Xurdimos a favor dunha política xusta, democrática, participativa e sustentábel, responsábel cara o futuro da humanidade e do resto das especies, respectuosa e defensora do medio natural, na convicción de que un outro mundo non só é posíbel senón que é necesario.
"Parécenos imprescindible abrir o campo de xogo e incorporar ás forzas políticas e sociais. Este país merécese un gran acordo". -Ignacio Fernández Toxo, secretario xeral de CCOO-
Por Isaac Rosa [*]
14.01.2011
Non sabemos se os matonescos mercados fixeron unha visita nocturna aos sindicatos, ou se nas reunións sobre a reforma das pensións botáronlles algo na bebida, pero é rechamante o cambio de postura. pasaron de rexeitar a reforma a aceptar falar dela, e de denunciar que sexan os mercados quen deseñen a política social a pedir un gran pacto que englobe todas as reformas para así "enviar unha mensaxe nítido aos mercados", en expresión dun dos seus portavoces.
Non sabemos como foi, pero "crise" deixou de ser o trending topic para ser desprazado por "reforma". Calou a mensaxe, todos falamos das reformas como inevitables, e a discusión xa non é se hai ou non que facelas, senón cal será o seu contido. E non é o mesmo.
A partir de aí, a proposta sindical dun gran pacto global que inclúa pensións, reforma laboral, negociación colectiva e o que faga falta, ao que se somen goberno, sindicatos, CEOE e partidos (é dicir, PSOE e PP) paréceme temerario. Se facer reformas baixo presión é arriscado, buscar un gran pacto de Estado nun momento así é como para saír correndo.
A cultura política española foi, desde a Transición, unha historia de grandes consensos das elites antes que de construción democrática desde a cidadanía. A chegada da democracia, a elaboración da Constitución, o ordenamento laboral e social, as pensións, todo veu da man dos grandes pactos. Pero non esquezamos que todas esas fotos de grupo riseiro tiveron un claro sesgo cara á dereita, reflexo da relación de forzas políticas e económicas resultado da Transición.
Por iso, nun momento regresivo como este, que os sindicatos queiran sentar á mesma mesa cos empresarios, o PP e un goberno cuxa política social xa coñecemos, recórdame con tristeza a aquela película francesa, A cea dos idiotas, sen que neste caso haxa posibilidade de final feliz. Sobre todo porque o presidente repetiu que haberá reformas con ou sen consenso. É dicir, non hai moito que falar, só asinar.
[*] Isaac Rosa (Sevilla, 1974) publicou as novelas A malamemoria (1999), posteriormente reelaborada en ¡Outra maldita novela sobre a guerra civil! (2007), O van onte (2004) e O país do medo (2008). Co van onte obtivo o Premio Rómulo Galegos, o Premio Ollo Crítico e o Premio Andalucía da Crítica, e foi levada ao cine por Andrés Linares co título da vida en vermello. A súa última novela, O país do medo, recibiu o Premio Fundación José Manuel Lara á mellor novela de 2008.
_____________
"Aínda que se chame estado de alarma, o que xerou é tranquilidade para os cidadáns, e alarma só para os controladores". -José Luís Rodríguez Zapatero, presidente do Goberno-
Por Isaac Rosa [*]
10.12.2010
Como teño dúbidas de se o estado de alarma é preocupante ou non é para tanto, recorro ao vello e infalible test "se o chega a facer?", que sempre me axuda a ver as cousas máis claras. Xa saben como funciona, é sinxelo: pensemos en que pasaría "se o chega a facer o PP", o que estarían hoxe dicindo moitos. Ou se prefiren a comparación internacional, que dirían os mesmos medios que hoxe apoian con entusiasmo a vía militar "se o chega a facer Hugo Chávez". Proben con outros, se prefiren.
Á marxe de comparacións, digo eu que non debe de ser tan pouca cousa o estado de alarma cando non se declarou ningún en trinta anos. E miren que en tres décadas pasaron cousas tanto ou máis graves que un peche do espazo aéreo.
É obvio que algo tiña que facer o goberno ante o plante dos controladores, pero era necesario recorrer ao seu militarización e decretar o estado de alarma? Para empezar, habería que pensar se o transporte aéreo é tan vital, se non poderiamos vivir uns poucos días sen voar. Eu teño dúbidas, pero admito que son maioría quen cren que viaxar en avión é un dereito fundamental, algo de primeira necesidade e de interese nacional. Pénsano ata moitos que nunca subiron a un avión pero que estes días piden penas máximas para os controladores.
Pero ata admitindo que non podamos vivir uns poucos días sen avións, era imprescindible a alarma e a militarización? Non había outra solución? Non cabe supor que os controladores volverían ao traballo nun ou dous días, sometidos a enorme presión e ameazados con graves sancións laborais e penais (oito anos de cárcere pide a fiscalía) e con pagar do seu peto danos e indemnizacións?
Se a resposta é non, non cabía outra solución, chegamos a outra pregunta: non se podía facer algo antes, para non chegar a este punto límite? Porque unha vez aquí, tampouco é fácil o seguinte paso, pois o que si sabemos é que a curto prazo non se pode prescindir dos controladores actuais. Algo haberá que facer, porque calquera día haberá que devolver os militares aos seus cuarteis.
[*] Isaac Rosa (Sevilla, 1974) publicou as novelas A malamemoria (1999), posteriormente reelaborada en ¡Outra maldita novela sobre a guerra civil! (2007), O van onte (2004) e O país do medo (2008). Co van onte obtivo o Premio Rómulo Galegos, o Premio Ollo Crítico e o Premio Andalucía da Crítica, e foi levada ao cine por Andrés Linares co título da vida en vermello. A súa última novela, O país do medo, recibiu o Premio Fundación José Manuel Lara á mellor novela de 2008.
Enviado por:
Deixou-no o compañeiro Marcelino Camacho, combatente contra o alzamento militar-fascista, prisioneiro de guerra, obreiro metalúrxico, histórico sindicalista fundador das Comisións Obreiras, membro destacado do Partido Comunista de España, prisioneiro político nos anos da Ditadura, ... Marcelino xa forma parte da historia do movimento obreiro. Unha persoa boa, un militante obreiro, un resistente que creia na forza transformadora da Clase Obreira. Desde Ártabra 21 queremos rendir-lle unha pequena homenaxen e honrar a súa memoria.
Neste post publicamos dous interesantisimos artigos, un de Agustín Moreno que foi Secretario Confederal de Acción Sindical co propio Marcelino na Secretaria Xeral e outro do xornalista Isaac Rosa, sempre moi clarificador, a expresión audaz do pensamento colectivo desde a esquerda. E ao final un video de CCOO de homenaxen a Marcelino Camacho, realizado en Abril de 2008.
Por Agustín Moreno [*]
30.10.2010
Marcelino Camacho, a persoa
A figura de Marcelino Camacho como líder sindical de CCOO e como dirixente comunista é máis coñecida e está sendo glosada tras o seu falecemento: é un dos grandes protagonistas da Historia de España do último medio século, foi unha peza crave no rexurdir do movimento sindical tras a gran derrota da Guerra Civil. Tamén é coñecida a parte biográfica e a familiar, por ser unha persoa absolutamente transparente tanto nas súas ideas como na súa forma de vida.
Querería apuntar algúns trazos do rico prisma da súa personalidade. Personifica a mellor tradición obreira; historicamente foron os máis honestos, austeros, cualificados, sobrios, autodidactas e con maior conciencia de clase son os que organizan os sindicatos. Marcelino reunía estas calidades.
Dunha honestidade a proba de bombas, viviu case toda a súa vida nun pequeno pisito sen ascensor no barrio obreiro de Carabanchel, mantendo unha relación moi cordial coa veciñanza. El nunca buscou o enriquecemento ou o medro persoal. Por iso e pola súa solidez ideolóxica foi impermeable as loubanzas do poder, eses cantos de sirena que encandean e botan a perder a máis dun dirixente.
Era moi austero, vestía con modestia e son coñecidos aqueles xerséis de pescozo volto e cremallera que Josefina tecíalle para o cárcere; comía de forma frugal, nunca fumou e o máis forte que bebía era zume de limón como recordo das enfermidades que pasou en Alxeria. Fisicamente sempre se coidou, porque sabía que para facer a revolución hai que estar en forma e hai que durar, que a cousa ía para longo, andaba e non perdoaba a súa táboa de ximnasia ao amencer. Desde que tivo que abandonar a presidencia do sindicato en 1996, movia-se por Madrid no metro e os autobuses ou grazas a algúns compañeiros que lle achegabamos ás reunións ou manifestacións.
Bon traballador, aplicaba aquela máxima de "primeiro cumprir e logo reclamar". Fresador e axudante de enxeñeiro, ben valorado polos seus compañeiros e xefes na fábrica, estaba orgulloso da súa competencia profesional. Era unha persoa intelixente e moi lúcida. Formado pola súa conta e no cárcere, sempre lendo, subliñando, páxinas, interesado polos temas da actualidade. Nunca perdeu o norte, soubo orientar-se ante os cambios e sempre tivo claro que hai que apostar polos traballadores, pola clase obreira como suxeito histórico do cambio, xa que o mundo non está feito á medida dos máis débiles.
A súa gran forza é a das súas ideas e as súas conviccións. Mestre de obreiros, tiña moita forza cando explicaba as cousas, e estes sempre lle escoitaban con gran atención as súas análises globais e concretos, de didáctica insistente e apaixonada para intentar convencer. Nunca perseguiu a ningún discrepante, porque non os consideraba ningunha ameaza e porque sempre estivo moi sobrado de autoridade moral, tanto ante os amigos como ante os inimigos. De aí o seu talento para sumar e non para restar.
Como era unha figura tan coñecida e identificable polo seu aspecto e boa mata de pelo branco moitas persoas saudaban-lle e el paraba-se a dar-lles a man a todos (antes ao conserxe que ao ministro) e a conversar con eles; era un espectáculo ver-lle, armado de paciencia, intentando convencer ao seu interlocutor por afastado que estivese das súas ideas, porque sempre confiou na forza do diálogo.
Tivo unha gran capacidade de sacrificio ante os custos da súa loita (o cárcere, o despedimento, a marxinación). Por iso é mítico a súa coraxe e vontade de ferro para non render-se nin tirar a toalla nunca e seguir combatendo a desorde do sistema. Nas últimas semanas, desde a cama do hospital, seguía dicindo aos seus netos: "sempre adiante, hai que seguir loitando, se un cae-se hai que levantar-se".
Marcelino superou todas as probas ante as decisións difíciles, ao defender a independencia de CCOO en momentos craves como a tramitación do Estatuto dos Traballadores, a tarde-noite do 23 de febreiro de 1981 que compartimos nun comité de enlace coa UGT, ante a concertación social e en moitas outras ocasións.
Tiña un pensamento avanzado e arriscou en moitos campos. Recordo, por exemplo, ao ver a foto da primeira Executiva Confederal, a súa aposta valente pola mocidade e a renovación da dirección do sindicato. Era incrible que, a finais dos anos 70, rapaces de veintitantos anos compartísemos responsabilidades e traballásemos de xeito conxunto con alguén que para nós era xa un auténtico mito e que sería o noso mestre e un pai sindical e político.
Coherente cara a fóra e cara a dentro, foi fiel á súa clase e a si mesmo. Esixiu a democracia no país en plena ditadura e defendeu a democracia interna nas organizacións onde militou, con posicións libres aínda que quedase en minoría e iso tivese consecuencias. De entre a multitude de homenaxes e premios que recibiu, un dos que máis lle enorgullecían era o premio á Coherencia de Gardo. Premio que, como de coherencia se trata, compartía coa súa querida compañeira Josefina Samper.
Pero, sobre todo, Marcelino era bo. Resaltaba moi especialmente a súa calidade humana, que se expresa na bonhomía e nun carácter cariñoso. Sen doblez e sen rancor cara a ninguén, nin sequera cara aos poucos que non lle trataron ben. Tiña unha grandeza persoal que impresionaba e que el tapaba coa súa sinxeleza. Era capaz de preocupar-se polos demais, pola súa situación persoal, os seus sentimentos ou problemas. Ese Marcelino que en plena negociación do Acordo Nacional de Emprego chamaba a altas horas da noite para preocuparse pola otitis da miña filla e asesoraba sobre a aplicación de calor seca cunha lámpada e un cucurucho ou daba consellos a unha embarazada sobre as máis recentes técnicas do parto sen dor. Fíxense nas fotos: case sempre nos sorrí e a mirada franca é unha porta aberta. Amable e afable, non tiña un mal xesto e si palabras de ánimo, de felicitación e de condolencia en toda sorte de vodas, bautizos e funerais nos que sempre aparecía. Castelán vello era parco na expresión de sentimentos, pero nos últimos anos era máis pel que cabeza e desenvolveu unha gran capacidade de afectividad.
Fai uns anos levei a Marcelino ao instituto a Fuenlabrada e antes dixen-lles aos mozos: buscade-lle en Internet, no Larousse e cando veña aquí, se vedes a un avó apracible, non fagades caso das aparencias. Marcelino Camacho é importante, moi importante, aínda que non é rico, vive modestamente e hoxe non ten poder sindical nin político directo. Pero é un personaxe histórico e unha persoa indomable, que non se encartou nunca ante ninguén. Sólido e próximo, concreto e coa liña do horizonte na súa mirada, non lles defraudou. Aqueles poucos alumnos saben quen é Marcelino, pero se hoxe preguntámoslles a moitos outros non saberían quen era, aínda que quizá coñezan ao Che Guevara a Mandela e seguro que ás aliñacións dos equipos de fútbol.
Nestes momentos tristes hai que preguntarse que estamos ensinando? que país é aquel que non recoñece aos seus mellores homes? Marcelino sempre educou en valores e fixo-o co seu testemuño. A nós queda-nos o seu exemplo nestes tempos difíciles, onde ademais de referentes políticos necesitamos, sobre todo, referentes morais. Quizá por iso hoxe (personalidades aparte) quen viñeron a despedir-lle son traballadores e traballadoras, xubilados, parados, tamén novas, xentes do pobo chairo que quere dar-lle as grazas.
[*] Agustín Moreno, Foi o Secretario de Acción Sindical de CCOO entre os anos 1978 e 1996.
Por Isaac Rosa [*]
30.10.2010
Marcelino e Josefina non venderon o seu piso
"Nin nos domaron, nin nos dobraron nin nos van a domesticar. Sempre adiante e sempre á esquerda". -Marcelino Camacho, líder obreiro e comunista-
O vello e pequeno piso de Carabanchel onde Marcelino Camacho e Josefina Samper pasaron a súa vida debería quedar intacto, a modo de recordo. Pero non como unha casa-museo, que é o que algúns vían cando presentaban a Marcelino e Josefina como unha curiosidade zoológica, un anacronismo, dous vellos comunistas apertados nun pisito sen ascensor e que recibían en zapatillas e con café e madalenas.
Non é ese o valor do piso, nin o do propio Marcelino, que non era un avó cebolleta co que facerse fotos nin unha reliquia sentimental doutro século, senón un militante do montón, un activista incansable que ata onde lle chegaron as forzas seguiu asistindo á súa asemblea de barrio e ás manifestacións veciñais.
Intento dicir que, da mesma forma que os seus anos de liderado sindical e político son exemplares, non o foi menos a súa vida, a súa xubilación, a sinxeleza con que elixiu pasar os seus últimos anos, como demostración de que se podía seguir sendo de esquerda, obreiro e comunista de pensamento pero tamén de acción, ata no máis cotián.
Tanto nos anos do pelotazo como nos posteriores da burbulla, Marcelino non era un anacronismo, nin o último mohicano, senón un referente moral e político para quen quixese seguilo. Mentres moitos facían o conto da leiteira coas súas vivendas e celebraban o fin da clase obreira e o advenimiento da clase media universal, Marcelino non só seguía fiel ás súas ideas e conformábase co seu piso e a súa pensión, senón que ademais advertía, a quen quixese oírlle, que aquilo era pan para hoxe e fame para mañá, e que tras a festa viría a resaca, como así pasou.
Quen lle visitaban na súa casa non ían para facerse unha foto histórica nin por ver unha estampa entrañable doutra época, senón para cargar as reservas de dignidade, comprobando que outra vida era posible, e por suposto outro sindicalismo.
Onte encomiaban o seu combatividad sindical e a súa integridade política os mesmos que a diario cargan contra os folguistas e denigran o comunismo. Por iso hai que dicilo ben alto, sen protocolarias palabras de duelo: morreu un obreiro, un loitador, un comunista.
[*] Isaac Rosa (Sevilla, 1974) publicou as novelas A malamemoria (1999), posteriormente reelaborada en ¡Outra maldita novela sobre a guerra civil! (2007), O van onte (2004) e O país do medo (2008). Co van onte obtivo o Premio Rómulo Galegos, o Premio Ollo Crítico e o Premio Andalucía da Crítica, e foi levada ao cine por Andrés Linares co título da vida en vermello. A súa última novela, O país do medo, recibiu o Premio Fundación José Manuel Lara á mellor novela de 2008.
"Ningún empresario intimidou aos seus traballadores. O que queremos é que haxa liberdade para que quen queira traballar, poida traballar". -Gerardo Díaz Ferrán, presidente da CEOE-
Por Isaac Rosa [*] 28.09.2010
Parece que nalgunhas empresas o lema para a folga non é o "Eu vou" dos sindicatos, nin o "Non vaias, que será un fracaso" do piquete mediático. Hai empresarios que crearon un lema propio, que repiten aos seus empregados estes días: "Se non vés o 29, tampouco veñas o 30". Algúns se conteñen as ganas de facer adhesivos coa consigna; outros, máis discretos, dedícanse a preguntar quen vai facer folga, "por nada, só por sabelo para organizarnos?..." E os máis sofisticados nin teñen que dicilo, pois os seus traballadores xa lles len o pensamento.
Parafraseando ese lema que estende o desánimo e o medo, poderiamos formular outro para mañá: "Se non vés o 29 (á folga), non esperes máis folgas". Porque sumarse pode ter un custo a curto prazo: un día de soldo, represalias, non ser renovado. Pero non facela pode ter un prezo maior a longo prazo: un golpe á capacidade de organización e de loita dos traballadores, como intentan algúns.
A folga é contra a reforma laboral, si. Pero fíxense que os antifolga non defenden a reforma, senón que se centran en atacar aos sindicatos e ao dereito de folga. E é que, tras aproveitar a crise para comer dereitos sociais, algúns ven a ocasión para cobrarse outra peza apetecida: os sindicatos.
Se que hai moitos descontentos cos sindicatos maioritarios. Pero agora non toca atacalos nin defendelos, senón pelexar contra os recortes, os xa aprobados e os vindeiros, e pelexar polas posibilidades futuras de acción colectiva, entre elas a folga. Porque non nos enganemos: a criminalización de CCOO e UXT non busca unha renovación sindical, nin unhas organizacións máis combativas, senón todo o contrario: o modelo que nos propón é o corpo a corpo entre traballador e empresario, sen molestos intermediarios.
A folga convócana os sindicatos, pero a facemos os traballadores. A de mañá secúndaa todo tipo de organizacións sociais e veciñais, así como outros sindicatos. Son tantos os que apoian, e tantos os motivos que dan, que cada un pode elixir por que e con quen fai folga. Eu vou.
[*] Isaac Rosa (Sevilla, 1974) publicou as novelas A malamemoria (1999), posteriormente reelaborada en ¡Outra maldita novela sobre a guerra civil! (2007), O van onte (2004) e O país do medo (2008). Co van onte obtivo o Premio Rómulo Galegos, o Premio Ollo Crítico e o Premio Andalucía da Crítica, e foi levada ao cine por Andrés Linares co título da vida en vermello. A súa última novela, O país do medo, recibiu o Premio Fundación José Manuel Lara á mellor novela de 2008.
_____________________
"O máis importante é que os españois gañaron o debate, porque se viron reflectidos na intervención de Rajoy, que reflectiu o seu estado de ánimo". -Javier Areas, Presidente do PP de Andalucía-
Por Isaac Rosa [*] 17.07.2010
O verán é tempada de festivais musicais, eses enormes carteis repletos de grupos que permiten encadear varios días de música sen interrupción. Este ano o pistoletazo de saída non o deu o FIB, senón o FEN: o Festival do Estado da Nación. Dous días de discursos, réplicas e contrarréplicas, mañá, tarde e noite, cun programa que reuniu todo tipo de estilos musicais, para todos os gustos.
Como en edicións anteriores, o cartel deste ano presentaba a dúas grandes estrelas e unha ducia de teloneiros. E como sempre, o protagonismo leváronllo os dous tenores principais, que actuaron a aforamento completo e baixo os flashes dos fotógrafos, mentres o resto de participantes sufriu a espantada de parte do público, e pouca atención informativa. Ano tras ano, o festival redúcese cada vez máis a un man a man entre os dous solistas principais, mentres os demais parecen cumprir un labor de recheo, para contentar a públicos minoritarios e darlle máis variedade ao cartel.
E con todo, un ano máis, o máis interesante estivo na actuación dos teloneiros. Mentres que os dous divos aburriron ata aos incondicionais, con argumentos previsibles e agarrones dialécticos demasiado vistos, os pequenos puxeron máis oficio, tomáronse en serio os seus minutos sobre o escenario e non se perderon en tantos efectismos. Poderache gustar máis ou menos o que toca cada un, pero hai que recoñecerlles que coas súas interpretacións elevan algo o nivel do festival, e reflicten o estado da nación moito mellor que os gorgoritos das estrellonas. Cada un desde os seus principios e intereses, por suposto, pero ata desde a discrepancia é moito máis interesante oílos que aguantar o waka waka dos dous de sempre.
O malo é que, como xa sabemos, o sistema electoral está montado para que o cartel non varíe demasiado, para que sempre haxa dous artistas principais e unha chea de teloneiros. Pero polo menos estes festivais serven para que o público recorde que existen, que hai máis onde elixir, e que non todo é radiofórmula bipartidista.
[*] Isaac Rosa (Sevilla, 1974) publicou as novelas A malamemoria (1999), posteriormente reelaborada en ¡Outra maldita novela sobre a guerra civil! (2007), O van onte (2004) e O país do medo (2008). Co van onte obtivo o Premio Rómulo Galegos, o Premio Ollo Crítico e o Premio Andalucía da Crítica, e foi levada ao cine por Andrés Linares co título da vida en vermello. A súa última novela, O país do medo, recibiu o Premio Fundación José Manuel Lara á mellor novela de 2008.
______________________
"A paciencia dos cidadáns cara aos abusos sindicais terminou para sempre. Hai un antes e un despois do réxime sindical". -David Pérez, portavoz do PP na Asemblea de Madrid-
Por Isaac Rosa [*]
04.07.2010
Hai que reescribir o vello chiste de "non lle digas á miña nai que son xornalista; ela pensa que traballo de pianista nun bordel". Hoxe sería máis exacto se dixésemos: "Non lle digas á miña nai que son sindicalista ..." Se es dirixente sindical, liberado, delegado ou simplemente militante, mellor que non se decate a túa nai, nin os teus veciños, non sexa que che retiren o saúdo ou algo peor. E é que a campaña antisindical, que xa vén de lonxe, volveuse incriblemente virulenta nas últimas semanas.
Non hai máis que ler as portadas, editoriais e columnas da maioritaria prensa de dereita estes días, que dispara con canón aproveitando a folga do Metro. E outro tanto nos faladoiros radiofónicos e televisivas, aparte de por suposto o goberno rexional madrileño. Mafia, matóns, chantaxistas, casarío, aristocracia, burócratas ou parásitos son algúns dos motes cariñosos aplicados aos sindicatos, e non só aos do Metro. O diario La Razón puña o xoves a guinda, titulando en portada: "Kale borroka sindical". Aí está, sen complexos, que lles apliquen lei antiterrorista.
Como digo, a campaña vén de lonxe. Pero segundo se quenta o clima social, se recrudecen os ataques, que xa non pararán ata a folga xeral de setembro. O relato resultante é terrorífico: os sindicalistas son uns morros, chupones, viven do conto, móntanllo co goberno e rinse dos seus propios afiliados, só buscan conservar os seus privilexios ... Entre eles, o peor do peor, os liberados, sobre cuxa vida regalada fabulase todo o posible e máis.
Quen segue esta columna sabe que non son precisamente compracente cos maioritarios UGT e CCOO, e discrepei varias veces da súa estratexia durante a crise. Tamén sei que hai outras organizacións que pelexan na sombra. Mais me dá medo a actual guerra sucia contra os sindicatos, que no fondo o é contra os traballadores e a súa capacidade de loita. E se a alternativa é, como desexan algúns, o combate corpo a corpo entre o currante e o seu patrón, virxenciña que me quede como estou.
Publicado no xornal estatal "Público", ao que recomendamos entrar onde poden-se ler interesantes comentarios.
[*] Isaac Rosa (Sevilla, 1974) publicou as novelas A malamemoria (1999), posteriormente reelaborada en ¡Outra maldita novela sobre a guerra civil! (2007), O van onte (2004) e O país do medo (2008). Co van onte obtivo o Premio Rómulo Galegos, o Premio Ollo Crítico e o Premio Andalucía da Crítica, e foi levada ao cine por Andrés Linares co título da vida en vermello. A súa última novela, O país do medo, recibiu o Premio Fundación José Manuel Lara á mellor novela de 2008.
_______________
"Non é de recibo nin xusto coa sociedade española que levemos dous anos pendentes da reforma laboral sen que haxa froito algún". -Mariano Rajoy, presidente do Partido Popular-
Por Isaac Rosa [*]
02.06.2010
Mentres os sindicatos o pensan, a moitos entroulles a présa coa reforma laboral, que xa sabemos é "urxente", "imprescindible", "necesaria" e "inaprazable"; palabras repetidas onte desde goberno, oposición e CEOE, que comparten présa cos organismos internacionais, o gobernador do Banco de España e por suposto os mercados.
Pero díganme, coñecen a algún traballador que comparta esa présa? Seguro que non oíron a ningún compañeiro chegar hoxe ao traballo dicindo: "bo, esperemos que por fin hoxe acorden a imprescindible e urxente reforma laboral que este país necesita". Nin sequera na cola do paro vese moita impaciencia.
Todos teñen présa pola reforma laboral menos os destinatarios da mesma. E tampouco creo que a maioría de empresarios estea impaciente, pois mentres non se recupere a actividade económica non van contratar por moi barato que sexa despedir. Ninguén con dous dedos de fronte pensa en serio que esa reforma laboral nos vaia a sacar da crise nin vaia acabar co paro.
Segundo pasaban os meses foi cambiando a situación económica, pero a reforma sempre é a mesma. Inicialmente ía servir para amortecer a crise, pero non chegou a tempo. Despois, para frear a destrución de emprego, pero tampouco chegou. Máis recentemente, para acelerar a saída da crise, pero xa a retardou o goberno co seu plan de axuste. Todas as xustificacións da reforma foron quedando atrás, pero esta segue sendo urxente e imprescindible. De feito, estes días dá a sensación de que a principal razón para a reforma é o tempo que levan negociando, coma se fose un fracaso acabar en nada tras tantos esforzos, e coma se a longa espera fose en si mesma unha razón.
Pois nada, non se preocupen, que non nos imos a sentir decepcionados. Os traballadores, polo menos os que eu coñezo, non temos urxencia, nin vemos imprescindible unha reforma nos termos en que se expón. Así que por nós non se angustien, non corran tanto. Se teñen que seguir negociando outro ano, esperaremos sentados. Que as présas son moi malas.
Publicado no xornal estatal "Público", ao que recomendamos entrar onde poden-se ler interesantes comentarios.
[*] Isaac Rosa (Sevilla, 1974) publicou as novelas A malamemoria (1999), posteriormente reelaborada en ¡Outra maldita novela sobre a guerra civil! (2007), O van onte (2004) e O país do medo (2008). Co van onte obtivo o Premio Rómulo Galegos, o Premio Ollo Crítico e o Premio Andalucía da Crítica, e foi levada ao cine por Andrés Linares co título da vida en vermello. A súa última novela, O país do medo, recibiu o Premio Fundación José Manuel Lara á mellor novela de 2008.
_____________________________
