O gran saqueo
Por Rafael Argullol 12/05/2009
Como comprenderán facilmente, non teño o costume de ler informes do Parlamento Europeo nin de ningún outro Parlamento; con todo, a instancias dun amigo xurista, lin un documento que lles recomendo se lles gusta a literatura de terror: trátase do informe elaborado pola deputada danesa Marguete Auken sobre "o impacto da urbanización extensiva en España nos dereitos individuais dos cidadáns europeos, o medio ambiente e a aplicación do Dereito comunitario". É un texto de 30 páxinas que se pode ler tanto como un relato horrible canto como un pequeno tratado acerca das peores condutas en materia política e moral.
De feito, eu introduciría o informe da señora Auken como lectura obrigatoria en escolas e universidades, e ademais, esixiría o seu coñecemento detallado previo a todo candidato a ocupar un cargo público. Vostedes preguntaranse por que mostro tanto entusiasmo por ese documento redactado coa falta de graza que caracteriza a este tipo de escritos, e a resposta é que pode considerarse un espello contundente que reflexa, sen floreos nin hipocrisías, a abxección incrustada sórdidamente na nosa vida pública.
O que de entrada chama máis poderosamente a atención é a conspiración do silencio que rodea ao asunto e que se explica pola vergoñosa alianza dos eurodiputados socialistas e populares españois no momento de rexeitar o informe de Auken que, no entanto, foi aprobado polo Pleno do Parlamento Europeo a finais do pasado mes de marzo por 349 votos contra 110, con 114 abstencións. Unha irresistible maioría á que se opuxeron ata o final populares e socialistas, tan lamentablemente estes últimos que, segundo informaron os xornais ao día seguinte da votación, Michael Cashman, socialista tamén el e autor dun informe previo sobre o tema, acabou votando a favor da resolución.
Lido o escrito non estraña en absoluto aquela conspiración de silencio, pois son tantos quen quedan retratados que apenas é comprensible que un escándalo de tales dimensións poida escurecerse con permanente disimulo durante décadas. Fíxense, ademais, que, condenada España severamente pola impunidade que rodeou á corrupción, tampouco con posterioridade os nosos foros parlamentarios fixéronse eco da resolución europea e, cómplices entre si os diversos partidos, continuou a alegre política de pór a cabeza baixo o á.
Persoalmente, a sensación máis desagradable que me quedou tras a lectura do informe Auken é que o gran saqueo, a devastación sistemáticadel litoral español, e non só do litoral -unha devastación que afectará a varias xeracións, as cales sinalarán á nosa como culpable-, é algo acaecido durante a democracia e non antes, no franquismo. As desfeitas herdadas deste multiplicáronse, nas décadas democráticas, ata límites insoportables. A conclusión non é difícil: a nosa democracia foi tan débil e tan pouco vixiante que levantou unha auténtica antidemocracia que pon en cuestión, como actualmente se está comprobando, moitos dos nosos supostos avances.
Esta idea inquietante desenvólvese exhaustivamente no informe cunha relación minuciosa de feitos igualmente inquietantes cuxos protagonistas teñen en común a cobiza, unha concepción mafiosa da política e un sentimento de impunidade que resulta tanto máis irritante polo descaro con que se manifesta. De facer caso a Auken, e ao Pleno do Parlamento Europeo, a responsabilidade do desastre propágase por todos os círculos do Estado español, desde o máis xeral ao máis local. Neste peculiar relato de terror cítase coa mesma dureza á Generalitat valenciana en mans dos populares que á socialista Xunta de Andalucía, tuteladora de diversos pillajes en Almería e sustentadora, por acción ou omisión, desa peculiar xoia da coroa da corrupción que foi Marbella. Do mesmo xeito que sucede con todo bo relato de terror hai tamén no texto pasaxes cómicas, como as trampas que diversos funcionarios tenden ás comisións de investigación enviadas desde Bruxelas ou as aireadas protestas de castizos alcaldes quejosos coa intromisión dos narices nórdicos nas suculentas recualificacións dos terrones mediterráneos.
A estas alturas, e con murallas de formigón por todos lados, sabemos perfectamente que só á sombra de políticos ventajistas puido tecerse a telaraña de especulación e cobiza da que agora parecemos lamentarnos. Con todo, o grave é que xa o sabiamos. Estes anos de destrución do territorio do patrimonio transcorreron á vista de todos. Bastaba coller o Euromed para comprobar o que ocorría na costa castellonenca ou alacantina; bastaba atender á vertixe dos prezos das vivendas, presentado a miúdo como signo do noso progreso colectivo, para percibir que algo nauseabundo cociñábase ao noso ao redor.
Ao noso ao redor? Coa súa crueza estilística Marguete Auken pon o dedo na chaga ao describir a corresponsabilidade dos cidadáns na calada aceptación do delito. É certo que á cabeza do cortexo da corrupción marcharon políticos vendidos, especuladores ou avariciosos e prestamistas fraudulentos, pero e tras eles? Conchabados promotores inmobiliarios, concelleiros e institucións financeiras, que facían os xuíces? Segundo Auken, pouco, e o pouco que facían facíano tan lentamente que é coma se non fixesen nada. A policía ía en consonancia cos xuíces. Pero tampouco os outros estamentos cidadáns ofreceron resistencia. Os medios de comunicación reaccionaron tarde e os cidadáns acabaron arrepiándose como consumidores máis que como cidadáns.
Ata aquí o relato de terror con que a señora Auken describiu vivamente, con inxenuidade nórdica e con toda a razón do mundo, o gran saqueo do que pertencía ao futuro por parte dos nosos modernos depredadores. Case nada máis se pode engadir ao cadro trazado que, en boa medida, explica as dramáticas percepcións sobre a actual crise económica.
Aínda que ben pensado, quizá si se pode engadir algo: o gran saqueo material de todos eses anos, xerador de enormes fortunas e de danos irreparables, non sería posible se, paralelamente, non incorrésemos no gran saqueo das conciencias ao que agora denominamos "falta de valores", "novorriquismo" e cousas semellantes, pero que nos anos opulentos, ou que criamos opulentos, estableceu unha férrea cadea de complicidades entre estafadores e futuros estafados, vinculados uns con outros polo soño do diñeiro -soño, logo, pesadelo para as vítimas- e pola confusión entre benestar e beneficio. Grazas, señora Auken.
Rafael Argullol é escritor.
Fonte: El Pais
Enviado por:
Fernández Sixto, Juan - Monturas (FE) -jefernandez@navantia.es- 12 de maio de 2009 14:08
_______________
Enlaces relacionados de interese:
- "Informe Auken" : INFORME sobre o impacto da urbanización extensiva no Estado Español, nos dereitos individuais dos cidadáns europeos, o medio ambiente e a aplicación do Dereito comunitario, con fundamento en determinadas peticións recibidas - (2008/2248(INI)) Comisión de Peticións - Ponente: Margrete Auken
- Pode-se baixar o texto do "Informe Auken" -revisado 20.02.2009- nos arquivos do Colectivo Ártabra 21 en formato -pdf- [Baixar]
Por favor, o contido do seu comentario debe estar relacionado co asunto do artigo.
Prega-se o maior respecto coas persoas, polo que ataques persoais e insultos serán eliminados.
Por favor, non use os comentarios, só para facer propaganda do seu sitio ou será eliminado.
EmoticonEmoticon