Hai só 73 anos que centos de miles de persoas foron asasinadas e mutiladas, e os efectos séguense sentindo hoxe en día, cumpriu-se esta semana o aniversario do lanzamento das bombas atómicas sobre as cidades japonesas de Hiroshima e Nagasaki, por orde do goberno de USAmérica: sete cousas que se deben saber

UN 6 DE AGOSTO DE 1945, HAI 73 ANOS QUE SE PRODUCÍA O PRIMEIRO ATAQUE NUCLEAR CONTRA PERSOAS. A POBOACIÓN CIVIL DE HIROSHIMA, FOI VÍTIMA DO ATAQUE ORDENADO POLO PRESIDENTE DE USÁMERICA HARRY S. TRUMAN. DÍAS DESPOIS, O 9 DE AGOSTO, ERA NAGASAKI A SEGUNDA CIDADE XAPONESA ATACADA CUNHA BOMBA ATÓMICA, MÁIS DE DUASCENTAS MIL PERSOAS VÍTIMAS DA NECIDADE HUMANA.

Hiroshima e Nagasaki: sete cousas que se deben saber

A próxima semana cúmprense 73 anos desde que dúas bombas atómicas foron lanzadas sobre as cidades de Hiroshima e Nagasaki en agosto de 1945. Centos de miles de persoas foron asasinadas e mutiladas, e os efectos séguense sentindo hoxe en día. Mais mentres as nubes de hongos convertéronse en símbolos icónicos da destrución masiva, e as grúas de papel nun símbolo de esperanza para un mundo libre de armas nucleares, hai moitas cousas que talvez non se saiba -ou que se esqueceu- que son realmente importantes si queremos asegurarnos de que isto nunca volva suceder.


#1 Máis de 210.000 persoas morreron.

A finais de 1945, o bombardeo causara a morte dunhas 140.000 persoas en Hiroshima e outras 74.000 en Nagasaki. Nos anos seguintes, moitos dos sobrevivientes enfrontarían leucemia, cancro ou outros terríbeis efectos secundarios da radiación.

"Cada persoa tiña un nome. Cada persoa era amada por alguén. Asegurémonos de que as súas mortes non foron en balde".

"Setsuko Thurlow, superviviente do bombardeo atómico de Hiroshima en agosto de 1945".

Discurso de aceptación do Premio Nobel da Paz, decembro de 2017

#2 As bombas foron detonadas no aire.

As bombas non teñen que golpear o chan para detonar. No caso das armas nucleares, a súa detonación no aire fai que a explosión teña un maior impacto xeográfico. Tanto "Little Boy" (a bomba de uranio lanzada sobre Hiroshima) como "Fat Man" (a bomba de plutonio lanzada sobre Nagasaki) foron detonadas no aire. Podemos obter máis información sobre o impacto que tería unha detonación na nosa cidade (Poñendo no localizador o nome de Ferrol e comprobaremos o impacto devastador que tería na nosa contorna), no aire ou en terra, a través da poderosa (pero aterradora) ferramenta interactiva da Fundación Outrider: Blast Radius of the Hiroshima Blast.

#3 Os primeiros en responder non podían axudar nese entón, e non poderían axudar agora.

Si hoxe se detonase un arma nuclear sobre unha cidade, os primeiros en responder -hospitais, bombeiros, organizacións de axuda- simplemente non poderían axudar. Este poderoso vídeo da Cruz Vermella explica por que: (Ver na publicación orixinal de ICAN).

A razón pola que sabemos isto é que a magnitude dos danos en Hiroshima e Nagasaki en 1945 fixo case imposíbel proporcionar axuda. En Hiroshima, o 70% de todos os edificios foron arrasados e queimados, 42 de 45 hospitais quedaron sen funcionar e o 90% dos médicos e enfermeiras faleceron ou resultaron feridos. En Nagasaki, as temperaturas do chan alcanzaron os 4.000°C e caeu choiva radiactiva. Como resultado, a maioría das vítimas morreron sen ningún coidado para aliviar o seu sufrimento. Algúns dos que entraron ás cidades logo dos bombardeos para prestar asistencia morreron máis tarde por mor da radiación.

#4 Os efectos duran até o día de hoxe.

A bóla de lume dunha explosión nuclear tarda uns 10 segundos en alcanzar o seu tamaño máximo, pero os efectos duran décadas e esténdense a través de xeracións. Cinco ou seis anos logo dos atentados, a incidencia de leucemia aumentou notablemente entre os supervivientes. Logo de aproximadamente unha década, os sobrevivientes comezaron a sufrir de cancros de tiroides, mama, pulmón e outros cancros a taxas máis altas do normal. As mulleres embarazadas expostas aos bombardeos experimentaron taxas máis altas de abortos espontáneos e mortes entre as súas bebés; os seus fillos tiñan máis probabilidades de ter discapacidades intelectuais, atraso do crecemento e un maior risco de desenvolver cancro. E para todos os sobrevivientes, os cancros relacionados coa exposición á radiación seguen aumentando ao longo da súa vida, ata ata hoxe, sete décadas despois.

#5 As Grúas de Papel son símbolos de paz e acción.

As grúas de papel son un símbolo tradicional xaponés de boa saúde, pero tamén chegaron a simbolizar aos hibakusha, os sobrevivientes dos bombardeos. Desde a icónica historia das 1.000 grúas de papel de Sadako até os incansábeis esforzos dos hibakusha para librar ao mundo das armas nucleares até hoxe mesmo, as súas historias son historias de esperanza e determinación que non deben perderse. Os superviventes dos bombardeos atómicos de Hiroshima e Nagasaki son testemuñas vivas do horror da guerra nuclear e cando falamos de armas nucleares, debemos falar dos verdadeiros efectos -inaceptábeis- que poden ter nos seres humanos. As grúas de papel non son só un símbolo de paz, senón tamén unha chamada á acción. Son un recordatorio de que debemos seguir presionando para ver o #endofnukes (fin das armas nucleares).

Para obter máis información, pode-se atopar un gran número de testemuños de hibakusha en liña, mais un bo punto de partida son as historias de Hibakusha e o proxecto de 1945, así como estas fontes do Museo Conmemorativo da Paz de Hiroshima e do Museo da Bomba Atómica de Nagasaki.

#6 Hai un xeito de asegurarse de que non volva suceder: o Tratado de Prohibición Nuclear.

O 7 de xullo de 2017, a ONU adoptou o Tratado sobre a Prohibición de Armas Nucleares. Este tratado histórico prohibe as armas nucleares e todas as actividades relacionadas con elas. Unha vez que entre en vigor, este tratado xurídicamente vinculante prohibirá ás nacións: Desenvolver, Probar, Producir, Fabricar, Transferir, Posuír, Almacenar, usar ou ameazar armas nucleares
ou permitir o emprazamento de armas nucleares no seu territorio.

O tratado tamén prohibe aos Estados axudar, alentar ou inducir a calquera a participar nalgunha destas actividades, e é o primeiro acordo internacional sobre armas nucleares que fai que os países tomen medidas sobre o legado sanitario e medioambiental do seu uso e ensaio no pasado.

Mais o impacto do tratado tamén vai máis aló das súas implicacións legais. Cunha prohibición en vigor, resulta máis fácil para todos os que se opoñen ás armas nucleares desafiar aos países e institucións que levan a cabo actividades relacionadas coas armas nucleares. Cada vez que alguén fala en contra das armas nucleares e di: "Creo que as armas nucleares son inhumanas, inmorales e ilegais. Todos os países deberían unirse ao Tratado sobre a Prohibición das Armas Nucleares", quítalles legitimidade. Este tipo de estigmatización tivo un éxito incríbel no pasado, desde a eliminación doutras armas -como as minas terrestres e as armas químicas- até o cambio das normas sociais en torno aos comportamentos -como o tabaquismo-. Si todos seguimos presionando, podemos crear un mundo no que as armas nucleares sexan algo inaceptábel, case incríbel, do pasado. Así que digamo-lo en voz alta e digamo-lo a miúdo. E si estamos nun país que apoia as armas nucleares, ¡esixamos un cambio! Podemos atopar aquí 5 xeitos concretos de tomar acción.

#7 Países de todo o mundo: escoiten os chamados dos Hibakusha, unan-se ao Tratado de Prohibición Nuclear.

Tras decenios de campaña a favor dun mundo libre de armas nucleares, o Tratado sobre a Prohibición das Armas Nucleares reviste gran importancia para os hibakusha. Unha enquisa recente entre 6.000 Hibakusha levada ao cabo por Kyodo News mostrou que unha gran maioría cre que Xapón debería unirse ao tratado da ONU que prohibe as armas nucleares, subliñando o seu descontento coa oposición do goberno ao acordo. Adherirse ao tratado representaría un recoñecemento por parte de Xapón dos dereitos e o sufrimento dos seus cidadáns afectados; continuar opoñéndose a el, doutra banda, podería verse como un rexeitamento aos mesmos.

O #nuclearban (prohibición nuclear) entrará en vigor cando 50 países asinen e ratifiquen o tratado. Os líderes mundiais deben prestar atención aos chamamentos dos Hibakusha e dos cidadáns interesados de todo o mundo, en favor dun futuro libre de armas nucleares.

7 de Agosto de 2018 (12:00 h.)

Pressenza | 04/08/2018 | Pressenza London | ICAN

Fonte: EntreNós.


Foto: Monumento da Paz de Hiroshima | De Oilstreet - Traballo propio, CC BY 2.5.
____________

Peace Day, ... Por Manuel Dios Diz

"Un mestre, un libro, un lapis, poden cambiar o mundo"
Malala Yousafzai

Por Manuel Dios Diz [*]
19.09.2013

Cada 21 de Setembro, desde 1981, a Asemblea Xeral das Nacións Unidas, chama á cidadanía global, ás institucións públicas, e dun modo especial, a escolas e docentes, a celebrar o Día Internacional da Paz, máis coñecido como Peace Day (Ver a Resolución 36/37). Foi en 2001 cando a ONU estableceu que ese mesmo día fose declarado de alto o fogo en tódolos conflitos a nivel mundial (Resolución 55/282). Son dous magníficos documentos sobre os que reflexionar co noso alumnado.

Certo que a maioría dos medios de comunicación non dedican nin un pequeno espazo a estes asuntos. A Cultura da Paz, é verdade, non vende periódicos. Tampouco chama pola publicidade. Ten moita máis audiencia a cultura da violencia, da forza, do músculo. Chega con ver o tempo que as teles dedicaron onte a promocioar as ventas do videoxogo máis caro da historia, violento e sexista, para comprender que a paz, a concordia, o entendemento, son valores que hoxe non cotizan en bolsa.

En Galicia e no conxunto do Estado, convimos hai xa case que 30 anos, que o 21 de Setembro non era a mellor data para celebrar o Día da Paz nas escolas xa que, neste barrio do planeta, estamos a comezar o curso, os cativos e cativas aínda andan a tomar contacto coas aulas, e o profesorado tamén. Parecía razoable buscar unha data máis acaída. Foi así que o movemento de educadores e de educadoras para a paz, por iniciativa de Llorenc Vidal, decidimos escoller o 30 de Xaneiro, aniversario da morte de Gandhi, como Día Escolar pola Paz.

En calquera caso, como lembra Nacións Unidas, tódolos días do ano son bos para reflexionar e actuar a prol da tolerancia e o respecto mutuo, na procura dun mundo máis xusto e máis humano, máis pacífico, que valore positivamente a diversidade étnica, cultural, relixiosa, a nonviolencia, e a resolución pacífica dos conflitos.

O chamamento ó remate das hostilidades nas frontes de batalla, nas guerras de guerrillas e demais accións armadas, aínda que somentes fose por un día, probablemente non será escoitado, a pesares de que as demandas de paz universal son cada vez máis clamorosas entre a cidadanía e a sociedade civil en todo o mundo.

O Secretario Xeral da ONU, con ocasión deste día, fixo un novo chamamento no que pide á cidadanía que, a mediodía, hora local, gardemos un minuto de silencio en honor das vítimas que perderon a súa vida en situacións de conflito, tamén polas que teñen sobrevivido e sofren as consecuencias.

Nesta ocasión, Nacións Unidas quere resaltar o papel da Educación para a Paz, clave para fomentar a cidadanía mundial e construír sociedades pacíficas, porque, como temos reiterado tantas veces, non hai paz, sen educación para a paz.

O Seminario Galego de Educación para a Paz leva -desde 1985- traballando nas aulas e na sociedade, para promover os valores cívicos e democráticos na escola, os dereitos humanos, a convivencia, a interculturalidade, a igualdade entre homes e mulleres..., impartindo cursos de formación do profesorado, organizando encontros e xornadas, publicando materiais e libros de texto, unidades didácticas sobre os contidos e as metodoloxías da Educación para a Paz (Ver: www.sgep.org), documentais, curtas de ficción sobre o acoso escolar, recursos, contos, teatro, teatro de sombras, xogos e dinámicas de aula, celebrando o Día Escolar pola Paz e, cada día, transversalmente, nas materias de Educación para a Cidadanía, de Ética Cívica, de Filosofía, nas horas de Titoría, co Plan Integral de Mellora da Convivencia Escolar, por medio da educación afectivo emocional porque cremos firmemente que son os afectos e os sentimentos os mellores antídotos contra das violencias.

Quizais non consigamos que o 21 de Setembro rematen as hostilidades armadas, nin sequera que o minuto de silencio sexa maioritario ou significativo, ou que a Cultura da Paz teña maior presencia nos medios. Sen embargo, cada un de nós, co noso comportamento, na nosa aula, na nosa casa, cos nosos fillos e fillas, dentro do noso propio corazón, poderemos empezar a construír un mundo diferente.

A paz é unha demanda universal cada día máis sentida. A oposición á guerra avanza. Contra todo prognóstico a Cultura da Paz medra. Somos moito máis sensibles e intolerantes coas violencias do que nunca antes na historia da humanidade. Aínda que non o pareza lendo os titulares cada mañá, somos moito máis pacíficos que os nosos antecesores. E o seremos moito máis aínda. Abolir a guerra estase convertendo nun imperativo ético do século XXI. Como dicía Newton, construímos demasiados muros e non suficientes pontes.

Das súas espadas farán reixas de arados e das súas lanzas, fouces. Non levantarán a espada uns contra outros nin se exercitarán para a guerra, dicía Isaías, hai tantos anos. Hoxe os dereitos humanos e sociais, toda a arquitectura lexislativa construída a escala planetaria, a xustiza universal, con tanto esforzo, son un referente ético para a cidadanía.

Dicía María Zambrano que a paz é moito máis que unha toma de postura, é unha auténtica revolución, un modo de vivir, unha maneira de habitar o planeta, unha forma de ser persoa.

Educar para a Paz é, antes que nada, un acto de amor para co noso alumnado. O Manifesto de Sevilla (1986), feito propio pola UNESCO, afirma: A guerra e a violencia non son unha fatalidade biolóxica. Podemos poñer fin á guerra e ós sufrimentos que conleva. Non con esforzos illados, senón con accións comúns. Si cada unha, cada un, pensa que é posible, entón será posible. Os nosos antepasados inventaron a guerra. Todos nós podemos inventar a paz.

Federico Mayor Zaragoza, ex- director xeral da UNESCO, dixo nunha ocasión que "A aprendizaxe da democracia é a pedagoxía da paz". Nada máis certo. Educando e practicando a democracia. Porque a democracia é precisamente o único sistema político que non pode impoñerse desde arriba ou desde un centro. Erran quen pensan que a democracia pode promoverse a base de bombazos.

Neste 21 de Setembro, Peace Day, lembremos ás vítimas, ós máis de 100.000 mortos en Siria, ós millóns de desprazados. Pensemos nos nenos e nenas, nas mulleres, nos anciáns, na poboación civil, a principal afectada polas guerras modernas. Saudemos o acordo entre Rusia e os EE.UU, si impide a intervención militar norteamericana. Destruamos o armamento químico, todo, o que existe en Siria e o que fabrican e venden os estados máis poderosos para beneficio do complexo militar industrial, o gran dominio. Paremos a guerra. Abramos negociacións multilaterais de paz. Promovamos o diálogo e o entendemento entre os pobos. Impidamos a venta de armas ás partes en conflito. Deixemos de alimentar a confrontación armada e as caldeiras de odio. Demos unha oportunidade á paz. Fagamos as paces. Peace Day.

[*] Manuel Dios Diz é mestre, licenciado en Xeografía e Historia pola USC, preside o Seminario Galego de Educación para a Paz, membro fundador da Coordinadora Galega de ONGDs para o Desenvolvemento. Forma parte do Observatorio Estatal da Convivencia Escolar no cupo de personalidades de recoñecido prestixio. É coportavoz de Espazo Ecosocialista Galego, membro de AGE.

• http://www.sgep.org
• http://mdiosdiz.blogspot.com 
• http://facebook.com/mdiosdiz

"A paz é o camiño, e facemos camiño ó andar. A paz é un descubrimento, non unha conquista, dicía, Raimon Panikkar. A guerra e a violencia non son fatalidades biolóxicas. Aprendemos a ser violentos. Por iso temos que "desaprender" para ser pacíficos, que non submisos, nin súbditos, nin mansos. Federico Mayor Zaragoza di que a aprendizaxe da democracia é a pedagoxía da paz. E María Zambrano afirmaba que a paz é moito máis que unha toma de postura, é unha auténtica revolución, un modo de vivir, un modo de habitar o planeta, un modo de ser persoa.
A paz como cultura...".

Enviado por:
Educación e Paz
-paz@sgep.org-
18 de setembro de 2013 12:49
______________

O sangue siria grava unha nova liña na area - Siria confirmado: maioría "rebeldes" son Contras mercenarios estranxeiros, ... Por Pepe Escobar- Artigo e Vídeos

Siria confirmado: maioría "rebeldes" son Contras mercenarios estranxeiros

O sangue siria grava unha nova liña na area

Investigadores, xornalistas independentes, observadores traballando sobre o terreo, desde a mesma Siria, confirman cada día cos seus testemuños, análises lóxicas e outros materiais gráficos que os famosos "rebeldes sirios" -que tanto apoia a prensa comercial- son en maioría máis que unha gran banda de Contras mercenarios fundamentalistas asasinos financiados polos EEUU e por algunhas potencias europeas ávidas de dominación e en coordinación coas monarquías petrodólares déspotas do Golfo vasallas de Occidente, todos operando contra Siria principalmente desde territorio turco, israelí e xordano.

Por Pepe Escobar [*]

03.08.2012

A principios do século pasado trazouse unha liña na area de Acre a Kirkuk. Dúas potencias coloniales –Gran Bretaña e Francia– repartíronse tranquilamente Medio Oriente entre elas; todo o que estaba ao norte da liña para Francia; o sur era de Gran Bretaña.

Moitos reveses –e traxedias concéntricas– despois, unha nova liña na area está sendo trazada por Arabia Saudita e Qatar. Entre Siria e Irak, quéreno todo. E falemos de retorno dos reprimidos; agora, como parte do composto OTAN-Consello de Cooperación do Golfo (CCG), están na cama cos seus antigos amos coloniais.


http://youtu.be/Hfoq4WUwUvM

Pódese observar no video que os "rebeldes sirios", é dicir os Contras mercenarios están drogados a maior parte do tempo, iso explica o seu estado de excitación extrema, no video van executar a unha familia enteira que capturaron na súa casa polo só feito que dita familia moi respectada no pobo gardaba simpatía polo goberno do presidente Bashar A El-Assad. Este video foi filmado e colgado en internet polos mesmos mercenarios moi orgullosos de mostrar as súas accións.

Golpe tras golpe

Non importa o que pregoen os medios militarizados de Occidente, non hai un xogo final en Siria aínda. Ao contrario: o xogo sectario non fai máis que comezar.

É de novo o Afganistán dos anos 80. As máis de 100 pandillas fuertemente armadas involucradas na guerra civil de Siria sobordar de fondos cos cales o CCG financia as súas granadas rusas propulsadas por foguetes e compradas no mercado negro. Numerosos salafistas-yihadistas cruzan cara a Siria, non só desde Irak, senón tamén de Kuwait, Arxelia, Túnez e Pakistán, logo de chamados embravecidos das súas imames. Secuestros, violacións e matanzas de civís favorables ao réxime de Asad estanse convertendo na lei do país.

Perseguen aínda con máis ardor aos cristiáns [1]. Obrigan a irse aos exiliados iraquíes residentes en Damasco, especialmente os que viven en Sayyida Zainab, o vecindario de predominio chií nomeado así en honor da neta do Profeta Muhammad, enterrada na fermosa mezquita local. A BBC, devandito sexa no seu favor, polo menos informou respecto diso [2].

Efectúan execucións sumarias; o viceministro do Interior de Iraq Adnan al-Assadi dixo a AFP que os gardas fronteirizos viron que o Exército Libre Sirio (ELS) tomou o control dun posto da fronteira e logo  "executou a 22 soldados sirios ante os ollos dos soldados iraquíes".

O cruzamento Bab al-Hawa entre Siria e Turquía foi invadido por máis de 150 muyahidines descritos como multinacionais [3], provenientes de Arxelia, Exipto, Arabia Saudita, Túnez, os Emiratos Árabes Unidos, Chechenia e até Francia. Moitos proclamaron a súa fidelidade á Al Qaida no Magreb Islámico (AQIM).

Queimaron numerosos camións turcos. Filmaron o seu propio vídeo promocional. Desfilaron coa súa bandeira da Al Qaida. E declararon que toda a zona fronteriza era un Estado islámico.


http://youtu.be/jMXf2yWARCc

Os Contras mercenarios estranxeiros infiltrándose en Siria a través do deserto, preto de Dara.

Entrega a túa tarxeta de identidade de terrorista

Non hai forma de comprender a dinámica siria sen saber que a maioría dos comandantes do ELS non son sirios, senón iraquíes suníes. O ELS só puido ocupar o cruzamento fronteirizo Abu Kamal entre Siria e Irak porque toda a zona está controlada por tribos suníes visceralmente opostas ao goberno da el-Maliki en Bagdad. O libre fluxo de muyahidines, yihadistas da liña dura e armas entre Irak e Siria xa está máis que establecido.

A idea de que a Liga Árabe –comportándose como portavoz oficial de OTAN-CCG– ofreza asilo a Bashar Al-Assad podería ser tan ridícula como a de que a CIA supervise que grupos muyahidines e yihadistas poden acceder ás armas financiadas por Qatar e os sauditas.

Ao principio, pode ser só un mal chiste. Logo de todo, a oferta do exilio proveu de exactamente os mesmos paragóns da democracia, a Casa de Saud e Qatar, que controlan a Liga Árabe e financian aos muyahidines e a yihad anti-Siria.

Bagdad, con todo, condenou públicamente a oferta do exilio. E a secuela –de feito o mesmo día– foi digna de The Joker (si, o inimigo de Batman): unha ola de atentados anti-chiíes en Iraq, con máis de 100 mortos, debidamente reivindicada polo Estado Islámico de Irak, a franquicia local de Al Qaida. O seu portavoz, Abu Bakr Al-Baghdadi, urgió enérgicamente ás tribos suníes de Anbar e Nineveh a que se sumen á yihad e derroquen o goberno "infiel" en Bagdad.

O movemento de ida e volta de muyahidines e yihadistas entre Siria e Irak foi máis que confirmado por Izzat a o-Shahbandar, alto membro do parlamento de Irak e asistente próximo do primeiro ministro a el-Maliki.

Bagdad até actualizou listas. A frecuencia de cambio só puido xerar máis frenética neolingua orwelliana acuñada polo sitio Moon de Alabama na web [4].

Os muyahidines e yihadistas activos en Irak agora son "insurxentes iraquíes". E os muyahidines e yihadistas activos de Siria seguen sendo os usuais "rebeldes sirios". Todos foron sacados do servizo activo como "terroristas". Segundo esta lóxica o Batman de Colorado tamén podería ser descrito como "insurxente".

Seguide o diñeiro

Tal e como aparece, os idealizados "rebeldes" sirios, máis os insurgentes coñecidos previamente como terroristas, non poden vencer aos militares sirios, nin sequera coa choiva de diñeiro e armas dos sauditas e os cataríes.

Tampouco existe evidencia de que o réxime considere unha retirada ás montañas alauitas do norte de Siria, como o evoca a discusión colectiva nos blogues de política exterior. Logo de todo os «rebeldes» non controlan ningún territorio.

O seguro é quen se beneficiará da progresiva balcanización de Siria. Á Casa de Saud e Qatar encantaríalles que a guerra civil se exportara a Iraq e o Líbano; nos seus cálculos extremadamente estreitos, iso podería acabar producindo outros réximes suníes.

Polo tanto hai que esperar que os fondos sauditas e cataríes compren a calquera burócrata sirio ben conectado, até malia que a burguesía urbana suní aínda non abandonou o barco.

E a medida que se estende a guerra civil, un tsunami de armas seguirá inundando Xordania, Líbano, Irak e por suposto Turquía, reforzando grupos guerrilleiros de todo tipo, incluídos os kurdos, unha faceta máis da agora excluída neo-otomá Turquía que contempla impotente como se destrúen os Estados tallados na area por esa liña colonial dos anos vinte do século pasado.

Estratexicamente, será sempre unha guerra por encargo, esencialmente de Arabia Saudita contra Irán co apoio da Casa de Saud a islamistas de todas as cores en comparación co apoio de Catar a "o seu" Irmandade Musulmá. Pero sobre todo trátase de EE.UU.-OTAN-CCG contra Irán.

Os motivos de Israel van máis aló do desexo sectario saudita/catarí. O primeiro ministro de Israel Bibi Netanyahu acaba de desenterrar un "bushismo" cualificando a Irán-Siria-Hizbulá de "eixe do mal". O que desexa a longo prazo Tel Aviv é obvio: que Washington, con ou sen o goberno de Obama, derribe ese eixe.

Mentres tanto, ese obxectivo a longo prazo non impide que o ministro de defensa israelí Ehud Barak tolee especulando respecto de unha invasión de Siria baseada nunha hipotética transferencia de misiles antiaéreos sirios ou ata de armas químicas a Hizbulá.

Washington, pola súa banda, adoraría ter polo menos un dócil goberno suní en Damasco para acelerar o cerco de Irán sen aumentar os temores substanciais de Israel. Mentres tanto, o que pasa por «poder intelixente» non é máis que ilusións glorificadas. Así é como os funcionarios prol Israel de EE.UU. planean unha Siria post Asad [5].

E chega o novo Bane

Malia todos os seus valores de produción, a yihad da OTAN –en conxunto con afiliados de Al Qaida e copiones– aínda non logrou o cambio de réxime. Non haberá sancións do Consello de Seguridade da ONU, como xa subliñaron tres veces Pekín e Moscú. Polo tanto segue aparecendo sempre o Plan B. Este último sae directamente do guión ao estilo de Irak: Damasco atacará aos civís con armas químicas. Durou só uns poucos ciclos noticiosos.

O presidente ruso, Vladimir Putin, xa o deixou claro: un cambio de réxime é un anatema, especialmente por un motivo que elude a maioría en Occidente, os yihadistas nas portas de Damasco significa que estarán moi preto do Cáucaso, a posible nova perla dun colar letal tendente a desestabilizar a Rusia musulmá.

O resultado contraproducente, mentres tanto, está listo para atacar como a Medusa. O que para todos os propósitos prácticos son escuadrones da morte muyahidines/yihadistas da OTAN e o CCG estarán encantados de sangrar a Siria seguindo liñas sectarias, na area e especialmente en áreas urbanas. Comezou a tempada de caza, non só de alauitas senón tamén de cristiáns (10% da poboación).

Unha política exterior que privilexia aos yihadistas suníes, coñecidos anteriormente como terroristas, para que creen un Estado "democrático" no medio Oriente parece ser conxurada por Bane (o malo da película en The Dark Knight Rises, o capítulo final da trilogía de Batman) [**]. E si, somos os seus creadores. Mentres os mellores carecen de toda convicción, e os peores están repletos de intensidade apaixonada, un superhombre suní yihadista enmascarado camiña cara ao seu nacemento en Damasco.

Publicado na Rede Voltaire | 2 de agosto de 2012

[*] Pepe Escobar, é xornalista e autor de Globalistan: How the Globalized World is Dissolving into Liquid War (Nimble Books, 2007) e Rede Zone Blues: a snapshot of Baghdad during the xorde. O seu último libro é Obama does Globalistan (Nimble Books, 2009). É tamén correspondente para o diario Asia Times e analista político para the Real News. pepeasia@yahoo.com


Notas de rodapé:
[1] 9.6.2012, Vatican Inside, en: Syria’s ultimatum to Christians: “Leave Qusayr” - | Ver |
[2] 20.6.2012, BBC, Rami Ruhayem em: Syria crisis: Iraqis flee “sectarian violence” in Damascus - |Ver |
[3] 22.7.2012, Al-Arabiya, “Syrian rebel forces occupy second border post with Turkey” - |Ver|
[4] 23.7.2012, Moon of Alabama, em: Policy Change: “Terrorists” Are Now “Insurgents” [Mudanza de política: Os “terroristas” viraran “insurxentes”]. É a mais impresionante retradución orwelliana que xamais se viu. Durante anos, as expresións “Al-Qaeda” e “grupo terrorista” foram usadas praticamente como sinónimas.Mas agora, sob comando do goberno Obama, o New York Times reescrebeu o Manual da Redacción: “Al-Qaeda” designa agora unha especie de “insurxencia neutra”. -  |Ver|
[5] 20.7.2012, The Cable, Josh Rogin em: “Inside the quiet effort to plan for a post-Assad Syria”: “Planexando a Síria pós-Assad”. Ao longo dos últimos seis meses, 40 altos representantes de vários grupos de oposición da Síria ten-se reunido discretamente na Alemanha, sob coordenación do US Institute of Peace (USIP), para planexar o que debe ser un goberno sírio pós-Assad. O proxeto, do cal non participan funcionarios do goberno dos EUA, mas que é parcialmente pago pelo Departamento de Estado comeza a gañar importancia, agora que a espiral de violencia alastra-se pola Siria e evanescen as últimas esperanzas de que se poda alcanzar a transición pacífica de poder na mudanza de réxime. (...) O grupo asesorou os funcionarios do goberno tamén nas reunións dos “Amigos da Siria”, en Istambul, mes pasado. O proxeto é chamado “O día seguinte: apoio á transición democrática na Siria”. -  |Ver|

[**] Bane é un dos super arqui inimigos de “Batman”, que teve vida curta, nun seriado de 1994, e sumiu para sempre. Mas causou terrível dano ao Batman.

Fonte: Asia Times Online, 25 de xullo de 2012.

Texto traducido, ao Galego, por Ártabra 21, apoiando-se nos recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo o Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.  

Artigo baixo licenza Creative Commons

A Rede Voltaire autoriza a reprodución dos seus artigos a condición de que se cite a fonte e de que non sexan modificados nin utilizados con fins comerciais (licenza CC BY-NC-ND).


Enviado por:

Inácio

-inaciogz@gmail.com-

5 de agosto de 2012 23:08

________________

Siria: Comezou a batalla de Damasco, ... Por Thierry Meyssan

 Provenientes do estranxeiro, os Contras tomaron varios postos fronterizos ao comezo da súa invasión contra Siria.

 Os xenerais Hassan Turkmani, Daud Rajha e Assef Chawkat, mortos nun atentado o 18 de xullo de 2012.

O ministro de Información, Omran a o-Zou’bi, exprésase ante as cámaras da televisión siria despois do atentado que decapitó parcialmente o Exército Árabe Sirio.

Conferencia de prensa do xeneral Robert Mood sobre a batalla de Damasco, que el mesmo observa desde… as fiestras do seu hotel.

.....

Por Thierry Meyssan [*]
24.07.2012

As potencias occidentais e os países do Golfo emprenderon a operación de guerra secreta máis importante que se viu desde a dos Contras, en Nicaragua. O obxectivo da batalla de Damasco non é o derrocamento do presidente Bachar a o-Assad senón crebar o Exército Árabe Sirio para garantir a dominación de Israel e Estados Unidos no Medio Oriente. Mentres a cidade prepárase para un novo asalto dos mercenarios estranxeiros, Thierry Meyssan pasa en revista a situación.

Fai xa 5 días que Washington e París deron inicio á operación «Volcán de Damasco e terremoto de Siria». Non se trata esta vez dunha campaña de bombardeos aéreos senón dunha operación de guerra secreta comparable a desenvolvida en Centroamérica en tempos da administración Reagan.

Entre 40 e 60,000 Contras, principalmente libios, entraron no país en varios días, esencialmente a través da fronteira xordana. A maioría están vinculados co Exército «Sirio» Libre, estructurado baixo as ordes de Turquía para servir de pantalla ás operacións secretas da OTAN. Algúns son membros de grupos de fanáticos, entre eles a Al-Qaeda, creados baixos as ordes de Qatar e dunha facción da familia real de Arabia Saudita: os Sudairis. Apoderáronse ao seu paso de varios postos fronterizos, antes de chegar á capital, onde sementaron a confusión atacando ao azar os obxectivos que atopaban ao seu paso: como grupos illados de policías ou de militares.

Na mañá do mércores, unha explosión destruíu a sé da Seguridade Nacional, onde se reunían varios membros do Consello de Seguridade Nacional. A explosión custou a vida ao xeneral Daud Rajha, ministro de Defensa; ao xeneral Assef Chawkat, ministro adxunto; e ao xeneral Hassan Turkmani, adxunto do vicepresidente da República. Descoñécese aínda o modo exacto en que foi realizada a operación. Podería tratarse dun atentado suicida ou dun ataque realizado cun avión sen piloto.

Washington esperaba que a decapitación parcial do aparello militar sirio conducise a varios oficiais superiores a desertar coas súas tropas, ou sexa a volverse contra o goberno civil. Pero non foi así. O presidente Bachar al-Assad asinou inmediatamente as nominacións dos sucesores dos falecidos, garantindo así á perfección a continuidade do Estado.

En Paris, Berlín e Washington, os mesmos que ordenaron a operación entregáronse ademais a unha sucia manobra que consiste en condenar o acto terrorista á vez que confirman o seu apoio político e loxístico militar aos terroristas que o cometeron. De forma totalmente desvergonzada concluíron que os responsables dos asasinatos non son os realizadores do atentado senón as propias vítimas, por haberse negado a dimitir baixo a presión deses mesmos gobernos e por non aceptar entregar a súa patria aos apetitos occidentais.

Caracas e Teherán expresaron os seus condolencias a Siria, subliñando que o ataque foi ordenado e financiado polas potencias occidentais e os países do Golfo. Moscú tamén expresou as seus condolencias e observou que o pedido de sancións contra Siria no Consello de Seguridade da ONU constitúe un respaldo político aos terroristas que atacan ese país.

As canles da televisión siria comezaron a transmitir cantos patrióticos e imaxes do exército. Interrompendo a programación, o ministro de Información, Omran a el-Zou’bi, lanzou un chamado á mobilización de toda a cidadanía. Non é momento para querelas entre goberno e oposición. A Nación está enfrontando unha agresión externa. Recordando o artigo que publiquei en Komsomolskaya Pravda, onde describía a operación mediática de desmoralización preparada polas canles occidentais e do Golfo [1], o ministro alertou aos seus concidadáns sobre o inminente comezo de devandita operación. Posteriormente desmentiu as falacias das canles do Golfo sobre un suposto motín na 4ª división e sobre unha serie de explosións que destruirían o cuartel principal de devandita división.

As canles nacionais sirias transmitiron varias veces por hora as indicacións necesarias para que os telespectadores sirios poidan captar os seus programas a través do satélite Atlantic Bird, no caso de que se interrompese a súa transmisión a través dos satélites ArabSat e NileSat.

En Líbano, Hassan Nasrallah recordou a hermandade de armas existente entre o Hezbollah e Siria, forxada na loita contra o expansionismo sionista, e garantiu o seu respaldo ao Exército Árabe Sirio.

O atentado foi o sinal de inicio para a segunda parte da operación. Os grupos armados infiltrados na capital lanzáronse ao ataque de diversos obxectivos, de forma máis ou menos selectiva. Por exemplo, un centenar de Contras atacaron a casa próxima ao meu apartamento ao grito de ¡Alá Akbar! Un alto responsable militar reside no lugar. Houbo 10 horas de combate ininterrumpido.

Á noitiña, o exército respondía con discreción aos ataques dos Contras. Posteriormente, deuse a orde de responder aos atacantes o máis enerxicamente posible. Non se trataba xa de loitar contra terroristas que viñan desestabilizar Siria. A nova misión era enfrontar unha inconfesable invasión estranxeira e protexer a patria en perigo.

A aviación entrou entón en acción para destruír as columnas de mercenarios que tratan de alcanzar a capital.

Ao final da mañá, a calma restablecíase progresivamente na cidade. Os Contras e os seus colaboradores víanse obrigados a retirarse. Restablecíase a circulación nas estradas e as grandes arterias e instalábanse barreiras para filtrar o tránsito no centro da cidade. A vida volvía ao seu curso cotián, aínda que aínda podían escoitarse disparos illados en diversos lugares. A maioría dos comercios permanecían pechados e longas colas podían verse ante as panaderías.

Pénsase que o asalto final pode ter lugar durante a noite do xoves ao venres e durante a xornada do propio venres. É indubidable que o exército nacional sirio sairá nuevamente victorioso xa que ten ao seu favor a correlación de forzas. Trátase ademais dun exército de reclutas que goza do apoio da poboación, e inclusive o respaldo da oposición política interna.

Conforme ao previsto, os satélites ArabSat e NileSat desconectaron durante a tarde o sinal da canle sirio de televisión Ad-Dounia. A CIA pirateou a conta de Ad-Douni en Twitter para transmitir mensaxes falsas que anunciaban unha retirada do exército nacional sirio.

As canles de televisión do Golfo anunciaron un derrube da moeda siria, como preludio da suposta caída do Estado. O gobernador do Banco Central, Adib Mayaleh, presentouse ante as cámaras da televisión siria para desmentir a nova intoxicación e confirmar que a taxa de cambio segue sendo de 68,30 libras sirias por un dólar estadounidense.

Despregáronse reforzos nos arredores da praza dos Omeyas, para protexer os estudos da televisión estatal, que todos os inimigos da liberdade consideran un obxectivo prioritario. Instaláronse estudos auxiliares no hotel Rosa de Damasco, onde pasan comodamente o seu tempo os observadores da ONU. A presenza destes observadores militares da ONU, que non permitiron que o ataque contra a capital interrompa a súa farniente, serve de facto de protección aos xornalistas sirios que arriscan as súas vidas para manter informados aos seus concidadáns.

No Consello de Seguridade da ONU, a Federación Rusa e Chinesa recorreron por terceira vez ao veto ante unha proposición de resolución na que os países occidentais e as monarquías do Golfo trataban de abrir o camiño a unha intervención militar internacional. Os representantes de Rusia e Chinesa ante o Consello de Seguridade denunciaron incansablemente a propaganda tendiente a presentar como unha revolta afogada en sangue o que en realidade é unha agresión exterior contra o Estado sirio.

Estímase que a batalla de Damasco pode renovarse esta noite.


Publicado na Red Voltaire | Damasco (Siria) | 19 de julio de 2012

[*] Thierry Meyssan, Intelectual francés, presidente-fundador da Rede Voltaire e da conferencia Axis for Peace. As súas análises sobre política exterior publícanse na prensa árabe, latinoamericana e rusa. Última obra publicada en español: A gran impostura II. Manipulación e desinformación nos medios de comunicación (Monte Ávila Editores, 2008).





Nota.-
[1] «НАТО готовит переворот в Сирии», por Thierry Meyssan, Komsomolskaya Pravda. Artículo en francés: «L’OTAN prépare une vaste opération d’intoxication», Réseau Voltaire, 10 de junio de 2012.

Artigo baixo licenza Creative Commons

A Rede Voltaire autoriza a reprodución dos seus artigos a condición de que se cite a fonte e de que non sexan modificados nin utilizados con fins comerciais (licenza CC BY-NC-ND).

Fonte : «A batalla de Damasco comezou», por Thierry Meyssan, Rede Voltaire , 19 de xullo de 2012, www.voltairenet.org/a175072
____________________

24 de maio: "Día Internacional das Mulleres pola Paz" - En Ferrol Exposición Antimilitarista ás 7 da Tarde no Cantón

Exposición 24 de maio

DÍA INTERNACIONAL DAS MULLERES POLA PAZ
24 de MAIO

FERROLTERRA

Xoves, 24 de maio

Exposición dende ás 19:00 hrs.

Cantón de Molíns (Ferrol)

Este ano, a Coordinadora Comarcal de Ferrolterra da Marcha Mundial das Mulleres, quere conmemorar esta data internacional de mulleres antimilitaristas, a través, dunha exposición na que se reflicte como os estados invisten nas guerras e nas armas e recortan dereitos sociais, que son fundamentais, como o ensino e a sanidade.

Tamén queremos mostrar como as mulleres e as nosas crianzas, somos vítimas nos conflitos armados e somos utilizadas como "botín de guerra".

E amosar os valores que debería ter unha sociedade mundial, como a nosa, para conquerir a paz definitiva.     

As mulleres da Marcha Mundial das Mulleres demostramos a nosa perseveranza e a nosa forza colectiva, para superar a inxusta orde actual que provoca violencia e pobreza, e construír o mundo que queremos, baseado na paz, a xustiza, a liberdade, a igualdade e a solidariedade.

--
Coordenadora Nacional Galega
Marcha Mundial das Mulheres
Marcha Mundial das Mulleres
Rúa Romil, 20, baixo
36202 Vigo-Galiza
Teléfonos de contacto:
Coord. Nacional: 671695968/637817745
Coord. Ferrol: 696732735
Coord. Pontevedra: 669794462
Coord. Vigo: 657825556/667531529
http://www.feminismo.info

ASOCIACIÓN GRUPO DIVERSIDADE FUNCIONAL FERROL E COMARCAS
R/Colon esq. Mendizabal B/4 P/5 Baixos 38-39 15406 Ferrol
Tlf: 981930544, Mobil: 620485450
E-mail:  diversidadefuncionalferrol@hotmail.com
Blog:    http://rachandobarreiras.blogspot.com

Enviado por:
Asoc. Grupo Diversidade Funcional Ferrol e Comarcas
-diversidadefuncionalferrol@hotmail.com-
22 de maio de 2012 10:22
Por se fora do voso intéres. Mari Morado.
_________________

Afganistán: barbarie estructurada

Onte, de acordo con información divulgada polo goberno de Afganistán, un soldado estadunidense asasinou a 16 habitantes de Kandahar. Segundo os datos dispoñibles, o militar entrou en tres vivendas e, ao parecer, disparou indiscriminadamente contra quen se atopaban nelas.

Este acto de barbarie ocorre no contexto da indignación que percorre á poboación afgana por a queima de exemplares do Corán polas tropas invasoras e pola recente difusión dun vídeo no que pode verse a elementos do corpo de marines que ouriñan sobre os cadáveres de tres afganos abatidos.

Aínda que desde o primeiro momento o presidente estadounidense, Barack Obama, lamentou a masacre do domingo e cualificouna de "incidente illado", a barbarie das tropas estranxeiras en Afganistán obedece a unha pauta de agresións regulares e sistemáticas contra a poboación local. Aos casos mencionados deben agregarse os frecuentes bombardeos aéreos perpetrados por avións da coalición occidental invasora sobre concentracións de civís non involucrados no conflito. Si a iso agrégase a información contida nos 92 mil documentos sobre a guerra en Afganistán que deu a coñecer Wikileaks en xullo do ano pasado (The War Logs), e que rexistran toda sorte de atrocidades perpetradas polos invasores entre 2004 e 2009, resulta difícil crer que a máis recente carnicería sexa consecuencia da acción excepcional dun soldado que "toleou".

As documentadas prácticas criminais de Washington e os seus aliados na infortunada nación centroasiática son, polo demais, consistentes cos manuais clásicos de contrainsurxencia elaborados polo Pentágono e coinciden coa barbarie estrutural que caracteriza aos exércitos colonialistas. De feito, un modelo semellante de abusos e atropelos contra a poboación civil foi aplicado en Irak polos invasores estadounidenses.

Existen numerosas probas sobre o carácter mendaz do Pentágono e doutras dependencias de Washington no tocante a violacións de dereitos humanos cometidas polas súas tropas. Desde a divulgación dos Papeis do Pentágono (Pentagon Papers) en 1971 por The New York Times ata a difusión en Youtube do video Asasinato colateral (Collateral Murder) por Wikileaks, en abril de 2010, a opinión pública internacional puido contrastar as duras realidades da barbaria bélica estadunidense coas versións oficiais que atribúen accións criminais a "equivocacións", "excepcións" e "incidentes illados".

Trala máis recente masacre de civís afganos por un integrante das tropas invasoras, resulta inocultable a urxencia de que o goberno de Barack Obama poña fin xa á presenza militar do seu país na nación centroasiática, ofreza unha desculpa de Estado pola agresión iniciada en 2001 e emprenda un programa de indemnizacións e compensacións para as decenas de miles de vítimas civís e os seus familiares que as forzas occidentais causaron en Afganistán. De non facelo así, podería ocorrer que Washington estivese plantando as sementes dun novo 11 de setembro.

Debuxo de Atiquilah Shaihd

Fonte: o xornal mexicano La jornada
___________________

Informe sobre o escudo antimísiles na base de Rota

O presidente Zapatero, antes de deixar o seu cargo de responsabilidade como xefe de Goberno do, polo de agora, Reino de España, deixou-nos unha herdanza como un xigante dardo envelenado: un acordo co goberno de USAmerica para dispoñer, por moitos anos, dunha base militar e a instalación en territorio da península dun escudo antimísiles.

O Centro Delàs presenta o seu informe núm. 10: Escudo antimísiles na base de Rota. Un paso máis na militarización mundial, no que se argumenta o impacto negativo que a instalación deste proxecto militar terá para a economía e seguridade españolas.

Os seus autores son Teresa de Fortuny e Xavier Bohigas.

Informe en formato -pdf.

Seminario Galego de Educación para a Paz
FUNDACIÓN CULTURA DE PAZ
www.sgep.org
Tfno: 981-554053
Rúa do Valiño 13-1º
15703- SANTIAGO DE COMPOSTELA
__________________