20 de Decembro: Está en xogo o noso futuro, ... Por Celso Posada Fernández

Por Celso Posada Fernández [*]
08.12.2015

O Vindeiro 20 de Decembro son unhas eleccións xerais moi importantes nas que a cidadanía debemos ser conscientes do poder e da importancia do noso voto, xa  que nos xogamos os nosos dereitos, o noso futuro, os servizos públicos, a Sanidade e o Ensino Públicos, e poder vivir con dignidade.

Estes últimos catro anos de lexislatura e de goberno de Rajoy e do PP foron catro anos de políticas austericidas, neoliberais, antisociais, clasistas e de salvaxes recortes ideolóxicos que empobreceron salvaxemente a maioría social que incrementou salvaxemente as desigualdades sociais, o paro, a débeda, a precariedade laboral mentres unha minoría privilexiada aumentaba máis e máis as súas ganancias, os seus privilexios e as súas fortunas.

A lexislatura de Rajoy e do PP foi a lexislatura dos recortes salvaxes  nos dereitos sociais, laborais, civís, nos servizos públicos, no Ensino e na Sanidade Públicas, en dependencia, nas becas, da clasista, segregadora, privatizadora e neoliberal lei Lomce que recortou salvaxemente o Ensino Público, que atacou brutalmente tanto a Universidade Pública como os/as fillos/as da clase traballadora pra que so poidan estudar na Universidade os/as fillos/as dos/as ricos e das persoas con recursos económicos, da infame Amnistía Fiscal a Rato, os ricos e os amiguetes do PP, da corrupción sistémica dos dirixentes e dos/as ex dirixentes do PP (Bárcenas, Rato, Granados, caso Púnica, etc), da criminalizadora e represora Lei Mordaza que ha recortado salvaxemente os dereitos sociais, a liberdade de expresión, as liberdades democráticas e os dereitos civís e que criminaliza a protesta social e os movementos sociais, do infame rescate a banca e as autopistas con diñeiro público mentres desafiuzábase salvaxemente a moitas familias das súas casas, da reforma laboral antisocial, lesiva e neoliberal que precarizou salvaxemente o emprego, que incrementou salvaxemente o paro, as desigualdades sociais, que acabou coa negociación colectiva, que recortou salvaxemente os dereitos da clase obreira e traballadora, que converteu os/as traballadores/as en traballadores/as pobres, que obrigou a xuventude o exilio económico e a emigración forzosa.

O 20 de Decembro é fundamental derrotar e vencer nas urnas a Rajoy e o PP e as súas políticas neoliberais, clasistas e antisociais o servizo da Troika, dos grandes banqueiros, das grandes multinacionais, da banca privada, da patronal (CEOE), das grandes empresas e dunha minoría privilexiada, así como  recuperar as institucións pra xente, democratizar a economía pra poñela o servizo da maioría social e do Ben Común, democratizar a democracia pra que sexa verdadeiramente participativa e sobre todo, o máis importante, é  o protagonismo e o empoderamento da cidadanía, pra que a cidadanía faga política, pra defender os seus dereitos e a súa dignidade porque se a cidadanía non se empodera, se non loita e se non fai política pra defender os seus dereitos e a súa dignidade, outras persoas farán política por ela e contra ela e roubaranlles os seus dereitos, a súa dignidade, a democracia e hasta a carteira.

[*] Celso Posada Fernández, nado en Ferrol o 16 de Xullo de 1980. Activista e Coordinador en Galicia do partido Socialista, Republicano e de esquerdas "Decide en Común" e integrante da Plataforma Somos Izquierda. Diplomado en Maxisterio de Educación Primaria pola Universidade da Coruña e Monitor de Tempo Libre. É membro de STOP-Desafiuzamentos da Rede de Apoio Mutuo de Ferrolterra , da Asociación de Mobilidade Humana para a Colaboración e o Desenvolvemento (de apoio ás persoas imigrantes e refixiadas) e participa nas Marchas da Dignidade e na Plataforma Cidadá de Ferrolterra contra o TTIP.

Blogue Persoal:
http://celsoarticulos.blogspot.com.es/

Conta Facebook:
https://es-es.facebook.com/celso.posadafernandez

Conta Twitter:
https://twitter.com/celsoposada

Enviado por:
celso posada
-celsoposada2006@hotmail.com-
7 de dezembro de 2015 20:31
________________

Diante das Eleccións Xerais do próximo 20 de decembro, Comunistas da Galiza-PCPE quere dirixirse expresamente aos que sufristes en primeira persoa as consecuencias da grave crise económica e social que está atravesando o noso país

CHAMAMENTO DIANTE DAS ELECCIÓNS XERAIS DO 20D COMUNISTAS DA GALIZA-PCPE

Aos traballadores e traballadoras, aos e ás estudantes, aos e ás pensionistas e xubilados, ao xornaleiro, ao pequeno agricultor e gandeiro, aos homes e mulleres do mar, aos e ás profesionais autónomos, ás e aos propietarios de pequenos negocios.

Diante das Eleccións Xerais do próximo 20 de decembro, Comunistas da Galiza-PCPE quere dirixirse expresamente aos que sufristes en primeira persoa as consecuencias da grave crise económica e social que está atravesando o noso país.

Os e as militantes de Comunistas da Galiza-PCPE pensamos que a nosa proposta debe ser coñecida por quen foi vítima de despedimentos, de recortes nos salarios e nas pensións, de incrementos nas horas de traballo, de retrasos na idade de xubilación, da perda da vivenda, dun encarecemento progresivo da educación ou a sanidade, dun empeoramento nos servizos públicos, dunha fiscalidade que se ceba co máis feble ou dunhas políticas agrícolas e pesqueiras destinadas a favorecer, xunto co resto de iniciativas lexislativas, fundamentalmente ás grandes empresas.

Os candidatos e candidatas de Comunistas da Galiza-PCPE sufrimos os mesmos ataques, pero tamén nos temos mobilizado contra eles, buscando organizar a defensa dos intereses das familias traballadoras. Xamais enganamos a quen falou con nós. Xamais mentimos a quen compartiu con nós un piquete ou unha asemblea. Sempre afirmamos que baixo as actuais condicións só é posíbel conter os ataques do goberno do capital, resistir fronte á voracidade das grandes empresas e ir arrincando vitorias concretas que permitan preparar a transformación radical, revolucionaria, que necesita o país.

Ningunha das demais candidaturas se dirixirá a vós coa claridade que o fai Comunistas da Galiza-PCPE. Queremos obter representación o próximo 20D? Si! Pero non a costa de xogar coas vosas ilusións e esperanzas. Non podemos prometer que, se ganamos as eleccións, todo será un camiño de rosas, pero que haxa deputados e deputadas comunistas é imprescindíbel para restar forza aos partidos que queren xestionar o que hai pero non se plantexan cambialo.

A xestión do capitalismo faise baixo a lóxica do capitalismo. Non existen fórmulas máxicas para acabar coa explotación dentro do capitalismo. Por iso non queremos xestionalo. Non pretendemos aplicar vellos remedios aos mesmos males que afectan á nosa economía, ao noso traballo e á nosa sociedade dende hai moitos anos.

Queremos defender a idea de que os que producimos toda a riqueza do país co noso traballo e esforzo debemos ser os que decidamos que se fai con esa riqueza, utilizándoa para mellorar as condicións de vida da maioría.

Non aspiramos a que as persoas traballen para malvivir, senón a que mediante o seu traballo e a súa participación, constrúan unha sociedade con dereitos inalienábeis, na que a cobertura das necesidades básicas sexa un feito e non unha ilusión. Non é tarefa doada, pero se non loitamos xa teremos perdido de antemán e seguiremos sempre a expensas do que decidan outros.

Por todo isto dirixímonos a vós aproveitando estas Eleccións Xerais. O voto a Comunistas da Galiza-PCPE é o voto útil o 20 de decembro, malia a que nos medios de comunicación non oiades mencionar ao noso partido e pareza que o máis útil é votar a algún dos partidos do capital.

Un voto útil contra os recortes e contra a perda de dereitos laborais. O voto a Comunistas da Galiza-PCPE serve para frear os recortes laborais, económicos, sociais ou democráticos. Os datos das eleccións son estudados polos capitalistas e os próximos gobernos saberán que non poderán facer o mesmo que ata agora, se enfrente teñen a unha parte cada vez maior do pobo traballador organizado e decidido a loitar polos seus dereitos, que só estarán garantidos cando sexamos os traballadores/as quen esteamos realmente no poder.

Un voto con conciencia histórica. O voto a Comunistas da Galiza-PCPE serve para afortalar a única organización que, a día de hoxe, queda no noso país conservando o fío vermello da loita e a memoria de miles de traballadores/as que, durante xeracións, foron encarcerados e sufriron a represión e incluso a morte por defender o mesmo que nós defendemos hoxendía: o poder do obreiro e non do patrón e a economía ao servizo da maioría social e non duns poucos.

Un voto para a liberación da muller traballadora. O voto a Comunistas da Galiza-PCPE serve para romper as cadeas da dobre opresión, que nos oprimen como traballadoras e como mulleres, e abrir a vía para a definitiva conquista da igualdade laboral e social a todos os niveis.

Talvez esteades pensando en votar a novas organizacións políticas que din representar ao cidadán corrente. Só vos pedimos que reflexionedes sobre o que cambiou na vosa contorna dende que eles apareceron. Nada cambiou sustancialmente. Non o vai facer, porque estes partidos seguen empeñados en resolver os problemas da maioría con vellas fórmulas pensadas para manternos sempre sometidos. A explotación laboral e os despedimentos non van acabar goberne o PP, o PSOE, PODEMOS ou Ciudadanos!

Nós non nos diriximos a vós como simples “cidadáns”, porque simples “cidadáns” son tamén os grandes empresarios que deciden miles de despedimentos. Non; nós dirixímonos a vós porque vivides do voso traballo e do voso esforzo e porque sodes vós os que xerades cada día a enorme riqueza deste país que, xestionada e planificada centralmente, bastaría para cubrir amplamente as necesidades de toda a poboación.

Votar a Comunistas da Galiza-PCPE é dicir que queremos que se produza un cambio radical na situación actual. É dicir que queremos empezar a construír unha sociedade distinta, que estará máis preto cantos máis sexamos os que apostemos por ela. Non será doado construíla, pero para poder construíla é necesario dar as costas aos que queren que sigamos por este calello sen saída que só nos conduce a máis paro, a peores condicións laborais e de vida e cara ao benestar unicamente duns poucos e non de todos e todas.

Plantexámosvos que non só apoiedes co voso voto a Comunistas da Galiza-PCPE, senón que tamén vos organicedes no Partido Comunista, o partido que unicamente defende os intereses da maioría traballadora fronte ás grandes empresas e os seus gobernos, que é conscente de que o pequeno propietario está condenado fronte ao monopolio, que quere pensións dignas para os que traballaron toda a súa vida, que quere que a mocidade de extracción obreira e popular poida ter un futuro estábel e autónomo, que quere que a riqueza que xeramos, en definitiva, se utilice para mellorar a vida de todos e de todas.

A pertenza á Unión Europea e ao euro encadéanos, alónxanos desa sociedade de persoas libres e parece imposíbel un futuro fóra deles. Pensamos que hai que romper con esas cadeas e que hai que facelo para sentar as bases que permitan poñer fin á explotación do home polo home e duns países sobre os outros.

Pedímosvos que votedes a Comunistas da Galiza-PCPE e vos organicedes no partido. Que vos sumedes ao proceso de verdadeiro cambio que necesita o noso país. Pedímosvos que deades as costas aos que queren seguir xestionando a explotación. Pedímosvos que aportedes o voso gran de area e que, cos e coas comunistas, digades un rotundo NON aos explotadores, e un rotundo SI aos explotados. Un rotundo SI ao pobo traballador no seu conxunto, aos nosos dereitos e á mellora das nosas condicións de vida, algo que é imposíbel neste capitalismo moribundo que necesita a guerra e o espolio para poder sobrevivir.

Vota Comunistas da Galiza-PCPE

Ideas programáticas de Comunistas da Galiza-PCPE para as Eleccións Xerais

20 de decembro de 2015

Comunistas da Galiza-PCPE, como Partido da clase obreira, centra a súa proposta política, e electoral, no avance da clase obreira cara á súa liberación da escravitude capitalista. Se todo o producimos todo o decidimos. Comunistas da Galiza-PCPE é a voz da clase obreira.

Comunistas da Galiza-PCPE expón catro eixos esenciais da nosa proposta política. Trátase dunhas liñas reitoras que marcan o noso traballo antes, durante e despois das eleccións.

EIXO 1.- Todo para a clase obreira

Comunistas da Galiza-PCPE, como Partido da clase obreira, centra a súa proposta política, e electoral, no avance da clase obreira cara á conquista dos seus dereitos. Se todo o producimos todo o decidimos. Así, Comunistas da Galiza-PCPE é a voz da clase obreira.

EIXO 2.- Nacionalización dos sectores estratéxicos

Os grandes monopolios controlan toda a economía española, arruínan aos pequenos e medianos produtores e establecen o seu poder ditatorial axudados polos partidos políticos burgueses e reformistas. Expropiar aos expropiadores é unha prioridade para establecer un poder democrático e a xustiza social na nosa sociedade.

EIXO 3.- Saída do euro, a UE e a OTAN

A Unión Europea é a estrutura política do imperialismo para impor a ditadura do capital hoxe. O seu brazo económico é o euro, e o seu brazo militar é a OTAN como instrumento de violencia superior. A clase obreira ha destruír estas estruturas de poder do inimigo de clase para avanzar cara á súa emancipación.

EIXO 4.- Organizar o contraataque, tomar o poder, construír o socialismo-comunismo.

É o momento histórico de dar fin ao sistema capitalista. Un sistema que está en quebra e é incapaz de dar xa nada positivo á Humanidade, aos pobos e á clase obreira. Agrupar as forzas, unir as traballadoras e aos traballadores, organizar o contraataque e liberarnos da ditadura do capital. É o momento de dar paso á nova sociedade, ao poder obreiro, ao socialismo e ao comunismo.

Estes catro eixos principais desenvólvense nunha serie de medidas máis concretas, inmediatas ou a medio prazo, que teñen como obxectivo principal aliviar a situación de emerxencia que vive a maioría social do noso país, confrontando co brutal ataque contra os dereitos laborais, sociais e democráticos que estamos a vivir, para poder desenvolver a conciencia de loita revolucionaria que permita organizar o contraataque e a toma do poder para a construción do socialismo-comunismo.

a) A loita contra a explotación laboral é un dos elementos principais da loita dos e as comunistas. Comunistas da Galiza-PCPE loita polo fin de toda explotación, pero é necesario comezar por unha serie de medidas de choque fundamentais que se conxuguen cunha protección dos dereitos democráticos máis básicos de quen loitan por eles:

• Derrogación de todas as contrarreformas laborais dos últimos anos. Recuperación da indemnización por despedimento de 45 días en todos os casos.
• Eliminación das fórmulas de contratación que escravizan á mocidade obreira.
• Salario Mínimo Interprofesional fixado para a plena cobertura das necesidades das familias traballadoras.
• Redución da xornada laboral a 35 horas sen rebaixa salarial.
• Defensa das pensións, rebaixa da idade legal de xubilación aos 60 anos.
• Prestación por desemprego de carácter indefinido e sen condicións.
• Plena igualdade salarial entre homes e mulleres. Xa abonda da dobre escala salarial.
• Derrogación inmediata da Lei Orgánica de Seguridade Cidadá (Lei Mordaza) para evitar que a defensa dos dereitos sexa criminalizada.

b) É necesario xerar postos de traballo estábeis, con salarios dignos e que permitan unha vida autónoma para os traballadores e traballadoras de todas as idades. Cada vez soportamos maiores taxas de estacionalidade, temporalidade e precariedade laboral.

Sen industria non hai futuro, sen industria estamos condenados a converternos en simples provedores de servizos para turistas. Propomos as seguintes medidas inmediatas:

• Paralización de todo plan industrial e/ou de reconversión tendente á desaparición de sectores como a minaría, a siderurxia ou os estaleiros.
• Incorporación dos traballadores e traballadoras das empresas auxiliares aos persoais principais. Fin da subcontratación.
• Paralización das subvencións e das exencións fiscais ao capital monopolista e nacionalización das instalacións de empresas deslocalizadas e en concurso de acredores.
• Plan de investimentos para a modernización de instalacións, equipamentos e infraestruturas en empresas de capital público.
• Creación dunha división tecnolóxica no Ministerio de Industria para a investigación, desenvolvemento e provisión de patentes propias, limitando ao máximo a dependencia tecnolóxica estranxeira.
• Avanzar na diversificación industrial, sentando as bases para un pleno desenvolvemento do noso potencial económico, humano e científico.
• Desenvolvemento máximo das normativas de seguridade laboral en todos os sectores da produción, sen excepcións. Control estrito da súa aplicación. Incremento das sancións e penas ás empresas que as incumpran.

c) Hai que defender os servizos públicos porque son da maioría social, porque atenden e benefician á maioría obreira e popular deste país. Non queremos máis recortes, senón a ampliación das prestacións en todos os ámbitos e unhas condicións laborais dignas para os e as profesionais afectados. Defendemos que os actuais servizos públicos se amplíen e se universalicen, como medida para garantir a plena igualdade de todos os traballadores e traballadoras.

SANIDADE

O sistema sanitario español está sometido ao poder das grandes empresas farmacéuticas e do sector dos seguros. Estas empresas posúen hospitais, servizos de ambulancias e ofrecen toda unha serie de servizos á conta das arcas públicas. Son auténticos parasitos que se enriquecen a costa do sufrimento da maioría obreira e popular.

Defendemos unha sanidade exclusivamente pública, tanto no financiamento como na titularidade e a xestión, universal, integral, sen copagos e que, baseada en criterios científicos e allea ao ánimo de lucro, teña como obxecto a protección, promoción e restauración da saúde individual e colectiva.

En consecuencia, opoñémonos a todo tipo de concertos sanitarios e propoñemos a súa inmediata derrogación.

Fóra as empresas que parasitan a sanidade: todas as actividades actualmente externalizadas en hospitais, centros de saúde ou calquera outro tipo de instalación sanitaria do SNS (limpeza, mantemento, cociña, lavandaría, laboratorios, ambulancias,…) serán reintegradas á xestión pública directa e as súas traballadoras/es considerados como persoal sanitario dependente do sistema público.

Rescate, sen pago de lucro cesante, e integración na rede pública do SNS daqueles centros sanitarios privatizados que sexan considerados necesarios para a atención á saúde da poboación, e rescisión dos contratos en vigor con aqueles que non resulten necesarios.

Incremento e estabilización dos persoais sanitarios e reorganización da atención, abrindo as quendas necesarias para optimizar e utilizar ao 100% as instalacións sanitarias públicas. Basta de contratación precaria e da subcontratación dos traballadores/as da saúde.

Formación médica e do resto do persoal sanitario, en todos os seus niveis, integramente en institucións docentes e sanitarias de titularidade e xestión públicas.

Incompatibilidade estrita para todo o persoal sanitario do SNS con calquera traballo ou relación mercantil coa sanidade privada.

Planificación baixo control obreiro e popular a través de Consellos de Saúde, dos recursos e funcionamento do SNS, a todos os niveis territoriais e en todos os centros sanitarios, en función exclusiva de obxectivos de saúde definidos a partir do estado de saúde da poboación.

Atención integral á muller e á súa saúde reprodutiva, incluíndo o exercicio do dereito ao aborto libre, gratuíto e en condicións sanitariamente seguras dentro do SNS. Ilegalización da mal chamada “obxección de conciencia” dos médicos.

Inclusión da saúde laboral, xunto coa xestión das incapacidades laborais e dos accidentes de traballo, no ámbito das competencias do SNS, que contará coa participación decisiva das/dos traballadoras/es.

 Industria farmacéutica de titularidade e xestión públicas para fabricar os medicamentos de maior uso así como para desenvolver novos fármacos e produtos sanitarios, tanto mediante investigación propia como en colaboración coas Universidades Públicas e Organismos Públicos de Investigación.

Financiamento completo polo sistema público de saúde para toda a poboación dos medicamentos rexistrados no SNS, e dispensación directa aos pacientes baixo control de persoal de farmacia nos centros sanitarios públicos.

Rede asistencial a persoas dependentes con medios humanos e materiais adecuados e suficientes.

Programa de combate ás drogodependencias, protección e atención dos enfermos e persecución do tráfico.

Educación en prevención sanitaria.

EDUCACIÓN

No ámbito educativo danse problemas similares aos da sanidade. Cada vez ten maior peso o sector privado/concertado, e ameázase con novas privatizacións e a entrega de máis tramos educativos a mans privadas. É necesario expor unha serie de medidas mínimas inmediatas:

• Garantir o dereito á educación a toda a clase traballadora: gratuidade sen copagos (libros, material escolar,…) de todos os niveis educativos desde a escola infantil até a Universidade.
• Por unha Educación Pública, de calidade, que imparta unha docencia con base científica sen ningún tipo de inxerencia relixiosa ou de andrómenas equivalentes: Fóra a relixión das escolas!
• Eliminación da concertación, e nacionalización sen custo para o pobo de todos aqueles centros educativos concertados.
• Nacionalización do resto de centros educativos que se consideren necesarios para que a rede pública funcione co máximo de garantías.
• Xestión pública directa dos servizos actualmente privatizados/externalizados nos centros educativos (actividades “extraescolares”, comedor, limpeza, conserxería, mantemento,…) con subrogación das/dos traballadoras/é ao persoal do centro.
• Establecemento de estruturas democráticas de control e decisión nos centros educativos públicos: Consellos Escolares en Colexios e Institutos con capacidades plenas de decisión, e elección do Equipo Directivo mediante votación directa de traballadoras/es, nais, pais e alumnas/os.
• Bolsas-Salario en función da situación socio-laboral de cada estudante e familia para que o dereito ao acceso aos estudos universitarios sexa efectivo para todas/todos os fillos da clase traballadora: NON aos créditos ou bolsas-préstamo!
• Financiamento da Universidade Pública (inicialmente con, polo menos, o 1,5% do PIB) que garanta o cumprimento das súas funcións docentes e investigadoras ao servizo da satisfacción das necesidades da inmensa maioría social e do medio ambiente.
• Planificación e equilibrio territorial na oferta de prazas e titulacións universitarias: mapas de docencia e investigación baseados na coordinación entre as Universidades Públicas e non na competencia entre elas.
• Por unha Universidade exclusivamente Pública: nin un só €, metro cadrado ou instalación pública para concertos ou concesións á Universidade Privada; nin unha bolsa para estudos en Universidades privadas; incompatibilidade entre o traballo en Universidade Pública e Privada tanto para profesorado como para persoal de administración e servizos; os centros públicos educativos, sanitarios ou de calquera outro sector que estean acreditados, só impartirán docencia práctica para estudantes procedentes de centros educativos de titularidade e xestión públicas.
• Financiamento estritamente público da investigación realizada en Universidades Públicas, garantindo a transferencia exclusiva ao sector público dos resultados e coñecementos xerados.
• Poder decisorio sobre as políticas estratéxicas e orzamentarias de cada Universidade para os órganos colexiados (Claustro Universitario, Xuntas de Facultade ou Escola,…) onde se atopen adecuadamente representados todos os colectivos que conforman a comunidade universitaria. Os órganos de goberno, tanto unipersonais como colexiados, renderán periodicamente contas da súa xestión ante os mencionados órganos de representación no ámbito das súas competencias: rexeitamento ás propostas sobre “gobernanza” e competitividade das “comisións de expertos” elixidas ad hoc.
• Universidade libre de corpos represivos: manter a autonomía universitaria tamén impedindo a entrada de policía aos Campus.

Os servizos públicos non se limitan á sanidade e á educación. Os servizos sociais son fundamentais para atender as situacións máis graves de desatención ou falta de recursos para afrontar as necesidades básicas da poboación.

• Rexeitamento á Lei Integral sobre Violencia de Xénero por ineficaz na súa formulación e desenvolvemento. Traballamos por unir á clase obreira contra todo tipo de violencia, xa sexa física, psicolóxica, económica ou sexual que sistematicamente se exerce contra as mulleres.
• Protección e atención pública e gratuíta nas situacións de malos tratos ou en risco de malos tratos.
• Socialización do traballo reprodutivo a todos os niveis, facilitando a emancipación das mulleres e o seu acceso pleno á produción.
• Dependentes: ampla rede asistencial a persoas dependentes, con medios humanos e materiais adecuados e suficientes.
• Persoas sen vivenda e/ou ingresos permanentes: Albergues públicos onde se ofrezan: almorzo, comida e cea os 7 días da semana.

Ancianidade

• Pensións suficientes para unha vida digna e independente dos/as maiores sans.
• Gratuidade ou prezos simbólicos para todo tipo de ortopedias e aparellos de axuda á autonomía e mobilidade.
• Coidados persoais gratuítos, non violatorios da intimidade e a autonomía dos anciáns sans.
• Centros para a convivencia de maiores con dotación plena para unha vida sa e creativa.
• Eliminación das barreiras arquitectónicas, por contornas adaptadas as persoas anciás.
• Programas de estudo e lecer gratuítos ou a prezos accesíbeis.

Vivenda e transporte, necesidades que deben ser garantidas en todo caso a toda a poboación:

• Por unha política de vivenda pública planificada por e para a clase traballadora: expropiación das vivendas actualmente en mans dos bancos, froito de desafiuzamentos hipotecarios e, con estas, conformación dunha bolsa de vivendas públicas en réxime de alugueiro, con prezos populares, para mozos, estudantes, pensionistas, traballadores e traballadoras.
• Vivenda social de alugueiro: fiscalización e tasación dos millóns de vivendas baleiras.
• Plena restauración das zonas vellas e rehabilitación integral das casas baratas.
• Tolerancia cero contra os desafiuzamentos, cortes de luz, auga, gas por parte de bancos e compañías monopolistas.
• IBI gratuíto para a primeira vivenda.
• Transporte público colectivo barato, ecolóxico, con atención especial ás conexións entre o rural, os barrios, os polígonos industriais, as zonas comerciais e os centros de estudo.
• Reapertura das rutas pechadas e establecemento de rutas circulares que conecten as cidades cos municipios da súa contorna.
• Gratuidade para traballadores en desemprego, xubilados, estudantes con baixos recursos e persoas con contratos precarios; redución do seu prezo a un nivel simbólico no resto dos casos.

En xeral, todos os servizos prestados polas administracións públicas deben ser garantidos e saír do ámbito da xestión privada de forma inmediata:

• A creación inmediata dun Ente Público de Servizos que administre os servizos públicos non expresados anteriormente, garantindo o mantemento e creación de novos empregos, con condicións salariais e laborais dignas.
• Fin da contratación precaria e da subcontratación.
• Servizos socializados para posibilitar o descanso, a conciliación e favorecer a emancipación da muller e do home traballador respecto das tarefas do fogar.
• ardarías públicas e gratuítas. A moi baixo prezo: Lavandarías. Planchadurías. Despachos de comida para levar. Comedores públicos.

d) Non cabe falar dun futuro para a clase obreira e os sectores populares se non existen unhas condicións xerais de vida dignas. A protección do medio ambiente das accións depredadoras e parasitarias do capital privado é unha prioridade no traballo de Comunistas da Galiza-PCPE.

Planificación da economía e a produción en función exclusiva da satisfacción das necesidades obxectivas da inmensa maioría social, combatendo o consumismo consustancial ao sistema capitalista e garantindo unha vida digna para todo o pobo traballador, en que unha ciencia e unha cultura libres das ataduras dos monopolios se orienten ao pleno desenvolvemento individual e colectivo.

Cara á soberanía enerxética, priorización dos recursos enerxéticos propios no marco dunha produción baseada na satisfacción das necesidades populares e non dos monopolios.

Defensa da continuidade da minaría do carbón, mediante a nacionalización do sector, como fonte de xeración eléctrica autóctona e con claro carácter estratéxico, substituíndo as explotacións ao descuberto por unidades produtivas de interior, mantendo o emprego, garantindo a estabilidade do sector, e asegurando a estrita aplicación de todas as medidas de control ambiental.

Control, vixilancia e verificación das emisións contaminantes das instalacións industriais, dotando do persoal técnico suficiente ás administracións públicas para a realización das inspeccións necesarias.

Paralización da construción de centrais hidroeléctricas superfluas e atentatorias contra o medio ambiente.

Non á depredadora especulación urbanística que, á vez que xera un inmenso parque de vivendas infrautilizadas, destrúe ecolóxica e paisaxisticamente tanto o litoral como os nosos bosques, e condena ao desafiuzamento por centos de miles de familias traballadoras.

Potenciación real do transporte colectivo de titularidade e xestión públicas, planificado ao servizo das/dos traballadores, priorizando as comunicacións de proximidade e a prezos baixos ou mesmo gratuíto para mozos, parados/as e pensionistas.

Socialización de todas as zonas ecolóxicas consideradas de interese. Propiedade do Estado de ríos e todo o litoral. Prohibición en todo o territorio e costas da extracción de hidrocarburos pola técnica do “fracking”.

Protección do mar e das costas contra as catástrofes petroleiras. Regulamentación do tráfico marítimo por augas xurisdiccionais reducindo o perigo de accidentes costeiros. Prohibición de aproximación para os navíos que non cumpran coas normas existentes. Profundización progresiva desta normativa.

Socialización e xestión estatal de todas as fontes de enerxía: diversificación e descentralización da produción enerxética e impulso da investigación, desenvolvemento e implantación das enerxías renovábeis.

Socialización dos recursos hídricos e xestión planificada e científica das formas e métodos de cultivo: planificación dos cultivos en función das necesidades alimentarias do pobo garantindo a soberanía alimentaria. Oposición ao Plan Hidrolóxico Nacional e aos transvasamentos tal como están expostos.

Planificación da produción atendendo á satisfacción das necesidades sociais reais, e non ás inducidas polos monopolios para o crecente incremento da súa taxa de ganancia.

Reindustrialización orientada á produción baseada nos recursos locais e, consecuentemente, priorización do consumo de produtos locais ou de proximidade.

Pesca e piscicultura sustentábeis e acordes coas necesidades populares.

Apoio á agricultura ecolóxica.

Apertura do debate sobre os transxénicos e a súa imposición polos monopolios da industria alimentaria.

Impulso orzamentario á repoboación do campo e restablecemento das actividades agropecuarias.

Promoción dun uso produtivo e sustentábel dos montes e campos, en coordinación coas Comunidades de Montes ou outras estruturas democráticas con raizame histórica, cun adecuado sistema de rendición de contas na súa xestión.

Impulso á recuperación das prácticas tradicionais de cooperación nas tarefas agrícolas.

Política inflexíbel, preventiva, ao longo de todo o ano, de limpeza, vixilancia e demais medidas de protección do monte contra o lume.

Dotacións idóneas para os parques de bombeiros. Desenvolvemento adecuado e suficiente do apoio aéreo á extinción.

Fabricación e deseño de produtos coa máxima durabilidade e funcionalidade que o desenvolvemento tecnolóxico permita en cada momento, combatendo a obsolescencia programada e reducindo ao mínimo os produtos de usar e tirar.

Redución progresiva da utilización de bolsas de plástico dun só uso até a súa prohibición definitiva.

Sistematización da recollida de residuos reparábeis ou reutilizábeis, confrontando cos monopolios das bebidas interesados na utilización de envases rexeitábeis.

Redución, recuperación e reciclaxe de residuos.

Eliminación progresiva da vertedura e incineración de residuos mediante a aplicación dos coñecementos científico-tecnolóxicos á súa reutilización e reciclado.

Saneamento integral das rías e ríos. Penalización severa contra a súa polución pola industria ou por particulares. Prevención e penalización de todo tipo de contaminacións.

Peche das centrais nucleares e inmediata aplicación de plans de emprego estábel para os persoais afectados, vinculados a plans de reactivación económica para as comarcas afectadas.

e) A preocupación pola agricultura e a gandaría e os traballadores e traballadoras destes sectores tamén están na axenda de Comunistas da Galiza-PCPE. No esencial, é fundamental a defensa do pequeno propietario fronte ao capital monopolista.

Coa saída da UE, cesarán as limitacións e cotas impostas que hoxe pesan sobre os sectores produtivos e extractivos do campo e da pesca.

Fomento das cooperativas de produtores que organicen e desenvolvan a actividade económica en todos os subsectores, réxime que, xunto a un plan sectorial de industrialización, garanta o peche dos ciclos de produción e distribución.

Creación dun grupo público lácteo e nacionalización das grandes empresas monopolistas agrogandeiras, pesqueiras, e conserveiras.

Bolsa de emprego público para a utilización de terreos desaproveitados con fins agropecuarios.

Recuperación dos caladoiros litorais.

Potenciación da acuicultura e da silvicultura desde os recursos autóctonos.

Plan xeral integral de redución do impacto ambiental da produción e o consumo.

Ampliación dos territorios protexidos e das figuras de protección. Potenciación das fontes de enerxía renovábeis na perspectiva da autosuficiencia e substitución progresiva do consumo de combustíbeis fósiles, garantindo o emprego nas comarcas afectadas.

f) O pequeno comerciante tamén é vítima da agresividade do gran capital. Comunistas da Galiza-PCPE loita pola alianza da clase obreira con quen sofre o poder dos monopolios. Por iso plantexamos unhas primeiras medidas de choque:

• Redución das abrumadoras cargas impositivas que os afogan. Incremento das mesmas aplicado ás grandes empresas.
• Obrigatoriedade do peche de todo o comercio en fin de semana.
• Fin das políticas de liberalización horaria.
• Prohibición de apertura de novas grandes superficies.

g) O ocio, a cultura, a arte e o deporte non son exclusivos para quen pode pagalos. Propoñemos unha serie de medidas para xeralizar o acceso á cultura entre as masas, buscando un esparcemento e un ocio colectivos, integradores e alonxados do consumismo e o individualismo que impoñen as empresas privadas.

Ampliar os horarios de apertura das bibliotecas públicas, incluíndo as fins de semana, coa correspondente ampliación dos cadros de persoal.

Centros de ensino, incluída a Universidad Popular Gratuíta, que empregen aos e ás paradas da docencia e den acceso aos e ás fillas de todo o pobo traballador.

Estes centros e as ensinanzas que ofrezan deben estar orientadas a cubrir as necesidades daqueles traballadores que queren compatibilizar a súa rutina laboral coa ampliación dos seus coñecementos e cultura. Con horarios compatíbeis co laboral.

Residencias de estudantes a prezos simbólicos, con prazas suficientes para atender as necesidades da mocidade de extracción obreira e popular.

Financiamento de libros e material escolar ás familias sen recursos.

Promoción da cultura, a arte e o deporte como maneiras de realización colectiva e individual do pobo traballador, contrapostos ao consumo pasivo.

Reivindicación da cultura, a arte e o deporte, como dereitos e necesidades de tod@s, e non como privilexios.

Acceso ilimitado e gratuíto a espazos e medios de creación e disfrute dos bens referidos.

Oficialización e fomento e defensa real das linguas propias, en todas as actividades públicas de cada nación ou pobo de España.

Fomento do intercambio cultural co resto de pobos do mundo.

Devolución do patrimonio histórico en mans do Ministerio de Defensa e da igrexa.

Eliminación da simboloxía fascista dos nosos pobos e cidades.

h) A mocidade de extracción obreira e popular é vítima principal da xestión capitalista. Se queremos un futuro para a mocidade, debemos comezar pola loita contra todas as medidas que utilizan aos e ás mozas como carne de canón e como escusa para rebaixar aínda máis as xa de por si malas condicións laborais da clase obreira.

Especificamente para os e os traballadores novos, expomos as seguintes medidas, que completan as anteriormente sinaladas:

• VIVENDA PARA MOZAS: Parque de vivendas de alugueiro social para novos estudantes e traballadores. Cando o alugueiro supoña máis do 50% do salario e o soldo estea por baixo dos 1200 euros, subsidio ou pensión de axuda á vivenda.
• EDUCACIÓN: Educación 100% gratuíta, pública, científica e de calidade a todos os niveis–Rede de escolas a distancia – Acceso ao estudo de idiomas – Educación para mozos traballadores (universidades populares, cursos nocturnos, redución xornada laboral, a distancia, excedencia para o estudo) con Universidades Populares ou Formación en Centros de Traballo – Prácticas remuneradas ao 100% en todos os casos – Prohibición do encadeamento de períodos de prácticas ou bolsas – Incorporación efectiva e real dos estudantes á xestión nos seus centros de estudo.
• TRABALLO XUVENIL: Eliminación de todos os contratos precarios encubertos como de formación, prácticas, etc. –– Fin das ETT – Centros de estudo nos centros de traballo – Eliminación do Plan de Garantía Xuvenil – Plan de emprego de inserción xuvenil – Eliminación da dobre escala salarial.
• LECER: Medidas para o acceso ao deporte apoiando aqueles non maioritarios - Complexos deportivos por cada barrio/distrito – Condicións vantaxosas de acceso ao cine, teatro e resto de espectáculos públicos - Gratuidade das instalacións deportivas públicas na localidade de residencia. Desconto do 50% en calquera outro municipio.
• CULTURA: Medidas de apoio para que a mocidade obreira e popular cre a cultura – Apoio actividades artísticas amateur– Círculos de interese – Movementos masivos extraescolares – Rede de bibliotecas e centros de cultura. Desconto igual ao IVE en produtos e servizos de Lecer e Cultura: libros, música, cine, teatro, espectáculos deportivos…
• TRANSPORTE: Transporte Universal: gratuidade do transporte público á marxe da administración da que dependa devandito transporte - Desconto no resto de transportes de 25% - Non aos seguros de vehículos máis caros para os mozos – Non aos vehículos de alugueiro máis caros para mozos.
• MOCIDADE INMIGRANTE: Partidas orzamentarias para apoiar iniciativas que promovan a total inclusión da mocidade inmigrante – Loita contra o racismo e o fascismo en todas as súas formas – Acceso universal ao sistema de saúde e seguridade social da poboación inmigrante novo – Acceso público e gratuíto para o tratamento buco-dental a toda a infancia e a mocidade.
• MOCIDADE EMIGRANTE: Programas de apoio ao retorno da mocidade emigrada – Programas de emprego para promocionar o retorno dos mozos emigrados – Recoñecemento no Réxime da Seguridade Social dos períodos laborais realizados noutros países.
• SAÚDE: Forma de concienciación contra as drogas desde os barrios aos centros de estudo dende a infancia – Combate ás ‘rutas’ das drogas – Promoción de hábitos saudábeis na alimentación – Fomento do deporte - Educación sexual en canto á práctica e as orientacións sexuais – Acceso aos anticonceptivos.
• VIAXES: Promoción para a mocidade de viaxes por toda España– Promoción de viaxes por Europa para que os mozos coñezan outros países.
• AXUDA A FAMILIAS NOVAS OBREIRAS: Axudas familias novas ou con fillos – Casas berce – gardarías – asesoramento a familias novas.
• MULLER NOVA: Loita contra o machismo en todas as súas formas – Concienciación da igualdade de xéneros desde a infancia – Apoio ás novas nais para que se poidan incorporar á vida social e política activa, mediante a socialización do traballo reprodutivo con gardarías, ludotecas, etc. – Equiparación do salario respecto ao traballador novo e a muller maior tendo en conta o salario medio de 1300 euros netos.

O proxecto do Comunistas da Galiza-PCPE é moi ambicioso. Sabemos que, baixo as actuais condicións, é imposíbel realizalo por completo e que os mecanismos fiscais e orzamentarios estatais están sometidos aos ditados de institucións supraestatais e da lóxica imposta polo capital privado. É posíbel romper con estes mecanismos, é necesario romper coas cadeas da UE, o FMI e o BCE, e iso debe realizarse mentres se implantan as seguintes medidas:

• Política orzamentaria e fiscal
• Drástico incremento do gasto social.
• Todo o peso do fisco sobre as grandes fortunas.
• Retirada de todas as axudas e subvencións destinadas as grandes empresas e superficies.
• Eliminación das bonificacións no IBI ás grandes empresas e superficies. Incremento da súa carga impositiva.
• Rebaixa do IBI a os sectores obreiros e populares.
• Retirada do financiamento público a todas as actividades relixiosas.
• Cobro de impostos á igrexa e as institucións sociais e culturais vinculadas a mesma.
• Control popular real dos orzamentos.
• Drástica baixada dos soldos dos cargos institucionais.
• Eliminación de todas as medidas recadatorias represivas e antipopulares.
• Elaboración e debate de orzamentos desde instancias de base.

As nosas propostas son para a ruptura, para o inicio da construcción doutra sociedade. Para iso é necesario dar uns primeiros pasos valientes e decididos para a desvinculación do Estado Español de toda estrutura imperialista e contraria aos intereses dos pobos.

Loitamos decididamente por:

• A saída unilateral da UE e do euro, recuperando a soberanía económica con poder obreiro e popular.
• A non aprobación do TTIP e doutros tratados similares a niveis bilaterais ou multilaterais.
• A saída unilateral da OTAN e o peche de todas as bases militares extranxeiras.
• A redución do gasto militar e o seu destino a partidas sociais.
• Unha política de paz e amizade entre os pobos. Ningunha participación en operacións imperialistas. Declaración do Estado Español como país neutral.

É necesario organizar o contraataque, tomar o poder, construír o socialismo-comunismo. Para iso hai que fortalecer as ferramentas de organización obreira e popular. O Partido Comunista e as organizacións sindicais, cunha proposta nítida e capaz de artellar á clase obreira e aos sectores populares en todo o país.

Por iso defendemos a alianza social da clase obreira e os sectores populares no que denominamos a Fronte Obreira e Popular polo Socialismo, cuxas ferramentas fundamentais son os Comités para a Unidade Obreira (CUO) en cada centro de traballo, máis alá de siglas sindicais, e os Comités Populares nos barrios e pobos para, mediante a loita obreira e popular constante e crecente, cambiar a correlación de forzas e desaloxar á burguesía do poder.

O teu voto, para Comunistas da Galiza-PCPE. O teu sitio, en Comunistas da Galiza-PCPE

Para poder seguir avanzando con máis forza, pedímosche que votes a Comunistas da Galiza-PCPE pero, sobre todo, que te organices con nós, para ser máis fortes e poder tomar o noso futuro nas nosas propias mans e construír unha sociedade de persoas con dereitos e dignidade.

O TEU VOTO PARA O PODER OBREIRO

O TEU VOTO PARA O PARTIDO COMUNISTA

Conta facebook na Galiza:
https://www.facebook.com/Comunistas-Da-Galiza-Pcpe-1539392602978916/

Web estatal:
http://www.pcpe.es/

Correo-e:
comunistasdagaliza@gmail.com

Enviado por:
Comunistas da Galiza P.C.P.E.
-comunistasdagaliza@gmail.com-
6 de dezembro de 2015 15:14
_____________________

Venezuela: Perdeuse unha batalla pero non a guerra, ... Por Pablo Jofre Leal - Baixo unha campaña de desestabilización e unha guerra económica brutal, con constantes inxerencias de gobernos e organizacións deretistas a nível mundial - Mais a Revolución segue en pé

Por Pablo Jofre Leal [*]
07.12.2015

A elección número 20 -nesta ocasión unha votación parlamentaria- desde que o falecido Comandante Hugo Chávez Frías chegou ao poder en Venezuela dan conta da profunda raizame democrática do pobo venezolano en materia de dirimir as súas diferenzas a través dos actos electorais, sexan estes presidenciais, parlamentarias ou municipais. A derrota do chavismo non é unha sorpresa no marco, non dunha campaña electoral senón dunha campaña de desestabilización e unha guerra económica brutal, que leva xa dous anos.
Venezuela: Perdeuse unha batalla pero non a guerra

A medianoite venezolana o Consello Nacional Electoral -CNE- entregou as cifras de deputados electos para a Asemblea Nacional outorgando 46 cargos ao oficialista Partido Socialista Unificado de Venezuela e 99 á opositora Mesa de Unidade Nacional -MUD- faltando aínda 22 cargos por definir, 17 deles vía nominal. Cifras que farán variar os curules mencionados e con iso tamén as maiorías necesarias para modificar leis importantes en Venezuela.

Terminada a contenda, a continuación, o mandatario venezolano Nicolás Maduro entregou as súas palabras ao pobo chairo recoñecendo as cifras e encomiando o proceso democrático venezolano. Chamou a respectar os resultado en paz sostendo que "xa non é tempo de tristeza xa que debemos estar preparados para os tempos que nos tocará vivir". O seu recoñecemento do triunfo opositor dignifica a Maduro e aínda máis o seu discurso autocrítico.

Triunfou a constitución e a democracia. Perdeuse unha batalla pero non a guerra, este é un obstáculo circunstancial á cal saberemos e temos que sobrepostos porque este é un proxecto histórico que afunde as súas raíces desde Simón Bolívar, quen nos ensina que desde unha derrota pode xurdir unha nova moral e con iso un novo triunfo, sostivo o presidente Nicolás Maduro recoñecendo os resultados adversos para o oficialismo. Pero, destacando tamén, que malia toda a artillería opositora dentro e fóra de Venezuela o legado de Chávez obtén o 42% de apoio.

Triunfou a guerra económica, consignou o presidente venezolano que esa guerra ilegal e brutal "permitiu virar as correntes históricas por agora. Circunstancialmente, por agora. A Venezuela sometéuselle a unha guerra brutal pero a Revolución segue en pé ... o que triunfou en Venezuela hoxe é unha contrarrevolución que impuxo o seu escenario e que obtivo ás garantías da Constitución Bolivariana unha maioría para a Asemblea Nacional. Ogallá se poñan en sintonía para cesar a súa campaña de desestabilización".

De que serven os cargos obtidos pola oposición? Por agora, para a aprobación de leis simples que non requiren quórum cualificados do tipo maioría simple, fóra diso aquelas en que a Constitución esixe outra maioría. Por exemplo, aquelas leis que requiren 3/5 partes dos deputados -que é de 101- para aprobar a Lei Habilitante ao Presidente da República, para emitir votos de censura contra o Vicepresidente ou os Ministros. Maioría cualificada, nas que as decisións tómanse polos 2/3 dos votos, é dicir requírese 110 Deputados para convocar a unha Asemblea Constituínte ou establecer reformas á Constitución, aprobar Leis Orgánicas, nomear e remover aos Maxistrados do Tribunal Supremo de Xustiza, membros do Poder Cidadán, os Rectores do Consello Nacional Electoral e someter a referendo aprobatorio leis estruturais da nación.

A oposición, a pesar do número de votos obtidos non poderá, en esencia, cambiar o rumbo establecido pola Revolución Bolivariana. O perigo é que esta oposición perda a serenidade ante un triunfo da envergadura obtida pola diversidade que existe nesta MUD, que só se mantén unida ante o obxectivo de derrocar ao chavismo e que para tranquilizar aos seus seguidores e financistas sostivo que comezará a traballar pola súa unidade e evitar as diferenza e divisións. E niso tamén terá voz nas rúas unha poboación que en 17 anos logrou elevar a súa propia dignidade como cidadanía.

Deses 20 comicios, celebrados nos últimos 17 anos, todas elas con participación cidadá superior ao 75% do padrón electoral; en 19 delas triunfaron as forzas bolivarianas, o que xerou ano tras ano a desazón das huestes opositoras, que non se resignan a verse impedidos de volver ao poder polas vías democráticas. Esta congoxa política impulsounos a utilizar estratexias e mecanismos, que son predominantemente antidemocráticas, contrarrevolucionarias e que foron denunciados polo goberno venezolano como parte dunha estratexia denominada de vez Suave. Manobra que nesta ocasión, circunstancialmente serviulles e iso implica ver si a oposición será capaz agora, que conta cunha maioría parlamentaria de cesar a agresión económica, política e comunicacional da oposición. A responsabilidade dun triunfo nun área do poder estatal trae consigo responsabilidades que a práctica antidemocrática da MUD fai temer o seu incumprimento e sacar á boia as súas verdadeiras intencións: seguir desestabilizando ao goberno de Maduro.

Non existiu elección que non sirva á oposición para soster que se trata dun plebiscito contra o mandato de goberno do chavismo. Tratando, desa forma de desvirtuar os obxectivos que se perseguen con determinada xornada electoral. Como tampouco existiu elección venezolana onde os titulares del Diario, como El País e El Mundo de España, Clarín de Arxentina, El Universal de Venezuela, El Nuevo Herald de Miami entre outros, consignasen sen andrómenas "A oposición anuncia a súa vitoria pese á falta de datos oficiais" sen cambiar unha letra nese titular. Decisión editorial encamiñada a sementar a idea que aínda antes de pechar as mesas electorais xa a oposición triunfara. Estratexia que gran parte dos nosos países coñecen, pois xeran unha matriz de opinión e de influencia a partir dese poder mediático.

O Golpe Suave é unha estratexia de "acción non necesariamente violenta" que foi ideada polo politólogo estadounidense Gene Sharp para quen "a natureza da guerra no século XXI cambiou (...) Nós -os estadounidenses- afirma Sharp combatemos con armas psicolóxicas, sociais, económicas e políticas". Esta estratexia enfocouse desde principios do ano 2014 até hoxe, en desestabilizar ao goberno da través de accións orquestradas desde o estranxeiro, enfocadas en aspectos tan diversos como: boicot económico, manipulación dos medios de comunicación, desenvolvendo campañas de defensa da liberdade de prensa e de líderes opositores acusados de impulsar campañas de desestabilización con resultado de morte de cidadáns venezolanos.

Falan de liberdade de prensa aínda que sexa a oposición a que posúa a maioría deles sexan escritos, radiales e televisivos. Acúsase tamén de totalitarismo ao goberno, convócase a mobilizacións que terminan en accións violentas. Manipúlanse aos colectivos sociais, para que emprenda manifestacións e protestas violentas. Outra etapa pasa por executar operacións de guerra psicolóxica e desestabilización do Goberno, creando un clima de "ingobernabilidade" para, finalmente, forzar a renuncia do presidente de quenda, mediante revoltas na rúa para controlar as institucións e si unha elección parlamentaria serve para iso utilizarase baixo a consigna "nada co goberno, todo contra el"

Triste o papel dos exmandatarios

Esa estratexia desestabilizadora foi impulsada polos medios de comunicación opositores xunto aos seus aliados rexionais e internacionais, onde se destacan medios de prensa escrito como El Nuevo Herald de Miami, Diario El País, ABC e El Mundo de España convertidos en voceiros dunha oposición que adoita falar de amantes da patria que son, do nacionalismo que os impulsa pero son capaces de suplicar apoio a potencias alen das súas terras ou enarborar bandeiras de estados Unidos cando saen á rúa, esixindo intervención, non importa o costo dela.. Súmanse a esa oposición, até, cunha conduta de clara inxerencia nos asuntos internos e unha desvergonzada conduta antidemocrática e desestabilizadora do goberno venezolano por parte de ex presidentes como Ricardo Lagos de Chile  -un ex socialdemócrata devindo/devido en paladín do neoliberalismo e as privatizaciones- , Andrés Pastrana de Colombia, Alejandro Toledo de Perú, Luís Alberto Lacalle de Uruguay, o Primeiro Ministro español Mariano Rajoy, o ex mandatario Boliviano Jorge Quiroga. Todos eles sementaron dúbidas no proceso electoral, na Consello Nacional Electoral e en xeral en todo o proceso de democracia en Venezuela.

O ex Mandatario Boliviano, Jorge "Tuto" Quiroga, formado en Estados Unidos, un referente do neoliberalismo que campou en Bolivia con toda a súa carga de iniquidade e desigualdade, atreveuse até a criticar abertamente ao Presidente venezolano Nicolás Maduro a quen acusou de "terlle medo ás eleccións" descoñecendo con iso que si un país fixo das eleccións máis que unha obrigación un deber cidadán é Venezuela. Até Quiroga atreveuse a chamar ao Consello Nacional Electoral a pechar a recepción de votos cumprido o prazo legal, descoñecendo as tradicións venezolanas en materia electoral e xerando con iso unha situación de conflito, claramente orquestrada. Tal conduta significou que o CNE por voz da súa presidenta Tibisay Lucena chamase ao terreo e se lle retirase a credencial entregada ao ex presidente boliviano como tamén aos ex mandatarios Andrés Pastrana de Colombia, Mireya Moscoso de Panamá, Luís Alberto Lacalle de Uruguay, Laura Chinchilla e Miguel Anxo Rodríguez de Costa rica.

O Primeiro Vicepresidente do Partido Socialista Unificado Venezolano -PSUV- Diosdado Cabelo até solicitou a expulsión de Quiroga, como tamén de Lacalle e Pastrana. Estes ex mandatarios, convertidos en coro do antichavismo, trataron de incidir no proceso electoral con declaracións como non se escoitaron en país algún. Percorreron a capital venezolana libremente, convidados pola opositora Mesa de Unidade Democrática MUD, converténdose en escudeiros dunha oposición que se caracterizou pola virulencia das súas críticas e da súa actuar en manifestacións nas rúas. Políticos que adoitan repetir como unha cantilena "que viñemos vixiar a transparencia e a limpeza das eleccións en Venezuela e que se respecten os resultados".

Os resultados e as palabras do mandatario venezolano recoñecendo o triunfo opositor foron o mellor tapabocas para este tipo de políticos desvergonzados, que adoitan viaxar polo mundo ofrecendo a súa experiencias como mandatarios neoliberais ou apoiando a presos que chaman a derrocar gobernos lexítimos como Leopoldo López quen malia estar recluído tivo a posibilidade de exercer o seu voto. Tal como o fixeron outros 17.200 reos venezolanos. Ese desexo vergonzoso dos ex mandatarios parece ser un chamado no deserto pois, o proceso electoral na nación latinoamericana non mereceu críticas dos observadores internacionais, en cada unha das eleccións efectuadas.

Cun sistema de voto electrónico considerado un dos máis modernos do mundo e onde é imposíbel cometer fraude e con todo iso, estes ex mandatarios súmanse ao traballo de xerar medo, incerteza, de deslexitimar a un goberno que desde a súa toma de posesión non terá un día en paz. Nunha guerra económica, política, comunicacional, á cal se lle ha ter que facer fronte nunha confrontación e desde unha conduta democrática, sen violentar os dereitos humanos da poboación venezolana e respectando os procesos electorais. Venezuela e o seu goberno enfrontan non só unha guerra do medo, senón tamén dunha estratexia da tensión cotiá e onde se desvirtúa até o carácter do proceso electoral deste 6 de decembro.

Efectivamente, este 6 de decembro non se elixiu un mandatario en Venezuela, non se cambia o rumbo dun país, non é unha elección "decisiva" como o quixo presentar a oposición, os ex mandatarios e os seus aliados internos e externos. É un proceso electoral onde se definiron novos equilibrios de poder no seo da Asemblea Nacional, no marco dunha República Presidencial pero onde non existe o quórum suficiente para cambiar o rumbo bolivariano. Ao non presentalo así se tratou de xerar un proceso de tensión, coma se aquí en Venezuela xogásese o todo polo todo e si se perdía nas parlamentarias, o paso seguinte para o mundo opositor era que Maduro renunciase e nese coro se alienaban o mundo opositor, os seus medios de comunicación en Venezuela e o mundo. Iso implica dar a loita tamén por establecer e mostrar un criterio de proporcións respecto do que en Venezuela disputouse: a elección de 167 deputados para a Asemblea Nacional e que nesa disputa triunfou o movemento opositor, o que lexitima aínda máis o carácter democrático de Venezuela, que declara a normalidade política desde a súa cabeza executiva e que dignifica a un proceso revolucionario que triunfou en 19 de 20 eleccións.

Venezuela no centro noticiario internacional

Equilibrada a situación non podemos deixar de sorprendernos pola enorme convocatoria que terá a elección parlamentaria venezolana cun 75% de participación cidadá. Até máis resonancia que as eleccións rexionais en Francia que significaron o triunfo da ultradereita, levando á fronte Nacional de Marine Le Pen a converterse no partido maioritario da nación gala cun 30% de apoio nunha xornada que o levou ao maior apoio obtido por un partido ultradereitista en Francia. Como tamén se verificou o fundimento electoral do Partido Socialista do presidente Francois Hollande e que seguramente traerá efectos dramáticos para millóns de persoas no mundo, en momentos que ese continente vive unha profunda crise económica e de refuxiados. 12 mil xornalistas acreditados, observadores internacionais e invitados como acompañantes do proceso electoral tanto polo goberno como da oposición.

Por que este proceso electoral en Venezuela xerou este interese? Principalmente porque o que ocorre nesta nación sudamericana ten efectos decisivos no plano rexional latinoamericano, como o foi desde o primeiro triunfo do ex comandante Hugo Chávez en decembro do ano 1998. E ten unha importancia tamén desde o punto de vista do estudo político, porque tanto os analistas de dereita como da esquerda Latinoamérica estaría vivindo un proceso de retorno á canle dereitista que tivo este continente durante décadas e que terá o seu primeiro round en Arxentina coa elección como mandatario do conservador Mauricio Macri a pesar que en Venezuela o acto electoral é para elixir a 167 deputados.

Está en xogo tamén a relación de Latinoamérica co mundo e o papel de liderado que o chavismo terá en materia de integración rexional e internacional: a Alianza Bolivariana para os Pobos -ALBA- en oposición ás creacións económicas lideradas por Estados Unidos, a súa participación activa no Mercosur. O papel relevante na Unión de Nacións Sudamericanas -UNASUR- Petrocaribe, os vínculos con Rusia, Irán e China que significaron tender lazos e pontes con países que estaban vedados en América Latina.

Nese plano, Venezuela tomou a substitución da Revolución Cubana, trala chegada de Chávez ao poder, foi a voz cantante de América Latina no mundo. Iso tira polo chan esta teses interesadas en mostrar o suposto esgotamento dos modelos progresistas, unha tese até compartida por intelectuais de esquerda, case en espera dunha debacle de gobernos como o venezolano, o boliviano que lle de forza a ese pensamento xurdido nos Think Tank de Washington ou aqueles financiados por fondos estadounidenses e europeos. Un panorama apocalíptico ao cal serven os agoireiros do pesimismo, incapaces de analizar en forma sistémica os procesos políticos, sociais e económicos.

No longo prazo, o obxectivo dos gobernos estadounidenses visualízase na idea de desbaratar as alianzas e presenza en Latinoamérica de países considerados inimigos comerciais e políticos de Washington, como son Rusia, China e até Irán, que atoparon en Venezuela e os seus aliados un campo fértil de relacións en ámbitos tan variados como o cultural, económico, político, de alianzas no seo dos foros internacionais entre outros. Non é casual entón o periplo de latos funcionarios rusos por Latinoamérica ou os investimentos chineses, para a construción dunha nova Canle interoceánico por Nicaragua ou os acordos enerxéticos de Irán con Venezuela. Nese plano, Venezuela xoga un papel transcendental. Non é só que o chavismo combata contra a estratexia do Golpe Suave, segundo a definición dada polo politólogo Gene Sharp e impulsada polo mundo opositor dereitista apoiado por Estados Unidos e amplificado pola dereita latinoamericana, senón que é parte dun xogo maior, onde se está configurando o que o analista Carlos Santamaría denomina o xeopoder

No plano interno, non hai dúbida que en Venezuela existe desabastecimento, negar aquilo é ocultar o sol cun dedo pero tratar de explicalo a partir dunha suposta incapacidade do goberno é quitarlle responsabilidade á guerra económica que levou a cabo desde inicios do ano 2014 a oposición venezolana a través dos seus aliados empresariais, sumando niso o baxísimo prezo do petróleo. Impulsando incluso o contrabando en zonas fronterizas, o que xerou tamén dificultades diplomáticas. Existe unha alta inflación que está sendo combatida polo goberno a través de medidas que tenden, fundamentalmente, a protexer á poboación máis vulnerábel. Fálase tamén da inseguridade presentando a Venezuela como un escenario propio dunha película do antigo western, coma se calquera que chegue a este país está en perigo de perder a vida, sen analizar que a guerra económica, a guerra monetaria e a introdución do paramilitarismo son elementos presentes neste tema da inseguridade.

A inflación e o desabastecimiento son reais, están aí e xeran dificultades, críticas, problemas cotiáns que o Estado, a través do seu programas sociais intentou equilibrar. Unha economía subterránea que vai minando as confianzas e xera accións máis centradas no individualismo que unha práctica colectiva de solución, que implica dar unha loita non só económica, senón tamén ideolóxica e cultural. Unido a iso un dólar que no mercado paralelo alcanza cifras exorbitantes con relación ao valor oficial e todo o que leva aparellado ese panorama. A isto hai que sumar os factores externos como son os bloqueos ás fontes de financiamento como é o aumento do denominado risco-país, que a través da calificadora de risco Moody's ha ir alertando sobre a posibilidade de "creba da economía venezolana" en informacións claramente en liña coa oposición interna e externa ...

Ofensiva diplomática destinada a deslexitimar e atemorizar a aqueles países que invisten en Venezuela. Ataque aos prezos do petróleo a través do fracking estadounidense pero tamén a comercialización de hidrocarburos obtidos en Libia e Irak, trala invasión a eses países. Hai unha economía subxacente, á marxe da oficial, que serviu para o abuso, a especulación e a usura, pero tamén para a desestabilización e o uso político dunha oposición que non lle dá tregua ao goberno, que non quere unha saída política "quere sangue" e esta elección parlamentaria foi un instrumento máis nesa estratexia. A oposición non cesará a súa campaña de desestabilización, a pesar do triunfo nestas parlamentarias pois o seu obxectivo maior é a presidencia e iso implica realizar todo aquilo que vaia encamiñado a minar o goberno bolivariano. Nese plano a guerra económica continuará, defendida esta vez desde as trincheras dunha Asemblea Nacional onde a variedade de representantes da oposición tratarán de atraer auga aos seus muiños políticos.

Venezuela necesita, nesta etapa en que deveu en inimigo principal de Estados Unidos en Latinoamérica -logo do achegamento entre Washington e a Habana- unha práctica colectiva de solución, que minimice o individualismo dunha sociedade, que durante décadas tivo como referente cultural a Estados Unidos e fronte ao cal a Revolución Bolivariana intentou revertir. Prol o dano económico avalado pola oposición foi unha das causas máis importantes para entender o revés electoral. Iso non se pode descoñecer pero ao mesmo tempo alerta sobre a paciencia do goberno fronte a tantos feitos de subversión e condutas claramente sediciosas. Maduro falou da lección de ética política que a revolución deulle ao mundo "déronnos unha bofetada para actuar afronte aos tempos que nos tocan para o futuro pero ese actuar sedicioso da oposición non nos desvía do noso actuar, da nosa moral porque a nosa é unha moral de millóns"

Como tarefa para estudosos políticos e sociólogos, hai que responder o como explicar que neste suposto escenario "aterrador" desenvolveuse unha elección exemplar en materia de asistencia de electores estimados en 19,5 millóns de electores, cun 75% de participación, como explicar o escenario aterrador e unha elección, antecedida por unha campaña electoral efectuada en serenidade, con respecto ... Claramente a campaña mediática internacional fornece efecto nas nosas poboacións ignorantes e que adoitan visualizar fundamentalmente a eses medios apocalípticos, sen analizar en profundidade, quedándose na imaxe e sen atender ao proceso de acoso que viviu desde o triunfo de Hugo Chávez o ano 1998.

Non se pode descoñecer o enorme poder ideolóxico, político que teñen os medios de comunicación pois afecta a sensibilidade, a psicoloxía da poboación, vai minando aos poucos a cohesión social e fronte a iso hai que estar alerta e dar unha diaria batalla. Ese é un labor diario, enorme, esgotadora pero fundamental senón se quere perder a guerra en beneficio dos nosos pobos en oposición ao beneficio duns poucos que perseguen aqueles que se negan aos movementos revolucionarios. Como tamén é fundamental o recurso da rectificación dos erros, da eliminación das malas prácticas que os procesos revolucionarios teñen no manexo do poder.

É claro que a Venezuela do ano 2015 non é a Venezuela do ano 1998 e desde a análise respectuosa dun observador e a derrota do oficialismo na elección parlamentaria do 6 de decembro débese superar os propios procesos revolucionarios. Efectivamente, existe certo desgastar en gobernos de longo alento, inmersos en cambios estruturais pero ese desgastar non significa que os nosos pobos queiran volver ao pasado do neoliberalismo, queren que o modelo teña outras perspectivas, sobre todo no económico. A xente non se cansou da proposta política do Chavismo e os seus éxitos electorais así o grafican. A realidade en moitas ocasións pasa as expectativas e as formas de traballar, se debe estar nun cambio permanente que paradoxalmente é o único inmutable. Todo iso, non o esquezamos, nun marco de agresión permanente en todos os planos, xerando tamén temor na poboación, sobre todo coa guerra económica.

Esa análise atenta dos procesos revolucionarios como o venezolano, mostra a necesidade de volver ás orixes que deron partida ao chavismo, a aquilo que deu sentido á mobilización de millóns de venezolanos, aquilo que desde as bases se pide, no sentido de retomar a conexión social. Para profundar os procesos de cambio hai que atender as voces sociais. Xa non existen as mesmas metas do ano 1998 e iso é lóxico, o que implica traballar por outras ideas mobilizadoras, que ilusionen que alenten o día a día, que seduzan aínda máis aos partidarios e sumen a quen se debe sumar.

Aqueles que creemos no poder social, na moral política por encima dos valores que impulsa o neoliberalismo debemos superarnos a nós mesmos, pois o peor inimigo adoitan ser nosas propias fallas, o noso déficit de canles de comunicación coa sociedade. Non nos imos a superar repetindo eslogáns senón que regresando a certa parte das nosas orixes, establecer alianza con outros sectores, xa que logo sumar máis xente, ampliar as bases sociais e a organicidade política. Ese é o gran ensino que deixou o proceso electoral parlamentario en Venezuela, máis aló da cantidade de parlamentarios electos ou o que se vén previo ás presidenciais do ano 2019. Hai moito tempo aínda para rectificar e iso é urxente. O Presidente venezolano ao término do recoñecemento dos resultados electorais sostivo que é tempo de renacemento desde as dificultades, recordando neles as propias palabras do falecido líder revolucionario "Que ninguén se entristeza, non hai espazo para a tristeza. Somos a alegría, somos a fe, somos a esperanza ..."

Fonte: Hispantv.

[*] Pablo Jofre Leal, xornalista e escritor chileno. Analista internacional, Master en Relacións internacionais da Universidade Complutense de Madrid. Especialista en temas principalmente de Latinoamericanos, Oriente Medio e o Magreb. É colaborador de varias cadeas de noticias internacionais. Creador páxina WEB de análise internacional ANÁLISE GLOCAL www.analisisglocal.cl Actualmente está escribindo dous libros. Un, sobre "O pobo Saharaui e o seu proceso de autodeterminación" e outro sobre "A loita de pobo palestino".

Nota.-
Este contido foi publicado originalmente por teleSUR baixo a seguinte dirección:
http://www.telesurtv.net/bloggers/Venezuela-Se-perdio-unha-batalla-pero-non-a-guerra-20151207-0002.html. Si pensa facer uso do mesmo, por favor, cite a fonte e coloque un enlace cara á nota orixinal de onde vostede tomou este contido. www.teleSURtv.net
__________________

Coñece os resultados electorais:

Web do Consello Nacional Electoral (CNE) da República Bolivariana de Venezuela:

http://www.cne.gob.ve/web/index.php
________________________________

Volve o Festival Treme a Terra, este sábado 12 de Decembro en Pontedeume - Seráns en Lila

XVI Festival Treme a Terra

Volve o Treme a Terra!!!

Despois duns anos de silencio, este ano volveremos a disfrutar do Festival Treme a Terra.

Como sabedes, este festival tivera que se deixar realizar polo boicot institucional ao que se viu sometido por parte do goberno do PP. Non sen dificultades, e cun formato diferente, este ano queremos poñer un primeiro chanzo a recuperación deste histórico festival que este ano cumpre a súa XVI edición.

Debido á precariedade económica non imos poder facelo no exterior, polo que teremos que gozar das artistas nun espazo pechado. Finalmente o recinto escollido foi a Sala Coliseo.

Esta edición quixemos facela en chave feminina e feminista.

Comezaremos coa presentación do proxecto Fiadeiras e do seu traballo Machismos: de micro nada. Será ás 19:30  na mesma sala.

Despois da presentación e ao redor das 21:00 comezaremos coa música. Tócalle abrir a Sofía Espiñeira, cantautora mugardesa que gañou o II Concurso de canción de autor en galego do concello de Teo.

A continuación subirán ao escenario Uxía e Narf que estarán acompañados de Luiz Caracol.

Pecharemos o concerto coa enerxía de The Tetas´Van.

Agardámosvos no Coliseo o próximo sábado 12 de decembro!!!

Blog: http://colectivo-terra.blogspot.com.es/
Facebook: https://www.facebook.com/colectivo.terrapontedeume
Twitter: https://twitter.com/colectivo_terra
Correo-e: colectivoterra@gmail.com
Local Social do Colectivo Terra
Boa Vista 8 Baixo. Pontedeume. GZ


Enviado por:
Colectivo Terra
-colectivoterra@gmail.com-
7 de dezembro de 2015 09:07
______________

Exposicións 10 anos de Rádio FilispiM - Sá exposicións Ateneo Ferrolán, a partir do 10 de decembro de 2015

Exposicións 10 anos de Rádio FilispiM (Sá exposicións Ateneo, a partir do 10 de decembro de 2015)

O Colectivo Opaii! continúa cos actos de celebración do 10º aniversario das emisións de Rádio FilispiM, libre e comunitaria que emite dende Ferrol.

Este xoves 10 de decembro, na sá de exposicións do Ateneo Ferrolán (R/Madalena, 202), inauguración da "Exposición 10 anos nas ondas de Rádio FilispiM".

Estades convidad@s.

Anexamos info e audio promo do evento "filispiniano".

Rádio FilispiM; 10 anos, compartindo.

Escoita! Rádio FilispiM      

FACEBOOK - TWITTER

OPAII-Rádio FilispiM [93.9 FM]

A rádio livre e comunitária da Comarca de Trasancos emitindo desde Ferrol.

Web: http://www.opaii.blogspot.com

E-mail: filispina@gmail.com

Direcçom Postal: 

Avda. Castelao S/N [Traseira do Mercado de Caranza], CP. 15406 Ferrol [A Corunha]

Enviado por:
Rádio FilispiM 93.9FM
-filispina@gmail.com-
4 de dezembro de 2015 20:17
____________

Debate sobre Reganosa no Parlamento de Galicia - Posicionamentos de AGE, BNG, PP e PSOE

O pasado mércores, 2 de Decembo, o Grupo Parlamentar de AGE presentou no Parlamento de Galicia unha iniciativa para o peche da Planta de Gas de Reganosa que foi rexeitada cos votos en contra do Partido Popular e coa abstención de PSOE e BNG avogaron polo traslado da Planta ao Porto Exterior de Ferrol.

Nota de prensa de AGE.

O PP avala o risco para milleiros de persoas ao rexeitar o peche de Reganosa. | A viceportavoz de Alternativa Galega de Esquerda Yolanda Díaz considera a planta de gas unha mostra “de corrupción político empresarial propia dun modelo que remata”.

O Partido Popular avalou co seu voto esta mañá no pleno do Parlamento o risco que corren milleiros de persoas expostas á regasificadora Reganosa, na ría de Ferrol. “Non é un proxecto estratéxico e ademais é deficitario”, argumentou a viceportavoz de Alternativa Galega de Esquerda (AGE) Yolanda Díaz, que lembrou que, entre xaneiro e marzo deste ano, a factoría estivo por debaixo dos seus mínimos durante 36 días. “É unha mostra máis da corrupción político empresarial dun modelo que remata”, engadiu.

Díaz fixo un repaso pola historia da planta de gas, á que se opón con forza a veciñanza da zona, e recordou como todo partiu dun convenio da Xunta de Fraga Iribarne, coas caixas de aforro, co grupo Tojeiro e con Fenosa. “O PP afirmaba que se ían crear milleiros de postos de traballo, e o que temos son riscos letais para a veciñanza do lugar”, explicou, “só porque o queren manter un negocio baseado na burbulla gasística”.

Nesta situación, e con numerosas sentencias que sinalan a vulneración de distancias mínimas –e que afectan, dixo Yolanda Díaz, a núcleos de poboación ou ao arsenal militar de Ferrol-, a proposición non de lei –pnl, no documento anexo- de Alternativa Galega de Esquerda esixía un posicionamento parlamentario para reclamar da Xunta a “denuncia do convenio de colaboración asinado en xullo de 2000” e mais o inicio “das xestións oportunas para desmantelar Reganosa”. A iniciativa apóiase nas reivindicacións do Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol, que agrupa a máis de 60 entidades.

O PP opúxose e os demais grupos da oposición optaron por se abster.

Alternativa Galega de Esquerda quedou soa na defensa da seguridade e medio ambiente na ría de Ferrol.

Santiago de Compostela, 2 de decembro de 2015.-


Moción de AGE: Acceder/Baixar.

Como se informa da nova no xornal "El País": Ir á web.

Enviado por:
comitecidadan
-comitecidadan@gmail.com-
4 de dezembro de 2015 17:32
4 de dezembro de 2015 16:56
______________

Desde a Asociación Galega contra o Maltrato a Menores (AGAMME) valoran positivamente os últimos acordos do Parlamento Galego en materia de atención á infancia ao tempo que sinalan eivas que aínda non foron subsanadas

ASOCIACIÓN GALEGA CONTRA O MALTRATO A MENORES (AGAMME) VALORA POSITIVAMENTE O ACORDO ADOPTADO POLO PARLAMENTO GALEGO EN MATERIA DE ATENCIÓN Á INFANCIA MALTRATADA AO TEMPO QUE SINALA RETOS PENDENTES

O pasado martes 1 de decembro  o conxunto dos grupos parlamentarios galegos adoptaron un acordo respecto das medidas que a Xunta de Galicia deberá levar a cabo para cubrir as amplas lagoas existentes a día de hoxe na atención ás vítimas menores de idade por parte da administración.

O texto, que AGAMME espera sexa o punto de partida dunha nova perspectiva por parte do goberno galego na organización dos servizos destinados a atender a nenos, nenas e adolescentes vítimas, inclúe os seguintes puntos:

Considerar dentro do actual sistema de protección á infancia a todas as vítimas menores de idade aínda que non se atopen en situación de desamparo.

Garantir que todos os nenos, nenas e adolescentes teñan a consideración de vítimas de violencia machista cando as súas nais o sexan.

Aprobar un protocolo de coordinación interinstitucional de obrigado cumprimento, en colaboración coas demais administracións, que deberá garantir o carácter científico de todas as medidas e actuacións, priorizar o interese superior da persoa menor de idade, asegurar a especialización dos e das profesionais que interveñen na atención a vítimas menores de idade, garantir a coordinación multisectorial, asegurar que os servizos de atención á infancia maltratada sexan públicos.

Impulsar a creación dunha quenda de oficio de avogacía especializada en atención ao maltrato infantil.
Promover a investigación e o debate científico nas universidades galegas en materia de maltrato infantil (etioloxía, estatística, socioloxía, criminalística, avaliación, tratamento, repercusións na saúde,…)

Demandar ao Goberno do Estado que garanta que todos os nenos, nenas e adolescentes teñan a consideración de vítimas de violencia machista cando as súas nais o sexan.

A próxima lexislatura pode ser, polo tanto, crucial para que o acordo se cumpra de maneira plena, o cal implicará esforzos orzamentarios e organizativos importantes.

Porén, e a pesar do balance positivo, quedan no tinteiro algunhas cuestións sobre as que non podemos deixar de chamar a atención.

Un dos grandes problemas que deben enfrentar os nenos, nenas e adolescentes na actualidade é a obstaculización do seu acceso á xustiza  debido a clixés que actúan de maneira pexorativa sobre a súa credibilidade. A asociación constata, tanto a través do seu traballo diario como na colaboración con outras entidades, a pervivencia de métodos non científicos na avaliación do testemuño de vítimas menores de idade e na toma de decisións polos órganos xurisdicionais. É o que se coñece como síndrome de alienación parental, “a única enfermidade mental -ironiza unha coñecida experta na materia- que se dá únicamente no ámbito xudicial e que se cura por orde dun xuíz”. Segundo os seus ideólogos, a suposta síndrome só atopa a súa cura a través da terapia da ameaza, para cuxa materialización os nenos e as nenas deberán ser sometidos a coaccións e ameazas reiteradas, moitas das cales se cumpren, a través de terapeutas, xuices e forzas da orde. O obxectivo de todo este aparato é lograr que desapareza o rexeitamento do neno, nena ou adolescente cara a persoa a quen acusa de terlle causado o maltrato. A pesares do intento dalgúns dos grupos da oposición, este punto non puido ser aprobado no pleno do Parlamento Galego.

O outro asunto crucial que o pleno tampouco chegou a consensuar é o que atinxe á necesidade de remodelar os equipos de avaliación forense e os equipos psicosociais, pois na actualidade non existen na administración galega equipos específicos de atención a nenos, nenas e adolescentes vítimas. Como ben é sabido, na xustiza a constitución da proba é un asunto fundamental. O testemuño infantil só é posible recollelo e avalialo se se posúe formación, estratexias e experiencia na materia, e así o manifesta Nacións Unidas a través da súa Observación Xeral nº 12 do Comité de Dereitos do Neno e da Nena. É polo tanto unha carencia imperdoable que está a supoñer que unha boa parte dos delitos cometidos contra menores de idade e cuxa única proba posible é o testemuño do propio neno ou nena están a quedar sen posibilidade de enxuizamento.

Por outra banda, AGAMME vén reclamando á administración que os equipos están dotados de maneira insuficiente, o cal se traduce en tempos de espera prolongados durante os cales as vítimas menores de idade adoitan permanecer sen medida de protección. Ademais, o paso do tempo dificulta ás vítimas a recuperación de detalles contextuais concretos que logo lles son exixidos para dar por bo o seu relato. É dicir, que se remata por achacar á vítima o defecto que o propio sistema fabricou.

Están en xogo dereitos fundamentais, tales como o dereito a tutela xudicial efectiva, o dereito a non recibir trato denigrante ou o dereito dos nenos, nenas e adolescentes a seren escoitadas. Polo tanto, este é só un paso. É preciso un traballo de fondo que teña como obxectivo unha xustiza cualificada neste eido e unha administración sensible cara ás necesidades das vítimas menores de idade. É o primeiro paso cara un cambio de paradigma na consideración das persoas menores de idade como suxeitos de dereitos por parte da sociedade no seu conxunto e especialmente naqueles sectores que teñen responsabilidades na toma de decisións respecto da vida dos nenos, nenas e adolescentes do noso país.

--

http://www.agamme.org/

https://www.facebook.com/Agamme.org


 
Enviado por:
Agamme
-agammeferrol@gmail.com-
4 de dezembro de 2015 10:47
_______________

Conferencia impartida por José Manuel Yáñez Rodríguez baixo o título xenérico de: "Caaveiro e as Fragas a través dá mirada de dous ferroláns: Genaro Pérez Villamil e Francisco Solines"

Conferencia impartida por José Manuel Yáñez Rodríguez baixo o título xenérico de: "Caaveiro e as Fragas a través dá mirada de dous ferroláns: Genaro Pérez Villamil e Francisco Solines".

Venres día 4 de decembro ás 20 h.
no salón de actos do Ateneo Ferrolán
Entrada libre.

Organiza: Club de Prensa de Ferrol

José Manuel Yáñez realizou a súa teses de doutoramento sobre San Juan de Caaveiro: un mosteiro entre a natureza e podemos asegurar que a posterior publicación desa teses é un libro de referencia para todos aqueles que desexen saber máis sobre a creación deste emblemático mosteiro e todo ou que representa. Vémonos no Ateneo!
--
Un lugar de encontro para a cultura.
Ateneo Ferrolán, fundado en 1879.

e-mail: secretaria@ateneoferrolan.org | Telf.:  +34 981 357 970 Dirección Postal: Rúa Magdalena 202-204. CP.15402 | FERROL (A Coruña)

BLOG: http://ateneo-ferrolan.blogspot.com/

Faite soci@! Colabora con nos!

Para axudas e aportacións económicas:
CC en Cajamar-Cajarural Cooperativa. Titular Ateneo Ferrolán.
ES72-3058-6402-9527-2000-5350

Enviado por:
Ateneo Ferrolán Fundado en 1879
-ateneoferrolan@gmail.com-
3 de dezembro de 2015 19:44
___________