De fondo as Eleccións Municipais de Maio de 2015: Sobre o asalto da praza ao palacio municipal

Desde Ártabra 21 convidamos a ler e analizar a editorial de Somos Ninguén (ideas para o común), publicada no seu sitio-e o pasado 13 de Outubro, as compañeir@s fan unha completa reflexión que consideramos de interese para quen rexeita o Capitalismo como modelo social, cultural e económico e aposta pola transformación social, por un outro mundo posíbel e necesario. Paga a pena parar-se con este texto que pasamos a transcribir a continuación. E se non é moito pedir, de paso, ler o moi actual 'Chamamento aos electores da Comuna de París de 1871' que está transcrito con anterioridade.

Sobre o asalto da praza ao palacio municipal

A aparición de iniciativas cívicopolíticas en distintas urbes e vilas de Galiza, dirixidas a que a praza entre tamén nos palacios municipais, é un síntoma de que a cidadanía se move, é crítica, non traga. Cualidades extraordinarias para aqueles pobos que rexeitan o neoliberalismo como cultura de vida, os narcóticos do bipartidismo e que receitan grande coalicións para resolver os problemas dos seus, non dos nosos.

Unha das reflexións máis interesantes xurdidas ao fío da efervescencia política que vive o país reside no compromiso dos movementos sociais de daren o paso de asumir responsabilidade política institucional e, por tanto, abrir a posibilidade de candidatarse para ocupar un espazo institucional. Unha vez adoptada esta decisión, a tarefa de base no eido sociopolítico realizada por distintos colectivos debe confluír nunha alternativa programática e práctica total ao poder estabelecido. Isto inclúe sopesar os escenarios máis que probábeis despois de maio de 2015, dende a política de alianzas -por acción ou por omisión- ate a procura de vías concretas na vida municipal para comezar a fuxida do capitalismo e da lóxica do lucro. A maiores, os concellos que estabelezan maiorías non neoliberais deberán adoptar -son imprescindíbeis para vida dos máis- decisións políticas que os colocarán en situación de insubmisión legal. Porque esa é a paisaxe real que debuxan os anos de proceso deconstituínte e de demolición de todos os marcos políticos con cheiro a pacto entre clases. Ten o movemento socio político realmente existente potencia abonda para se enfrontar á máis que probábel ofensiva do bloque dominante?

O debate arredor da participación dos movementos sociais na vida institucional parece estar abondo maduro para responder en clave afirmativa. Guanyem Barcelona ou a Marea Atlántica teñen o embrión nas prazas e nos espazos públicos onde levan anos combatendo a prol da cidadanía do común e cun alto grao de independencia partidista. Este último feito, a súa autonomía, dótaos dunha distinción positiva ante formulacións da esquerda e do nacionalismo excesivamente ligadas ás cúpulas dos partidos políticos e aos intereses inmediatos, adoito de mera auto reprodución. Porén, de consolidarse a decisión de participar nas eleccións municipais, haberá que afrontar outra cuestión: até que punto se hipotecarían os movementos sociais se as súas expresións asociativas se centran no eido político-institucional? A compatibilidade é posíbel pero tamén a fricción entre ambos espazos. Procurar fórmulas que desactiven esta dicotomía resulta unha cuestión non menor.

Esta nova ficha no taboleiro da esquerda galega obrigou ás organizacións políticas xa existentes a posicionarse. Deron respostas dispares. A sociedade civil -segundo a entendía Gramsci e non segundo a máis común acepción liberal- móvese a maior velocidade e con máis capacidade de invención ca as maiormente esclerotizadas cúpulas partidistas. Estas responden con boa vontade, no mellor dos casos, ou cun repregamento narcisista, no peor. Non entenden que a inestabilidade do capitalismo provoca mutacións profundas na existencia das persoas e, polo tanto, na política. Neste escenario, esvaécese aquel mundo en que a esquerda fiaba as súas posibilidades ao electoral e logo, unha vez nas institucións, administraban políticas salvíficas sen máis atadura ca a propia palabra dada e a militancia no partido. Agora os votos deciden tamén ser políticos e queren o poder. Para iso, formulan estruturas e mecanismos para garantir a participación do movemento cívico. Velaquí sen dúbida o gran reto que marcará a distancia coas outras ofertas electorais e servirá de baremo para coñecer se realmente é posíbel artellarmos na praxe unha democracia radical.

Nas mareas

A Marea Atlántica da Coruña foi pioneira en interpelar o pobo saltando calquera filtro partidista. Pero, ao mesmo tempo, obrigou aos partidos a intervir, porque a súa mensaxe radical e aberta afectaba as súas propias bases. As reaccións ao seu chamado resumen o campo do posíbel das estratexias partidistas.

Por unha banda, as declaracións de desprezo e altanería por parte do portavoz nacional do BNG, Xavier Vence, revelan un entendemento aristocrático da cousa pública e unha visión de curto alcance sobre o que acontece na nación galega. Entregado e diluído nun discurso á vez sectario e moderado -todo dentro dunha orde, quen son estes que veñen alterar o que estaba ben como estaba-, con todo Vence foi desautorizado non se sabe moi por quen e pasou de avalar as teses dos alcaldes neoquintanistas aínda no Bloque ou de cuestionar mesmo as siglas da organización a ser máis papista que o papa. En calquera caso, non poucos militantes de base do BNG expresaron, e expresan distancias, coa postura da súa propia dirección.

As forzas integradas en AGE, o outro polo da esquerda nacional, tiveron posicións matizadamente diferentes, aínda que todas apostan pola participación individual en candidaturas de unidade popular. Pero a diferenza de ambas posturas son un retrato da desorientación practicamente absoluta da hipótese política denominada Fronte Ampla. O caso das mareas de Ferrol e de Vigo pode servir de exemplo perfecto para falar tanto de Esquerda Unida como de Anova. Desta última organización, en Vigo, atópanse entre os promotores da marea varios dos seus dirixentes locais (e o apoio explícito á metodoloxía aberta e non controlable cupularmente por parte da Coordenadora Local de Anova) que choca coa promoción dun presunto Gañemos Vigo -que nunca celebrou asemblea ningunha- por parte da deputada de AGE Chelo Martínez. No caso de Esquerda Unida existe unha comprensión do papel que debe xogar esta organización nos procesos de base no caso vigués que bate co intento de protagonizar e controlar a Marea Ártabra cunha rolda de prensa desacertada en absolutamente todo.

As mareas son procesos imprevisíbeis. Este carácter xera o temor nas cúpulas partidistas afeccionadas a pactar nas mesas, restaurantes e salóns privados. A incerteza alarma a aquelas organizacións que botan contas sobre as estruturas de control e financiamento derivadas da súa presenza municipal e da que tantos réditos extraen arestora.

A autonomía e soberanía das mareas debe ser un principio intocábel. É o xeito de garantir, ou de tratar de garantir, un proceso lonxe do control por arriba, da negociación de burócratas a nivel nacional. Ben se sabe que estas negociacións tamén poden existir no eido local, pero o peso e o protagonismo dos movementos sociais das localidades dificulta estes amaños. Esta soberanía non desemboca na inexistencia dun programa de mínimos que sirva de fío a todas as candidaturas cidadás. Por iso, o encontro recentemente celebrado na Coruña -que agardamos sexa o primeiro pero non o derradeiro- das distintas iniciativas parece un marco axeitado para poñer en común os retos, traballos e conclusións desta viaxe común. Sobre todo, é moi necesario atopar a fórmula xurídica para enfrontar a loita nas deputacións, verdadeiras máquinas de control dos concellos a partir da última reforma e secular niño de caciquismo. A contradición entre unha institución que a esquerda e os movementos de emancipación galegos sempre rexeitaron, por se tratar dun fórceps xurídico e político externo e funcional á dominación do Estado centralista, e a participación na mesma ha de aparecer. E o debate non se debe esquivar a forza de pragmatismo nin rexeitar de maneira doutrinaria. O que se reprime politicamente acaba sempre por emerxer.

A cartografía política do país mudou e desexamos que mude de vez co éxito das mareas, sempre e cando estas sexan expresións da vontade cívico política e non dos brazos de madeira ou dos pactos de salón. O desafío para os movementos sociais e de base é absoluto porque se son capaces de manter o combate institucional mentres sosteñen e conforman unha alternativa na sociedade civil, o salto furar nas estruturas últimas do sistema sería de xigante.

O resultado só se pode saber se arriscamos.

Editorial de Somos Ninguén. | 13.10.2014

Nota.- A Imaxe de cabeceira titúlase “O levantamento” (1931), exposto no MOMA de Nova Iorque. O pintor e muralista mexicano Diego Rivera, tras chegar da URSS logo dunha viaxe como membro do Partido Comunista de México, expresa neste mural o combate entre os traballadores que loitan polos dereitos sociais e laborais e o exército que reprime, como símbolo universal da loita de clases. A muller é representada, a xeito de homenaxe (é a protagonista do cadro) como unha das “soldaderas” mexicanas que loitaron na revolución mexicana.
_____________________

As leis da competencia na esquerda

Polo seu interese e actualidade, publicamos a última editorial da revista dixital 'Somos Ninguén -Ideas para o común', titulada 'As leis da competencia na esquerda', publicada o 14 de Maio de 2014. Agardamos que sexa de proveito para o pensamento e a acción.

En tempos de reestruturación capitalista, hai moitos síntomas que nos axudan a diagnosticar algunhas doenzas da esquerda contemporánea. A da fragmentación é unha das principais. Responde coma un reflexo nun espello á lóxica que o mando imprimiu nas relacións de produción, é unha manifestación aguda da hexemonía cultural do poder. Un proletariado fragmentado, e por tanto sen recoñecerse, desposuído de identidade, perde capacidade para enfrontarse eficazmente ao dominio e ao control, para sequera identificalos como tales, e en fases críticas, a súa resposta á reestruturación é lenta e feble.

A fragmentación traslada o antagonismo. Da loita de clases á competencia entre iguais mediante a despersonalización colectiva. A unidade, pola contra, prodúcese a partir de identidade recoñecida e de conciencia conquistada, conciencia das necesidades, como apuntaba Engels. Así se expresan estas lóxicas antagónicas, con maior intensidade en días de disputa política electoral: enquisas, interpretacións e a realidade reconstruída polos medios de comunicación. En primeiro termo, as dúas pólas do Partido da Orde (Partido Popular e Partido Socialista) teñen reservado espazo para o simulacro de competición; ao fondo, as esquerdas obrigadas a competir entre si polo reparto dos restos. Esa é a foto fixa do sistema e do réxime de representación. No espectáculo non hai lugar para a improvisación. A sorpresa non se concibe; por tanto, non existe.

Mal fará a esquerda se lle apón derrotas e sufrimentos só á perversidade e á intelixencia do poder. O poder é perverso e intelixente, sen dúbida, pero conta coa aquiescencia involuntaria dunhas organizacións diluídas nas lóxicas da competencia. A competencia proxecta no plano político a sombra da intervención mercantil noutros campos sociais, unha intervención que despraza sistematicamente as funcións dos produtos materiais ou inmateriais deses ámbitos ata convertelos en puras mercadorías con valor de cambio. Esa sombra transforma tamén, segundo a mesma lóxica mercantil, as funcións das organizacións de esquerda ata convertelas en simples mercadorías. Daquela, os obxectivos mudan. A necesidade de autorreprodución, que expresa o corporativismo non xa da organización senón do seu cadro dirixente, substitúe calquera perspectiva situada nos diversos espazos de acción social, supedita as necesidades dos grupos sociais que se di representar, da clase, ás necesidades internas da organización e dos seus cadros dirixentes. A política desaparece nun malabarismo de conspiracións, de tácticas que invaden os espazos dos proxectos estratéxicos e de estratexias que se someten ás dinámicas conservadoras das institucións e se desvían a horizontes inalcanzables. A separación entre as organizacións de esquerda e o pobo que debera usalas como ferramenta de intervención e transformación, de conquista e exercicio dun poder democrático e igualitario, vaise ensanchando ata a inmensidade. E cando se produce a incomunicación absoluta, as organizacións resultan ineficaces, inofensivas para o cambio de mans do poder. Ou sexa, incapaces de contribuír a transformar as relacións de produción, que é transformar as vidas comúns desde a súa base material.

Na súa redución a simples aparellos de autorreprodución, as organizacións pasan de querer aglutinar as multitudes e dotalas de corpo político a representar precariamente a súa propia militancia. Se a organización debera ser unha imaxe da sociedade que se proxecta, convértese apenas nunha caricatura de trazo groso dos aparellos do réxime e reproduce os mecanismos do poder que combate. Nese proceso, acaba por producirse un desfase social que muda por unha primaria conciencia de si mesma a conciencia das necesidades do corpo social que a esixe, que a necesita e a constrúe e lle dá vida e razón de ser. É o camiño que vai desde a revolución á supervivencia. O resistencialismo perde o seu sentido de conservación do terreo conquistado e expresa a doenza obsesiva da necesidade de supervivencia. O instrumento deveu inservible. Impera o fetichismo da mercadoría. A lóxica de mercado que asalta a política e o espazo social esixe que cada organización ocupe un espazo de maneira ordenada. A reserva dun nicho de consumidores é o obxectivo mercantil que substitúe os proxectos políticos. O inimigo, entón, é quen ocupa espazos próximos, quen ameaza con invadir o propio espazo e con crebar a lóxica do espectáculo e da ocupación de andeis. E aí amósase en toda a súa inmensidade impoñente a competencia. As organizacións de esquerda compiten entre si por un mesmo espazo. A unidade nun proxecto común é unha utopía, case unha quimera. A lóxica da fragmentación segue a manifestarse na competencia entre semellantes.

Asaltadas pola perplexidade das derrotas históricas, as organizacións tamén tenden a refuxiarse e a confiar máis na pureza da verdade revelada ca na vertixe de camiñar e o risco de non atinar. Ou de atinar… A relixión tamén se impuxo e se impón á política e á razón.

Pero os tempos esixen unidade. E esixen tamén a devolución do protagonismo político ao suxeito colectivo. Se en realidade aspiran a ser ferramentas de transformación, as organizacións terán que se entregar furibundas á necesidade de acumular forzas, de conquistar procesos de unidade que rompan identidades prefiguradas e fosilizadas, de evitar reproducir liortas extemporáneas, de recoñecer na súa unidade construída a partir da riquísima diversidade o suxeito colectivo que as esixe. E terán que fundirse, crebar fronteiras e compartir dialecticamente proxectos, puntos de vista e matices ata sintetizalos nun mínimo común imprescindible.

Non vemos moi lonxe desta esquemática descrición o que ocorre no ámbito da esquerda en Galicia desde a aparición no escenario político de Anova e da Alternativa Galega de Esquerda (AGE). Nese escenario parece producirse unha loita desesperada do BNG na defensa dun nicho de mercado que ata non hai moito tempo aparentaba posuír en exclusiva.

O mundo está fóra dos círculos íntimos das organizacións. Confundir a sociedade co interior da propia organización ou os intereses da maioría social cos do grupo dirixente é un erro de tráxicas dimensións. Como o é ocultar o mundo coa sombra da organización.

Pensar na organización e non no suxeito social que ten que dirixila é a posición máis reaccionaria.

info[arroba]somosninguen.org

Somos Ninguén é un proxecto en construción. No ano V da última crise sistémica do capitalismo globalizado queremos chantar estes alicerces sen saber moi ben -e sen preocuparnos demasiado- como serán as paredes, as fiestras nin o teito [Quen Somos].

info[arroba]somosninguen.org

Fonte: http://www.somosninguen.org/


Enviado por:
Inácio GZ
-inaciogz@gmail.com-
15 de maio de 2014 19:53
________________________

Europa e a esquerda que vén

Entre as primeiras obras máis vendidas no vello continente durante o ano 2012, aparece o vello título do Manifesto comunista. Un rexurdir exitoso relacionado inequivocamente co impacto da convulsión económica (o triunfo da tese neoliberal) e o aumento das inquedanzas por parte dunha cidadanía europea agredida nos órganos vitais do seu cotián. O sólido golpe dun deseño previo no rostro desprotexido dos pobos.

A emenda á totalidade proposta por Marx e Engels en 1848 comeza coa soada sentenza: “Unha estadea percorre Europa: a estadea do comunismo”. Hoxe, con certeza, a esquerda aproxímase máis á figura da estadea non tanxíbel do que á alternativa concreta dunha política rupturista cos esquemas dos xestores do sistema. A emenda non acaba de prosperar.

En 1995 Perry Anderson escribiu que, desde os anos oitenta do século XX, a amálgama de acordos e arranxos, feitos dende a provisionalidade e a improvisación cando non dende a premeditación criminal, que deron lugar ao que arestora é o edificio institucional da Unión Europea adquiriran a “respectable aura da inercia”. Esta confrontaríase, a partir dos anos noventa, con tres eventos: a desaparición do bloque soviético, a reunificación de Alemaña e o Tratado de Maastricht, que desencadearían “procesos cuxas magnitudes só poden compararse coa fin da guerra”.

Ante os efectos no continente europeo da crise financeira internacional, iniciada nos Estados Unidos a finais do 2007, eses tres eventos comezan a dar conta da auténtica magnitude intuída por Anderson.

A desaparición do bloque soviético

O primeiro deles, a desaparición do bloque soviético, actúa como acelerador do proceso globalizador capitalista e como desestabilizador dunha esquerda que, logo un período no que a correlación de forzas permitira unha considerable conquista de dereitos sociais e económicos para as clases traballadoras, recoñecidos no chamado occidente na fórmula do Welfarestate, agora é incapaz de trazar unha vía practicable xa non só para pasar á ofensiva, senón mesmo para a mera resistencia. Unha incapacidade da esquerda que afecta aos que foran os antigos partidos comunistas pero que, sobre todo, afecta a unha socialdemocracia para a que a falta de contrapeso xeopolítico ao capitalismo globalizado e a falta dun movemento obreiro potente e organizado está a segar a condición de posibilidade da súa estratexia política.

A reunificación de Alemaña

A segunda, a reunificación de Alemaña, porque nunca como agora é tan clara a vontade hexemonista dunha Alemaña que parece considerar o sur Europeo coma o seu Lebensraum do mesmo xeito que o proceso unificador dos felices anos 90 -que á vista dos resultados electorais favorables á esquerda no leste alemán dos nosos días máis semella ser percibido coma unha Anschluss que como a orxía de abrazos e benestar prometida- considerou a antiga RDA primeiro, e despois os países do leste europeo, coma o Lebensraum da antiga RFA.

A sinatura do Tratado de Maastricht  e a reforma do artigo 135 da Constitución

A terceira, a sinatura do Tratado de Maastricht -e xa antes o acordo de libre comercio de facto que era a Acta Única-, porque, a asunción dese tratado -que no seu artigo 104 prohibe que os bancos centrais financien aos gobernos- e os que o seguirían -o 123 do Tratado de Lisboa ratifica o dito polo 104 de Maastricht-, até chegar á infame reforma express do artigo 135 da Constitución española, impulsada polo bipartidismo do réxime -que sacraliza a prioridade do pagamento dunha débeda que nunca poderá pagarse sobre os dereitos das persoas- semella cada vez máis evidente a identificación da UE, en tanto que estrutura institucional positiva produtora de legalidade, coa ideoloxía neoliberal.

Tres eventos que pechan definitivamente o ciclo keynesiano dos chamados 30 gloriosos e inauguran unha nova orde, que emerxe entre os cascallos do TINA thatcheriano do finais do século XX, ao servizo de institucións, coma o FMI, o BM ou a Unión Europea, orixinariamente pensadas para outros fins pero que hoxe encarnan procesos de baleiramento da soberanía popular nas democracias liberais. Velaquí un escenario óptimo para a arelada terapia de choque do neoliberalismo.

Con este contexto como pano de fondo a esquerda debátese entre dúas estratexias, a da reforma ou a da ruptura, para superar esta etapa de mercantilismo desenfreado que revoga referendos ou executa directrices de desmantelamento do estado de “medioestar”.

A reivindicación da Fronte Ampla

Para practicamente toda a esquerda europea semella cada vez máis clara a necesidade de unir forzas ante o desafío de proporcións xigantescas que representa o dogma da austeridade imposto pola chamada Troika (Comisión Europea, Banco Central Europeo e FMI). Cómpre, se cadra, cavilarmos arredor da construción dunha nova internacional non sectaria -que recolla o espírito da vella Primeira Internacional- ou dunha unidade de acción, como a reclamada en 2012 polos líderes Jean-Luc Mélenchon e Oskar Lanfontaine nun artigo conxunto dirixido aos pobos francés e alemán. Trátase de artellar a solidariedade europea dos de abaixo fronte ao reparto oligárquico dos de arriba. No noso país esta idea está sendo formulada explicitamente, na reivindicación da Fronte Ampla, polas forzas que compoñen AGE.

Porén, canda este consenso máis ou menos claro, unha contradición atravesa toda a esquerda europea á hora de deseñar a súa estratexia. Contradición que, sen dúbida, será crucial tamén á hora de facer viable a unión de forzas. Xa sexa internamente, coma no caso de Syriza, Die Linke, Parti de Gauche ou Izquierda Unida, xa sexa por separado, coma no caso do Bloco de Esquerdas e o PCP, ou de Syriza e o KKE, ou de ICV e ERC e as CUP, as esquerdas europeas viven no seu interior a pugna entre os que avogan por rachar co euro e recuperar dunha maneira ou doutra a política monetaria como primeiro paso estratéxico e sine qua non para conquistar a capacidade de decisión sobre as políticas económicas, e os que consideran que isto non é prioritario e que aínda hai marxe de manobra para unha reforma das institucións europeas que posibilite tamén a ansiada democratización das decisións económicas.

O programa

O programa reformista pasaría pola unión bancaria, a condonación ou o alivio da débeda dos países do sur por parte dos países do norte, a habilitación do Banco Central Europeo para financiar os países da zona euro, o cesamento da asasina política de apartheid fronteiriza cos cidadáns do sur do mediterráneo que se achegan en busca dunha mellora nas súas vidas, a profundización democrática das institucións europeas para faceren delas auténticos reflexos das arelas sociais do continente e non un selecto club de ricos onde as decisións non pasan por peneira ningunha da soberanía popular e, no caso español, tamén pola abolición do artigo 135 da Constitución.

Que a esquerda queira usar o seu dereito a disparar o último cartucho arredor deste programa non debería ser óbice para que esa mesma esquerda lles fale claramente aos seus cidadáns da dificultade que entraña esta empresa. Como sinalan Leo Panitch e Sam Gindin no seu libro de recente aparición The Making of Global Capitalism: The Political Economy Of American Empire, os estados nación -falamos obviamente dos poderosos coma EEUU ou Alemaña- xogan aínda un papel máis importante, na xestión do capitalismo globalizado, do que se acostuma pensar. E a lóxica dos estados nación segue a imperar na intrapolítica da UE. As probabilidades de que o electorado alemán acceda a asumir un programa como o sinalado máis arriba son ben remotas. E os países do sur, de tanto agardar a que a situación estea madura para que ese programa se leve a cabo, poden ficar tan desangrados que a chegada daquel será completamente inútil. É así que á esquerda se lle debe esixir honestidade e veracidade. De optar pola vía da permanencia no euro, cómpre informar aos cidadáns de cales poden ser os custos, en termos de destrución das economías dos países do sur. E nunca debe negárselles aos cidadáns do sur a posibilidade do impago da débeda e da saída voluntaria do euro como método para conquistar soberanía popular sobre as decisións económicas. En primeiro lugar porque a implosión do euro, tal e como sinalan numerosos autores, non é algo descartable no medio prazo. En segundo lugar porque deixar ese discurso en mans unicamente da ultradereita, como xa está a suceder en Francia e no Reino Unido (neste caso o discurso é anti-UE), é moi perigoso.

O reformismo non-reformista - Unha vía de unidade e ruptura

Do punto de vista do europeísmo tradicional no discurso galeguista cómpre reconsiderar se a UE realmente existente encarna hoxe algún tipo de vía para que o noso país poida ser máis dono de seu. Hoxe, o noso país, o mesmo que todo o sur europeo, é unha reserva de man de obra desindustrializada e terciarizada e unha economía destinada unicamente ao cumprimento co pagamento da décima imposta pola banca do norte. Ningunha liberación, nin sequera cultural, poderá chegar partindo desta situación de vasalaxe.

Na actualidade, cando se fala da UE, cómpre interiorizar que esta se converteu, nesta parte do mundo, no máis prezado dispositivo ideolóxico dos espallados polo Partido da Orde; na vaselina discursiva -cos seus valores asociados de fraternidade, antibelicismo, economía do coñecemento, etc.- con que se revisten as crúas políticas do capitalismo globalizado en Europa. Unha tarefa primordial para a esquerda galega e europea actual é non atender, e sobre todo non reproducir, estes cantos de serea. Coma o lúcido Ulises, tamén nós debemos pór a cera nas orellas para calibrar friamente que significa ser “un novo estado da UE” no momento actual.

A Europa sen fronteiras dos anos de bonanza derivou na Europa das expulsións do excedente da man de obra que antes creara parte da riqueza dos estados membros. Repítense os mesmos conflitos sociais e a mesma falta de organización ou mobilización social para deter as políticas suicidas dos gobernos. A Europa pretendidamente ergueita sobre os piares da cultura clásica volve ser hoxe a Europa caldo do fascismo.

Nós estamos convencidos da necesidade de apostar por unha vía de unidade e ruptura nunha paisaxe de afundimento onde a soberanía dos estados do sur se merca en poxa privada. Un vieiro sólido que, sen descartar conxunturalmente o que Andre Gorz chamaba “reformismo non-reformista”, non teña medo a falarlle claro á cidadanía poñendo a saída do euro e a recuperación estatal da política monetaria sobre o tapete.

Somos Ninguén é un proxecto en construción. No ano V da última crise sistémica do capitalismo globalizado queremos chantar estes alicerces sen saber moi ben -e sen preocuparnos demasiado- como serán as paredes, as fiestras nin o teito [Quen Somos].

Fonte: http://www.somosninguen.org/


Enviado por:
Inácio GZ
-inaciogz@gmail.com-
6 de dezembro de 2013 13:52
________________________