O Comité de Empresa de Acciona de Navantia de Ferrol denuncia a situación en que a dirección do estaleiro colocou á totalidade da súa Industria auxiliar desde o día 15 de marzo de 2020

O Comité de Empresa de ACCIONA en Navantia Ferrol denuncia a situación en que NAVANTIA colocou á totalidade da súa Industria auxiliar desde o día 15 de marzo de 2020, porque, como xa puxemos de manifesto no seu día, suspendeu os contratos que tiña subscritos coas diferentes Empresas e, en consecuencia, os pagos das súas facturas, todo iso de xeito precipitado, posto que o fixo sen esperar ás medidas extraordinarias adoptadas polo Goberno de España no Real Decreto Lei 8/2020, de 18 de marzo e sucesivos.

Esta actuación trouxo como consecuencia que case a práctica totalidade das Empresas auxiliares solicitasen a aplicación de ERTES derivados de forza maior para os seus traballadores e traballadoras, sen ningunha mellora nas súas condicións económicas, cando en moitos casos esta medida non fose necesaria por ter outros recursos aos que acudir, tales como o teletraballo, a distribución irregular da xornada e o permiso retribuído recuperable, por conseguinte soportando todo o custo desta situación a totalidade de devanditos/as traballadores/as.

Ademais do anterior, a decisión de NAVANTIA adoptouse de xeito indiscriminado e sen distinción entre traballos esenciais e non esenciais, saltándose tanto a Lei 9/2017, de 8 de novembro, de Contratos do Sector Público como os Reais Decretos Lei emitidos polo Goberno, mantendo a suspensión dun contrato esencial como é a limpeza.

Proba diso é que noutras empresas pertencentes ao sector público, como RENFE, adoptouse a decisión de non suspender os contratos coas Empresas auxiliares, sobre todo dedicadas á limpeza, como é o caso de ACCIONA, por canto este servizo foi considerado esencial e non prescindible desde o primeiro momento. Por contra, NAVANTIA suspendeu o contrato de limpeza de ACCIONA desde o día 15 de marzo. Froito desta decisión ACCIONA aplicou un ERTE unilateral de Forza Maior, sen interlocución coa RLT.

Nestes momentos que se pretende reactivar a actividade non se comprende a irresponsabilidade por parte de NAVANTIA de manter en suspenso este contrato dunha actividade esencial como a limpeza, que imposibilita o cumprimento do protocolo de Navantia, poñendo en serio risco os usuarios de devanditas instalacións.

Así mesmo, non existe ningún protocolo propio de ACCIONA consensuado coa RLT, sendo un requisito de NAVANTIA no seu propio protocolo.

Ante a pasividade por parte das Direccións de ambas empresas (ACCIONA e NAVANTIA) a RLT de ACCIONA estamos trasladando propostas para resolver esta situación incomprensible co obxecto de garantir a seguridade e saúde de todos/as os/as traballadores/as que operan nas instalacións de Navantia Ferrol.

Polo anterior, ESIXIMOS de NAVANTIA, como Empresa do sector público, que sexa responsable, que retome os contratos coas Empresas Auxiliares que realizan servizos esenciais no Estaleiro iso con carácter retroactivo, porque nunca debeu provocar que estas Empresas e os seus traballadores e traballadoras pagasen as consecuencias da urxencia sanitaria.

Ferrol, a 22 de abril, de 2020.

COMITÉ DE EMPRESA DE ACCIONA EN NAVANTIA FERROL

Enviado por:
ROBERTO VILLASUSO VAZQUEZ
-rvillasuso@industria.ccoo.es-
22 de abril de 2020 13:05
_______
Enlaces relacionados

Unión Comarcal de Ferrol:
http://www.ccoo.gal/webgalicia/menu.do?O_teu_sindicato:Unions_Territoriais:Ferrol

SIndicato Nacional de CCOO de Galicia:
http://www.ccoo.gal/webgalicia/

Federación de Industria de CCOO:
http://www.industria.ccoo.es/Galicia

Confederación Sindical de Comisión Obreiras:
https://www.ccoo.es/

_________________________

A crise global vista por Naomi Klein e Angela Davis, ... Por Sara Beltrame - A pandemia é unha oportunidade para construír unha organización que mellora a idea dunha solidariedade internacional

A crise global vista por Naomi Klein e Angela Davis

Por Sara Beltrame [*]
21.04.2020

Angela Davis e Naomi Klein participan nunha charla organizada por "The Rising Majority", unha coalición antirracista e anticapitalista de organizacións e movementos, para evaluar colectivamente este momento e buscar solucións concretas para esta crise sen precedentes.

"Fai 15 anos que as persoas manteras seguimos unidas mantendo a loita polos dereitos humanos. Malia que a policía perséguenos, os políticos utilízannos e os medios nos criminalizan, malia sobrevivir con 200 euros ao mes, si hai sorte. Durante este tempo pasado na vulnerabilidade vivimos algunhas aprendizaxes que queriamos compartir por si hoxe pódenvos ser de axuda a vós. Aprendizaxe #1: A creatividade é revolucionaria. Animámosvos a usar a vosa creatividade para pensar como podemos cambiar o noso modelo de vida e poñer no centro ás persoas cando o virus pase. Aprendizaxe #2: Compartir a dor. (...) Ao final, vulnerables en maior ou menor medida, o somos case todas. Que falen as mulleres, as persoas que aman diferente, as anciás, as traballadoras do fogar, as caixeiras de supermercado que non gañan nin para pagar o alugueiro (...) Non nos une a dor senón a resposta á dor".

O 3 de abril Top Manta, a marca de roupa impulsada por algunhas persoas do Sindicato de Vendedores Ambulantes de Barcelona, empezou a compartir na súa conta en Instagram algunhas aprendizaxes para enfrontarnos ao momento de urxencia que estamos vivindo e á crise que seguirá.

Mentres Top Manta regalaba sabedoría a quen a quixese recoller, alén do mundo, nunha charla online en directo, Angela Davis e Naomi Klein tamén compartían as súas ideas sobre como fortalecer os movementos sociais na época do coronavirus. Moitas persoas coñecen estas dúas líderes, a primeira sendo unha activista, filósofa, escritora e educadora feminista afrodescendiente estadounidense de reputación internacional e a segunda unha escritora, activista e cineasta canadiense coñecida polas súas críticas ao capitalismo e á globalización corporativa.

Coma se houbese un fío vermello a enlazar estes discursos, Angela Davis ao final da charla compartía o desexo de crear conversacións globais que involucren a persoas de África, de América Latina, da India, convencida de que, para un cambio profundo, temos que aprender da xente que vén doutras vivencias, doutras partes do mundo e que busca abordar esta crise de xeito creativo.

Thenjiwe McHarris, moderadora da charla organizada por The Rising Majority e activista de Amnesty International, afirma que é necesario amplificar o poder colectivo para poñer en marcha unha democracia transformadora a través dunha visión feminista e antirracista que axude a un cambio estructural real e profundo das políticas de esquerda.

Naomi Klein: «O capitalismo é o desastre porque esta crise está xerada por el»

Está claro que este momento de emerxencia é complicado e perigoso, pero tamén pon en evidencia o porqué necesitamos unha visión diferente. Hoxe máis que nunca estamos vivindo unha situación que leva consigo a posibilidade de levantar demandas poderosas e audaces para construír o movemento que a xente e o planeta merécense.

"Esta conversación -segue McHarris- permítenos entrar realmente nunha avaliación colectiva do que é este momento (...) Empezando por Naomi Klein, gustaríame preguntar cal é a súa avaliación desta crise sen precedentes e que nos di sobre os fracasos e as ameazas das solucións capitalistas a este desastre".

"A resposta rápida a esta pregunta -empeza Klein- é que o capitalismo é o desastre porque esta crise está xerada por el. (...) Si afastámonos para ver a imaxe completa o que veremos é que o noso sistema económico, que (...) baséase na vontade de sacrificar a vida no interese do beneficio (...), xerou as precondicións para que esta crise sexa aínda máis profunda, debilitando o noso sistema inmunitario colectivo e xerando as condicións para que o virus corra desenfreado".

Está claro para Naomi Klein que o sistema sanitario privado de Estados Unidos, a demolición da sanidade pública en Inglaterra e Italia por mor dos recortes económicos dos anos pasados, así como a denigración constante do traballo dos coidados ou dos servizos básicos (preparar comida, metela en caixas, distribuíla), non só está facilitando a difusión do virus senón que volve poñer en evidencia o oportunismo das corporacións que, en lugar de contestar á pregunta como podemos salvar vidas?, buscan estratexias para aumentar as súas propias riquezas e os seus propios intereses.

Segue Klein: "Xa sabemos o que están facendo: están empuxando a súa lista de desexos en nome de `a crise´. E non temos que esquecer os ataques explícitos contra a nosa democracia (...). Viktor Orban, en Hungría; Jair Bolsonaro [presidente de Brasil], Benjamin Netanyahu [primeiro ministro de Israel], Trump [presidente de Estados Unidos], todos eles están tomando poderes extras para vixiarnos e, no caso de Orban e Netanyahu, fixérono con decretos lexislativos sen prazo de vencemento".

E si isto é o que pasa en Italia, Estados Unidos e Inglaterra -engade Davis-, que é o que está pasando en Palestina, en Kurdistán -especialmente no Kurdistán sirio- ou noutras poboacións que sempre estiveron baixo diferentes formas de represión? Que é o que está pasando nos cárceres de todo o mundo?

"Si houbo tanta preocupación pola xente que estaba confinada nos cruceros -afirma Angela Davis, onde unha rápida transmisión e contaxio é inevitable pois, por suposto, teriamos tamén que preocuparnos aínda máis polas persoas que están no cárcere ou nos centros de detención de inmigrantes. En primeiro lugar, as persoas que están no cárcere, polo xeral, quédanse por un período de tempo bastante curto: talvez un mes, seis meses. Con todo, nas condicións actuais, unha sentenza de tres meses pode equivaler a unha pena de morte (...). Moitas organizacións como Critical Resistance, Non New Jails, All Of Us or None, Transgender Gender-Variant and Intersex Justice Project esixiron que moitos prisioneiros sexan liberados (..) Estamos esixindo especialmente a liberación inmediata dos anciáns, pero, claro, cando consideramos o feito de que o encarceramento acelera o envellecemento, si falamos de anciáns, temos que pensar en persoas maiores de 50 anos. E sei que a maioría das persoas que teñen 50 anos non necesariamente considéranse vellas no chamado 'mundo libre', pero ese non é o caso tralas rellas. Tamén se está pedindo a liberación de todos os nenos que están en centros de menores e de todas as persoas que están á espera de xuízo. A liberación ten que suceder e non só polo ben dos que están detrás das barras senón pola saúde de todas as persoas. E logo, aínda que logremos sacar do cárcere a un gran número de xente, temos que pensar que terán só a rúa para refuxiarse. Dáse por feito que as persoas teñen casas, teñen diñeiro para a comida e tamén os medios para estar en contacto únalas coas outras. Moitas non teñen acceso a estes luxos. Así que esta situación debería facernos pensar tamén en como obter vivenda e comida accesibles e gratuítas".

Tendo máis clara a situación debuxada por Klein e Davis, segundo McHarris, faría falta saber que é o que se require concretamente dos movementos neste momento.

Para Klein hai moito que facer especialmente porque estamos só nas primeiras etapas desta tremenda crise. Si fose por Trump ou por Boris Johnson, primeiro ministro de Reino Unido, deixáronse as persoas anciás morrer silenciosamente para así solucionar o problema. Pero grazas ás viaxes xeográficas do virus, que chegou a golpear partes do mundo que teñen un tecido social forte ?por exemplo Italia e España? estes líderes foron forzados a tomar decisións diferentes. A súa estratexia é rápida porque temen -afirma Klein- que as persoas esixan precisamente o que Angela Davis comentaba: baleirar os cárceres, esixir que todas teñan unha casa e acceso á comida, alcanzar un "acordo verde" polo ben do planeta. E puntualiza: "Nesta crise atopámonos nunha posición mellor que a última vez en 2008, cando a economía global colapsou e tiñamos moi claro que nos estaban obrigando a pagar para salvar aos banqueiros. Ocupamos as prazas e dixemos que non, e sé que hai persoas que nos están escoitando desde o Sur de Europa e que foron parte deste movemento (...) pero entón non empuxamos as nosas propostas coa coraxe e coa forza suficiente. Isto é o que temos que facer agora. (...) É unha carreira contra o tempo".

Doutra banda, Davis sostén que moita xente estase dando conta de que o capitalismo non está equipado para servir verdadeiramente as necesidades das persoas: "A razón pola que existe esta crise sanitaria é precisamente polo proceso de privatización que comezou nos anos 80, que é a mesma época que viu o nacemento do complexo industrial carcerario. Os hospitais agora operan en gran medida baixo o mandato de ganancias do capital ... e as camas baleiras non son rendíbeis. Creo que a xente ten a capacidade de darse conta de que a asistencia sanitaria non ten que ser comprada e vendida coma se fose unha mercancía ou que a xente non ten que estar no cárcere só polo feito de que non hai lugar para ela na economía actual".

- «O racismo é unha cuestión feminista. A falta de vivenda é unha cuestión feminista. A abolición das prisións é unha cuestión feminista»

Angela Davis non esquece mencionar que a crise está revelando a natureza do capitalismo racial que impulsa, a través das institucións, un racismo estrutural contra o cal é necesario organizarse desde unha perspectiva feminista. E explica: "O racismo é unha cuestión feminista. A falta de vivenda é unha cuestión feminista. A abolición das prisións é unha cuestión feminista (...) As persoas que están no centro desta crise e en primeira liñas son mulleres. Mulleres de todas as orixes raciais e étnicos, mulleres pobres, mulleres trans, especialmente nos países do hemisferio sur". Non esquece mencionar ás persoas que están padecendo violencia machista e maltrato infantil e que están obrigadas a pasar as 24 horas cos seus abusadores sen poder entrar en contacto con quen son os seus "salvavidas" e acaba afirmando que a pandemia é unha oportunidade para construír unha organización que mellora a idea dunha solidariedade internacional.

E si de alguén podemos aprender, engade pola súa banda Klein, é do poder transformador da crise de Arxentina en 2001, cando ela mesma asistiu á reconversión das fábricas abandonadas en cooperativas de traballadores. "Si non queremos terminar nun mundo onde Jeff Bezos [dono de Amazon] será o último home vivo nesta Terra, o traballadores que están traballando en negocios que se están pechando teñen que saber que poden facerse cargo, por dereito, destes sitios e transformalos en cooperativas?, afirmou.

Klein non esquece poñer na mesa outra cuestión importante: o dereito ao acceso global a internet, que agora mesmo está en mans dunhas poucas corporacións. "Cando falamos de represión e falamos de respostas autoritarias a esta crise, iso inclúe a capacidade, desafortunadamente, de pechar unilateralmente nosas plataformas (...) Hai que ser capaces de atoparse sen o permiso de Mark Zuckerberg [dono de Facebook]. Necesitaremos todas as ferramentas das que falamos: (...) as folgas de renda, as folgas de débeda, talvez ate unha folga xeral".

Segundo Davis estamos obrigadas a vivir dentro dos límites dos Estados-nación, pero os Estados-nación xa non funcionan para mellorar as nosas vidas. De feito son cada vez máis obsoletos e, por esta razón, está convencida que este tipo de conversacións internacionais e globais terían que pasar cada vez máis e conclúe: "Temos que crear formacións duradeiras que nos axuden a afastarnos deste monstro capitalista cara a un futuro mellor".

---
Publicado en Pikara Magazine. | 15.04.2020 | Baixo Licenza CreativeCommons. Recoñecemento – NonComercial – SenObraDerivada. | Pikara Magazine practica un xornalismo de calidade, con perspectiva feminista, crítico, transgresor e disfrutón. | Non se definen como unha revista especializada en feminismo, senón que tratan todo tipo de temas sociais, políticos e culturais cunha mirada feminista.| Visita: https://www.pikaramagazine.com/.

[*] Sara Beltrame -1975 en Treviso, Véneto (Italia). É unha escritora, guionista e xornalista. Publicou a súa primeira novela aos 23 anos para a editorial Rizzoli. Con 27 anos fundou e dirixiu o departamento de escritura creativa en Fabrica, o centro internacional de investigación sobre creatividade con sede en Treviso, Italia. Na actualidade, reside en Barcelona onde traballa como xornalista en Vanity Fair Italia, Pikara Magazine, Doppio Zero, Rapporto Confidenziale. Traballou no campo dos documentais como guionista e investigadora de MediaPro e Polar Star Films. Ensina a escribir documentais en Scuola Holden. Os seus artigos en Pikara Magazine; El Salto Diario.
_______

Dereitos democráticos e liberdades, en risco, ... Por Néstor Rego

Por Néstor Rego [*]
21.04.2020

A crise sanitaria, social e económica provocada polo coronarivus ocúpao todo, das preocupacións da xente até o foco informativo case en exclusiva. Tanto que pode ocultar preocupantes actuacións que colocan en risco, cando non conculcan directamente, dereitos democráticos e liberdades públicas. Algunhas desas actuacións xorden precisamente ao amparo do Estado de alarma decretado no pasado 14 de marzo.

É verdade que a calidade democrática do Estado español xa ten ficado moitas veces en entredito. Non é cuestión aquí de repasar todas as vulneracións de dereitos como consecuencia de decisións políticas e xudiciais. Partamos de que continúa en vigor -e en aplicación- a Lei de Seguranza Cidadá (Lei da mordaza), aínda non derrogada polo goberno, apesar dos case dous anos que transcorreron desde a moción de censura e de que era un compromiso tanto do PSOE como de Podemos.

Aliás, para alén de non derrogar a Lei da mordaza do Partido Popular, o goberno do PSOE aprobou en outubro de 2019 o “Decreto da mordaza dixital”, validado cos votos a favor do PP e Cs e a abstención de Unidas Podemos. O decreto -que se vendeu como unha acción contra a ‘República dixital catalá’– na realidade permite a limitación da liberdade de expresión en internet, mesmo sen control ou autorización xudicial. Constitúe, por tanto, unha grave ameaza a un dereito democrático fundamental e é impropio dun sistema que se diga democrático.

Coa declaración do Estado de alarma aceptamos, polo interesse común, a restrición temporal de algúns dereitos, como o de movemento. Mais, ao amparo desta situación están a se producir situacións que non condicen cun Estado verdadeiramente democrático. E a escenificación militarizada, con uniformados protagonizando todos os días as conferencias de imprensa sobre unha crise sanitaria ou a desfilar polas rúas -máis propia dun Estado de excepción que dun Estado de alarma-, é apenas a face visíbel, mais non nos escapa que ten unha intencionalidade política evidente.

Estamos a ver que son numerosos os vídeos que circulan nas redes de brutalidade e abusos policiais nun contexto en que a cidadanía ve limitada a súa capacidade de se defender, de denunciar ou de protestar. E, que saibamos, non houbo ningunha reacción, moito menos investigación por parte do Ministerio de Interior, o que sen dúbida, incentiva este tipo de comportamentos por parte de policiais que se senten impunes.

E con razón. A instrución que o próprio Ministerio do Interior envía ás Delegacións do Goberno, para as trasladar aos corpos policiais sobre como actuar para facer cumprir o Estado de alarma é escandalosa.

Primeiro porque, a pesar de que o Real Decreto 463/2020, en relación cos incumprimentos do nel previsto remite xenericamente ás leis, a instrución sinala directamente á amplicación da Lei 4/2015 (Lei da mordaza) á hora de sancionar, en especial ao artigo 36.6 que considera infraccións graves, sancionábeis con multa de 601 a 30.000 euros, “a desobediencia ou a resistencia á autoridade ou aos seus axentes no exercicio das súas funcións”.

Aliás, isto é completado cunha “descrición” sobre a “actitude do denunciado” que considera “actitude inapropiada do infractor” todo o que non sexa “aceptación resignada da denuncia”, que resultaría nunha sanción mínima (por “menosprezo, xactancia ou mala educación”) de 2.000 euros, mais que podería chegar até os 10.400 euros.

En todo o caso, segundo xuristas, a instrución non se axusta a dereito e a propia Avogacía Xeral do Estado indica nun informe que para o incumprimento do estado de alarma non é aplicábel o artigo 36.6 da Lei da Mordaza salvo que se “desatenda o requirimento da autoridade”. Un informe que Interior parece desouvir.

Mais as actuacións que poden pór en risco dereitos continúan. A Orde SND/297/2020, de 27 de marzo, habilita para disponibilizar unha “solución tecnolóxica” que permita a xeolocalización do usuario “para os únicos efectos de verificar que se encontra na comunidade autónoma en que declara estar” e tamén estabelece “a análise da mobilidade das persoas” nos días previos e durante o confinamento, a partir do “cruzamento de datos dos operadores móbiles, de maneira agregada e anonimizada”. Son solucións que se revisten de lóxica na loita contra unha pandemia, mais que representan un enorme risco de cara ao futuro.

Risco que avaliamos máis próximo se tomarmos en conta as declaracións do próprio ministro do Interior na conferencia de imprensa de 15 de abril en que informou de que funcionarios de Interior están rastreando as redes sociais “co fin de comprobar algúns discursos que poidan ser perigosos ou delitivos”. É dicir, admite que procuran opinións que, sen seren delitivas, achan -a xuízo de quen?- perigosas.

Fontes do Ministerio confirmaron que era así porque “hai elementos que vemos a diario e que, sen revestiren carácter delitivo, tratan de intoxicar, causar desasosego e de manipular a opinión pública”. En que estado democrático é a policía a que ten a potestade para determinar o que é unha opinión perigosa? Perigosas son este tipo de actuacións que, aliás, son recoñecidas publicamente con total normalidade.

Mais isto non parece resultado dun repente do Ministro do Interior. A pregunta que o CIS deslizou no seu último inquérito sobre se as informacións sobre o coronavirus só poderían proceder de fontes oficiais vai nesa mesma dirección e ambas atentan directamente contra a liberdade de expresión.

Como dicía, semella que a loita contra a epidemia tapa todo, mais non pode xustificar todo. Que razón haberá entón para que en calquera outro asunto que o goberno considere de “especial interese público” non se tente limitar a información a “fontes oficiais”. E, mais unha vez, en que Estado democrático só pode ser divulgada a información que facilita o goberno?

E aínda temos máis. Neste momento está en tramitación parlamentaria un proxecto de lei orgánica (ao que xa o BNG ten presentado emenda à totalidade, de devolución) que pretende facultar as autoridades para coñecer e cruzar os datos particulares das persoas que pretendar utilizar un avión. Máis unha vez, o argumento da seguranza para vulnerar dereitos básicos das persoas.

A limitación aos dereitos democráticos e ás liberdades públicas xa está aquí e os riscos de vulneración grave no futuro son evidentes: Lei da Mordaza, Decreto da mordaza dixital, abusos policiais, instrucións aos corpos de policía que exceden mesmo as previsións legais, militarización dunha emerxencia sanitaria, control dos datos de localización através da telefonía móbil, varrido nas redes de opinións “perigosas”, globo sonda do CIS para a limitación da liberdade de información, lei para control da pasaxe dos avións…

Non teño dúbida de que se estas medidas todas as estivese a executar o Partido Popular, habería un forte movemento de rexeitamento. Mais se un goberno que se denomina “progresista” conformado por partidos que se definen de esquerda, fai políticas de dereita e implementa medidas que coartan dereitos e liberdades públicas, é exactamente igual de perigoso e merece exactamente o mesmo rexeitamento.

Fonte: Dias a fio. | 19 de abril de 2020

[*] Néstor Rego Candamil, nado no Vicedo o 2 de abril de 1962, é un profesor e político galego do Bloque Nacionalista Galego, actual secretario xeral da Unión do Povo Galego. Nas eleccións xerais do 10 de novembro de 2019 foi elixido deputado do Congreso pola circunscrición d'A Coruña. | Galipedia. | @NestorRego | Nestor Rego no Congreso dos Diputad@s. |
nestorrego@congreso.es. |

Enviado por:
Inacio Caranza
-inaciogz@gmail.com-
20 de abril de 2020 23:45
_______

Coronavirus: A porta pechada, ... Por Iolanda Teixeiro Rei - Non é a chave quen nos mantén pechados senón o mordomo que marchou e ao que esquecimos mentres nos pelexamos ollando a pechadura

Por Iolanda Teixeiro Rei [*]
21.04.2020

CORONAVIRUS: A PORTA PECHADA

Fumos conducidos a un cuarto por un mordomo que nos deixou alí pechados baixo chave. Un cuarto dun enorme hotel no inferno. Un cuarto sen espello nin fiestras cunha única porta e con a penas tres sillóns, unha estatua de bronce e un abrecartas. O mordomo marchou e aquí ficamos nós, a porta pechada. Esperando. Esperando ser torturados, mais non aparece ningún torturador xa que os torturadores somos nós. Todo o que hai na habitación é inútil. Fai parte dun absurdo. Nin a estatua de bronce da lámpada permite apagar a luz nin o abrecartas ten utilidade sen papel. Estamos así obrigados a mirar e ser mirados nun nudismo forzado.

Ao nos confinar, o mordomo converteunos nos nosos proprios verdugos. Nunha dependencia demoníaca. So no ínfimo intre do palpabrexo é que nos podemos sustraer á ollada allea. E aínda entón están os xeolocalizadores para nos axexar.

Un home e dúas mulleres, Garcin, Inés e Estelle obrigados a convivir. Sumetidos á ollada da Gorgona que petrifica.

Este é o argumento da obra de teatro do existencialista Sartre, escrita e estreada antes do remate da Segunda Guerra Mundial.

A primeira vez que eu lin a rotunda frase do protagonista, Garcin, alter ego de Sartre: O inferno son os Outros, aqueloutroume. Principalmente porque vin por vez primeira enunciada a miña propria experiencia ou intuición. De nena eu coidava que o mundo era un lugar perigoso, que se podía vivir só dentro dunha limia que non ía moito máis aló da rúa do Hospital onde vivían meus avós maternos e Pazos onde ficava a familia paterna. Os nenos teñen un pensamento mítico. A realidade divídese en dúas, unha coñecida, segura e outra selvaxe, misteriosa e arriscada onde tes que estar sempre en estado de alerta. A dicotomía civilizado-selvaxe coa que tamén xoga a literatura.

O mundo globalizado e a interrede crebaron esas limias e hoxe o estado de alerta é permanente. Os nenos teñen máis pesadelos ca nunca e os adultos sofremos de insomnio ou sopor. Esborrelan as contornas e custa barro e fariña disterar se é que estamos dentro ou fóra e de que. Máis isolados ca nunca, latexando entre a continxencia e a necesidade, entre o real e o dixital, o sono e a vixilia, o inferno habítanos. Levamos o demo da alteridade interiorizado, sobrexpostos á ollada obrigada nas redes sociais sen as que o isolamento sería aínda máis terrorífico.

Máis dun mes confinados, acuartelados. Imaxinando só o que pasa fóra. Moitos temos fiestras, non todos, desde as que mirar por vez primeira a ese outro que se mira nas luces nouturnas das pantallas o mesmo ca nós. Un outro ao que non nos podemos achegar, nin ollar de fite, co que non podemos falar se non é na distancia das redes onde voluntariamente nos sometemos a ser xulgados , a procurar o veredicto que nos salve ou nos destrúa. Prefiririamos estar nesa habitación sartriana, con conflictos cara a cara? Cantas familias, compañeiros forzosos ou non de vivenda estarán nese cuarto a porta pechada?. Con habitacións sen xanelas co mesmo abrecartas absurdo sen papel na vida?. Cun abrecartas inútil no tempo dos emailes. Cantas velliñas temerán sair á horta após a apocalipse do noticieiro a buscar os repolos?.

Agora temos todo o tempo do mundo, os confinados, a desvelar a identidade dese mordomo que nos pechou coa chave da covid 19. Son os mordomos do universo todo. Senhores à força, mandandores sem lei. Enchem as tulhas, bebem vinho novo. Dançam a dança no pinhal do Rei. Os mordomos-vampiros do Zeca que xa están acó, que nunca tiveron marchado.

Sartre nos di en A porta pechada que non é posibel o illamento. Que ninguén pode salvarse só. Que gañamos ou perdemos todos. Transitar da cortesía ao silenzo, do silenzo a axuda e da axuda mutua ao vincallo. Non temos outra que defrontarmonos no Outro, sempre no cerne do conflicto. Abocados á nos construir na Alteridade. A impotencia do individuo pode levar do individualismo mercantil a unha procura colectiva, un volver sobre nós como colectividade. Confrontar o meu sen medo ao teu. Todos deveriamos agardar que se espere algo de nós. O outro como espello onde nos mirar. Non deveriamos ter espellos na casa.


A porta pechada, neste eterno presente sartriano, non todo está previsto. Desbotemos a ollada que nos xulga. Apontemos a ollada no verdadeiro conflicto. A situación alarmante non é consecuencia da chave ou virus. Non é a chave quen nos mantén pechados senón o mordomo que marchou e ao que esquecimos mentres nos pelexamos ollando a pechadura.

Procuremos o discernimento. Pescudemos no acontecemento que nos limita. Rachemos coas aparencias do mundo, cos xuízo externos, cos roles sociais que nos vazían da nosa potencialidade ao servizo do común. É tempo de parar e rachar co inferno das aparencias, coas máscaras impostas. Estamos núos até os ósos. A Ocasión a pintan calva porque non poderemos xa asir a esa fugaz deusa romana cando pasar. Batamos coa porta e saiamos a un mundo distinto, máis noso. Localizado. Deixemos de fuxir.

Pois ben, continuemos.

[*] Iolanda Teixeiro Rei, Activista ecoloxista e decrecentista. Unha das organizadoras do primeiro Congreso Galego de Decrecemento que tivo lugar en Ferrol, no mes de outubro deste ano 2018. Articulista e licenciada en Pedagoxía Social pola USC. Profesora de Tai Chi e Chi Kung en Ferrol. No facebook e no twitter. Artigos no Diario de Ferrol e Diario Nós.

Enviado por:
Iolanda Teijeiro
-iolandateixeiro@gmail.com-
20 de abril de 2020 23:14
______________

Foto: Porta aberta de Jan Tinneberg
_______

CCOO Industria de Ferrol tacha de vergoñento e irresponsábel tanto o comunicado feito no día de onte pola Asociación de Empresarios do Naval, como a posición respecto a esta situación dende o comezo

COMUNICADO RESPOSTA AO DA ASOCIACIÓN DE EMPRESARIOS DO NAVAL

CCOO Industria de Ferrol tachamos de vergoñento e irresponsábel tanto o comunicado feito no día de onte pola Asociación de Empresarios do Naval, como a posición respecto a esta situación dende o comezo.

CCOO Industria de Ferrol solicitamos a esta Asociación nos primeiros días desta crise que tiveran posición unitaria respecto a esta crise e que participaríamos no debate da posición para que servise de criterio e evitase o descontrol para aproveitarse d@s traballadores/as nesta situación, e non quixeron.

CCOO Industria de Ferrol como sindicato maioritario no Comité de Empresa de Navantia e con representación en moitas das empresas auxiliares vemos como con este comunicado se demostra que esta asociación só actúa como tal baixo intereses propios e individuais d@s empresari@s, pois dende o comezo desta crise sanitaria estiveron desaparecidos como Asociación para aproveitar a crise e a desorganización empresarial para que cada empresa aproveitase esta crise ao gusto. Dende o comezo CCOO instamos a que agardaran as medidas laborais que sairían para paliar esta situación, e algunhas empresas auxiliares xa despedían con data do 13 de marzo. O 18 de marzo o Goberno nas medidas laborais para evita-los despidos recolle parte das medidas que dende CCOO viñamos reclamando, aínda que faltaron algunhas, e as empresas continuaron a despedir para non meter aos temporais nos ERTEs (despidos irregulares que animamos a demandar cando pase o Estado de Alarma). E non só iso, senón que acudiron ao ERTE de Forza Maior en masa para acollerse aos beneficios empresariais á vez que evitando a negociación cos Comités, algo que podería darse igual pero de tódolos xeitos a meirande parte das empresas non o fixeron, porque sabían que a situación derivada do COVID-19 anulaba en parte a Acción Sindical que sen dúbida se daría noutra situación.

Utilizaron ERTEs de Forza Maior malia que algunhas das empresas seguiron a traballar nas obras puntuais que Navantia permitía, o cal perde o sentido da Forza Maior.

E agora únense para premer a entrada graduada. Menos mal que Navantia e o seu Comité de Empresa xa estaba niso fai unhas semanas, para que tanto se preparase o estaleiro, se organizasen eses pasos e se dotaran dun protocolo propio para os estaleiros que garanta a seguridade e saúde dentro do estaleiro.Dende CCOO agardamos que se seguen traballando individualmente, preparen no seno de cada empresa os protocolos propios dos seus traballos e compatible co protocolo de Navantia, así mesmo unha das condicións é que ditos protocolos, guías, etc. de cada unha das contratas, sexan consensuados cos Comités, delegad@s e no caso que non teñan co Comité de Seguridade de Navantia. E a continuación sexan tódolos protocolos coñecidos por todos e cada un d@s traballadores/as que entran no estaleiro.

Así mesmo, nin que dicir ten que a outra petición que manifestan é máis do mesmo, seguir afondando no prexuízo aos traballadores, pois se a reactivación paulatina e gradual vai máis aló do estado de alarma como entendemos que será con total probabilidade, as empresas non poderán seguir co ERTE de Forza Maior, e terán que optar polos ERTEs de outras causas (organizativas, productivas, económicas,...) os cales teñen que ser negociados, e os traballadores terán mellores condicións.

E respecto as cláusulas de mantemento de emprego ligadas aos ERTEs de Forza Maior que nese comunicado da Asociación de Empresarios solicitan que teñan un tratamento especial. CCOO nos posicionamos por suposto na obrigatoriedade do cumprimento das cláusulas e agardamos e faremos os trámites que sexa necesarios para que tódolos ERTEs de Forza Maior inxustificados sexan revisados, pois é un fraude á Seguridade Social que imos a pagar tódala cidadanía e como vemos do que se aproveitan os empresarios que ante o colapso sabían que colarían, cando menos a maioría por silencio administrativo. Estas empresas aproveitáronse dos beneficios empresariais das medidas laborais que elaborou o Goberno e agora non queren ser responsábeis coas cláusulas do R.D. 10/2020 que benefician aos traballadores/as.

CCOO Industria Ferrol instamos a que cando “queiran exercer como Asociación” estamos abertos a colaborar polo beneficio d@s traballadores/as e o mantemento do emprego.

Ferrol, a 18 de abril, de 2020

Roberto Villasuso Vázquez

Sec. Organización CCOO INDUSTRIA-FERROL

rvillasuso@industria.ccoo.es

Enviado por:
ROBERTO VILLASUSO VAZQUEZ
-rvillasuso@industria.ccoo.es-
18 de abril de 2020 16:04
______

Foto de Daniel Alexandre | Febreiro de 2014 | Protesta de traballadores de Acciona diante do edificio de dirección de Navantia Ferrol.
_______
Unión Comarcal de Ferrol:
http://www.ccoo.gal/webgalicia/menu.do?O_teu_sindicato:Unions_Territoriais:Ferrol

SIndicato Nacional de CCOO de Galicia:
http://www.ccoo.gal/webgalicia/

Federación de Industria de CCOO:
http://www.industria.ccoo.es/Galicia

Confederación Sindical de Comisión Obreiras:
https://www.ccoo.es/

_______

Comunicado en referencia, da Sección Sindical de CCCOO Industria de Navantia Ferrol, ao Comité de Emerxencia do día de ontes no que se aprobou a reanudación paulatina da actividade en Navantia baixo o protocolo consensuado co Comité de Seguridade

COMUNICADO REUNIÓN COMITÉ DE EMERXENCIA 17 DE ABRIL

Dende a Sección Sindical de CC.OO de Navantia Ferrol queremos informar da reunión do comité de emerxencia de onte coa principal intención de que a cidadanía en xeral coñeza polo miúdo as decisións acordadas en dita reunión.

Dende fai varios días os Coordinadores de Seguridade e Saúde Laboral dos Comités de empresa tanto de Fene como de Ferrol traballaron intensamente co Departamento de Prevención da Ria de Ferrol para desenvolver un protocolo específico da Ría de Ferrol que garanta a seguridade e saúde dos traballadores e traballadoras, na volta ás actividades laborais previas ao período de cese total de actividade que sufriron os nosos centros de traballo dende o 30 de Marzo ate o 9 de Abril.

Tanto a Dirección coma os Representantes dos Traballadores/as marcamos dúas condicións para a volta as tarefas produtivas. As medidas preventivas serían consensuadas entre as dúas partes e garantirían o retorno seguro dos e das traballadoras. Hoxe podemos transmitir tranquilidade á clase traballadora co protocolo consensuado, entendemos que supera tódalas medidas preventivas sanitarias e define como e cando se van a explicar aos planteis, prevé as actuacións en caso de calquera imprevisto e ademais é un documento vivo, diariamente mellorarase coas medidas preventivas que tanto Dirección coma Delegad@s de Prevención e traballadoras e traballadores entendamos como positivas.

Debemos destacar que a adaptación do protocolo aos nosos centros de traballo foi ben visto e avalado por tódol@s delegad@s de prevención dos distintos sindicatos, malia que houbese logo distintas posicións sindicais para a aprobación dos traballos puntuais que comezarán este luns con 60 traballadores/as totais en cada quenda de empresas de electricidade.

CC.OO. quere transmitir que estará vixiante das condicións preventivas en todo momento, e esixirá o cese de calquera actividade no momento que se detecte algún risco. Entendemos que nesta situación non so é aconsellable, se non que é necesario a volta a actividade produtiva no sector de Industria, recuperando os planteis dos ERTEs, pero de forma paulatina, asimilando un número de traballadoras e traballadores que non supoña un risco, coa intención de aumentalo só cando haxa plena confianza , e coa firme convicción de que estamos preparados para aborda-la volta á actividade.

Ferrol a 18 de abril de 2020.

Sección Sindical de CCOO Industria de Navantia Ferrol

Enviado por:
CCOO (FE)
-ccoo.fe@navantia.es-
18 de abril de 2020 12:27
_______

Coronavirus: O Estado larvario, ... Por Iolanda Teixeiro Rei - Tempo há que nos sabiamos ollapados polo gran ollo baixo a cutícula do grande irmao

Por Iolanda Teixeiro Rei [*]
20.04.2018

CORONAVIRUS: O ESTADO LARVARIO

Moitos agardavamola. Só descoñeciamos que traza havería ter. E a traza foi súpeta, como un verme roedor que todo o destrúe insensivelmente cunha renartería vil, a se mascarar de solidariedade. Como un animálculo intestinal, lombriga mastodóntica de corpo mol, larva metaforfoseada que simula nos protexer mentres nos vai engulindo e corroendo de vagar. Envoltos nuns aplausos teledirixidos, como vítimas propiciatorias que se autoinmolan, os hópedes do medo resignáronse a albergar as larvas nas súas proprias moradas. Lelos e ledos de ser farándula a representar o grande espectáculo planetario dun acuartelamento sen barrotes nin réxime de visitas, cunha liberdade condicional aproveitada para o avituallamento indispensabel e o rendemento da forza de traballo para as grandes empresas globais, esas que agasallan unhas pingas da suor proletaria en doazóns de luvas ou máscaras. Nos embigos da institución familiar, as xentes votan dende o encerramento os seus proprios grillóns de milicia voluntaria, engordando o nível de audiencia desta distopía real.

Moitos foron os síntomas ignorados pola parasitoloxía oficial. Tempo há que nos sabiamos ollapados polo gran ollo -como aquel do conto diesteano- baixo a cutícula do grande irmao. Os vermes roedores do big data a luir nos datos dos nosos periplos cotiás, físicos e virtuais, na voracidade da caza de tendencias. A axexar nas nosas cobizas moldeadas para nos vender os sucedáneos de desexos do mercado. Era o prezo que estavamos dispostos a pagar por adurmiñar o isolamento e o cansanzo das xeiras inútiles de escravos. O prezo por wasapear ou enredarmonos nesas redes que nos achegan na distancia a medida que nos arredan na cercanía. Tempo há que sofriamos esas súas células diferenciadas agrupadas en tecidos ao cárrego das forzas de seguridade do Estado, esas células que, co gallo de nos protexer, batían na moitedume mobilizada pacíficamente nas rúas, esa moitedume indignada que reclamava o cumprimento dos dereitos básicos da Constitución: pan, vivenda, traballo digno, educación, cultura, liberdade... Esas células parasitarias que batían sen arrubecer contra xubilados desafiuzados das súas vivendas, agora agasalladas a uns fondos avutres de metazoos parásitos, consanguíneos da clase dirixinte. As mesmas células que piolinizaran o porto de Barcelona co G-36-E, o novo fusil de asalto dos abandeirados do 155.

Havía tempo, si, e moito, que renunciaramos á nosa privacidade polo nudismo dixital, por un segundo de gloria nas redes sociais. Havía tempo que sabiamos das represalias dos Marlaskas e afíns, das leis antiterroristas lesivas cos dereitos fundamentais, das detencións irregulares de independentistas por motivos ideolóxicos, da tipificación de novos delitos como o autoadoutrinamento que permitían ás forzas heterótrofas espallar a helmintiase para disolver a capacidade crítica do corpo social que aínda tentava vivir ao abeiro deses parásitos hermafroditas.

Moitos agardavamola, mais todo foi en valuto. Non estavamos preparados. Escasas revistas de parásitos era quen de publicar as posibeis terapias para tratar as doenzas autoinmunes. E estas se perdían nun magma de datos combustibeis bradburiáns e duvidosos fakes a avivecer a indiferenza. No estado larvario, a verdade xa non precisava inquisitores tonsurados para se velar.

Así foi como as larvas foron infestando, casa por casa, a todos os hóspedes do medo aproveitando as baixas defensas que o pánico ía causando no espírito gregario. Cada casa tiña as xanelas abertas a estes gusanos prestos sempre á delación. De corpo mol, orgullosos títeres sistémicos dispostos a amosar diante das súas proprias gravacións o protagonismo na caída da presa, esa que antes fora o seu veciño. Somentes por un minuto de gloria nas pantallas.

O ministerio de transportes larvario parasita agora os nosos sangumiños, diagnostica o intestino cego para controlar as nosas feces xa antes de que cheguen ao recto coa coartada de nos facilitar unha dieta máis saudavel. Os militares, embutidos en batas brancas, diagnostican os nosos movementos nun reclutamento forzoso baixo a ameaza duns efectos secundarios que enchen todos os telexornais. Como sumisos soldados, heroicos voluntarios fabrican máscaras caseiras nun arrouto salvífico de redención cuaresmal. O mesmo ten o valor social. Nenos, xubilados, monxas ou ertes potenciais a producir o que San Amancio é quen de sobardar nun carismático mecenádego deslocalizado. Máscaras personalizadas con bandeiras, debuxos infantís, esponsorizadas ou esportivas. Máscaras dunha mascarada solidaria que pretenden medir o nível de cidadanía veciñal, namentres os traballadores da saúde, da alimentación e coidados, do transporte... arriscan a vida como uns herois obrigados no medio dun mar de aplausos. Máscaras en molde de xeso que se facían para conservar a faciana dos cadavres e que nesta pandemia deverían se elaborar nas residencias de anciáns.

Sairemos deste estado larvario inmunizados ao virus de Wuhan, afeitos xa á cesión dos nosos dereitos fundamentais, os de livre reunión e circulación, o dereito á intimidade, os dereitos laborais, os dereitos universais da infancia...en nome dun Estado paramilitar que nos acuartela nun estado de excepción, encuberto nun de alarma, suspendendo os máis elementais dereitos democráticos. E o máis abraiante, sen o menor chío de insumisión ou descontento. Nun isolamento paradoxal hipercomunicado. Sen nin sequera saber de certo se nestes tempos de confinamento, os okupas foron desokupados. Ou alerta por se o sorriso do outro agocha unha coitelada preventiva nas nosas costas.

As larvas da posmodernidade, que xa rillaran a fins do século pasado os alicerces ideolóxicos da xustiza social co seu rancio eclecticismo bursátil, confínannos nos nosos fogares para instalar neles as novas penitenciarías, oficinas de teletraballo, tendas online, bancas electrónicas, centros de teleensino, telemedicina, videoconferencias, teleocio... nun novo cercamento de pago fácil para espalancar as portas dun capitalismo totalitario máis velaíño e perigoso que aquel que cercou os campos ingleses, forzou o éxodo rural e deu lugar a acumulación orixinaria da que Marx xa alertava, esa que puxo en pé o sistema de explotación capitalista.

[*] Iolanda Teixeiro Rei, Activista ecoloxista e decrecentista. Unha das organizadoras do primeiro Congreso Galego de Decrecemento que tivo lugar en Ferrol, no mes de outubro deste ano 2018. Articulista e licenciada en Pedagoxía Social pola USC. Profesora de Tai Chi e Chi Kung en Ferrol. No facebook e no twitter. Artigos no Diario de Ferrol e Diario Nós.

Enviado por:
Iolanda Teijeiro
-iolandateixeiro@gmail.com-
17 de abril de 2020 18:55
______________

Foto: O 17 de marzo de 2020, o exercito pasea armado polas rúas de Vigo (Detalle dunha foto de Maite Gimeno).
_______