Xa somos delito: os xogos do fame
Por Rafael Cid [*]
03.04.2015
A piques de entrar no corpo a corpo electoral que debuxase o novo mapa político estatal, autonómico e local dos próximos catro anos, o Partido Popular no goberno acaba de lanzar un órdago para contentar aos falcóns da formación. Pero non se trata só dunha concesión para consumo interno. Coa aprobación das "leis mordaza" (son tres en esencia e unha en persoa) o executivo manda tamén unha mensaxe aos poderes fácticos compinchados (económicos, financeiros, mediáticos, empresariais e institucionais) que sentían ameazados os seus privilexios. O relanzamento do activismo social, a disidencia pública e as mobilizacións cidadás de rexeitamento por axustes e recortes impostos pola Troika inquietaban o seu statu quo. Desta forma culmina o ciclo que caracteriza a todos os períodos reaccionarios: ás involucións sociais e económicas seguen graves afrontas en dereitos e liberdades.
Lei de Protección da Seguridade Cidadá, a última reforma do Código Penal e a modificación do Pacto Antiterrorista (este último en comandita co PSOE), os tres rexonazos aprobados a iniciativa do rodillo popular, constitúen a herdanza que deixará Mariano Rajoy ás novas xeracións. Seguramente en penitencia por vivir por encima das súas posibilidades, a dicir dos grandes figurantes. A partir de agora o Estado de Dereito estará ao que mande o Estado Policial que leva dentro, confirmando que "o chaman democracia e non o é".
O atropelo que acaba de cometer Moncloa abusando da maioría absoluta de que dispón é un cruel xesto de debilidade dirixido contra a xeneralización das protestas. Cando estas agresións adquiran natureza legal a partir do próximo un de xullo, os sectores que se caracterizaron por levar á rúa a súa crítica contra as políticas austericidas e facer da solidariedade cos damnificados unha forma avanzada de habitar a sociedade civil, verán aínda máis difícil exercer como cidadáns responsábeis e non como simples replicantes.
As novas disposicións anuncian disparates xurídicos como a "prisión permanente revisable", unha contradición nos seus términos ("permanente" e "revisábel") que xa no seu orweliano nominalismo denuncia a flagrante vulneración do dereito constitucional á reinserción e o carácter vingativo da norma sen escusa de base real, porque como é sabido España é un dos países da Unión Europea con menor índice de criminalidade. Posiblemente debido a que a alta corrupción de pescozo branco e institucional, aquela que precisamente practican a mans cheas os representantes do duopolio dinástico dominante e os seus acólitos, converteuse nunha rapina de suma cero, onde os capos de cabeceira lévanllo todo.
De parecida calaña é a medida para frear as chamadas "entregas en quente" de inmigrantes pobres retornados á forza de vallas de Ceuta e Melilla e as súas afiadas coitelas, que até agora se saldaban con consecuencias penais para a policía e garda civil que as realizaban sen soporte legal. España e a UE na que está inserida súmanse así ao club de territorios bunker para tratar de fidelizar a ese bloque social fanatizado pola crise que busca refuxio nos partidos xenófobos que se presentan como alternativa ultranacionalista ao sistema. Con iso, o dereito á libre circulación de persoas que consagran as normativas europeas sométese ao número clausus que discrimina os xogos do fame entre un norte opulento e un sur necesitado.
Con todo é nas reformas introducidas no ámbito da denominada "seguridade cidadá" onde se fixo máis flagrante a deriva autoritaria e cainita do PP. Lexislar contra as mobilizacións ante o Congreso dos Deputados, impedir gravar as actuacións da policía na vía pública e frear xestos de solidariedade coas vítimas dos desafiuzamentos, supón un golpe de man á participación democrática a través da recuperación do vello concepto franquistas de "orde pública", que consideraba o exercicio de dereitos e liberdades unha excepción graciosa. De aí o que a tutela xudicial efectiva por parte de tribunais (delitos) sexa substituída por un réxime de sancións económicas (faltas) sometido á discrecionalidade dos órganos da Administración (gubernativa). Montequieu morreu de novo e a separación de poderes converteuse nunha concentración de poderes (mafiosos). O poder corrompe e o poder absoluto, como o que goza o PP, non digamos.
Din os progresistas con carnet que esta nova reforma degrada o "código penal da democracia", aquel que pariu en 1995 o ministro con dúas carteiras e pouca cabeza, Juan Alberto Belloch, para significar o retroceso que a variante dos xenoveses introduce no ordenamento legal. Pero esquécese que aquel texto tamén facía das súas. Por exemplo, introduciu a blindaxe ante delitos de expresión de toda a Familia Real en liña ascendente e descendente, e legalizou certas formas de esterilización terapéutica, algo que o psiquiatra Enrique González Duro cualificou como unha sorte de euxenesia daquel xeito. O que ocorre é que a andanada reaccionaria do PP supérase, porque ás leis mordaza sumouse a aprobación de clases de relixión católica na Educación Primaria que ensinan a aceptación do "creacionismo" como condición para ser feliz. Ou sexa, que ademais de delito non somos ninguén, a Deus grazas.
Fonte Ràdio Klara El Vaivén. | 30.03.2015
---
Rafael Cid, participou no libro colectivo "A aposta directa".
Este libro xorde ao activar un proceso de reflexión horizontal sobre as transformacións sociais e políticas en curso e as súas posíbeis evolucións. Proponse como "facilitador", ferramenta de aproximación, unha das actividades libertarias que, á calor de derívalas "democráticas" en curso, están esforzándose de debuxar mapas do que acontece, asumindo que se trata dunha aposta de maneira total suxeita a discusión e a erro. As contribucións de diferentes colectivos e individualidades a esta reflexión común, máis que elaborar un pacto de consenso das organizacións sociais para frear a devastación capitalista, intentan proporcionar diagnósticos rigorosos para facer visibles os mecanismos ocultos, e non só os obvios (inxustiza, crueldade, desigualdade...) da dominación. A súa urxencia procede dunha actitude militante e aberta, que non deixa de suscitarse como experimentar e estender as prácticas de autoorganización e autoxestión fóra das dimensións actuais da política representativa e institucional no escenario que se está xestando.
O propósito é de reformular o anarquismo no marco da época actual, un anarquismo disposto a poñerse en discusión, que sabe dirixir cara a si mesmo a máis esixente das miradas críticas, á vez que está plenamente consciente da súa poderosa presenza no imaxinario e nas loitas de amplísimos estratos de poboación que anhela unha sociedade radicalmente distinta. Un pensamento libertario en continua formación, en evolución coa realidade social e cultural, capaz de enriquecerse e de modificarse en contacto co mundo no cal insírese, a través das experiencias que desenvolve, grazas ás loitas nas que participa e aos coñecementos que absorbe e elabora.
"O menos que cabe esixir dunha proposta que mereza a nosa atención e apoio é que escape ese mezquino realismo que cheira por todas partes a defensa obscena, a miúdo vergonzante, da miseria existente. Fronte a ese mezquino realismo non podemos facer outra cousa que recordar que quen creemos na autoorganización, na autogestión e na autonomía estamos aquí, e que non somos poucos". Carlos Taibo.
Contribucións de: Jtxo Estebaranz, Octavio Alberola, Carlos Taibo, José Luís Carretero Miramar, Grupo de Reflexión para a Autonomía, Cul de Sac, José María Olaizola, Javier Encina e María Anxos Ávila, Rafael Cid, Caries Sánchez e Socorro Pérez, Alfonso Álvarez e Paco, Federación de Estudantes Libertarios. Epílogo de Mario Domínguez.
Enclave de Libros, Madrid 2015
320 págs. Rústica 21x15 cm
ISBN 9788494270864
Fonte: La Malatesta - Libreria Editorial Libertaria.
Foto de Bonnie Rodríguez / Roberto Blanco, detalle da mesa de debate celebrada en Setembro de 2008 nas Xornadas de CGT "Unha realidade de loita e compromiso contra a crise do capital".
[*] Rafael Cid, xornalista e escritor de longa traxectoria. Activista libertario desde a súa mocidade, foi adxunto ao Comité Nacional de CNT aos finais dos 70 e un dos responsábeis de Comunicación de CNT neses anos. Director de "Castilla Libre", logo de Eduardo de Guzmán; fundador e director de "Historia Libertaria" a finais da década de 1970, en cuxa publicación rescataron a moitas figuras do movemento libertario; tamén foi director da colección 'Anatema' da editorial Aguilar. Actualmente colabora activamente como xornalista de opinión Kaos na Rede e outros medios alternativos, e é tamén asiduo colaborador da Linterna Xorda. Realiza o programa "El Vaivén" en Ràdio Klara (València).
Enviado por:
Inácio GZ
-inaciogz@gmail.com-
3 de abril de 2015 15:39
____________
