A quen lle importa o paro? ... Por Suso Díaz

Por Suso Díaz [*]

01.11.2011

O paro é o principal problema para a cidadanía segundo todas as enquisas. E non é de estrañar dado o alarmante número de persoas que se atopan nesta situación: segundo a Enquisa de Poboación Activa (EPA) do terceiro trimestre, 4.978.300 persoas, o que representa unha taxa de paro do 21,5%; é dicir, están paradas 1 de cada 5 persoas activas. No último ano o paro medrou en 403.600 persoas. O emprego caeu en 390.500 persoas: 277.000 asalariadas e 116.000 autónomos. En Galicia os datos son peores: hai 226.500 persoas paradas e, no último ano, o paro medrou en 31.300 persoas, un 16% fronte ao 8,8% do estado; o emprego caeu en 31.800 persoas, un 2,8% fronte ao 2,1% estatal.

Pois ben, malia aos datos de paro, que representan millóns de dramas persoais e familiares, aos gobernos non parece preocuparlles; se lles preocupara como a cidadanía instrumentarían políticas para resolvelo ou cando menos reducilo. Tamén nestes casos se establece unha grave asintonía entre os gobernantes e os gobernados e un desprestixio global da política.

Canto tempo hai que non escoitan a Zapatero falar do paro? Non me lembro: dende Maio de 2010, cando asumiu as teses neoliberais, a única prioridade política que ten é reducir o déficit e a débeda. Ata tal punto o paro non é a súa preocupación que os orzamentos de 2011 prevían rematar o ano cunha taxa do 19,3%. Pero a realidade vai ser peor; consecuencia das políticas aplicadas, o crecemento vai ser moito menor ao previsto e a taxa de paro, sendo realistas, superará o 21,5% actual e, por tanto, os cinco millóns de parados a finais de ano. Hoxe xa máis de 1,4 millóns de familias teñen a todos os seus membros no paro.

E que di Feijóo tendo en conta que, cal Superman, prometía superar a crise en 45 días? Non o sei. Coñecen vostedes algún plan da Xunta ou algo que se lle pareza para abordar o problema principal tamén de Galicia? Eu non. Por certo, a única vez que escoitei a Feijóo falar do paro foi no parlamento para dicir que non tiña competencias para resolvelo. E non é certo; sí ten competencias: o que non sei é si el e o seu goberno teñen competencia para aplicar as competencias. É obvio que o paro tampouco lle preocupa: Feijóo ostenta a triste honra de ser o presidente con máis parados da historia de Galicia, case 250.000 en Marzo de 2011. Claro que como inventor non ten prezo: despois de crear as fracasadas fundacións sanitarias ven de inventar, coa conselleira de Traballo, unha clave S-698, única no estado, para agochar determinados parados e así reducir o paro rexistrado real. Compórtase como un perfecto prestidixitador agochando a realidade para que non a coñeza a cidadanía poñendo en evidencia a transparencia real da “Democracia Feijoniana”.

E a CEOE que opina do paro? En realidade nada porque para a CEOE os parados son o exército de reserva que presionan á baixa os salarios e as condicións de traballo dos que teñen emprego e, para que enganarse, dende a súa óptica insolidaria cantos máis haxa mellor. Cales son as súas propostas para solucionar o paro? Pois as de sempre: precarizar máis o emprego e abaratar máis o despido; seguen co seu raca-raca á espera de que o PP gane as eleccións para ver cumpridos o seus obxectivos que en nada van favorecer a creación de emprego e menos o emprego estable. Así mentres ao principio da crise o axuste de plantillas se fixo sobre os e as temporais, despois da reforma laboral de 2010, que abaratou o despido, o axuste se realiza sobre as e os fixos: segundo a EPA, o emprego indefinido caeu, no último ano, en 277.000 persoas mentres que se mantivo estancado o emprego temporal. Miren: por moito que se abarate o despido os empresarios non van contratar máis traballadores; só os contratarán si son necesarios para a actividade da empresa. Os datos da EPA non fan máis que confirmalo: malia a que a reforma laboral abaratou o despido cae o emprego e aumenta o paro. Niso se quedan as teorías insolidarias e reaccionarias da CEOE.

A quen lle importa o paro? Quen fai propostas racionais e coherentes para solucionalo? En primeiro lugar, os sindicatos de clase –como é a súa obrigación– e, en segundo lugar, determinadas forzas políticas á esquerda do PSOE. Pero diso falamos noutra ocasión.


Publicado no "Diario de Ferrol".

[*] Suso Díaz, foi Secretario Xeral do Sindicato Nacional de CC.OO. de Galicia
[+ Info]
_________

A sanidade pública en perigo, ... Por Suso Díaz

Por Suso Díaz [*]

24.10.2011

A sanidade pública está en perigo; a Xunta de Feijóo ten diminuído o seu presuposto en 245 millóns de euros con consecuencias negativas para o sistema público e para a cidadanía. E non está en perigo pola crise, nin porque o sistema sea insostible como predican os mercaderes do privado: quen a pon en perigo son as políticas neoliberais de Feijóo. O mesmo que o goberno de Esperanza Aguirre vén desmantelando os servizos públicos dende hai anos, cando España era o pais que máis medraba de Europa, o mesmo faría Feijóo: os ataques á sanidade, ao ensino e os servizos sociais obedecen a súa concepción neoliberal e non a outras consideracións. De feito onde non goberna o PP os servizos públicos e, en concreto, a sanidade non pasan por estas vicisitudes.

Así, a Xunta está nun proceso de desmantelamento da sanidade pública por varias vías: diminución da plantilla en 3.300 traballadores ata o 2013 debido a non cobertura do 90% das xubilacións e ao incumprimento do Plan de Mellora da primaria; peche de quirófanos e eliminación das consultas polas tardes nos hospitais públicos; eliminación de servizos e privatización doutros; peche de plantas e servizos nos meses de verán, carencia da unidade de reconstrución para a asistencia das mulleres con cancro de mama no Arquitecto Marcide....

En coherencia cos seus principios privatizadores, 2 hospitais e 19 centros de saúde van ser construídos con financiamento privado o que vai significar uns custes moi superiores. Por exemplo, o hospital de Vigo, con 400 camas menos, custará 723 millóns de euros a pagar en 20 anos fronte aos 400 millóns en 15 anos que custaría de se facer pola Sociedade Pública de Inversión. Onde queda a tan cacarexada “austeridade”?

Outro aspecto escandaloso son os concertos cos centros privados que deberían ser excepcionais e só para solventar casos de urxencia. Sen embargo, a Xunta utilízaos como forma de potenciar á sanidade privada, que non podería subsistir sen eles. Trata con elo de establecer estratexias privatizadoras da sanidade ao facilitar unha prestación non pública. Así mesmo é escandaloso que, en boa parte, os profesionais que derivan os pacientes dos hospitais públicos son os mesmos que os atenden nos centros privados, sen que a Xunta faga nada para impedir esa ilegalidade. Así o Consello de Contas denuncia nos seus informes como no hospital privado Juan Cardona “existen unha serie de facultativos do Arquitecto Marcide que prestan servizos no hospital concertado”.

En fin, se o presidente da Xunta quixera potenciar a sanidade pública tería que modificar radicalmente as súas políticas. Debería implantar unha xornada de tarde similar á da mañán para conseguir un uso racional dos centros sanitarios, mellorar a calidade da asistencia e tender a eliminar as listas de espera. Debería utilizar os concertos como fórmula excepcional, crear unha central de compras a nivel de Galicia para abaratar o custes, instalar oficinas de farmacia nos centros de saúde que subministren os medicamentos nas doses exactas receitadas e adoptar medidas para chegar, no medio prazo, a un uso de xenéricos do 50%.

Sei que non vai facelo porque as políticas neoliberais do presidente da Xunta camiñan cara á privatización dos servizos públicos esenciais: os e as traballadoras como cidadáns e usuarios non deberíamos permitilo. Por iso os sindicatos de Galicia deben avanzar na convocatoria dunha folga xeral na súa defensa, si é necesaria, sobre de todo despois da previsible chegada do PP ao goberno do estado. De momento a Plataforma en Defensa da Sanidade Pública convoca unha mobilización en Galicia o 27 de Outubro, ás 8 da tarde, na súa defensa: participemos todos e todas enchendo a Praza de Armas de indignación para impedir o desmantelamento dun sector tan vital para o benestar da cidadanía.

Publicado no "Diario de Ferrol".

[*] Suso Díaz, foi Secretario Xeral do Sindicato Nacional de CC.OO. de Galicia
[+ Info]
_________

Precariedade sen límite, ... Por Suso Díaz

Por Suso Díaz [*]

29.09.2011

O pasado xoves o Parlamento cometeu unha nova tropelía contra as e os traballadores: co voto en contra da esquerda aprobou dúas reformas que permiten, durante dous anos, a precariedade sen límites. A primeira, estende os contratos de formación ata os 30 anos!; a segunda, permite o encadeamento ilimitado dos contratos temporais. As dúas medidas avanzan na precariedade, abaratan os custes laborais e aumentan o poder dos empresarios nas empresas: o que antes era ilegal, agora non, premiando con elo aos infractores. A patronal atópase cun regalo inesperado: todos os contratos poden ser temporais.

Coa existencia dunha patronal que na súa maioría non ten sentido empresarial o resultado será un desastre para o sistema produtivo, a innovación tecnolóxica e a formación da man de obra; o imprescindible cambio de modelo produtivo, hai tantos anos demandado polos sindicatos, para competir nos mercados globalizados pasará a mellor vida. Con estas nefastas medidas o goberno favorece a eses non-empresarios que todo o fían aos baixos salarios e a superexplotación dos traballadores para obter beneficios, que non para competir.

Tampouco é verdade a xustificación de que é mellor que as e os mozos traballen con contratos temporais a que estean no paro; é un argumento falaz. O emprego depende das necesidades das empresas: o empresario contratará traballadores si os necesita para atender os pedidos e non porque haxa unha lexislación que permite a contratación temporal. O único efecto que vai ter é a substitución de traballadores fixos por temporais.

Temos a experiencia dos gobernos de Felipe Gonzaléz; os que xa peitamos canas lembramos a González na TVE interrogando á opinión pública: “¿Qué es mejor que un joven trabaje con un contrato temporal o que esté en el paro?” Resultado da pregunta: España triplica dende aquela a taxa de precariedade da UE-15 e se converteu no pais con máis taxa de paro total e xuvenil. Incluso, cando crecía máis que os demais países e algúns presumían de ser os alumnos avantaxados da UE, o paro en España aproximábase aos dous millóns de persoas.

Cales van ser os resultados destas medidas? Os mesmos que tivo González e a reforma laboral do ano pasado; non haberá máis emprego porque este depende do crecemento da economía e da actividade das empresas e coa aplicación das mal chamadas políticas de austeridade camiñamos cara ao estancamento ou a recesión. O único seguro é que aumentarán os contratos temporais.

Para que enganármonos: o goberno adopta estas medidas pola asunción dos principios neoliberais e a submisión ás imposicións de Merkel-Sarkozy e os organismos internacionais. Con elo pensa que vai evitar os ataques á débeda pública por parte do sistema financeiro especulativo. Craso erro: aos especuladores pouco lles importan as reformas laborais e moito os beneficios obscenos e rápidos. Por iso sube a prima de risco española malia os recortes laborais e sociais contra a maioría da poboación.

Por último, quero expresar a miña oposición ao despido dos traballadores de Xornal.com e rexeitar a actitude da empresa de pechar un xornal dixital que é referencia en Galicia. Nesta situación non me atopo en situación de seguir colaborando con este medio. Síntoo moito pero máis sinto que 38 persoas se queden sen emprego.

Último artigo publicado no Xornal de Galicia 24.09.2011

[*] Suso Díaz, foi Secretario Xeral do Sindicato Nacional de CC.OO. de Galicia
[+ Info]

Seguen os reocortes laborais e sociais

Suso Díaz [*]
04.01.2011

Se Zapatero nunca tivo moitas luces –politicamente falando– ultimamente máis lle valera ao PSOE que estivera calado. “Enganchado” ao neoliberalismo, é un risco para os cidadáns e, sobre todo, para o seu electorado. Non me estraña que o PP estea tan interesado en que se presente ás eleccións agora que está a facer o traballo sucio propio da dereita porque iso lles facilita a chegada ao Goberno e porque cun xefe da oposición devaluado como Zapatero terían a porta aberta de par en par para seguir agredindo aos cidadáns. Esta introdución vén a conto da súa nova ameaza: pide 5 anos! de reformas-recortes para que España saia da crise. O mal da Moncloa fai verdadeiros estragos. Perdón, non é a Moncloa, é a frivolidade da asunción acrítica do neoliberalismo para saír do atolladeiro no que nos meteron, precisamente, as políticas neoliberais.

En primeiro lugar, pretende garantir a estabilidade fiscal a longo prazo, o que vai significar atrasar a saída da crise e, por tanto, a solución ao principal problema do país, que é o paro. As perspectivas para os traballadores que buscan emprego, sobre todo os mozos, pintan negras.

En segundo lugar, pretende “modernizar" –que medo!– as institucións laborais que “demostraron una rigidez crónica” e unha “patología evidente”. Refírese a aspectos da reforma laboral que quere que queden claros nos regulamentos de desenvolvemento da lei para que non dean lugar a interpretacións xudiciais. É dicir, para que a lei quede, se cabe, máis favorable aos empresarios.

En terceiro lugar, quere reformar a negociación colectiva –dereito constitucional– no sentido que lle esixe a OCDE: “Abolir a obrigatoriedade dos convenios colectivos”. De feito, a reforma laboral aprobada en setembro xa permite o descolgue do convenio-salario, distribución da xornada, etc., se os representantes ou os traballadores o asinan. E eu pregúntome: Coa precariedade existente, que van facer os traballadores das pequenas empresas se os empresarios lles piden o descolgue? Lembren como dato relevante que en Galicia hai 203.000 empresas, das que só 650 superan os 50 traballadores. Do mesmo xeito, a reforma aprobada permite que os pactos de empresa podan ser modificados unilateralmente polo empresario en todas as materias se non teñen carácter de convenio colectivo. Tamén o Goberno pretende eliminar o que se chama a ultraactividade dos convenios. Isto quere dicir que unha vez finalizada a vixencia dun convenio, se non se ten negociado outro, deixa de existir e, polo tanto, hai que negociar o novo partindo de cero. É dicir, hai que negociar de novo o salario, a xornada e os dereitos laborais e sociais. En fin, a ninguén se lle escapa que todas estas agresións van na dirección de ampliar o poder empresaria e individualizar as relacións laborais, o que vai representar un recorte dos salarios e das conquistas laborais e sociais notable.

En cuarto lugar, en materia de pensións pretende, entre outras medidas negativas, elevar a idade de xubilación aos 67 anos malia a negativa de todos os partidos, agás o PSOE, na comisión do Pacto de Toledo, o que significa incumprir por segunda vez en poucos meses un pacto que fora respectado por todos os gobernos. A extensión da idade de xubilación representa un ataque sen precedentes aos traballadores activos e unha aberración por canto a expectativa de vida non é igual para un traballador que ten un traballo penoso que para outro que non o ten. Tampouco é igual para un traballador que gaña mil euros que para o que gaña seis mil ao mes. En fin, a ampliación da idade de xubilación implica que os sectores de menor nivel salarial e peores condicións de traballo –que viven menos– coticen dous anos máis para que sectores de maior nivel salarial e mellores condicións de traballo –que viven máis– disfruten máis anos de pensión: A solidaridade ao revés! Ao mesmo tempo péchanse aos mozos as posibilidades de se incorporar ao mercado de traballo. Con respecto á viabilidade do sistema de pensións, no futuro non terá problemas, como xa temos comentado noutros artigos. Tan só me pregunto que valor poden ter os prognósticos a 20 ou 40 anos de organismos (OCDE, FMI, bancos centrais e gobernos) incapaces de atinar o que pasa nun ano? Para comprobalo, aí teñen as súas predicións sobre o crecemento do PIB, inflación, etc., que modifican como pouco cada 3-4 meses e aínda así non acertan. Así pois, a novas agresións, novas mobilizacións, logo está máis que xustificada unha nova convocatoria de folga xeral que, dende o meu punto de vista, debería ter lugar antes do 28 de xaneiro e debería ser unitaria. E non me refiro só á unidade de acción de CCOO e UGT, que é fundamental, senón á incorporación a esa unidade doutros sindicatos, caso da CIG. Noutras folgas xerais foi posible a convocatoria unitaria e hoxe tamén debería selo. É obvio que só unha mobilización a nivel de Estado pode ser eficaz para modificar as políticas do goberno central. Por iso creo que CCOO e UGT deberían tomar a iniciativa e sumar a esa unidade a todos os sindicatos.

Publicado no xornal comarcal Diario de Ferrol o Luns, 03 de Xaneiro de 2011

[*] Suso Díaz, foi Secretario Xeral do Sindicato Nacional de CC.OO. de Galicia
___________________