Entrevista a carlos Taibo: "O 15M axuda a que algo estea empezando a cambiar na cabeza da xente"

Carlos Taibo [*]: "O 15M axuda a que algo estea empezando a cambiar na cabeza da xente"


Que significado ten o 15M?

"O noso soños non caben nas vosas urnas" dicía unha pancarta instalada na acampada da Porta do Sol, o que equivale a expor cuestións radicais e de fondo e outro xeito máis democrático de facer política. Superar unhas formas de mera deliberación e delegación, reformar a lei electoral, ensaiar formas de participación máis directa mediante referendum e consultas, e, sobre todo e ata onde sexa posible, non delegar noutros a representación para a toma de decisións.

Cando os activistas do 15M escriben, referíndose aos políticos, "non nos representades", non lles están dicindo "non representades a ninguén", senón simplemente "a nós, non". Queremos o noso propio espazo e que ninguén se inmisca nel. Buscamos sociedades menos complexas e descentralizar as relacións. Pretendemos horizontes máis levadíos e que nos fagan menos dependentes. Hai un aire libertario nesas reclamacións. Sen ignorar o tamaño das nosas grandes cidades, propón comunidades máis reducidas, relacións humanas máis activas e máis fluídas co medio natural e tomas de decisión comunitarias moito máis próximas e participativas.

Que acollida tivo o movemento 15M?

O movemento que demos en chamar "15 de maio", 15M, é a primeira iniciativa que nace dos movementos alternativos e goza de ampla simpatía popular. As enquisas de opinión feitas antes do verán indicaban que máis dun 60% da poboación simpatizaba con el. Esa simpatía continuaba reflectíndoa despois do verán máis dun 50% da xente. Unha enquisa do diario El País indicaba, por exemplo, que o 54% dos votantes do PP simpatizaba coas súas reivindicacións. Pero simpatizar non significa implicarse nas súas accións. Con todo, oito millóns e medio de cidadáns tomaron parte nalgunha actividade promovida polo movemento. Tamén é claro que inquieta á xente de orde, aos medios de comunicación liberais e de ultraderecha, a determinados tertulianos que intentaron emparentarlo con formas de violencia política e a algúns gobernos. Policías disfrazados de activistas infiltráronse entre xente pacífica que rodeaba o parlamento de Cataluña coa pretensión de actuar de xeito violento para desacreditar ao movemento. A única violencia exerceuse polas forzas policiais que desaloxaron a persoas reunidas en asembleas na Porta do Sol ou a Praza de Cataluña.

Cales son as razóns do seu éxito?

A pasada primavera déronse varias circunstancias que explicaron a explosión do 15M no ecuador dunha campaña electoral de baixo ton: a crise xeral, o eco da revolta árabe, o descrédito da clase política, a corrupción, os problemas da aplicación do programa Bolonia nas universidades e, desde logo, o froito do traballo realizado durante anos polos movementos sociais alternativos. Tamén influíu o bo sentido dos convocantes: o uso intelixente das redes sociais en Internet , a capacidade de traballo e o talento organizativo. Souberon, a tempo, abandonar as grandes acampadas e crear asembleas de barrio; agora mesmo, na cidade de Madrid, hai activas 23 asembleas noutros tantos barrios. Hai outra razón: a ausencia de siglas partidistas. Entendeuse que non era momento de expresar diferenzas e así sucedeu que, en todas partes, apareceron nas asembleas e manifestacións acodes que nunca anteriormente participara nese tipo de mobilizacións.

Hai indignados e alternativos. O 15M ten dúas almas?

Si. Iso é así desde a súa orixe e as dúas almas permanecen. Hai un sector "ciudadanista" de mozos indignados, moitos deles con boa formación universitaria e, con todo abocados ao desemprego ou a un traballo precario e mal retribuido, que piden reformas conxunturais no sistema: demandan emprego, cambios na lei electoral, eficiente funcionamento das institucións e castigo da corrupción. Hai outro sector anticapitalista de mozos alternativos que contestan radicalmente o sistema, incorporan reivindicacións pacifistas, feministas e doutro modelo económico e pretenden crear espazos alternativos, democracia de base e autogestión. Hai un ámbito de coincidencia nos manifestos e programas do 15M no que os dous sectores reclaman cambios democráticos e políticas sociais incluyentes, mantemento sen recortes da capacidade de negociación colectiva e taxas fiscais que graven ao capital financeiro especulativo.

Cales son as carencias deste movemento?

O 15M é unha iniciativa que apenas ten medio ano de existencia. Non parece, pois, que se lle poida esixir un programa moi definido e maduro, pero deberá introducir cuestións como a igualdade de homes e mulleres, os dereitos das xeracións vindeiras a un planeta habitable e os dereitos dos habitantes dos países do Sur a vivir con dignidade. Neste momento son carencias evidentes a súa nula presenza no mundo do traballo, a súa moi precaria instalación no mundo rural e a ausencia dos inmigrantes "sen papeis".

Cando naceu, era época de exames nas universidades e nelas activouse pouco, pero, unha vez renovado o curso este outono, comezan a darse asembleas do 15M en campus universitarios. O movemento nútrese, sobre todo, de xentes de clases medias en rápido proceso de desclasamiento. A clase media, que foi a xoia da coroa para os estados de benestar que coñecemos, está desaparecendo. Bótase en falta a presenza nas mobilizacións dos traballadores asalariados que ven en risco os seus postos de traballo e non están dispostos a pelexar. Os sindicatos maioritarios veñen actuando tamén como tapón desa presión social e están hipotecados pola súa forte dependencia de fondos públicos para financiarse.

Que pode ocorrer no futuro co 15M?

Ocórrenlleme catro horizontes diferentes. O primeiro é que o movemento desapareza, o que me parece pouco probable, pois os activistas cren que encerra unha flor preciosa que hai que cultivar e coidar. O segundo é que sexa absorbido por instancias externas ou se divida internamente, pero no tempo que leva existindo non aparecen datos nese sentido e non hai ningún grupo que diga representar en exclusiva ao 15M. O terceiro é que, se crecen as accións de resistencia e confrontación, o movemento quede anémico ou sen forza para levalas adiante, o que estaría por ver. O cuarto, o que a min persoalmente máis me gustaría, é que se expoña un modelo de funcionamento claramente asembleario e autogestionario e radicalícese nunha postura antipatriarcal, antiproductivista-consumista e internacionalista.

Que efectos está tendo o seu actuar?

Creo, sobre todo, que o 15M axuda a que algo estea empezando a cambiar na cabeza da xente. A mocidade está dicíndonos que, ademais da democracia representativa, hai outras formas de democracia directa e continuada que non se reducen a deixar en mans doutros, durante catro anos, decisións que afectan a todos en diversas esferas posibles

Como se relaciona o movemento con outros grupos?

Cabe o risco de que algún partido político pretenda levar o ascua á súa sardiña ou usar as súas reivindicacións como ariete fronte a outros. Os activistas dos movementos sociais e os sectores críticos de grupos políticos e sindicais comprenderon que deben acudir ás asembleas do 15M, escoitar aos mozos e conversar con eles usando unha linguaxe renovada, capaz de ser entendido por persoas de xeracións distintas. Os grupos nacionalistas de esquerda, independentistas ou soberanistas, que centran agora a súa axenda política noutros temas, miraron con receo a este movemento, pero houbo encontros entre eles nos espazos galego, catalán e vasco.


Martes, 10 de Xaneiro de 2012
Alandar

Por Javier Pagola.
Publicado en alandar nº284

Foto: Ibán Aguinaga.

Fonte: http://www.librered.net/?p=14274

[*] Carlos Taibo, profesor de ciencias políticas e da administración na Universidade Autónoma de Madrid, é experto en relacións internacionais, divulgador da idea e práctica do decrecimiento económico e analista e impulsor do movemento 15M.
_________________

As eleccións xerais desde o 15-M - "As eleccións xerais españolas previstas para o 20 de novembro son, en principio, un agasallo para o movemento 15-M", entrevista a Carlos Taibo en Radio Klara - Artigo e Áudio

As eleccións xerais españolas previstas para o 20 de novembro son, en principio, un agasallo para o movemento 15-M. E o son por unha razón fácil de entender: están chamadas a permitir que se recree un escenario similar ao que permitiu o nacemento do movemento en maio, cando xurdiron manifestacións e acampadas á calor dunhas eleccións autonómicas e municipais lastradas pola sordidez e a tristeza. O 15-M vai dispor, noutras palabras, dunha nova oportunidade para lanzar os seus dardos críticos ante o que significa, por encima de todo, a aparente confrontación que protagonizan os dous grandes partidos.

Se esa é a cara positiva do que se achega, non hai motivos para recelar, con todo, do que para o 15-M supón a convocatoria electoral do 20 de novembro?

Hai como pouco un, singularmente inquietante: o risco de que ao amparo daquela proliferen, no movemento, as divisións internas e ábranse feridas no caso de que a discusión correspondente non se administre de xeito intelixente. Porque hai que partir dun feito facilmente certificable: dentro do 15-M son moi variadas as lecturas no que se refire ao que debe facerse con ocasión das eleccións xerais. Mentres uns defenden fórmulas de abstención activa, hai quen se inclina por postular o voto en branco ou o voto nulo, non falta quen sinala que o seu é apoiar a opcións políticas concretas e, en suma, menudean quen se contentan con demandar que non se apoie a ningún dos dous grandes partidos.

Ben está que dentro do movemento se debatan esas diferentes opcións.

Pero convén manter a aquel lonxe de calquera vontade de pronunciarse expresamente por algunha delas (horizonte que, polo demais, e tendo en conta da disparidade de posicións, parece pouco hacedero, sexan cales sexan as formas de toma de decisións que se apliquen). Isto á marxe, o saudable é que o 15-M non se converta nun teatro de difusión das mensaxes duns e outros, con máis motivo que a disputa correspondente antóllase un escenario moi propicio para infiltracións desde o exterior. Salta á vista que nos debe importar máis, moito máis, o movemento que as eleccións que o sistema regálanos.

Algo hai que dicir, con todo, do que sucede do outro lado do espello, ao lado dos partidos. É lóxico que estes, ou algúns destes, intenten chupar imaxe do movemento. Ás veces ocorre, con todo, que o lóxico se converte nunha fonte de abrasiva manipulación. Limitareime a recordar respecto diso que entre quen concorren ás eleccións do 20 de novembro hai un puñado de candidaturas que estarían reclamando para si unha lexitimidade que nacería da súa presunta vinculación co 15-M. Atrévome a adiantar que na maioría dos casos sono de persoas que de sempre traballaron por horizontes moi distintos dos que inspiran ao movemento, algo que converte en lamentable a súa iniciativa destas horas.

Véxome obrigado a sinalar, polo demais, que a lóxica dos partidos é inequivocamente diferente da do movemento: non hai partidos asemblearios que na súa vida cotiá dean renda solta á autogestión, a democracia directa e o cuestionamiento activo dos liderados. Ou polo menos non os hai entre quen concorren a unhas eleccións que reclaman a delegación da capacidade de decisión nuns poucos, e iso por moito que semellante tensión inténtese corrixir cunhas ou outras medidas. Enténdase ben o que quero dicir: non é agora o meu propósito contestar o que significan os partidos que están, ou se declaran, próximos ao movemento. Conténtome con sinalar que son outra cousa moi diferente.

As eleccións non configuran o futuro do movemento do 15 de maio. Otorguémosles un relevo limitado. Aprovechémoslas para sinalar moitas das miserias da orde existente, respectemos a quen o merecen e, sen máis, dejémoslas pasar. Que nos queda moito traballo.

Esta é a opinión de Carlos Taibo, profesor de Ciencia Política na Universidade Autónoma de Madrid, quen responde ás preguntas de Radio Klara.

Escoitar audio:

Descargar audio (MP3 - 9.4 MB)

Fonte: http://www.radioklara.org/

[*] Carlos Taibo Arias -Madrid 1956, é profesor de Ciencia Política e da Administración na Universidade Autónoma de Madrid, escritor e activista social, partidario activo do movimento polo "Decrecimento". Forma parte do Consello Editorial de "Sin Permiso" e "Altermundo".
[+ info]
_________________

Carlos Taibo escribiu un libro sobre o 15-M de moito interese:

"Nada será como antes. Sobre o movimento 15-M"
EDICIÓN: 2011 | ISBN: 978-84-8319-604-5 | Catarata | 86 páxinas

COMENTARIO DO AUTOR:
Estas páxinas ofrecen unha interpretación do que significou o movemento que viu a luz, en Madrid e noutros lugares, o 15 de maio de 2011. Para iso debullan as razóns que explican o éxito dese movemento, as dúas grandes percepcións que coexisten no seu interior, os trazos fundamentais da súa proposta programática, a reacción provocada nas xentes de orde, o eco mediático alcanzado e, en fin, as perspectivas de futuro que se abriron. Escrito desde posicións próximas ás de quen organizaron as manifestacións do 15 de maio, neste texto apréciase o desexo de que o chamado movemento 15-M convértase no fermento dun amplo proceso de autogestión e creación de espazos autónomos.

Pode-se conseguir por 8 € en "Traficantes de soños"
________________________

Enviado por:

Damch GZ

-damchgz@gmail.com-

10 de novembro de 2011 09:37

___________________

O consumismo potencia un modo de vida escravo que nos fai crer que somos felices - Entrevista a Carlos Taibo

De ascendientes galegos e parte da súa obra escrita na súa lingua materna, o profesor titular de Ciencia Política e da Administración na Universidade Autónoma de Madrid, escritor e editor Carlos Taibo vai fiando, a través dos seus frecuentes libros e conferencias, o seu pensamento libertario e decrecentista. Das alternativas ao consumo xerado polo sistema capitalista -que para os decrecentistas non respecta nin os recursos naturais nin os dereitos humanos.

O profesor e escritor Carlos Taibo (Madrid, 1956) fala sobre decrecemento, un movemento que vai cobrando máis forza entre persoas de diversos perfís que formula alternativas a un sistema capitalista que ven obsoleto e inhumano .



Cristina M. Sacritán entrevista ao profesor, escritor e activista libertario Carlos Taibo


Escribe moitos libros, case un por ano. Investiga moito ou está inspirado pola tolemia que nos rodea?

Bo, escribín moitos, pero bastante relacionados entre si, ou son reedicións, ou reelaboracions de materiais vellos ... Recentemente recompilei artigos do ano pasado que beben da discusión sobre as pensións, a conduta dos sindicatos, a folga, o plan de axuste, etc. Agora acaba de saír "O decrecemento explicado con sinxeleza" (Catarata), é un libriño de 130 páxinas.


Con el pretende achegar máis as súas teorías a todo o mundo?

Si, está pensado para xente que aspira a acceder a algo complexo da man de argumentos máis sinxelos.


Parece que moitos camiños levan a Roma, relacionados entre si, como os bancos de tempo, auto-produción, cooperativas de consumo... á vez do decrecentismo.

En realidade o que chamamos decrecemento non é unha cousa nova. É o produto dun amasillo de movementos e iniciativas que teñen xa un lapsus temporal bastante prolongado. Pero é verdade que o decrecemento bebe de moitos deses movementos que mencionas, e de xeito máis preciso da idea de que cada vez é máis urxente xerar espazos autónomos nos cales non dominen as regras dos sistemas que padecemos. Creo que é unha vella idea de cariz libertario, anarquizante.


Precisamente en 2010 publicou Libertari@s. A anarquía sería a fórmula máis total para sentirse libre?

Nese libro recollín o adxectivo libertario, aínda que a maior parte das fontes dese pensamento son anarquistas ou anarquizantes. O de libertario paréceme máis interesante porque non reclama unha adhesión ideolóxico-doctrinal. Hai xentes que deciden apostar con descaro pola democracia de base, pola autogestión, que recelan da delegación do poder, que cuestionan as xerarquías, sen ler a Bakunin.


Moitas voces dixeron ao desencadearse esta crise económica que o sistema capitalista está obsoleto, pero non parece que a clase dirixente estea aplicando outras metodoloxías. Iso abócanos a reincidir, en crises cíclicas?

En efecto. Hai problemas, pero para resolvelos aplícanse as mesmas terapias que nos conduciron a eles, cun escenario en termos ético-morais indefendible. Alguén podería dicir "bo, é que hai que reducir o gasto público en sanidade e educación porque é moi alto". Non, a maioría pensamos que é moi baixo, o que ocorre é que hai que tapar os buracos que deixaron as operacións de especulación financeira, bolsista, inmobiliaria rexistradas nos últimos dez anos. Cando hai beneficios, privatízanse; cando chegan as perdas, en cambio, as perdas se socializan.


Televisións e móbiles que se estragan deliberadamente, eficiencia anulada polo consumo ... Este sistema é demencial.

Si, hai unha maquinaria para enganarnos, a obsolescencia programada, pero é rechamante que a aceptemos resignados. Os nosos gobernantes non están interesados en frear eses abusos e as propias asociacións de consumidores non lles prestan particular atención. Por outra banda, calquera convirá que é preferible que utilicemos coches menos contaminantes, pero claro, hai que preguntarse se a súa elaboración é tan gravosa como a dos convencionais. E máis aló: temos que responder se precisamos obxectivamente de coches. O primeiro paso será non utilizalos, e de facelo, que sexan o máis ecolóxicos posibles.


As armas e as novas tecnoloxías sofistícanse mentres miles de persoas morren por desnutrición ...

O que estamos discutindo son as presuntas virtudes do crecemento económico. Dicimos que non xera necesariamente cohesión social, que tampouco se traduce en creación de emprego, que aboca en moitas ocasións a agresións ambientais irreversibles, que nos países ricos aséntase no espolio dos recursos humanos e materiais dos países pobres e no terreo individual potencia un modo de vida escravo que nos fai pensar que seremos máis felices cantas máis horas traballemos e máis bens consumamos. Dispomos de 20 anos lamentables para demostrar que iso non resolve o escenario de exclusión e pobreza que comentas e sitúanos ante un abismo ambiental.


Como nos salvaría o decrecimiento dos espolios de recursos e as abismais diferenzas entre clases?

Creo que está logrando pór no mapa unha actitude cada vez máis recelosa cara ás promesas que nos fan os dirixentes políticos, os economistas e a abafadora maioría dos sindicalistas. De forma máis precisa, habería que reducir a actividade produtiva; no seu caso, clausurala (do automóbil, a militar, a publicidade...). Alguén replicará de inmediato: "Se facemos iso xeraremos millóns de parados na UE". Como encarar ese innegable problema? Botaremos man de dúas fórmulas. Unha, propiciaremos o desenvolvemento das actividades económicas relacionadas coa atención das necesidades sociais insatisfeitas e o respecto do medio natural. Dous, nos sectores económicos convencionais que persistan procederemos a repartir o traballo. Cal será a secuela? Traballaremos moitas menos horas, disporemos de moito máis tempo libre e reduciremos os nosos a miúdo hilarantes e estúpidos niveis de consumo.


Nun mundo dominado pola cobiza, iso é difícil.

Si, aínda que hai partes virxes na nosa cabeza que convenientemente estimuladas conducen a condutas distintas. Outorgar primacía á vida social fronte á lóxica frenética da produción, do consumo; establecer rendas básicas de cidadanía; recuperar a vida local, fronte á globalización desbocada; restaurar formas de democracia directa e autogestión, e no terreo individual, pronunciarnos en proveito da sinxeleza, a sobriedade. Aínda que este non é un proxecto que invite á infelicidade, falamos dun incremento substancial das relacións sexuais nunha primacía dunha vida social afastada do consumo.


Fai o amor e non a guerra, non?

Si, precisamente a vida que temos hoxe está marcada polo branco e negro, pretendemos ampliar o espectro do arco iris.


Nas súas clases na UAM adoita introducir estes termos?

Non, porque alí do que falo é unha cousa moito máis convencional e técnica, de partidos, de burocracias, de eleccións. Nalgún caso préstase, pero polo xeral a disciplina vai por outros camiños.


Pero, os seus alumnos interésanse por iso?

Hai unha minoría que se interesa, si.


Que lle gustaría transmitir?

(Medita) Gustaríame transmitir a idea de que o do decrecimiento é un proxecto provocador, orixinal e que ten respostas obxectivas a moitos dos problemas que debemos afrontar neste escenario de crise, fronte ao que é común nos discursos oficiais, que me parece que non fan outra cousa que volver unha e outra vez sobre si mesmos e as súas miserias. Creo que non deixa indiferente, e que abre un horizonte de reflexión que é cada día máis urxente.

Fonte: http://www.decrecimiento.info/
Fonte: Cristina M. Sacristán - Luns, 16 de Maio de 2011 - http://www.noticiasdegipuzkoa.com/2011/05/16/sociedad/estado/el-consumismo-potencia-un-modo-de-vida-esclavo-que-nos-hace-creer-que-somos-felices



[*] Carlos Taibo Arias -Madrid 1956, é profesor de Ciencia Política e da Administración na Universidade Autónoma de Madrid, escritor e activista social, partidario activo do movimento polo "Decrecimento". Forma parte do Consello Editorial de "Sin Permiso" e "Altermundo".
[+ info]

Web persoal de Carlos Taibo:
http:// www.carlostaibo.com
___________

A progresía e o movimento 15-M, ... Por Carlos Taibo - Último libro: "Nada será como antes. Sobre o movimento 15-M"

Por Carlos Taibo Arias [*]
04.08.2011

Nalgún momento sinalei que en termos xerais as xentes da esquerda tradicional portáron-se decentemente en relación co Movimento 15-M: participaron nas asembleas, fuxindo das identificacións partidarias e decatáron-se do significado do que estaba ocorrendo. O anterior é verdade aínda cando non falten nalgúns lugares problemas que cualificarei de menores -intentos, por exemplo, de manipulación e control- e aínda cando algún responsable político -así, o candidato de EU á alcaldía de Madrid, Anxo Pérez, ou o outrora máximo dirixente de Esquerra, Josep-Lluís Carod-Rovira- realice declaracións impresentables.

Se a esquerda tradicional estivo genéricamente á altura das circunstancias, cabe preguntar-se de quen non pode dicir-se outro tanto. Esquecerei-me agora da ruindade inxente que rodea aos sindicatos maioritarios; que rechamante parece que sexa o Movimento 15-M o que convoque o pasado día 19 as manifestacións contra o Pacto do Euro, mentres as cúpulas de CCOO e UGT gardaban silencio. Interésa-me prestar atención, así a todo, a un grupo humano cuxa conduta ante os feitos das últimas semanas merece máis dun comentario. Falo desa constelación progresista da que forman parte un bo puñado de estrelas da intelectualidade e das artes.

O primeiro que me produce sorpresa é o feito de que estas xentes non dubiden en utilizar, para identificar-se, a etiqueta de progresistas. Poucos termos hai máis gastados que este. Gastados, en primeiro lugar, pola retórica vacua que empregou nos últimos decenios o partido que segue dirixindo o Goberno Español. Como é posible que quen nestas horas afirman que queren romper amarras con todo o que significa ese partido non dubiden en seguir empregando un cualificativo tan delatador? Sempre preto de estruturas de poder, os nosos progresistas adheríronse no pasado a todas as miserias imaxinables. Alguén esqueceu, por certo, a lista de partidarios do Tratado Constitucional da Unión Europea -chafariz principal da merda que hoxe arrastramos- que promoveu a SGAE en decembro de 2004? Non parece, nun terreo próximo, que estas xentes se desmarcaron convincentemente dos seus intereses persoais, nun escenario no que non menudean as noticias que dean conta de como recoñeceron publicamente os seus erros do pasado. Mentres, por unha banda, nunca pisaron un centro social okupado -para algo están os oropeles do Círculo de Belas Artes madrileño-, polo outro mantiveron ata fai ben pouco -seica algúns a manteñen aínda- unha relación moi cálida con eses dous combativos sindicatos que mencionei unhas liñas máis arriba. Falo de xentes, en fin, que se atribuíren a conciencia da esquerda e que estiman que non poderiamos pasar sen o socorro das súas declaracións e manifestos.

Teño a firme convicción de que os intelectuais e artistas progresistas arrastran problemas graves en materia de comprensión do que ocorre entre nós. No seu discurso o seu é que se denuncie o que está na epidermes mentres se esquivan as cuestións de fondo. Se a corrupción e a precariedade forman parte da primeira, o capitalismo e a supeditación do poder político ás súas regras viven entre as segundas. A única resposta posible e consecuente -así o entenderon amplísimos sectores do movemento 15-M- asume a forma da contestación franca do capitalismo desde perspectivas antiproductivistas, antipatriarcales e internacionalistas. Semellante proxecto casa mal, dito sexa de paso, coa obsesión dos nosos intelectuais e artistas polos partidos e as eleccións. Cal non será respecto diso a última idea brillante que estarán iluminando no que se refire a marabillosas frontes nos que conflúan algúns dos primeiros? E que líderes proporannos agora? Haberá algún que non cheire ao mesmo de sempre, ao designio de reunir á esquerda claudicante baixo bandeiras aparentemente novas? Que significativo resulta que moitos de quen fai ben pouco lle rían as grazas ao PSOE sentan hoxe traizoados. ¡Vaia que tardaron tempo en tomar nota da realidade! O de Esquerda Unida, entre tanto, non parece convencer-lles, seica porque no maltreito proxecto da refundación non se lles reservaba o lugar que esperaban, seica porque seguen pensando que é preferible ser cola de león que cabeza de rato.

Maior relevo que todo o anterior corresponde, con todo, a un feito: os nosos intelectuais e artistas víronse por completo desbordados polo que ocorreu tras o 15 de Maio. E a súa situación é incómoda, primeiro de nada, por algo que salta á vista: nada tiveron que ver coa xestación dun movimento que, por razóns fáciles de intuír, non comprenden, inmerso como está no vórtice da asemblea e da autogestión, lonxe de divos e de famoseos. En lugar de achegar-se humildemente ao que empezaba a manifestarse, entregáron-se con decoro á tarefa de rebaixar a radicalizade da proposta que vía a luz nas prazas, procurando adapta-la a unha ladaíña repentinamente superada pola reacción airada dos mozos. Para iso dispuxeron, como sempre, dos resortes preceptivos que ofrecen os medios progresistas: El País e a SER, Público e Radio Nacional.

Sen norte, os nosos amigos procuran nestas horas, con escaso éxito, recuperar o protagonismo que tanto lles gusta. Bo sería que tomasen nota, con todo, de algo que parece evidente: @s indignad@s non só o están cos banqueiros e cos gobernantes que lles serven. Non senten ningún agarimo, tampouco, por quen riron as grazas demasiadas veces aos uns e aos outros. Para certifica-lo basta con botar unha ollada aos foros de moitos deses medios de comunicación progresistas que acabo de nomear.

Fonte: http:// www.carlostaibo.com
30.06.2011 | Carlos Taibo | Crise - Estado español/España |

[*] Carlos Taibo Arias -Madrid 1956, é profesor de Ciencia Política e da Administración na Universidade Autónoma de Madrid, escritor e activista social, partidario activo do movimento polo "Decrecimento". Forma parte do Consello Editorial de "Sin Permiso" e "Altermundo".
[+ info]
_________________

Carlos Taibo escribiu un libro sobre o 15-M de moito interese:

"Nada será como antes. Sobre o movimento 15-M"
EDICIÓN: 2011 | ISBN: 978-84-8319-604-5 | Catarata | 86 páxinas

COMENTARIO DO AUTOR:
Estas páxinas ofrecen unha interpretación do que significou o movemento que viu a luz, en Madrid e noutros lugares, o 15 de maio de 2011. Para iso debullan as razóns que explican o éxito dese movemento, as dúas grandes percepcións que coexisten no seu interior, os trazos fundamentais da súa proposta programática, a reacción provocada nas xentes de orde, o eco mediático alcanzado e, en fin, as perspectivas de futuro que se abriron. Escrito desde posicións próximas ás de quen organizaron as manifestacións do 15 de maio, neste texto apréciase o desexo de que o chamado movemento 15-M convértase no fermento dun amplo proceso de autogestión e creación de espazos autónomos.

Pode-se conseguir por 8 € en "Traficantes de soños"
________________________

Intervención de Carlos Taibo trás a Manifestación do 15M en Madrid - Video e Texto

Video da intervención de Carlos Taibo despois da manufestación do 15M en Madrid.



Por Carlos Taibo [*]
22.05.2011

Tentei reconstruír aquí, sobre a base dos meus apuntamentos, o que dixen na Porta do Sol madrileña o domingo 15, ao final da multitudinaria manifestación que convocou a plataforma Democracia Real Xa.

Tempo haberá para valorar –a min cústame traballo– que é o que está a acontecer estes días. Conténtome agora con chamar a atención sobre unha discreta experiencia persoal que algo nos di –penso– da zozobra coa que os medios de incomunicación do sistema asumiron a revolta de tantos mozos.

Nos xornadas sucesivas ao día 15 recibín unha chea de chamadas deses medios de incomunicación. Algunhas procedían, por certo, de emisoras de radio e de xornais que de xeito altivo e descortés puxéronme na rúa no seu momento. Pareceume evidente que os profesionais correspondentes andaban desesperados buscando algunha cara que porlle ao movemento que, fundamentalmente articulado por mozos, empezaba a tomar a rúa. En todos os casos –xa terei tempo de mudar, se procede, de conduta– negueime a facer declaración algunha e en todos suxerín que entrevistasen aos organizadores das manifestacións e, máis aínda, aos propios manifestantes. Nunha desas conversas o meu interlocutor insistiu na súa demanda e preguntoume expresamente se non habería algún outro profesor universitario que puidese pór a súa cara. Ao parecer, e aos ollos dalgúns, para explicar o que está a acontecer é inevitábel botar man das sisudas explicacións que proporcionamos os mestres de universidade, coma se a xente do montón non soubese expresarse con claridade e contundencia. Menos mal que hai algún profesional que se salva. Onte, e de novo na Porta do Sol, un xornalista díxome que os mozos aos que entrevistara falaban moito mellor que Tomás Gómez e –dáme o pálpito– que a propia señora De Cospedal.

Antes de colocar o meu texto, permítome agregar unha última observación: non só debemos estar sobre aviso ante o que fan os medios –para cando unha activa campaña de denuncia do que supón esa xenuína praga contemporánea que son os tertulianos. Tamén debemos gardar as distancias con respecto ao que din e se aprestan a facer moitas xentes da esquerda de sempre que, ben intencionadas, propóñense canalizar uns movementos que en último termo non comprenden e miran con desdén. Aí van, en calquera caso, as miñas palabras do día 15.

Quen estamos aquí somos, de seguro, persoas moi distintas. Levamos na cabeza proxectos e ideais diferentes. Conseguiron, con todo, que nos poñamos de acordo nun feixe de ideas básicas. Tento resumilas de xeito moi rápido.

Primeira. Chámano democracia e non o é. As principais institucións e, con elas, os principais partidos conseguiron demostrar a súa capacidade para funcionar á marxe do ruído molesto que emite a poboación. Os dous partidos máis importantes, en singular, escenifican desde tempo atrás unha confrontación aparentemente severa que agacha unha fundamental comunidade de ideas. Un e outro manteñen nas súas filas, por certo, a persoas de máis que dubidosa moralidade. Non é difícil adiviñar o que hai por detrás: nos feitos son formidábeis corporacións económico-financeiras as que ditan a maioría das regras do xogo.

Segunda. Somos vítimas con frecuencia de grandes cifras que se nos impoñen. En maio de 2010, por propor un exemplo, a Unión Europea esixiu do Goberno español que reducise en 15.000 millóns de euros o gasto público. Ninguén sabe de certo que son 15.000 millóns de euros.

Para comprendelo non está de máis que asumamos unha rápida comparación con outras cifras. Uns anos atrás ese Goberno español que acabo de mencionar destinou en inicio 9.000 millóns de euros ao saneamento dunha única caixa de aforros, a de Castela-A Mancha, que se achaba ao bordo da quebra; estou a falar dunha cifra que se achegaba ás dúas terzas partes da esixida en recortes pola Unión Europea. Durante dous anos fiscais consecutivos, ese mesmo Goberno obsequiou con 400 euros a todos os que facemos unha declaración da renda. A todos, dito sexa de paso, por igual: o mesmo recibiu o señor Botín que o cidadán máis pobre. Segundo unha estimación, ese agasallo levou, en cada un deses anos, 10.000 millóns de euros. Estou a falar do mesmo Goberno, que se autotitula socialista, que non dubidou en suprimir un imposto, o do patrimonio, que por lóxica grava ante todo aos ricos, reducindo sensibelmente a recadación, mentres incrementaba en troques outro, o IVE, que castiga aos pobres. O mesmo Goberno, en fin, que a penas fai ren para loitar contra a fraude fiscal e que mantén a lexislación máis laxa da Unión Europea no que fai a evasión de capitais e paraísos fiscais.

Terceira. Se hai un Deus que adoran políticos, economistas e moitos sindicalistas, ese é o da competitividade. Calquera persoa con dous dedos de cabeza sabe, con todo, en que se traduciron, para a maioría de quen están aquí, as formidábeis ganancias obtidas nos últimos anos en materia de competividade: salarios cada vez máis baixos, xornadas laborais cada vez máis prolongadas, dereitos sociais que recuan, precariedade por todas partes.

Non é difícil identificar as vítimas de tanta miseria. A primeira achégana os mozos, que engrosan masivamente o noso exército de reserva de desempregados. Se non houbese moitas traxedias por detrás, tería a súa graza glosar esa deriva terminolóxica que hai media ducia de anos invitábanos a falar de mileuristas para retratar unha delicada situación, hoxe invítanos a facelo de quiñentoeuristas e pasadomañá, as cousas como van, obrigaranos a referirnos aos trescentoeuristas. A segunda vítima son as mulleres, de sempre peor pagas e condenadas a ocupar os chanzos inferiores da pirámide produtiva, a máis de verse obrigadas a cargar co groso do traballo doméstico. Unha terceira vítima son os esquecidos de sempre, os anciáns, ignorados en particular por eses dous marabillosos sindicatos, Comisiones e UGT, sempre dispostos a asinar o inasinábel. Non quero esquecer, en cuarto e último lugar, aos nosos amigos inmigrantes, convertidos, segundo as conxunturas, en mercadoría doadamente substituíbel. Estou a falr, ao cabo, dunha concisa minoría da poboación: mozos, mulleres, anciáns e inmigrantes.

Cuarta. Non quero deixar no esquecemento os dereitos das xeracións vindeiras e, con eles, os das demais especies que nos acompañan no planeta Terra. Dígoo porque neste país no que estamos hai moito tempo que confundimos crecemento e consumo, por unha banda, con felicidade e benestar, polo outro. Falo do mesmo país que permitiu orgulloso que a súa pegada ecolóxica acrecentásese espectacularmente, con efecto principal na ruptura de precarios equilibrios ambientais. Aí están, para testemuñalo, a idolatría do automóbil e da súa cultura, eses marabillosos trens de alta velocidade que permiten que os ricos se movan con rapidez mentres se deterioran as posibilidades ao alcance das clases populares, os castigos, seica irreversíbeis, que padeceron as nosas costas ou, para deixalo aí, a dramática desaparición da vida rural. Nada retrata mellor onde estamos que o feito de que España se atope no furgón de cola da Unión Europea no que fai á loita contra a mudanza climática, cun Goberno que alenta a impresentábel merca de cotas de contaminación en países pobres que non están en condicións de esgotar as súas.

Quinta. Entre as reivindicacións que expón a plataforma que promove estas manifestacións e concentracións hai unha expresa relativa á urxencia de reducir o gasto militar. Paréceme tanto máis pertinente canto que nos últimos anos tivemos a oportunidade de comprobar como os nosos diferentes gobernantes rebaixaban de xeito moi sensíbel a axuda ao desenvolvemento. Nunca o subliñaremos de xeito suficiente: o momento máis tétrico da nosa crise debuxa un escenario claramente preferíbel ao momento máis airoso da situación da maioría dos países do Sur.

Volvo, con todo, ao do gasto militar. Este último, visibelmente agachado tras numerosas partidas, responde a dous grandes obxectivos. O primeiro non é outro que manter a España no núcleo dos países poderosos, cos deberes consecuentes en materia de apoio a esas xenuínas guerras de rapina global que lideran os Estados Unidos. O segundo vincúlase co designio de preservar un apoio franco ao que fan tantas empresas españolas no exterior. Alguén tivo noticia de que algún portavoz do Partido Socialista ou do Partido Popular se atrevese a criticar, sequera só sexa livianamente, as violacións de dereitos humanos básicos das que son responsábeis empresas españolas tanto en Colombia como en Ecuador, en Perú como en Bolivia, en Arxentina como en Brasil?

Remato. Gustaríame nestas horas ter unha lembranza para alguén que nos deixou en Madrid o martes pasado. Falo de Ramón Fernández Durán, que iluminou o noso coñecemento no que respecta ás miserias do capitalismo global e púxonos sobre aviso ante o que nos espera da man desa xenuína idade das tebras na que, se non o remediamos, penetrámonos ás alancadas. Non se me ocorre mellor xeito de facelo que a que me invita a rescatar unha frase que repetiu moitas veces o meu amigo José Luís Sampedro, de quen escoitaremos, por certo, un saúdo dentro duns minutos. A frase en cuestión, que penso reflexa ben a ás claras a nosa intención desta tarde, pronunciouna Martin Luther King, o muñidor principal do movemento de dereitos civís nos Estados Unidos de cincuenta anos atrás. Di así: “Cando reflexionemos sobre o noso século, o que nos parecerá máis grave non serán as fechorías dos malvados, senón o escandaloso silencio das boas persoas”. Moitas grazas por terme escoitado.

Fonte: Altermundo

[*] Carlos Taibo é Profesor de Ciencia Política da Universidade Autónoma de Madrid. Membro do Consello Editorial de Altermundo

Sitio web de Carlos Taibo:

http://www.carlostaibo.com
______________________

Entrevista a Carlos Taibo: Que é o Decrecimento ? - Video

Nesta entrevista Carlos Taibo explica-nos que é o decrecimento, nacido como crítica ao crecimento ilimitado nun mundo con recursos limitados, e como proposta de debate social.

O decrecimento é unha corrente de pensamento político, económico e social favorábel á diminución controlada da produción económica co obxectivo de establecer unha nova relación de equilibrio entre o ser humano e a natureza, pero tamén entre os propios seres humanos.


Decrecimiento - Carlos Taibo from ATTAC.TV on Vimeo.

Portal do Decrecimento:

http://www.decrecimiento.info/

Sitio web de Carlos Taibo:

http://www.carlostaibo.com
_____________________

E isto é a sustentabilidade?

Por, Carlos Taibo [*]
23.05.2009

Nos últimos meses pasaron polos estudos de televisión e de radio, e pronunciáronse nas páxinas dos xornais, decenas de dirixentes políticos, de economistas, de sindicalistas e de xornalistas, próximos ao Goberno ou próximos á oposición. Aínda que a miúdo disientan no que respecta ás medidas precisas que convén arbitrar, todos parecen estar de acordo en algo importante: para deixar atrás a crise en curso hai que recuperar a senda do crecemento económico e conseguir que esperte dunha vez por todas o consumo.

Nun planeta no que sobran os argumentos para afirmar que o crecemento non xera cohesión social, provoca agresións ambientais moitas veces irreversibles e propicia o esgotamento de recursos que non estarán a disposición das xeracións vindeiras, cada vez é máis urxente que busquemos, por iso, outros horizontes. Sorprende, con todo, que moitos de quen fixeron da sustentabilidade a súa bandeira de enganche prefiran esquivar a conclusión de que nos países ricos temos que asumir canto antes reducións drásticas na produción e no consumo, da mesma sorte que temos que repartir o traballo en proveito de modelos que fagan da redistribución da riqueza, da vida social, do ámbito local e do lecer creativo os seus cimentos.

Nada disto último apréciase, nin de lonxe, nas posicións que abrazan hoxe os nosos gobernantes, empeñados en sacar adiante diagnósticos do que sucede tan errados como interesados. Recórdese que fai algo máis dun ano o presidente Rodríguez Zapatero eludía mencionar, nos seus discursos, a palabra crise. Despois inclinouse por arroxar todas as culpas do que ocorría sobre os desmáns que deu en exportar a economía norteamericana -ningunha correspondía, en cambio, a un modelo, o español, ao parecer de ningún xeito lastrado por fluxos especulativos de diversa índole-, para, nos últimos tempos, descargar as súas iras contra unha burbulla inmobiliaria que, segundo unha singularísima visión, nada tería que ver coas políticas alentadas polo Partido Socialista desde as máis diversas instancias. Canto tempo tardará Rodríguez Zapatero en decatarse das contradicións flagrantes do que defende agora?

Non hai xeito de casar o omnipresente discurso da sustentabilidade con medidas como as que o Goberno español decidiu alentar en resposta á crise. Unha delas é esa toleada aposta pola alta velocidade ferroviaria que tanto gusta -din- ao presidente norteamericano destas horas. Ao seu amparo está claro que é o que se nos vén encima: unha forma de transporte que reclama salvaxes agresións contra o medio, propicia a desertización ferroviaria do groso do territorio, é extremadamente onerosa en termos enerxéticos e tradúcese en prezos inalcanzables para a maioría dos cidadáns.

Outra desas medidas achégaa a frenética construción de novas autovías sen que ninguén explique convincentemente quen as vai a poder utilizar no futuro, cando se disparen os prezos das materias primas enerxéticas que empregamos. Que non dicir, en fin, da impresentable, e discriminatoria, decisión de subvencionar con recursos públicos a compra de automóbiles. Non sería máis razoable que, lonxe de pensar nos intereses das grandes empresas, os nosos gobernantes axudasen, así a todo, a quen decidiron prescindir dun instrumento, o coche, que retrata cabalmente moitos dos elementos de insostenibilidad que atenazan ás nosas sociedades? Mentres se apoian con descaro olímpicas aparato, por momentos despunta, en fin, a lamentable retahíla que dá conta do liderado español en tecnoloxías verdes, case sempre adobada, por riba, coa triste defensa, tamén neste ámbito, da competición máis feroz.

Ben é certo que os desaforamentos transcienden o terreo da sustentabilidade. Para pechar o círculo, os nosos gobernantes repiten incansables que non van aceptar rebaixas, en proveito dos empresarios, no que incumbe ás regras do xogo do mercado laboral. Empezan a menudear as noticias, con todo, que suxiren que o Partido Socialista sopesa introducir algunhas desas rebaixas nun escenario no que os empresarios aos que acabo de referirme non teñen moito de que queixarse: ao amparo dunha precariedade que se impón por todas as partes, as normas imperantes permitiron -non se esqueza- un crecemento espectacular da cifra de desempregados, en moitos casos sen cobertura algunha.

Para que nada falte, entre nós optouse por importar un modelo, o norteamericano, que defende medidas de socorro tan xenerosas como urxentes cando as entidades financeiras están ao bordo da quebra, pero non actúa coa mesma benevolencia e enerxía cando son as economías das traballadoras e traballadores"recórdese ás decenas de miles de inmigrantes que contraeron hipotecas en condicións próximas á usura" as que se achan coa auga ao pescozo.

E é que quen nos dirixen, de sempre remisos a pór o dedo na chaga do que supón un capitalismo depredador e inxusto -hoxe, por certo, á deriva-, defenden, si, o ben común ... a condición de que non choque cos intereses particulares das grandes empresas. Que llo digan, se non, a Microsoft, que a recado se apresta a sacar tallada dese ambicioso programa que, de facerse realidade, porá en mans dos nosos nenos un magnífico computador chamado a resolver mágicamente as carencias do sistema educativo que arrastramos.

[*] Carlos Taibo é profesor de Ciencia Política.

Fontes: Reggio's e Público
____________________