Por Rafael Pillado [*]
24.11.2014
Outubro, oito e media p.m., noite pechada; unha hora máis tarde, baixamar.
Antonio e os seus compañeiros aproxímanse á ribeira, tras asegurarse de que non hai "
mouros" na costa.
Antonio, enfundado no seu traxe de neopreno e provisto dos instrumentos propios do mariscador "
a pé", sentíase nervioso, tenso. O día anterior foran acosados e perseguidos, cunha saña que xa quixese para os grandes corruptos que arruínan o país impunemente. Cada día era unha aventura, un risco certo de acabar detidos e tratados como perigosos delincuentes. "
Que pasará hoxe?", preguntábase.
Pese a todo, cos outros mariscadores sen carné -
pero con familias ao seu cargo, decidiu introducirse no mar, pendente de pisar chan firme, afastado das trampas de lodo que axexaban como minas sementadas nun campo cheo. Calquera pisada en falso podería supoñer quedarse cravado nese lodo pestilente e opresivo e regresar a casa coas mans baleiras.
Observaba tamén aos seus compañeiros que como el, afanábanse no esforzo de recolección marisqueira, descoidando incluso a vixilancia preventiva. As lanternas necesarias para distinguir as ameixas, titilaban aquí e alá como vagalumes, delatando a súa presenza no deserto húmido da baixamar entre tebras.
Cando xa levaban unha hora de tarefa, de improviso, sen case decatarse, apareceu veloz unha embarcación que case llo leva por diante. Non lle pasou por encima de casualidade, co risco de morte que iso supoñía.
Apagáronse as lanternas, de súpeto. Produciuse unha marea humana en desbandada.
Antonio intentou escapar, protexendo o seu raño, capazo, flotador e ameixas arrancadas ao chan pantanoso; sen instrumentos de traballo, o gañarse o pan convértese nun "
máis difícil aínda". Por desgraza, reaccionara demasiado tarde. A súa axitada respiración cortouse bruscamente. O seu pescozo estaba prisioneiro dun longo bicheiro que, tras darlle un forte golpe que case lle arrinca a cabeza de raíz, inmobilízalle e deixa sen alento.
Cinco minutos despois atópase subido á zodiac policial. Ameázanlle con golpes si pretende escapar. Logo, alí pasa o de sempre: a requisa das súas ferramentas de traballo. Pero non só iso: como se ve nas reportaxes da tele sobre os métodos empregados pola CIA nos seus cárceres secretos, será obrigado a espirse, antes de proceder aos interrogatorios, para abrandar a súa resistencia. Este método, practicóuselles indistintamente a homes e mulleres, e até, en ocasións, a uns e outras xuntos, por "
mellorar" o efecto disuasorio.
Entregáronlle logo unha roupa de augas como medio para cubrir o seu corpo, cando xa lle arrebataron a dignidade, o pudor, o sentirse suxeito de dereito, amparado polas leis dunha Constitución que tanto nomean os mesmos que agora a vulneran aplicando aos detidos semellantes torturas psicolóxicas.
Ao final, deixáronlle marchar. Librouse, por unha vez, da longa porra de antidisturbios e das pelotas de goma como aquelas que en Melilla disparáronse no mar, causando mortes. Pensaba que hoxe había ter sorte e librouse das hélices da embarcación que lle abordara. Até, o traballar só unha hora (
chégase a estar no mar tres e máis horas), facía que estivese de bo humor e superase o intenso frío que cada día acompáñalles. En todo caso, carcomía-lle a idea de chegar a casa sen os recursos que a súa familia necesita. E si multan-lle? Entón aínda peor ...
Como reunir o diñeiro necesario sen quitarlle aos seus fillos o prato da mesa ...?
Con só o peso da súa pel de plástico, atopouse cos mariscadores dispersos trala persecución por parte da policía. Xuntos camiñaron cara a Caranza, mentres outros o facían en distintas direccións. Durante a viaxe de regreso ao fogar, tivo tempo para pensar na súa propia situación, non moi diferente da do resto dos seus compañeiros: en paro durante anos, el e toda a familia (
máis do 30% de paro na comarca), coa construción naval en proceso de liquidación, sen saídas de ningunha clase, cando intentaban escapar do fame e a miseria, víanse criminalizados, presentados co nome infamante de "
furtivos".
Afirmábase paso a paso na idea de ser un traballador do mar, mariscador sen carné, que esixe recoñecemento e vida digna. E xurábase entre dentes que nunca lle empuxarían a roubar; pero que non o sacarán do mar, onde atopou o que pode ser a súa última e lexítima esperanza dunha vida digna.
Mentres isto sucede e é coñecido, os titulares das institucións miran a outro lado, escapando á súa responsabilidade de solucionar problemas colectivos e individuais.
Estes mariscadores son conscientes da súa situación; non pretenden danar os non menos lexítimos dereitos dos seus compañeiros á boia, pero teñen o dereito (
e o deber) de vivir e loitar nunha sociedade que os respecte e busque unha saída á súa traxedia.
Existen máis de 900.000 metros cadrados de ribeira para o marisqueo a pé, cun só carné tramitado. A Cofradía ten dificultades para subsistir economicamente;
Antonio e os seus compañeiros poden contribuír a solucionar o problema, aportando o seu traballo diario. Saben, ademais, que o seu esforzo contribúe a rexenerar zonas mortas.
E evidencian que, co seu traballo legalizado, garántese plenamente un produto saneado. Rexeitan e denuncian o brutal tratamento policial, un insensato cúmulo de ilegalidades manifestas.
A sociedade ten que protexelos, coa mesma forza e convicción que ao resto de parados da nosa contorna.
Artigo Publicado no xornal comarcal 'Diario de Ferrol'.
[
*]
Rafael Pillado Lista, San Cibrao (
Cervo) o 12 de xuño de 1942, é Vicepresidente da A.C. Fuco Buxán e membro do Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol
. Foi un activista sindical e político nos anos da ditadura franquista, sen deixar nunca a súa actividade social e política. Participou no Encontro Social e na Rede de Apoio Mutuo de Ferrol Terra. Agora fai-no nas Marchas da Dignidade de Ferrolterra. Escribe artigos sobre a actualidade nos medios locais. Ten escrito un importante e moi interesante libro sobre unha parte da nosa historia recente "
O Latexo da vida e da conciencia - Memorias Colectivas de Rafael Pillado - I (Primeiro Volume)".
Enviado por:
A.C. Fuco Buxán Fuco Buxán
-fucobuxan@gmail.com-
23 de novembro de 2014 10:34
http://www.fucobuxan.net
__________________
Enlace de interese:
"Furtivos" - Reunid@s en Asemblea a xente sen regularizar que vai a
mariscar ás praias da Ría de Ferrol, acordaron unha serie de accións
para conseguir 80 permisos para mariscar a pé - Unha moi interesante
entrevista no programa Escarnio de rádio FilispiM, onde @s traballador@s
irregulares da ría de Ferrol denuncian a súa criminalización.
____________________________
