luns, xaneiro 12, 2015

Apoio de Esquerda Unida de Narón ás demandas e a folga dos traballadores de MEGASA en Narón


Dende Esquerda Unida de Narón queremos amosar o noso total apoio a folga dos traballadores de MEGASA en Narón.

Como xa fixemos fai uns días durante a visita da parlamentaría de AGE Lidia Senra a Fene na que se reuniu tanto ela como o CPL de EU Narón con o comité de empresa de MEGASA queremos transmitir a todos os traballadores que seguiremos o seu carón na loita por un traballo digno e con dereitos.

Entendemos que unha vez mais a patronal aproveita unha reforma laboral feita a súa medida para despedir sen motivo a 47 traballadores, e dicimos que sen motivo porque a empresa ten beneficios, entendemos que o que pretende a empresa con estes despedimentos é sementar o medo para poder mais adiante contratar persoal en condicións precarias e con peores salarios.

Pero non esquezamos que o problema real non é outro que Megasa poda acadar unha rebaixa na tarifa eléctrica a costa do erario público, e dicir, capital público que serve para favorecer unha empresa privada a costa da coacción e ameazas de despedimentos, o mesmo modus operandi que en Alcoa.

Dende Esquerda unida Narón rexeitamos o actual sistema tarifarío eléctrico que afecta directamente a empresas como MEGASA, tamén entendemos que non é de recibo que dende o goberno do PP se fomente a competencia desleal o aplicar distintos prezos a enerxía segundo o tamaño da empresa.

Dende Esquerda Unida sempre apostamos por a nacionalización das compañías eléctricas.

Denunciamos que non hai ningunha desculpa valida para que unha empresa con beneficios que medrou e puido inverter no exterior grazas as ganancias obtidas en MEGASA Narón agora pretenda deixar a 47 dos 168 traballadores de MEGASA na rúa.

Consello Político Local de Esquerda Unida Narón

Conta no facebook:
https://www.facebook.com/naroneu

Conta no twitter:
https://www.facebook.com/naroneu

Foto de Lidia Senra reunida con o comité de empresa de MEGASA e membros do CPL de Narón.

Enviado por:
André Abeledo Fernández
-andre1474@gmail.com-
11 de janeiro de 2015 10:05
________________

París: barbarie e oportunismo


As sociedades occidentais que se manifestaron en contra do atroz crime contra o semanario satírico Charlie Hebdo deberán estar alerta para evitar que a resposta dos seus gobernos, lonxe de ser unha reivindicación civilizatoria, se volva pretexto para sementar cotas adicionais de barbarie no mundo.


París: barbarie e oportunismo

Centos de miles de persoas congregáronse onte nas rúas de París para expresar rexeitamento claro, contundente e inequívoco aos atentados extremistas ocorridos a semana pasada en Francia, nos que morreron 17 persoas.

Como fora anunciado, na manifestación participaron tamén medio centenar de xefes de Estado e de goberno, entre eles o presidente de Francia, Francois Hollande, a canciller alemá, Angela Merkel; o presidente da Autoridade Nacional Palestina, Mahmoud Abbas; o xefe do Goberno de España, Mariano Rajoy; e os primeiros ministros de Israel, Inglaterra e Italia, Benjamín Netanyahu, David Cameron, e Matteo Renzi, respectivamente.

No marco desa concentración de liderados políticos, o fiscal xeral de Estados Unidos, Eric Holder, anunciou un cume sobre seguridade global, a realizarse en Washington en febreiro próximo, a fin de "discutir formas nas que podamos contrarrestar este extremismo violento que existe no mundo".

Tralos depreciábeis asasinatos de xornalistas e cidadáns franceses durante a semana pasada, a sociedade francesa e a doutras partes do mundo deu mostra exemplar non só de rexeitamento á violencia, a intolerancia e o fanatismo, senón tamén de defensa á liberdade de expresión e de información.

Por desgraza, como era de esperarse, os atentados serviron tamén para a reactivación dunha ondada reaccionaria e xenófoba en Europa, e vigorizando os pronunciamentos de grupos como a Front National francés, encabezado por Marine Lle Pen, quen onte pediu o endurecemento da política migratoria do seu país e responsabilizou dos feitos de violencia á "inmigración masiva".

Ao oportunismo de grupos como o lepenista sumouse nesta ocasión o de gobernos como Israel, o cal, cabo recordar, mantén vixente unha política de exterminio nos territorios palestinos ocupados que o colocaron, a ollos de boa parte da comunidade internacional, como un criminal de guerra e até como responsábel de delitos contra a humanidade. O propio goberno de Washington e os seus aliados occidentais carecen de autoridade moral para elevar condenas enérxicas contra o terrorismo, cando alentaron a conformación dese flaxelo no mundo xa sexa en forma indirecta, coas súas contraproducentes aventuras bélicas en Afganistán e Irak, ou directa, co seu respaldo a grupos opositores en Siria, entre os que se atopan grupos extremistas islámicos.

Neste contexto, o chamado a un cume de seguridade para o mes entrante xera inquietudes xustificadas en torno ao que se pode vir: unha posible intensificación das intervencións militares de Occidente no medio Oriente, e un recrudecimento das posturas islamofóbicas en Europa e Estados Unidos.

As sociedades occidentais que se manifestaron en contra do atroz crime contra o semanario satírico Charlie Hebdo deberán estar alerta para evitar que a resposta dos seus gobernos, lonxe de ser unha reivindicación civilizatoria, se vólva pretexto para sementar cotas adicionais de barbarie no mundo.

Editorial do xornal mexicano 'La Jornada' | 12.01.2015
---

Un outro artigo moi interesante e clarificador do cineasta, historiador e escritor paquistaní Tariq Ali, publicado orixinalmente o pasado 9 de xaneiro, en London Review of Books, antes da manifestación de París e agora reproducido en Rebelión, co titulo "Cando o un alimenta ao outro - O máximo horror".

Enviado por:
Inácio GZ
-inaciogz@gmail.com-
12 de janeiro de 2015 08:03

____________

Convocada unha nova concentración ante o anuncio da entrada do 'LNG Sokoto', cargado con gas para a ilegal e perigosa Reganosa - Na Praza Amada Garcia, diante do Edificio Administrativo da Xunta de Galicia, este Martes 13 de Xaneiro, ás 7 da Tarde


CONCENTRACIÓN SONORA EN FERROL,
 MARTES 13 DE XANEIRO, ÁS 7 DA TARDE
DIANTE DO EDIFICIO ADMINISTRATIVO DA XUNTA
NA PRAZA AMADA GARCIA

Un antigo buque gaseiro, ten prevista a súa entrada na Ría de Ferrol, para este Martes 13 de xaneiro de 2015. O "LNG Sokoto", de bandeira de conveniencia das Illas Bermudas, de máis de 289 metros de eslora, 48 de manga e un calado de 11m, que pode cargar 137.231 de m³ de gas natural licuado (LNG / GLN),  vai enfilar a súa proa para entrar pola bocana da Ría e cruzar o angosto, estreito, de pouco calado e de fondo rochoso canle de máis de 4.000 metros (con miles de toneladas de GNL abordo), até chegar ao pantalán de descarga do peirao de punta Promontorio, situado no termo municipal de Mugardos, onde Reganosa coa complicidade de políticos sen escrúpulos construíu unha planta de gas que nos ameaza todo-los día, aumentando exponencialmente esta ameaza sempre que entra na Ría un buque destas características cargado para a perigosa e ilegal planta regasificadora de Mugardos. De entrar este buque, será o número 187 desde que o fixera o "Galicia Spirit" en Maio de 2007.

Diante do aumento da ameaza contra a seguridade e a vida, que supón a entrada do buque gaseiro, xunto á propia instalación da Planta de Gas en Mugardos, o Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol convoca unha acción de protesta e denuncia, consistente nunha Concentración Sonora, o mesmo Martes ás 7 da Tarde, en Ferrol, na Praza Amada Garcia, diante do Edificio Administrativo da Xunta de Galicia.


O 11 de Maio de 2012 ditou-se a Sentenza polo Tribunal Supremo, onde a planta xa foi declarada ilegal, en sentenza inapelábel. O 15 de Setembro de 2014, foi admitido a trámite, polo Tribunal Supremo, o Recurso de Casación contra a decisión da Xunta de Galicia e o Concello de Mugardos que denegan a nulidade do novo PXOM en execución da mencionada Sentencia.

Tras a Sentenza do Tribunal Supremo, que declara ilegal a localización de Reganosa, temos que esixir o fin desta ameaza e deste malgasto de cartos públicos. Temos que esixir o seu peche definitivo.
  • QUE SE CUMPRA A SENTENZA DO TRIBUNAL SUPREMO XA! 
  • POLA DEFENSA DA VIDA, A NOSA SEGURIDADE E A RÍA  !!
  • CESE DA ACTIVIDADE E DESMANTELAMENTO DE REGANOSA  !!
  • MÓVETE CONTRA A IMPUNIDADE !!
  • PECHE XA!!
  • PLANTA DE GAS FORA DA RÍA  !!
10 razóns para preguntar-se ... Por que Reganosa ten que saír da nosa Ría e das nosas Vidas?

O COMITÉ CIDADÁN DE EMERXENCIA PARA A RÍA DE FERROL, TAMÉN NECESITA NESTES MOMENTOS AXUDA ECONÓMICA, PARA CONTINUAR COS PROCESOS XUDICIAIS E ADMINISTRATIVOS ABERTOS: COLABORA.

Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol
comitecidadan@gmail.com
www.comitecidadan.org
@ComitCEmerxenc


Información baseada na enviada polo:

Comité Cidadán de Emerxencia
-comitecidadan@gmail.com-
11 de janeiro de 2015 11:00
_______________

domingo, xaneiro 11, 2015

A Asemblea Estatal das Marchas da Dignidade terá lugar en Cangas o videiro sábado 17 de xaneiro


Cangas acollerá a Asemblea Estatal das Marchas da Dignidade o 17 de xaneiro

A asemblea de coordinación estatal das Marchas da Dignidade celebrará a súa vindeira en xuntanza en Galicia. Tal e como adiantara Praza, será o vindeiro 17 de xaneiro e o lugar elixido finalmente é Cangas do Morrazo. Neste cónclave, no que se prepará a axenda de mobilizacións deseñada cara ao ano 2015, estarán presentes máis de sesenta representantes das diferentes organizacións e territorios do Estado que forman parte deste movemento que o pasado 22 de marzo reuniu milleiros de miles de persoas en Madrid e que celebrou outras importantes mobilizacións, como a que en Galicia encheu o Obradoiro o pasado 19 de novembro.
Máis de sesenta representantes das diferentes organizacións das Marchas reuniranse en Cangas
Como prólogo deste encontro, o venres, 16, ás 20 horas, está prevista a celebración dun acto público, onde tomarán a palabra os distintos portavoces das organizacións sindicais, sociais ou políticas integradas nas Marchas da Dignidade. Xa o día 17, no salón de plenos do Concello, terá lugar a asemblea en sesións de mañá e tarde.

Cofirmaron  xa a súa asistencia ao cónclave os sindicatos IAC de Catalunya, o SAT andaluz, o ESK vasco, a Confederación Intersindical, a CGT, a CNT, Intersindical Valenciana e COBAS. Tamén ATTAC, Campamento de la Dignidad de Estremadura, Frente Cívico-Somos Mayoría e Corriente Roja, aos que se unirán máis centrais, organizacións sociais e políticas de Asturias, Catalunya, Euskal Herria, Madrid, Andalucía, Murcia e Valencia. Será tamén a forma de recoñecer a forza e activismo da Columna Galega, unha das máis activas dun movemento que prevé un bulideiro 2015.
O cónclave preparará a axenda de mobilizacións para este ano, que prevé unha folga xeral o 22 de outubro
Na asemblea de Cangas debaterase e praparanse os detalles para a folga xeral que o vindeiro 22 de outubro teñen previsto convocar as Marchas da Dignidade e todas as organizacións que as apoian. Tamén prevén repetir a multitudinaria mobilización do pasado 22 de marzo con outra que seguirá o mesmo modelo e que se desenvolverá o vindeiro sábado 21 de marzo, tamén en Madrid.

Ademais, as Marchas tamén teñen previsto convocar marchas polo Primeiro de Maio, unhas mobilizacións que "non significan invisibilizar o papel dos sindicatos clasistas e alternativos", senón "a necesidade de compartir o protagonismo cos movementos sociais, na liña estratéxica da unidade obreira e popular".

Reportaxe publicado en Praza Pública. | 11.01.2015

Praza Pública precisa de Ti:
A forza de Praza Pública son os seus lectores e lectoras. Praza é un medio da súa comunidade de lectores. A existencia do xornal depende das achegas realizadas por todos nós [+info].

Nota.- Recomendamos acceder á noticia en Praza Pública, con fotos, audios e comentarios.

Información complementaria sobre a Asemblea Estatal do vindeiro sábado 17 de Xaneiro: Acceder.
Asemblea da Plataforma Galega onde se ultimará a realización da Asemblea Estatal: NOVA CONVOCATORIA DE XUNTANZA DA COMISIÓN COORDINADORA GALEGA DAS MARCHAS DA DIGNIDADE LUNS DÍA 12 DE XANEIRO ÁS 17 HORAS: Acceder.
---


Contacta coas Marchas da Dignidade Ferrolterra enviando un correo a:
  • marchasdadignidadeferrolterra@gmail.com
ou chamando ao telefono:
  • 603 213 863


Ferrolterra:
http://marchas-da-dignidade-ferrolterra.blogspot.com.es/
Galego:
http://marchasdadignidade.blogspot.com/
Estatal:
http://marchasdeladignidad.org/
Redes da Columna Galega:
https://twitter.com/galizaMarcha22M
https://www.facebook.com/MarchasDignidade
https://www.facebook.com/groups/265451853621237/
https://www.youtube.com/channel/UCaOvAhPYKR43taxbOKCCreg

PAN, TRABALLO E TEITO - Á RÚA, QUE XA É HORA!!!

_____________

Presentación do Consello Cidadán e o Secretario Xeral de Podemos en Naron

Presentación do Consello Cidadán de Podemos en Narón

O Circulo de Podemos Narón, a través de Isabel Allegue, Conselleira de Prensa da formación política a nivel local, comunica a celebración de dous actos que terán lugar esta próxima semana:

A presentación do recentemente constituído Consello Cidadán de Podemos en Narón xunto ao seu Secretario Xeral (Natalio Gómez), que será o día 15 de xaneiro de 2015, xoves, ás 19:30hs da tarde, no Local da AAVV do Alto do Castiñeiro. A continuación celebrarase a primeira Asemblea Aberta presidida polo novo órgano, a cal inicia ademais as actividades do ano. Na orde do día figuran puntos como a Marcha do Cambio do sábado día 31 de xaneiro a Madrid. [Ir á Web da mobilización]

Orde do día
  1. Lectura e aprobación do acta da sesión anterior.
  2. Presentación do Consello Cidadán do Partido.
  3. Suxestións e propostas de vías de financiamento, así como ofrecementos para poder dispoñer dun local.
  4. Lei de Protección de datos.
  5. Informe de TIC'S
  6. Sobre a participación do Círculo Podemos en "Orfeu".
  7. Marcha do Cambio, do sabado día 31 de xaneiro, convocada en Madrid
    [Guía de Participación].
  8. Nomear o cargo de Secretario/a de actas, nunha mesma persoa durante un período de tempo non establecido, finalizado este nomearase a outra persoa, para facelo rotatorio.
  9. Rogos e preguntas.
Todos os puntos son propostas para someter a debate e votación.
Previo ao comezo da asamblea nomearase secretario/a e moderador/a de a mesma e un corrector/a de Acta.

Doutra banda, e dado que se atopan inmersos nun novo proceso electoral, esta vez, de carácter autonómico, levarase a cabo unha Asemblea de recolleita de Avales para todos/as os/as candidatos/as que queiran concorrer ao Consello Cidadán Autonómico ou á Secretaría Xeral, ben en listas ou de forma libre. Para iso reunirémonos na Asociación Rural de Mulleres de San Clemente nº 14, estrada de Sedes a Ferrerías (á beira das vivendas sociais), o sábado, 17 de xaneiro ás 18:00hs.



Foro debate:
http://www.fb.com/groups/podemos.naron/

Conta no facebook:
https://www.facebook.com/podemos.naron

Canle en Youtube:
https://www.youtube.com/channel/UCPfaxd05evcnGtK8h0XE5Mg

Información baseada na enviada por:
Podemos Narón
-podemos.naron@gmail.com-
10 de janeiro de 2015 21:42

_____________________

sábado, xaneiro 10, 2015

Charlie Hebdo e o debate sobre a liberdade de expresión, ... Por Santiago Mayor


Santiago Mayor [*]
10.01.2015


De entrada é bo aclarar que o título é un pouco enganoso. A idea deste artigo non é falar sobre a revista humorística francesa Charlie Hebdo, pero si tomar un debate que emerxeu a partir do brutal ataque sufrido pola súa redacción o mércores 7 de xaneiro: o da suposta liberdade de expresión.

A masacre perpetrada por tres cidadáns franceses de ascendencia árabe e de relixión musulmá é sen dúbida depreciábel. Partindo desa base e deixando de lado calquera debate respecto diso, resulta interesante abordar a problemática da liberdade de expresión.

Non é unha tarefa sinxela, máis no mundo do xornalismo que, ao marxe de ideoloxías tende a abroquelarse detrás deste concepto practicamente sen matices e considera calquera posta en dúbida da súa profesión como un "ataque" a esa suposta liberdade.

Que é a liberdade de expresión?

Como bo concepto liberal, a liberdade de expresión baséase na igualdade ante a lei. Todos os cidadáns e cidadás son igualmente libres de emitir as súas opinións. Agora ben, non hai que ser Karl Marx para saber que isto non é tan así.

Non calquera, neste mundo, pode e ten acceso a difundir as súas ideas masivamente na televisión, a radio ou os diarios. Ese é un atributo de poucas persoas, maioritariamente empresarios ou, de mínima, xente cun capital cultural e económico importante.

(Si, existen medios alternativos e populares, pero cal é o seu alcance? A propia dinámica nalgúns casos e a escaseza de recursos financeiros -como pasa con Notas- noutros, convértese nun enorme limitante á hora de inserirse nunha disputa pola masividade).

Entón xa logramos delimitar un primeiro espazo da liberdade de expresión. Son libres de expresarse quen teñen as condicións materiais para facelo.

Este primeiro punto está asociado con outra restrición que, aínda que non é lineal, achégase moito e ten que ver co poder nunha sociedade determinada. Os sectores oprimidos, marxinados e excluídos adoitan carecer de voz propia onde expresarse. En xeral, os medios de comunicación non reflicten a súa realidade, as súas necesidades e, pola contra, os estigmatizan e reforzan a dinámica de dominación.

Acá é onde aparece o eixe central do debate quen exerce a liberdade de expresión? E, máis importante aínda sobre quen a exercen?

José Antonio Gutiérrez, no seu artigo Je ne suis pas Charlie (Eu non son Charlie) faise eco disto e sostén: "Non me esquezo da carátula do Nº 1099 de Charlie Hebdo, na cal se trivializaba a masacre de máis de mil exipcios por unha brutal ditadura militar, que ten o beneplácito de Francia e de EEUU, mediante unha portada que di algo así como Matanza en Egipto. O Corán é unha merda: non detén as balas".

E acto seguido preguntábase que pasaría si publicase "unha revista cuxa portada tivese o seguinte lema: Matanza en Parides. Charlie Hebdo é unha merda: non detén as balas e fixese unha caricatura do falecido Jean Cabut cribado cunha copia da revista nas súas mans". Sen dúbidas sería un escándalo mundial, reproducido até a fartura en todos os medios internacionais e que chegaría a gran parte dos fogares do mundo.

Con todo da tapa 1099 de Charlie Hebdo ninguén, máis que quen compraron a revista, se acorda.

Dereito á información e responsabilidade social do xornalismo

Ao concepto de liberdade de expresión preferimos substituílo por outros dous, presentes no Código Internacional de Ética Xornalística da UNESCO: o dereito á información e o de responsabilidade social do xornalismo e os xornalistas.

"No xornalismo, a información compréndese como un ben social, e non como un simple produto. Isto significa que o xornalista comparte a responsabilidade da información transmitida", sostén o Código da UNESCO aprobado en 1983. E aquí é onde máis se mete o dedo na chaga desta profesión tan egocéntrica e individualista.

Non dá o mesmo dicir tal ou cal cousa. Non se pode dicir sempre o que a un se lle canta. O xornalismo supón unha responsabilidade, e como dicimos en Notas, unha responsabilidade histórica. Un compromiso co noso tempo e o noso lugar.

Prosegue o Código de Ética: "O verdadeiro xornalista defende os valores universais do humanismo, en particular a paz, a democracia, os dereitos do home, o progreso social e a liberación nacional, e respectando o carácter distintivo, o valor e a dignidade de cada cultura, así como o dereito de cada pobo a escoller libremente e desenvolver os seus sistemas políticos, social, económico ou cultural" [o resaltado é do autor].

A indignación que suscitou o ataque á redacción de Charlie Hebdo está a anos luz da que produciu, na prensa occidental polo menos, o bombardeo sistemático durante máis de 50 días por parte de Israel á Franxa de Gaza. Máis de dous mil palestinos morreron, entre eles máis de 500 nenos e nenas. Esas vidas valen menos que as dos 12 xornalistas franceses? Para nada. E iso vai dicir todo o mundo. Pero unha cousa é o que se di e outra o que se fai.

Ou como tomariamos na nosa sociedade occidental e cristiá que unha revista dun país musulmán como Irán ou Exipto fixese recurrentemente caricaturas ofensivas sobre Xesucristo ou a Virxe María? Seriamos tan tolerantes e gritariamos aos catro ventos o dereito dos humoristas islámicos a expresarse? Eu creo que non, porque a burla é sempre máis sinxela sobre un outro subordinado ou, en última instancia, sobre un mesmo. Eu pódome criticar, pero outros?

En Europa, continente colonialista que durante décadas oprimiu e aínda hoxe oprime a países do terceiro mundo (moitos deles de crenza musulmá) está crecendo unha ola de islamófobia que identifica a calquera crente do Islam cun potencial terrorista.

Desde o xornalismo e desde o humor hai que asumir unha responsabilidade neste contexto (que non é o mesmo que o de Arxentina, vale aclarar). En nome da liberdade de expresión non se pode reproducir a estigmatización e a lóxica de opresión sobre os sectores marxinados e excluídos. Sobre un outro do que vale dicir calquera cousa.

En nome de reivindicar o meu dereito a opinar non podo apontoar esa lóxica que somete e condena a comunidades enteiras.

Como sabiamente publicou na tapa do seu último número a Revista Barcelona "o mundo occidental" condenou o ataque e "reivindicou un sistema de valores, crenzas e negocios que case nunca comete xenocidios, que poucas veces financia grupos terroristas, que estigmatiza unicamente a quen o merecen".

A hipocresía é unha práctica que debemos desterrar da nosa profesión. A liberdade de expresión é, quizais, a súa manifestación máis importante.

[*] Santiago Mayor,  @SantiMayor, Xornalista. Membro do equipo de redacción de @Notas_arg (Notas - Periodismo Popular),  @PatriaGrandeArg. Ezpeleta, Quilmes, Argentina. notas.org.ar, outros artigos de do autor en Rebelión.

Publicado en Rebelión o 10 de Xaneiro de 2015, mediante unha licenza de Creative Commons, respectando a súa liberdade para publicalo, co permiso do autor, noutras fontes.
____________________

venres, xaneiro 09, 2015

Gañarmos consistencia face novos e vellos espellismos, ... Por Xabier P. Igrexas - Cómpre fuxirmos da abstracción puramente identitarista, e en coherencia coa histórica análise que o nacionalismo popular ten feito da dependencia do noso país

Por Xabier P. Igrexas [*]
09.01.2015


Encetamos novo ano. Temos por diante 365 novos días para facermos avantar o proxecto de radical transformación política, económica e social que para o noso povo propoñemos desde o nacionalismo galego. Porén, facelo exixe antes de máis nada botar un intre a ollada atrás.

Vén de comezar o sétimo ano da vixente crise sistémica do capitalismo. Unha crise mundial, violenta como poucas sobre todo na inmediatez dos seus efectos económicos e sociais. Unha crise sistémica que puxo en evidencia ao capitalismo como un sistema irreversibelmente fallido. De facermos caso das prognoses máis estritas no campo da economía marxista a actual recesión como pouco será moi longa e demorada no tempo, malia poder presentar picos de serra con sinais conxunturais de recuperación. Outras análises apuntan a que o sistema, que non vai implosionar por si propio como algúns inxenuamente parecen agardar, podería agudizar a súa metástase estrutural, radicalizando inda máis a loita de clases e os desequilibrios territoriais desbocando o Imperialismo galopante.

Ao fío disto último, ollamos o pasado ano e os anteriores como o escenario mundial está sometido a enormes tensións. O rearme belicista dos polos imperialistas, as pugnas entre as principais potencias e un incipiente confronto entre bloques económicos (que nada ten a ver co contraste da chamada guerra fría entre o mundo socialista e o eixo capitalista), permiten albiscar un cenario tremendamente inestábel, onde as fronteiras do posíbel e do imposíbel, do que criamos que podía pasar ou non, vanse desdebuxando. Liñas nos mapas aparentemente consolidades son agora discutidas con milleiros de mortos. O fascismo pasou dun estado latente a un paulatino espertar, espoleado coma sempre pola incerteza da crise e polos intereses da clase dominante. Ucraína, Siria, a rexión Asia-Pacífico, a bomba de reloxería do oriente próximo e a ameaza do retorno da dereita proimperialista ao poder na América Latina, son algúns dos focos desta tensión.

Neste senso, a correlación de forzas a nivel mundial continúa a nos ser desfavorábel. E os bloques alternativos como o ALBA ou as novas alianzas que de feito puxeron fin ao mundo unipolar (BRICS) non acaban de se configurar como alternativas ao occidente capitalista nucleado arredor dos EUA-UE e os seus aliados. A nosa realidade non está isolada deses fenómenos, por distantes que nos puideran parecer. Moi ao contrario, as tendencias internacionais son un factor de grande importancia para compredermos que acontece nos ámbitos inmediatamente máis próximos. A principiar por unha Unión Europea que ten recruecido o seu papel imperialista e a súa concepción como instrumento ao servizo do grande capital monopolista, até chegarmos ao propio Estado español, que movido pola inercia europea ten producido unha notábel recentralización política e económica ao servizo da mellor e maior concentración de riqueza.

Patria e clase, soberanía e socialismo

Galiza carente de soberanía política, e sometida por iso ao seu rol forzosamente periférico no marco do Estado e da UE, fica dirixida institucionalmente por un goberno autonómico que fixo enfraquecer até a máis grave das anemias o xa ultralimitado marco competencial. Omisión. Ese é o termo que define a nula acción de goberno da Xunta de Feijóo, que ten convertido a adminsitración galega nunha mera aparataxe burocrática para a xestión ao ditado -e máis ao servizo- dos intereses fixados desde a metrópole española. Nunca en tempos recentes significamos tan pouco politicamente. Nunca como agora o autogoberno foi menos efectivo. Demostración de que o modelo autonómico, en tanto que “concesión” dun Estado que mantén ao servizo da sacrosanta unidade de mercado un férreo control e tutela sobre a capacidade de decidir -de verdade-  sobre os principais aspectos que rexen a realidade do noso país,   foi un efémero espellismo. Demostra tamén que ao marxe do anterior, a correlación de forzas non é baladí nin cando falamos de institucións cun cativo alcance na toma de decisións. A maioría absoluta do PP no Pazo do Hórreo fixo empequenecer até a caricatura o Parlamento galego.

Mais con todo, non é o devalar da figurada institucionalidade autonómica o máis grave dos problemas que aqueixan ao noso povo. Resultado dos efectos da crise e das políticas de saqueo social que padecemos (ditadas polo grande capital a través da Troika, executadas sen remorsos polo Executivo español e asumidas sen chistar pola Xunta de Feijóo), a situación dos e das galegas roza sen esaxeramos a emerxencia social. O brutal desemprego e o empobrecemento de amplas capas -consecuencia do retallamento en salarios, pensións e prestacións, ameazan a mesma subsistencia material de un cada vez maior número de compatriotas.

Os efectos da loita de clases, onde o capital vigorou a súa vantaxe histórica face o proletariado, son tan evidentes que baten con puño de ferro no noso nariz. É por iso que cómpre fuxirmos da abstracción puramente identitarista, e en coherencia coa histórica análise que o nacionalismo popular ten feito da dependencia do noso país, enraizar o noso reclamo soberanista como peza indispensábel para facer viábel a radical transformación que o noso povo precisa, e que inexorabelmente só pode transitar polo vieiro da ruptura co Estado español, coa Unión Europea e co paradigma capitalista, rumo a construción de noso e para nós dunha sociedade nova, xusta e igualitaria, libre de explotación. Cara a Galiza ceive que para o ser de verdade só poderá ser socialista. O que veño de apuntar non é apenas unha proclama. É o enunciado sintético, ou se se quixer esquemático, dun horizonte estratéxico que cómpre definirmos de vez nunha proposta política tamén de longo alcance, que precisa substanciarse tamén nunha folla de rota para o inmediato. Sen dogmatismos infantís, mais sen medos paternalistas. Con honestidade revolucionaria e con vocación de masas.

Gañarmos consistencia

Ninguén descoñece que vivimos nun contexto tremendamente cambiante, inestábel, sometido a enormes tensións en todos os eidos, como antes se describiu de maneira sucinta. Unhas condicións obxectivas que inciden, coma sempre, na subxectividade social, na percepción, nas tendencias, nos procesos. Pasamos de nos laiar da despolitización a padecermos unha nova caste de hiperpolitización aparente e oca, onde a política mutou nun talk show televisivo. Onde o debate se reduciu ao curral das tertulias dos mass media. Co povo convertido no relato informativo nunha masa deforme e invertebrada,  representada a golpe da demoscopia, coa que se fixan representatividades en función da cotización electoral (prevista ou simulada) nun novo e delirante mercado de futuros, onde as audiencias dos “novos líderes”  entronizados pesan máis que os votos.

Incertezas, confusión, medos, carraxe, fartura, indignación, desafección... Son moitos e variados os ingredientes deste explosivo maremágnum social, que non apunta a se resolver nun estalido social senón a se frustrar, unha vez tras outra, en novos e vellos espellismos. Poñer a orella para escoitar o ruxe ruxe na rúa confirma, lamentabelmente, esa radiografía.

Precisamente neste panorama a nosa aposta debe ser por gañarmos consistencia, en troca de nos limitar a “competir” con novos e vellos fenómenos. Consistencia non apenas para salvar os mobles, senón para afianzar a misión histórica da alternativa política que o nacionalismo galego pretende representar. Non se trata xa que logo de darmos nervosos golpes de leme en función de itinerarios e percorridos alleos. Non se trata de mimetizar, nin moito menos de simular mímese. Hai que se arrepor á tendencia dominante que dita a preeminencia das formas, do aparente, sobre o fondo. Dos significantes sobre os significados. Do como sobre o que. Hai que rachar co desprezo ao discurso que latexa en todas as fórmulas de oportunismo escénico.

Consistencia significa non subscribir en ningún grao o engano das saídas máxicas, das receitas que valen para todo, do mesianismo adanista de quen inventa cada día a roda da política cunha fórmula máis simplista (e alienante) que o anterior. Consistencia exixe como xa se apuntou definir horizontes estratéxicos, concretos, e tracexar a rota cara a súa consecución nunha proposta política a curto, medio e longo, tendo claros os principios e máis, sobre todo, o suxeito social, o que é incompatíbel con facer do calendario electoral o marco cronolóxico que determina a nosa acción política. Sen negar a importancia dos comicios deste ano e dos que virán nos seguintes, é imprescindíbel erguermos a nosa ollada para alén da conxuntura, do inmediato.
A consistencia pasa por nos sacudir de modas impostas e comprender que o que o noso povo agarda de nós non é () preguntas, nun diálogo franco, senón sobre todo algunha certeza, en forma de propostas e respostas. Consistencia é conceptuar a correlación de forzas no seu sentido máis amplo e concretizar en termos obxectivábeis as chaves que definan a acumulación (para alén dos resultados electorais), como apuntei nun artigo anterior ao fío das experiencias latinoamericanas. [Ir a web]
Consistencia que só lograremos cunha maior solidez e alcance nas propostas, co reforzo das nosas estruturas organizativas (concibidas como instrumento ao servizo do povo para a transformación da realidade) e cunha maior axitación e proselitismo que nos permitan incidir na conciencia social. Consistencia para enfrontar todos e cada un dos reptos que esta complexa etapa histórica nos vai poñer no camiño.

[*] Xabier Pérez Igrexas (Vigo 1984), activista sindical, político e social. Membro da CIG e do BNG, ocupando responsabilidades no ámbito comarcal. Participa en Sermos Galiza. Publica artigos de opinión en diferentes medios. Autor do blogue www.contradiscurso.net, en twitter @contradiscurso e no facebook.com/contradiscurso.

Publicado no Terra e Tempo | 09.01.2015 | Onde se poden ler os comentarios.

Enviado por:
Xabier P. Igrexas
-xabiergz@gmail.com-
9 de janeiro de 2015 10:31

_______________

Hepatitis C: historia dun atraco anunciado - Queren cobrar 25.000 euros por un medicamento que só custa 115 - Multinacionais farmaceuticas que especulan coa nosa saúde


Hepatitis C: historia dun atraco anunciado. | Queren cobrar 25.000 euros por un medicamento que só custa 115.


A loita dos pacientes de hepatitis C está permitindo descubrir o inmenso negocio que as multinacionais de farmacia (apenas unhas decenas a nivel mundial) están facendo con nosa saúde.

Como se pode apreciar neste estudo (páxina 25 en inglés) [*], o custo de produción do Sofosbuvir para un tratamento de 12 semanas, é de entre 68 e 136 $, é dicir entre 57 e 115 euros, mentres que a multinacional Gilead (a mesma que se lucró co negocio do Tamiflu), esixe ¡¡¡¡ 25.000 euros por tratamento !!!

Hai que recordar que Gilead adquiriu Pharmasset (a empresa que comprara á súa vez a patente do medicamento) por uns 9.200 millóns de euros, e agora parece claro que o importante é rendibilizar o negocio.

Ante esta situación, que con toda seguridade repetirase nun futuro quizais non moi afastado con outras enfermidades e outros fármacos, só queda unha saída razoable: loitar por crear un sistema farmacéutico público de investigación e produción, que permita fabricar directamente os medicamentos que perderon a patente, así como aqueles que sen habela perdido, sexan necesarios por motivos de saúde pública. Vainos a vida niso.

CAS Madrid | 2015.01.06

Coordinadora Antiprivatización da Sanidade - Cas Madrid
http://www.casmadrid.org
info@casmadrid.org
Twitter:
http://twitter.com/CAS_madrid
Facebook:
http://www.facebook.com/profile.php?id=100000750273195&sk=info

[*] Os custos mínimos para producir antivirais de acción directa contra a Hepatite C. | Minimum costs to produce Hepatitis C Direct Acting Antivirals | Andrew Hill and Saye Khoo, Department of Pharmacology and Therapeutics, Liverpool University, UK Bryony Simmons, Imperial College, London, UK Nathan Ford, University of Cape Town, South Africa 64th Annual Meeting of AASLD, Washington DC, United States of America, November 2013 [Poster 1097]. | Acceder/Baixar.

Enviado por:
Plataforma en Defensa da Sanidade Pública Ferrol
-plataformadspferrol@gmail.com-
8 de janeiro de 2015 23:01

http://www.plataformadspferrol.blogspot.com/

______________

mércores, decembro 31, 2014

Traballadores de Megasa contra o plano de axuste imposto polo grupo empresarial


Onte, 30 de Decembro de 2014, tivo lugar en Narón a multitudinaria manifestación en solidariedade cos traballadores e traballadoras de Megasa, en loita contra o plano de axuste imposto polo grupo empresarial que pretendede despedir a 47 dun total de 168 que compoñen na actualidade o cadro de persoal. Desde Ártabra 21 queremos amosar a nosa solidariedade coas compañeiras e compañeiros en loita.

A manifestación partiu da praza que leva o nome dos fundadores da siderúrxica de Narón, "Hermanos Freire" e rematou fronte a porta de entrada da empresa. A marcha contou con traballadores de Alcoa chegados da Coruña, así como numerosas traballadoras e traballadores da contorna que amosaron a súa solidariedade coa loita metalúrxica.

O Comité de Empresa segue denunciando a falta de información por parte da empresa -que sempre repartiu dividendos anuais millonarios entre os seus accionistas- que acredite o axuste formulado de redución de case un terzo do persoal que corresponde cunha das liñas de produción. Como moitas empresas Megasa pretende a precarización do traballo coa escusa da crise. Segundo o publicado no Diario de Ferrol, ao final da manifestación "o presidente do comité, Carlos Bascoy, tomou a palabra para denunciar que a empresa, que leva máis de cinco décadas no municipio, dedicouse a reinvertir nas súas dúas plantas de Portugal e que cando toca facer axustes no grupo estes diríxense unicamente á fábrica de Narón, onde tanto apoio atoparon ao longo da súa historia. A intención da compañía é reducir a súa produción librándose das 200.000 toneladas menos rendibles e estas, segundo asegura, saen de Xuvia." Anuncio-se unha folga para os días 2 e 3 de xaneiro deste 2015 que comeza.

En xuño do pasado 2013, o xornal economía dixital (ED), publicaba un artigo titulado "Os Freire planean levarse a produción de Megasa ás súas plantas de Portugal", daquela barallaba-se como unha táctica empresarial fronte aos problemas para conseguir unha enerxía máis barata a través da "subvención" (agora disfrazada de puxa) para grandes consumidores, segundo os MW/h a disposición, polo sistema de asignación do servizo de xestión da demanda de interrumpibilidade segundo o disposto na Orde IET/2013/2013, de 31 de outubro, que foi publicada con posterioridade, todo "para renegociar mellores condicións para a súa factura eléctrica como grande consumidor, coa ameaza de peche da planta de Narón, ten un soporte empresarial a uns cantos quilómetros de Galicia. E está en Portugal. ..." di-se no artigo mencionado.

O texto do cartaz da convocatoria é ilustrativo de parte do que acontece: "MEGASA | pola defensa do emprego digno que nos garanta un presente e un futuro na nosa comarca. | Unha vez máis Megasa, a familia freire, non cumpre coas débedas que teñen. Despois de recibir abundantes privilexios: recheos, accesos, subvencións, modificacións no plan xeral de urbanismo ... Agora , a familia Freire decide despedir ao 30% da plantilla de Megasa Siderurxica S.L.".

Artigo relacionado moi interesante, en tomalaprensa.es que explica moitas cousas: "A gran industria se embolsa 2.500 millóns en subvencións eléctricas por un servizo non prestado" | Ir á web. || Outro artigo titulado "O ano 2014 foi o máis oneroso en pagos por interrumpibilidad á industria intensiva", publicado o pasado 29.12.2014 en EnergyNews . | Ir á Web.|| E un máis baixo o titulo de "Estafa enerxética. Interrumpibilidade: cortarse as venas ou deixa-las longas", Paco Bello en Iniciativa Debate o 17.02.2014 | Ir á web.
_________________

Megasa incumpre, ... por Manuel Cendán

Por Manuel Cendán [*]
31.12.2012

Esperábamos un nadal en paz, crendo que o peor xa pasara. Pero Megasa quere deixar un mal regalo de reis. Desde a xerencia din que lle “sobran” 47 empregos. Que todos os esforzos destes anos dos seus traballadores, Concello e da propia veciñanza non serven para nada.

A dirección pretende sacar fóra de Xuvia as negociacións sobre o despedimento colectivo e da modificación das condicións de traballo. Os motivos: evitar a presión social. Non queren nin luz nin taquígrafos. Non queren que se lles lembren as súas débedas cos traballadores e co propio Concello de Narón.

Megasa incumpre. Onde queda a promoción económica de Narón? E para cando o reparto dos longos beneficios, habidos incluso en plena crise económica? Defender o emprego contra á precarización. Estes son os obxectivos, hoxe pola mañá, dos traballadores diante da Casa do Concello de Narón.

Publicado no 'Diario de Ferrol' | 18.12.2014.

[*] Manuel Anxo Cendán Dopico (Manuel Cendán), activista sindical, social e político de Ferrolterra. Analista político e articulista en diferentes medios de comunicación. Traballador de Megasa. Para máis información pode-se acceder aos seus interesantes sitios-e: bitácora, facebook e twitter.

Bitácora:
http://nordes.wordpress.com/.
Conta no facebook:
https://www.facebook.com/letrasdecambio .
Conta no twitter:
@mcendan1967 .
____________

Resposta ao Sr. Couce Pereiro "Debe acabar a ameaza Reganosa"


Resposta ao Sr. Couce Pereiro "Debe acabar a ameaza Reganosa"

DEBE ACABAR A AMEAZA REGANOSA (TORRES MÁIS ALTAS CAERON...) | RESPOSTA A DON MANUEL COUCE PEREIRO, EX ALCALDE DE FERROL

Nunca las gentes de estas tierras se opusieron a que Reganosa se instalase en esta zona; es más, el Ayuntamiento de Ferrol, ofreció terrenos en Prioriño a esa planta regasificadora.”, afirma o devandito, nun artigo de opinión publicado pola Voz de Galicia.

Sr. Couce, vostede debera saber que a localización da planta en Caneliñas (Porto Exterior) decidiuse unha vez realizado o correspondente estudo de riscos -que descartou precisamente o interior da Ría- o emprazamento someteuse á preceptiva "Declaración de Impacto Ambiental".

Primeira precisión: os terreos en Caneliñas-Prioriño Chico foron cedidos pola Mariña no ano 1993, non polo Concello.

Claro que ninguén se opuxo ao proxecto situado en Caneliñas; pero non como di vostede, con premeditada ambigüidade, “en esta zona”, dando a entender "interior da ría", ou, por qué non en plena praza de España ? Máis tarde, engade: “El señor Tojeiro y Fraga se llevaron el gato al agua, decidiendo relocalizar la planta en Punta Promontoiro

Efectivamente, o Sr. Tojeiro e Fraga, decidírono saltándose toda a legalidade vixente contemplada no RAMINP, sen facer a correspondente "Declaración de Impacto Ambiental", a diferenza do que se fixo nas plantas de Bilbao e de Sagunto.

Permitímonos lembrarlle ao Sr. Couce que, en sentenza inapelable do 12 de Maio de 2012, o Tribunal Supremo determinou a ilegalidade da planta, anulando a modificación puntual da PXOM que serviu de base para a súa construción.

Por qué decidiron os seus responsables relocalizala no interior da Ría? Moi sinxelo: porque iso -riscos aparte, para eles mínimos: non vivían alí nin arriscaban as súas vidas ou as das súas familias - permitíalles dar un pelotazo de 30 millóns de euros, coa transferencia da parcela e a transmisión da concesión portuaria entre Forestal e Reganosa (casualmente cun mesmo promotor). Todo queda reflectido puntualmente no libro "Muros de Silencio. Corrupción e ameaza na Ría de Ferrol", publicado en 2007 pola Asociación Fuco Buxán.

Di vostede que, “unos idealistas mitológicos, nos anuncian que una explosión nos haría saltar por los aires, pero los estudios serios no acreditan ese drama. Es el mensaje a transmitir………. Me cuentan que Reganosa con la nueva tecnología es un reloj suizo…”

A estas alturas, Sr. Exalcalde, xa contan os Reganosa boys cun novo converso: vostede, que corea, alegremente aquilo que os promotores de Reganosa afirmaban no seu día: segundo eles, o gas natural non arde nin estoupa...

Sexamos serios: se non existise ningún risco, pode explicar por qué Reganosa é unha das 11 empresas - entre máis de 1.900 do sector industrial galego- que están obrigadas a realizar un Plan de Emerxencia Exterior, como esixencia da Directiva Europea 96/82/CE? Esqueceuse seica, Sr. Couce, que outras dúas desas 11 empresas clasificadas como perigosas están no polígono de Punta Promontorio nun radio de 500 m ao redor da planta de regasificación? A razón de estar obrigadas a presentar plan de emerxencia é porque un posible accidente pode provocar danos no exterior do recinto propio de cada unha.

A conclusión evidente é que, nesa zona, a menos de 2.000 m da Praza de Armas, concéntrase unha insensata acumulación de riscos, agravada polo posible efecto dominó entre elas.

A planta de Reganosa alberga 150.000 toneladas de GNL, xusto á beira dun complexo petroquímico de 300.000 m³ de combustibles e produtos químicos. Todo iso, atópase situado a pouco máis de 100 m das casas do núcleo de Mehá, a 800 m do Arsenal Militar, a 900 m do núcleo urbano de Mugardos e as consecuencias dun accidente poderían ser dantescas. Cando un camión cisterna de 25 Tons. de GNL envorca nunha estrada, o primeiro que fan os servizos de emerxencia é establecer un perímetro de seguridade de 600 m... Nós falamos de riscos para a poboación; aos seus "responsables" só parece importarlles o beneficio puro e duro...

Sr Couce: a planta de gas de Reganosa en Punta Promontoiro non só é unha instalación ilegal. É perigosa; unha ameaza letal para a poboación de Ferrolterra. Unha fuga ou unha explosión causaría unha traxedia de miles de vítimas, porque non hai plan de emerxencia capaz de impedilo.

A planta de Reganosa constitúe, de forma flagrante, un caso de corrupción político-financeira só posible pola complicidade de institucións como a Xunta de Galicia, Autoridade Portuaria, Concello de Mugardos, Concello. de Ferrol, etc.

A planta de Reganosa, cuxo funcionamento non pasa do 35 % da súa capacidade, demostrouse deficitaria. Custounos preto de 500 millóns de euros que levamos pagados á cobiza allea, nun marco de crise desoladora para a poboación. Forma parte da estafa denominada “déficit enerxético”, aprobado polos gobernos PP-PSOE, que fai que os cidadáns paguemos a enerxía máis alta de Europa para que as empresas enerxéticas e a banca se forren á nosa costa.

Por qué se mantén pechada a entrada de gas por gasoduto a Galicia, tal como se facía antes do 2007, gasodutos que teñen a capacidade suficiente e que permanecen pechados desde entón?.

Por qué os ciclos combinados (700 millóns de euros) ,”xustificados” para que se aprobase a construción da planta, non pasan de producir o 10% da súa capacidade?.

Por qué os promotores de Reganosa se comprometeron a fornecer o 80% da súa capacidade aos ciclos combinados e ao grupo industrial que Tojeiro crearía, tendo en conta que o devandito grupo non consume nada e os ciclos o 4%?

Todo resultou ser unha xigantesca mentira, Sr. Couce Pereiro, co único fin de obter a preceptiva autorización.

Por qué Reganosa usa un sistema de regasificación -non autorizado no proxecto de construción aprobado- que esteriliza e arrefría miles de toneladas de auga da ría, pondo en perigo flora e fauna mariña, pan até agora de moitas familias da zona?

Por qué o mesmo grupo industrial Tojeiro (Forestal) ten autorizado seguir vertendo á Ría 27 millóns de toneladas/ano de residuos altamente contaminantes, sen depuración previa algunha? Por qué non se tivo en conta semellante volume de vertedura no Plan de Saneamento Integral da Ría?

E xa postos ás preguntas incómodas, Sr Couce Pereiro: por qué o exdirector de Caixa Galicia, responsable da súa bancarrota e que levou 18 millóns de euros a casiña, pertence ao seu Consello de Administración?

Vostede, por motivos facilmente adivinables, prefire esconder esta sanguenta realidade da Ría de Ferrol, consecuencia da ambición duns poucos e, ao facelo, ingresa, por propia vontade, nun pelotón pouco recomendable. Sr. Couce Pereiro, vostede elixiu formar parte dese grupo de individuos responsables da política corrupta das últimas décadas, da que a planta de Reganosa supón o caso máis paradigmático nesta comarca. Vostede figura xa na triste relación de defensores da política de desmantelamento industrial que conduciu a que esta sexa a comarca de máis paro de Galicia; daqueles que perpetraron a reconversión do sector naval para “modernizarnos e diversificarnos”; dos responsables da destrución ambiental da nosa Ría; das voces cantantes dunha política que autoriza a ese mesmo grupo industrial a seguir envelenando a nosa Ría con decenas de miles de toneladas de verteduras sen depurar; dos mesmos que permitiron asaltar a lei para meternos unha bomba debaixo da cama: esa planta na Ría que ía relanzar a comarca: "traballo para todos", era a cantilena das catro estacións.

A loita do Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol contra a ameaza da planta de Reganosa continúa, e non cexará ata que cese a súa actividade e sexa desmantelada coa Lei na man.

Afortunadamente, a conciencia da cidadanía en contra da corrupción en xeral e do caso Reganosa en particular, tamén avanza e fainos máis fortes.

Estamos seguros de que conseguiremos levar diante dos tribunais a esta caste de corruptos para que sexan xulgados, e, no seu caso ingresen en prisión e devolvan o roubado.

Ferrol a 24 de Decembro de 2014

Fdo. Manuel A. Rguez. Carballeira (Cordinador do CCE)  e Luz Mariña Torrente López (Pdta. Plataf. Veciñal O Cruceiro – Mehá).

Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol
comitecidadan@gmail.com
www.comitecidadan.org
@ComitCEmerxenc


Enviado por:
comitecidadan
-comitecidadan@gmail.com-
30 de dezembro de 2014 15:08

___________

Pancho na Memoria - 60 cabodano de Francisco Martínez Leira - Programa de Actos


Pancho na Memoria
60 cabodano de Francisco Martínez Leira


   PROGRAMA DE ACTOS  

31 DE DECEMBRO, MÉRCORES, 12:00
NO CEMITERIO DE MEÁ, MUGARDOS
-- Ofrenda floral no día do 60 aniversario da
morte de Francisco Martínez Leira, “Pancho
_____________________________________________
16 DE XANEIRO, VENRES, 19:30
NO LOCAL SOCIAL DO COLECTIVO TERRA (BOAVISTA, 6, PONTEDEUME)
-- “Pancho, o último guerrilleiro” (tertulia con Bernardo Máiz)
-- Concerto de Mino Mero
_____________________________________________
23 DE XANEIRO, VENRES, 19:30
NO SALÓN DE PLENOS DO CONCELLO DE MUGARDOS
-- “Pancho en primeira persoa
(charla con Bernardo Máiz e testemuños)
_____________________________________________
VENRES, 13 DE FEBREIRO, 19:30
NO LOCAL SOCIAL DO COLECTIVO TERRA (BOAVISTA, 6, PONTEDEUME)
-- Proxección do documental “A cidade da selva”,
de Helena Villares e Pilar Faxil e tertulia
con Carlos Méixome.
_____________________________________________
VENRES, 20 DE FEBREIRO, 19:30
NO SALÓN DE PLENOS DO CONCELLO DE MUGARDOS
-- Proxección do documental “As silenciadas”,
de Pablo Ces Marco e tertulia con Aurora Marco.

Organizan: Ateneo Eumés Fernán Martíns e Colectivo Terra.

Moi interesante díptico | Acceder/Baixar.

Enviado por:
Suso Piñeiro
-pinheirosuso@gmail.com-
30 de dezembro de 2014 17:34
Remésovos díptico da comisión pro-homenaxe do guerrilleiro Pancho. Mañá cúmprense 60 anos da súa morte. Prégovos non fagades público o local das charlas en Mugardos até a semana por que non o temos inda concedido. MAÑA AS 12 NO CEMITERIO DE MEA - Mugardos- FAREMOS UNHA OFRENDA FLORAL. Piñeiro
____________

A Asociación Galega para a Defensa da Sanidade Pública ante a aprobación pola Xunta de Galicia dun Decreto sobre tempos de espera para garantidos para patoloxías importantes


A Asociación Galega para a Defensa da Sanidade Pública ante a aprobación pola Xunta de Galicia dun Decreto sobre tempos de espera para garantidos para patoloxías importantes: Esixen que se derrogue a medida e que se abran os hospitais pola tarde para poder utilizar todos os recursos dispoñibles instalados nos centros públicos.


AGDSP tempos espera preferentes


Ante a aprobación pola Xunta de Galicia dun Decreto sobre tempos de espera para garantidos para patoloxías importantes, desde a Asociación Galega para a Defensa dá Sanidade Pública queremos comunicar:
  1. Que esta medida supón un novo intento de maquillar a desastrosa situación da Sanidade Pública Galega (sometida a recortes e privatizacións que están deteriorando a súa calidade e dificultando o acceso da poboación aos servizos) cunha medida enganosa.
  2. Preténdese confundir á publicación dunha lexislación- trampa que establece un máximo de 60 días de lista de espera quirúrxica e de 45 para probas diagnósticas destinadas a patoloxías importantes. Esa medida incrementa os tempos de espera garantidos para enfermos graves xa que a Lei de Garantías establecía as mesmas demoras para todas as patoloxías (foran ou non importantes para a saúde).
  3. Estes tempos de espera aumentan substancialmente os establecidos pola propia administración para enfermidades graves en Galicia: 5,4 días para cancro de mama, 4,5 para o de pulmón, 11,8 para o de colon, etc, ou en probas diagnósticas: 4,3 para oncoloxía, 8,4 para ciruxía cardíaca ou 10 para a torácica. En resumo os tempos para patoloxías de prioridade 1 eran de 16 días e para prioridade 2 de 49,6.
  4. A finalidade última é derivar pacientes aos centros privados, pese a que non están preparados para iso. Hai que recordar que os tempos de espera quirúrxica nos hospitais públicos é de 61 dias fronte aos 200 do hospital privado POVISA (o maior de Galicia e recentemente beneficiado cunha prolongación do seu Concerto Singular por dez anos).
Desde a nosa Asociación esiximos que se derrogue a medida e que se abran os hospitais pola tarde para poder utilizar todos os recursos dispoñibles instalados nos centros públicos (que explican unha parte substancial das lista de espera).

Asociación Galega para a Defensa da Sanidade Pública

26 de decembro de 2014

Enviado por:
Plataforma en Defensa da Sanidade Pública Ferrol
-plataformadspferrol@gmail.com-
30 de dezembro de 2014 13:10

http://www.plataformadspferrol.blogspot.com/

____________________

O Foro Galego de Inmigración e a Campaña polo Peche dos CIE (Centro de Internamento de Extranxeiros) se solidariza con Sandra


O FOR0 GALEGO DE INMIGRACIÓN SOLIDARIZASE CON SANDRA E REMITE A SEGUINTE NOTA DE PRENSA QUE SE DIFUNDE HOXE EN  TODO O ESTADO ESPAÑOL. | CONDENADA UNHA MULLER MIGRANTE POR RESISTIRSE Á SÚA DEPORTACIÓN.


Sandra, que asegura ser vítima de trata e estar ameazada no seu país de orixe, foi acusada por resistencia á autoridade e unha falta de lesións. | O xuíz dá a razón aos axentes, que aseguran que a muller "propinou unha patada" e rabuñou a un deles. | Ela afirma que, mentres estaba atada de pés e mans, foi golpeada polos policías ao resistirse a ser trasladada ao aeroporto. | Aínda que xa ten a residencia en España, o seu defensa teme que os antecedentes obstaculicen a súa futura renovación, co risco que pode supoñer para a súa vida si é vítima de trata

A Campaña Estatal polo Peche dos CIE se solidariza con Sandra e denuncia que foron os policías quen a golpearon e insultaron.

O pasado 28 de novembro, a Campaña Estatal polo Peche dos CIE, formada por colectivos de múltiples territorios do Estado español, facía un chamamento para acudir ao Xulgado do Penal de Madrid en solidariedade con Sandra, migrante latinoamericana acusada de atentado e lesións durante o operativo de deportación que tiña como obxectivo expulsala do país.

A sala do xuízo encheuse, quedando ata bastante xente fóra. As persoas que asistiron ao xuízo, presenciaron aquel día o testemuño de Sandra, que relatou como un dos dous policías que a ía a trasladar ao aeroporto golpeouna mentres ela permanecía engrilletada de pés e mans. Con todo para a Campaña Estatal polo peche dos CIE, a violenta actuación policial non é un feito illado. "Son constantes os testemuños de migrantes que, no seu deportación, sofren os golpes e os insultos da policía. Tamén existen vídeos, tanto en estancias do CIE como no aeroporto, nos que se observa o que é xa práctica habitual dos escoltas. O Protocolo para as deportaciones, aprobado en 2007 trala morte por asfixia de Osamuyi Aikpitanyi -amordazado polos seus escoltas, alenta a violencia e a impunidade policial ao legalizar un sinfín de instrumentos represivos", afirman.

Malia que este é o contexto no que se dan os operativos de deportación, e concretamente os traslados desde o CIE de Aluche a Barajas, segundo indica a Campaña Estatal, o xuíz Ignacio Ubaldo González Veiga, maxistrado do Xulgado do Penal nº 20 de Madrid, acaba de condenar a Sandra a 6 meses de prisión por resistencia á autoridade e a unha pena-multa por lesións. A súa decisión xustifícase principalmente no testemuño policial. A propia Campaña denuncia que durante o proceso previo á vista oral, o xuíz non tomou ningunha iniciativa -tal e como solicitou o equipo de avogadas de Women´s Link, responsable da defensa de Sandra, para acceder ás posibles grabacións do sucedido. Tampouco para pescudar por que só hai parte médico dun dos policías e por que non existe ningún que refira as atencións médicas que se lle practicaron a Sandra no CIE de Aluche.

Mentres o proceso contra Sandra avanzou ata esta sentenza condenatoria, a denuncia que ela presentou contra os policías aínda está en trámite, e até o xulgado intentou arquivala en dúas ocasións. Fronte á petición por parte da defensa de Sandra de que ambos procesos se acumulasen, esta foi denegada. Para a Campaña estatal todo iso non é senón mostra da parcialidade do sistema xudicial.

Sandra declarara, tralo seu primeiro intento de expulsión, ser vítima de trata no seu país de orixe e estar ameazada de morte. Malia iso, non lle foi recoñecida a protección por parte das autoridades españolas. Esta sentenza pon en perigo a súa presenza en España, ao dificultarlle a renovación do permiso de residencia e traballo, xa que este tipo de antecedentes penais e "policiais" son utilizados o Ministerio do Interior para impedir a renovación das tarxetas de residencia. Esta sentenza pon en risco, xa que logo, unha vez máis, a vida dunha muller vítima de trata e da súa familia no país de orixe.

É por iso de que desde a Campaña polo Peche dos CIE conclúen mostrando a súa indignación pola sentenza asinada polo xuíz Ignacio Ubaldo González Veiga. "A connivencia de xuíces e fiscais é condición necesaria para manter engrasada a maquinaria dos internamientos e as deportaciones. Que xuíces que din representar valores democráticos e principios progresistas tomen estas decisións demostra até que punto esa complicidade do aparello xudicial está xeneralizada. Estas decisións facilitan que os policías, sistematicamente, se dediquen a denunciar ás persoas ás que previamente golpearon, a propósito de que na inmensa maioría dos casos os xuíces danlles a razón".

Así mesmo mostran o seu apoio a Sandra neste longo proceso xudicial, e afirman que a sentenza será inmediatamente recorrida. Ademais, esixen que se celebre dunha vez o xuízo contra os policías. A Campaña quere ademais estender a súa solidariedade a todas as persoas que sofren as deportaciones e a violencia policial, tanto en macrovoos ou voos especiais, como en voos comerciais (é o caso de Sandra), ou en barcos de deportación (con destino a Alxeria). Por iso fan un chamamento á mobilización co obxectivo de parar as deportaciones de diversos xeitos: boicoteando ao grupo Globalia (Air Europa, Viajes Ecuador, Halcón Viajes, Pepe Phone, Travelplan, Belive...) e a Swift Air, empresas que se lucran co sucio negocio das expulsións, sumándose ás accións da Campaña e solidarizándose activamente coas persoas que son deportadas en voos comerciais: "os e as pasaxeiras poden parar unha deportación si detéctana (adoitan levar ás persoas deportadas na parte traseira do avión) e néganse a que unha acode viaxe pola forza no voo. Simplemente negarse a sentarse ou a poñerse o cinto de seguridade pode ser suficiente para que se deteña a deportación", recordan.

Sitio-e da Campaña:
https://ciesno.wordpress.com/



FORO GALEGO DE INMIGRACIÓN
Rúa San Roque 6-bis. C.P. 15704 - Santiago de Compostela
foroinmigracionsantiago@yahoo.es - 981-576 142
www.forogi.wordpress.com

En Ferrol:
Susana Beatriz Alaníz González
sual259[arroba]hotmail.com

Foto: http://www.eldiario.es/.

Enviado por:
A.C. Fuco Buxán Fuco Buxán
-fucobuxan@gmail.com-
30 de dezembro de 2014 20:35
___________

Bos desexos para o 2015 - Vídeo fotográfico sobre as actividades realizadas pola Asociación Cultural FUCO BUXÁN, de Ferrol, no ano 2014


Actividades realizadas pola Asociación Cultural FUCO BUXÁN, de Ferrol, no ano 2014

A A.C. Fuco Buxán agradece a todas e todos a vosa atención neste ano que remata e desexa un 2015 cheo de forza e solidariedade para seguir traballando por conquerir unha sociedade máis xusta e igualitaria na que os dereitos da cidadanía sexan respectados.


http://vimeo.com/115663293

A todas e todos, moitas grazas, e un próximo ano máis xusto e solidario.

-------
Visita a nosa web:
www.fucobuxan.net
Os Noso Blogues: Escolma das Razóns
http://escolmadasrazons.blogspot.com.es/
Pensamento Crítico
http://opinionsfuco.blogspot.com.es/
Facebook:
http://www.facebook.com/pages/Fuco-Bux%C3%A1n/118931821452749
Twitter:
http://twitter.com/FucoBuxan
Google+:
https://plus.google.com/u/0/108716477794009532670/posts
Vimeo:
http://vimeo.com/user18058474

Fuco Buxán, A. C.
Rúa Armada Española, 32 baixo- 15406 - Ferrol
Apartado Correos 240 C.P. 15400 Ferrol
Telefono. 981325492
www.fucobuxan.net
fucobuxan@yahoo.es

Enviado por:
A.C. Fuco Buxán Fuco Buxán
-fucobuxan@gmail.com-
30 de dezembro de 2014 22:38

_________________ _

domingo, decembro 28, 2014

Que veñen os anarquistas, ... Por Puri Eisman

Por Puri Eisman [*]
28.12.2014


Existe un descoñecemento xeral ao redor do pensamento anarquista e só esta palabra produce certo pavor a quen a pronuncia, debido á escasa información que posúe sobre ela. Pero este descoñecemento non é reprochábel, porque durante moitos anos esta ideoloxía quedou secuestrada pola ditadura deste país e, xa que logo, invisíbel na historia e libros de texto.

A CNT (cun millón de afiliados no seu día) xunto coa esquerda formaron goberno neste país, até que a dereita dese un golpe de Estado o 18 de xullo de 1936. A nosa intención non é contar esa parte da historia, que sen dúbida coñecemos, pero si vemos necesario contar o que se ocultou durante moitos anos, para que non nos sigan enganando. E o que parece prudente é coñecer un pouco mellor o pensamento anarquista, ou polo menos, para que cando se refiran a alguén en particular, non se poña por diante a palabra "presunto" coma se dun crime tratásese, e o que é máis grave, que non se persiga a ninguén por iso.

Pero existen demasiados intereses por medio para que siga sendo a anarquía a gran temida e, polo tanto, descoñecida. Este verán dirixirnos nos á RAE pedíndolles que fixesen unha revisión da definición desta palabra, porque as acepcións que recolle o dicionario non corresponden á verdade e creemos que, como institución, debe ser honesta e rigorosa e, ademais de preservar a lingua, debería ensinar e non confundir. Pero contestáronnos que eles reflectían a historia e non a ían a cambiar.

Pois remitíndonos á historia, no século XIX, esa versión de anarquía, relacionada co caos e a desorde, viña dos gobernos corruptos e explotadores que, ante o auxe que espertaba esta ideoloxía, sobre todo entre intelectuais e a clase obreira, utilizaron de forma inxusta todo tipo de adxectivos despectivos, para desprestixiar e frear esa corrente. Durante ese século e o seguinte, foron vítimas de múltiples acusacións pagando ata coas súas vidas, atribuíndolles, moi habilmente, episodios violentos que xamais cometeron, como posteriormente quedou demostrado, así acababan cos seus líderes, transmitían o temor e lanzaban a mensaxe que os anarquistas eran xente perigosa.

Hoxe, desde a transición española, nos momentos máis difíciles, os gobernos tamén recorreron aos anarquistas como chivos expiatorios, para identificalos cos peores males e así distraer á cidadanía respecto de os verdadeiros problemas que eles mesmos xeran.

A Lei de Seguridade Cidadá (disfrazada con eufemismos) vai dirixida a perseguir, atemorizar e criminalizar a unha poboación cada vez máis empobrecida, para inhibir a súa rebeldía e presenza nas rúas, ante o Goberno con máis casos de corrupción coñecidos na historia da democracia. Tamén pretende perseguir ás ideas, como na madrugada do 16 de decembro, que coma se dunha película de acción tratásese, patrullas policiais entraron en domicilios e ateneos libertarios dos barrios de Barcelona, rompendo portas con cámaras en man, para vincular ao terrorismo, as accións culturais que se veñen desenvolvendo nestes centros, e atribuíndolles atentados con explosivos. Como debe ser a magnitude destes atentados que nin sequera nos decatamos. Tamén din atopar "libretas e libros". Con estas probas? vai ser que, efectivamente, eran anarquistas.

Outro exemplo: o pasado venres, nun barrio de Alacante, unha patrulla de 7 policías irrompeu nunha praza procedendo a identificar e cachear a 16 persoas que se atopaban charlando en pequenos grupos. Ao preguntar por que, un policía contestou: "Identificación aleatoria". E coma se de delincuentes se  tratase, estas persoas foron cacheadas, identificadas e sometidas a esta humillación en plena vía pública.

O Goberno sabe que a cidadanía demanda outra forma de facer política, non agresiva coas persoas e máis participativa en democracia directa. Que moita xente, vén organizándose en colectivos e cooperativas auto xestionadas para evitar que especuladores metan os seus partes e arruínen máis vidas. Pero este movemento soñador e libertario, alleo ao capitalismo non lles interesa que prospere, por iso, como en tempos pasados, non tardarán en crear algunha inventiva para frear este avance. Os instigadores iranse de rositas, e até, até recibirán algún solemne e distinguido premio por tal fazaña.

A represión pretende poñer á defensiva á coherencia, e vai ser que non. Como dixo Simone de Beauvoir "só é libre quen desexa a liberdade dos demais".

[*] Puri Eisman, é Secretaria de Comunicación CGT-PV. | @eismanpuri |

Fonte: Blanco y Rojo.

Enviado por:
André M. Ces
-andre.martinez.ces@gmail.com-
28 de dezembro de 2014 14:37
______