Unha esterqueira na Porta do Sol, ... Por Xosé Manuel Galdo-Fonte - O cúmulo de escándalos e procesos xudiciais sobre corrupción, abertos contra destacados membros do PP madrileño, é de tal calibre e impacto, que esixe a celebración de novas eleccións e a dimisión de Rajoy pola súa complicidade

Unha esterqueira na Porta do Sol

Por Xosé Manuel Galdo-Fonte [*]
28.04.2018

O cúmulo de escándalos e procesos xudiciais sobre corrupción, abertos contra destacados membros do PP madrileño, é de tal calibre e impacto, que esixe a celebración de novas eleccións e a dimisión de Rajoy pola súa complicidade.

Os tránsfugas que no ano 2003 facilitaron coa súa vendetta que o PP se fixese co Goberno da Comunidade de Madrid, non só traizoaron naquel momento a vontade das urnas, senón que coa súa felonía facilitaron a institucionalización da corrupción como así o expresa a degradación incesante que desde entón e ata a actualidade acompañou a todos e cada un dos máximos Executivos que durante os últimos 15 anos non cesaron de saquear o patrimonio común da sociedade madrileña en beneficio propio e das siglas políticas de pertenza.

Tal parecer non debe entenderse como unha apreciación subxectiva deste autor, pois aínda que os directos afectados ademais de negarse a asumir o evidente, tratando de ocultar de todas as formas posibles as súas andanzas impúdicas, son os seus excesos os que saturan os xulgados, ateigan a función operativa de a Garda civil e nos medios de comunicación e plataformas sociais son cabeceira iterativa do desenfreo e a perversión política.

A complexa trama que burlando o resultado electoral cambiou a cor política do goberno de Madrid e permitiu que Esperanza Aguirre chegase á presidencia da Comunidade, foi tecida desde a cúpula do propio PP, cuxos máximos dirixentes fuxindo de  toda ética política non dubidaron en utilizar para a consecución dos seus perversos fins a dous subornados tránsfugas, conseguindo así que desde o mesmo momento da súa chegada ao poder a corrupción fose a práctica xeneralizada na súa denominada función de Goberno.

Pero co paso do tempo a ganduxada sucesión de todo tipo de prácticas delituosas mais alá de quedar en conxecturas evidenciou a todas luces que a podremia política e moral dexenerou nunha metástase que invadiu ao completo a estrutura da organización conservadora ata o extremo de consolidar un estado de corrupción sistémica e sistemática cuxo nivel de degradación alcanzou tal transcendencia que fai quimérico todo intento de rexeneración.

Os desencontros posteriores á "unidade de acción" que caracterizou desde o "tamayazo" o harmónico modus operandi do triunvirato conxurado conformado por Aguirre, González e Granados desde o 2003, é a reacción propia de quen sorprendido na súa “fechoría” tenta evadirse de culpa delatando aos seus cómplices; unha actitude confidente que entre delincuentes políticos dada a súa baixa talla moral faise mais habitual que entre a delincuencia común, e iso, en razón ao carácter de conveniencia que caracteriza a súa alianza de intereses e a nula integridade dos compoñentes que conforman estes clans delituosos.

E así a presidenta Aguirre instigadora daquel transfuguismo pestilente, que se progresou politicamente ao mesmo tempo que no seu feudo institucional cometíanse os sonoros escándalos como 'Gürtel', 'Púnica' e 'Lezo', foi vítima das súas propias prácticas ao ser a explosión dos devanditos casos, a causa que forzou que inesperadamente no ano 2012, ante a súa implicación vísese obrigada a presentar a súa dimisión como presidenta da Comunidade, aínda cando xustificaba o seu abandono aducindo como coartada a necesidade de dedicar mais tempo aos membros da súa unidade familiar.

Aquela saída forzosa, facilitou que o seu lugartenente González, tomase en substitución os bártulos do Goberno ata o final de mandato no ano 2015, que resultou ser tamén o punto final da súa carreira política pola súa implicación como beneficiario nunha turbia operación inmobiliaria como adquirente dun ático de luxo, que pasado o tempo, resultaría ser un anécdota no contexto dunha trama de corrupción de maior escala que lle conduciu ao cárcere e desatou o  proceso xudicial no que está implícito.

Foi por tanto a complicidade dos seus antecesores co mundo do hampa quen facilitou a candidatura de Cifuentes á Presidencia da Comunidade, aínda que contra todo prognóstico, aquela que se arrogaba honradez e honestidade política facendo gala da súa desvinculación co pasado e proclamaba afán rexenerador auspiciando un PP á marxe da corrupción; o certo foi que no transcurso dos últimos meses a imaxe proxectada e as expectativas creadas ao redor da súa persoa déronse de bruzos coa realidade ata o extremo que a súa enfermiza cleptomanía e os seus trastornos de mitomanía conducísena a idéntica situación que os seus predecesores acabando por situala fóra de circulación política.

Pero se o período do “tamayazo” mantén momentaneamente un "impasse" á espera de substitución da dimitida Cifuentes, a actualidade xudicial obríganos a retrotraernos ao ciclo inmediatamente anterior, ou sexa, as dúas lexislaturas que desde 1995 a 2003 ostentou Gallardón a función de Presidente da Comunidade , tendo en conta que o referido ex mandatario foi citado a declarar polo xuíz do 'caso Lezo' en condición de investigado (antigo imputado), pola súa implicación na compra presuntamente fraudulenta no ano 2001 da empresa colombiana Inassa por parte da Canle de Isabel II.

Unha turbia operación mercantil na que se albisca un presunto desfalco de varios millóns de euros, unha operación que, segundo Anticorrupción, estivo controlada por el ou por «a súa xente» e pola que imputa delitos de prevaricación e malversación; extremo que de confirmarse elevaría a 23 os anos do histórico de corrupción do PP madrileño, o que en boa lóxica, non se resolve coa substitución da Presidencia do Executivo senón coa convocatoria de novas eleccións previa expurga de candidatos concorrentes e a renuncia de Rajoy engadida pola súa condición de máximo responsable do partido.

---
Publicado no seu blogue de opinión: Que non se pare o tempo - "puntadas, pespuntes e ganduxes". | La Opinión - A Coruña. | 28 de abril de 2018.| Ir a Web.

[*] Xosé Manuel Galdo-Fonte, foi traballador de ASTANO e sindicalista, perante varias lexislaturas foi concelleiro polo BNG en Fene, dentro do Colectivo Avante, posteriormente pasou ao mundo empresarial, formando parte da Iniciativa Empresarial del Noroeste que se integrou en 2007 en IEN por Europa, da cal formou parte da súa xunta directiva. É articulista e analista político, os seus artigos están publicados en moitos dos xornais galegos, tanto impresos como dixitais. A súa última aposta política foi por Podemos Fene, na promoción da Agrupación Política de Electores Avante Fene (Grupo no Facebook).

Blogue:
http://galdo-fonte-xm.blogspot.com.es/
Conta facebook:
https://www.facebook.com/galdofonte
Conta no twitter | @galdofonte:
https://twitter.com/galdofonte
Escritos publicados no Diario de Ferrol:
http://www.diariodeferrol.com/opinion/autor/000045/xose-manuel-galdo-fonte
____________

Máis info en 'Casos Aislados':

Caso Gürtel. | En todo o territorio do Reino de España desde o ano 2007, cun coste aprox.: 201.400.000 euros, 175 implicadas | Ir á Web.

Caso Púnica. | En todo o territorio do Reino de España desde o ano 2004, cun coste aprox.: 500.000.000 euros, 145 implicadas. | Ir á Web.

Caso Lezo. | Na Comunidade de Madrid, cun coste aprox.: 23.500.000 euros, 57 persoas implicadas. | Ir á Web.

Tamayazo. | Nome que se lle dá ao caso da Asemblea de Madrid de 10 de xuño de 2003, onde os entón parlamentarios do PSOE, Eduardo Tamayo e María Teresa Sáez (supostamente foron comprados polo PP), non acudiron á votación para nomear a Rafael Simancas como presidente da Comunidade de Madrid, candidato dunha alianza entre PSOE e IU. A ausencia de Tamayo e Sáez naquela votación derivou na convocatoria de novas eleccións que, o 26 de outubro de 2003, gañou por maioría absoluta o PP, converténdose Esperanza Aguirre en presidenta da Comunidade de Madrid. | Ir ao Buscador.
_____________________

Fene e a trana Vendex, ... Por Xosé Manuel Galdo-Fonte - Cando no ano 2000 o titular da firma Vendex movíase ás súas anchas polo municipio de Fene cometendo un delito ecolóxico de primeira magnitude, os responsables políticos de velar polo cumprimento da disciplina ambiental, en vez de proceder en consecuencia dedicábanse a mirarse o embigo

Por Xosé Manuel Galdo-Fonte [*]
19.05.2016

Cando no ano 2000 o titular da firma Vendex  movíase ás súas anchas polo municipio de Fene cometendo un delito ecolóxico de primeira magnitude, os responsables políticos de velar polo cumprimento da disciplina ambiental, en vez de proceder en consecuencia dedicábanse a mirarse o embigo.

Puidera ter sucedido en calquera outro lugar, pero como as desgracias nunca veñen soas, unha vez máis, o novo escándalo do día ten que acontecer no concello do esperpento.

Si, xustamente aí, o da carallada do naval; nese municipio que ao igual que ten un estaleiro para non facer barcos, por idéntica contradición, ante un acto delituoso, en vez de proceder acorde a disciplina legal, dedícanse a colgar o marco lexislativo nas paredes da casa consistorial, e estas sincrónicas incongruencias tan só pódense reunir no coruñés termo municipal de Fene, onde por circunstancias sobrevidas, sen risco a erro, pódese afirmar que tanto o endóxeno coma o exóxeno van da man e circulan en idéntica dirección.

Vén a conto esta introdución en razón á actualidade desatada pola trama corrupta da operación "Pokémon", e en concreto, pola implicación como protagonista no enredo do presidente da mercantil Vendex, quen á hora da verdade resulta ser tamén o promotor en cuberto da quebra empresarial da fábrica Rubber con asentamento nesa localidade.

Unha turbulenta actuación que para público coñecemento no ano 2002 fose declarada xudicialmente fraudulenta, sen que ao parecer, tan polémicos antecedentes resultasen óbice nin atranco para que este transgresor profesional seguise o seu desenfreo mercantil, estendendo as súas malas artes ao espazo da administración pública, para cuxo acceso e finalidade contou co cómplice beneplácito duns delincuentes comúns, iso si, revestidos de credencial político - institucional.

Para coñecer o alcance colateral daquela quebra simulada e a súa afección no ámbito da localidade, non só débese traer a colación a transparencia repercutida dos prexuízos laborais, senón tamén, a opacidade e inhibición institucional mantida na esfera ambiental.

Pois contrariamente ao desleixo sostido pola Administración, cando en outubro do ano 2000, o perverso instigador presentaba ante o xulgado de garda de Ferrol unha solicitude de quebra para proceder á liquidación da planta fabril, ao día seguinte destes feitos, non mais tardar, era obrigado que en concorrencia o conxunto de organismos con competencia en materia procedesen coordinadamente coa finalidade de incoar o procedente expediente por delito ecolóxico; toda vez que con aquel trámite dirixido a lapidar a actividade industrial, o abasto de pneumáticos existentes na planta destinadas ao recauchutado, con tal acción suspensiva, toda esa provisión de material transformouse de facto nun vertedoiro ilegal.

Pero o que tiña que ter sido non foi, e a pasividade interventora derivou nun serio problema ambiental que pasados 14 anos por acumulada neglixencia e implicación política de todo signo, fixo que o recinto da antiga planta de recauchutados Rubber, sexa ao día de hoxe o mais perigoso depósito de pneumáticos de toda a xeografía galega.

Dicir ao efecto, que actualmente nesa localización deposítanse ao redor de 60.000 toneladas de pneumáticos abandonados, ou o que é o mesmo miles de rodas desbotadas, amoreadas nunha zona de 5700 m2, e a escaso medio quilómetro da zona urbana da vila, que ademais da afección por impacto paisaxístico, a degradación química parcial dese material pon en grave risco a estabilidade dos recursos naturais da zona. afectando nocivamente ao solo, o subsolo, e á totalidade do medio hidrobiolóxico.

Tendo de engadir a iso que por situación anexa a unha frondosa masa forestal, un suposto incendio obrigaría á total evacuación da veciñanza da localidade, por canto a nube tóxica de combustión das rodas almacenadas sería altamente perigosa para a saúde humana ao causar afección ao sistema respiratorio, afogos inmediatos, insuficiencia cardíaca, asma e ata cancro pulmonar.

Pasado o tempo e persistida tan alarmante situación, os feitos veñen a corroborar que dende os distintos organismos e escalas da administración, en vez de esixir e vixiar o cumprimento da lei, por omisión de atribucións e ao non facer pagar aos culpables, a propia dirección política converteuse en responsable directa da comisión dun delito ecolóxico de primeira magnitude, que á marxe da obrigada rendición de contas e expurga por responsabilidades, esixe en primeiro termo e sen mais dilación a súa recondución en prol de alcanzar a urxente erradicación de tan daniña realidade.

Solución que pola complexa titularidade xurídica do espazo de localización e o elevado custo de eliminación, debese ser afrontada e sufragada conxuntamente polas Administracións de confluencia, con reversión de custos diferidos á órbita da trama Vendex como causante  de tan delituosa  situación.


PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Infocadernos; Globedia 21 feb. 2014 FENE E A TRAMA DE VENDEX .

Fonte: http://galdo-fonte-xm.blogspot.com.es/2014/02/fene-e-trama-de-vendex.html

___________________

O sector naval en declive bipartidista, ... Por Xosé Manuel Galdo-Fonte

Por Xosé Manuel Galdo-Fonte [*]
10.08.2014

A decadencia que no último terzo de século reduciu a mínimos o outrora boiante sector naval da Ria de Ferrol, tivo o seu factor desencadeante na actitude entreguista do bipartidismo político do PP e o PSOE, que mais que apostar pola defensa dos intereses xenuínos, optaron por asumir como propios os ditados da competencia europea, contribuíndo con iso o actual desastre comarcal.

Nun ámbito político onde moito se promete e pouco se cumpre, a ninguén debe sorprender que sexa o engano quen toma carta de protagonismo, e polo tanto, que todo propósito de solución sexa en se mesmo un referente de nula credibilidade.

Complexidade que agrava toda situación, máxime, cando o referente de maquinación máis que atender a unha excepción puntual é a rutina de trinta anos dunha historia interminable que ten por principal protagonista ao conxunto do sector naval, e os peores actores da repartición adxudicados aos estaleiros da Ría de Ferrol, que tras un deseñado proceso de desmantelamento e unha vertixinosa caída de actividade, de non mediar recondución, por mais esperanza que se queira enxergar ao abeiro da inminente extinción do veto que pesa sobre o sector, veranse abocados irremediablemente ao cuarto plan de axuste sectorial cuxa repercusión poñerá en serio perigo a continuidade e o futuro de ambas as dúas factorías.

Iso será así porque a sorte xa está botada, toda vez que tal decisión foi considerada e asumida polos membros do bipartito, en aceptación consensuada por esixencia imposta a esta dualidade política polos mais influentes membros do club europeo, en contrapartida a referendar a nosa integración no marco da Unión.

Admisión, que dito sexa de paso supuxo a destrución de boa parte do tecido produtivo industrial, no contexto dun atrapallado proceso de desindustrialización, cuxa repercusión, levou implícito o cesamento paulatino da actividade de construción naval ata o seu total declive, que como consecuencia daquela desastrosa negociación, despois de mil avatares e un forzado tránsito en dirección contraria, debátese actualmente na conxuntura dunha eclipse total.

É por iso que resulta dunha insolencia sen precedentes que os directos colaboradores das limitacións impostas ao sector, a sabendas das prohibicións aceptadas no seu día, teñan a ousadía de solicitar resolución da Comisión Europea sobre a viabilidade da construción do dique flotante, cando politicamente como parte implícita eran coñecedores de antemán do carácter negativo de toda resolución sobre o particular.
Unha censurable manobra, cuxa finalidade, non foi outra que evadir responsabilidades e poder así proseguir sen consecuencias a asistida repetición do engano electoral ao que nos teñen habituados tras a ambigüidade inculpatoria de despistar a súa perversidade no soporte que propicia a distancia de Bruxelas, ou na conexa práctica das non menos repetidas cerimonias de confusión.

Con todo, no tan levado e traído asunto do dique flotante, sen demérito ningún, hase de deducir que o seu matiz de relevancia non deixa de ser unha simple anécdota en contraste coa enraizada insolvencia política dos distintos gobernos alternantes, que en suma, foron a verdadeira raíz do problema como pon de manifesto toda falta de alternativa na eventualidade de tres longas décadas de incesante deterioración do sector, que desvela así mesmo a falta de eficiencia dunha clase política que contra todo prognóstico dedicouse a validar cos seus actos os prexuízos dunha leonina lexislación comunitaria que favorable aos intereses doutros estados membros, fixeron que as crises continuadas do sector naval na bisbarra fosen causa e efecto da funcionalidade bipartidista, por canto, nese esquema, toda condición de alternancia mais que funcionar como unha oportunidade para o cambio, operou en exclusiva como garantía dun basto intercambio de intereses políticos e partidistas.

Por conseguinte, os que en sucesión de gobernabilidade dispuxeron de sobradas oportunidades para darlle un xiro á situación, e no transcurso da época en vez de proceder en consecuencia optaron por consumar a total deterioración da actividade, empregando medidas que ademais de non garantir a supervivencia das factorías, fixeron inviable toda posibilidade de recuperación; de aí que en correspondencia coa súa manifesta deslealdade, o desafío a formular non ten de consistir en esixirlles o que non queren asumir, senón en promover vía electoral o decaemento da súa primacía política, pois só coa erradicación do bipartidismo daranse as condicións indispensables para que faga efecto un cambio a positivo no contexto deste sector estratéxico. 

Xa que logo, toda solución aos grandes problemas do sector, pasan irremediablemente por un radical cambio de rumbo onde non ten cabida o simulacro, como tampouco, os protagonistas da historia do fracaso poden seguir exercendo como interlocutores do futuro, pois neste novo ciclo alternativo ao bipartidismo, a renovación ten de ser a clave que permita de forma eficaz emendar a actual situación de deterioración como paso previo á apertura de negociacións conducentes a corrixir as arbitrarias restricións impostas por Europa a este sector.

Publicado no seu blogue persoal o 8 de Agosto de 2014.

Pode-se ler un interesante artigo relacionado: "Poñamos que falo de Ferrol", publicado no seu blogue o 4 de Abril 2014.

[*] Xosé Manuel Galdo-Fonte, foi traballador de ASTANO e sindicalista, perante varias lexislaturas foi concelleiro polo BNG en Fene, posteriormente pasou ao mundo empresarial, formando parte da Iniciativa Empresarial del Noroeste que se integrou en 2007 en IEN por Europa, da cal formou parte da súa xunta directiva. É articulista e analista político, os seus artigos están publicados na maioría dos xornais galegos tanto impresos como dixitais.

Blogue:
http://galdo-fonte-xm.blogspot.com.es/
Conta facebook:
https://www.facebook.com/galdofonte
Conta no twitter | @galdofonte:
https://twitter.com/galdofonte
Escritos publicados no no Diario de Ferrol:
http://www.diariodeferrol.com/opinion/autor/000045/xose-manuel-galdo-fonte
____________