Amosando publicacións coa etiqueta Decrecimento. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta Decrecimento. Amosar todas as publicacións

mércores, outubro 26, 2022

Barcos de Papel para Patrimonio Mundial, ... Por Iolanda Teixeiro Rei


Por Iolanda Teixeiro Rei [*]
26.10.2022


BARCOS DE PAPEL PARA PATRIMONIO MUNDIAL

O concello de Ferrol acaba de facer a botadura simbóloca de 30.000 barcos de papel para promocionar a candidatura da cidade a Patrimonio Mundial da Unesco. Nada menos que treinta mil! Burro grande ande ou non ande.

E aí entra o decrecentismo como fondamente diferente das propostas da economía circular do capitalismo verde. Hai quen pensa, como a edil do ramo, que producir papel procedente de algas non máis que para facer un acto simbólico desas proporcións é unha iniciativa ecolóxica. E incluso considera a botadura como un proceso natural.

Que mensaxe de educación ambiental lle estamos enviando aos nenos desde as institucións? Que producir, amais un produto innecesario, non contamina? Que o proceso de producir é limpo e xebre e non consume, por exemplo, un ben tan fundamental como auga?.

Hai tan pouca imaxinación para pensar nunha asociación innecesaria entre Armada e Ilustración?. Tan pouco siso como para involucrar ás escolas nun proxecto Ferrol. Porto da Ilustración?

Tendo a ría máis contaminada non sería mellor proposta de candidatura sanear a ría para recuperar o ecosistema mariño implicando a mariscadores e profesionais do mar como biólogos, oceanógrafos… e facer educación ambiental co obxectivo de recuperar a ría e a economía sostivel?.

Contamos contigo, disque. Non sei convosco. Comigo, non.

[*] Iolanda Teixeiro Rei. Secretaria de organización de LiGanDo-LGD. Activista ecoloxista e decrecentista. Unha das organizadoras do primeiro Congreso Galego de Decrecemento que tivo lugar en Ferrol, no mes de outubro deste ano 2018. Articulista e licenciada en Pedagoxía Social pola USC. Profesora de Tai Chi e Chi Kung en Ferrol. No facebook e no twitter. Artigos no Diario de Ferrol e Diario Nós.

Enviado por:
Iolanda Teijeiro
-iolandateixeiro@gmail.com-
25 de outubro de 2022 14:38

_______ _______

II Congreso da Rede para o Decrecemento, celebrara-se en Ferrol este sábado 29 de outubro, no local social veciñal de Valón - Programa completo - Coa participación na clausura de Antonio Turiel e Carlos Taibo.





II Congreso da Rede para o Decrecemento

O II Congreso da Rede para o Decrecemento vai desenvolver o 29 de Outubro no local da Asociación de Veciños de Valón en Ferrol, coa participación na clausura de Antonio Turiel e Carlos Taibo.

Rede para o Decrecemento Eo-Navia Galiza O Bierzo

https://www.facebook.com/rededecrecemento/


https://redeparaodecrecemento.wordpress.com/


/> Enviado por:
Rede para o Decrecemento Eo-Navia Galiza O Bierzo
-redeparaodecrecemento@gmail.com-
21 de outubro de 2022 20:45

_______

luns, maio 16, 2022

Carlos Taibo: 'Decrescimento e colapso' - Vídeo da palestra dentro das Xornadas Acción e Terra, celebradas en Lugo entre o 22 e 29 de abril deste ano 2022


Carlos Taibo: "Decrescimento e colapso", dentro das "Xornadas Acción Terra: Xornadas de medio ambiente e sustentabilidade", celebradas en Lugo, os 22, 25, 26, 27, 28 e 29 de abril de 2022.

Palestra dada por Carlos Taibo, Escritor e Editor. Profesor xubilado de Ciencia Política e da Administración (Universidade Autónoma de Madrid), no que se fala da raíz do problema medio ambiental no que esta sumida a Terra e das posíbeis solucións.


Delegación de Adega
Ferrolterra-Trasancos
adegatrasancos@adega.gal
Apartado 481
15480 Ferrol
http://adega.gal/

Enviado por:
adegatrasancos@adega.gal
-adegatrasancos@adega.gal-
13 de maio de 2022 13:58

_______

luns, marzo 21, 2022

Non á guerra e... a seguir crecendo, ... Por Iolanda Teixeiro Rei


Por Iolanda Teixeiro Rei [*]
21.03.2022


NON Á GUERRA E... A SEGUIR CRECENDO

Estes días veñen de se organizar por algunhas organizacións, concentracións contra a guerra en Ucraína. O lema é Non á guerra.

É doado apuntarse á paz e ser solidarios na distancia, sobre de todo cando a nova ameaza vírica é atopar os andeis baleiros dos supermercados. É a moina destes tempos de indefinición. Quen vai querer que se derrame o sangue do povo ucraíno ou de calquera outro povo?

Pero non sería ben máis efectivo defender políticas enerxéticas transparentes? Quen lideran estas concentracións teñen o afouto de sair do PIB como leme dunha economía desexavel? Ninguén pode xa ignorar o efecto bolboreta do capitalismo asasino da globalización.

É de recibo berrar na ágora Non á guerra desentendéndose da descarbonización, mudando as políticas de redución enerxética e de consumo polo trapelo da  paradoxal eficiencia? Pódese facer política curtopracista en defensa da instalación ou permanencia de calquera industria malia que destrúa as posibilidades de desenvolvemento territorial respectuoso co ecosistema, apostar polo produtivismo e teimar no mantra dun modelo crecentista, coñecendo o despilfarro da enerxía que iso supón e as guerras que iso causa?

Non saben eses artelladores do Non á guerra que iso implica políticas radicais de esquerda non-produtivista de Non ao saqueo territorial?. Políticas que ningún deles defende.

Acaso non é a guerra de Ucraína, entre outras cousas, unha guerra pola dominación dos escasos recursos enerxéticos nun mundo que abanea entre o despilfarro e a pobreza enerxética? Acaso non é o gas imprescindible para a nosa sustentavel transición enerxética? Lembremos que no 2014, o gas xa estava na cobiza pola hexemonía de occidente, naquela Estratexia Europea da Seguridade Enerxética onde se falava das estratexias contra a hexemonía enerxética rusa.

Como ben aponta Carlos Taibo, Rusia tería mordido o anzó que lle tenderan as potencias occidentais co fin de finiquitar a era Putin para beneficio de EEUU que, sempre na lonxanía, non vería con malos ollos dividir á Unión Europea, sabido de que o fracking é un ridículo amaño para manter o pozo sen fondo do modo de vida americano.

Por outra banda, Fernández Durán e González Reyes no manual clásico En la espiral de la energía xa apontavan no apartado Auxe de novos fascismo e do patriarcado como paradigma do colapso social, que unha das posibilidades do ascenso do fascismo sería orquestrar movilizacións populares ou insurreccións como a de Ucraína para tornar en autoritario, un governo saído das urnas, en resposta á presión popular.

Por iso, as concentracións de Non á guerra tiñan que vir acompañadas dun programa transparente de pedagoxía política do colapso. Clarexar que fai, por exemplo, o grupo Wagner, compañía militar privada rusa en África tanto como  esmiuzar as paixóns/birras entre Marrocos-Sáhara-Arxelia-España e a súa relación co gas e os fosfatos na dictadura dos supermercados e a agroindustria. Ou, amais de demonizar a Putin e censurar Russian Todays e Sputnik, recordar o acordo da Unión Europea para construir un megasoducto desde Azerbaiyán até Italia, unha vía terrestre contra a hexemonía rusa do gas, sen lles importar os máis de 50 presos políticos azeríes.

Foron moitos dos que agora orquestran o pacifismo que aplausaron a instalación de plantas de gas contra toda a legalidade, eses que saben que os cartos que deverían adicarse á resiliencia, a relocalización, á soberanía enerxética e alimentar para un mundo posfosilista, morren en investimentos de Proxectos de Interese Común en novas regasificadoras ou en ampliar perigosamente a capacidade das vellas.

Eu pergúntome a cotío onde é que vai a esquerda. Onde é que se concentran aqueles marxistas que, como o filósofo Manuel Sacristán, lonxe da esquerda crescentista de hoxe, suliñava a necesidade de contribuir á diminución do consumo no modelo social, así como á eliminación da producción nociva e superflua. Aqueles que sabían que a liña vermella do internacionalismo obreiro e a solidariedade norde-sur era algo máis que defender calquera industria só computando os postos de traballo a crear, sen computar os destruídos ou sen analisar as consecuencias territoriais nun programa que abranga as xeracións futuras.

Onde está logo esa esquerda que sobarde as mezquiñas aspiracións pequenoburguesas?

[*] Iolanda Teixeiro Rei. Secretaria de organización de LiGanDo-LGD. Activista ecoloxista e decrecentista. Unha das organizadoras do primeiro Congreso Galego de Decrecemento que tivo lugar en Ferrol, no mes de outubro deste ano 2018. Articulista e licenciada en Pedagoxía Social pola USC. Profesora de Tai Chi e Chi Kung en Ferrol. No facebook e no twitter. Artigos no Diario de Ferrol e Diario Nós.

Enviado por:
Iolanda Teijeiro
-iolandateixeiro@gmail.com-
20 de março de 2022 21:29

_______

Foto de José Martín. | Desabastecemento - Carnicería de Gadis en catabois (Ferrol) 21.03.2022
_______

luns, decembro 13, 2021

Presentación do libro 'Decrecemento. Construíndo Alternativa', este venres 17 de decembro, ás 19:30 h no Ateneo Ferrolán, con Miguel Anxo Abraira, Iago Pérez e Iolanda Teixeiro


Presentación do libro e charla da Rede para o Decrecemento

DECRECEMENTO
CONSTRUÍNDO ALTERNATIVA


Salón de Plenos do Ateneo Ferrolán
Venres, 17 de Decembro, ás 19:30 h

Interveñen:

MIGUEL ANXO ABRAIRA e IAGO PÉREZ

Presenta:

IOLANDA TEIXEIRO

Rede para o Decrecemento Eo-Navia Galiza O Bierzo

https://www.facebook.com/rededecrecemento/


https://redeparaodecrecemento.wordpress.com/


Enviado por:
Rede para o Decrecemento Eo-Navia Galiza O Bierzo
-redeparaodecrecemento@gmail.com-
12 de dezembro de 2021 17:29

_______

martes, novembro 23, 2021

O espellismo do crecemento, ... Por Maricarmen Tapia - ... vivimos a etapa de maior desigualdade entre ricos e pobres de toda a historia da humanidade - ... o modelo de crecemento infinito nun planeta finito móstranos os seus efectos na crise ecolóxica e enerxética

O espellismo do crecemento

Crecemos, estudado e entendido a nosa realidade desde o dogma do crecemento. No entanto, este fin é cuestionábel si se analiza baixo as preguntas: o crecemento, para que e para quen.

Por unha banda, vivimos a etapa de maior desigualdade entre ricos e pobres de toda a historia da humanidade. Por outra banda, o modelo de crecemento infinito nun planeta finito móstranos os seus efectos na crise ecolóxica e enerxética.

A idea do crecemento se nos inoculou e estendeuse como unha forma única de entender as nosas relacións sociais e a nosa relación co planeta, illadas das súas consecuencias reais sociais, económicas e ambientais. Todo parece apuntar a un crecemento do que se beneficia só unha ínfima parte da poboación e que, en contraste, a maior parte dela debe asumir as súas costos socioeconómicos e ecolóxicos; e non só a poboación actual, senón que compromete a vida de futuras xeracións.

Desde as nosas disciplinas urbanas e territoriais, podemos atopar diversos e crecentes conflitos. Estes conflitos relaciónanse coa acumulación por desposesión: o abandono do rural, a acumulación da propiedade e o uso do chan e do patrimonio natural. Todo iso cos efectos propios dun modelo de urbanización que respondeu a este mesmo "crecemento" cunha urbanización desequilibrada: o consumo e a artificialización do chan, a contaminación e os seus efectos na saúde e a esperanza de vida e a intervención nos ecosistemas naturais, causando moitas veces danos profundos asociados a desastres de causa antrópica e á perda de biodiversidade.

Este panorama parece non frear o crecemento das cidades. As grandes metrópoles seguirán crecendo mentres baleiran o resto do territorio de poboación, dereitos e riqueza natural. Ate se pode extrapolar o problema territorial dos estados ás novas gravitacións supranacionais que a globalización permitiu, a través da deslocalización das actividades e de dotalas dunha gran mobilidade en busca de menores regulacións ambientais e sociais, que permitan maiores ganancias.

Poñer límites ao crecemento, como foi entendido ate agora, é necesario e urxente. Iso implica cuestionar profundamente a idea do crecemento, que é a base do capitalismo, atendendo ás súas consecuencias. Implica tamén repensar o noso xeito de entendernos no territorio e comezar a pensar novas formas de organizar os nosos hábitats, en como estes permiten reducir o consumo de enerxía e as emisións contaminantes, en como efectivamente avanzamos no exercicio dos dereitos humanos. Non é tarefa fácil porque o noso xeito de entender estivo dominada por esta idea equívoca e porque, aínda liberándonos desta idea, as dificultades prácticas e ideolóxicas para construír un novo modelo pasan por romper as prioridades e privilexios dalgúns poucos. Un primeiro paso é cuestionar a idea de crecemento como solución; o segundo é non reproducir o actual modelo e o terceiro é abrir múltiples espazos internos e colectivos para buscar solucións.

[*] Maricarmen Tapia, arquitecta, doutora en Urbanismo pola Universitat Politècnica de Catalunya. Desenvolveu o seu traballo nas áreas de patrimonio e en planificación urbanística, tanto no mundo académico como en institucións públicas. Participa activamente na defensa dos dereitos das persoas na cidade e o territorio, a través de organizacións, publicacións e investigacións. É directora de Critica Urbana.

Publicado en Critica Urbana número 21 | Maricarmen Tapia. O espellismo do crecemento (El espejismo del crecimiento). Crítica Urbana. Revista de Estudos Urbanos e Territoriais Vol.4 núm. 21. | Os límites do crecemento. A Coruña,

Foto: Kelly Sikkema. Davenport. EEUU. Inundación do río Misisipi. Xaneiro 2017. En Unsplash

Enviado por:
Crítica Urbana
-suscripcion@criticaurbana.com-
23 de novembro de 2021 10:47

_______

xoves, setembro 30, 2021

Manifesto presentado nos actos celebrados en diferentes lugares da Galiza, para demandar aos gobernos da UE, Estado e Xunta de Galiza medidas na procura de maior 'xustiza enerxética, alimentaria e climática' baseada en propostas Decrecentistas

O pasado 28 de setembro, tiveron lugar diferentes concentracións para demandar aos gobernos da UE, Estado e Xunta de Galiza medidas na procura de maior “xustiza enerxética, alimentaria e climática” baseada en propostas Decrecentistas, organizadas pola Rede para o Decrecemento Eo-Navia Galiza O Bierzo, este foi o Manifesto protagonista dos actos:

DECRECEMENTO OU BARBARIE

A escalada nos prezos da electricidade precedida da do gas e a máis que previsible do petróleo as portas do inverno permiten prognosticar situacións moi difíciles para miles de persoas ou incluso millóns en todo o territorio do Estado, xa que ás persoas lles impedirá afrontar o frío nos seus fogares nunhas condicións mínimas de habitabilidade. O peche de empresas, será tamén unha realidade. Á suba de prezos hai que engadir a falta absoluta de previsións que tiveron os gobernos no tócante as reservas de gas natural. Esta falta de previsións supuxo que toda a Unión Europea estea en mínimos no referido as reservas de gas.

Na Rede non só somos coñecedores do pico do petróleo, do gas e das materias primas. Somos, tamén, coñecedores das súas consecuencias e divulgamos esta realidade que se está facendo evidente a un ritmo cada vez perigoso diante do comportamento negacionista dos gobernos da Unión Europea, Estado e Xunta de Galiza.

A situación enerxética e de materias primas está paralizando boa parte da industria mundial, mais a comunicación que esta chegando desde quen ostenta o poder e que todo deriva da paralización que houbo que facer por consecuencia da pandemia. A realidade, ao noso entender, é que nos menten porque son NEGACIONISTAS do esgotamento dos recursos do planeta e dos seus límites medioambientais. Negan o que se sabe desde a década dos 70.

Negan a realidade que desde o Decrecemento levamos divulgando pola nosa conta e co noso esforzo marxinados cando non ridiculizados polos medios de comunicación públicos.

A situación de crise enerxética mundial xa está provocando o des-abastecemento non só de enerxía senón de moitas materias primas que deixaron de ser rendible extraer polos elevados prezos. O verdadeiramente perigoso non é a escaseza de micro-chips senón como esta influíndo todo isto na produción e distribución de alimentos. Segundo a FAO os alimentos a nivel mundial encarecéronse no último ano entre o 30 e o 40%. Parte deste encarecemento inda non se transmitiu aos consumidores e os gobernos da Unión, o Estado e a Xunta na súa conducta de NEGACIONISTAS esconden está realidade e non teñen intención algunha de enfrontar ás dificultades que moitas persoas van ter para poder alimentarse.

Podemos pensar que Galiza é un territorio excedentario de alimentos mais non é así e preto do 50% dos alimentos que se consomen proceden de fora do noso territorio. Décadas de aplicar políticas do monocultivo do eucalipto converteron en monte alto o que antes eran terreos agrícolas. A reconversión destes terreos do monocultivo do eucalipto para produción agraria debería ser unha prioridade para asegurar a soberanía alimentaria dos galegos e galegas, mais o curtoprazismo volve primar sobre o futuro.

A actual suba dos prezos dos alimentos inda non contemplan na súa totalidade a suba da enerxía e das materias primas. A actual agricultura e gandería teñen unha base intensiva e industrial. Para manter este modelo é preciso introducir como insumos plásticos, combustibles, fito-sanitarios e sobre todo abonos que proceden ou precisan do petróleo e do gas natural non so para a súa distribución senón para a súa produción. A redución de produción iniciada por unha boa chea de empresas fabricantes de fertilizantes cando non o seu peche directo unido a prohibición de exportación que se están empezando a aplicar por parte dalgúns estados vai incidir de xeito moi directo na produción agraria do próximo ano provocando menor produción e uns maiores prezos. Os gobernos NEGACIONISTAS da Unión, Estado e Xunta permanecen en silencio e ancorados ao pasado diante desta nova realidade.

O cambio climático e xa mais que unha realidade e empeza a ser un pesadelo. O último informe do IPCC é demoledor e cunha forte base científica indícanos que todo o relativo á suba da temperatura global do planeta está sendo moito mais rápido e mais grave do previsto.

Unha vez mais temos que dicir que o NEGACIONISMO dos tres gobernos poñen en perigo as nosas vidas, pois o cambio climático esta provocando xa situacións metereolóxicas extremas que esta provocando vítimas mortais. Actualmente a metereoloxía está marcada pola “incerteza climática extrema” o que esta incidindo de xeito directo na baixa produtividade de alimentos.

Desde a Rede para o Decrecemento Eo-Navia Galiza O Bierzo demandamos que os gobernantes abandonen o seu NEGACIONISMO diante da emerxencia enerxética, alimentaria e climática a que nos abocaron as súas política neo-liberais e de esquilmación do territorio e exiximos que de xeito INMEDIATO en colaboración coas organizacións que durante anos levamos divulgando a realidade coa que hoxe nos atopamos elaboran un “PLANO VITAL PARA A POBOACIÓN”. Este plano deberá garantir que todas as persoas teñan cubertas as súas necesidades básicas a vez que se loita decididamente contra o cambio climático. Pechar os ollos diante da realidade non loitando contra o cambio climático e deixando que sexa o mercado o que regule as situacións de desabastécenmo sen establecer medidas xustas de reparto dos bens básicos para a vida pode converterse nun acto xenocida. Entendemos que o PLANO VITAL PARA A POBOACIÓN que demandamos hoxe aquí, ten que aplicarse de xeito inmediato e debe continuarse coa introdución dos principios do Decrecemento en todas as políticas futuras, pois está crise viu para se quedar e porque o crecemento económico a maior parte das prácticas capitalistas son o cerne do problema e non a solución.

Rede para o Decrecemento Eo-Navia Galiza O Bierzo

https://www.facebook.com/rededecrecemento/


https://redeparaodecrecemento.wordpress.com/

 
Enviado por:
Rede para o Decrecemento Eo-Navia Galiza O Bierzo
-redeparaodecrecemento@gmail.com-
29 de setembro de 2021 11:15

_______

venres, setembro 24, 2021

Xustiza enerxética, alimentaria e climática - A Rede para o Decrecemento Eo-Navia, Galiza e O Bierzo convoca unha concentración



Concentración para demandar Xustiza enerxética, alimentaria e climática

A Rede para o Decrecemento ven de convocar, coa correspondente comunicación a Delegación do Goberno, unha concentración para demandar aos gobernos da UE, Estado e Xunta de Galiza medidas na procura de maior “xustiza enerxética, alimentaria e climática” baseada en propostas Decrecentistas. O cambio climático e a crise enerxética mundial son unha realidade que afecta aos seres vivos do planeta incluíndo as persoas. A suba do prezo do gas inflúe no prezo da electricidade e dos fertilizantes agrícolas o que está encarecendo a electricidade e se vai transmitir nunha importante suba nos prezos dos alimentos. Por encima da suba do prezo a UE e o Estado están coas reservas baixo mínimos de gas as portas do inverno o que vai provocar, de non tomarse medidas, que impere a lei da selva e polo tanto que só a clase de poder adquisitivo alto poida quentar e iluminar os seus fogares. O incremento dos fertilizantes unido a unha meteoroloxía inestable vai provocar subas inasumibles dos alimentos. A situación do petróleo leva o mesmo camiño e é moi probable que en poucas semanas ou meses teñamos unha escalada no prezo dos combustibles do gas oil e gasolina.

Desde a Rede para o Decrecemento Eo-Navia Galiza O Bierzo levamos anos informando e denunciado que isto podía suceder. Compre pasar dunha fase de información a unha de presión e por iso che pedimos que acudas a concentración citada e sobre todo que divulgues a mesma. Só o boca a boca pode lograr o éxito da concentración e só a presión popular pode forzar aos gobernos a aplicar medidas Decrecentistas que poñan no centro das decisións as necesidades básicas e fundamentais das persoas e non as grandes empresas enerxéticas e de distribución de alimentos sen esquecer as medias imprescindibles para loitar contra o cambio climático.

MARTES 28, ÁS 19 HORAS NA RÚA DOLORES DE FERROL

Enviado por:
Rede para o Decrecemento Eo-Navia Galiza O Bierzo
-redeparaodecrecemento@gmail.com-
23 de setembro de 2021 19:47

_______

sábado, setembro 11, 2021

A Escola das Economías Transformadoras celebrara-se en Cangas do Morrazo do 16 ao 18 de setembro de 2021 - Formulario para apuntar-se


A Escola das Economías Transformadoras pretende achegar o coñecemento académico e o proporcionado polas experiencias prácticas que son ferramentas de transformación social.

Este ano temos a sorte de contar con recoñecidos científicos como Antonio Turiel, doutor en Física Teórica pola Universidade Autónoma de Madrid e investigador do Institut de Ciències del Mar del CSIC ou Alicia Valero, doutora Enxeñeira Química, profesora na Universidade de Zaragoza e directora do grupo de investigación de Ecoloxía Industrial no Instituto CIRCE. Especialistas no estudo das limitacións físicas, ambos científicos sinalan ás dificultades ás que se enfronta o noso modelo de sociedade.

Pilar Alguacil é Catedrática de Dereito Financeiro e Tributario na Universidade de Valencia. Ademais é Directora da Cátedra de Cooperativas Agroalimentarias de España. Ten asesorado ás organizacións representativas da Economía Social estatais na presentación de propostas de reforma do réxime fiscal de cooperativas e sociedades laboral. Falaranos de como a fiscalizade pode ser unha política de fomento da Economía Social e Solidaria.

Teremos a oportunidade de coñecer de primeira man en que consiste o Mercado Social Galego ou cales son as diferentes propostas de moedas sociais.

O sábado falaremos de decrecemento con Véspera de Nada e visitaremos o Verxel de Coiro, unha horta agroecolóxica nesta parroquia do Concello de Cangas. Neste privilexiado espazo poderemos coñecer os resultados da tese de doutoramento de Kylyan Mac Bisquert i Pérez, titulada “A dimensión socioeducativa do movemento agroecolóxico en Galicia: a reconstrución da dieta como eixo de sustentabilidade social e ambiental“.

A participación na Escola será presencial, mais o aforo é limitado e daráselle prioridade ás persoas que podan asistir ás tres xornadas. Unha vez finalizada a actividade, prevese que os relatorios estean dispoñibles na rede.

Inscribirse para asistir á Escola é gratuíto e pódese facer a través deste formulario.
Nota.- En breves colgarase o programa completo.

A Mostra do Posible é un encontro de organizacións que traballan en diversos ámbitos da vida cotiá construíndo un mundo máis xusto e solidario.

https://mostradoposible.gal/

Enviado por:
Mostra do Posible
-info@mostradoposible.gal
9 de setembro de 2021 09:38

_______

venres, xaneiro 15, 2021

Michael Löwy reformula a Opção Ecossocialista - A transição ao ecossocialismo iria confrontar tensões entre as necessidades de proteger o meio ambiente e atender necessidades sociais, entre imperativos ecológicos e o desenvolvimento da infraestrutura, entre hábitos de consumo popular e a escassez de recursos, entre impulsos comunitários e cosmopolitas


Michael Löwy
[*] reformula a Opção Ecossocialista
O pensador que ajudou a conceber a articulação entre marxismo e movimentos verdes volta a ela, aprofunda-a e sustenta: pode ser caminho, diante da crise civilizatória e da onda conservadora
Introdução

A civilização capitalista contemporânea está em crise. A acumulação ilimitada de capital, a mercantilização de tudo, a exploração impiedosa do trabalho e da natureza e uma brutal competição solapam as bases de um futuro sustentável e portanto colocam em risco a própria sobrevivência da espécie humana. A ameaça profunda e sistêmica que enfrentamos demanda uma transformação profunda e sistêmica: uma Grande Transição.

Ao sintetizar os princípios básicos de ecologia e a crítica marxista da economia política, o ecossocialismo oferece uma alternativa radical a um status quo insustentável. Ao rejeitar uma definição capitalista de “progresso”, baseada em crescimento de mercado e expansão quantitativa (a qual, como demonstra Marx, é um progresso destrutivo), defende políticas fundadas em critérios não-monetários, como as necessidades sociais, o bem estar individual e o equilíbrio ecológico. O ecossocialismo propõe uma crítica tanto da “ecologia de mercado” mainstream, que não desafia o sistema capitalista, como “socialismo produtivista”, que ignora limites naturais.

À medida em que as pessoas vão percebendo, cada vez mais, como as crises econômicas e as crises ambientais estão entrelaçadas, o ecossocialismo tem ganhado aderentes. O ecossocialismo, enquanto movimento, é relativamente novo, mas alguns de seus argumentos básicos vêm desde a época dos escritos de Marx e Engels. Atualmente, intelectuais e ativistas estão recuperando este legado e buscando uma reestruturação radical da economia, em acordo com os princípios do planejamento democrático ecológico, colocando as necessidades humanas e do planeta em primeiro plano e acima de tudo.

Os “socialismos de fato existentes” do século XX, com suas frequentes burocracias alheias à questões ambientais, não oferecem um modelo atrativo para os atuais ecossocialistas. Em vez disso, devemos traçar um novo caminho à frente, que conecte a miríade de movimentos ao redor do mundo que compartilham a convicção de que um mundo melhor não é somente possível, mas também necessário.

Planejamento Democrático Ecológico

O núcleo do ecossocialismo é o conceito do planejamento democrático ecológico, no qual a própria população, não “o mercado” ou o comitê central do partido comunista tomam as decisões sobre a economia. No início da Grande Transição para este novo modelo de vida, com seu novo modo de produção e consumo, alguns setores da economia terão de ser suprimidos (por exemplo, a extração de combustíveis fósseis implicados na crise climática) ou reestruturados, enquanto novos setores são desenvolvidos. A transformação econômica deve ser acompanhada de uma ativa busca de pleno emprego, com condições iguais de trabalho e remuneração. Está visão igualitária é essencial tanto para construir uma sociedade justa como para atrair o apoio da classe trabalhadora para a transformação estrutural das forças produtivas.

Em última instância, tal visão é irreconciliável com o controle privado dos meios de produção e do processo de planejamento. Em particular, para que investimentos e inovações tecnológicas sirvam ao bem comum, a tomada de decisões deve ser retirada dos bancos e empreendimentos capitalistas que atualmente a controlam e colocada sob domínio público. Então, a própria sociedade — nem uma pequena oligarquia de donos de propriedade, nem uma elite de tecno-burocratas — irão democraticamente decidir quais linhas produtivas serão privilegiadas, e como os recursos serão investidos em educação, saúde e cultura. Grandes decisões nas prioridades de investimento – tais como terminar todas instalações a base de carvão ou direcionar subsídios agrícolas à produção orgânica – seriam tomadas por voto popular direto. Outras, menos importantes, seriam tomadas por grupos eleitos, em suas relevantes escalas, nacional, regional ou local.

Apesar do receio dos conservadores do “planejamento central”, o planejamento democrático ecológico, fundamentalmente, implica mais liberdade, não menos, por diversas razões. Primeiro, ele oferece libertação das reificadas “leis econômicas” do sistema capitalista que aprisiona os indivíduos no que Max Weber chamou de “jaula de aço”. Os preços dos bens não seriam deixados para as “leis de oferta e demanda”, mas em vez disso, iriam refletir prioridades sociais e políticas, com o uso de impostos e subsídios para incentivar bens sociais e desarticular os males sociais. Idealmente, enquanto a transição ecossocialista avança, mais produtos e serviços fundamentais para atender as necessidades humanas seriam oferecidos de forma gratuita, de acordo com a vontade dos cidadãos.

Segundo, o ecossocialismo é mensageiro de um aumento substancial do tempo livre. Planejamento e redução da jornada de trabalho são dois passos decisivos rumo ao que Marx chamou de “o reinado da liberdade”. Um aumento significativo de tempo livre é, de fato, uma condição para a participação dos trabalhadores nas discussões democráticas e gestão da economia e da sociedade.

Por último, o planejamento democrático ecológico representa o pleno exercício, pela sociedade, de sua liberdade para controlar decisões que afetam seu destino. Se o ideal democrático não concede o poder de tomada de decisão a uma pequena elite, por que o mesmo princípio não deveria ser aplicado para as decisões econômicas? Sob o capitalismo, o valor de uso – o valor de um produto ou serviço ao bem estar – existe apenas a serviço do valor de troca, ou valor no mercado. Deste modo, muitos produtos na sociedade contemporânea são socialmente inúteis, ou desenhados para serem rapidamente substituídos (obsolescência programada). Em contraste, em uma economia ecossocialista planejada, o valor de uso seria o único critério para a produção de bens e serviços, com consequências econômicas, sociais e ecológicas de longo alcance [1].

O planejamento seria focado em decisões econômicas de larga escala — não as de pequena escala, que podem afetar restaurantes locais, mercados, pequenas lojas ou empreendimento artesanais. Mais importante, tal planejamento é consistente com a autogestão, pelos trabalhadores, de suas unidades produtivas. A decisão, por exemplo, de transformar uma planta de produção automobilística para produzir ônibus e bondes, seria tomada pela sociedade como um todo, mas a organização e o funcionamento internos do empreendimento seriam democraticamente administradas pelos trabalhadores. Há muitas discussões sobre o caráter “centralizado” ou “descentralizado” do planejamento, mas mais importante é o controle democrático em todos os níveis – local, regional, nacional, continental ou internacional. Por exemplo, questões ecológicas do planeta, como o aquecimento global, devem ser tratadas em uma escala global e portanto, requerem alguma forma de planejamento democrático global. Isso posto, a tomada democrática de decisões é bem o oposto do que geralmente se descreve, frequentemente com desdém, como “planejamento central”, já que as decisões não são tomadas por um “centro”, mas democraticamente decididas pela população afetada em sua respectiva escala.

O debate democrático e plural deverá ocorrer em todos os níveis. Por meio de partidos, plataformas ou outros movimentos políticos, proposições variadas seriam submetidas às pessoas, e delegados seriam respectivamente eleitos. Entretanto, democracia representativa deve ser complementada – e corrigida – por uma democracia direta possibilitada pela Internet, por meio da qual as pessoas irão escolher – em nível local, nacional e posteriormente global – entre as grandes opções sociais e ecológicas. O transporte público deveria ser gratuito? Os proprietários de carros devem pagar impostos especiais para subsidiar o transporte público? A energia solar deveria ser subsidiada, a fim de competir com energia fóssil? A jornada de trabalho semanal deveria ser reduzida para 30, 25 horas ou menos, com uma respectiva redução da produção?

Tal planejamento democrático precisa de contribuições de estudiosos, mas seu papel é educacional, para apresentar, à consideração popular dos processos de tomada de decisão, visões informadas ou resultados alternativos. Qual a garantia de que as pessoas irão tomar as decisões ecologicamente sãs? Nenhuma. O ecossocialismo aposta que as decisões democráticas se tornarão, cada vez mais, razoáveis e esclarecidas, enquanto a cultura muda e as garras do fetichismo das mercadorias sejam quebradas. Ninguém pode imaginar tal nova sociedade sem o alcance, por meio da luta, auto educação e experiencia social, de um alto nível de consciência socialista e ecológica. Em qualquer caso, não são as alternativas – o mercado cego ou uma ditadura ecológica de “experts” — muito mais perigosas?

A Grande Transição do progresso destrutivo capitalista ao ecossocialismo é um processo histórico, uma permanente transformação revolucionária da sociedade, cultura e mentalidades. Promulgar esta transição leva não só a um novo modo de produção e uma sociedade igualitária e democrática, mas também a um modo de vida alternativo, uma nova civilização ecossocialista, além do reinado do dinheiro, além de hábitos de consumos artificialmente produzidos pela publicidade, e além da produção ilimitada de commodities que são inúteis e/ou danosas ao meio ambiente. Tal processo transformativo para um programa ecossocialista depende do apoio ativo da vasta maioria da população. O fator decisivo ao desenvolvimento da consciência socialista e ecológica é a experiencia coletiva da luta, de confrontos locais e parciais até a mudança radical da sociedade global como um todo.

A Questão do Crescimento

A questão do crescimento econômico dividiu socialistas e ambientalistas. O ecossocialismo, entretanto, rejeita a moldura dualista de crescimento versus decrescimento, desenvolvimento versus antidesenvolvimento, porque ambas posição dividem uma concepção puramente quantitativa das forças produtivas. Uma terceira posição ressoa mais com a tarefa a frente: a transformação qualitativa do desenvolvimento.

Um novo paradigma de desenvolvimento significa dar um fim ao notório desperdício de recursos sob o capitalismo, dirigido pela larga escala de produção de produtos inúteis ou danosos. A industria de armas é, obviamente, um exemplo dramático, mas, de forma mais geral, o propósito primário dos “bens” produzidos – com suas obsolescências programadas – é gerar lucro para grandes corporações. O problema não é o consumo excessivo no abstrato, mas o tipo prevalente de consumo baseado como é, em maciços desperdícios, e a conspícua e compulsiva perseguição das novidades promovidas pela “moda”. Uma nova sociedade iria reorientar a produção destinada à satisfação de necessidades autênticas, incluindo água, alimentação, vestimenta, moradia e serviços básicos tais como saúde, educação, transporte e cultura.

Obviamente, os países do Sul Global, onde estas necessidades estão bem longe de serem satisfeitas, devem perseguir um desenvolvimento mais “clássico” — ferrovias, hospitais, sistemas de saneamento e outras infraestruturas. Além disso, em vez de imitar o modo como países ricos constroem seus sistemas produtivos, estes países podem perseguir desenvolvimento de maneiras mais ecologicamente amigáveis, incluindo a rápida introdução de energias renováveis. Muitos países mais pobres irão precisar expandir a produção agroecológica para cuidar de populações crescentes e famintas; mas a solução ecossocialista é promover métodos agroecológicos enraizados em unidades familiares, cooperativas ou fazendas coletivas de larga escala – não os métodos destrutivos do agronegócio industrializado, que envolve a adição intensa de pesticidas, químicos e transgênicos. [2]

Ao mesmo tempo, a transformação ecossocialista iria encerrar o gigantesco sistema de dívidas que o Sul Global agora enfrenta, bem como a exploração de seus recursos por países avançados industrialmente, e países em rápido desenvolvimento como a China. Em vez disso, podemos vislumbrar um forte fluxo de assistência técnica e econômica do Norte ao Sul, enraizado no robusto senso de solidariedade e reconhecimento de que problemas planetários requerem soluções planetárias. Isto não implica que as pessoas em países ricos “reduzam seus padrões de vida” — apenas que evitem o consumismo obsessivo, induzido pelo sistema capitalista, de mercadorias inúteis que não atendem necessidades reais ou contribuem para o bem estar e prosperidade humana.

Mas como nós distinguimos necessidades autenticas das artificiais e contraprodutivas? Em um grau considerável, os últimos são estimulados pela manipulação mental da publicidade. Nas sociedades capitalistas contemporâneas, a indústria da publicidade invadiu todas as esferas da vida, moldando tudo desde o alimento que comemos e as roupas que vestimos, até os esportes, cultura, religião e política. A publicidade promocional se tornou onipresente, insidiosamente infestando nossas ruas, paisagens, mídia tradicional e digital, moldando hábitos de consumismo conspícuo e compulsivo. Além disso, a própria indústria de anúncios é uma fonte de considerável de desperdício de recursos naturais e tempo de trabalho, no fim das contas pago pelo consumidor, para um ramo de “produção” que repousa na contradição direta com as reais necessidades socioecológicas. Indispensável para a economia de mercado capitalista, a indústria da publicidade não teria lugar numa sociedade em transição ao ecossocialismo; ela seria substituída por associações de consumidores que obtêm e disseminam informações sobre bens e serviços. Enquanto estas mudanças já estiverem acontecendo em alguma medida, velhos hábitos provavelmente persistirão por alguns anos, e ninguém tem o poder de ditar os desejos das pessoas. Alterar padrões de consumo é um desafio educacional presente, dentro de um processo histórico de mudança cultural.

Uma premissa fundamental do ecossocialismo é que em uma sociedade sem divisões de classe acentuadas e alienação capitalista, o “ser” terá precedência em detrimento do “ter”. Em vez de buscar bens intermináveis, as pessoas buscarão mais tempo livre, e as conquistas pessoais e significativas que podem obter por meio de atividades culturais, atléticas, recreacionais, científicas, eróticas, artísticas e políticas. Não há nenhuma evidência de que a posse compulsiva deriva de uma intrínseca “natureza humana”, como sugere a retórica conservadora. Em vez disso, é induzida pelo fetichismo de mercadorias inerente ao sistema capitalista, pela ideologia dominante e pela publicidade. Ernest Mandel resume bem este ponto fundamental: “A contínua acumulação de mais e mais bens […] não é de nenhuma forma um fenômeno universal e até mesmo predominante no comportamento humano. O desenvolvimento de talentos e inclinações para seu próprio bem; a proteção da saúde da vida; o cuidado com as crianças; o desenvolvimento de relações sociais ricas […] se tornam motivações maiores assim que as necessidades materiais básicas são satisfeitas.” [3]

É claro, mesmo uma sociedade sem classes depara-se com conflitos e contradições. A transição ao ecossocialismo iria confrontar tensões entre as necessidades de proteger o meio ambiente e atender necessidades sociais, entre imperativos ecológicos e o desenvolvimento da infraestrutura, entre hábitos de consumo popular e a escassez de recursos, entre impulsos comunitários e cosmopolitas. Lutas entre a desejos em competição são inevitáveis. Portanto, pesar e balancear tais interesses deve se tornar tarefa de um processo democrático de planejamento, liberto dos imperativos do capital e da geração de lucros, para se ter soluções por meio de discursos transparentes, plurais e abertos ao público. Tal democracia participativa, em todos os níveis, não significa que não serão cometidos erros, mas sim permite a auto-correção, pelos membros da coletividade social, de seus próprios erros.
Na parte final do novo ensaio: as sintonias e dissensos entre as teorias de emancipação social e o ambientalismo. Por que as duas correntes podem — e precisam — se reencontrar. A transição necessária para uma lógica pós-capitalista

Bases Teóricas

Ainda que o ecossocialismo seja um fenômeno bastante recente, suas bases teóricas podem ser rastreadas até Marx e Engels. Pois questões ambientais não eram tão salientes no século XIX como na nossa era de catástrofe incipiente ecológica, estas preocupações não exerciam um papel central nos trabalhos de Marx e Engels. Ainda assim, seus escritos usam argumentos e conceitos vitais para a concepção de uma alternativa socialista e ecológica frente ao sistema prevalente.

Algumas passagens em Marx e Engels (e certamente nas correntes dominantes marxistas que se seguiram), de fato adotam uma postura não crítica em relação às forças produtivas criadas pelo capital, tratando o “desenvolvimento das forças produtivas” como o principal fator no progresso humano. Entretanto, Marx era radicalmente oposto ao que nós agora chamamos de “produtivismo” – a lógica capitalista pela qual a acumulação de capital, riqueza e commodities se tornam um fim em si mesmo. A ideia fundamental de uma economia socialista – em contrastes com as caricaturas burocráticas que prevaleceram nos experimentos "socialistas do século XXI" – é produzir valores de uso, bens que são necessários à satisfação das necessidades humanas, bem estar e plenitude. O fenômeno central do progresso técnico, para Marx, não era o crescimento indefinido de produtos (“ter”) mas sim a redução do trabalho social necessário e o concomitante aumento de tempo livre (“ser”). [4] A ênfase de Marx no autodesenvolvimento comunista, no tempo livre para atividades artísticas, eróticas ou intelectuais – em contraste com a obsessão capitalista de consumir cada vez mais e mais bens materiais – implica em uma redução decisiva da pressão no meio ambiente. [5]

Para além dos benefícios presumidos ao meio ambiente, uma contribuição marxista chave para o pensamento socialista e ecológico, é atribuir ao capitalismo uma ruptura metabólica – isto é, uma destruição do intercambio material entre sociedades humanas e o meio ambiente. O problema é discutido, inter alia, em uma famosa passagem de O Capital:

A produção capitalista […] perturba a interação metabólica entre o homem e a terra, isto é, impede o retorno ao solo de seus elementos constituintes consumidos pelo homem na forma de alimento e vestuário; daí impede o funcionamento das condições naturais eternas para a fertilidade duradoura do solo […] Todo progresso na agricultura capitalista é progresso na arte, não apenas de roubar o trabalhador, mas de roubar o solo […] Quanto mais um país […] se desenvolve com base na grande indústria, mais esse processo de destruição ocorre rapidamente. A produção capitalista […] apenas desenvolve […] ao minar simultaneamente as fontes originais de toda riqueza – o solo e o trabalhador”. [6]

Esta importante passagem esclarecer a visão dialética de Marx das contradições do “progresso” e suas consequências destrutivas para a natureza sob condições capitalistas. O exemplo, é claro, é limitado à perda de fertilidade do solo. Mas neste base, Marx desenha um insight mais amplo que a produção capitalista engloba uma tendência de solapar as “condições naturais eternas”. De uma perspectiva semelhante, Marx reitera seu argumento mais familiar que a mesma lógica predatória do capitalismo explora e degrada os trabalhadores.

Enquanto os ecossocialistas mais contemporâneos são inspirados pelos insights de Marx, ecologia se tornou bem mais central para suas análises e ação. Durante os anos 1970 e 1980 na Europa e nos EUA, um socialismo ecológico começou a tomar forma. Manuel Sacristan, um filósofo dissidente comunista espanhol, fundou o jornal ecossocialista e feminista 'Entretanto' em 1979, introduzindo o conceito dialético de “forças produtivas-destrutivas”. Raymond Williams, um socialista britânico e fundador de estudos culturais modernos, se tornou um dos primeiros na Europa à chamar por um “socialismo conscientemente ecológico” e frequentemente creditado à ter criado o próprio termo “ecossocialismo”. André Gorz, um filósofo e jornalista francês, argumentou que a ecologia política deve conter uma crítica do pensamento economista e chamou por uma transformação ecológica e humanista do trabalho. Barry Commoner, um biólogo americano, argumentou que o sistema capitalista e sua la destruição do meio ambiente, o que o levou à conclusão de que “algum tipo de socialismo” era a alternativa realista. [7]

Nos anos 1980, James O’Conner fundou o influente jornal 'Capitalismo, Natureza e Socialismo', que foi inspirado por sua ideia da “segunda contradição do capitalismo”. Nesta formulação, a primeira contradição é a marxista, entre as forças e relações de produção; a segunda contradição repousa entre o modo de produção e as “condições de produção”, especialmente, o estado do meio ambiente.

Uma nova geração de eco-marxistas apareceu nos anos 2000, incluindo John Bellamy Foster e outros ao redor do jornal 'Revisão Mensal', que posteriormente desenvolveu o conceito marxiano de ruptura metabólica entre as sociedades humanas e a natureza. Em 2001, Joel Kovel e o presente autor publicaram “Um Manifesto Ecossocialista”, que foi posteriormente desenvolvimento pelos menos autores, juntos com Ian Angus, no Manifesto Ecossocialista de Belém em 2008, o qual foi assinado por centenas de pessoas de quarenta países e distribuído no Fórum Social Mundial em 2008. Desde então ele se tornou uma importância referência para ecossocialistas ao redor de todo o mundo. [9]

Porque Ambientalistas Devem Ser Socialistas

Como estes e outros autores mostraram, o capitalismo é incompatíveis com um futuro sustentável. O sistema capitalista, uma máquina de crescimento econômico alavancada por combustíveis fósseis desde a Revolução Industrial, é uma das principais culpadas da mudança climática e a crise ecológica mais ampla que ocorre na Terra. Sua lógica irracional de expansão e acumulação intermináveis, desperdício de recursos, ostentação do consumismo, obsolescência programada e busca de lucro a qualquer custo, está levando o planeta a beira do abismo.

O “capitalismo verde” – estratégia de redução do impacto ambiental enquanto se mantém as instituições econômicas dominantes – oferece uma solução? A implausibilidade de tal cenário de Reforma Política tem sido visto mais vividamente no fracasso de um quarto de século de conferências internacionais para efetivamente mirar as mudanças climáticas. As forças políticas comprometidas com a “economia de mercado” capitalista que criou o problema não pode ser a fonte da solução.

Por exemplo, na Conferência Climática de Paris em 2015, muitos países resolveram se esforçar seriamente para manter o aumento médio da temperatura global abaixo de 2º C (idealmente, eles concordaram, abaixo de 1,5º C). De forma correspondente, eles se voluntariam à implementar medidas de redução da emissão de gás carbônico. No entanto, eles não implementam mecanismos de imposição nem quaisquer consequências em caso de descumprimento e, portanto, nenhuma garantia que qualquer país irá cumprir sua promessa. Os EUA, o segundo maior emissor de carbono, é atualmente administrado por um negacionista do aquecimento global, que tirou os EUA do acordo. Mesmo se todos os países de fato cumprirem o que acordaram, a temperatura global subiria cerca de 3º C ou mais, com grande risco de mudanças climáticas terríveis e irreversíveis. [10]

Ao fim das contas, a falha fatal do capitalismo verde está no conflito entre a micro-racionalidade do mercado capitalista com seu cálculo curto-prazista de lucros e perdas, e a macro-realidade da ação coletiva pelo bem comum. A lógica cega do mercado resiste a uma rápida transformação da energia, longe da dependência de combustíveis fósseis, em intrínseca contradição com a racionalidade ecológica. A questão não é acusar os “maus” capitalistas ecocidas, em oposição aos “bons” capitalistas verdes; a culpa repousa em um sistema enraizado em uma impiedosa competição e uma corrida pelo lucro de curto prazo que destrói o equilíbrio da natureza. O desafio ambiental – construir um sistema alternativo que reflita o bem comum em seu DNA institucional – se torna intrinsecamente conectado ao desafio socialista.

O desafio requer a construção do que E.P. Thompson descreveu como “economia moral” fundada em princípios não monetário, extraeconômicos e sociais-ecológicos e governado através de processos de tomada de decisão democráticos. [11] Muito mais do que uma reforma incremental, o que é necessário é a emergência de uma civilização social e ecológica que traga como prioridade uma nova estrutura energética e um conjunto de valores e padrão de vida pós-consumista. Realizar esta visão não será possível sem planejamento público e controle sobre os “meios de produção”, os insumos físicos utilizados para produzir valor econômico, tais como instalações, maquinário e infraestrutura.

Uma política ecológica que trabalha entre o prevalecimento das instituições e as regras da “economia de mercado” estará longe de atender os profundos desafios ambientais ante nós. Ambientalistas que não reconhecem como o “produtivismo” flui a partir da lógica do lucro estão destinados ao fracasso – ou, pior, serem absorvidos pelo sistema. Exemplos não faltam. A falta de uma postura anticapitalista coerente levou a maioria dos Partidos Verdes europeus – notavelmente na França, Alemanha, Itália e Bélgica – a se tornarem meros parceiros “eco-reformistas” na administração social-liberal do capitalismo pelos governos de centro-esquerda.

É claro, a natureza não se deu muito melhor sob o estilo de “socialismo” soviético do que no capitalismo. Na verdade, essa é uma das razões que o ecossocialismo carrega um programa e uma visão muito diferentes do chamado “socialismo realmente existente” do passado. Já que as raízes do problema ecológico são sistêmicas, o ambientalismo deve desafiar o sistema capitalista prevalecente, e isso significa levar a sério a síntese do século XXI de ecologia e socialismo – o ecossocialismo.

Porque Socialistas Devem Ser Ambientalistas

A sobrevivência da sociedade civilizada, e talvez muito da vida no Planeta Terra, está em risco. Uma teoria socialista, ou movimento, que não integre a ecologia como elemento central em seu programa e estratégia é anacrônica e irrelevante.

Mudanças climáticas representam a expressão mais ameaçadora da crise ecológica no planeta, colocando um desafio sem precedente histórico. Se for permitido que a temperatura global exceda níveis pré industriais em cerca de mais de 2º C, cientistas projetam consequências cada vez mais terríveis, tais como o nível dos mares subir tanto que arriscaria submergir boa parte das cidades marítimas, de Dacca em Bangladesh à Amsterdã, Veneza ou Nova York. Desertificações de larga escala, alteração do ciclo hídrico e da produção agrícola, eventos climáticos mais extremos e frequentes e perda de espécies. Nós já estamos em 1º C. Será que vamos chegar a um ponto de inflexão para além do qual o planeta pode suportar a vida civilizada ou mesmo tornar-se inabitável?

Particularmente preocupante é o fato de que os impactos da mudança climática estão se acumulando em um ritmo mais rápido do que o previsto pelos cientistas climáticos – os quais – quase como todos os cientistas – tendem a ser altamente cautelosos. A tinta mal secou no relatório do Painel Intergovernamental de Mudança Climática e os crescentes impactos climáticos o faz parecer por demais otimista. Onde uma vez a ênfase era em o que aconteceria no futuro distante, a atenção se volta cada vez mais para o que nós enfrentamos agora e nos próximos anos.

Alguns socialistas reconhecem a importância de incorporar a ecologia, mas objetam o termo “ecossocialismo” argumento que o socialismo já inclui ecologia, feminismo, antirracismo e outros fronts progressistas. Entretanto, o termo ecossocialismo, ao sugerir uma mudança decisiva nas ideias socialistas, carrega uma importância política significativa. Primeiro, ele reflete um novo entendimento do capitalismo enquanto sistema baseado não só na exploração, mas também na destruição – a massiva destruição das condições de vida no planeta. Segundo, ecossocialismo estende o significado de transformação socialista para além de uma mudança de proprietários para uma transformação civilizacional do aparato produtivo, padrões de consumo e todo um modo de vida. Terceiro, o novo termo ressalta a visão crítica que ele adota das experiências do século XX em nome do socialismo.

O socialismo do século XXI, em suas tendências dominantes (social-democracia de comunismo soviético), foi, na melhor das hipóteses, desatento ao impacto humano no meio ambiente e, na pior, completamente indiferente. Governos adotaram e adaptaram o aparato produtivo do capitalismo ocidental em um esforço precipitado de “se desenvolver”, enquanto permaneceram largamente alheios dos profundos custos negativos na forma de degradação ambiental.

A União Soviética é um exemplo perfeito. Os primeiros cinco anos após a Revolução de Outubro viram uma corrente ecológica se desenvolver e um conjunto de medidas para proteger o meio ambiente foram, de fato, promulgados. Mas aos fins de 1920, com o processo de burocratização stalinista em andamento, um produtivismo negligente com o meio ambiente foi sendo imposto na indústria e agricultura por meio de métodos totalitários, enquanto ecologistas foram marginalizados ou eliminados. O acidente de Chernobyl em 1986 representa um dramático emblema das desastrosas consequências de longo prazo.

Alterar os donos da propriedade sem alterar como esta propriedade é administrada é o fim da linha. O socialismo deve colocar uma administração e reorganização democráticas do sistema produtivo no coração da transformação, junto com um firme compromisso com a administração ecológica. Nem o socialismo ou a ecologia sozinhos, mas ecossocialismo.

Ecossocialismo e a Grande Transição


A luta pelo socialismo verde no longo prazo requer lutar por reformas concretas e urgentes no curto prazo. Sem ilusões acerca das perspectivas para um “capitalismo limpo”, o movimento para a profunda mudança deve tentar reduzir os riscos às pessoas e ao planeta, enquanto consegue tempo para construir o suporte para uma transição mais fundamental. Em particular, a batalha para forçar os poderes que podem reduzir drasticamente emissões do esfeito estufa segue sendo o fronte chave, junto com os esforços locais para a mudança rumo aos métodos agroecológicos, energia solar cooperativa e administração comunitária de recursos.

Tais lutas imediatas, concretas, são importantes em si mesmas porque vitórias parciais são vitais para o combate à deterioração ambiental e desespero em relação ao futuro. No longo prazo, estas campanhas podem ajudar a levantar consciência ecológica e socialista e promover o ativismo desde abaixo. Tanto a consciência bem como a auto-organização são pré condições decisivas e as bases para radicalmente se transformar o sistema mundial. A síntese de milhares de esforços locais e parciais ao formar um arco sob um movimento global sistêmico forja o caminho para uma Grande Transição: uma nova sociedade e modo de vida.

Esta visão infunde na popular ideia de um “movimento de movimentos”, o qual emergiu do movimento global de justiça e Fórum Sociais Mundiais e que por muitos anos abrigou a convergência de movimentos sociais e ambientais em uma luta comum. O ecossocialismo é apenas uma das correntes dentre um fluxo mais ampla, com nenhuma pretensão de que é “mais importante” ou “mais revolucionária” que outras. Tal competitiva alegação de forma contraproducente cria polarização quando o que é necessário é unidade.

Em vez disso, o ecossocialismo mira contribuir para uma série de ethos adotadas pelos variados movimentos para uma Grande Transição. O ecossocialismo vê a si como parte de um movimento internacional: já que crises globais ecológicas, econômicas e sociais, não veem fronteira, a luta contra as forças sistêmicas dirigindo estas crises deve também ser globalizada. Muitas intersecções estão surgindo entre ecossocialismo e outros movimentos, incluindo esforços para relacionar eco feminismo e ecossocialismo como convergentes e complementares. [12] O movimento de justiça climática traz antirracismo e ecossocialismo juntos em uma luta contra a destruição das condições de moradia de comunidades sofrendo discriminação. Em movimentos indígenas, algumas lideranças são ecossocialistas, enquanto, por sua vez, muitos ecossocialistas vem o modelo de vida indígena, assentado em solidariedade comunitária e respeito à Mãe Natureza, como uma inspiração para a perspectiva ecossocialista. Da mesma forma, o ecossocialismo encontra voz dentro dos movimentos camponeses, sindicais, de decrescimento e outros.

O agrupador movimento dos movimentos busca a mudança do sistema, convencido de que outro mundo é possível, para além da mercantilização, destruição ambiental, exploração e opressão. O poder das elites dominantes entrincheiradas é inegável e as forças de oposição radical continuam fracas. Mas elas estão crescendo e se colocam como nossa esperança para parar o catastrófico curso de “crescimento” capitalista. O ecossocialismo contribui com uma importante perspectiva para fomentar a compreensão e a estratégia para este movimento para uma Grande Transição.

Walter Benjamin definiu revolução não como locomotivas da história, como Marx, mas como a humanidade tentando alcançar o freio de emergência antes que o trem caia no abismo. Nós nunca precisamos tanto alcançar em conjunto a alavanca e colocar em um novo trilho para um destino diferente. A ideia e prática do ecossocialismo pode nos ajudar a guiar este projeto histórico-mundial.

NOTAS

[1] Joel Kovel, Enemy of Nature: The End of Capitalism or the End of the World? (New York, Zed Books, 2002), 215.

[2] Via Campesina, uma rede mundial de movimentos de camponeses que há muito argumenta em favor deste tipo de transformação agricultural, ver mais em https://viacampesina.org

[3] Ernest Mandel, Power and Money: A Marxist Theory of Bureaucracy (London, Verso, 1992), 206.

[4]  A oposição entre “ter” e “ser” é frequentemente discutida no Manuscritos de 1844. Em tempo livre como fundação do “Reino da Liberdade” socialista, ver Karl Marx, Das Kapital, Volume III, Marx-Engels-Werke series, vol. 25 (1884; Berlin: Dietz Verlag Berline, 1981), 828.

[5] Paul Burkett, Ecological Economics: Toward a Red and Green Political Economy (Chicago, Haymarket Books, 2009), 329.

[6] Karl Marx, Das Kapital, Volume 1, Marx-Engels-Werke series, vol. 23 (1867; Berlin: Dietz Verlag Berlin, 1981), 528-530.

[7] Ver, por exemplo, Manuel Sacristan, Pacifismo, Ecología y Política Alternativa (Barcelona: Icaria, 1987); Raymond Williams, Socialism and Ecology (London: Socialist Environment and Resources Association, 1982); André Gorz, Ecology as Politics (Boston, South End Press, 1979); Barry Commoner, The Closing Circle: Man, Nature, and Technology (New York: Random House, 1971).

[8] “Um Manifesto Ecossocialista”, 2001, http://environment-ecology.com/political-ecology/436-an-ecosocialist-manifesto.html; “Belem Ecosocialist Declaration,” December 16, 2008

[9] Ver https://www.greattransition.org/explore/scenarios para acessar o cenário de Reforma Política e outros cenários globais

[10] Programa de Meio Ambiente dos EUA, The Emissions Gap Report 2017 (Nairobi: UNEP, 2017). Para acessar o relatório ver em https://news.un.org/en/story/2017/10/569672-un-sees-worrying-gap-between-paris-climate-pledges-and-emissions-cuts-needed.

[11] E. P. Thompson “The Moral Economy of the English Crowd in the Eighteenth Century,” Past & Present, no. 50 (February 1971): 76-136.

[12] See Ariel Salleh’s Ecofeminism as Politics (New York: Zed Books, 1997), or the recent issue of Capitalism, Nature and Socialism (29, no. 1: 2018) on “Ecofeminism against Capitalism,” with essays by Terisa Turner, Ana Isla, and others.

Fonte: Michael Löwy, em Great Transition | Tradução: Marianna Braghini. OutrasVoces.

[*] Michael Löwy, (São Paulo, 6 de maio de 1938) é um pensador marxista brasileiro radicado na França, onde trabalha como diretor de pesquisas do Centre National de la Recherche Scientifique. É um relevante estudioso do marxismo, com pesquisas sobre as obras de Karl Marx, Leon Trótski, Rosa Luxemburgo, Georg Lukács, Lucien Goldmann e Walter Benjamin.
_______

luns, decembro 21, 2020

Decrecemento e desfeita do Capitalismo, ... Por Giuseppe Feola e Olga Koretskaya -



Decrecemento e desfeita do capitalismo
Por Giuseppe Feola, Olga Koretskaya [*]
7 de decembro de 2020


As nosas sociedades enfróntanse a múltiples retos interconectados, que inclúen a emerxencia climática, unha perda sen precedentes de biodiversidade, unha crecente desigualdade e contaminación por plásticos. O que conecta estes desafíos é o modelo económico capitalista subxacente, que prioriza o beneficio sobre o benestar e require un crecemento económico interminábel simplemente para manterse á boia.

O decrecemento  ofrece unha visión alternativa: é un proxecto de transformación urxente e fundamental. O decrecemento require reinventar as nosas sociedades desde a perspectiva de centrarse no beneficio en centrarse no benestar. Este enfoque distingue o decrecemento doutras visións de transformación máis comprometedoras, como o "crecemento verde". Mais, como pode transitar a sociedade cara ao decrecemento?

Unha idea que se fixo importante ao pensar nesa transición é a de "descolonización do imaxinario", un concepto desenvolvido por Serge Latouche. Este concepto sinala a necesidade dunha interrupción das formas de ver o mundo dadas por sentadas e as súas prácticas, regras e normas sociais asociadas. A descolonización das imaxinarias cuestiona crenzas profundamente arraigadas sobre quen somos, como vivimos e sobre o noso lugar neste mundo. Somos só individuos interesados ​​ou tamén somos membros das comunidades orientados ao coidado? En que medida contribúen a tecnoloxía e o consumo ao benestar humano? A nosa economía en constante expansión ameaza ás comunidades humanas e ao mundo natural?

A descolonización do imaxinario foi unha idea inspiradora para académicos e activistas. Non obstante, por si só parece ser insuficiente para levarnos a captar plenamente a profundidade das interrupcións do capitalismo producidas por iniciativas como cidades en transición, granxas de permacultura e cafés de reparación. A descolonización do imaxinario fai fincapé nas dimensións simbólicas do cambio social, pero infravalora as dimensións materiais dese cambio. Tamén se entende normalmente como un punto final e, polo tanto, non nos axuda a recoñecer e aprender sobre o que ocorre no camiño.

Como podemos pensar nos procesos polos que se producen as interrupcións do capitalismo de formas máis amplas, profundas e dinámicas? É posíbel para nós captar mellor o que está a suceder en iniciativas concretas?

Nun artigo recente, Giuseppe Feola propón que pensemos na disrupción do capitalismo en termos de "desfeita". Suxire que non é necesaria unha desintegración do capitalismo, senón que posibelmente estea condicionada a unha transformación da magnitude e natureza requirida polo decrecemento. "Non facer" refírese a accións individuais ou colectivas de desvinculación ou desconstrucións activas de sistemas capitalistas existentes que "fan espazo" para alternativas. Tales accións poderían tomar a forma dunha decisión persoal de limitar o consumo ou de deixar un traballo moi remunerado nunha corporación petroleira. A desfeita tamén se pode recoñecer nunha granxa comunitaria que rexeita someterse á presión do mercado para expandir a produción e, no seu lugar, recorre a un modelo apoiado pola comunidade para sosterse.

Os procesos de desfeita dependen do contexto histórico particular.  Significa que non hai un xeito único de desfacer prácticas, regras ou normas sociais capitalistas. O que pode causar unha ruptura nun lugar do sistema pode non ser o que causa unha rotura noutra parte. Polo tanto, varias iniciativas de base teñen un enfoque diferente, eloxiándose mutuamente. Esta dependencia do contexto tamén significa que as leccións aprendidas dunha experiencia de desfeita deben aplicarse e transferirse coidadosamente entre iniciativas concretas.

Os procesos de desfeita implican interrupcións tanto simbólicas como materiais.  En moitas iniciativas de base e accións individuais concretas, as críticas á cultura capitalista adoitan ir acompañadas de deconstrucións materiais e prácticas do statu quo. Se volvemos ao exemplo da autolimitación do consumo a nivel individual, vemos que a través das súas accións os individuos están rompendo a obriga social (simbólica) dun consumo cada vez maior mentres cambian simultaneamente as rutinas concretas (materiais).

Desfacer é unha experiencia persoal contraditoria. Liberarse das prácticas e da lóxica capitalistas implica un rexeitamento deliberado das narrativas dominantes, como as que se refiren a seres humanos interesados. Este rexeitamento deixa espazo a outras lóxicas de acción, incluídas as de cooperación, recoñecemento e dignidade. Estas lóxicas alternativas non nos son alleas: os sacrificios por bens superiores e actos derivados da ética do coidado ocorren en moitas esferas da vida cotiá, como na vida dos pais. Non obstante, as alternativas á lóxica e ás prácticas capitalistas adoitan ser descoidadas e socialmente non premiadas, e ás veces poden incluso ser sancionadas polas regras económicas dominantes. Isto significa que a desfeita persoal pode ser "desordenada" e pode implicar compromisos, negociacións, contratempos e dilemas.

A desfeita adoita estar oculta, pero pódese usar de xeito estratéxico. Os actos de desfeita socavan a orde establecida, incluíndo: normas culturais (por exemplo, consumismo), infraestrutura material (por exemplo, coches diésel, plantas de fabricación masiva), normas e regulamentos (por exemplo, as 40 horas semanais de traballo) e expectativas aceptadas socialmente (por exemplo, , obxectivos de crecemento económico, a maximización do beneficio dos accionistas). Non obstante, para evitar a confrontación directa con actores poderosos, as iniciativas de base adoitan manter estas interrupcións privadas ou ocultas. Ademais, o carácter persoal a pequena escala de moitas formas de desfeita afasta as interrupcións dos focos, moitas veces non son titulares de xornais. Nalgúns outros casos, pola contra, a desfeita pode ocorrer a través de accións públicas como a desobediencia civil e as protestas, así como a través da aparición dun discurso público disruptivo; o movemento social "Rebelión da extinción" é un destes exemplos.

Desfacer é xenerativo. Os procesos de desfeita teñen como obxectivo interromper a reprodución de lóxicas e prácticas capitalistas. Ao mesmo tempo, a desfeita ten e implica inherentemente un poder creativo: permite a imaxinación e a prefiguración de diferentes futuros. Ao crear baleiros simbólicos, materiais, espaciais e temporais que se poden cubrir doutros xeitos, a desintegración permite establecer novas prioridades éticas e prácticas. Ábrese e cultiva posibilidades doutro xeito impensábeis ou pensadas como fóra do alcance.

[*] Giuseppe Feola, Olga Koretskaya.
Publicado orixinalmente en Degrowth.de

O artigo completo "Decrecemento e desfeita do capitalismo máis alá da descolonización do imaxinario" publicouse en ACME: An International Journal for Critical Geographies e está dispoñíbel en acceso aberto aquí. Esta investigación forma parte do programa de investigación UNMAKING .

Esta peza apareceu orixinalmente en ontgroei, a plataforma holandesa de decrecemento. Podes atopar o texto orixinal aquí .

Fonte: https://www.resilience.org/stories/2020-12-07/degrowth-and-the-unmaking-of-capitalism/
______

domingo, decembro 13, 2020

Reseteo neoliberal ou Decrecemento, ... Por Miguel Anxo Abraira Sobrado


Por Miguel Anxo Abraira Sobrado [*]
13.12.2020


Reseteo neoliberal ou Decrecemento.

Estamos vivindo un tempo onde a visión colectiva dos aconteceres cambia en semanas, cando non en días e vivimos un momento político onde a esquerda institucional se atopa perdida e, o que é peor, con actitudes profundamente colaboracionista co que é, ao meu entender, o gran reseteo neoliberal ao que se está sometendo a sociedade.

Dicirse de esquerda sempre viu acompañado da defensa dos dereitos civís, mais estamos vivindo tempos onde os dereitos civís non só non tidos en conta. Defender os mesmos é motivo de satanización política. Ser crítico coas medidas do goberno central que é no que se debería centrar o debate (se non existe para situación como actual, para que está?) trae aparellado a acusación de ser defensor de posturas da extrema dereita. Ten está actitude dúas intencións a primeira sinalar a disidencia como tración; sen sequera abrir o debate e, a segunda, negar e ocultar unha visión crítica coas decisións político-sanitarias apoiadas por toda a esquerda institucional. A ocultación ten a intencionalidade de impedir que o descontento poida dar lugar a algunha posibilidade de articular opcións de esquerda-alternativa que poidan competir no político-electoral cos partidos da esquerda institucional. Única preocupación da esquerda sistémica. Nesta xogada de afogar e negar a existencia de visións alternativas nacidas desde a base social de esquerda coinciden case toda a representación institucional do estado. Prefiren os partidos e medios de comunicación sistémicos o medre e a capitalización do descontento por parte de VOX que dar cabida ao discurso do Decrecemento e do anarquismo. Por poñer dous exemplos.

Vivimos tempos de grandes mentiras, de infantilización da sociedade e de reforzamento da “relixión global”. Mentiras e ocultacións que tenden a tratar está pandemia como un mal aparecido nas nosas vidas de xeito fortuíto (noutros tempos sería considerado un castigo divino) e non como unha consecuencia do modelo económico e de depredación da natureza imperante a nivel mundial. Mentiras que buscan negar as advertencias de que algo igual ou peor podía pasar. Ocultacións como que recentemente apareceu unha mutación do SAR-COV2 en granxas intensivas (unha vez máis) de visóns que xa saltou e se propaga entre as persoas e que pode dar ao traste con todo o traballo mundial por conseguir unha vacina. Infantilización da sociedade que busca o seu control interesado para impoñer medidas de recorte, suspensión e eliminación de dereitos civís e, como non, de medidas políticas e económicas para favorecer a acumulación de riqueza. Que en plena auxe da pandemia e das restricións sociais e co silencio xeneralizado de todo o arco parlamentario do estado se estean aprobando plans de reactivación da economía, non buscando outra cousa que favorecer grandes empresas que terán segundo os gobernantes a “finalidade de funcionar como tractoras da reactivación económica” –práctica interesada para favorecer a acumulación de riqueza-. Mentras aproban unha nova axuda e financiación dos grandes, os pequenos e os cidadáns estamos intentando salvar as nosas vidas, os nosos empregos, superar o medo e sobre-levar o recorte dos dereitos civís. Sen dúbida os planos de reactivación da economía que queren aplicar son un claro exemplo das medidas ecofascistas que nos están impoñendo desde estado neoliberal gobernado pola esquerda sistémica. Endebedar o estado para engordar as grandes empresas sendo as persoas as que sofren e a vez as que van ter que devolver o endebedamento é sen dubida unha medida de corte fascista.

Que nos tiveran vendido a mentira que está pandemia se ía superar con 15-30 días de confinamento domiciliario e non que viña para estar con nós moito tempo ou para ficar para sempre fixo que a sociedade aceitase a premisa de que as restricións canto mais duras mellor. Despois de todo 15-30 días sen saír da case -co exercito metralleta en man tomando as rúas- é para a inmensa maioría das persoas mellor que a morte e incluso mellor que esta situación de renuncia a humanidade a que nos vemos sometidas. E digo renuncia a humanidade por que as persoas somos persoas por obra e grazas da socialización. É tan forte a dependencia que como especie temos da necesidade de socializar que sen a colectividade non teriamos chegado ao que somos. É desta aceptación da nosa realidade de especie dependente das relacións no social, da defensa dos dereitos civís unido a necesidade de realización de actividades económicas -definidas como traballo- para poder comer (nada que ver co discurso na defensa da macroeconomía) de onde nace a visión crítica que moitos e moitas temos das medidas que o estado neoliberal esta tomando na contra das nosas vidas.

Mais o neoliberalismo, di que todo se vai solucionar coa súa relixión de modernidade e progreso e que imos ter unha vacina que nos vai liberar da peste. Esquecen os defensores da nova relixión asumir a culpa, se non do nacemento do SAR COV2, cando menos do seu espallamento por todo o planeta. Somos case 8.000 millóns de persoas. Nunca tantos humanos xuntos habitaron a terra e estamos a pasar por un dos momentos mais vulnerables que vivimos, como especie, na nosa historia. O que sucede nunha pequena comunidade estendese a toda a especie do planeta da man dun dos elementos vertebradores da “relixión do progreso e da modernidade”. A globalización da economía. A globalización pon en perigo a toda a especie convertendo o que debería ser unha epidemia (rexional) nunha pandemia global.

O progreso tamén mudou a nosa visión de vulnerabilidade individual e a nosa capacidade para aceitar a nosa interdependencia (necesidade do social) e a nosa dependencia do medio natural. A mentalidade nacida ao abeiro da relixión do progreso e da modernidade pasa por non aceitar a morte, por non asumir a nosa insignificancia en termos globais. As nosas caídas e tropezos, segundo a relixión global, son cousa de que aínda non progresamos o suficiente para sermos capaces de vencer as leis físicas e naturais. Cando o progreso e a modernidade sexan o suficientemente elevadas imos colonizar afastados planetas e vencer a morte. Mais a realidade é que está mentalidade baseada en non aceitar os límites físicos do planeta ao único que nos leva é a permitir as prácticas que asasinan o noso planeta coa destrución dos territorios e o sometemento e manipulación das plantas, animais, persoas, .... A relixión global non busca levarnos ao paraíso senón que busca permitir a acumulación de riqueza a gran escala (dígase capitalismo neoliberal). A negación da nosa fraxilidade como individuos e especie lévanos a negar a morte, e negar a morte lévanos a entender a vida simplemente como vida biolóxica e non como a vida social da que tanto precisamos para seguir sendo humanos. Negar a morte, non aceitar a mesma produce sufrimento individual e colectivo, non nos libra da mesma e pode levarnos -estanos levando- aceitar medidas que atentan contra os nosos dereitos fundamentais sen reflexionar, sen debater, se poñer límites.

En termos económicos hai tempo que estamos instalados no modelo: ou medrar ou morrer. Tamén é sabido que as crises son aproveitadas polo capital para aplicar medidas económicas e políticas que favorezan a acumulación de riqueza. As medidas dos gobernos neoliberais diante da COVID19 xiran, no económico, ao redor da práctica antes citada. A reconversión encuberta do sector hostaleiro (demandada por certo en múltiples ocasións polos homes de negro da UE e do FMI) vai producir non só perda de milleiros de postos de traballo, senón que vai supor, tamén, unha reorientación do consumo cara as grandes distribuidoras de alimentos como Mercadona, Carrefour, Gadisa, ... -as grandes beneficiadas da maioría das medidas do goberno- que ollan como o consumo na hostalaría pasa a ser consumo nos fogares. A vez que se está reorientando o consumo tamén se esta reconstruíndo a sociedade para que a clase traballadora precise de menos salario e menos tempo libre (xornadas máis longas) para levar un modo de vida de tipo normal. O modo de vida que nos dará dereitos de escravos: da casa ao traballo, do traballo ao súper (por comida lixo) e do súper a casa. E se enfermas chamada de teléfono para conseguir saber o produto da multinacional farmacéutica que terás que comprar, se o teu salario cada vez mais baixo o permite. Todo ilo sen dereito a unha xubilación digna.

Produce inquedanza e gran desasosego a censura actual que estamos vivindo. Esta é difícil de combater e mesmo de visualizar ao non estar baseada en prohibir, senón en negar a existencia. Unha páxina web, unha revista, un xornal semanal das voces alternativas teñen menos importancia que un comentario de bar da década dos 70-80. E tanto o ruído que non se pode oír nada. Estamos vivindo tempos de profundos cambios, convulsos e confusos e en situacións así impedir os debates, negar as alternativas, buscar a confusión, funcionan como medidas censoras. Son sen dúbida estás prácticas e comportamentos censores inadmisibles e son, sobre todo, colaboracionistas co medre do fascismo, por moi de esquerda e moi comunista que un diga ser. A sociedade galega e a sociedade de todo o Estado está inmersa na perda dos referentes nos que se sustentas as sociedades industriais. Á crise do 2008, séguelle a crise da COVID19 e a da COVID19 seguiralle outra. O momento histórico e de crises de crises, de cambio de paradigma cando non de colapso. Un colapso social e económico que no Estado Español ven acompañado polo colapso do estado por problemas territoriais e históricos. O colapso actual ven marcado pola falta de referentes alternativos porque de existir unha alternativa maioritaria poderiamos falar de revolución.

Nesta situación de censura, de falta de búsula político-social poucas análises e alternativas poden seguir tendo actualidade despois da crise do 2008 e da actual pandemia. As análises e propostas nacidas desde o Decrecemento, son a excepción. Son a día de hoxe a única regaña do sistema pola que entra algo de luz o demais e colaboracionismo coa aplicación de políticas neoliberais cando non co medre do fascismo. Compre seguir traballando e non desfalecer porque nos xogamos a liberdade e a vida.

Miguel Anxo Abraira Sobrado
Presidente da asociación Rede para o Decrecemento Eo-Navia Galiza O Bierzo. |
Portavoz nacional de LiGanDo.

Enviado por:
miguel anxo abraira
-miguelanxo36@gmail.com-
18 de novembro de 2020 09:41

_______