Énchesenos a boca falando de Concepción Arenal, ... Por Xaquín Campo Freire - Unha protesta, unha denuncia, unha chamada á reflexión sobre a inxusticia e o que pasa intramuros - Cuarta entrega

Está é a cuarta entrega de Xaquín Campo, unha opinión sobre o cárcere, o modelo penitenciario e o inxusto sistema no que vivimos. Unha denuncia, unha protesta, unha chamada á conciencia colectiva, para a reflexión do que pasa intramuros e os obxectivos teóricos de reinserción, rehabilitación e resociabilización.

FALEMOS DA VIDA NO CÁRCERE. APETÉCECHE?

ÉNCHESENOS A BOCA FALANDO DE CONCEPCIÓN ARENAL

Por Xaquín Campo Freire [*]
28.07.2013

Se o sistema está podre, e non se cambia a auga dese acuario, desa poza emporcallada, non habería que pensar que os do cárcere, a maioría deles, non son senón vítimas destes outros sen lei, sen moral, sen xustiza? A quen nos atreveremos a pór de modelo para esa rehabilitación e resociabilización que tanto pretendemos? Por exemplo: Foi o señor Bush modelo de algo?

Vivimos nunha sociedade onde as grandes institucións banca, partidos, igrexas, Vaticano, IOR, xustiza, exércitos, políticos, policías, etc., aparecen moi corrompidas. Se temos nelas e nos individuos un grao tan grande de perversión e podremia, roubo e abuso, capaces de crear unha crise tan xeneralizada e universal como é a actual, a onde poderemos querer levar a alguén para reinserilo, resociabilizalo, rehabilitalo?

Concepción Arenal no 1893 en “La cuestión penitenciaria” xa dicía: “... cuando todos los días vuelven a la sociedad esos hijos que han aprendido en la prisión el mejor modo de herir a su madre, no se comprende que, ni siquiera por egoísmo, esa sociedad no se ocupe un poco más de lo que le interesa tanto”. “Dado el estado de una prisión puede calcularse el del pueblo cuyos criminales encierra”. “Error en las ideas, injusticia en las leyes, corrupción en las costumbres, dureza en el carácter, atraso en la instrucción; todo tiene allí sus terribles comprobantes, todo ha encarnado en seres que han hecho mal y sufren”.

Énchesenos a boca a todos falando agora de Concepción Arenal. Pero quen está disposto a axudar a un preso para recomezar un camiño, sabendo que vai ter os seus altos e baixos? Moitas veces vaise desanimar e volverá a caer. Se non ten quen o reciba, nin ten a onde ir, nin quen lle ofreza onde gañar a vida honradamente, que pode facer?

Estamos dispostos nestas nosas sociedades da exclusión a recibir a alguén que se queira rehabilitar? Dicía ela: “La reincidencia es unas veces efecto de la maldad, otras de la situación en que se halla el licenciado de presidio, con tan pocos medios de ganar su subsistencia honradamente, en una sociedad que no cree en su honradez”.

Sexamos positivos. Na sociedade temos de ir creando unha conciencia social de cambio na mentalidade común, entre todos, que se estenda e se vaia concretando por grupos en iniciativas diversas diante das necesidades. É moito o que xa se fixo nisto. Proba: Hai poucos días celebrouse en Ferrol o Curso “Gurméndez”: Tantos pensadores e divulgadores con iniciativas que se van abrindo camiño. Xustiza restaurativa. Penas alternativas. Traballos a beneficio da comunidade, etc. Casas de acollida. Permisos. Ofrecen novidade as sentencias para menores do xuíz Emilio Calatayud.

Pensemos sobre todo neses rapaces novos, que nin empezaron a vivir, e foron atrapados desde moi mociños nos ámbitos da transgresión. Con eles a corrección non é inmediata, vaise adiando. Cando anos máis tarde chega o xuízo xa nin lembran os delitos ou teñen un historial ben repleto de delincuencia porque pensaron que todo era impune. Outros, tal vez, xa teñan reorientada a vida. Unha xustiza lenta é inxusta, non é sanante, non é sanadora. Os delincuentes, a delincuencia, como tal, no cárcere é unha minoría ben pequena. A maioría son desequilibrados, drogadictos, enfermos psíquicos, sociais e mesmo corporais.

Para que queremos anciáns e vellos no cárcere aos que a saúde xa nin lles asiste ou pais e nais de familias en desamparo. Non haberá outras medidas máis rexenerativas? Para que os queremos por longos anos no cárcere? Isto non funciona. Castiga. Vinga. Desestrutura. Non rehabilita. E ademais é moi cara economicamente. Pena perpetua, revisábel, para peor, proclama Gallardón. E nós, insensatos: Así debe ser!

Cómpren novas maneiras de pensar e de actuar. Non son inxenuo. Sei das dificultades. Pero tamén sei que ao mundo cambiámolo as persoas. Podemos seguir maldicindo das tebras. Porén xa sería mellor ir acendendo luces por pequechiñas que sexan. Sempre serán máis positivas. Ten que haber outros modos de actuar onde tamén a vítima ocupe o centro e chegue a ser recoñecida de verdade por todos e non esquecida ou encirrada como é agora. Onde tamén ela poida chegar a perdoar con magnanimidade a quen de verdade se lle achega pedindo sinceramente perdón, disposta a reparala e a reconciliarse. Pero iso supón moito traballo en todos. Tal como a xustiza restaurativa que se vai abrindo camiño.

Temos de ir creando grupos de acollida e de apoio con programas ben estudados e estruturados que faciliten esa reinserción e resociabilización. Logo os xuíces poderán dalas a elixir como alternativas. Porén se non existen, se alguén na sociedade non as promove, eles non as poden ofrecer. Exemplo: Moitas das realidades do P. Ángel.

Novas utopías. Visitar cárceres por dentro, coñecer persoalmente aos reclusos e escoitar as súas preocupacións. Saber das súas familias e circunstancias. Sen paternalismos nin buenismos barateiros. Con moito sentido de responsabilidade no que facemos. Acollidas en permisos curtos. Cartearse con alguén algunha vez. Felicitacións polo Nadal. Visitas a quen ninguén vai ver: “Estiven no cárcere e fostes verme”, dixo Xesús de Nazaré. Coñecedes as axudas propostas no filme “Pena de muerte”? A figura do acompañante xa legalizada en EE.UU.?

Ir creando voluntariados aos que a sociedade toda alente e axude. De non ser así, en solitario, será ben difícil saír adiante tanto para as persoas como para as familias. É cuestión de ir creando novas realidades. Todo é querer e empezar. Animaríaste a algo así? Calquera iniciativa é máis que nada. Así foi nacendo ASFEDRO, Aldeas infantiles, refuxios de ancianos, Reto, etc. En Ferrol non temos cárcere. Non somos capital de provincia. Pero temos presos, moitos presos. E coa que está a caer teremos aínda máis. E hai presos pobres, moi pobres. Absolutamente indixentes materiais e de humanidade. Recordades como de mozos nos identificabamos con aquel cantar:

“Yo soy rebelde por que el mundo me ha hecho así,/ Por que nadie me ha tratado con amor,/ Por que nadie me ha querido nunca oír.

Yo soy rebelde porque siempre sin razón,/Me negaron todo aquello que pedí,/Y me dieron solamente incomprensión.

Y quisiera ser, como el niño aquel,/ Como el hombre aquel que es feliz./Y quisiera dar, lo que hay en mí,/Todo a cambio de una amistad.

Y soñar, y vivir, y olvidar el rencor,/ Y cantar, y reír, y sentir solo amor”.

Eses presos son “os nosos presos” e dóennos. Os cárceres son “os nosos cárceres”. Só a nós, a esta sociedade, nos incumbe o que se faga con eles. “Sempre queda o recurso de petar na alma das moitedumes ata promover un estado de opinión revolucionaria”, dixo Castelao. O dicionario di: Revolucionario: 4) Persoa con ideas renovadoras. Grande renovador. Revolucionar: 4) Causar mudanza profunda.

Transformación profunda. Iso xa é saír do inmobilismo para ese estado novo de opinión revolucionaria. Non hai dúbida de que moito do que se está a facer xa está nesas condicións e coordenadas da reinserción e das novas medidas. Somentes se ve ben co corazón. O esencial e invisíbel para os ollos.

Fonte da Cruz, Narón, a 26 de Xullo de 2013

[*] Xaquín Campo Freire [Xaquín da Roca],  Narón 1937, é un relixioso galeguista. Graduado social, ATS pola Universidade de Santiago de Compostela, a diplomatura en Xerontoloxía Social pola Universidade Complutense de Madrid e é licenciado en Teoloxía Pastoral Sanitaria, pola Universidade Camillianum de Roma dende 2005. É membro do consello de redacción da revista Encrucillada así como membro ordinario da AELG. Traballou de enfermeiro no PAC de Fene e de capelán de Residencia de Anciáns. Na actualidade é director do Centro de Acompañamento e Relación de Axuda e da Escola de Saúde e Centro de Escoita Activa Mons. Araúxo.

Enviado por:
Xaquin Campo Freire
-xaquinderoca@gmail.com-
26 de julho de 2013 19:54
Aínda estamos co pensamento e co ánimo moi tristes.
Con esta cuarta entrega, acabo, desta xeira, unha preocupación miña por achegar o cárcere e a vida dos reclusos á sociedade actual.
Xa sei que é discutíbel por máis que sexamos moitos en pensar algo así.
Pero se serve para que alguén máis se sume a esta problemática de pobres e empobrecidos dou por ben empregado o molesto que che podo causar.
Unha aperta e bon verán para ti que estás ceibe.
Xaquín Campo Freire
_______________


Entregas anteriores sobre o Cárcere:

3ª A importancia da prevención, ... Por Xaquín Campo Freire - Unha protesta, unha denuncia, unha chamada á reflexión sobre a inxusticia e o que pasa intramuros.

2ª Reahabilitar, reinserir, resociabilizar (II), ... Por Xaquín Campo Freire .

1ª Aquel home xa non era de ninguén, era de ningures, ... Por Xaquín Capo Freire.

________________________

A importancia da prevención, ... Por Xaquín Campo Freire - Unha protesta, unha denuncia, unha chamada á reflexión sobre a inxusticia e o que pasa intramuros - Terceira entrega

Terceira entrega de Xaquín Campo Freire, unha opinión sobre o cárcere, o modelo penitenciario e o inxusto sistema no que vivimos. Unha denuncia, unha protesta, unha chamada á conciencia colectiva, para a reflexión do que pasa intramuros e os obxectivos teóricos de reinxerción, rehabilitación e resociabilización.

"Mellor que laiarse e atender a tempo"

A IMPORTANCIA DA PREVENCIÓN

Por Xaquín Campo Freire [*]
24.07.2013

O mellor cárcere, o que mellor funciona, é aquel no que non nunca se entra, debido a que a sociedade actúa previamente na educación, sanidade, cohesión social, axuda familiar, solución adecuada de conflitos nos hábitat de cada grupo social. Cando se traballa adecuadamente na erradicación das diversas pobrezas, da violencia, da violación, dos desordes socias como poden seren as desestructuracións persoais, familiares, grupais, sociais, etc. Iso chámase prevención.

“As penas privativas de liberdade e as medidas de seguridade estarán encamiñadas cara a reeducación e reinserción social e non poderán consistir en traballos forzados". (...) (Constitución Española. art. 25, § 2).

Rehabilitar. Reinserir (reinsertar). Resociabilizar. A resociabilización, a rehabilitación, como indica o prefixo reduplicativo re-, supón que previamente houbo unha sociabilización e unha habilitación adecuada, axeitada e personalizada. Iso é cometido da sociedade, de todos e cada un de nós.

O cárcere é un lugar de condena. Non é un centro pedagóxico. Os funcionarios fan o que poden. Conseguen que os reclusos se adapten ao cárcere e non vivan nun inferno. Mas para o resto da sociedade aquilo é un almacén de residuos contaminados que nin queremos reciclar. Do cárcere non queremos nin que nos falen. E dos presos?

De verdade que na sociedade que formamos pasaríamos a ITV desta nosa elemental responsabilidade? “Vale máis previr e prever, do que laiarnos e lamentar".

Esta é a mellor axuda que se pode organizar. A PREVENCIÓN. E por aquí pasa o primeiro exame de querermos aprobar ese artigo da Constitución: Que tipo de sociedade estamos a crear, animar e constituír? Porque, aquí están os comezos da fábrica do xanto e o tear das lágrimas, que tan dramaticamente describiu Miguel Hernández.

O cárcere é para os pobres. Se consultamos calquera bibliografía axiña nolo mostrará. Se visitamos un centro penitenciario e indagamos na procedencia dos reclusos veremos que na súa orixe están as “villas miseria”, os grupos de “casas baratas”, os burgos dos diversos chabolismos, as “cidades sen lei”, como eles mesmos lles din, etc.

Ou é que nas zonas dos ricos das cidades ou dos grandes hacendados non delinquen? “Aquí estamos los que robamos poco. Si robásemos mucho, tendríamos muy buenos abogados y todavía nos sobraría mucho para seguir viviendo bien”. Estámolo a ver nestes tempos. Incluso o cárcere non é igual para todos, por moito que digan que si.

Tamén hai un moi grande continxente de persoas con problemas psiquiátricos. E o cárcere non é o lugar adecuado para eles nin para o seu tratamento médico. Pero é o que lles ofrecemos desde a sociedade. É isto xusto e consonte coa dignidade humana? Nin que dicir ten como están e como saen de aquí. (Se chegan a saír). Moitos deles terán SIDA, serán consecuencia das drogas, (enfermos ao fin), onde se lle agrava o seu problema cada día que pasa.

Tamén aí está toda a inmigración clandestina, que buscan vivir e chegan indocumentados. O Papa acaba de denunciar isto na visita á illa de Lampedusa. A situación dos CIEX é moito peor do que a dos cárceres, cando o único delito foi entrar en España ilegalmente. Preguntémonos: E iso merece eses confinamentos, amoreados e amontoados, neses “centros de internamento para extranxeiros” sen normas, nin posibilidades de defensa, sen recursos nin humanos nin xurídicos? Por que o teñen todo tan caladiño? Pouca xente sabe disto. Tanto que ao Cardeal Rouco preguntáronlle, hai uns días, se non debía facer algo parecido ao Papa polos nosos CIEX e denunciar evanxelicamente esas inxustizas. Respondeu que non sabía que pasase nada nas illas Cies de Pontevedra. Un pastor da Igrexa Española debería estar ao tanto desta angustia humana de tantos pobres aí recluídos, xa por anos, e facer algo a prol deles. Iso indica tamén o secretismo no que se desenvolve toda esta situación de inxustiza colectiva que tamén é cousa e causa de todos nós. Son seres humanos sen recoñecérenselles os dereitos humanos. Xa sei que non é igual que Guantánamo, como me refungou alguén. Pero hai similitudes abondo que están aí e esas non se poden negar.

Coa que está a caer coas supresións na sanidade, na educación, nos servizos sociais básicos, non estamos enchendo os cárceres xa a prazo de inmediato? E quen son neste caso os causantes da delincuencia? Poderiamos pór nomes? De verdade que a prevención é unha preocupación social nestes intres? Preferimos a represión pura e dura que non salva a ninguén e si causa desgrazas que logo xa non terán rehabilitación. Cadea perpetua revisábel (a peor), dixeron Trillo e Gallardón. E a sociedade dicimos: Moi ben. Como nos movemos cando se trata dun dos nosos: corremos, desculpamos, salvamos. E facemos ben. Pois, daquela, “coma un irmán che falo”. Por que non empezamos, coma na medicina, por unha boa loita seria, integral e integrada das accións preventivas?”.

Da resociabilización e da rehabilitación falaremos proximamente.

Fonte da Cruz, Narón, a 20 de Xullo de 2013

[*] Xaquín Campo Freire [Xaquín da Roca],  Narón 1937, é un relixioso galeguista. Graduado social, ATS pola Universidade de Santiago de Compostela, a diplomatura en Xerontoloxía Social pola Universidade Complutense de Madrid e é licenciado en Teoloxía Pastoral Sanitaria, pola Universidade Camillianum de Roma dende 2005. É membro do consello de redacción da revista Encrucillada así como membro ordinario da AELG. Traballou de enfermeiro no PAC de Fene e de capelán de Residencia de Anciáns. Na actualidade é director do Centro de Acompañamento e Relación de Axuda e da Escola de Saúde e Centro de Escoita Activa Mons. Araúxo.

Enviado por:
Xaquin Campo Freire
-xaquinderoca@gmail.com-
22 de julho de 2013 11:34
Mellor que laiarse e atender a tempo.
Velaí a importancia dunha boa prevención.
Xa sei que estou a falar de grandes utopías.
As utopías polas que se loitaron son logo as únicas que salvan.
Que teñas boas vacacións.
Xaquín Campo Freire.
_______________

Entregas anteriores sobre o Cárcere:

2º Reahabilitar, reinserir, resociabilizar (II), ... Por Xaquín Campo Freire .
1º Aquel home xa non era de ninguén, era de ningures, ... Por Xaquín Capo Freire.
____________________________

Reahabilitar, reinserir, resociabilizar (II), ... Por Xaquín Campo Freire

REHABILITAR. REINSERIR. RESOCIABILIZAR. (II)

Por Xaquín Campo Freire [*]
14.07.2013

Este artigo é continuación daquel que, falando dun preso, dicía: “aquel home xa non era de ninguén. aquel home xa era de ningures”.

Dinos a Constitución (art. 25, § 2) “As penas privativas de liberdade e as medidas de seguridade estarán encamiñadas cara a reeducación e reinserción social e non poderán consistir en traballos forzados. (...) En todo caso, terá dereito a un traballo remunerado e aos beneficios correspondentes da Seguridade Social, así como ao acceso á cultura e ao desenrolo integral da súa personalidade”. E con esa letra xa todos descansamos. Xa os temos lonxe! Que alivio! Xa nolos quitaron de diante. Agora que os do cárcere fagan bo deles!

Porén, cómpre que nos preguntemos, se somos serios: Como se pode reeducar, rehabilitar, reinserir, resociabilizar sen o uso e o exercicio adecuado da liberdade?

Nun espazo de 2.000 m² para cen persoas, por longos anos de un só día que se repite invariabelmente, rutinariamente, 365 veces, sempre iguais en cada xornada, non hai moitas posibilidades para conseguir esas utopías, por moita vontade que lle poñan todos cantos alí traballan ou nos movemos. E conste que hai moita xente traballando moito, ben e con corazón. Pénsese en como se van abrindo camiño os módulos de respecto e convivencia, os traballos ocupacionais, etc.

Isto é cometido da sociedade enteira, de todos e cada un de nós. E cos ventos que corren na reforma do Código Penal non hai vontade política seria de sermos constitucionais.

Estamos creando unha sociedade vindicativa e inmisericorde. “Cadea perpetua revisábel!” (Para peor, naturalmente). Que podrezan no cárcere! E así só recollemos desfeitas humanas: Aquel home, despois de 18 anos, xa non era de ninguén. Aquel home xa era de ningures. Non sabía que facer, senón delinquir, para poder volver ao cárcere: A súa casa.

Todos lle pasamos a pelota ao outro: Debían facer, recoller, acoller, ...

Un indefinido “debían, debían, debían”... Sempre deben os outros. E eu, que? Eu non debo, ti non debes el non debe, nós non debemos, vós non debedes, eles non deben? Ou é que a culpa é só de Gallardón?, que tamén a ten. Aquí debemos todos. E que ninguén sacuda a parte alícuota de responsabilidade, iniciativa ou creatividade que lle corresponde. Non podo todo, pero podo algo, aínda que só sexa denunciar o problema.

Aquilo de Castelao: De momento, vinde todos á obra. Hai sitio para todos. Non murmuredes nin destruades, mentres se está no obradoiro, mentres se está aínda na feitura.

Non vou esclarecer aquí o grao de influencia que ten o ambiente no desenvolvemento evolutivo da persoa humana nas diferentes etapas da vida. Ata que punto a conciencia persoal e a capacidade de liberdade da persoa non está comprometida polo lugar e o ambiente social no que vivo? A teoría xa nola dá a psicosocioloxía ou a sociopsicoloxía. Eu digo que se eu nacese nunha favela do Brasil tería de andar nas pilas do lixo buscando para vivir ou aprendendo a roubar.

E tamén podo dicir que se ao peixe non lle cambiamos a auga do acuario, por moi boa que sexa a xenética que o acompañe, termina enfermando e acaba por morrer.

Sigo co tema da Constitución española, (art. 25, § 2), que insiste moito na reinserción e rehabilitación da persoa sometida a prisión.

Iso desenvólvese logo máis polo miúdo nos regulamentos penitenciarios e na subseguintes normativas. Porén refírense fundamentalmente a estadía no cárcere. E fican curtos. Porque reinserir (reinsertar en castelán), resociabilizar, rehabilitar debe entenderse que é unha acción a realizar principalmente fóra, cando os internos xa saian do cárcere. E é aí onde quero chegar. Quen está disposto a axudarlle a un preso a reinserirse, rehabilitarse, resocializarse?

Porque iso comporta actuar principalmente sobre doutras dúas etapas: 1ª Na PREVENCIÓN. 2ª No REINSERIR. RESOCIABILIZAR. REHABILITAR á saída.

Destas ocupareime polo miúdo nun próximo artigo, para non cansar e deixar tempo a remoer de vagariño as ideas e as emocións que os reclusos provocan en todos nós, ben sexa de compromiso persoal ou mesmo de refugamento e condenas absolutas, mentres no vaia connosco ou con un dos nosos. Porque daquela....

Fonte da Cruz, Narón, a 14 de Xullo de 2013

[*] Xaquín Campo Freire [Xaquín da Roca],  Narón 1937, é un relixioso galeguista. Graduado social, ATS pola Universidade de Santiago de Compostela, a diplomatura en Xerontoloxía Social pola Universidade Complutense de Madrid e é licenciado en Teoloxía Pastoral Sanitaria, pola Universidade Camillianum de Roma dende 2005. É membro do consello de redacción da revista Encrucillada así como membro ordinario da AELG. Traballou de enfermeiro no PAC de Fene e de capelán de Residencia de Anciáns. Na actualidade é director do Centro de Acompañamento e Relación de Axuda e da Escola de Saúde e Centro de Escoita Activa Mons. Araúxo.

Enviado por:
Xaquin Campo Freire
-xaquinderoca@gmail.com-
13 de julho de 2013 22:51
Un saudiño.
Vaia unha segunda entrega encol dos cárceres e dos nosos presos.
Eses tomarán o sol no patio, se é que dá.
Non nos interpela nada esta realidade social?
Xa sei que non é única. Pero tamén é unha.
Que teñas bo verán.
Xaquín Campo Freire
_______________

Aquel home xa non era de ninguén, era de ningures, ... Por Xaquín Capo Freire

AQUEL HOME XA NON  ERA DE NINGUÉN,  ERA DE NINGURES

Por Xaquín Capo Freire [*]
20.06.2013

Convidáronme para participar activamente en dous actos diferentes que proximamente se van celebrar en Ferrol e Santiago e que teñen en común os nosos cárceres. Voulles dedicar unhas reflexións persoais en tres ou catro artigos curtos.

Caso real: Martes, 7 de maio de 2013, ás 14 horas, nunha redonda da vila de Teixeiro. Un preso do Centro de Paradela, Teixeiro, cumpriu a súa condena de bastantes anos. Saíu para fóra, para a tan ansiada liberdade.

Levaba tres días sentado cima de dúas grandes maletas de mala calidade, diante do “Sabino”. Auga, frío, neve, saraiva, noite, mañá, tarde e volta a empezar. Comía uns “bocatas” que a xente lle daba. Cando lle preguntaban cara a onde ía, cun acento do sur de España, falaba de esperar un coche, un tren, non sabía se para a dereita, a esquerda,  o norte ou o sur, porque estaba na redonda dunha encrucillada de camiños...  Non sabía para onde tirar.  Ninguén esperaba a súa chegada en ningún lado do mundo. Era de ninguén e era de ningures. Xa non tiña referencias nin el as sabía. Despois de moitos anos de encerro este é o noso produto final. Vaia trofeo!

Coma este saen con frecuencia moitos outros máis, aos que eu non teño oportunidade de ver porque non vivo alí e o voluntariado fágoo dentro do penal. Eu nunca me decatei, ata ese día, porque co frío que facía o caso era moi rechamante. Conste que a xente se doía del. Pero non era de alí nin para ficar alí na rúa á ventimperie, ao imperio do vento. Descubriu dolorosamente aos tres días de saír,  que aquela estrada, a 12 km. do penal, era a súa única casa. Alí, fóra. Nunha infinda soidade. Non era de alí. Era un “corpo estraño”, incluso na rúa, que teoricamente é de todos. Non ten casa. A sociedade seguirao rebotando de novo e sempre. E tampouco poden so catro veciños cargar con ese problema que se repite cada certo tempo. O lóxico é que volva ao cárcere. Pero ten que delinquir e iso leva aínda días.

Os cárceres son os “nosos” cárceres. Os presos son os “nosos” presos. Son os presos que nós enxendramos e xeramos na “nosa” sociedade, na que vivimos, na que estamos, da que formamos parte e da que somos responsábeis e corresponsábeis. Son presos nosos, incluso familiares,  que illamos igualciño que facemos co lixo. Apartalos lonxe!

Os cárceres son para os pobres. “Aquí estamos por robar poco. Si robáramos mucho no estaríamos aquí. Tendríamos buenos abogados y dinero suficiente para alargar los procesos y estar lo mínimo posible o ni entrar ya y seguir viviendo bien”. Así está recollido como testemuño. Terán razón? Algo diso debe haber.

 A Constitución.(art. 25, § 2) fala de: Rehabilitar. Reinsertar. Reinserir. Resocializar. E todos descansamos. Xa están lonxe! Que  o faga o cárcere.

Como se pode reeducar, rehabilitar, reinserir, resocializar sen o uso e exercicio adecuado da liberdade?

Nun espazo de 500 m², por longos anos de un só día que se repite invariabelmente 365 veces, sempre iguais cada xornada, non hai moitas posibilidades para conseguir esas utopías, por moita vontade que lle poñan todos cantos alí traballan ou nos movemos.

Iso é cometido da sociedade, de todos e cada un de nós.E cos ventos que corren na reforma do Código Penal non hai vontade política seria de sermos constitucionais.

Que apodrezan no cárcere! Cadea perpetua revisábel! (Para peor, naturalmente). Estamos creando unha sociedade vindicativa e inmisericorde. E así só recollemos desfeitas humanas. Todos lle pasamos a pelota ao outro: Debían facer, recoller, acoller,  ...

Un indefinido “debían, debían, debían”... Sempre os outros. E eu, que? Eu non debo, ti non debes el non debe, nós non debemos, vós non debedes, eles non deben?

Aquí debemos todos. E que ninguén sacuda a parte alícuota de responsabilidade, iniciativa ou creatividade que lle corresponde. Non podo todo pero podo algo, aínda que só sexa denunciar o problema.  En próximos artigos seguiremos interrogándonos.

De momento, vinde todos á obra, dixo Castelao. Hai sitio para todos, non critiquedes nin destruades, mentres se está no obradoiro, mentres se está aínda na feitura. Por iso felicito aos que organizan eses actos de concienciación da saciedade. Parabéns!

Fonte da Cruz, Narón, a 10 de Xuño de 2013

[*] Xaquín Campo Freire [Xaquín da Roca],  Narón 1937, é un relixioso galeguista. Graduado social, ATS pola Universidade de Santiago de Compostela, a diplomatura en Xerontoloxía Social pola Universidade Complutense de Madrid e é licenciado en Teoloxía Pastoral Sanitaria, pola Universidade Camillianum de Roma dende 2005. É membro do consello de redacción da revista Encrucillada así como membro ordinario da AELG. Traballou de enfermeiro no PAC de Fene e de capelán de Residencia de Anciáns. Na actualidade é director do Centro de Acompañamento e Relación de Axuda e da Escola de Saúde e Centro de Escoita Activa Mons. Araúxo.

Enviado por:
Xaquin Campo Freire
-xaquinderoca@gmail.com-
17 de junho de 2013 22:10
AQUEL HOME XA NON ERA DE NINGUÉN, ERA DE NINGURES.
"La fábrica del llanto y el telar de las lágrimas", escribiu o poeta Miguel Hernández.
SAÚDOS. XAQUÍN  CAMPO FREIRE
__________________