Velaí a vencedora do 20-N, ... Por Fran P.Lorenzo

Por Fran P. Lorenzo

01.08.2011

O 20-N xa deixa ver a súa crista griseira, coma lombo de rata, polos confíns do calendario. E sobre esa chepa electoral debúxase a faciana cinsenta e mortuoria da que é, para min, a gran triunfadora destas dúas lexislaturas: a Igrexa Católica. Nin os avances da sociedade nin da lexislación do Estado español nos últimos oito anos minguaron unha miga o seu imperio nin os seus privilexios. A súa voz -a da Confererencia Episcopal, do Opus Dei, do Foro da Familia e outros lobbys relixiosos ultracatólicos- chega hoxe a todas partes, con forza renovada, acrescida polos altoparlantes que lle procuran os medios de comunicación da extrema dereita españolista e outras plataformas virtuais que, baixo o disfrace de iniciativas populares, combaten calquera saudábel expresión de laicidade. Ninguén se atreve, polo visto, a coutar a súa tétrica mensaxe de intolerancia. Ninguén o fará, pase o que pase o 20 de novembro.

Con desgusto saio estes días ás rúas de agosto, un fervedoiro de monxas en hábito azul eléctrico, novicias lívidas e abrigadas, saias de felpa, cruces de madeira, sotanas, boys-scouts a entonaren himnos relixiosos, peregrinos alucinados e pregoeiros da fe. Parece que o Papa non marchou ou que o seu rastro fica, adherido, ás paredes desta tumba en 3D que é Santiago.

Nesta cidade-lousa na que os curas aplican unha omertà chamada “segredo de confesión”, onde os coengos da Catedral, o arcebispo e o deán viven extramuros da lei e das obrigas mundanas para co Código Penal, observei este día como a presidenta dun Parlamento, Pilar Rojo, bicaba o anel de Monse(ñor) e pedía a intercesión do Apóstolo para amañar problemas de índole tan humana, e de tan pouca competencia celestial, como a violencia machista e a crise económica. Aquilo da separación Igrexa-Estado quedou lá, na Revolución francesa.

Coa salvífica distancia que dan centos de quilómetros da Vía da Prata, vin tamén como en Mérida, nun festival de teatro, as presións dun grupo radical ultracatólico -impulsadas pola nova Junta de Extremadura, en mans xa do Partido Popular- lograban vetar unha fotografia da exposición Camerinos de Sergio Parra. A liberdade de expresión vulnerada unha vez máis en aras dunha indignación que, ao parecer, pesa máis que calquera 15-M na vontade dos nosos políticos.

Agora volve o Bieito XVI a Madrid, a unha concentración de cachorros da fe católica. O mesmo discurso obsceno do gasto cero, idéntico derroche suntuoso a costa dos contribuentes e a previsíbel suspensión da cidadanía. O cardenal arcebispo de Madrid, monseñor Rouco Varela, xa dixo que esa mocidade á que Ratzinger quere se dirixir ten unha “experiencia moral, relixiosa e ética baixo mínimos”. Tanto ten. Non cesan de insultar, de discriminar, de arrogarse a capacidade de sinalar o que está ben e o que está mal. Zapatero non puido con eles, aínda que socavara os alicerces do seu poder. Ninguén, quen veña, irá máis alá. Loitar como loitamos para que a relixión católica non invada a leira do público é o síntoma máis claro do noso atraso como Estado pero tamén un estímulo necesario na defensa dunhas liberdades -o ensino laico, a liberdade sexual, a liberdade de expresión, a liberdade de conciencia, o dereito a unha morte digna, o dereito ao aborto, o matrimonio gay, etc…- que á volta do 20-N, moi probabelmente, teremos que re-conquistar contra a suprema e tiránica vontade da Igrexa Católica.

Fonte: http://unpaisenlata.wordpress.com/
_________________________

"Coma nenos píos con disfrace de mártir", artigo censurado en Galicia-Hoxe por presións do Arzobispo de Santiago

Artigo censurado en Galicia-Hoxe

Xunto artigo publicado (coa foto que ilustraba o mesmo) no Galicia Hoxe (El Correo Gallego) que por presións do Arzobispo de Santiago foi retirado da páxina web deste xornal, xa que nom se enteraron a tempo da publicación en papel e nom poideron parar a edición, si que conqueriron censurar o arquivo de internet dos artigos, do que desapareceu este. Para a Editorial do xornal (xa sabemos o que é e a quen defende El Correo Gallego) o artigo xamais existiu. Constame que ao xornalista (magnifico articulista e con boisimos artigos que a pesar de estar feitos dende unha posición de esquerdas e nacionalista nunca antes fora censurado) estanlle mandando correos insultantes e de amenazas persoais. A igrexa catolica non permite lle toquen un pelo a "súa santidade" e os tempos da Inquisición seguen moi vivos para alguns. Si podes lee o artigo censurado e podes mandarlle un correo de animo e apoio a Fran.

franpl@galicia-hoxe.com

Si queres leer máis artigos de Fran P. Lorenzo podes facelo entrando na páxina de Galicia-Hoxe.com e indo ao seu blog "Vai de Blog ".

Contra a censura e a manipulación informativa.
Xoan Carlos Ansia
19 de Outubro de 2010


Coma nenos píos con disfrace de mártir

Por Fran P. Lorenzo

As minorías, sempre despreciadas por Feijóo, van sufragar cos seus cartos a diatriba papal

Despois de séculos de dominación, a Igrexa Católica aínda non se decatou de que o sincretismo relixioso que practica a galega xente non é un estrago calculado da súa doutrina apostólica e romana senón unha creación propia e singular deste pobo, unha máis. Santiago de Compostela é, nese sentido, un fecundo resultado da batalla histórica entre a ortodoxia vaticana e o paganismo local. Tamén o Camiño. Por iso todas as tentativas de reducir a espiritualidade dese roteiro á expresión unívoca dunha suprema fe en Deus son unha manobra avesa, calculada, para capitalizar un símbolo cultural e humano de Europa, patrimonio de todos así recoñecido. Neste sentido a visita do papa Bieito XVI a Compostela deixa fóra desta celebración aos milleiros de cidadáns que non profesan a relixión católica nin lle teñen lei a un dos patriarcas eclesiásticos que máis ten feito por estigmatizar e arredar do seo da Igrexa aos que non asumen a súa fundamentalista visión da fe e as súas teses retrógradas e lesivas, alérxicas ao tempo no que vivimos.

O desembarco papal non iría máis alá da descortesía política coas minorías que non o aturan a súa presenza se non fora porque esas minorías –máis ou menos masivas, pero sempre despreciadas por Núñez Feijóo– contribúen cos seus cartiños a sufragaren a inminente diatriba papal, disfrazada de mensaxe de amor.

O pasado domingo, nos diferentes oficios celebrados nas parroquias galegas, os cregos xa lle esixiron á freguesía o correspondente imposto revolucionario. A golpe de cepillo, como adoitan facer. Poida que a vontade das ovellas fora substraída polos seus pastores pero ese, sinceramente, non é problema dos que non pertencemos á secta; menos aínda daqueles que nin sequera aspiramos a mudar o eivado rumbo moral da institución. Se os practicantes queren poñer dez euros ou vinte do seu peto para avalaren a operación de márqueting da Xunta de Galicia e coroar un Xacobeo só grande en cifra de turistas, pois adiante. Pero non é admisíbel que ese saqueo millonario das arcas públicas se produza sin consulta previa, amparándose no suposto beneficio que lle reportará á cidade de Santiago a invasión das hordas católicas .

Haberá máis efectos colaterais no decorrer desta visita fetichista e pirotécnica do Papa. A suspensión do espazo civil, a clausura da libre circulación e o desenvolvemento dun estado de sitio efectivo, entre eles. Controis policiais, restrición do tráfico e rexistros domiciliares, incluídos, que afectarán singularmente a todas e todos aqueles cuxa vontade e albedrío van ser vulnerados en aras dun rédito político que, con iso contan os organizadores do sarao, beneficiará a todos os persoeiros que teñan acceso á fotografía oficial.

O alleamento da Igrexa Católica é un feito e velaquí temos un Goberno que subvenciona as proclamas delirantes e as bombas de racimo dialécticas da Conferencia Episcopal Española. Os bispos, os que concelebrarán a eucaristía express do Obradoiro, pedíanlle onte os cativos que na noite de Halloween –o Samaín céltico, a véspera de Todos os Santos– vistan precisamente de idem, de santos, e non de meigas, nin de zombies, nin de caveiras, para "estimular" a vida cristiá e loitar contra o profano desta celebración tan pouco pedagóxica. Propoño outros estilismos ben máis edificantes e píos: unha Santa Águeda cos peitos cortados encima dunha bandexa, unha virxe romana violada, un San Lourenzo con queimaduras de terceiro grao, ou un San Sebastián, cuberto de plasma e de saetas. Se é certo que o sangue dos mártires é semente da vida cristiá, non sei a que agardan eses pequenos para se sumaren á festa.

franpl@galicia-hoxe.com

Fonte: Vai de Blog

Enviado por:
xoan carlos ansia
-xancarlosansia@gmail.com-
19 de outubro de 2010 18:08
_____________________

Fantasía española nun "couso" galego

Por Fran P. Lorenzo
06.08.2009

Hai quen leva moi mal esa integración disfuncional da vella Gallaecia no esceario panhispánico

O verán é, sen dubidalo, a leira máis produtiva de tópicos informativos. Con iso hai que vivir. Coas regatas, co desembarco en Palma da Casa Real, cos estilismos náuticos dun presidente da Deputación, coas soirées brancas de Eivisa, cos partes meteorolóxicos, cos festexos vilegos, cos eventos gastronómicos de a fartar e con ese horror anual das confrarías e ordes de capa e espada: un cutre resaibo decimonónico que converte os togados en émulos do ku kux klan ou dalgunha facción secreta, como a dos cabaleiros da Rosacruz; unha tediosa cerimonia do mal gusto que, misteriosamente, se vén dotando dunha aureola histórica e iniciática que aínda hoxe, despois de tantos anos como observador neutral, me resulta inexplicábel.

Pero falaba do ferragosto e dos seus lugares comúns. Advirto, e ao mellor ocórreme só a min, que a realidade deglutida e envasada que estes días presentan os telexornais bota fóra do seu simplista cálculo ao noso maltreito país, aka. (also known as) Galiza.

A ausencia de calor no aquén Miño, a inexistencia de chiringuitos ateigados, a constante ameaza da chuvia e a escaseza de fogos forestais de consideración dificilmente logran que nos vexamos reflectidos en titulares ou avances informativos do tipo "España se asa de calor", "España se quema", "Alerta por las altas temperaturas en media España"... Xa nunca é sinxelo recoñecerse na foto fixa que da Pel de Touro, nunca de vaca, publican decote as cadeas e os rotativos madrileños. Pero ese gap –ese escalonet que diría o agora xa moi honorábel Francisco Camps– vólvese un abismo de profundidade parella á da Foxa Atlántica neste tempo no que a realidade fica espida, sen máis adubíos nin teas, exposta na súa precariedade, en pelota picada.

Hai quen leva moi mal esa integración disfuncional da vella Gallaecia no escenario panhispánico (de dúbidas). O Partido Popular, por exemplo. Advírtoo con claridade nesa imaxe que, polas boas ou polas malas, é xa un clásico do estío galaico. A cúpula conservadora toma a Praza de Touros de Pontevedra, o couso galego por excelencia. Nese couso, –dobremente couso polo estraña que resulta a súa presenza no medio dunha trama urbana de noso– o foco está algo máis no tendido e algo menos na area. De feito, á tourada tamén asiste o ministro Pepe Blanco, amparado pola súa cuadrilla, que, de pé nas bancadas, sauda ao respectábel como se fora un matador: El Niño de Palas, o Blanquito de la Cruz, poño por caso.

Na bancada popular Rajoy, Alberto Núñez Feijóo (aka. Derrogator), Louzán, Figueroa, Ana Pastor, Alfonso Rueda ... Parece unha reunión da Executiva do PPdeG pero os seus rostros exhiben unha serenidade imprecisa, que nada ten que ver co desempeño das súas obrigas: anular concursos eólicos, tumbar a normalización da lingua galega ou defenestrar as Normas do Hábitat. Cando fan cousas desa caste o seu rostro é máis grave, máis técnico, cun aquel de responsábel autoridade.

Quen os mira neste couso do Lérez, no entanto, decátase axiña de que asisten a un ensoñamento. Moi probabelmente os seus ollos non reparan na faena de Castella ou de José Tomás. Falan entre eles, fuman puros, acomodan a súa blazer azul mentres respiran o aire cálido da tarde pontevedresa, transida polos clamores dun pasodobre e o berro agudo do toque de corneta. Galiza é inoportuna e arrecende máis á maré baixa que á flor da laranxeira, pero tanto ten. Aínda non sentiron unha palabra de galego en todo o día e os pendóns rojigualda acaban por confirmar a súa fantasía: "Chicos, chicas, ¿lo sentís como yo..? Estamos en España..!"

franpl@galicia-hoxe.com

Publicado en Galicia Hoxe
__________________

Núñez Feijóo e os catrocentos golpes

¿Que fai Feijoó, ademáis de lle levar flores de defunto a Alfonso Daniel e encriptar o xesto diante do seu panteón?

Por Fran P. Lorenzo
30.07.2009

Cando sinto falar a Feijóo das "catrocentas medidas" (ulas?) dos seus cen primeiros días de goberno non podo evitar unha asociación instantánea con esa película de Truffaut, Os catrocentos golpes, que no seu título orixinal, Le Quatre Cents Coups, alude á expresión francesa homónima –algo así como facer as de Dios– pero tamén á cantidade de sopapos que, ao longo da película, leva o seu protagonista Antoine Doinel no transcurso dunha infancia nin tenra nin doce. Catrocentos golpes, pois, catrocentas medidas... Uns máis fortes ca outros. Lapotes cosméticos, que magoan o xusto e deixan unha pouca sombra na zona agredida; e lapotes siderais, bombásticos, con toda a man aberta, como os que arrebolan o presidente e os seus ghostwriters en calquera evento solemne no que a súa vacua perversidade desideoloxizante –ou estremadamente ideoloxizada, tanto ten– é requirida. Como ocorreu dediante do cadaleito de Castelao.

Nada máis fóra da miña intención que santificar a figura do rianxeiro. Por moitas razóns. Só que ese apropiamento –que non é novo no seo do PP, pero si máis aveso, máis cabroncete– é mesmo doloroso. Porque cando o PP transmuta as palabras de Castelao noutra cousa calquera –cando revira o recto sentido dun discurso de Castelao no exilio, a Alba de Groria–, está mandándolle outro golpe-medida-sopapo non só ao amplo sector da maltreita masa social que tivo a ousadía de non votalo a el, a Feijóo, senón que, de paso, tamén lle manda un violento recado á Hestoria deste país.

¿Que fai Núñez Feijóo, ademais de levarlle flores de defunto a Alfonso Daniel e encriptar o xesto diante do seu Panteón? Pois nin máis nin menos que desmontar, con teimosa mala baba, a encarnación, case relixiosa, do pensamento nacionalista; desactivar o mito; tirarlle as saias ao Santo, nunha palabra, e ridiculizar as súas partes á vista dos que pasan. Roerlle nas verbas a Castelao –pringalo no medio do discurso conservador rexionalista da filial galaica de Gürtel & Cia.–, indigna a esa colectividade de resistentes que non arela, para o futuro deste país, a condición de sucursal madrileña no recanto noroeste: sen lingua nin cultura, sen nación, sen pasado e sen futuro.

Acabo de escribir resistentes e reparo no pouco que lle aquela a Feijóo ese termo. Xa o dixo o presidente na clausura dos actos conmemorativos do 25 aniversario do Consello da Cultura Galega: non é momento para a "resistencia cívica". Tal declaración, chantada no seo dun parlamento memorábel, emulou a sonora excrecencia que interrompe unha soirée de damas cardadas e perfumadas. Obviamente todas as señoras sentiron o cheiro pero, educación obriga, non ergueron a voz para sinalar o culpábel. E mesmo aplaudiron a grosería.

Por manter algo desa hipócrita e democrática contención do CCG, evitarei falar de resistencia. Falarei mellor de resiliencia. A resiliencia é un termo da psicoloxía clínica referido á capacidade dunha persoa ou dun grupo para seguir proxectándose no futuro a pesar de acontecementos desestabilizadores, de condicións de vida difíciles e de traumas por veces graves. Nos resilientes, o trauma, o shock, a desgraza, esperta recursos de resposta latentes ou insospeitados. Non sei se é correcto falar de ascese, pero, en calquera caso, a resiliencia implica a superación de probas para volver outro do abismo, máis forte, máis grande, mellor... A Cincenta do conto, Oliver Twist, a Cosette d’Os Miserábeis, Scarlett –M. coñécea ben– e o Antoine Doinel d’Os Catrocentos Golpes. Esa é a estirpe dos resilientes e dáme que, en diante, con Feijóo á cabeza, tamén será a nosa estirpe, a dos resilientes galegos..

franpl@galicia-hoxe.com

Publicado en Galicia Hoxe
_____________