta cita dividida e debilitada, aínda que nin moito menos derrotada. A vitoria foi da nosa clase e os pobos de España, que deixaron meridianamente claro que a pesar do desánimo xerado polo reformismo, a súa disposición a combater o fascismo segue alta. Un só dato resume o carácter desta cita: a participación nas eleccións aumentou en máis de 2 millóns de persoas.
O afundimento da reacción en Cataluña e País Vasco, demostra ademais a xusteza política de quen defendemos o dereito á autodeterminación dos pobos até as súas últimas consecuencias á vez que propoñemos compartir xuntos a loita polos dereitos políticos e sociais da maioría traballadora, pola soberanía e a independencia do noso país fronte ao imperialismo.
Por todo iso, o PCE (m-l) valora positivamente o resultado electoral. Pero devandito isto, hai que engadir que sería un moi grave erro que a esquerda institucional considerase este como un cheque en branco para continuar aplicando as súas ambiguas e limitadas políticas. Pola contra, o resultado das eleccións incrementa aínda máis a responsabilidade dos dirixentes social liberais e ciudadanistas fronte ás clases populares. E iso deben telo particularmente claro os dirixentes de Unidas Podemos que perderon máis dun millón de votos e un 40% de escanos.
O PP, tras dúas lexislaturas nas que aplicou con man de ferro unha brutal política de recortes en todos os ámbitos sen unha oposición reseñábel por parte da esquerda institucional, todo hai que dicilo, é, con diferenza, o gran derrotado, coa perda de máis da metade dos seus escanos.
Queda por ver, unha vez máis, que fai a forza ganadora, o PSOE, e o futuro goberno. Si non avanza con resolución no cumprimento dos compromisos adquiridos que poden supoñer cambios reais na vida da xente, si mantén a ambigüidade actual fronte ás posicións reaccionarias en relación á cuestión nacional, si continúa a súa política de submisión en materia económica, política e militar respecto da UE e o imperialismo yanqui, si non para a privatización de servizos públicos e empeza a aplicar unha política de desenvolvemento industrial e económico controlado polo Estado fronte ao inmenso poder das grandes empresas e entidades financeiras que realmente controlan aínda os seus principais resortes "si a explotación inmisericorde de mozas, mulleres, inmigrantes e maiores continúa, que ninguén se estrañe de que abrirá a porta á besta fascista, que volverá lanzarse ao combate contra o campo popular.
Diciamos no noso comunicado sobre as eleccións: "na situación de crecente competencia interimperialista, e no medio dunha conxuntura económica que se agrava, a oligarquía vai poñer en xogo todos os seus instrumentos para soster -e endurecer canto sexa necesario- o réxime político, co fin de facer fronte ás súas necesidades de reestruturación económica nas condicións máis favorábeis aos seus intereses. E eses instrumentos, que dúbida cabo, inclúen formas e medidas que en pouco ou nada se diferencian do fascismo".
Por parte do social liberalismo e do ciudadanismo, até hoxe todo se limitou a unha mera política de xestos e palabras; ningún dos principais recortes impostos polas forzas que sosteñen o réxime do 78 (incluídos os impostos por gobernos social liberais) foi derrogado: nin as reformas laborais que expandiron o traballo pobre e precario e desprotexeron aos traballadores fronte ao patrón, nin as leis mordaza que limitan e penalizan o exercicio dos dereitos democráticos, nin aquelas normas, como o artigo 135 da Constitución, que suxeitan a nosa economía e o noso futuro ao interese das grandes corporacións nacionais e estranxeiras.
Quedan aínda as eleccións Municipais, Autonómicas e Europeas do próximo 26 de maio, pero que ninguén dubide de que as cuestións transcendentais que impón o réxime monárquico como límite da vida política e de cuxa superación depende a posibilidade de encarar o desenvolvemento dunha política social e de progreso, non se van a resolver só con boas palabras e chamamentos á paz social, ou accedendo a unhas institucións cuxa acción cada vez está máis limitada polas normas xerais do réxime, que condicionan de forma determinante a acción política.
Do PSOE, pouco cabe esperar: un partido suxeito a fortes tensións internas entre a súa dirección nacional e dirixentes territoriais ou baróns, cuxa posición en cuestións transcendentais apenas difire das da dereita reaccionaria, e comprometido activamente no sostén dun réxime, o monárquico, cuxas bases constitutivas impiden obxectivamente desenvolver políticas verdadeiramente progresistas.
Con todo, abundan os datos que apuntan ao crecemento en amplos sectores populares da fartura cun réxime que impide o desenvolvemento de políticas de progreso; crece tamén o apoio a unha ruptura con el que permita avanzar. Cada vez son máis quen opinan que é imprescindíbel avanzar cara á unidade popular en torno a programas de progreso.
E nesta tarefa colectiva, non é menor a responsabilidade, en primeiro lugar, pola súa presenza parlamentaria, de Unidas Podemos, e do conxunto da esquerda e, de modo particular, das forzas de clase. Para lograr a unidade popular fronte ao fascismo non vale escudarse nunha visión canónica e sectaria da política e considerar que unicamente é aceptábel o programa propio de cada forza.
Algo se avanzou: importantes sectores da esquerda política compartimos, malia a dispersión, un programa dirixido á ruptura co réxime monárquico e de loita contra o fascismo rampante.
O determinante nos meses futuros vai ser "avanzar na acumulación de forzas, na mobilización e articulación organizativa dos máis amplos sectores da clase obreira e clases populares, na unidade da esquerda e na unidade popular con obxectivos rupturistas e republicanos, sen o cal non poder facer fronte eficazmente á reacción nin sentar as bases para eliminar os seus alicerces".
O noso Partido fai un chamamento a todas as forzas de esquerda, populares e progresistas a implicarse decididamente nesta tarefa.
¡LOITA UNITARIA CONTRA A REACCIÓN E O FASCISMO!
¡POLA UNIDADE POPULAR!
¡POLA REPÚBLICA POPULAR E FEDERATIVA!
29 de abril de 2019
Secretariado do Comité Central
contacto@pceml.info
http://www.pceml.info/
twitte
Enviado por:
Fernando Ramos Armesto
-fernandoramosarmesto@gmail.com-
11 de maio de 2019 10:25
________
