domingo, xaneiro 18, 2015

Ferrol Detroit, ... Por Emilio Martinez


Cursaba segundo de carreira a primeira vez que fun a Ferrol. Vai disto para trinta anos. Eran os anos da mal chamada política de reconversión industrial, os anos das folgas xerais, das manifestacións pola situación do naval en Vigo e en Ferrol. Teño daquela primeira visita gravada a imaxe da inmensa grúa pórtico que presidía ASTANO. A imaxe que tantas veces se veu nos medios de comunicación polas tantas protestas nas que foi escenario. A mal chamada, repetimos, reconversión industrial, trouxo unha estela de siglas que nomeaban plans de futuro para a comarca de Ferrolterra: a ZUR, Zona de Urxente Reindustrialización, ZID, Zona Industrial en Declive… plans con subvencións de todo tipo, incluídos os bálsamos en forma de xubilacións anticipadas para anestesiar a sociedade. Tantas veces mais preocupada no hoxe que no mañá.


Por Emilio Martínez [*]
18.01.2015


Fai uns meses a prensa facíase eco da situación de decadencia de Detroit, a capital estadounidense da industria do automóbil. A cidade estaba, está, en bancarrota, como consecuencia da caída de poboación, da perda de emprego nunha industria afectada pola competencia internacional…  sona coñecido, non?. Temos o noso propio Detroit, aquí, tan cerca…

Fai uns días a prensa facíase eco da situación de emerxencia social en Ferrolterra: centos de persoas teñen que acudir a comedores sociais se queren un prato quente, teñen que vestirse en roupeiros de organizacións de caridade, que teñen que recorrer a prácticas ilegais, como o furtivismo, se queren ten un euro no peto… E en Ferrol dinme que iso é unha parte, a punta o iceberg , da perda de emprego, dos contratos precarios, dos salarios tan baixos que non permiten subsistir a unha familia, do peche continuo de comercios, tal visible cun simple paseo…

ZUR, ZIP… o último plan estratéxico pagado pola consellería de Economía, que eu coñeza , durante o goberno de coalición PSOE-BNG, realizado polo afamado Boston Consulting Group… cales son os resultados?. Cantas veces non se venderon á xente de Ferrol e da súa comarca promesas de futuro…?. Vemos en que quedaron.

Tal vez por ese apego persoal, tal vez porque na última visita quedei  abraiado ante a decadencia do Ferrol Vello, tal vez porque como cidadán non podo crerme que as cousas pasen por que si, hoxe é un momento tan bo como calquera outro para esixir responsabilidades.

É certo que a economía ten as súas lóxicas e que estas atenden pouco ás persoas. Cando menos na economía imperante. É certo que as políticas industriais son asunto controvertido e os éxitos non son menos dos que os informes prometen É certo que non existen brevaxes máxicos de desenvolvemento económico, e que a labor precisa de tesón, de coherencia, de análise, e de moita sorte…

Pero no caso de Ferrol, logo de todos os plans e logo de centos de millóns en subvencións algunha explicación sería necesaria. Non coñezo si existen avaliacións do impacto, dos resultados, das subvencións concedidas ao longo destes vinte cinco ou trinta anos. Moito  me temo que estas non existen, ou si existen son na forma deses informes anuais tan dados a contarnos o ben que vai todo. Eses informes que tanto gustan aos cargos institucionais, e que tanto demostran que para eles o importante é a foto de inauguración. Aínda que ao pouco a empresa, financiada con cartos públicos, peche. Sen cámaras presentes. Sería interesante facer ese balanzo de trinta anos e ver quen foi o beneficiario das cuantiosas axudas… tal vez nos sorprendéramos.

Ferrol e a súa comarca son o símbolo da incapacidade dos sucesivos gobernos, en Santiago de Compostela e en Madrid, para articular unha política coherente que permitira a reconversión industrial. Unha verdadeira reconversión industrial, no senso orixinario da verba, que permitira a pervivencia económica desas terras nas que tanto saber facer se acumula. Sair dunha situación de declive industrial é difícil, pero non imposible. Non está tan lonxe o exemplo do País Vasco, que soubo facer fronte a unha crise industrial estrutural mediante un conxunto de políticas intelixentes de adaptación aos mercados, políticas tecnolóxicas e de innovación, promovendo a colaboración entre competidores para facelos mais competitivos no mercado global. E á vez aproveitar as posibilidades que abría a reubicación das empresas industriais para desenvolver plans de rexeneración urbana e poñerse promover o turismo.

En Ferrol, pola contra, seguramente atopémonos  diante dun catálogo de prácticas inconsistentes, mais pensadas para a galería, cando non para o lucro dos próximos. Políticas e decisións centradas no quedar ben a curto prazo, pero moi difusas no que se refire á procura dun cambio estrutural, no impulso da transformación dun entorno en crise nun entorno atractivo para o investimento. Solucións estas que precisan de formulacións a longo prazo, e de constancia, algo que parece moi lonxe da práctica de dirixentes mediocres. Dirixentes alonxados das necesidades das persoas, dirixentes para os que as persoas non son mais que un mal necesarios unha vez cada catro anos. Unha casta de políticos que lle ten feito mais mal a este país que a dura competencia que significan os mercados globalizados.

[*] Emilio Martínez Rivas, (Santa Uxia de Riveira, 1965) foi presidente da Coordinadora Galega de ONG para o Desenvolvemento entre os anos 1998 e 2005. Profesionalmente estivo ligado á xestión de innovación na Universidade de Santiago de Compostela e foi director xerente da S. A. para o Desenvolvemento Comarcal de Galicia, entre 2006 e 2009. Na actualidade é vicexerente de Recursos Humanos na Universidade de Vigo. Como consultor ten participado na avaliación do I Plan Galego de Cooperación ao Desenvolvemento así como na identificación e formulación de distintos proxectos de cooperación. Ten publicado distintos artigos sobre esta materia en revistas como “A Nosa Terra”, “Tempo Exterior”, “Revista Galega de Emprego”.

Publicado en Galicia Confidencial. | 17.01.2015

Foto da antiga ASTANO, actual Navantia-Fene (Ría de Ferrol). | 2012.
______________

O crecemento da desigualdade, ... Por Pablo Vaamonde

Por Pablo Vaamonde [*]
18.01.2015


O economista francés Thomas Piketty, no seu famoso libro “O capital no século XXI”, analiza o crecemento da desigualdade no mundo occidental. Estivo por aquí estes días pasados e afirmou que España é a demostración do fracaso das políticas de austeridade. Tamén expresou o seu desexo de que o previsible cambio político traspase as fronteiras para contribuír a “á refundación democrática de Europa”. Vicenç Navarro xa advertira nos seus escritos que, en contra do que afirman os dogmáticos neoliberais, as desigualdades teñen un impacto negativo no desenvolvemento económico, e que “a concentración da riqueza e o empobrecemento dos traballadores son a causa da gran recesión e o baixo crecemento”.

Pero o certo é que a desigualdade crecente pode xerar situacións de severo conflito social. Nas dúas décadas previas á crise, desde EEUU a España, na maioría das economías avanzadas a etapa de expansión non serviu para distribuír mellor. Non só houbo un maior crecemento na remuneracion do capital fronte á do traballo, senón que se ampliou a brecha nesta última. Mais desde 2008 a desigualdade medrou de xeito brutal. En España, o país europeo onde máis aumenta a desigualdade, as empresas que operan nos mercados do luxo son as que máis aumentan as súas vendas. O mercado español do luxo é o noveno maior do mundo, e España segue a China como o país onde hai máis novos ricos. É unha realidade obscena: o número de milmillonarios duplícase durante a crise mentres a desigualdade alcanza niveis extremos en todo o mundo. As vinte maiores fortunas españolas aumentaron a súa riqueza en 15.450 millóns de dólares entre 2013 e 2014 e posúen hoxe tanto como o 30% máis pobre da poboación. Pero esta concentración da riqueza en poucas mans non revierte en beneficio da poboación (desmentindo a hilarante "teoría do derramo" defendida polos neocom): Os ricos levan o diñeiro fóra, non cotizan nin invisten no país: as sociedades dos altos patrimonios prefiren a Bolsa sobre a renda fixa, e as accións estranxeiras fronte ás españolas.

Este reducido grupo de ricos rentistas e xogadores do casino da especulación universal provocan un gran sufrimento a millóns de persoas, danadas pola súa inmensa avaricia. Están afectados pola síndrome de Dióxenes (nunca cesan no seu afán de acaparar), e pola síndrome da invulnerabilidade (na súa inmensa insensatez, chegan a pensar que mesmo poden esquivar a morte). Botín exclamaba enfático, dous meses antes de morrer: “Chéganos diñeiro, moito diñeiro: entran cartos por todos os lados”. Esas inmensas cantidades de diñeiro inútil (agochado, furtado aos poderes públicos e ao beneficio colectivo) poderían evitar moito sufrimento, moita enfermidade e miles e miles de mortes prematuras. Pero non existe esa vontade. As organizacións facciosas que gobernan o mundo non teñen o menor desexo de cambiar o rumbo. Ruiz-Gallardón, o que foi ministro de Xustiza con Rajoy, afirmou que “gobernar é repartir dor”. O inversionista americano Warren Buffett (a terceira fortuna mundial segundo a revista Forbes) dixo: “Hai unha guerra de clases e estámola gañando os ricos”.

Todo o demais son danos colaterais.

Todos os demais somos individuos prescindibles.

Blogue persoal de Pablo Vaamonde:

Pavillón de Repouso

http://pablovaamonde.blogspot.com.es/

[*] Pablo Vaamonde Garcia, nado na Baña en 1956. É médico de familia no Centro de Saúde de Labañou (A Coruña). Foi fundador e director da revista médica Cadernos de Atención Primaria (1994-2005), presidente da Asociación Galega de Medicina Familiar e Comunitaria (AGAMFEC) de 1996 a 2005 e vicepresidente do Colexio Oficial de Médicos de A Coruña e responsable do Programa de Formación Continuada de 1998 a 2005. Foi director xeral de Asistencia Sanitaria do Sergas entre 2005 e 2006. Tamén foi membro da Comisión Sectorial de Sanidade que elaborou o Plan Xeral de Normalización da Lingua Galega, colaborador habitual dos medios e autor de tres libros de narrativa: O fillo do emigrante (2002), O mes de abril (2004), Luz Divina e outros retratos (2006). Recibiu o Premio Lois Peña Novo en 2005, polo seu compromiso na promoción e defensa da língua de Galicia e é colexiado de Honra con Emblema de Prata (2007) do Colexio Oficial de Médicos da provincia de A Coruña.

Publicado no seu Blogue persoal | 17.01.2015.
________

sábado, xaneiro 17, 2015

Estamos a construír soños colectivos! - A loita da veciñanza do barrio vigués de Coia mobiliza-se contra o malgasto, as multas, as porradas e o malgoberno


En Ferrol, non nos son alleas as políticas de malgasto desde os gobernos municipais, para proba o que nos malgoberna na nosa cidade, o do Partido Popular de José Manuel Rey Varela. O malgasto de máis sona foi a Praza de España que aínda seguen gastando moito diñeiro ano pos ano. Agora saltan-nos cun ascensor panorámico para subir desde as inmediacións da Alameda do Carbón até os xardíns de San Francisco, nos baixos da costa de Mella. Ou os cambios innecesarios de mobiliario urbano, ... Todo nunha cidade co 32% de desemprego e cun montón de necesidades a nivel social, ... cidade que conta cun parque de case 1000 vivendas municipais abandonadas a súa sorte en Recimil, ou mesmo o que pasa co Mercado Municipal de Caranza moi deteriorado e en case total abandono, ...  polo que a nosa solidariedade coa veciñanza de Coia é moi consciente e sentida. Desde Ártabra 21 amosamos o noso total apoio. As veciñas e veciños de Coia levan moito tempo na loita veciñal por mil motivos de malgasto e malgoberno, o da loita contra a decisión municipal de impoñer un gasto innecesario na rotonda ven a amosar un barrio disposto a loitar. A resposta represiva do Alcalde Abel Caballero, con porradas e multas non quedou sen resposta, este venres 16 de xaneiro a veciñanza saíu masivamente á rúa pedindo "xustiza socia, nin cartos na rotonda , nen estado policial".


Comunicado lido na manifestación que rematou na rotonda de Coia

Estamos a construír soños colectivos! Nunha asemblea, convocada de urxencia o 3 de decembro, decidimos parar as obras da rotonda; e conseguímolo. Foi a primeira vitoria, pero non a máis importante. Sen decatármonos, no rexeitamento da veciñanza á instalación do Bernardo Alfageme na rotonda, estabamos a expresar cos nosos corpos en desobediencia que SI, SI SE PODE!

Non sabemos se ao final chantarán o barco na rotonda, pero si temos claro que no seu intento están dispostos a empregar todos os medios que teñen á man: represión, criminalización, multas, mentiras... Nestas semanas golpeáronnos con forza, pero non acalaron, nin acalarán, a nosa resistencia; porque nós temos razóns, forza colectiva, constancia, poesía, mandarinas ecolóxicas... para continuar cunha loita que hai tempo superou a cuestión do barco.

Esta loita destapou o seu “malgoberno” e tamén o desastre dunhas políticas sociais que deixan a moitas persoas sen luz, sen vivenda, sen alimentos básicos, sen o local de Sereos...; en definitiva, sen dereitos sociais.

O alcalde e os seus concelleiros falan de agresións, vandalismo e minoría marxinal para non ter que falar e afrontar o colapso do departamento de Benestar Social, dos meses de espera nas UTS, das protestas das propias traballadoras sociais, da falla de orzamentos, das denegacións inxustificadas das axudas de emerxencia, da miseria e precariedade da cidadanía...; en resumo, da arbitrariedade, inxustiza e ineficacia da política social deste Concello.

As relacións humanas, as reflexións, as experiencias, os coidados... son algúns dos fíos que estamos a empregar para tecer redes fortes que desde abaixo, desde a xente, vaian construíndo o barrio, a cidade, a terra que precisamos. Espazos onde a VIDA e as necesidades das persoas sexan o centro das políticas.

Os únicos barcos que queremos na rotonda son de papel. Barcos cheos de poesía, de beleza en que coller o impulso que precisamos para poñer os nosos corpos e as nosas mentes ao servizo doutra cidade máis humana.

Que o noso berro se escoite ben forte:

XUSTIZA SOCIAL!!

NIN CARTOS NA ROTONDA, NIN ESTADO POLICIAL!!

Vigo, 16 de xaneiro de 2015


Asemblea Aberta de Coia
nonarotonda@gmail.com  |  @AsembleaDeCoia  |  facebook.com/asembleaabertacoia


Enviado por:
Asemblea Aberta Coia
-nonarotonda@gmail.com-
16 de janeiro de 2015 20:34
_____________

venres, xaneiro 16, 2015

A Europa à beira do estado de sítio, ... Por Boaventura de Sousa Santos


A liberdade de expressão e seus limites — inclusive no “Charlie Hebdo”… “Valores ocidentais” ou hipocrisia? EUA alimentam o fundamentalismo islâmico. As vidas festejadas e as vidas esquecidas
.

Por Boaventura de Sousa Santos [*]
16.01.2015


O crime hediondo que foi cometido contra os jornalistas e cartunistas do Charlie Hebdo torna muito difícil uma análise serena do que está envolvido neste ato bárbaro, do seu contexto e seus precedentes e do seu impacto e repercussões futuras. No entanto, esta análise é urgente, sob pena de continuarmos a atear um fogo que amanhã pode atingir as escolas dos nossos filhos, as nossas casas, as nossas instituições e as nossas consciências. Eis algumas das pistas para tal análise.

A luta contra o terrorismo, tortura e democracia. Não se podem estabelecer ligações diretas entre a tragédia do Charlie Hebdo e a luta contra o terrorismo que os EUA e seus aliados travam desde o 11 de setembro de 2001. Mas é sabido que a extrema agressividade do Ocidente tem causado a morte de muitos milhares de civis inocentes (quase todos muçulmanos) e tem sujeitado a níveis de tortura de uma violência inacreditável jovens muçulmanos contra os quais as suspeitas são  meramente especulativas, como consta do recente relatório apresentado ao Congresso norte-americano. E também é sabido que muitos jovens islâmicos radicais declaram que a sua radicalização nasceu da revolta contra tanta violência impune.

Perante isto, devemos refletir se o caminho para travar a espiral de violência é continuar seguindo as mesmas políticas que a têm alimentado, como é agora demasiado patente. A resposta francesa ao ataque mostra que a normalidade constitucional democrática está suspensa e que um estado de sítio não declarado está em vigor, que os criminosos deste tipo, em vez de presos e julgados, devem ser abatidos, que este fato não representa aparentemente nenhuma contradição com os valores ocidentais. Entramos num clima de guerra civil de baixa intensidade. Quem ganha com ela na Europa? Certamente não o partido Podemos, na Espanha, ou o Syriza, na Grécia.

A liberdade de expressão. É um bem precioso mas tem limites, e a verdade é que a  esmagadora maioria deles são impostos por aqueles que defendem a liberdade sem limites sempre que é a “sua” liberdade a sofrê-los. Exemplos de limites são imensos: se na Inglaterra um manifestante disser que David Cameron tem sangue nas mãos, pode ser preso; na França, as mulheres islâmicas não podem usar o hijab; em 2008 o cartunista Maurice Siné foi despedido do Charlie Hebdo por ter escrito uma crônica alegadamente antissemita. Isto significa que os limites existem, mas são diferentes para diferentes grupos de interesse. Por exemplo, na América Latina, os grandes meios de comunicação, controlados por famílias oligárquicas e pelo grande capital, são os que mais clamam pela liberdade de expressão sem limites para insultar os governos progressistas e ocultar tudo o que de bom estes governos têm feito pelo bem-estar dos mais pobres.

Aparentemente, o Charlie Hebdo não reconhecia limites para insultar os muçulmanos, mesmo que muitos dos cartuns fossem propaganda racista e alimentassem a onda islamofóbica e anti-imigrante que avassala a França e a Europa em geral. Para além de muitos cartuns com o Profeta em poses pornográficas, um deles, bem aproveitado pela extrema-direita, mostrava um conjunto de mulheres muçulmanas grávidas, apresentadas como escravas sexuais do Boko Haram,  que, apontando para a barriga, pediam que não lhes fosse retirado o apoio social à gravidez. De um golpe, estigmatizava-se o Islã, as mulheres e o estado de bem-estar social. Obviamente, que, ao longo dos anos, a maior comunidade islâmica da Europa foi-se sentindo ofendida por esta linha editorial, mas foi igualmente imediato o seu repúdio por este crime bárbaro. Devemos, pois, refletir sobre as contradições e assimetrias na vida vivida dos valores que alguns creem  ser universais.

A tolerância e os “valores ocidentais”.  O contexto em que o crime ocorreu é dominado por duas correntes de opinião, nenhuma delas favorável à construção de uma Europa inclusiva e intercultural. A mais radical é frontalmente islamofóbica e anti-imigrante. É a linha dura da extrema direita em toda a Europa e da direita, sempre que se vê ameaçada por eleições próximas (o caso de Antonis Samara na Grécia). Para esta corrente, os inimigos da civilização europeia estão entre “nós”, odeiam-nos, têm os nossos passaportes, e a situação só se resolve vendo-nos nós livres deles. A pulsão anti-imigrante é evidente. A outra corrente é a da tolerância. Estas populações são muito distintas de nós, são um fardo, mas temos de as “aguentar”, até porque nos são uteis; no entanto, só o devemos fazer se elas forem moderadas e assimilarem os nossos valores. Mas o que são os “valores ocidentais”?

Depois de muitos séculos de atrocidades cometidas em nome destes valores dentro e fora da Europa -da violência colonial às duas guerras mundiais- exige-se algum cuidado e muita reflexão sobre o que são esses valores e por que razão, consoante os contextos, ora se afirmam uns, ora se afirmam outros. Por exemplo, ninguém põe hoje em causa o valor da liberdade, mas já o mesmo não se pode dizer dos valores da igualdade e da fraternidade. Ora, foram estes dois valores que fundaram o Estado social de bem-estar que dominou a Europa democrática depois de segunda guerra mundial. No entanto, nos últimos anos, a proteção social, que garantia níveis mais altos de integração social, começou a ser posta em causa pelos políticos conservadores e é hoje concebida como um luxo inacessível para os partidos do chamado “arco da governabilidade”. A crise social causada pela erosão da proteção social e pelo aumento do desemprego, sobretudo entre jovens, não será lenha para a fogueira do radicalismo por parte dos jovens que, além do desemprego, sofrem a discriminação étnico-religiosa?

O choque de fanatismos, não de civilizações. Não estamos perante um choque de civilizações, até porque a cristã tem as mesmas raízes que a islâmica. Estamos perante um choque de fanatismos, mesmo que alguns deles não apareçam como tal por nos serem mais próximos. A história mostra como muitos dos fanatismos e seus choques estiveram relacionados com interesses econômicos e políticos que, aliás, nunca beneficiaram os que mais sofreram com tais fanatismos. Na Europa e suas áreas de influência é o caso das cruzadas, da Inquisição, da evangelização das populações coloniais, das guerras religiosas e da Irlanda do Norte. Fora da Europa, uma religião tão pacífica como o budismo legitimou o massacre de muitos milhares de membros da minoria tamil do Sri Lanka; do mesmo modo, os fundamentalistas hindus massacraram as populações muçulmanas de Gujarat em 2003 e o eventual maior acesso ao poder que terão conquistado recentemente com a vitória do Presidente Modi faz prever o  pior; é também em nome da religião que Israel continua a impune limpeza étnica da Palestina e que o chamado califado massacra populações muçulmanas na Síria e no Iraque.

A defesa da laicidade sem limites numa Europa intercultural, onde muitas populações não se reconhecem em tal valor, será afinal uma forma de extremismo? Os diferentes extremismos opõem-se ou articulam-se? Quais as relações entre os jihadistas e os serviços secretos ocidentais? Por que é que os jihadistas do Emirato Islâmico, que são agora terroristas, eram combatentes de liberdade quando lutavam contra Kadhafi e contra Assad? Como se explica que o Emirato Islâmico seja financiado pela Arábia Saudita, Qatar, Kuwait e Turquia, todos aliados do Ocidente? Uma coisa é certa: pelo menos na última década, a esmagadora maioria das vítimas de todos os fanatismos (incluindo o islâmico) são populações muçulmanas não fanáticas.

O valor da vida. A repulsa total e incondicional que os europeus sentem  perante estas mortes devem-nos fazer pensar por que razão  não sentem a mesma repulsa perante um número igual ou muito superior de mortes inocentes em resultado de conflitos que, no fundo, talvez tenham algo a ver com a tragédia do Charlie Hebdo? No mesmo dia, 37 jovens foram mortos no Yemen num atentado a bomba. No ano passado, a invasão israelense causou a morte de 2000 palestinos, dos quais cerca de 1500 civis e 500 crianças. No México, desde 2000, foram assassinados 102 jornalistas por defenderem a liberdade de imprensa e, em Novembro de 2014, 43 jovens, em Ayotzinapa. Certamente que a diferença na reação não pode estar baseada na ideia de que a vida de europeus brancos, de cultura cristã, vale mais que a vida de não europeus ou de europeus de outras cores e de culturas assentes noutras religiões ou regiões. Será então porque estes últimos estão mais longe dos europeus ou são pior conhecidos por eles? Mas o mandato cristão de amar o próximo permite tais distinções? Será porque os grande media e os líderes políticos do Ocidente trivializam o sofrimento causado a esses outros, quando não os demonizam ao ponto de fazerem pensar que eles não merecem outra coisa?

[*] Boaventura de Sousa Santos, é doutor em sociologia do direito pela Universidade de Yale, professor catedrático da Faculdade de Economia da Universidade de Coimbra, diretor dos Centro de Estudos Sociais e do Centro de Documentação 25 de Abril, e Coordenador Científico do Observatório Permanente da Justiça Portuguesa - todos da Universidade de Coimbra. Sua trajetória recente é marcada pela proximidade com os movimentos organizadores e participantes do Fórum Social Mundial e pela participação na coordenação de uma obra coletiva de pesquisa denominada Reinventar a Emancipação Social: Para Novos Manifestos.

Publicado en Outras Palavras | 14.01.2015
_________________

xoves, xaneiro 15, 2015

Veciñanza do Inferniño denuncian que a Biblioteca Municipal do Centro Cultural Carvalho Calero permanece pechada, polo que reclaman a súa apertura e dotación de persoal


A Asociación Veciñal O Rosario - Inferniño, denuncia publicamente o peche da Biblioteca Municipal que está instalada no barrio, no Centro Cultural Carvalho Calero. En nota pública, esta asociación veciñal, denuncia, "unha vez máis, os continuos peches da Biblioteca" e expresa a súa "queixa e decepción ante a falta de dilixencia e resposta municipal cara a un bo funcionamento de apertura diaria da Biblioteca Municipal do Centro Cultural Carvalho Calero, sabendo que se trata dun tema sensible de máxima prioridade cultural e lugar de estudo e consulta para estudantes". Seguen dicindo que lles parece "moi grave a falta de resposta das concellarías municipais de Cultura e Persoal ante a obriga de dar solución a este servizo co fin de que a cidadanía poda usar este referente cultural". Continúan na súa nota reivindicando "a apertura permanente da Biblioteca, ampliando horarios de fin de semana e poder facilitar este servizo aos estudantes e lectores/as en xeral". Rematan a súa queixa e reivindicación, pedindo a "apertura da Biblioteca Municipal do Inferniño, acompañada de medidas de asignación de persoal cualificado e permanente para atender estas instalacións culturais", asinando a nota a Xunta Directiva da citada asociación veciñal.

A Asociación Veciñal “O ROSARIO – INFERNIÑO" de Ferrol, constitúe unha entidade sen ánimo de lucro, que ten o seu ámbito de actuación territorial coñecido histórica e popularmente como o barrio do INFERNIÑO, parroquia do Rosario. avvorosario@gmail.com. Móbil- 649 024612.

Blogue da Asociación:
http://www.orosario-inferninho.blogspot.com.es/

Conta no facebook:
https://www.facebook.com/asociacionvecinal.orosarioinfernino

Información baseada na enviada por:
A.Veciñal Inferniño
-avvorosario@gmail.com-
14 de janeiro de 2015 23:05

______________________

mércores, xaneiro 14, 2015

A marcha em Paris e os oportunistas, ... Por Altamiro Borges - Guerra entre fundamentalismos, ... Por Tariq Ali - Ateu, graças a deus, ... Por Ricardo Melo


Por Altamiro Borges [*]
14.01.2014


O atentado à sede do jornal satírico “Charlie Hebdo”, que resultou em 12 mortos -incluindo renomados cartunistas, causou enorme comoção na França. De forma espontânea, durante vários dias da semana passada, milhares de pessoas foram às ruas para prestar apoio às famílias das vítimas e para condenar o terrorismo. Neste domingo (11), numa marcha já não tão espontânea, cerca de 3,7 milhões de populares ocuparam as ruas das principais cidades francesas – na maior manifestação pública da história do país. Na linha de frente do protesto em Paris, porém, um “cordão de autoridades” reuniu famosos "carniceiros" que nunca respeitaram as vidas humanas e as liberdades democráticas. Puro oportunismo!

Entre estes verdadeiros terroristas, destaque para o primeiro-ministro de Israel, Binyamin Netanyahu, que promove bombardeios diários contra os palestinos, chacina crianças e idosos sem dó nem piedade e ainda castra a liberdade de expressão em seu próprio país. De braços dados com o facínora israelense, outros líderes da direita mundial -como a chanceler alemã Ângela Merkel e os premiês da Espanha, Mariano Rajoy, e do Reino Unido, David Cameron- que nunca vacilaram em utilizar a violência contra os povos. Por razões ideológicas ou por interesses eleitorais, todos tentaram se aproveitar de maneira oportunista do sangue derramado na redação do jornal “Charlie Hebdo”.

A tendência é que vários destes líderes da direita explorem o clima de comoção para impor novas medidas de caráter fascista. Contra o chamado “terrorismo islâmico” -o que já é uma perigosa generalização que reforça o preconceito e o ódio aos milhões de imigrantes que vivem na Europa- haverá o recrudescimento de outros tipos de fundamentalismo. A onda conservadora que varre o velho continente, atolado numa prolongada e destrutiva crise econômica, deve se agudizar no próximo período. O medo inclusive será usado para evitar a vitória das forças contrárias à elite burguesa e aos seus programas de austeridade neoliberal -como já sinalizam as eleições na Grécia e na Espanha.

Uma coisa é condenar, de forma enérgica e sem qualquer hesitação, o bárbaro atentado à sede do jornal “Charlie Hebdo”. Outra coisa é servir de massa de manobra para os que agora tentam tirar proveito desta ação criminosa para justificar os seus crimes contra a humanidade. Chega a ser patético observar veículos da mídia monopolista adotando o lema “Je suis Charlie” (Eu sou Charlie). Eles deram apoio às guerras imperialistas, às ditaduras sanguinárias, à violência contra a verdadeira liberdade de expressão, aos planos econômicos regressivos e destrutivos do capital. Tentam agora pegar carona na indignação para defender a “liberdade dos monopólios” -que não tem nada a ver com a liberdade de expressão.

Reproduzo abaixo dois artigos publicados na Folha que ajudam a refletir criticamente sobre os graves episódios recentes na França:

---

Guerra entre fundamentalismos

Por Tariq Ali - 11 de janeiro de 2015

Sacralizar um jornal satírico que dirige ataques a vítimas da islamofobia é quase tão tolo quanto justificar os atos de terror contra a publicação

Foi um acontecimento terrível. Foi repudiado em muitas partes do mundo e de maneira mais veemente por cartunistas de países árabes e de outros lugares. Os arquitetos dessa atrocidade escolheram seus alvos com bastante cuidado. Eles sabiam muito bem que tal ato criaria o maior dos horrores.

Foi a qualidade, não a quantidade que eles procuravam. Eles não dão a mínima para o mundo dos incrédulos. Como Kirilov em "Os Demônios", romance de Dostoiévski, eles pensam que "se Deus não existisse, tudo seria permitido".

Ao contrário dos inquisidores medievais da Sorbonne, eles não têm a autoridade legal e teológica para assediar livreiros ou donos de gráficas, proibir livros ou torturar escritores, de modo que se sentem livres para dar um passo além.

E os soldados de infantaria? As circunstâncias que atraem homens e mulheres jovens para esses grupos não são escolhidas por eles, mas pelo mundo ocidental no qual vivem -ele próprio é resultado de longos anos de domínio colonial.

Os terroristas que realizaram o massacre no semanário satírico "Charlie Hebdo", em Paris, na quarta-feira (7), gritavam "Deus é grande". Não faço ideia se eles acreditavam que tinham sido acolhidos por Deus ou que estavam a mando dele, mas o que sabemos é que os dois irmãos parisienses -Chérif e Said Kouachi- eram maconheiros cabeludos que viram imagens da Guerra do Iraque, em 2003, e, em particular, das torturas na prisão de Abu Ghraib e dos assassinatos a sangue frio de iraquianos em Fallujah.

Esses rapazes buscaram conforto na mesquita. Foram recrutados por radicais islâmicos que viram na "guerra ao terror" do Ocidente uma oportunidade de ouro para recrutar jovens tanto no mundo muçulmano como nos guetos da Europa e da América do Norte.

Enviados primeiro ao Iraque para matar americanos e, mais recentemente, à Síria (com a conivência do Estado francês?) a fim de derrubar Bashar al-Assad, eles foram ensinados a utilizar armamentos de forma eficaz. De volta à Europa, colocaram em prática os seus conhecimentos. Eram perseguidos e o semanário representava seus perseguidores. Deixar o horror nos cegar para essa realidade seria miopia.

O "Charlie Hebdo" nunca escondeu o fato de que continuaria provocando os muçulmanos com blasfêmias ao profeta. A maior parte dos muçulmanos estava com raiva, mas ignorou os insultos.

Para a publicação, era uma defesa dos valores seculares republicanos contra todas as religiões. O semanário atacava ocasionalmente o catolicismo, dificilmente -ou nunca- o fazia contra o judaísmo, mas concentrou sua ira sobre o islã.

A secularidade francesa de hoje significa, essencialmente, qualquer coisa que não é islâmica. Defender o direito de publicar o que quiserem, independentemente das consequências, é uma coisa, mas sacralizar um jornal satírico que dirige ataques regulares àqueles que já são vítimas de uma islamofobia desenfreada nos EUA e na Europa é quase tão tolo quanto justificar os atos de terror contra a publicação.

A França tem leis para restringir liberdades se há alguma suspeita de que elas possam causar agitação social ou violência. Até agora elas têm sido usadas para proibir apenas as aparições públicas do comediante francês Dieudonne por causa de piadas antissemitas e proibir manifestações pró-palestinos.

Mas isso não é visto como algo problemático por uma maioria de franceses que chia bem alto. Também não houve vigílias pela Europa quando se soube há alguns meses que foi utilizada tortura contra prisioneiros muçulmanos entregues à CIA por países europeus.

Há um pouco mais que sátira em jogo. O que estamos testemunhando é um conflito entre fundamentalismos rivais, cada um mascarado por diferentes ideologias.

A economia política da Europa está confusa e, na ausência de uma alternativa real ao capitalismo (não apenas ao neoliberalismo), o vácuo político vai crescer e novas forças emergem na luta pelo poder.

A extrema direita está em ascensão na França. Marine Le Pen está na vanguarda, liderando as pesquisas para a próxima eleição presidencial, sempre relacionando os recentes acontecimentos à imigração desenfreada e dizendo que ela sempre havia alertado para isso.

Que pena que o filme de Gilli Pontecorvo "A Batalha de Argel" (1966) ainda tenha que ser visto em Marselha. Algumas liberdades são claramente mais preciosa que outras.

[*] Tariq AliI, 71, escritor paquistanês, é autor de "O Poder das Barricadas" (Boitempo), dos romances que formam a coleção Quinteto Islâmico (Record), entre outros livros. É membro do conselho editorial da revista britânica "New Left Review".

---

Ateu, graças a deus

Por Ricardo Melo – 12 de janeiro de 2015

'Ópio do povo', o fanatismo religioso cristão ou islâmico é o combustível de tragédias como a do Charlie Hebdo.

A barbárie estampada na chacina parisiense suscita inúmeras questões. O ponto de partida: sob nenhum ponto de vista é possível justificar o ataque dos fanáticos contra a redação do Charlie Hebdo. Agiram como facínoras, quaisquer que tenham sido suas motivações. Não merecem nenhum tipo de comiseração. Invocar atenuantes é renunciar aos (poucos) avanços que a civilização humana proporcionou até agora.

"A religião é o ópio do povo", diz uma frase de velhos pensadores. Permanece verdadeira até hoje. Qual a diferença entre as Cruzadas, a Inquisição e o jihadismo atual? Nenhuma na essência. Tanto uns como outros usaram, e usam, a religião como justificativa para atrocidades desmedidas.

Tanto uns como outros servem a interesses que não têm nada a ver com o progresso da civilização e a solidariedade humana. Todos glorificam o sofrimento como bênção maior, em nome de um além cheio de felicidade e redenção. Se você é pobre, está abençoado. Se você é rico, dê uns trocados no semáforo para conquistar o passaporte para o céu.

Com base em conceitos simplórios como estes, milhões e milhões de homens e mulheres são amestrados para se conformar com a exploração, as injustiças e o sofrimento cotidiano. Sejam cristãos, islamitas ou evangélicos. Por trás dessa retórica, sempre haverá um califa, um Paul Marcinkus, um bispo evangélico, um papa pronto para amealhar os benefícios do rebanho obediente.

A figura de deus, em minúscula mesmo, é recorrente em praticamente todas as religiões. Com nomes diferenciados, ajudou a massacrar islamitas, montar alianças com o nazismo e dar suporte a ditaduras mundo afora. Na outra ponta, serviu, e serve, de "salvo conduto" para desequilibrados assassinarem jornalistas, cartunistas ou inocentes anônimos numa lanchonete ou ponto de ônibus.

Um minuto de racionalidade basta para destruir estes dogmas. A Igreja Católica combate a camisinha quando milhões de africanos morrem como insetos por causa da Aids. Muçulmanos fundamentalistas aceitam estupros como "adultério" e subjugam as mulheres como seres inferiores em nome de Maomé.

Certo que, paradoxalmente, o obscurantismo religioso algumas vezes serviu de combustível para mudanças sociais. Khomeini, no Irã, é um exemplo, embora o resultado final não seja exatamente promissor. Já a primavera árabe atolou num inverno sem fim. Hosni Mubarak, ditador de papel passado, recentemente foi absolvido de todos os seus crimes contra o povo do Egito. Os milhões que se reuniram na praça Tahrir para denunciar o autoritarismo em manifestações memoráveis repentinamente viraram réus. Tão triste quanto isso é saber que a grande maioria deles conforma-se com o destino cruel. "É o desejo do profeta", em minúscula mesmo.

A história registra à exaustão a aliança espúria entre religiosos e um sistema que privilegia desigualdade e opressão. O Estado Islâmico foi armado até os dentes por nações "democráticas". Bin Laden e sua seita de fanáticos receberam durante muito tempo o apoio da CIA. Hitler, Mussolini e sua gangue mereceram a complacência do Vaticano em momentos cruciais. Binyamin Netanyahu, o algoz dos palestinos e carrasco da Faixa de Gaza, posou de humanitário numa manifestação em Paris contra o "terror".

Respeitar credos é uma coisa; nada contra a tolerância diante das crenças de cada um. Mas, sem tocar na ferida da idiotia religiosa como anteparo para interesses bem materiais, o drama de Charlie Hebdo será apenas a antessala de novos massacres abomináveis.

---

Leia também:
Fonte: http://altamiroborges.blogspot.com.es/

[*] Altamiro Borges, Jornalista, presidente do Centro de Estudos da Mídia Alternativa Barão de Itararé, militante do PCdoB e autor do livro "A ditadura da mídia".
__________________

A Plataforma en Defensa da Sanidade Pública denuncia os recortes que afectan ás persoas que padecen ELA (esclerose lateral amiotrófica)


Auto-inxectores enfermos ELA.-


A Plataforma en Defensa da Sanidade Pública de Ferrolterra quere denunciar a situación actual dos enfermos de ELA -esclerose lateral amiotrófica- polo que expresan as súas queixas polas consecuencias dos RECORTES da Consellería de Sanidade da Xunta de Galicia que consiste en administrar os seus medicamentos con AUTOINXECTORES antigos que os retrae aos usados hai 8 anos, segundo as súas denuncias.

As persoas afectadas de ELA denuncian esta situación e lembran soportaban mellor as súas medicacións cos AUTOINXECTORES modernos, os cales o SERGAS, substituíron por inxectores antigos, produto das políticas actuais de RECORTES.

Os profesionais especialistas médicos, manifestan o seu malestar e desconformidade con estas medidas que levan a soportar marcas e feridas nos enfermos/as con estes ANTIGOS AUTOINXECTORES. Para comprendelo, fan unha comparación cos enfermos de Diabetes que se autoinxectan a insulina cos seus inxectores, máis asépticos, cómodos e sen padecer marcas ou dolores innecesarios.

Outra cuestión a observar é a idea de ACOSTUMARSE a esta medicación con estes inxectores, que lembran non é doado aceptar estas situacións de saúde. Explican que son uns vinte enfermos/as nesta comarca de Ferrol, en diferentes graos.

Esta situación os leva padecer unha innecesaria peor calidade de vida polo que non se comprende este cambio de modelo de administración de medicamento, aínda que si reflexionamos e nos deixamos levar polo refrán "Pensa mal e acertarás" concluímos que estes RECORTES son aproveitados para confirmar aquela frase parlamentaria das bancadas dos populares "Que se jodan"..

Comprendemos que estes RECORTES na Sanidade Pública por parte do SERGAS levan a ter consecuencias nefastas para un pilar fundamental do estado do benestar como é a calidade dentro do sistema da Sanidade Pública.

POR ISTO.-

Esiximos a inmediata rectificación da Conselleira de Sanidade e retorne ao anterior sistema de administración con AUTOINXECTORES máis eficaces e modernos que demandan estes enfermos de ELA co obxectivo de facilitarlles unha mellor calidade de vida.

Plataforma en Defensa da Sanidade Pública da Área Sanitaria de Ferrol.-


www.plataformadspferrol.blogspot.com
plataformadspferrol@gmail.com

Enviado por:
Plataforma en Defensa da Sanidade Pública Ferrol
-plataformadspferrol@gmail.com-
9 de janeiro de 2015 15:33
________________

martes, xaneiro 13, 2015

Primeira Asemblea do ano das Marchas da Dignidade de Ferrolterra

XX Asemblea Aberta das Marchas da Dignidade Ferrolterra

Este mércores 14 de xaneiro, está convocada unha nova Asemblea Aberta das Marchas da Dignidade Ferrolterra, que terá lugar ás 18:30hs no Ateneo Ferrolán.

Os puntos a debater serán os seguintes
  1. Elección de moderador.
  2. Conclusións extraidas das últimas asemblea da Coordinadora Galega das Marchas da Dignidade.
  3. Planificación de eventos no calendario do 2015.
  4. Planificación de accións a nivel local para divulgar a labor das Marchas e sumar forzas.
  5. Rogos e preguntas.
Un saúdo e adiante!


Ferrolterra:
http://marchas-da-dignidade-ferrolterra.blogspot.com.es/
Galego:
http://marchasdadignidade.blogspot.com/
Estatal:
http://marchasdeladignidad.org/
Redes da Columna Galega:
https://twitter.com/galizaMarcha22M
https://www.facebook.com/MarchasDignidade
https://www.facebook.com/groups/265451853621237/
https://www.youtube.com/channel/UCaOvAhPYKR43taxbOKCCreg

PAN, TRABALLO E TEITO - Á RÚA, QUE XA É HORA!!!



Enviado por:
Marchas Dignidade
-marchasdadignidadeferrolterra@gmail.com-
12 de janeiro de 2015 20:46

_____________

Lídia Senra, eurodeputada de Alternativa Galega de Esquerda en Europa (AGEe) cualificou de “farsa” a resolución aprobada sobre a decisión dos estados en materia dos organismos xeneticamente modificados, OXM´s


Lidia Senra cualifica de “farsa” a resolución aprobada hoxe sobre a decisión dos estados en materia de OXM´s | Tachou de “delirio” que alguén poda crer na coexistencia de cultivos ecolóxicos e transxénicos sen contaminación dos primeiros. | Demandou unha directiva que prohiba os cultivos e alimentos transxénicos na UE e a inmediata paralización do TTIP.


Estrasburgo, 13 Xaneiro 2015. Dende onte, luns 12, e até o vindeiro xoves 15, está a ter lugar en Estrasburgo a sesión plenaria do Parlamento Europeo (PE). Na orde do día de hoxe someteuse esta mañá a debate e votación unha moción sobre a posibilidade de que os estados membros limiten ou prohiban o cultivo de transxénicos (organismos xeneticamente modificados, OXM).

A eurodeputada de Alternativa Galega de Esquerda en Europa (AGEe), Lídia Senra, na súa responsabilidade como representante do grupo parlamentario da Esquerda Unitaria Europea/Esquerda Verde Nórdica (GUE/NGL) na Comisión de Agricultura e Desenvolvemento Rural do PE, interviu durante o debate para denunciar a “auténtica farsa” que supón este texto.

Vostedes saben mellor ca ninguén que a suposta liberdade dos Estados para decidir sobre os cultivos transxénicos é en realidade unha imposición xeralizada da alimentación transxénica”, salientou remarcando a hipocrisía dun acordo que, baixo a apariencia da liberdade de elección, abre en realidade as portas á presión dos intereses da industria da tecnoloxía xenética sobre os estados.

Vostedes saben tan ben coma min que non é posíbel preservar libre de transxénicos a agricultura labrega, a agricultura orgánica e convencional”, reiterou, “a non ser que nos seus delirios pensen que van  poder parar o vento ou os insectos”.

Asemade, Senra reivindicou como obxectivos principais do GUE-NGL en materia de agricultura “a biodiversidade, a saúde,  o medioambiente, a agricultura labrega non dependente das multinacionais, a alimentación sa e a soberanía alimentaria”, polo que esixiu a elaboración e aprobación dunha directiva europea “para a prohibición dos cultivos transxénicos”, así como “a inmediata paralización do tratado de libre comercio entre a UE e os EEUU (TTIP)” que, de ser aprobado, permitiría neste caso  ás transnacionais da tecnoloxía xenética denunciar a aqueles estados que prohiban ou poñan trabas á entrada de transxénicos no seu propio territorio.

Sesión Plenaria 13 de Xaneiro 2015

TEMA DA INTERVENCIÓN:
Moción sobre a posibilidade de que os estados membros limiten ou prohiban o cultivo de transxénicos.

TIPO DE INTERVENCIÓN:
Intervención durante o debate. Tempo de palabra do grupo parlamentario GUE-NG.

ACCESO Á INTERVENCIÓN:
https://www.youtube.com/watch?v=tQ0ZR5GIaOM&feature=y


[*] Lidia Senra, eurodiputada, da Alternativa Galega de Esquerda en Europa, no Grupo Confederal da Esquerda Unitária Europeia/Esquerda Nórdica Verde.

Máis información:
Lídia Senra, eurodeputada de Alternativa Galega de Esquerda en Europa-GUE/NGL | Tlf: 609 845 861 lidia.senra@europarl.europa.eu |

Información baseada na enviada por:
AGEe Europa
-ageeneuropa@gmail.com-
13 de janeiro de 2015 16:16
_________________

Protesta sonora ante o anuncio de entrada do buque gaseiro 187, o LNG Sokoto, para a perigosa e ilegal Reganosa - Vídeo


Unha vez máis un novo buque gaseiro cargado con miles de toneladas de gas natural licuado, para a perigosa e ilegal Reganosa, ameaza a nosa seguridade e a nosa vida. Ante o anuncio da entrada na Ría do "LNG Sokoto", o Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol realizou, este martes 13 de xaneiro, unha nova acción de protesta e denuncia, consistente nunha concentración sonora, en Ferrol, na Praza Amada Garcia, diante do Edificio Administrativo da Xunta de Galicia.


http://youtu.be/dsRovz0ATVM

Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol
comitecidadan@gmail.com
www.comitecidadan.org
@ComitCEmerxenc
__________

Profeta Maomé com cartaz 'Je suis Charlie' ilustra capa do Charlie Hebdo


A próxima capa do semanário satírico francês Charlie Hebdo apresenta a caricatura do profeta Maomé segurando um cartaz com a inscrição Je suis Charlie (Eu sou Charlie) e com o título: Tout est pardonné (Tudo está perdoado).

A capa do jornal foi divulgada nessa segunda-feira (12), dois dias antes da publicação da revista, que sairá na quarta-feira (14), com uma tiragem de 3 milhões de cópias em vez das habituais 60 mil. A edição especial será traduzida em 16 idiomas.

Esta será a primeira edição desde o ataque contra a redação do semanário ocorrido na semana passada em Paris e que provocou 12 mortes, incluindo quatro cartunistas. No cartum da primeira página da edição especial, que terá um fundo verde, Maomé surge com uma lágrima no olho.

Desde quarta-feira passada registraram-se três incidentes violentos na capital francesa, incluindo um sequestro, que, no total, fizeram 20 mortos.

Os atentados começaram com um ataque ao Charlie Hebdo. Depois de dois dias em fuga, os dois suspeitos do ataque, os irmãos Said Kouachi e Cherif Kouachi, de 32 e 34 anos, foram mortos na sexta-feira (9), por forças de elite francesas, em Dammartin-en-Goële, nos arredores de Paris.

Na quinta-feira (8), foi morta uma agente da polícia municipal, no sul de Paris. A polícia estabeleceu uma ligação entre os dois jihadistas suspeitos do atentado ao Charlie Hebdo e o assassino da policial.

Na sexta-feira, cinco pessoas foram mortas em um mercado Kosher (judaico) do leste de Paris, quando eram mantidas reféns, incluindo o autor do sequestro, Amedy Coulibaly, que foi morto durante a operação policial.

Fonte: Axencia EBC. Baixo licenza Creative Commons.

Foto: Detalhe do Charlie Hebdo capa da edição especial - Foto de reprodução/twitter Jornal Liberation.
________________

#JeSuisBasque - Unha farsa que non garda as mínimas formas democráticas - A ultima operación represiva contra avodad@s vasc@s que pretende bloquear os esforzos para lograr unha paz xusta e duradeira en Euskal Herria - Vídeo a manifestación da 80.000 contra a dispersión


Unha farsa que non garda as mínimas formas democráticas


Si non tivese consecuencias tráxicas, si non fose real e si non se inscribise nunha axenda para bloquear os esforzos para lograr unha paz xusta e duradeira en Euskal Herria; é dicir, si non tivese consecuencias reais sobre persoas e na situación política do país, a última operación do Estado español contra avogados vascos sería simplemente unha farsa. A teatralidade que desprega o Estado español en terras vascas para demostrar a súa forza é vulgar, groseira e parva. Para empezar porque a súa forza debería ser evidente, non deberían alardear dela. Pero o seu problema non é a forza, é a razón ou, mellor devandito, a súa falta de razóns, a súa indixencia democrática. A súa razón de Estado, a que utilizou para exercer a guerra sucia, a tortura, as detencións masivas ou os xuízos políticos, o deslexitiman nestas terras e gran parte desta sociedade veo como un poder alleo, daniño para os seus intereses. Prexudicial para os obxectivos dos abertzales, que se senten con razón tratados como cidadáns de segunda, cando non como bestas. Pero a longo prazo nefasto tamén para os unionistas, que ven que o Estado que os representa afasta á sociedade vasca das súas posicións á forza, con crueldade e sen intelixencia algunha. Só légalles o privilexio do status logrado trala morte de Franco. Que non é pouco, claro, pero que non é apenas nada para debater fronte a quen che sinala que clase de estado defendes e como che "defende". Non están para dar leccións de ética.

Esta operación policial chega dous días despois da mobilización multitudinaria polos dereitos dos presos e un día logo da participación de Mariano Rajoy na manifestación de Parides -supuestamente en defensa das liberdades e do Estado de Dereito. A Garda Civil levouna a cabo a mesma mañá na que tres das avogadas detidas debían exercer a defensa de 35 militantes políticos en Madrid, deténdoas cando as podería chamar a declarar. A operación, sobre a que este xornal xa informara fai meses, chámase "mate", como xogo de palabras respecto de outra operación anterior denominada "xaque" -en serio, xa está?. Completárona máis tarde entrando á sé dun sindicato para arramplar co diñeiro recadado publicamente durante a marcha do sábado, difundindo imaxes dos axentes contando ese diñeiro na sé do sindicato, buscando cunha cifra ridícula reforzar a sensación de que estamos ante unha trama dedicada á fraude fiscal -unha fraude que non consta ás facendas vascas, difamando a activistas polos dereitos humanos que renunciaron a unha carreira profesional mellor remunerada por convicción, a cambio dun salario mínimo. Quen e eles, os que levaron ao seu país á bancarrota e son coñecidos en todo o mundo como un de países occidentais máis corruptos. Tamén decoraron o país de precintos e controis sen máis sentido operativo que advertir á poboación civil da súa tutela. As declaracións do ministro do Interior o mesmo poderían ser redactadas fai cinco, dez ou vinte anos? Non teñen vergonza.

Escusas ao servizo dun axenda demencial

Cando fai tres anos que ETA anunciou o cese definitivo da loita armada, cando recentemente informou do desmantelamento das súas estruturas militares, cando os verificadores internacionais avalan a súa vontade e pasos concretos cara ao desarme, cando leva todo este tempo intentando establecer os prazos e as fórmulas para solucionar os diferentes apartados das consecuencias do conflito ... a que demos se refiren cando desde o Estado falan da necesidade de que os presos vascos se afasten de ETA? Cara a onde que non sexa unha disidencia armada poderíanse afastar? É iso o que promoven, é ese o grado de irresponsabilidade do Estado español ante a oportunidade histórica de lograr a paz en Euskal Herria? Están aplicando á esquerda abertzale as políticas que tiñan reservadas para unha disidencia que, pese aos seus esforzos tanto durante o proceso de cambio de estratexia como desde a súa asunción por parte de toda a esquerda abertzale, non se deu.

Elixiron ao que denominan "fronte de macos" porque pensan que é o eslavón máis débil, porque os teñen reféns. Deberían aprender algo durante estas décadas de conflito.

Cidadáns de segunda

A reacción de onte do Goberno de Lakua é triste. Cando se detén a doce avogados, a dezaseis cidadáns en total, que a primeira reacción do máximo representante político da maioría deles sexa queixarse por non ser informado é patético. Non é unha cuestión de competencias, é unha cuestión de dereitos. E aínda que se adoite esquivar, tamén é unha cuestión de democracia, de fair play. Por exemplo, unha das detidas, Amaia Izko, é portavoz duns dos partidos que forman a coalición que é segunda forza no Parlamento de Gasteiz. Estaba en Madrid para defender, entre outros, a outro portavoz desa formación, Pernando Barrena. O xuízo é abertamente político. Ambos son militantes de Sortu, cuxo secretario xeral, Arnaldo Otegi, está no cárcere por abrir este novo escenario político. E logrouno, entre outros, xunto a Rafa Díez, tamén preso, que casualmente é o anterior secretario xeral do sindicato no que onte a Garda Civil confiscou o diñeiro recolleito para defender os dereitos humanos dos presos vascos, que tamén son na súa maioría cidadáns cuxo representante institucional é Iñigo Urkullu. Este, con todo, resístese a tratalos como cidadáns, a atender a violación dos seus dereitos, a exercer de lehendakari de todos.

Nesta farsa non se pode condenar á cidadanía vasca a ser actor secundario. Debe ser protagonista, porque esta é a clave dun escenario realmente democrático.

Editorial do xornal vasco Gara. | 12.01.2015

#JeSuisBasque

80.000 persoas iluminan Bilbo esixindo poñer fin á dispersión e o respecto aos dereitos dos presose presas


http://youtu.be/HA3xUQtN1P8

Unhas 80.000 persoas, segundo o reconto de Gara, tomaron parte na mobilización convocada por Sare para reclamar o fin da dispersión. A marcha desenvolveuse en dúas columnas que confluíron na praza Zabalburu, onde se celebrou o acto final, que tivo o seu punto álxido co aceso de sinais luminosos para reclamar a repatriación das presas e presos vascos.

Enviado por:
Inácio GZ
-inaciogz@gmail.com-
13 de janeiro de 2015 08:05
____________________

luns, xaneiro 12, 2015

Outras maneiras de facer política local - O BNG organiza unha mesa redonda sobre políticas municipais coa presencia dos alcaldes de Allariz, Pontevedra e San Sadurniño, xunto ao candidato á alcaldia de Ferrol Iván Rivas - En Ferrol, o Martes 13 de Xaneiro


Os Alcaldes de Pontevedra, Fernández Lores e de Allariz, Francisco García, participan mañán en Ferrol nunha mesa redonda sobre políticas municipais. Os dous edís nacionalistas estarán acompañados do alcalde de San Sadurniño, Secundino García, e do candidato do BNG á alcaldía de  Ferrol, Iván Rivas. O acto comezará o martes 13 de xaneiro, ás 19,30hs na Galería Salgadelos.


Este acto é una oportunidade para achegarmonos á realidade local e ás iniciativas que o nacionalismo galego está a desenvolver naqueles concellos onde goberna como poden ser San Sadurniño, Allariz e Pontevedra entre outros. Defende o BNG que neles se están a desenvolver políticas baseadas na defensa dos servizos públicos, con medidas que promoven un modelo de xestión transparente, pulando pola participación cidadá e co criterio de manter unha actitude insubmisa ante o “dogma” do déficit que impón o PP.

Na mesa redonda abordaranse aspectos como a recuperación urbanística o, desenvolvemento do tecido económico local, con especial fincapé no comercio de proximidade ou a rede de transporte público, en definitiva, una achega  ao modelo de xestión nacionalista, pensado por e para mellorar a calidade de vida dos vecinos e veciñas das nosa vilas.

Fonte: RadioFusión.

Proceso Asembleas Abertas 'Construíndo Futuro':
http://www.construindofuturo.info/

Web oficial do BNG:
http://bng.gal/
_____________

Apoio de Esquerda Unida de Narón ás demandas e a folga dos traballadores de MEGASA en Narón


Dende Esquerda Unida de Narón queremos amosar o noso total apoio a folga dos traballadores de MEGASA en Narón.

Como xa fixemos fai uns días durante a visita da parlamentaría de AGE Lidia Senra a Fene na que se reuniu tanto ela como o CPL de EU Narón con o comité de empresa de MEGASA queremos transmitir a todos os traballadores que seguiremos o seu carón na loita por un traballo digno e con dereitos.

Entendemos que unha vez mais a patronal aproveita unha reforma laboral feita a súa medida para despedir sen motivo a 47 traballadores, e dicimos que sen motivo porque a empresa ten beneficios, entendemos que o que pretende a empresa con estes despedimentos é sementar o medo para poder mais adiante contratar persoal en condicións precarias e con peores salarios.

Pero non esquezamos que o problema real non é outro que Megasa poda acadar unha rebaixa na tarifa eléctrica a costa do erario público, e dicir, capital público que serve para favorecer unha empresa privada a costa da coacción e ameazas de despedimentos, o mesmo modus operandi que en Alcoa.

Dende Esquerda unida Narón rexeitamos o actual sistema tarifarío eléctrico que afecta directamente a empresas como MEGASA, tamén entendemos que non é de recibo que dende o goberno do PP se fomente a competencia desleal o aplicar distintos prezos a enerxía segundo o tamaño da empresa.

Dende Esquerda Unida sempre apostamos por a nacionalización das compañías eléctricas.

Denunciamos que non hai ningunha desculpa valida para que unha empresa con beneficios que medrou e puido inverter no exterior grazas as ganancias obtidas en MEGASA Narón agora pretenda deixar a 47 dos 168 traballadores de MEGASA na rúa.

Consello Político Local de Esquerda Unida Narón

Conta no facebook:
https://www.facebook.com/naroneu

Conta no twitter:
https://www.facebook.com/naroneu

Foto de Lidia Senra reunida con o comité de empresa de MEGASA e membros do CPL de Narón.

Enviado por:
André Abeledo Fernández
-andre1474@gmail.com-
11 de janeiro de 2015 10:05
________________

París: barbarie e oportunismo


As sociedades occidentais que se manifestaron en contra do atroz crime contra o semanario satírico Charlie Hebdo deberán estar alerta para evitar que a resposta dos seus gobernos, lonxe de ser unha reivindicación civilizatoria, se volva pretexto para sementar cotas adicionais de barbarie no mundo.


París: barbarie e oportunismo

Centos de miles de persoas congregáronse onte nas rúas de París para expresar rexeitamento claro, contundente e inequívoco aos atentados extremistas ocorridos a semana pasada en Francia, nos que morreron 17 persoas.

Como fora anunciado, na manifestación participaron tamén medio centenar de xefes de Estado e de goberno, entre eles o presidente de Francia, Francois Hollande, a canciller alemá, Angela Merkel; o presidente da Autoridade Nacional Palestina, Mahmoud Abbas; o xefe do Goberno de España, Mariano Rajoy; e os primeiros ministros de Israel, Inglaterra e Italia, Benjamín Netanyahu, David Cameron, e Matteo Renzi, respectivamente.

No marco desa concentración de liderados políticos, o fiscal xeral de Estados Unidos, Eric Holder, anunciou un cume sobre seguridade global, a realizarse en Washington en febreiro próximo, a fin de "discutir formas nas que podamos contrarrestar este extremismo violento que existe no mundo".

Tralos depreciábeis asasinatos de xornalistas e cidadáns franceses durante a semana pasada, a sociedade francesa e a doutras partes do mundo deu mostra exemplar non só de rexeitamento á violencia, a intolerancia e o fanatismo, senón tamén de defensa á liberdade de expresión e de información.

Por desgraza, como era de esperarse, os atentados serviron tamén para a reactivación dunha ondada reaccionaria e xenófoba en Europa, e vigorizando os pronunciamentos de grupos como a Front National francés, encabezado por Marine Lle Pen, quen onte pediu o endurecemento da política migratoria do seu país e responsabilizou dos feitos de violencia á "inmigración masiva".

Ao oportunismo de grupos como o lepenista sumouse nesta ocasión o de gobernos como Israel, o cal, cabo recordar, mantén vixente unha política de exterminio nos territorios palestinos ocupados que o colocaron, a ollos de boa parte da comunidade internacional, como un criminal de guerra e até como responsábel de delitos contra a humanidade. O propio goberno de Washington e os seus aliados occidentais carecen de autoridade moral para elevar condenas enérxicas contra o terrorismo, cando alentaron a conformación dese flaxelo no mundo xa sexa en forma indirecta, coas súas contraproducentes aventuras bélicas en Afganistán e Irak, ou directa, co seu respaldo a grupos opositores en Siria, entre os que se atopan grupos extremistas islámicos.

Neste contexto, o chamado a un cume de seguridade para o mes entrante xera inquietudes xustificadas en torno ao que se pode vir: unha posible intensificación das intervencións militares de Occidente no medio Oriente, e un recrudecimento das posturas islamofóbicas en Europa e Estados Unidos.

As sociedades occidentais que se manifestaron en contra do atroz crime contra o semanario satírico Charlie Hebdo deberán estar alerta para evitar que a resposta dos seus gobernos, lonxe de ser unha reivindicación civilizatoria, se vólva pretexto para sementar cotas adicionais de barbarie no mundo.

Editorial do xornal mexicano 'La Jornada' | 12.01.2015
---

Un outro artigo moi interesante e clarificador do cineasta, historiador e escritor paquistaní Tariq Ali, publicado orixinalmente o pasado 9 de xaneiro, en London Review of Books, antes da manifestación de París e agora reproducido en Rebelión, co titulo "Cando o un alimenta ao outro - O máximo horror".

Enviado por:
Inácio GZ
-inaciogz@gmail.com-
12 de janeiro de 2015 08:03

____________

Convocada unha nova concentración ante o anuncio da entrada do 'LNG Sokoto', cargado con gas para a ilegal e perigosa Reganosa - Na Praza Amada Garcia, diante do Edificio Administrativo da Xunta de Galicia, este Martes 13 de Xaneiro, ás 7 da Tarde


CONCENTRACIÓN SONORA EN FERROL,
 MARTES 13 DE XANEIRO, ÁS 7 DA TARDE
DIANTE DO EDIFICIO ADMINISTRATIVO DA XUNTA
NA PRAZA AMADA GARCIA

Un antigo buque gaseiro, ten prevista a súa entrada na Ría de Ferrol, para este Martes 13 de xaneiro de 2015. O "LNG Sokoto", de bandeira de conveniencia das Illas Bermudas, de máis de 289 metros de eslora, 48 de manga e un calado de 11m, que pode cargar 137.231 de m³ de gas natural licuado (LNG / GLN),  vai enfilar a súa proa para entrar pola bocana da Ría e cruzar o angosto, estreito, de pouco calado e de fondo rochoso canle de máis de 4.000 metros (con miles de toneladas de GNL abordo), até chegar ao pantalán de descarga do peirao de punta Promontorio, situado no termo municipal de Mugardos, onde Reganosa coa complicidade de políticos sen escrúpulos construíu unha planta de gas que nos ameaza todo-los día, aumentando exponencialmente esta ameaza sempre que entra na Ría un buque destas características cargado para a perigosa e ilegal planta regasificadora de Mugardos. De entrar este buque, será o número 187 desde que o fixera o "Galicia Spirit" en Maio de 2007.

Diante do aumento da ameaza contra a seguridade e a vida, que supón a entrada do buque gaseiro, xunto á propia instalación da Planta de Gas en Mugardos, o Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol convoca unha acción de protesta e denuncia, consistente nunha Concentración Sonora, o mesmo Martes ás 7 da Tarde, en Ferrol, na Praza Amada Garcia, diante do Edificio Administrativo da Xunta de Galicia.


O 11 de Maio de 2012 ditou-se a Sentenza polo Tribunal Supremo, onde a planta xa foi declarada ilegal, en sentenza inapelábel. O 15 de Setembro de 2014, foi admitido a trámite, polo Tribunal Supremo, o Recurso de Casación contra a decisión da Xunta de Galicia e o Concello de Mugardos que denegan a nulidade do novo PXOM en execución da mencionada Sentencia.

Tras a Sentenza do Tribunal Supremo, que declara ilegal a localización de Reganosa, temos que esixir o fin desta ameaza e deste malgasto de cartos públicos. Temos que esixir o seu peche definitivo.
  • QUE SE CUMPRA A SENTENZA DO TRIBUNAL SUPREMO XA! 
  • POLA DEFENSA DA VIDA, A NOSA SEGURIDADE E A RÍA  !!
  • CESE DA ACTIVIDADE E DESMANTELAMENTO DE REGANOSA  !!
  • MÓVETE CONTRA A IMPUNIDADE !!
  • PECHE XA!!
  • PLANTA DE GAS FORA DA RÍA  !!
10 razóns para preguntar-se ... Por que Reganosa ten que saír da nosa Ría e das nosas Vidas?

O COMITÉ CIDADÁN DE EMERXENCIA PARA A RÍA DE FERROL, TAMÉN NECESITA NESTES MOMENTOS AXUDA ECONÓMICA, PARA CONTINUAR COS PROCESOS XUDICIAIS E ADMINISTRATIVOS ABERTOS: COLABORA.

Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol
comitecidadan@gmail.com
www.comitecidadan.org
@ComitCEmerxenc


Información baseada na enviada polo:

Comité Cidadán de Emerxencia
-comitecidadan@gmail.com-
11 de janeiro de 2015 11:00
_______________