Por Pablo Vaamonde [*]
18.10.2013
O goberno central e as autonomías gobernadas polo PP están a adoptar decisións moi relevantes no terreo sanitario impulsados por dous tipos de motivacións:
por razóns ideolóxicas e por afán de lucro.
O PP está a impoñer medidas –como o RD 16/2012- que nos devolven a unha
sanidade dualizada (
porta para os ricos, porta para os pobres; aseguramento privado para os poderosos, beneficencia para os máis necesitados) na que sectores da poboación cada vez máis amplos quedarán excluidos da cobertura sanitaria universal, que constitúe un elemento clave para a cohesión social e a equidade. As
medidas impostas co desenvolvemento desta lei levan a milleiros de persoas ao borde da pobreza e a exclusión social, mentres os seguros privados están a aumentar o seu mercado de forma progresiva. A ideoloxía
clasista e
supremacista dos actuais dirixentes é a que os impulsa a impor estas decisións (
incumplindo de forma basta as promesas electorais, ainda tan próximas).
Mais hai outra razón poderosa para a toma de decisións desde o poder político: a busca de
lucro privado a costa do diñeiro público. Lembremos que arredor do corenta por cento do orzamento das Comunidades Autónomas vai destinado aos servizos sanitarios. É
moito diñeiro o que move a sanidade pública para que os actuais dirixentes -
e os empresarios e financeiros afíns que actúan como lobbys- o deixen circular, para o beneficio colectivo, sen tentar a súa apropiación.
O Sistema Nacional de Saúde (
SNS) español é un dos máis eficientes do mundo, pois consegue uns excelentes indicadores de saúde cunha inversión do PIB das máis baixas da contorna. Mais con todo, desde a publicación do Informe Abril en 1991, a dereita española repite continuamente as mesmas falacias: o sistema sanitario é insustentable, e faise preciso separar financiación de provisión dos servizos pois a xestión privada é mais eficiente que a pública.
Os servizos públicos son viables se hai vontade política de apoialos (aumentando os ingresos públicos cunha fiscalidade progresiva), e o sector privado –os chamados mercados- xa ten probada a súa inoperancia: empresarios e sector financeiro son os responsables da crise que agora castiga aos traballadores. As experiencias noutros países tampouco apoian as medidas externalizadoras: a privatización dos hospitais do Reino Unido, en tempos de
Margaret Thacher, provocou un grave deterioro do NHS, ata aquel momento un referente a nivel internacional. Mais, en contra de toda evidencia, o PP impulsa sen desmaio as medidas privatizadoras do SNS.
A privatización pode ser completa (
mediante a concesión da xestión hospitalaria a unha empresa) ou parcial
(por medio das chamadas externalizacións, que poñen en mans privadas aquelas parcelas da actividade sanitaria con máis posibilidades de lles producir beneficios).
-O primeiro
hospital privatizado en España foi o de Alzira (
Valencia), inaugurado en 1999, xestionado por unha Unión Temporal de Empresas (
UTE) mediante unha concesión administrativa: a Generalitat paga un canon anual pola poboación atendida e a empresa encárgase da xestión completa do hospital. Mais as contas non saían e en 2003 o goberno valenciano rescatou Alzira e incrementou o seu canon. A pesar desta experiencia negativa as privatizacións continuaron e hoxe sabemos o resultado: o 20% da poboación de Valencia recibe asistencia sanitaria mediante este modelo de concesión, a sanidade valenciana está en quebra e a empresa que puxo en marcha Alzira, Ribera Salud, hoxe é un
xigante da sanidade, que xestiona numerosos servizos en todo o Estado (sobre todo en Valencia e Madrid). Sen reparar nas consecuencias negativas desta experiencia, o PP segue a impulsar a privatización completa dos centros sanitarios: en
Madrid, en Castela-A Mancha, en Galicia. A intensa contestación social contra destas medidas e o clima de incerteza que vive o sistema financeiro fan que moitos destes proxectos avancen con dificultade ou mesmo estean parados neste momento (
como o novo hospital de Vigo, donde a UTE responsable do proxecto non foi capaz de conseguir financiamento para continuar a construcción). Mais os dirixentes do PP teñen un plan B: alí donde non é posible a privatización completa do hospital realizan externalizacións masivas e impulsan experimentos como as Unidades de Xestión Clínica (
UXC) que facilitan o camiño da privatización de amplas áreas da actividade sanitaria.
-
As externalizacións. En todas as comunidades se realizan, mais en Galicia
Núñez Feijóo xa avisou hai tempo: é partidario de privatizar todo o que non sexa o núcleo duro da sanidade. Xa existían tarefas privatizadas (
hostelería, seguridade, limpeza, mantemento, cociña), pero comezou unha carreira contrarreloxio que aínda non rematou. Os servizos de información, a central de chamadas, a plataforma informática, a central de compras, o centro de almacenamento e suministro etc. Todas estas áreas foron entregadas a mans privadas para a súa xestión. A última privatización coñecida é a da xestión da
alta tecnoloxía diagnóstica e terapéutica. Mediante a figura administrativa do “diálogo competitivo” o Sergas cede ás empresas privadas do sector o control da renovación tecnolóxica dos seus centros cun contrato que pode chegar aos 200 millóns de euros. A Administración abandoa o seu deber de control e supervisión e concédelle ás empresas a capacidade de decidir a implantación de novas tecnoloxías diagnósticas, moi caras e con problemas técnicos non resoltos, polo que non se utilizan ainda para o diagnóstico clínico (en Europa nin nos EEUU) por non estar debidamente avaliadas nin contrastada a súa relevancia para a práctica clínica. O Sergas pagará os custes, os pacientes asumirán os riscos –de someterse a exploracións pouco avaliadas-, e as empresas poderán conseguir elevados beneficios.
-
As Unidades de Xestión Clínica. Esta proposta obedece a un propósito. Alí donde non poidan privatizar o hospital enteiro tentarán privatizar determinadas áreas clínicas, sobre todo aquelas que poidan proporcionar máis beneficio económico. Os promotores desta estratexia mezclan, con toda a intención, propostas clinicas e organizativas (integración de Primaria e Especializada, coordinación de niveis, impulso dos procesos asistenciais) con cuestións xerenciais e laborais que non teñen ningunha relacion. Para promover a coordinación asistencial non é preciso modificar o réxime xurídico do persoal nin a persoalidade xurídica das unidades que a levan a cabo.
O Ministerio de Sanidade e o chamado “
Foro da Profesión Médica” acordaron que “
se promoverá un marco jurídico específico del profesional médico del SNS y un modelo de retribución voluntario vinculado a la gestión clínica que favorezca los principios de excelencia profesional y de gobernanza del sistema sanitario público”. Isto supón que o persoal que se integre deberá aceptar a
laboralización, coa perda dos dereitos que hoxe ten o persoal estatutario, e as UXC poderán constituírse en empresas autónomas con personalidade xurídica propia e con participación do sector privado. Isto representa un serio perigo para o futuro dos centros sanitarios e do seu persoal. Poderán crear microempresas dentro dos centros para competir entre sí e coa posibilidade de dar entrada a empresas sanitarias, industria farmacéutica e de tecnoloxía sanitaria na provisión e xestión dos servizos. Este desorden vai facilitar a prevalencia dos intereses privados sobre os criterios de servizo público. O SNS pode quedar fragmentado en numerosos
reinos de taifas, dos que sacarían beneficio o capital privado e os grupos empresariais. O Sergas xa está a promover as UXC nas áreas sanitarias e vai publicar un Decreto para amparar este proxecto. Se non atopa resistencia continuará nesta
estratexiaprivatizadora, que beneficia ás empresas e á pléiade de xerentes que hoxe viven do sistema, mais representa un severo prexuicio para os traballadores sanitarios e os usuarios da sanidade pública.
Blogue persoal de Pablo Vaamonde:
Pavillón de Repouso
http://pablovaamonde.blogspot.com.es/
[
*]
Pablo Vaamonde, nado na Baña en 1956. É médico de familia no Centro de Saúde de Labañou
(A Coruña). Foi fundador e director da revista médica Cadernos de
Atención Primaria (1994-2005), presidente da Asociación Galega de
Medicina Familiar e Comunitaria (AGAMFEC) de 1996 a 2005 e
vicepresidente do Colexio Oficial de Médicos de A Coruña e responsable
do Programa de Formación Continuada de 1998 a 2005. Foi director xeral
de Asistencia Sanitaria do Sergas entre 2005 e 2006. Tamén foi membro da
Comisión Sectorial de Sanidade que elaborou o Plan Xeral de
Normalización da Lingua Galega, colaborador habitual dos medios e autor
de tres libros de narrativa: O fillo do emigrante (2002), O mes de abril
(2004), Luz Divina e outros retratos (2006). Recibiu o Premio Lois Peña
Novo en 2005, polo seu compromiso na promoción e defensa da língua de
Galicia e é colexiado de Honra con Emblema de Prata (2007) do Colexio
Oficial de Médicos da provincia de A Coruña.
Publicado no seu Blogue persoal | 17.10.2013.
Enviado por:
Plataforma en Defensa da Sanidade Pública Ferrol
-plataformadspferrol@gmail.com-
17 de outubro de 2013 23:48
http://www.plataformadspferrol.blogspot.com/
________
