Argumentos contra o "bombardeo humanitario" en Libia

Ante feitos como o ataque militar a Libia por parte das potencias do eixo EEUU - Francia - Reino Unido (perdón, "das potencias aliadas"), certo sector do que moitos consideran ?a esquerda? en España estase espindo para copular co establishment político-económico. Mostran as súas vergoñas tanto medios de comunicación como El País e Público, o seu padriño político -o PSOE- outros partidos como ICV e ERC, futuras formacións políticas como EQUO, sindicatos como UGT e CCOO e diversas personalidades e intelectuais.

O cebo para lexitimar o ataque é, nesta ocasión, unha resolución de Nacións Unidas ambigua nos seus termos: "Autoriza aos Estados Membros a (...) que adopten todas as medidas necesarias (...) para protexer aos civís e as zonas poboadas por civís que estean baixo ameaza de ataque na Jamahiriya Árabe Libia, incluída Benghazi, aínda que excluíndo o uso dunha forza de ocupación estranxeira de calquera clase (…) ". "Todas as medidas necesarias" inclúe, segundo a interpretación dos países atacantes, os bombardeos sobre Libia, o cal é contraditorio posto que o uso de bombas garante a morte dun número de civís que dependerá da intensidade e duración dos ataques. Bombardear ao exército libio, pero tamén e inevitablemente aos civís non é a mellor forma de protexelos, e na resolución -evidentemente- non se distingue entre civís rebeldes e prol-Gadafi. Un argumento tan sólido como este non é considerado hoxe por quen tacharon de manipuladores a aqueles que xustificaban o ataque a Iraq por estar amparado -dicían- en tres resolucións da ONU; 1441 (1), 1483 e 1511.

O diario Público esforzouse en pór distancia entre os argumentos para atacar Iraq e Libia. Público distingue "As cinco diferenzas entre Iraq e Libia" sen mencionar as similitudes pero afirmando que "son poucas".

Afírmase que "o mandato da ONU é legal"; que hai un "amplo consenso no Congreso"? (2), pois só se recolleron os votos en contra de EU e BNG; que os españois non se sitúan en contra -"sen rexeitamento popular"-; que a motivación é "protexer aos civís" e que "non haberá invasión".

Público esquece máis diferenzas: entón gobernaba o PP e agora faio o PSOE. Entre 2002 e 2003 lanzouse unha campaña mediática polo NON auspiciada polos medios afíns ao PSOE e pola esquerda. Como ben di Público sobre o momento previo á guerra de Iraq, "(…) En outubro de 2002 (…) un 66,2% dos enquisados afirmaba rexeitar a participación de España no conflito. En febreiro de 2003, a cifra subira ao 90,8% (…)". Agora todos os medios de masas de España sitúanse a favor da mesma, con máis ou menos matices, e nin sequera houbo tempo para difundir os argumentos en contra.

Aínda así, Público asegura que non hai rexeitamento popular cando o CIS non publicou enquisa algunha respecto diso. Curioso que lendo outra noticia do mesmo diario atopemos unha enquisa con máis de 3500 votos onde á pregunta "Estás a favor, ou en contra da acción aliada"? o 71,68% vota "en contra" (3).

Hai moitas discrepancias sobre se os bombardeos "aliados" son unha "medida necesaria" para evitar as mortes civís. Garantir o espazo de exclusión aérea podería ser suficiente, tendo en conta que o exército de Gadafi replegouse ás cidades. Non en balde, o secretario xeral da Liga Árabe, Amr Moussa, afirmou fai uns días: “o que está pasando en Libia difire do obxectivo de impor un espazo de exclusión aérea. Os países árabes queren a protección dos civís non o bombardeo a outros civís“.

Hai, ademais, outras similitudes entre Libia e Iraq:

O obxectivo da resolución de Iraq pretendía supostamente salvagardar a vida de civís que puidesen ser atacados por armas de destrución masiva, logo de atopalas, claro senón para que pretendían localizarse? Naquela ocasión, como agora, o obxectivo só pretendía conseguir a aprobación da opinión pública.

O apoio que Occidente deu a Gadafi nos últimos anos, do mesmo xeito que a outros réximes "amigos". Libia comprou armas a todos os gobernos de países que agora se lle enfrontan, incluído o español, que exportou a Libia equipamento militar por valor de 6,8 millóns de euros durante o primeiro semestre de 2010. Iraq tamén era un fiel aliado do norte antes de entrar no "eixo do mal".

Mais hai máis argumentos que levan a cuestionar a "operación" (non cirúrxica) dos países agresores:

A primeira, que se emprendeu a "solución" militar sen esgotar antes as vías diplomáticas. Medvédev en Rusia e Chávez en Venezuela ofreceron unha solución negociada do conflito en Libia se ser escoitados.

A segunda, que nin sequera se probou aínda o suposto "xenocidio", ou exterminio planificado labor polo exército de Libia por orde de Gadafi (4).

A terceira, que resulta pouco crible o obxectivo das forzas "aliadas" tendo en conta a súa pasividade ante matanzas pasadas en rexións sen recursos naturais ou enerxéticos valiosos: Ruanda, Palestina, Chechenia, Kurdistán, etc. Parece que máis ben se pretende o control geoestratéxico de Libia mediante a substitución dos seus actuais dirixentes, perigosos para os intereses económicos occidentais (5) por monicreques que ofrezan condicións vantaxosas ás compañías petrolíferas de EEUU, Francia, Reino Unido, España (6), etc.

A cuarta, que ata agora se observa un escandaloso dobre linguaxe no ataque a Libia e a tolerancia e apoio a réximes como o de Bahréin ou Iemen, onde moitos manifestantes morren ou desaparecen estes días.

Notas.-

(1) "Recorda, neste contexto, que advertiu reiteradamente ao Iraq que, de seguir infrinxindo as súas obrigacións, exporase a graves consecuencias". http://daccess-ods.un.org/TMP/4409109.05599594.html
(2) Diferenza resaltada noutra noticia do diario: "O 99% do Congreso ratifica a misión de España en Libia". http://www.publico.es/espana/367464/o-99-do-congreso-ratifica-a-mision-de-espana-en-libia
(3) http://www.publico.es/espana/367464/o-99-do-congreso-ratifica-a-mision-de-espana-en-libia
(4) http://www.rebelion.org/noticia.php?ide=124900
(5) "Libia: Gadafi considera nacionalizar compañías petroleiras" (2009) http://www.energy-pedia.com/article.aspx?articleid=133583
(6) Repsol xógase 30.000 millóns de euros no petróleo de Gadafi.
http://www.rebelion.org/noticia.php?ide=124814

Fonte: Diseccionando a El País e a outros medios
_____________

Libia, esquerda e rebelión, ... por Marcos Ávila

Por Marcos Ávila [*]

29.03.2011

Na confrontación que nos separa na esquerda respecto de Libia hai tres clases de interrogantes que constitúen campos de confrontación:

• Cal é a proporción de realidade e de fraude nas denuncias contra Gaddafi?

• Quen son e que buscan dentro do bando que chaman "a rebelión" no leste de Libia?

• Quen son e que pretenden no bando do que se chama os aliados, a coalición, a operación humanitaria en Libia ?

e uns cantos etcs, eufemísticos.

Para empezar hai actualmente unha guerra civil en Libia, pero non había unha guerra desta clase en Libia fai un mes, unha clase de guerra con dous bandos libios armados enfrontándose entre si.

O argumento central para defender os bombardeos é que Gaddafi enfilou os seus tanques cara a Benghazi e os avións da OTAN empezaron os seus ataques "para deter a masacre que ía perpetrarse".

Logo, se xa houbera unha masacre de parte do exército libio, ou de mercenarios, ou de milicianos, calquera fose o nome que se dió a esta nova corporación do elusivo eixo do mal, iso non o puidemos comprobar, ata o día de hoxe, con ningunha información ou proba realmente crible. E se non ¡por favor!: mostren os datos fiables referentes a esta situación en que se basearon todas estas argumentacións que se esgrimiron e esgrímense para iniciar e continuar unha guerra humanitaria. O que está probado é que os enviados da UE que acudiron a Libia a ver no terreo que estaba sucedendo, volveron antes da reunión do Consello da UE sen datos que ratificasen realmente a ocorrencia real deses supostos feitos. O secretario da ONU non presentou finalmente na última reunión do Consello de Seguridade o informe dos enviados especiais que despachara a Libia. En ambos os casos díxose que non tiveran tempo de comprobar sobre o terreo a realidade ou non desas masacres. A un mes de iniciadas as operacións de guerra, primeiro encubertas, e agora con bombardeos masivos, nin os medios, nin as fontes alternativas, nin a ONU, nin os gobernos envolvidos na campaña guerreira, nin ningún dos sostenedores da legalidade, racionalidade, proporcionalidade, nin toda a franxa de sostenedores da existencia de "causas xustas" mostraron proba algunha crible de toda a gama das aseveracións xustificantes que sosteñen esta nova guerra de conquista. As probas mostradas resultaron ser, ata agora, falsificacións bastas. Non hai fotos nin vídeos que evidencien, sen a axuda de epígrafes ou comentarios maliciosos, que existan as amentadas e dadas por realizadas, "masacres contra a poboación civil a mans do exército Libio ou milicianos adictos a Gaddafi". O peliagudo do caso é que esta campaña de desinformación, esta cadea de irreflexivos feitos consumados en secuencia cega e expansiva calou fondo en boa parte da poboación que, fronte á guerra de Iraq, en cambio, soubo distinguir a palla do trigo. A novidade, pode ser por isto, é que agora moitos dos medios que entón se situaron contra Bush, Blair e Aznar naquela guerra (por distintas razóns, todas entendibles desde os intereses que representan) agora en cambio desprazáronse cara ao acompañamento á aventura do novo trío Obama, Cachorro Blair e Napoleón Sarkozy.

Logo, resumiento os datos que se necesitarían para dirimir o campo de controversias na esquerda, habería que centrarse na proporción de realidade e fraude que hai nas argumentacións de masacre contra civís que sustentan esta guerra. Hai que preguntar, preguntarse, con asiduidade, en todas as fontes fiables:

• onde están as probas visuais das masacres do exército libio contra a poboación civil?

• onde están as probas da existencia dunha onda de mercenarios estranxeiros chegados a Libia para atacar a este pobo?

A única onda de mercenarios estranxeiros cara a Libia parece chegar desde o ceo occidental. A proporción de mercenarios estranxeiros no exército de Libia é algo que habería que estudar con xusta atención, á vez que a comprobación dos mecanismos de contratación de civís para integrar milicias en campañas no estranxeiro que realiza EEUU, por exemplo, onde ocorre que a proporción de latinos e negros despregados nos seus exércitos de conquista no Medio Oriente é llamativamente superior á proporción desas poboacións no interior do país. O resto da tropa contratada, á que non se chama mercenaria neste caso, aínda que están alí como resultado de vistosas e ás veces fraudulentas campañas de recrutamento, está constituído maioritariamente por mozos desempregados de estados coa economía moi deprimida, parados crónicos. A existencia de feitos similares en países como España, sen ir máis lonxe, tamén tería que terse en conta cando se asumen tan livianamente os cualificativos de "mercenarios" que os medios endilgan só aos estados díscolos, dubidosos, remisos, pechados, non compracentes.

A outra esfera que nos enfronta na esquerda en canto a Libia é quen son e que buscan dentro do bando que chaman "a rebelión" no leste de Libia? Hai publicacións que describen a composición do Consello Nacional de Transición como un equipo de avogados e profesores defensores dos dereitos humanos e outras personalidades intachables que están nas sombras, pola súa seguridade, din. O inevitable con todo é constatar que entre os seus dirixentes máximos revistan os recentes ex ministros de Xustiza e Interior de Gaddafi, así como notorios xenerais e outros altos mandos pasados repentinamente á oposición. Todo isto no medio de crecentes informacións que publican ata os medios preponderantes sobre a existencia previa en Libia, previa á asonada ou rebelión, dun exército occidental de espías de elite que parecen estar preparando o terreo, planeando, elixindo os obxectivos militares, chantajeando, espiando, subornando. A rebelión de Benghazi comezou de acordo á mesma infomación dos medios dominantes, con sincronizados asaltos e ataques contra postos de policía e arsenais do exército libio, por parte de civís armados, e non coa arremetida de tropas de Gaddafi contra a poboación civil. De feito as tropas de Gaddafi tardaron bastante tempo en reaccionar. As primeiras transmisións en directo describían con detalle este tipo de escenario, reivindicándoos como unha rebeldía popular lexítima. A diferenza é que moitos de nós cremos que unha clase semellante de rebeldía pode chegar a ser lexítima mentres que os que sostiñan nese momento a súa lexitimidade, nunca xustificarían un alzamento armado, se non fose este un alzamento preparado por unha potencia estranxeira contra un goberno non adicto. Ademais deste grupo constituído por recentes ex funcionarios e militares do goberno de Libia, revista no bando "rebelde" todo un abanico de comerciantes e empresarios inimigos da utilización demagóxica, por parte de Gaddafi, dos recursos petroleiros do país. Alzáronse contra a dilapidación das entradas petroleiras en programas de retornos sociais, cando estes recursos poderían contribuír mellor a encher as súas arcas e as dos seus amigos europeos. Hai unha entrevista a unha socióloga mallorquina que parece unha testemuña de primeira man confiable, porque está en contacto con xente en Libia e reside nese país parte do seu tempo. Ela detalla con vivacidad algúns dos emprendimientos dilapidatorios que levou adiante Gaddafi. Por exemplo, a concesión xenerosa de préstamos para proxectos a xente que en Europa non conseguiría que lle pospuxesen un mes o pago das súas débedas: o que tanto enoja á UE, a USA e ao FMI. (http://www.kaosenlared.net/noticia/...)

Outro connotado grupo integrante desta "rebelión" está ligado aos Irmáns Musulmáns, curmáns dos de Exipto, creados por EEUU para embestir a Nasser na época das nacionalizacións nese país. Qatar, financia á rebelión en Benghazi, segundo informacións pasadas entre liñas polo diario The Guardian. Ninguén dubida de que un goberno autoritario xera unha oposición lexítima, que Gaddafi exerceu o poder con autoritarismo, que hai sectores englobados na rebelión que teñen obxectivos que poden compartirse desde unha visión realmente democratizadora, popular. Pero ese non é o obxectivo dos que manipulan a "rebelión" desde o interior e desde o exterior para crear unha cabeza de ponte que lles permita, en primeiro lugar dividir a Libia co obxectivo de acceder, sen os obstáculos que lles opón un gobernante "díscolo", e a través dun goberno monicreque, aos recursos dun país rico en petróleo. Trátase dunha transición cara a un goberno monicreque como os que instalaron en Iraq e en Afganistán, como os que perpetuaron en Exipto e Tunisia, tras os sofocones das revoltas. Gobernos monicreques como os que representan case todos os estados árabes, que para probar a súa condición de monicreques, acompañaron, para darlle a cor local á legitimización desta guerra humanitaria, a esta coalición de arroxados e arrodillados.

Para rematar, e aínda que pareza redundante, quen son e que pretenden no bando que chaman "os aliados, a coalición, a operación humanitaria" en Libia? En Rebelión do día sábado 26 de marzo aparece un artigo que critica aos que enfrontan a guerra contra Libia cunha cita de Lenín, para defender o seu compromiso coa invasión a Libia, partindo do paralelo co compromiso no acordo de Brest-Litovsk E cita a Lenin "Rexeitar compromisos ’por principio’, rexeitar a validez dos compromisos en xeral, non importa de que tipo, é infantilismo, o que resulta difícil sequera consideralo seriamente?" O paralelo evidencia a culpa que senten os defensores deste ataque, os comprometidos con esta aventura imperial, que asocian o seu compromiso co acordo que a revolución rusa fixo, para frear unha fronte de batalla (Alemaña) mentres debilitada, enfrontaba a contrarrevolución interna e externa por outros varios flancos. Lenín tamén dicía que fronte a un feito novo, cuxo contido histórico ou político non se podía aclarar inmediatamente el aprendera a preguntarse, a quen beneficia isto? A contestación tería que ser demoledora para os que piden rebaixar as críticas á nova guerra do Imperio, porque é evidente. Quen son e que pretenden os dirixentes políticos que se lanzaron esta nova aventura é patéticamente evidente desde as súas respectivas situacións persoais e políticas, como desde o depredador voo dos Estados Voitres aos que representan.

Esquerda é un termo que a dereita neoliberal, medidamente cívica e constitucional, hase fagocitado. Para os que a esquerda está enmarcada nunha sociedade democrática e civil, dirixida por un goberno democrático e civil que se centre no desenvolvemento económico, na construción da sociedade civil e institucións civís e un sistema multipartidista que respecte os acordos internacionais, que loite contra o terrorismo, que respecte todas as relixións e etnias, cunhas eleccións parlamentarias e lexislativas libres e xustas, é bo que perciban que estas son palabras textuais pronunciadas polo líder do Consello Rebelde de Transición Cara á Ortodoxia Neoliberal, Mustafa Abdel Jalil, o excesivamente recente ex ministro de Xustiza libio, o cal agora perfila a súa rebeldía como un demócrata aceptable para a conciencia occidental. O termo rebeldía é, ademais, outra nova adquisición que a omnipresente e omnívora cultura neoliberal incorporou recentemente á súa retórica de lavado da ideoloxía. E hai que coidar que non fagociten o termo.

[*] Marcos Ávila,
http://marcosavilaenblog.blogspot.com/

Fonte: tercerainformacion.es

_____________

Parte de guerra, ... por Lupe Ces

A umha semana da declaraçom de guerra e entrada em acçom por parte do exército do império sobre Líbia, o parte de guerra arroja o seguinte balance:

• Podem-se contar por milhares as baixas no bando democrático. Cada dia mais pessoas som vítimas da crença de que a força e a destruçom servem para arranjar os conflitos. Estas vitimas o som sobre todo polo efeito do gas deturpador que desde distintos frentes informativos se lançam contra umha povoaçom desprotegida ante a manipulaçom informativa.
  
  
• Em quanto aos efetivos do bando democrático, a situaçom empeora por momentos. Umhas forças já moi debilitadas pola política de pactos e polas presions e chantagens das forças económicas imperiais, sobre todo em quanto efetivos sindicais e unidades políticas se refere, forom reduzidas ao mínimo desde os primeiros ataques. No caso do estado espanhol, a frente de defensa democrática, o parlamento, ficou só com tres efetivos em activo, pertencentes às brigadas do BNG e IU.
  
  
• Às possibilidades de reorganizaçom das forças democráticas vam necessitar dum grande esforço. A umha clarisima desventaxa de médios, une-se as diferenças que emergem entre os distintos grupos condenados a um entendimento ou a umha vitoria sem resistência por parte das forças imperiais. Começa a ver-se ainda assim, uns primeiros movimentos de recuperaçom em espaços tradicionalmente dominados polas forças democráticas, como som as ruas dalgumhas cidades, que acolhem estes días mobilizaçons e protestas.
  
  
• As posicións ofensivas das grandes coorporacións energéticas e da industria militar, pola sua parte, avançam sem apenas resistencia e sem que se tenha conhecemento de nengumha baixa ou danos sofridos.

Galiza 26 de Março de 2011

Blogue pessoal:
http://lupeces.blogspot.com/

Lupe Ces

-lupeces@gmail.com-

26 de março de 2011 13:55

____________________

Que ocorre en Libia? - Vídeo - Entrevista a Leonor Massanet

O programa de Radio "Café Estéreo" entrevista a Leonor Massanet, unha psicóloga española que leva 5 anos visitando Libia con frecuencia.

O meu amor a este marabilloso, máxico e gran descoñecido país. Se queres saber máis ou preguntarme algo: leonormassanet@gmail.com


Fonte: http://www.youtube.com/user/LibreRed

Blogue persoal de Leonor Massanet:
http://leonorenlibia.blogspot.com/
______________________

Comentario '12' - "Agresión Imperial" a Libia - Enlaces

Comentario '12' da nova que publica o xornal dixital estatal "Público" nun dos artigos sobre a "Agresión imperial" a Libia, onde as 21:39 do Luns 21 de Marzo de 2011, xa hai uns 546 comentarios de persoas rexistradas. Estes comentarios supoñen un auténtico debate popular sobre a situación en Libia. Polo seu interese publicamos en Ártabra 21 o Comentario '12' que se repite no '24', pois pretende dar unhas claves dun proceso de preparación da "Agresión Imperial" a Libia. Os interesantes enlaces amosan unha realidade que abre os ollos logo de que os medias convencionais privados persistiran nunha campaña de mentiras e manipulacións. Quen queira investigar, aquí ten um filón. Os enlaces están en inglés quen non coñeza o idioma, pode utilizar o Google Translate para traducir as web ao Galego.

Comentario '12', por ignatiusreilly ,
[para acceder a este enlace hai que estar rexistrado en "Público"].

20-03-2011 11:04

Se profundamos nos motivos desta "revolta popular", podemos mirar na seguinte páxina web: http://www.energy-pedia.com/

Trátase dunha web dirixida a persoas interesadas no mundo dos grandes negocios relacionados coa enerxía. Nela hai unha completa recompilación de noticias para investidores e empresarios do sector. Se pulsamos na marxe, accederemos ás News by region, desde onde podemos buscar noticias sobre Libia para un determinado ano. Interésannos as noticias desde 2009 ata hoxe. Se lles damos unha ollada rápida observaremos que menudean as que se refiren a novos achados petrolíferos en diversas rexións, tanto do deserto como do mar. Tamén, sobre todo conforme máis nos achegamos aos nosos días, figuran noticias sobre rescisións de contratos de explotación a diversas compañias. Hai un grupo de noticias moi curioso que vai desde mediados do ano 2010 ata case o día de antes da revolta nas que se nos conta que BP non fai máis que pospor a prospección marítima que estaba anunciada para 2010. Certamente, isto non é unha proba fehaciente de que BP xa sabía que ía haber unha revolta en Libia, pero desde logo trátase dunha notable casualidade.

Pero as noticias que máis nos interesan eu creo que son estas tres:

http://www.energy-pedia.com/article.aspx?articleid=133583 : Gaddafi estuda a nacionalización das compañias petrolíferas extranxeiras.

http://www.energy-pedia.com/article.aspx?articleid=133919 : Gaddafi instou aos libios a que apoien o seu plan para recuperar os ingresos do petróleo.

http://www.energy-pedia.com/article.aspx?articleid=134161 : O Congreso retrasa o plan de reparto de petróleo de Gaddafi.

Vemos como a oposición a Gaddafi xorde precisamente de entre as elites políticas e non do pobo. Vemos como o Congreso Popular logra aprazar uns meses o plan de Gaddafi de repartir a riqueza directamente ao pobo, unha vez nacionalizado o petróleo. E vemos como tras eses meses, aparecen grupos armados dirixidos por un ex-ministro afirmando representar ao pobo.

Alguén pode crer que o pobo libio se vai opor a este plan, vai levantarse en armas para pedir a cabeza de quen se atreveu a propor a nacionalización do petróleo e a repartición directa dos seus beneficios a todos os libios?

Lendo estas noticias pode aínda manterse que as revoltas en Libia, ou mellor devandito, que o golpe de estado en Libia, é popular e xustificado

Fonte: http://www.publico.es/internacional/367078/en-directo-la-coalicion-reanuda-los-bombardeos-sobre-tripoli
___________________________

Revolta árabe: o presidente líbio, rumo ao precipício?, ... por Robert Fisk

Há alguns dias, enquanto o coronel Kadafi enfrentava a ira do seu povo, ele se reuniu com um velho conhecido árabe e passou 20 minutos de quatro horas perguntando-lhe se conhecia um bom cirurgião plástico para levantar as bochechas. É – tenho que dizê-lo tratando-se deste homem ? – uma história verdadeira. O ancião não tinha um bom aspecto, com o rosto inchado. Parecia a face de um louco, um ator de comédia que entrou na tragédia em seus últimos dias, desesperado pela última maquiagem, a chamada final para a porta do teatro.

Robert Fisk [*]
24.02.2011

Então também o velho, paranoico e lunático zorro da Líbia – o pálido, infantil ditador nascido em Sirte, dono de sua própria guarda pretoriana feminina e autor do ridículo Livro Verde, que uma vez anunciou que chegaria com seu cavalo branco a uma cúpula dos não alinhados em Belgrado –vai cair por terra. Ou já caiu. Na noite de segunda, o homem que vi pela primeira vez há mais de três décadas, saudando com solenidade uma falange de homens rãs uniformizados de preto que marchavam derretendo as nadadeiras no pavimento ardente da praça Verde em uma noite tórrida de Trípoli, durante um desfile militar de sete horas, parecia estar a caminho do fim, perseguido – como os ditadores da Tunísia e do Egito –por seu próprio povo enfurecido.

As imagens no Youtube e no Facebook relatam a história com um realismo granulado e opaco, a fantasia trocada por incêndios e quartéis de polícia em chamas em Bengasi e Trípoli, por cadáveres e homens armados, por uma mulher que se inclina com a pistola na mão desde a porta de seu automóvel, por uma multidão de estudantes –seriam leitores da literatura do tirano? – fazendo em pedaços uma réplica de seu espantoso livro. Tiros, chamas e gritos pelo celular: o epitáfio de um regime o qual todos apoiamos de quando em quando.

E aqui, só para focar nossa mente no cérebro de um desejo excêntrico, vai uma história verdadeira. Há alguns dias, enquanto o coronel Kadafi enfrentava a ira do seu povo, ele se reuniu com um velho conhecido árabe e passou 20 minutos de quatro horas perguntando-lhe se conhecia um bom cirurgião plástico para levantar as bochechas. É – tenho que dizê-lo tratando-se deste homem ? – uma história verdadeira. O ancião tinha um mau aspecto, com o rosto inchado, simplesmente a face de um louco, um ator de comédia que entrou na tragédia em seus últimos dias, desesperado pela última maquiagem, a chamada final para a porta do teatro.

Nesta hora, Saif al-Islam Al-Kadafi, fiel recriador de seu pai, teve que entrar em cena enquanto Bengasi e Trípoli ardiam e ameaçar com caos e guerra civil se os líbios não voltassem para a casa. Esqueçam-se do petróleo, do gás, anunciou este bobalhão abastado. Haverá guerra civil. Acima da cabeça do amado filho na televisão estatal, um Mediterrâneo verde parecia emanar de seu cérebro. É um bom obituário, se pensamos bem, para quase 42 anos de governo de Kadafi.

Não é exatamente como o rei Lear, quando ameaçava fazer tais coisas -sejam quais forem, não sei-, e que serão o terror da terra, mas sim como outro ditador em um bunker diferente, convocando exércitos diferentes que o salvaram em sua capital e colocando a culpa de sua própria calamidade nos ombros de seu povo. Mas esqueçam-se de Hitler: Kadafi seguiu uma carreira solo: Mickey Mouse e profeta, Batman e Clark Gable, Anthony Quinn no papel de Omar Mukhtar, em “O Leão do Deserto”, Nero e Mussolini (versão 1920) e, ao fim, inevitavelmente, o maior ator de todos: Muammar Kadafi.

Escreveu um livro intitulado “Fuga do inferno e outros contos”, muito apropriado para as infelizes circunstâncias atuais, e exigiu uma solução de um só Estado para o conflito palestino-israelense, que seria chamado de Israeltina.

Pouco depois expulsou a metade dos palestinos residentes na Líbia e disse a eles para marchar na direção de sua terra perdida. Abandonou ruidosamente a Liga Árabe por considerá-la irrelevante –um breve momento de sensatez, é preciso admiti-lo– e chegou a uma cúpula no Cairo confundindo deliberadamente a porta de um banheiro com a do salão de conferências até que o califa Mubarak o conduziu com um sorriso que denunciava sofrimento.

Se o que testemunhamos é uma verdadeira revolução na Líbia, logo poderemos –se os empregados das embaixadas ocidentais não chegarem antes e cometerem um pouco de pilhagem séria e desesperada– procurar nos arquivos de Trípoli e ler a versão líbia sobre o atentado contra o vôo 722 da UTA, em Lockerbie, sobre as bombas na discoteca de Berlim, em razão dos quais muitos civis árabes e a própria filha adotiva de Kadafi morreram nos ataques vingativos dos Estados Unidos, em 1986; sobre o fornecimento de armas para o IRA e os assassinatos de opositores dentro e fora do país; sobre o assassinato de um policial britânico; sobre a invasão ao Chade e as negociações com magnatas petroleiros britânicos (recaia a desgraça sobre nós neste ponto); a verdade acerca da grotesca deportação de Al Megrahi, o suposto autor do atentado em Lockerbie, demasiado doente para morrer, que talvez pudesse hoje revelar alguns segredos que o zorro da Líbia –junto com Gordon Brown e o procurador geral da Escócia , porque todos são iguais no cenário mundial de Kadafi– prefeririam que não soubéssemos.

Fonte : Página/12

Tradução para Carta Maior: Marco Aurélio Weissheimer -23.02.2011

[*] Robert Fisk -Maidstone-Inglaterra, 1946, é xornalista e escritor inglés. Correspondente en Oriente Medio para o periódico británico "The Independent" e columnista do xornal "Público". Está casado coa xornalista americana Lara Marlowe. Vive en Beirut, Líbano, onde reside desde hai máis de 25 anos.   Escribiu sobre os conflitos de Irak e afganistan [wikipedia].

Enviado por:

Carta Maior

-cadastro@cartamaior.com.br-

23 de fevereiro de 2011 23:45

_________________