Planificación enerxética

Planificación enerxética
ELECTRICIDADE E GAS
30.07.2008 - PACO RAMOS PORTAVOZ DE ECOLOXISTES N'AICIÓN D'ASTURIES

Planificación enerxética

O documento de desenvolvemento das redes de transporte, 'Planificación dos sectores de electricidade e gas 2007-2016', aprobado polo Consello de Ministros, segue insistindo no principio de que a Lei do Sector Eléctrico mantén a planificación vinculante estatal para as infraestruturas de transporte, mentres que se abandona este concepto para as decisións de investimento en xeración, onde se substitúe -por unha planificación indicativa dos parámetros baixo os que cabe esperar que se desenvolva o sector eléctrico nun futuro próximo, o que pode facilitar decisións de investimento dos diferentes axentes económicos-.

Pero, a pesar de que a planificación da xeración non é vinculante e de que a información achegada polos diferentes axentes e administracións competentes é orientativa, «asume que a localización e dispoñibilidade da xeración van estar de acordo coas previsións». E é que, coa experiencia adquirida, obsérvase que a posta en operación das infraestruturas realizouse de acordo coas prioridades do sistema e que, segundo a versión do planificador, as infraestruturas incluídas na planificación demostraron ser adecuadas para atender a crecente demanda.

Esta posición, que parece contradicir a actual situación, na que son moitos os proxectos de novas centrais de gas presentadas, tanto en Asturias como noutras comunidades, non o é en absoluto se observamos a situación real. En comunidades como Castela e León, Galicia ou Asturias, onde o criterio de planificación era baixo, aínda non entrou en servizo ningunha nova central, estando a central das Pontes en probas e a asturiana de Soto de Ribeira, en construción, mentres que no resto do Estado puxéronse en servizo máis de cincuenta grupos equivalentes de 400 MW, a maioría en zonas clasificadas como de prioridade alta: doce en Andalucía, seis en Catalunya e sete na Comunidade Valenciana. Ou media, con oito en Murcia e cinco no País Vasco. E o resto nas súas proximidades con catro en Aragón, tres en Navarra e dúas na Rioxa, é dicir, uns 20.000 MW.

A excepción segue sendo Madrid, onde, a pesar de que a clasificación era de moi alta, non entrou en servizo ningunha nova central, aínda que hai tres con autorización administrativa,e puxéronse en servizo dous na provincia de Toledo.

Isto significa que, a pesar dos máis de 66.000 MW solicitados, e ata e se temos en conta o escenario de punta eficiente presentado polo planificador, que pide 25.000 MW para o 2011 e 30.000 MW para o 2016 en ciclos combinados, máis do 50% das centrais solicitadas non entrarán en servizo.

Toda esta potencia alcanzarase coas centrais en situación máis avanzada, é dicir, en explotación comercial -con proxecto aprobado ou con autorización administrativa-, o que significa que en Asturias unicamente incluiríanse os dous grupos de Soto de Ribeira.

Estes datos concuerdan cos saldos de intercambio entre comunidades autónomas e, a falta aínda dos datos de 2007, podemos observar que mentres en 2002 unhas poucas comunidades autónomas producían a enerxía eléctrica que se consumía no resto do Estado, no 2006 unicamente Madrid segue importando gran parte da electricidade consumida, mentres que a Comunidade Valenciana e Euskadi seguían tendo un déficit do 40 ao 50%. Este diminuirá de forma importante a curto prazo.

Esta situación fai que as regasificadoras en funcionamento estean atendendo aos seus centrais satélites, excepto a de Reganosa en Galicia, que manterá a súa baixa utilización, ata coa entrada en servizo das centrais das Pontes e Sabón, xa que ten capacidade para atender a máis de dez grupos térmicos. Polo que no documento de planificación exponse que a súa produción destinarase a reforzar o centro da Península, co novo eixo de Galicia a Madrid, composto polos gasodutos Guitiriz-Lugo, Lugo- Ponferrada, Ponferrada-Zamora e Zamora-Algete.

Ante esta situación, non queda marxe para a regasificadora de Xixón e, dado que a zona do Val do Ebro é a máis deficitaria pola súa propia configuración, xa que se abastece fundamentalmente polos seus extremos desde as zonas gasistas lindeiras, situadas nos seus dous extremos: País Vasco e Levante, exponse a duplicación dos gasodutos Algete-Burgos e Burgos-Haro como continuación natural das infraestruturas de transporte Llanera-Villapresente-Burgos. Estes novos gasodutos permitirán o fluxo de gas desde a planta do Musel cara ao Val do Ebro.

É dicir, cada vez queda máis clara a falta de xustificación,na actual situación, tanto para as novas liñas de alta tensión, como para a propia regasificadora, se realmente tivésense en conta as necesidades de nova xeración en Asturias.

Por tanto, a absurda decisión de instalar unha regasificadora en Xixón, unicamente como resposta ás presións do Goberno asturiano e con independencia de cuestións ambientais ou de seguridade, a realidade é que o gas que salga do Musel, unido ao que se achega desde a planta de Bilbao pola estación de compresión de Haro, destinarase a asegurar a cobertura da demanda do Eixo do Ebro, incorrendo en custos engadidos. Custos que á empresa adxudicataria, Enagás, tráenlle sen coidado, xa que ten asegurada a recuperación do investimento vía tarifa, que pagaremos todos o usuarios, sexamos industriais ou particulares.

Enlace Orixinal do Artigo

______________