Amosando publicacións coa etiqueta Eleccións Galegas 2009. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta Eleccións Galegas 2009. Amosar todas as publicacións

venres, abril 24, 2009

A Rede Galiza Non Se Vende perante a mudanza de goberno

Rede "Galiza Non Se Vende" 24.04.2009

O 16 de Abril o Parlamento galego xurdido das últimas eleccións autonómicas investiu a Nuñez Feijóo como novo presidente da Xunta. De novo o PP volta gobernar Galiza. A Rede GNSV, formada na lexislatura que acaba e moi crítica co goberno saínte, desexa posicionarse publicamente a respecto do período que se abre coa maioría absoluta do Partido Popular.
A Rede Galiza Non Se Vende naceu en Novembro de 2007 como evolución da Rede Litoral Vivo, constituída en Febreiro do mesmo ano por diferentes colectivos ecoloxistas e sociais. A Rede GNSV xurdiu estando PSdeG-PSOE e BNG no goberno galego fronte a unhas políticas e prácticas ambiental e socialmente destrutivas, para defender un ordenamento territorial baseado na sustentabilidade ecolóxica e a xustiza social.

Do Parlamento electo nas pasadas eleccións autonómicas sairá un novo goberno, máis, moi probablemente, debido á xa coñecida traxectoria do PP, non á mudanza de rumo que este país e todo o mundo necesita para saírmos da acumulación de crises que alimentamos e padecemos. Se o bipartito foi continuísta, do novo goberno e Parlamento, qué podemos agardar? E se nos guiamos polo labor do PP no goberno e na oposición, polo feito por PSdeG-PSOE e BNG durante esta lexislatura, polo discurso dos tres durante a campaña, e polas declaracións que vén facendo o novo presidente da Xunta… a situación é preocupante.

A Rede Galiza Non Se Vende olla con preocupación as declaracións que Alberto Núñez Feijoo vén realizando. Se grande é o seu desprezo pola lingua, que rexeitamos, maior aínda semella a súa falta de respecto pola terra. Todo indica que o novo goberno autonómico, escudado na crise, non se vai limitar a continuar coas políticas destrutoras do territorio senón que procederá ao seu endurecemento, sen corrixir as prácticas recentemente denunciadas polo Informe Auken no Parlamento Europeo, e empeorando con isto a xa grave situación ambiental e social, local e global.

Evidentemente a razón de ser de GNSV non desaparece coa mudanza de goberno. A Rede continuará a traballar por unha terra viva e unha vida digna para tod@s e farao goberne quen goberne, por iso continuaremos a esixir que se deteña a destrución do territorio e que este se ordene de forma democrática, participativa e seguindo criterios de sustentabilidade ecolóxica e xustiza social.

Asfalto e formigón non son progreso. O tixolo e a marbellización do litoral galego non fan parte da solución, están no cerne do problema. A acuicultura industrial destrúe a terra e o mar. Os recheos nas rías estragan a riqueza natural destas. A minaría a ceo aberto erosiona a biodiversidade e mata o medio rural. Os portos deportivos indiscriminados alteran as correntes e destrúen recursos pesqueiros… As políticas de destrución ambiental e social son absurdas e suicidas, por moito que haxa quen se lucre con elas.

Goberno e Parlamento deberían comezar a lexislatura non atacando a nosa lingua e a nosa cultura senón comprometéndose á prohibición, de facto, de construír a 500 metros da costa e impedindo o emprego especulativo do territorio.

Completando de xeito efectivo e racional o saneamento integral e o tratamento de residuos urbanos do 100% da poboación galega.

Ampliando a superficie natural protexida e dotando de contido real ás diferentes figuras de protección, e respectando tamén paisaxe e patrimonio.

Promovendo o aforro enerxético, implementando redes de carrís bici, promocionando o transporte colectivo intermodal e de proximidade, e paralizando infraestruturas elitistas e agresivas como o AVE. E establecendo unha moratoria a novas autovías, das que Galiza posúe un quilometraxe por habitante moi superior á media española e europea.

Retirando as industrias perigosas e contaminantes e normativizando o seu troco cara a tecnoloxías limpas e sen riscos en espazos axeitados.

Respectando de xeito estrito a abundante lexislación e facilitando, en fin, a participación e libre expresión da cidadanía, tal como esixen as leis, e rendendo contas sen agardar aos resultados dunha nova consulta dentro de catro anos.

A grave crise mundial na que estamos inmers@s non é só económica e financeira senón tamén de modelo de desenvolvemento e enerxética. Se lle engadimos os negativos e irreversibles impactos do cambio climático, a única alternativa posible é un xiro radical que aposte firmemente por un decrecemento racional.

É necesario mellorar e desenvolver redes de transporte público de proximidade; a autosuficiencia, o aforro e a eficiencia enerxética cara ao emprego dun 100% de enerxías renovables e á progresiva eliminación do uso das que non o son; un urbanismo racional que contemple as necesidades reais de vivenda e solo industrial e unha atención máxima polo medio natural.

O respecto á organización tradicional do territorio, ós seus usos e á súa identidade, o potenciamento do sector primario, a promoción da agricultura ecolóxica e da soberanía alimentaria libre de transxénicos, son fórmulas ineludibles. Alén disto, a relación coas outras comunidades e pobos do estado, Europa e o resto do planeta ten que darse en igualdade de condicións, non con pura competitividade, senón con solidariedade e complementariedade.

GOBERNE QUEN GOBERNE, GALIZA NON SE VENDE
Por unha terra viva e unha vida digna para tod@s

info@galizanonsevende.org
http://galizanonsevende.org
______________________________

luns, marzo 30, 2009

"As eleccións galegas de 2009: unha análise sociolóxica do seu significado político" por Fermín Bouza

O sábado 4 de abril as 20 horas. no Ateneo Ferrolán, presentado por Xosé Leira, estará Fermín Bouza con unha conferencia titulada "As eleccións galegas de 2009: unha análise sociolóxica do seu significado político".


Fermín Bouza (Santiago de Compostela, 1946), Catedrático de Socioloxía (Opinión Pública) na Facultade de Ciencias da Información da Universidade Complutense de Madrid. Traballa sobre Opinión Pública, Comunicación Política e Socioloxía Electoral. E membro fundador de ACOP (Asociación de Comunicación Política) e forma parte da súa directiva. Tamén escribe textos literarios, particularmente en galego (o libro de poemas Labirinto de Inverno, en galego, foi Premio da Crítica Española). Publicou libros e artigos da súa especialidade (ver páxina de publicacións accesibles) e colabora en diversos medios sobre eses mesmos temas. Vive en Madrid desde 1969, onde chegou escapando da policía para evitar a deportación.

O seu blog: votoconbotas.trincheradigital.com/

Ateneo Ferrolán
Fundado en 1879
“Un Lugar de Encontro para a Cultura”

http:// www.ateneoferrolan.org
e-mail:
a_ferrol@teleline.es Telf.: +34 981 357 970 Fax: 981 354 098
Dirección Postal: Rúa Magdalena 202-204, 1º.CP.15402 - FERROL (A Coruña)
Apdo. Correos: 303

____________

mércores, marzo 25, 2009

A FPG aposta pola unidade da esquerda nacionalista

RESOLUCIÓN POR UNHA REFORMULACIÓN POLÍTICA E DA ESQUERDA NACIONALISTA

Atravesan Galicia e o Mundo enteiro por unha conxuntura de profunda crise socioeconómica. O modelo capitalista e o sistema imperialista demostraron o seu fracaso: deben ser removidos. Unha nova orde social debe ser establecida. Baixo ningún concepto se pode consentir que aqueles -unha minoría- que nos levan á ruina e á miseria sigan dominando á inmensa maioría da humanidade.

Na área xeográfica que nos tocou vivir, o goberno PSOE é incapaz de atopar sequera un paliativo á crise. E non é capaz, simplemente, porque tal paliativo non existe. Aproveita, logo, o PP para intervir coa súa demagoxia buscando a recuperación do poder político.

En Galicia, un goberno pusilánime, feble e aínda ofertado no mercado electoral en dúas marcas (BNG, PSOE) forzadamente diferenciadas, que non tan distintas na inspiración e nas formas de gobernar, resulta expulsado da súa posición, por non ter respondido ás demandas de renovación e saneamento político que unha parte do electorado esixía. Nin sequera certos pormenores correctores do neoliberalismo introducidos a última hora no programa electoral do BNG (Banca nacional, ICO galego…) conseguiron frear a sangría de votos, porque xa non eran cribles.

Retorna, naturalmente, ao goberno autonómico, o PP. E faino nun momento de debilidade dos movementos nacionalistas -de dereitas ou de esquerdas- no Estado español agudizado por un ascenso do discurso centralista de tintes neofascistas que nos nega como pobos, a vascos, cataláns e galegos. Teñen a perspectiva de recuperar tamén o goberno central, coa idea de homoxeneizar o territorio, e liquidar os avances de autogoberno e de identificación cultural das nosas nacións. Vai ser logo, a inmediata, unha lexislatura ben dura para o movemento social emancipador.

De maneira que só podemos pensar nunha consigna: UNIDADE. Unidade do pobo contra o capitalismo e contra o colonialismo económico e cultural.

En maio de 2006 diciamos:

O plenario da V Asemblea Nacional da FPG outorga mandato expreso e urxe ó novo Comité Central do partido, a poñer en marcha todas as iniciativas que se consideren necesarias para promover os máis amplos acordos con todas aquelas persoas, colectivos e organizacións interesados nun proceso de Reconstrución Orgánica da Esquerda Nacionalista.

Este proceso, que sen dúbida requirirá esforzos dialécticos e a superación de toda sorte de actitudes sectarias, deberá producir froitos efectivos a curto prazo e nunca máis alá do mandato do actual goberno autonómico.

A FPG está disposta a pasar a un total segundo plano, e mesmo ó sacrificio das súas siglas se iso fose considerado imprescindible no proceso de reconstrución; mentres, seguiremos aportando o noso esforzo militante para que o pobo de Galicia, as súas clases traballadoras, conten cunha alternativa clara de liberación nacional e de emancipación total”.

A día de hoxe estas palabras teñen, se cadra, maior vixencia. No seo do nacionalismo prodúcese unha situación de catarse total, ou iso nos gustaría. Esta catarse, provocada por uns malos resultados electorais, debería sobardar tal escenario -o electoral-, e contemplar unha análise e reconsideración total da nosa sociedade e da nosa terra. Ábrese un proceso de reflexión que levará un tempo maior do que poida ser o debate dunha organización a nivel interno. O nacionalismo popular ten expresións sociais que superan os lindes dunha única sigla.

Pero o curso da historia non se detén e algo deberemos facer de inmediato para impedir a ocupación completa da nación polas dereitas. A FPG reclama a reformulación do movemento nacional-popular sobre a base do ideario e do carácter de clase que inspirou o nacionalismo contemporáneo e que tan bos resultados ten dado a nivel político, veciñal, cultural, agrario e sindical; iso si, renovado e reorientado en función dos cambios socioeconómicos e culturais producidos en Galicia e no seu contorno. Ou sexa, propoñemos un profundo debate, para o que nós aportamos unha alternativa claramente de esquerda.


Cando dicimos “de esquerda” falamos de:
  • República: o exercicio do poder perténcelle ao pobo. Democracia participativa e horizontal. Dereitos individuais, pero dereitos sociais. Denuncia da Monarquía.
  • Liberdade dos pobos. Dereito de Galicia á autodeterminación nacional. Anticolonialismo socioeconómico e cultural.
  • Igualdade social.
  • Igualdade real entre as mulleres e os homes.
  • Prioridade do público sobre o privado. Creación dunha banca e de industrias de maioría pública. Acabar coa privatización dos servizos públicos.
  • Laicismo, aconfesionalismo.
  • Igualdade racial e das culturas. Ningunha discriminación.
  • Defensa inquebrantábel do idioma galego.
  • Defensa do territorio e da natureza. Protección dos patrimonios material e inmaterial.
  • Internacionalismo de clase. Solidariedade entre os pobos.

Para que se entenda, referímonos a:
  • Denuncia do marco xurídico-político, aínda que participemos nas súas institucións. Proposta de superación do marco constitucional de 1978 e do Estatuto de Autonomía. Denuncia da normativa electoral en todos os planos: limitación do gasto electoral, igualdade real nos medios de comunicación, voto da emigración.
  • Non á privatización dos servizos públicos, reversión das concesións á institución correspondente. Acabar coa política de creación de entes ou empresas paralelas á administración, algunhas con maioría de capital privado, como TRAGSA, SEAGA, Consorcio do Benestar, SOGASERSO, Fundación da Cidade da Cultura, Reversos, AXEGA…
  • Denuncia dos atentados contra a natureza: planos acuícola e eólico.
  • Prohibición de asistencia dos cargos públicos, como tales, a procesións e ofrendas de carácter confesional.
  • Atención especial ao movemento social, ás organizacións de traballadoras e traballadores. Potenciación de foros sociais como lugar de encontro e debate que estimulen ás organizacións políticas de esquerdas. Representatividade destes nas tomas de decisións.
  • Relacións internacionais con organizacións e movementos de esquerda. Denuncia do Galeuscat (BNG,CiU, PNV).
Neste contexto, cal é o papel que lle corresponde á FPG? Talvez non foi ben interpretada ou non soubemos expresar a nosa autocrítica no documento de valoración dos resultados electorais. Recoñeciamos alí “as eivas de implantación, de organización e políticas do noso partido” e reiterámolo agora: a FPG ten unhas deficiencias que nos impiden facer chegar ás traballadoras e aos traballadores de Galicia a nosa alternativa partidaria cunha capacidade real de contribuír a un cambio cualitativo na política nacional.

E isto é así, a pesar dos esforzos que vimos realizando e das propostas que decote presentamos nos máis diferentes planos: no mundo sindical; no cultural e de defensa da lingua; na comunicación e no debate das ideas; no municipal; na loita contra o urbanismo salvaxe…

Mais desta situación non se pode concluír que os principios polos que vimos loitando non sexan válidos e imprescindíbeis para a emancipación total do noso pobo. Talvez sexa precisamente a firmeza na defensa deses principios e a dificultade en conseguir as metas establecidas o que empece a súa asunción por máis amplos sectores da sociedade.

En todo caso, a FPG expresa a súa disposición a proseguir no diálogo con todos os colectivos, organizacións, asociacións, persoas interesadas no debate -que debe ser fundamentalmente de ideas e de estratexias- para unha reformulación política, nomeadamente, da esquerda nacionalista en Galicia.
___________________

frentepopulargalega.org
____________________

Goberne quen goberne, gaña o produtivismo

Por Xosé Veiras [*] 23.03.2009

O PP obtivo a maioría absoluta e gobernará na próxima lexislatura. PSOE e BNG non poderán reeditar o bipartito. Ao meu ver, unha vitoria inmerecida e unha derrota merecida. O malestar de parte do eleitorado de esquerdas, moi descontento co balanzo do bipartito en materia ambiental e social, non parece ter sido determinante no estrepitoso fracaso de PSOE e BNG, mais foi seguramente un factor significativo a ter en conta na análise dos resultados eleitorais.

O tempo dirá en qué medida, mais é seguro que o goberno do PP será aínda peor que o de PSOE-BNG para o medio ambiente. O próximo goberno será produtivista, como todos os anteriores. Nas eleccións galegas dirímese a relación de forzas entre esquerda e dereita, entre nacionalismo galego e nacionalismo español, mais o produtivismo sempre arrasa, pois é dominante en todas as forzas políticas realmente existentes. Así que o novo goberno volverá gobernar contra as xeracións futuras, contra moitos e moitas afectados e afectadas na súa calidade de vida por políticas desenvolvimentistas, contra o medio ambiente galego e global.

O Programa pola Terra das organizacións ecoloxistas galegas a penas sairá do papel co PP. Mais con PSOE e BNG as cousas non serían moi diferentes.

Por se alguén tiña algunha dúbida, PSOE e BNG volveron demostrar nos tres últimos anos e medio que estiveron á fronte da Xunta como é oportunista e inconsistente o seu ecoloxismo (aínda que máis ben habería que falar neste caso de conservacionismo ou de ambientalismo). O PSdG-PSOE é aínda máis produtivista que moitos partidos do seu mesmo espazo ideolóxico doutros países europeos. É ben simbólico que sexa precisamente unha das súas militantes, Elena Espinosa, a escollida para substituír a Cristina Narbona logo da absorción do ministerio de medio ambiente polo de agricultura e pesca, co obxectivo de favorecer o retroceso ambiental ao que estamos a asistir nesta lexislatura, de cuxo primeiro ano veñen de facer un oportuno balanzo as principais organizacións ecoloxistas estatais (ver “Un Programa por la Tierra 2009).

A imaxe ecoloxista do PSdG-PSOE sempre foi moi débil, mais o BNG tense beneficiado (ou non, segundo como se vexa) dunha identificación metafísica entre ecoloxismo e nacionalismo galego. Esa identificación é debida seguramente á destacada participación do nacionalismo político e social nalgunhas das loitas de defensa ambiental máis emblemáticas do país (contra Xove nuclear e os vertidos de residuos radiactivos fronte ás nosas costas, contra ENCE-ELNOSA en Pontevedra, a propósito da catástrofe do Prestige, …). Mais a realidade é que os nacionalistas galegos, como os de calquera outro país, poden ser produtivistas ou ecoloxistas, e que unha cousa é respaldar algunhas loitas a prol do ambiente e outra moi diferente identificarse co ecoloxismo como ideoloxía e situar a procura da sustentabilidade ecolóxica no centro da acción política. O BNG nunca se definiu como ecoloxista, aínda que algúns dos seus referentes digan, en público ou en privado, que o ecoloxismo está entre os principios fundacionais do BNG (onde?), ou que o BNG representaría o espazo político verde en Galiza. Prefiro a honestidade de Francisco García, o actual alcalde de Allariz, quen, hai xa uns cantos anos, no marco dunha entrevista entre unha representación da dirección do BNG e da Federación Ecoloxista Galega (FEG), dixo que non podiamos esperar que houbese moita sintonía entre o movemento ecoloxista e o BNG porque o BNG non era/é unha forza política ecoloxista.

O BNG só asume un ecoloxismo distorsionado, non contraditorio co obxectivo superior de que Galiza produza e consuma cada vez máis, cunha ollada marcadamente localista, privilexiando cuestións que teñan a ver coa inserción subordinada de Galiza no Estado español (ás veces utilizándoas simplemente como argumento para reclamar compensacións económicas para o país).

Manolo Barreiro escribiu no seu blog que os nacionalistas galegos vivimos nun país imaxinario. Do que non hai dúbida é de que, nacionalistas ou non, os galegos e galegas vivimos nun planeta imaxinario. Un planeta sen límites ambientais que pode soster indefinidamente a sobreprodución e o sobreconsumo dos países desenvolvidos sen nos aproximarmos ao colapso e sen manter na probreza á maioría da humanidade.

O medio ambiente sempre foi un asunto sectorial para o BNG, pouco relevante (creo que nunca funcionou unha área de medio ambiente nos seus órganos de dirección), e subordinado á defensa dos “intereses nacionais” (e aí poden entrar as centrais eléctricas sucias, as megainfraestruturas, a industria automobilística, a pesca industrial, etc). Defender o medio ambiente si, maiormente o do país, pero con sentidiño, sen que impida o “desenvolvemento” de Galiza, entendido en chave máis ben produtivista (por moito que se lle engada o cualificativo sustentábel).

O BNG estivo lonxe de ser un contrapeso ecoloxista dentro do bipartito, como inxenuamente podía agardar algunha xente. Nin tan sequera cando se sentiu presionado pola súa base social. No caso do “Plano Acuícola” non foi alén de xestos inofensivos. No caso (da ubicación) da planta regasificadora de REGANOSA , nin tan sequera iso. Calquera análise obxectiva do desempeño das consellerías gobernadas polo BNG, como a que fai, por exemplo, Xabier Vázquez Pumariño en Algunhas papeletas verdes (que se podería completar con referencias ao apoio ás centrais térmicas ou á ausencia dunha estratexia para combater a eucaliptización, mais alá de medidas inconexas de alcance moi limitado), amosa que o produtivismo foi a nota dominante.

Se o BNG tivese estado á fronte da Consellería de Medio Ambiente as cousas non terían sido moi diferentes. Porque a sustentabilidade e a defensa do ambiente non dependen só, nin sobre todo, desta consellería, e porque o conselleiro ou conselleira (e os directores xerais) non terían seguramente un perfil moi ecoloxista. O BNG non colocou nunca a un ecoloxista no Parlamento, malia ter entre as súas filas a algúns ecoloxistas con méritos dabondo para ocuparen un posto de saída nunha candidatura autonómica (pola contra, si ten colocado a activistas contra as peaxes ou a sindicalistas defensores das centrais térmicas). Parece difícil que quixese colocar a un ecoloxista no Consello da Xunta.

Partido Transversal Produtivista

PP, PSOE e BNG non son iguais, tamén no que atinxe á cuestión ambiental. Hai diferenzas entre eles que non pretendo desprezar. Mais, mesmo tendo en conta esas diferenzas, poderíamos velos como alas ou correntes dun hipotético Partido Transversal Produtivista (PTP), pois, no esencial, partillan unha ideoloxía produtivista. As tres forzas avogan polo crecemento económico ilimitado (iso si, “sustentábel”, ou, como di o economista ecolóxico Herman Daly, anxelical) e non entra nos seus planos decrecer o consumo de enerxía e de materiais, reducir a nosa elevada pegada ecolóxica global e defender con firmeza un territorio propio cada día máis deteriorado. Non conciben outro xeito de mellorar o benestar social que non pase por un maior consumo de recursos naturais.

O noso PTP é incapaz de contribuír a dar unha resposta adecuada desde Galiza aos desafíos civilizatorios nos que nos xogamos o futuro con maiúsculas (alteracións climáticas, crise enerxética,…) e defende moitas iniciativas e actividades insustentábeis de grande impacto. Lembremos algunhas especialmente destacábeis: a ampliación permanente da capacidade da rede viaria (as diferentes correntes compiten entre elas para ver quen constrúe máis quilómetros de autovías e autoestradas en menos tempo); AVE entendido como alta velocidade ferroviaria estrita; portos exteriores de Ferrol e de Coruña; novas centrais térmicas de ciclo combinado a gas natural das Pontes e de Sabón e continuidade das centrais térmicas de carbón das Pontes e de Meirama (a Consellería de Innovación e Industria de Fernando Blanco quería tan só que se pechase un dos catro grupos da central das Pontes, obxectivo recollido no Plan Enerxético 2007-2012); planta regasificadora (máis alá da súa ubicación, cuestionábel en si mesma); ampliación dos aeroportos; incremento (necesario) da capacidade de produción eólica terrestre mais sen respecto adecuado polo territorio (aínda que logo, curiosamente, o PTP di non de entrada e con cativa argumentación á instalación de calquera parque eólico mariño); concentracións parcelarias impactantes; pesca de arrastre, etc.

Galiza non é diferente dos demais países desenvolvidos. En todos gaña o PTP. Mais en moitos xa non obtén sempre o 100% dos deputados e deputadas, o que favorece a penetración social das ideas ecoloxistas e axuda a conseguir algúns logros ambientais parciais.

Promesas incumpridas

Por suposto, non era razoábel agardarmos que o bipartito fose un goberno verde, nin sequera que houbese algunha consellaría verde. PSOE e BNG non son precisamente verdes e o espazo sociopolítico verde en Galiza é moi reducido. Mais si se debía esperar que PSOE e BNG cumprisen todas as promesas ambientalmente positivas recollidas no acordo que asinaron para a formación do goberno. Como lembrou Verdegaia, promesas importantes contidas no acordo simbolicamente asinado coa cidadanía foron total ou parcialmente incumpridas.

Particularmente frustrante foi a distancia entre promesas e realidades en materia de política de conservación da natureza, unha das principais ferramentas en mans dun goberno para corrixir un pouco os efectos destrutivos do funcionamento normal do modelo económico vixente. Moito se anunciou a ampliación da rede Natura 2000, pero finalmente quedou en nada. Tampouco se declarou un só Parque Natural. E pouco se fixo para mellorar a xestión dos espazos naturais protexidos existentes, sobre todo se excluímos o centro de interpretación dos parques naturais de Galiza proxectado por Manuel Vázquez para Ourense, unha sorte de “microcidade da cultura” da educación ambiental.

Desde a Consellaría de Política Territorial tampouco foron capaces de presentar unha proposta de plano para a xestión integrada do litoral, aínda que si tiveron tempo de lanzar un plano de estradas que sería a iniciativa gobernamental máis destrutora do territorio nos próximos anos se finalmente cumpre os seus obxectivos, ademais de inducir máis tráfego e máis emisións de gases de invernadoiro (se a crise e/ou o prezo do petróleo non o evita).

O bipartito tomou algunhas decisións positivas para a sustentabilidade. Houbo avanzos que merecen recoñecemento, como a moratoria urbanística no litoral, a paralización de minicentrais ou as Normas Galegas do Hábitat (tan indecentemente atacadas desde PP e PSOE). Podemos estar certos de co PP as políticas autonómicas serán aínda máis negativas para o medio ambiente. Hai motivos para lamentarmos o resultado electoral. Porén, non comparto a tremenda frustración que Adela Figueroa reflite en Que vai acontecer agora?. Da leitura do seu artigo podemos deducir que a súa frustración pola “mudanza radical” (sic) na Xunta se debe máis á súa condición de nacionalista galega e simpatizante do BNG que de ecoloxista.

Relación perversa co asociacionismo ecoloxista

Talvez o máis decepcionante do balanzo do bipartito foi o abandono do obxectivo da rexeneración democrática, que ficou practicamente en nada. É un dos maiores reproches que se lle poden facer ao goberno Touriño-Quintana. A mudanza de goberno vai supor, máis que un retroceso democrático, unha substitución parcial de clientelas e a reacomodación das restantes.

A credibilidade democrática das forzas políticas está máis ben baixo mínimos. A rexeneración democrática que se precisa só a pode traer a cidadanía. Só con máis xente que non se conforme co papel de votante e que se descubra e actúe como cidadán e cidadá será posíbel mellorarmos a calidade da democracia de baixa intensidade que sufrimos.

En materia do que se chama democracia ambiental o balanzo dificilmente pode ser máis pobre. Por experiencia propia e por observación da realidade, podo asegurar que as solicitudes de información foron tan mal atendidas como en gobernos anteriores, sen distingos entre consellarías do BNG e do PSOE, sendo case sempre necesario o recurso ao Valedor do Pobo. Os chamados órganos consultivos para a participación social mantiveron a súa función meramente ornamental. Dous exemplos. A Consellaría do Medio Rural puxo en marcha o Consello Forestal tarde e tal e como o deixou deseñado o PP. A Consellaría de Medio Ambiente fixo unha reforma inocua do Consello Galego de Medio Ambiente, que segue a ser un órgano irrelevante, a diferenza do que aconteceu co Consello Asesor de Medio Ambiente na primeira lexislatura de Zapatero, logo da desgobernamentalización do mesmo impulsada por Narbona.

A democracia ambiental non se practicou, mais si o clientelismo ambiental. Grandes doses de ninguneo e de desprezo para as organizacións ecoloxistas máis críticas e autónomas e para a rede Galiza non se Vende. E uso abusivo do diñeiro público para apuntalar ADEGA, a asociación ecoloxista de referencia para o BNG – e que viviu unha fonda crise no comezo da lexislatura que acabaría co reforzamento do seu vencellamento ao BNG, o que cortou calquera tentación de caer no “hipercriticismo” coa parte nacionalista do “bigoberno”-, así como para crear, a partir da estrutura do sindicato Unións Agrarias, unha nova federación de asociacións afins ao PSOE, a Federación Galega de Medio Ambiente (FEGAMA).

O PSdG-PSOE, da man do que parece vai ser o seu próximo líder, Manuel Vázquez, non quixo ser menos que o BNG, e impulsou en proveito propio, e aínda con máis descaro, a fórmula que combina o ecoloxismo partidario co “de servizos”. Coñezo bastante o ecoloxismo ibérico e un pouco o europeo, e atrévome a afirmar que modelos de relación entre partidos e asociacións de defensa ambiental como os protagonizados por BNG e ADEGA e PSOE e FEGAMA son ben singulares. Con tantos apoios externos, e perante a fragmentación do ecoloxismo máis combativo e independente, o ecoloxismo partidario e/ou de servizos semella hoxe o organizativamente máis forte (considerando só as asociacións galegas).

A nosa esquerda partidaria non concibe outra relación coas organizacións sociais que non supoña a súa subalternización e instrumentalización. Así, o BNG recorreu á súa xente na Plataforma Nunca Máis para revivila de novo durante a crise incendiaria do verán de 2006. Durante esta crise, o BNG non se privou de recorrer ao xogo suxo para saír do apuro político, exactamente tal e como fixera o PP en crises incendiarias anteriores (aínda que preservando a Suárez Canal de se enzoufar na lama). Paralelamente, ADEGA revisou o seu discurso face a este tipo de crises, o que sería recompensado pola Dirección Xeral de Xuventude no momento de se crear o voluntariado en defensa do monte. E, cousa nunca vista até entón, a Xunta chegou mesmo a publicar integramente un manifesto ecoloxista, un manifesto de ADEGA sobre o lume que respaldaba a versión do BNG sobre o acontecido nos nosos montes en agosto de 2006 (ver páxinas 38 e 39 da Guía para o profesorado das unidades didácticas para o ensino primario e secundario “Non queimes o futuro”, editadas conxuntamente pola Consellaría do Medio Rural e a AS-PG). Versión interesada que o tempo se encargou de desmentir de xeito contundente.

Máis cidadanía e máis cultura ecoloxista

Desde o ecoloxismo social acho que nada importante se pode agardar do proceso de reflexión e de renovación que veñen de iniciar PSOE e BNG forzados polos resultados eleitorais. Estou certo de que suficiencia, decrecemento, uso sustentábel do territorio, recoñecemento da débeda ecolóxica, xustiza ambiental global,… e incluso ecoeficiencia, modernización ecolóxica, … seguirán sendo obxectivos alleos ao seu discurso e, sobre todo, á súa práctica. Porque non partillan estes obxectivos pero tamén porque saben que perderían moito peso electoral se os defendesen de forma minimamente consecuente.

Noutros países europeos, as forzas políticas da esquerda ecoloxista poden atinxir, como moito, un 10-15 % dos votos, pero é evidente que, hoxe por hoxe, en Galiza, un partido político así, mesmo tendo un mínimo de consistencia e facendo as cousas ben, non conseguiría probabelmente nin entrar no Parlamento (porque a Lei Eleitoral faino aínda máis difícil coa barreira do 5%, porque parte do seu limitado potencial de votantes non acredita na política partidaria, especialmente na súa vertente institucional, ou seguiría votando ao BNG por entender que é preciso concentrar nel todo o voto nacionalista ou que sería o voto útil, etc).

No mellor dos casos, as forzas da esquerda produtivista parlamentaria, con algo máis de sensibilidade socioambiental (ou menos de insensibilidade socioambiental) que as forzas de dereita (sobre todo cando están na oposición), poden confluír ocasionalmente co ecoloxismo, en loitas moi concretas pero que poden ser importantes. Estas converxencias non van facer que a nosa sociedade sexa algún día sustentábel e xusta mais poden parar algunhas desfeitas e conquistar pequenos avanzos, polo que penso que non se poden menosprezar, nunha Galiza que non é do PP, como berraban os seus forofos madrileños na noite do 1-M na rúa Génova –os votos do PP representan un terzo da poboación con dereito a voto residente no país e superan en só 10.000 votos á suma de PSOE e BNG-, mais onde o PP, o partido produtivista por excelencia, ten moita forza, como é ben obvio. E onde as forzas partidarias da esquerda máis radical son marxinais.

Con todo, a tarefa máis relevante a longo prazo do ecoloxismo social apartidario, mais alá da necesaria resposta aos problemas socioambientais a través da mobilización cidadá en alianzas con outros sectores sociais, coido que é aumentar a súa forza organizativa e facer medrar a cultura ecoloxista (ou ecosocialista para sermos máis precisos) no seu sentido máis amplo. Non podemos renunciar á batalla das ideas, a loitarmos pola hexemonía cultural como a definiu Gramsci. Temos que irlle comendo espazo á ideoloxía produtivista, que mesmo ten non pouca forza na esquerda da esquerda. Se non, seguirá arrasando até que non queda nada por arrasar.

Enlace co artigo orixinal no Blog da revista "Cos pés na Terra"
________________

Acima Xosé Veiras nun detalle dunha foto de X. M. Albán

[*] Xosé Veiras, o ecoloxista maduro e rigoroso. Por Xaime Leiro. Verde si, maduro tamén. O biólogo compostelán Xosé Veiras, vocacional cento por cento, naceu en 1970 cando o ecoloxismo galego (Adega e a Sociedade Galega de Historia Natural) empezaba a dar os seus primeiros pasos. Hoxe, ambas as dúas asociacións, polas que pasou este activista, representan, coma el, a madureza dun movemento plenamente asentado en Galicia, que é capaz de sacarlles as cores ós representantes de multinacionais como Endesa, Celulosas ou Pescanova. Precoz, entrou con 15 anos na SGHN, un colectivo centrado máis no estudo ca na denuncia. Esta concepción de seriedade científica nos argumentos non o abandonaría xa nunca, impregnando dela toda a súa actividade futura. Despois de ocupar a secretaría xeral da SGHN, con apenas 18 anos, e sendo presidente Xosé Manuel Penas Patiño (actual alcalde nacionalista de Rois), este empedernido trotamontes, deu un paso máis contra o minifundismo tan asentado na comunidade e empezou a traballar por aglutinar os esforzos de todos os grupos galegos no xerme do que sería a Federación Ecoloxista Galega, da que foi coordinador xeral entre 1996 e 2001, e converteuse na voz solvente e na cara autorizada de todo o movemento en Galiza. Afastado paseniñamente da SGHN por considerar que tiña moito de estudo e pouco de defensa do medio, entrou en Adega, da que foi secretario executivo entre 2001 e finais de 2005. O proceso deseñado pola Unión do Pobo Galego para o control efectivo do grupo derivou no seu abandono da organización e nunha ruptura traumática que acabou por frutificar no nacemento de Verdegaia. Crítica, solvente, rigorosa, independente e apartidaria, así é a organización que soña para Galicia este biólogo metido agora a consultor ambiental, que denunciou con contundencia os responsables populares da xestión do accidente do Prestige que se converteu en marea negra, e que tampouco calou (como si fixeron significativamente outros) cando o verán pasado eran os nacionalistas os que tiñan baixo o seu control o operativo contra os lumes forestais que derivou en catástrofe ecolóxica. Rara avis sen ataduras. [No xornal diario "Galicia Hoxe"]
________________

domingo, marzo 15, 2009

Debate, Reflexión, Acordos, Dimisións e Abandonos no BNG

A executiva do BNG escoitou á militancia e dimitiu

O Encontro Irmandiño considera satisfactorio o resultado do Consello Nacional de hoxe porque, contra todo prognóstico, a Dirección non se enrocou.
Coa dimisión da Executiva, o BNG fai un xesto democrático que a sociedade galega estaba agardando. Ábrese un período de concertación para que a Asemblea sexa o máis participativa que permitan os Estatutos. - Ler máis en Encontro Irmandiño

  • Beiras: "Agora poderase restablecer a potencia do BNG, cando a cidadanía dicía 'estes si que o dan todo polo país'" - Ler máis en Galiciaé
  • Beiras suliña a "entrada en razón" da Executiva ao dimitir e salienta a "recuperación" do espírito fundacional do BNG - Ler máis en El Correo Gallego

Os militantes do MpB abandonamos o BNG

Somos quen somos, militantes de base do BNG desde fai décadas, activistas que defendimos o proxecto nacionalista nas ruas, no rural, nas aulas, nos centros de traballo e nos movementos sociais. Hai entre nós sindicalistas da CIG, traballador@s, precari@s, autónom@s, galegos que até onte eramos base social bloqueira e que, modestamente, contribuimos para facer do BNG unha forza de goberno: pegando cartaces, falando cos viciños, militando xunto con outros compañeir@s nas asembleas, activando o corpo social mais rebelde. -Ler máis en Movemento pola Base (polabase.net)

A Executiva do BNG dimite ante o Consello Nacional

A Executiva do BNG presentou hoxe a súa dimisión ante o Consello Nacional da formación, co obxecto de abrir o período de reflexión "constructivo e dende a responsabilidade" co que refundar o proxecto nacionalista tralos "malos resultados" das eleccións autonómicas. Así o comunicou o portavoz nacional "dimitido" do BNG, Anxo Quintana, ao comezo da reunión do Consello, onde anunciou tamén a súa determinación de non presentarse "para ser electo como portavoz". -Ler máis en GZnacion

Fonte: http://xgaliza.blogspot.com/
xgaliza@yahoo.com.br

_____________________

Algunhas papeletas verdes

Por Xavier Vazquez Pumariño [*]
09/03/2009


En 2005, o candidato Quintana acudiu á presentación do filme colectivo “Hai que botalos”, onde as denuncias ambientais tiñan un peso significativo. Ía unha boa tarde e o ambiente era de expectación. Un dos participantes dixo en voz alta algo así como “e a ver, que logo vos botamos a vós”. Verbas premonitorias que sen dúbida o candidato non oíu, ignorou, esqueceu ou desprezou.

Días despois da formación do novo goberno un ex-compañeiro de loitas ambientais e militante do BNG laiábase de ter deixado en mans socialistas a Consellería de Medio Ambiente. Eu argumentei que en realidade o BNG tiña grandes competencias ambientais: Industria polo que atinxe á enerxía e mineiría, Medio Rural pola súa definitiva competencia na maior parte do territorio.

Ás poucas semanas falamos por primeira vez do “desencanto” ao que un amigo puntualizou sensatamente que el non podía estar desencantado porque nunca estivera encantado. Fundamentalmente o que comezou a desilusionar foi comprobar cales eran os perfís dos cargos altos e intermedios e ver que tipo de políticas anunciaban. Lamentablemente uns meses máis tarde puidemos comezar a comprobar o desacertado das políticas ambientais (se é que se poden chamar así) que o bipartito comezaba a aplicar. Quizais precisen ser lembradas.

O de Medio Rural foi ben interesante, merecedor dun case study. O realmente excepcional desta Consellería foron os seus comunicadores, porque tendo ben pouco daban a impresión de facer cousas. A política foi continuísta coa do PP e, se cadra, acelerada. Continuouse coa plantación de especies forestais de crecemento rápido en todo tipo de lugares, mesmo en hábitats protexidos pola lexislación comunitaria e estatal, mesmo en Rede Natura 2000, coma se non existira. Por se isto fose pouco, empregáronse fondos europeos para a conservación de dita rede na destrución dos hábitats que a conforman e sen explicarlle aos labregos esta perversión, loxicamente. Se ben isto é moi malo en si mesmo aínda o é máis se temos en conta as vagas de incendios en 2005 e, sobre todo, 2006: continuaron coa política forestal e territorial que trae como consecuencia ese tipo de lumes. En definitiva, non tiñan ningunha idea e tampouco se molestaron en aprender nada instalados na súa torre de marfil. Neste senso, non se pode culpar a ningún goberno concreto, nin do PP nin do BNG, dos incendios cando estes aparecen, pero se non poñen fin ás políticas que os xeran, pasados 12 ou 16 anos si que os culparemos. Mentres, fuxida cara adiante e cortina de fume: pretendían que a sociedade esquecera a nube de estulticias verquidas ao respecto? A saber: complot, mafia, alcaldes do PP, etc. Lamentable na mesma medida que cando o PP acusaba aos do Bloque dos incendios. O problema segue aí; prognostico grandes incendios en torno a 2012 e absolutamente excepcionais entorno a 2022. Pero aquí non remata todo: tamén se desenvolveron concentracións parcelarias que supoñen unha agresión brutal ao medio natural, innecesarias, despilfarradoras e absurdas, máis se cabe cando se comenten ilegalidades comezando as obras antes da finalización do proceso de estudo de impacto ambiental e en Rede Natura 2000 de novo. Política continuísta co PP e multiplicada: calquera que vexa a destrución dos bosques do entorno da Limia polas concentracións parcelarias e teña un mínimo de sensibilidade só pode botar as mans á cabeza. Débese insistir: con esas políticas non se detén a sangría do rural, mesmo se acelera.

Unha mención específica merece o Bantegal, unha boa idea rescatada do PP pero de efectos moi limitados que produce na militancia un entusiasmo incomprensible, proporcional á distancia que se ten do medio rural. Mergullados na autocontemplanción, non se falou do impacto ambiental que ten o Bantegal que de novo estragou algúns hábitats de excepcional valor xa que non existiu avaliación ambiental estratéxica nin estudos de impacto ambiental. Tampouco houbo a penas quen o denunciara.

Chiringuitos herdados

Finalmente non se fixo practicamente nada por mellorar a situación da agricultura ecolóxica, nin a do seu Consello Regulador, nin de frear a expansión dos transxénicos. Herdaron algún 'chiringuito', como a SDC, que tardaron anos en finiquitar. Iso si, botaron á xente máis desprotexida á rúa, non aos autenticamente enchufados, o que non deixa de ser un acto de covardía co que disimular ante a militancia.

As desfeitas de Medio Rural foron consentidas por Medio Ambiente, consellería á marxe das mesmas; calquera funcionario desta última contaba cunha naturalidade pasmosa que non había relacións ou que estas eran tensas.

O da enerxía foi de 'cuchufleta'. Fernando Blanco limitouse simplemente a remudar o plano eólico do PP, do ano 1997. A enerxía eólica debe ser potenciada (aínda así non é a panacea que nos están a vender) pero para iso debeu facer un novo plan, someter este a avaliación ambiental estratéxica (a lei así o esixe), alentar a participación cidadá, non só das empresas interesadas, e casar o plan coa ducia de leis de conservación da natureza e da paisaxe que se verían (verán?) vulneradas. De levarse a cabo esta segunda parte do plan do PP, en moitos aspectos suporá a maior desfeita ambiental no país dos 50 últimos anos, claro que, a priori, parecía un bo negociño para un selecto grupo de empresarios. A cambio de que habería que preguntarse. O BNG repetía o responso: “é bo para Galiza”; eu, francamente, canto máis escoitaba a cantinela menos sabía que ou quen era Galiza e se iso penso eu, reflexionaba, que pensará o resto da cidadanía. Ademais, as contradiccións eran brutais: mentres se anunciaba o decretazo eólico, Francisco Jorquera, deputado en Madrid, pedía explicacións sobre unha liña de alta tensión para evacuar enerxía de determinados parques eólicos; sabían no BNG, sabía F. Jorquera, sabía F. Blanco, os miles de quilómetros de liñas de alta tensión que habería que construír co seu fantástico plano?. Ou tanto lles tiña ou ben non o pensaron nin 10 segundos.

O fundamental en materia enerxética, de cara á sostibilidade, non é a produción senón o aforro e a eficiencia e, neste senso, non houbo ningunha iniciativa salientable, só subvencións para decorar as cociñas con novos electrodomésticos.

Poderíamos continuar co problema de Reganosa na ría de Ferrol (outro tema enerxético), as canteiras da Terra Cha e do Caurel, etc. O balance sería un desastre.

Deste xeito dáse unha mensaxe moi clara á cidadanía, particularmente á mais concienciada: a da mentira. Se o BNG, na oposición, estaba a carón das organizacións ambientalistas e defendía o medio ambiente e agora o agride é que mentiron. E non hai nada que se lle tolere menos a unha formación política que a mentira, mesmo por diante da incompetencia.

Pola súa parte o PSdeG esforzábase en estragar o medio ambiente no marco dun discurso baleiro. O Plan de estradas de Caride non contemplaba en absoluto ningunha variable ambiental nin tampouco o uso que os cidadáns galegos facemos do territorio. Era asfaltar por asfaltar sen ter en conta nin as emisións de CO2, nin o territorio, nin as necesidades, nin o “peak oil”... Falouse moito do AVE (porque así o manda La Voz de Galicia), unha infraestrutura pouco apropiada ás necesidades de transporte da cidadanía, carísima e que dilapida recursos enerxéticos. Quedaron esquecidos por completo o metro, o tren lixeiro, o tren de proximidade e sobre todo, na miña opinión, o tren de mercadorías, que contribuirían de xeito moi importante a diminuír o impacto territorial, as emisións de CO2 e a gañar en competitividade empresarial. Disto non se fala porque non hai xornal que o mande.

Letargo

Touriñán foi unha anécdota. Un bonito cabo salvado, non o esquezamos, polo exercicio da responsabilidade, non pola magnanimidade dun goberno. O plan de acuicultura que desenvolveron, igualmente de xeito irregular, ten dous elementos que o fan ambientalmente insostible. Por unha parte, a ocupación de hábitats de interese comunitario (non só de Rede Natura 2000) coa violación da integridade dos mesmos. Por outra, a insostibilidade global da acuicultura intensiva. Este último é un debate básico pero esquecido a propósito por Touriño, Gallego, e outros; a acuicultura intensiva é insostible debido á sobreexplotación de caladoiros afastados para a produción de pensos e ás emisións de CO2 para fabricalos e traelos.

Da Consellería de Medio Ambiente non hai moito que dicir: o voluntarismo dalgún membro illado non é suficiente para contrarrestar a parálise do conxunto e o letargo doutras persoas.

Pero o que realmente molestou no bipartito, particularmente no BNG, eu polo menos así o sinto, é a arrogancia e autosuficiencia con que boa parte dos seus cargos se conduciron mentres estiveron no goberno, hai excepcións, claro. Bastou darlles un cargo para que sacaran fóra o pequeno Napoleón que levaban dentro. Pódense ter esas calidades negativas, que dúbida cabe, pero deberan ser compensadas con unha experticia e eficiencias extraordinarias e non foi o caso. Hai anos, concretamente dende a catástrofe do Prestige, que teño a sensación de que o BNG miraba o tema ambiental con condescendencia, como se o medio ambiente fora unha cuestión menor, de chavaliños e, en calquera caso, unha ferramenta ao servicio dunha suposta construción nacional, non un obxectivo en si mesmo, o que é dunha estolidez superlativa.

Haberá quen salve os mobles ambientais do bipartito. Ten que haber xente para todo. Realmente era tan catastrófica a situación con Fraga que calquera pequeno avance foi benvido, como as inversións en depuración de augas (para dar cumprimento a unha directiva comunitaria, non vaia ninguén pensar) e a protección dos primeiros 500 metros do litoral. Nesta liña, hai quen ameaza con que o PP vai ser peor e probablemente así será, pero empregar isto para captar votos ou parabéns non é máis que unha chantaxe, algo inadmisible.

O feito de que Galiza Non Se Vende monte unha manifestación un par de semanas antes das eleccións debeu facer pensar a máis de un. Pero non foi o caso, obsesionados co que La Voz de Galicia puidera publicar ou deixar de publicar; outro exemplo de debilidade conceptual. Se na cociña das Consellerías e na da campaña non había persoas competentes e con experiencia para contraatacar con eficacia e liderar as axendas só pode ser culpa de quen nomeou aos amigos en vez de a profesionais. Unha cuestión esta que debe incitar á tenrura, tanto como que se sorprendan de ter perdido o goberno. PSdeG e BNG tan só escoitaron aos aduladores, mesmo contratándoos.

Por outra banda, a súa acción tivo consecuencias colaterais máis alá das súas fronteiras: cando máis se vai necesitar o movemento ecoloxista, atopámonos con que está dividido, notablemente feble e sen rumbo. Os movementos sociais deben ser a vara con aguillón na punta para conducir ás accións políticas e non un xoguete dos partidos, senón perden mesmo a súa razón de ser.

Cambio radical

A pesares de todo, penso en positivo. A esquerda tivo unha oportunidade e estragouna, agora é o momento de reflexionar e cambiar. O primeiro que penso que hai que saber é que á esquerda vótaa fundamentalmente a esquerda e que polo tanto hai que cumprir minimamente os programas electorais. Para facer políticas de dereita moito mellor os orixinais. En canto aos candidatos e as ideas, o PSdeG é un partido grande onde os erros quedan diluídos e atopará, creo eu, rapidamente o camiño se se deciden a ter unha axenda propia e, en calquera caso, ten unha masa ampla de votantes. O BNG teno máis cru porque quen queda que estea sen tocar pola mancha do goberno bipartito? Quen ten ademais carisma, capacidade de liderado e unha visión contemporánea da sociedade? As dimisións (ollo, en plural) se ben inescusables, de nada serven se non hai un cambio de cultura radical. Poderá facelo? Será capaz de abandonar os comportamentos sectarios e trasnoitados e abrirse ao século XXI? Será capaz de saír da caverna no senso platónico e no prehistórico? Xa veremos, pero polo momento a corredoira da extinción está aberta.

Se a esquerda galega é capaz de cambiar a súa cultura e ten un comportamento honesto e intelixente, e o goberno de Feijoó repite condutas da era Fraga (ou as de Aguirre), a esquerda podería estar en posición de retomar o goberno sen maiores dificultades. Iso si, coas papeletas verdes que agora non teñen. Podemos botar a quen queiramos.

Fonte: VIEIROS [45 interesantes comentarios no enlace orixinal]

En Chuza ! pode-se acceder a outros comentarios sobre o artigo de Xavier

[*] Xavier Vazquez Pumariño

Máis artigos en Vieiros:
En Tempos Dixital:

As polémicas piscifactorías

Luns 16 de Xuño, 2008 - O Plan de Piscicultura non só delata a febleza da Xunta perante as multinacionais do sector. Falta un modelo para as actividades pesqueiras e para a conservación do litoral. Un artigo de Xavier Vázquez Pumariño

__________________

luns, marzo 09, 2009

Pois non

Por Xosé Manuel Beiras
08.03.2009


Cando analistas políticos considerados de esquerdas prescinden dos trebellos de análise elaborados polo pensamento da esquerda ilustrada ao longo dos últimos douscentos anos de historia, cando tal cousa acontece, dígovos, estamos en presenza dunha forma de alienación máis grave, e de efectos máis perniciosos, cá das xentes do común. Porque o pensamento da esquerda ilustrada foi precisamente o instrumento primordial de desalienación das clases dominadas e subalternas, e máis a búsola de orientación dos seus combates emancipadores, nas dúas grandes etapas do longo ciclo histórico da modernidade: o do século "das luces", nun proceso que culmina no ideario da esquerda do bloque revolucionario francés do 1789; e o emerxente no "Manifesto" e na revolución do 1848, que cristaliza na Iª Internacional. E de aí en diante até os nosos días, coa metamorfose do suxeito histórico operada baixo e fronte á contrarrevolución ultraliberal, e traducida no fervedoiro de ideas e prácticas de loita dos movementos anti-sistema dos dous últimos decenios.

Conviríalles, a eses sapientísimos analistas, leren, ou re-leren reflexivamente, cando falan do que é "moderno", ao Alex Callinicos de Contra o postmodernismo, por exemplo -traducido por Laiovento hai xa tres lustros. Ou, cando peroran sobre o que é "democracia", ao Luciano Canfora de La democracia, tamén por exemplo -traducido ao español en Crítica- ou o Robespierre do recén falecido Georges Labica -tamén en Laiovento, mira ti. Xa non podo dicir cando invocan a "esquerda", porque é un vocábulo sustituído no seu léxico por in-significancias como "de progreso" ou "progresivo". Nen "nación" -agás que teña Estado- suplantado por "país", ou sexa, en galego, bisbarra ou comarca. Menos aínda "república", porque é unha noción anatemizada no Índice inquisitorial do pensamento celtíbero correcto -mais, con todo, deberan estudar, aínda que fose ás agachadas, o imprescindíbel El eclipse de la fraternidad de Antoni Domènech. Ou, cando menos, releren demorada e asosegadamente aos clásicos -no canto de térense apuntado a falaces bombardeos coma o famoso da "morte de Marx", lembrádesvos?: hoxe está resucitado até nos escaparates das librarías europeas de postín. A súa versión do concepto de alienación, tamén.

Conste que non pretendo darlles leccións, Ford me libre!, ignorante de min -e por iso procuro aprender. Mais o abandono das categorías conceptuais da esquerda ilustrada e dos seus métodos de esculca e interpretación dos fenómenos sociais enxendra un proceso de acumulación de erros en diagnoses e prognósticos que, introducidos na acción política, conduce á esquerda á patética situación na que se atopa, tanto nas institucións do aparello do poder, canto na súa relación coa cidadanía: unha sucesión de fracasos na representación e defensa das clases dominadas e os pobos oprimidos. E a substitución do repertorio terminolóxico e semántico da ilustración revolucionaria e transformadora por neoloxismos neutros e asexuados -cando non, ay!, pola nomenclatura do inimigo- produce confusión nos destinatarios das mensaxes e, ao cabo, incomunicación: fálaselles nunha linguaxe que non identifica o falante, que non lle permite ao oínte percibir o perfil ideolóxico do comunicador, descodificar a súa linguaxe e captar o contido da súa mensaxe, mesmo se acaso ten contido peculiar. "Progreso", "país", "moderno", "competitivo", etcétera -até "democrático"- son, empregados sen máis connotacións, vocábulos perfectamente utilizábeis, e utilizados, pola dereita máis reaccionaria -e algúns mesmo son patrimoniais seus.

Mais vaiamos ao concreto, e vexamos algunha mostra na análise dos recentes acontecementos electorais. A comezar pola derrota do "Bipartito" e o triunfo do "Pepé". Algunhas desas análises parecen facer algo así como aplicaren o principio dos vasos comunicantes na física dos fluídos: o descontento coa acción do goberno saínte provocou un cuantioso transvasamento de votos do Bipartito cara ao Pepé. E xa está. Ao sumo, engaden que fallou a hipótese de que a abstención prexudicaría ao primeiro -sería abstención do voto defraudado polo goberno- e por iso compría estimular a participación: ao cabo, a participación foi moi alta... e o goberno saínte perdeu. Cómo se entende, logo, ese desenlace? -iso non o esprican. A realidade é que a perda de apoio eleitoral do Bipartito e o medre do voto ao Pepé son fenómenos diferentes, inda que relacionados, e que portanto requiren espricacións diferenciadas tamén. Porque se a causa común e única dos dous fose o descontento co Bipartito, ben podería ocorrer que perdese votos, pero que o Pepé non os aproveitase, se aparecía ante ese eleitorado como unha alternativa inválida. E certamente que, en termos obxectivos, o Pepé era unha alternativa sen credibilidade, cando menos para o electorado desafecto do Bipartito: non aportaba ningunha solución verosímil, non fixera máis que obstrución na oposición, non tiña programa, a súa ideoloxía é a dos causantes da actual crise, era o responsábel da grave situación deixada polo fraguismo hai só catro anos. En condicións normais de cultura política, o lóxico sería alta abstención tanto para o Bipartito coma para o Pepé. Resultado: status quo. Mais non foi así. Logo, houbo algún outro factor -e iste, si, de alienación- que deu lugar a que xente do común agredida, amezada ou atemorecida pola crise -da que a demagoxia pepeísta non tivo escrúpulo ningún en culpar ao Bipartito, manda truco- se comportase, expresado en certeira metáfora clínica polo meu irmán Martiño, médico internista excelente, como un enfermo de cirrose hepática que pretende curarse a base de botellas de coñac. Conviría ler o lúcido artigo de Domènech tiduado Crisis económica y polarización politica, publicado en novembro pasado en Sin Permiso. Ou as fundamentacións da advertencia contida no informe de Massiah para o CI do FSM -que eu mesmo recensionei eiquí recentemente- verbo da ameaza dunha das máis probábeis secuelas políticas da crise en curso: a emerxencia de reximes ou procesos políticos en forma de "fascismos ou populismos fascistizantes". A manipulación desaprensiva dunha opinión desinformada con toda caste de trucos caloñadores do adversario e falsificadores da realidade, para activar os resortes máis primarios e irracionais da condición humana en estado de ansiedade, é un método de alienación consagrado como modelo polos fascismos europeus, dende os de primeira xeración dos anos vintes e trintas, deica os de segunda do aznarismo ou o berlusconismo. E iso acaba de funcionar no escenario electoral galego diante das nocas e dos ollos invidentes dos nosos analistas progres de postín.

Só outra pequena mostra: o lerio da "campaña sucia". Claro que o foi: suxa, porca, porcallenta, fedorenta -acabo de referirme a ela sen denominala así. Mais dicir que foi a máis "sucia" que se recorda revela unha amnesia incomprensíbel. Porque o BNG leva padecido campañas porcallentas da dereita fascistizante ao longo dos anos oitenta completos e boa parte dos noventa. Falsidades pezoñentas, acusacións aldraxentas, descualificacións atroces. Queimabamos os montes, iamos expropiarlles as terras e até as vacas aos labregos, eramos secuaces de ETA, foramos ás eleicións europeas con HB e así seguido: dende Augusto Assía e Victoria Armesto, primeiro, até Rajoy e Fraga despois, guindábannos todos iles e moitos máis esas infames patrañas sen que ninguén as desmentise, sen que ningún "medio" nin ningunha voz pública tivese a decencia de saírlles ao paso -polo contra, retransmitíanas impertérritos. Fraga chegou a dicir do Beiras que confiaba en que os galegos non puxesen os seus destinos nas mans dun tolo, e as súas pezoñentas palabras foron titulares. Tamén foran titulares no xornal de maior difusión na Galiza sur "os negocios de Beiras" -seica eu era o principal accionista de Televés. E a nacente editorial Laiovento era un "chiringo" do Beiras e compinches seus para branquexaren diñeiro negro do tráfico de drogas. Esquecíchedelo, analistas amnésicos? Pois nós non. Pero -ao que vou- todo ese esterco contaminado e contaminante botado polos predecesores dos que agora chegan á Xunta pra convertela nunha compañía de demolicións, limpeza étnica e mamporreo, todo iso, lonxe de dárelles réditos eleitorais, volvíase contra diles, e o BNG medraba como pantrigo en forno de leña. Daquela, por qué as mintiras que naquela altura cuspían no ar caíanlles de volta na cara? Por que non lles valeron entón, e sí que lles valeron en troques agora? Xa sei: os erros e desviacións na acción de goberno deron pé para os adversarios manipularen a credulidade da xente desencantada. Sexa. Tamén sei: o BNG divorciouse dos sectores máis activos e reivindicativos das "camadas populares", que eran a fonte máis san e o alicerce máis rexo da sua forza. Sexa tamén -malia que isto, reitero, esprica a desafección ao BNG, non a afección ao Pepé. Mais hai outro fenómeno sociopolítico determinante. No período dos oitenta e boa parte dos noventa, o pobo e a cidadanía galega estaban a seguir o curso dun proceso de descolonización ideolóxica e cultural, un proceso de desalienación identitaria e de clase no substrato popular, un retroceso do autoodio, a diglosia e demais manifestacións desa síndrome correctamente diagnosticada dende as Irmandades en diante. Un proceso de desalienación no que o Bloque andaba a desempeñar un rol sobranceiro. Neste último decenio, ese proceso inverteuse outravolta para seguir o curso dunha involución. As consecuencias están á vista, e non só no escenario electoral, nin moito menos.

Eis o fenómeno que reclama primordial atención de calquera analista social que se precie, a doenza subxacente que cómpre diagnosticar e tratar. Cun artefacto político "moderno e competitivo"? Pois non: co artefacto acaído para desalienárense as clases dominadas e subalternas da nosa nación, a búsola que marque o norde dos combates emancipadores do pobo galego nesta nova etapa do longo ciclo histórico da nosa autodeterminación na modernidade que inda non rematou -mal que lles pese aos posmodernos "fillos de Marx e CocaCola".

Fonte: Altermundo.org
______________________