Xurdimos a favor dunha política xusta, democrática, participativa e sustentábel, responsábel cara o futuro da humanidade e do resto das especies, respectuosa e defensora do medio natural, na convicción de que un outro mundo non só é posíbel senón que é necesario.
Declaración da Asociación "Fuco Buxán" tras a condena ao xuíz Garzón por prevaricación polo Tribunal Supremo.
Mentres que os ollos e oídos do mundo enteiro asómbranse e se escandalizan cunha sentenza - ditada, case en paralelo, con aquela que absolve ao cidadán Camps por delitos relacionados tamén coa Gürtell, condenando ao xuíz Garzón polo "delito" de buscar o triunfo da xustiza, dende a Asociación Fuco Buxán, desexamos falar alto e claro sobre o que parécenos unha "caza do home", no contexto dunhas inadmisibles premisas nun Estado de Dereito.
Son tres as frontes abertas, orquestradas desde foros recoñecibles da dereita máis reaccionaria e ultramontana que busca silenciar unha voz cuxa pretensión non é outra que curar as feridas causadas polos crimes do réxime franquista e acabar cunha corrupción mafiosa instalada no sistema.
Todos os demócratas sentímonos hoxe condenados neste xuízo polo Tribunal Supremo. O xuíz Garzón non está so: o noso respecto e admiración por el e coa súa traxectoria.
Supoñemos que non será desacato preguntarnos neste momento lamentable e grotesco que distorsiona a realidade e mergulla a lei, quen podería garantir a supervivencia do Estado de Dereito neste "mundo do revés", onde castígase aos inocentes e os culpábeis son recompensados?
Pechando o círculo infernal desta condena, uns versos de Brecht ("Loa á dialéctica") que advirten: "Cun paso firme camiña a inxustiza hoxe. Os opresores disponse a dominar dez mil anos máis”, para rematar cunha mensaxe de esperanza: de nós depende que o xamais convértase en hoxe mesmo.
España, aos ollos do mundo faise, unha vez máis e para mal, "diferente". O Ministro de Xustiza ten que poñerse ao fronte do problema e resolvelo.
Mentres tanto, Baltasar Garzón sabe que estamos con el e para el, esixindo xustiza para todos.
A continuaçom reproduzimos o texto que publica o Centro Social A Revolta de Vigo que ao nosso entender reflexa a semblança do que foi e era o Companheiro Martinho.
FALECE O COMBATENTE GALEGO JOSÉ MANUEL SANMARTIM BOUÇA "MARTINHO"
Na manhá do dia 10 acaba de deixar-nos o companheiro José Manuel Sanmartim Bouça conhecido por todos e todas nós como “Martinho”. Home bom e generoso onde os houver. Combatente a vida ou morte pola independência nacional deste País.
Nascido em Fene, milita no nacionalismo galego desde jovem e concentra na sua pessoa um abano de virtudes que é pouco comum encontrar reunidas numha mesma pessoa: singelo, generoso, inteligente, entregado absolutamente aos demais, franco, humilde, combativo...
Será essa profunda humanidade a que leve este trabalhador da Bazán de olhada cristalina e sorriso doce a incorporar-se desde jovem à luita nacionalista na AN-PG e a INTG e, com o tempo, assumir os compromissos mais altos no combate ilegal contra a opressom nacional. Correm tempos de reconversom industrial e evidenciam-se os efeitos da integraçom da Galiza na CEE. As convulsons no País refletirám-se também no campo nacionalista.
Martinho incorpora-se ao Exército Guerrilheiro do Povo Galego Ceive (EGPGC) desde os seus começos. Detido numha tentativa de expropriaçom bancária para o financiamento da luita ilegal independentista, ingressa na cadeia sob a condiçom aparente “delinquente comum”. Será em 5 de Fevereiro de 1987 quando no processo que se celebra na Audiência Provincial da Crunha contra ele, Manuel Chao do Barro e Jaime Castro Leal que anuncie publicamente a sua militáncia no EG e seja expulso da sala entre berros de Viva Galiza ceive! Umha recente “reportagem” da TVE destinada à intoxicaçom anti-independentista imortaliza esse momento em que o nosso companheiro, punho em alto, é desalojado por vários polícias.
Tempo depois, sae em liberdade para incorporar-se à clandestinidade num compromisso independentista em que assume todas as consequências. Em Maio de 1988 é capturado de novo no Canhom do Sil junto a outros militantes do EG que se refugiaram na Ribeira Sacra para fugirem da vigiláncia policial. Torturado, ingressa de novo em prisom onde permanece durante 8 anos nos centros de extermínio de Pereiro de Aguiar, Herrera de la Mancha e Alcalá-Meco. Ali Martinho é activo militante no combate da repressom carcerária, participando em chapeios, greves de fame, etc.
De volta ao País, participa nas Juntas Galegas pola Amnistia (JUGA), colabora com a Fundaçom Artábria e alenta o desenvolvimento dumha nova geraçom de independentistas que se incorpora à luita através da AMI. A sua naturalidade e humildade converterám-no rapidamente em referência para toda essa geraçom que tivo o privilégio de compartilhar a sua presença e ouvir o seu conselho sempre humilde.
Ciente da necessidade de unidades independentistas amplas, participa inicialmente no Processo Espiral (2001), mas, com um significativo contingente de militantes, abandona 4 anos depois a organizaçom resultante do processo desde posiçons críticas com a sua linha política e prática social. Incorpora-se assim nesse ano ao colectivo independentista Espaço Irmandinho. Desde 2007 participa e colabora com a iniciativa popular autodeterminista Causa Galiza desde as comarcas da Marinha e Trasancos entre as que repartia o seu tempo.
Praticante da solidariedade na sua dimensom mais ampla, Martinho contribue também com o organismo popular anti-repressivo Ceivar, participa nas Marcha pola Liberdade para reivindicar a repatriaçom e a excarceraçom d@s pres@s independentistas e fai parte nos últimos anos das listagens de visitas carcerárias dumha nova geraçom de presos e presas independentistas que, como ele no seu dia, conhecem hoje o cárcere e a dispersom.
A sua perda deixa-nos um vazio e umha ausência impossíveis de encher. Umha ausência ainda impossível de acreditar quando pensamos a luita e o país sem a sua presença. Martinho foi, é e será para todos e todas nós um exemplo luminoso desses homes e mulheres nos que cristaliza a decisom de ser de todo um povo.
Alguém dixo um dia de chuva, quando despediamos a Ramom Muntxaraz, que o ceu da Galiza chorava polo Moncho. Hoje, esse mesmo ceu, e muitas e muitos de nós, choramos porque nos deixa um dos melhores.
A nossa melhor homenagem, reproduzir o seu exemplo.
Escoitar o nome de José Antonio Labordeta é escoitar música, versos, literatura... É escoitar liberdade. Con Aragón sempre na súa mente e na súa voz, este home de esquerdas nacido en Zaragoza e coñecido cariñosamente como 'o avó' deixa unha pegada indeleble na España da esperanza, da reivindicación. Unha pegada que se volve moito máis profunda na súa terra, en Aragón.
Nacido no seo dunha familia de marcado carácter republicano e de esquerdas, veu ao mundo o 10 de Marzo de 1935 nun vello caserón da rúa Bo Pastor de Zaragoza.
Quinto de seis irmáns, tivo unha infancia difícil, pero tamén feliz. Marcado polo medo e a represión, os seus amigos e as súas ansias de liberdade equilibraron a balanza durante os primeiros anos da súa vida. A Guerra Civil tocou á súa familia, que rexentaba o colexio Santo Tomás de Aquino, máis concretamente ao seu pai. Profesor de Latín, foi detido ao comezo da contenda e foille retirada a súa cátedra para sempre. No entanto, o pequeno Labordeta conseguiu ter unha educación lonxe dos principios franquistas no colexio Alemán de Zaragoza.
Aínda que durante a súa nenez non se consideraba bo estudante, o referente do seu irmán Miguel sempre estivo presente. Considerado por moitos un dos grandes poetas do século XX, a influencia deste na persoa e a literatura do cantautor aumentou tras falecer o seu pai en 1959. Nese momento, Miguel Labordeta toma as rendas do colexio familiar e José Antonio empeza a desenvolver o seu don para as letras. Influído por César Vallejo, León Felipe e, como non, polo seu irmán, viron a luz os seus primeiros versos, recollidos na revista do colexio, 'Samprasarana'. Tamén foi a man de Miguel a que lle conduciu aos faladoiros Niké. A súa morte o 1 de agosto de 1969 foi un gran golpe.
Tras finalizar o bacharelato no colexio da súa familia, decide probar sorte coa carreira de Dereito. No entanto, dous anos despois cambia de rumbo e entra na facultade de Filosofía e Letras. En 1960 finaliza os estudos cunha escasa asistencia a clase e, a partir dese momento, enfoca a súa vida profesional cara á docencia "en 1964 saca as oposicións de catedrático de instituto en Xeografía e Historia". ... Logo de máis 20 anos dando clases, en 1985 pide unha excedencia para poder dedicar todo o seu tempo á música, a literatura e o xornalismo.
"Haberá un día en que todos / Ao levantar a vista / Veremos unha terra / Que poña liberdade". Sempre levou Aragón nos seus poemas, nas súas notas, nas súas reivindicacións. Foi a súa paixón e a súa obsesión. Nunca cesou na súa loita por sacalo do anonimato. Inesquecible é o seu 'Canto á liberdade', un auténtico himno 'non oficial' para a Comunidade.
A paixón pola súa terra compartiuna con Juana de Grandes, a muller coa que casou en 1963. Tamén dedicada á docencia "impartía clases de Latín", ambos conseguiron praza no instituto de Teruel Ibáñez Martín. Alí permaneceron durante seis anos, antes de regresar de novo ao seu Zaragoza natal.
A finais dos 60 entra no mundo da música xunto a Joaquín Carbonell e Cesáreo Hernández. A súa voz rasgada escoitouse por primeira vez en 'Andros II', composto por catro cancións e secuestrado polo Goberno nese momento. No 74 chegou o famoso 'Cantar i calar' e un ano despois 'Tempo de espera', onde está incluído o xa mítico 'Canto á liberdade'. A súa traxectoria musical seguiu ao longo de toda a súa vida con traballos como 'Cancións de amor' (1993), 'Reconto. Labordeta en directo' (1995), 'Paisaxes' (1997) ou 'Coa voz ao lombo' (2003).
Outra da facetas que desenvolveu foi a de xornalista. Entre 1958 e 1959 dirixiu a revista 'Orejudín' e a finais dos 60 colaborou na xestación do quincenario 'Andalán' que finalmente chegou aos quioscos en 1972. Eloy Fernández e outros intelectuais do momento estiveron xunto ao cantautor neste proxecto. Tamén publicou varios artigos noutros rotativos como 'O Día de Aragón' ou 'Diario 16'. No entanto, non se limitou aos medios escritos, nin a pequena nin a gran pantalla resistíronselle. Imposible esquecer 'Un país na mochila'.
Aínda que el mesmo chegou a recoñecer que houbo un tempo no que a ditadura fixo que se esquecese de rir, o seu carácter reivindicativo e as súas ideas fixéronlle formar parte do PSA . No entanto e a pesar da súa loita e a súa implicación política, a evolución da transición chegou acompañada do escepticismo. En 1983 desaparece o PSA e tres anos despois nace a Chunta Aragonesista (CHA), partido nacionalista aragonés. En 1999 é elixido deputado ás Cortes de Aragón por CHA e en 2000 convértese en deputado no Parlamento como representante de devandito partido.
