O que non se di da crise

Vicenç Navarro [*]
13.05.2010

Este artigo mostra o erro de moitos supostos que se reproducen na sabedoría convencional sobre as causas da crise, entre os cales, un de ampla difusión, é que a crise dos países mediterráneos e Irlanda débese ao seu excesivo gasto público que se debe reducir. O artigo sinala os datos que cuestionan tal suposto, subliñando que as causas dos seus problemas radican nas súas enormes desigualdades e polarización das rendas (que crean problemas de falta de demanda e que xeran un profundo endebedamento), así como o excesivo poder do capital financeiro que ten gran influencia sobre o Consello Europeo, a Comisión Europea e O Banco Central Europeo.

A crise que están vivindo algúns países mediterráneos "Grecia, Portugal e España" e Irlanda estase atribuíndo ao seu excesivo gasto público, que se supón creou un elevado déficit e unha exuberante débeda pública, escollos que dificultan seriamente a súa recuperación económica. De aí as receitas que o Fondo Monetario Internacional, o Banco Central Europeo (BCE) e o Consello Europeo estiveron impondo a aqueles países: hai que apertarse o cinto e reducir o déficit e a débeda pública dun xeito radical.

É sorprendente que esta explicación alcance a dimensión de dogma, que se reproduce a base de fe (o omnipresente dogma liberal) e non a partir dunha evidencia empírica. En realidade, esta mostra o profundamente errónea que é tal explicación da crise. Vexamos os datos.

Todos estes países teñen os gastos públicos (incluíndo o gasto público social) máis baixos da UE-15, o grupo de países máis ricos da Unión Europea, ao cal pertencen. Mírese como se mire (ben gasto público como porcentaxe do PIB; ben como gasto público per cápita; ben como porcentaxe da poboación adulta traballando no sector público), todos estes países están á cola da UE-15. O seu sector público está subdesarrollado. Os seus estados do benestar, por exemplo, están entre os menos desenvolvidos na UE-15.

Unha causa desta pobreza do sector público é que, desde a Segunda Guerra Mundial, estes países estiveron gobernados a maioría do período por partidos profundamente conservadores, en estados con escasa sensibilidade social. Todos eles teñen uns sistemas de recadación de impostos escasamente progresivos, con carga fiscal menor que a media da UE-15 e cunha enorme fraude fiscal (que oscila entre un 20 e un 25% do seu PIB). Son estados que, ademais de ter escasa sensibilidade social, teñen escaso efecto redistributivo, polo que son os que teñen maiores desigualdades de renda na UE-15, desigualdades que se acentuaron a partir de políticas liberais levadas a cabo polos seus gobernos. Como consecuencia, a capacidade adquisitiva das clases populares reduciuse notablemente, creando unha economía baseada no crédito que, ao colapsarse, provocou un enorme problema de escaseza de demanda, causa da recesión económica.

É este tipo de Estado o que explica que, a pesar de que a súa débeda pública non sexa descomunal (como erroneamente se presenta o caso de Grecia nos medios, cuxa débeda é semellante á media dos países da OCDE), xurdan dúbidas de que tales estados poidan chegar a pagar a súa débeda, consecuencia da súa limitada capacidade recadatoria. O seu déficit débese, non ao aumento excesivo do gasto público, senón á diminución dos ingresos ao Estado, resultado da diminución da actividade económica e a súa probada ineficacia en conseguir un aumento dos ingresos ao Estado, debido á resistencia dos poderes económicos e financeiros.

Por outra banda, a falta de crédito débese ao excesivo poder do capital financeiro e a súa influencia na Unión Europea e os seus estados membros. Foi a banca a que, cos seus comportamentos especulativos, foi creando burbullas que, ao estalar, xeraron os enormes problemas de falta de crédito. E agora están creando unha nova burbulla: a da débeda pública. A súa excesiva influencia sobre o Consello Europeo, a Comisión Europea e o Banco Central Europeo (este último mero instrumento da banca) explica as enormes axudas aos banqueiros e accionistas, que están xerando enormes beneficios. Conseguen abundante diñeiro do BCE a bajísimos intereses (1%), co que compran bonos públicos que lles dan unha rendibilidade de ata un 7% e un 10%, axudados polas súas axencias de cualificación (que teñen nula credibilidade, ao definir a varios bancos como entidades con elevada saúde financeira días antes de que colapsasen), que valoran negativamente os bonos públicos para conseguir maiores intereses. Engádase a iso os hedge funds, fondos de alto risco, que están especulando para que colapse o euro e que teñen a súa base en Europa, no centro financeiro de Londres, a City, chamada o "Wall Street Guantánamo", porque a súa falta de supervisión pública é ata menor (que xa é moito dicir) que a que se dá no centro financeiro de EEUU.

Como ben dixo Joseph Stiglitz, con todos os fondos gastados para axudar aos banqueiros e accionistas poderíanse crear bancos públicos que xa resolverían os problemas de crédito que estamos experimentando (ver o meu artigo Por que non banca pública?, en www.vnavarro.org).

En realidade, é necesario e urxente que se reduza o sobredimensionado sector financeiro no mundo, pois o seu excesivo desenvolvemento está danando a economía real. Mentres a banca está pedindo ás clases populares que se "aperten o cinto", tales institucións nin sequera teñen cinto. Dous anos logo de causar a crise, aínda permanecen coa mesma falta de control e regulación que causou a Gran Recesión.

O maior problema hoxe na UE non é o elevado déficit ou débeda (como di a banca), senón o escaso crecemento económico e o aumento do desemprego. Iso esixe políticas de estímulo económico e crecemento de emprego en toda a UE (e moi especialmente nos países citados neste artigo). Non houbo unha crise das proporcións actuais no século XX sen que haxa un crecemento notable do gasto público e da débeda pública, que se foi amortizando ao longo dos anos a base de crecemento económico. EEUU pagou a súa débeda, que lle permitiu saír da Gran Depresión, en 30 anos de crecemento. O maior obstáculo para que iso ocorra na UE é o dominio do pensamento liberal no establishment político e mediático europeo, impondo políticas que serán ineficientes, ademais de innecesarias. E todo para asegurar os beneficios da banca. Así de claro.

Fonte: vnavarro.org

[*] Vicenç Navarro, naceu en Barcelona o 1937 e licenciouse en Medicina e Cirurxía pola Universidade de Barcelona en 1962. Exiliouse de España no mesmo ano pola súa loita anti-franquista, pasando por universidades de Suecia (Uppsala e Estocolmo), onde estudou Economía Política; Gran Bretaña (London School of Economics, Oxford e Edimburgo), onde estudou Políticas Públicas e Sociais; e EEUU (Johns Hopkins University), onde se doctoró en Políticas Públicas e Sociais o 1967. Alí tamén foi nomeado profesor e posteriormente catedrático de Políticas Sanitarias e Sociais, Políticas Públicas e Estudos Políticos desde o ano 1977 [Máis información na wikipedia].
______________________

Zapatero finca o xeonllo

Por Juan Torres López [*]

12.05.2010

O paquete de medidas que hoxe propuxo o presidente Zapatero no Parlamento é un paso máis e xa ben evidente da extorsión á que se enfronta o goberno e a sociedade española.

A xustificación do paquete foi o déficit orzamentario tan elevado que se está rexistrando e o tratar de evitar que en España suceda o que ocorreu semanas atrás en Grecia.

Con esa escusa anunciáronse recortes no gasto público, nas prestacións sociais que supón un roubo infame de dereitos e de diñeiro a miles de discapacitados e dependentes que nunca poderán saír á rúa a protestar contra esta medida, nas pensións e nos soldos dos funcionarios, ademais de retirar o cheque bebé que sendo en realidade unha medida moi liberal o presidente presentou no seu día como unha das grandes conquistas sociais do seu goberno, todo o cal será formalmente aprobadas no próximo Consello de Ministros.

A prema con que se anunciaron fai pensar que se trata de medidas moi improvisadas e que á hora de aplicarse en concreto sufrirán cambios significativos respecto do seu formulación inicial. Aínda que en todo caso hai que sinalar que nin sequera se pode considerar que se trate de medidas de gran envergadura. O maior aforro de gasto faise en investimentos que non se mencionaron e que como sinalarei enseguida representarán en última instancia diminucións de ingresos para as empresas.

E o que supón a redución salarial non pode considerarse tampouco dunha contía capaz de reducir significativamente o déficit, polo que máis ben hai que entendelo como unha ameaza, como a expresión dun pulso que os banqueiros e a patronal están dispostos a gañar aos traballadores e á sociedade en xeral.

Como o propio Zapatero tivo que recoñecer, aínda que coa boca moi moza, as medidas van supor un lastre para a actividade económica, xusto agora que parecía que se estaba recuperando. Sen dúbida van atrasar a xeración de actividade e de emprego e, xa que logo, de rendas, así que ao cabo pode resultar que en lugar de reducir o déficit fagan máis difícil facerlle fronte nos próximos anos. E por suposto traerán consigo unha perda neta de benestar grande para os sectores máis desfavorecidos.

No paquete tampouco hai mención algunha a vías alternativas para a obtención de ingresos, renúnciase a políticas impositivas máis xustas e eficaces que loiten contra a evasión e a fraude fiscal e que obriguen a que os máis ricos e, sobre todo quen ocasionaron a crise, acheguen tamén o seu esforzo.

Polo tanto, o máis relevante do paquete de medidas que propuxo Zapatero é que en realidade non buscan reducir o déficit e mellorar a marcha da economía. Para reducir a débeda (supondo que iso fose de verdade o prioritario para a economía e ata para os acredores do Estado español) o mellor é reactivala e dinamizar a actividade, non freala e limitar a forza dos motores que poden pola definitivamente en marcha. Sobre todo, garantir o fluxo de financiamento que se cortou pola bancarrota bancaria e do que Zapatero non di nada e, ademais diso, recadar máis impostos sobre os beneficios extraordinarios que están obtendo os especuladores e as grandes corporacións e entidades financeiras.

O que hai detrás das medidas de Zapatero non é, xa que logo, outra cousa que o que el mesmo recoñeceu implicitamente ao responder aos dirixentes de Esquerda Unida: trátase dunha imposición dos poderes financeiros que o que buscan verdadeiramente é limitar a acción dos gobernos e dos estados e establecer mellores condicións aínda para rendibilizar a súa actividade. E o que fixeron en esencia é facer que o presidente do goberno español poña xeonllo en terra e se renda sen condicións ante eles.

Non asistimos á posta en marcha dun plan de reactivación ou salvación da economía. Estase cometendo unha chantaxe, unha extorsión, e por iso o que verdadeiramente está en xogo é a democracia, é dicir, a posibilidade de que sexamos todos os cidadáns e cidadás quen poidamos decidir colectivamente sobre o noso futuro ou só os ricos e os poderosos.

A saída fácil é acusar unha vez máis a Zapatero de complicidade e debilidade. Non se se é cómplice ou vítima. Non podemos sabelo pero a realidade é que en lugar de empoderarse co apoio da cidadanía para facerlle fronte a eses poderes que el mesmo di que se impón aos gobernos lexítimos (ao "terrorismo financeiro" de que falaba o seu compañeiro de partido presidente da Xunta de Andalucía) asume as súas decisións e quérenolas facer pasar como saudables cando en realidade van afundir moito máis á economía española e a empeorar as condicións de miles de cidadáns e cidadás. E ademais estao facendo tan mal que ata no seu discurso de hoxe hai erros de vulto (como cando fai cronoloxía da crise) e comentarios que poden indignar, como cando di que "Son os mesmos [os cidadáns] que nada tiveron que ver coa orixe, o desenvolvemento e as fases da crise. Son, pola contra, os que sufriron as súas consecuencias. E son, agora, os que maioritariamente deben contribuír aos esforzos necesarios para corrixir os efectos da crise".

Moi pronto os mesmos poderes que presionaron para que se tomen estas medidas que son simplemente un modo de axeonllar aos cidadáns e cidadás e ao que á fin e ao cabo é o seu presidente libremente elixido, dirán que son insuficientes e pedirán máis esforzos. E ante iso podemos permanecer en silencio ou esixir dunha vez que a crise a pague quen a provocaron e que se peche para sempre o casino financeiro. Por iso é necesaria a converxencia máis ampla posible de sindicatos, partidos, organizacións e persoas que non queiran seguir sendo avasallados. Non hai outra solución.

[*] Juan Torres López, Granada -1954-, Doutor en CC. Económicas e Empresariais, exerce na Universidade de Sevilla como catedrático de Economía Aplicada do Departamento de Teoría Económica e Economía Política. Escritor, investigador, analista de política económica e activista social. Manten unha páxina web (Ganas de Escribir: www.juantorreslopez.com) e coordena a páxina web dedicada a información económica www.altereconomia.org.

Enviado por:

Ganas de Escribir

-juantorres@uma.es-

13 de maio de 2010 12:00

_____________________

Ante as medidas de axuste do orzamento público anunciadas onte no Parlamento Español polo Goberno, a esquerda económica, sindical e política expón alternativas

[Unha mesma política económica neoliberal ?]

Polo seu interese, transcribimos unha recolpilación feita por Rebelión de dúas reportaxens publicados nas edicións dixitais dos xornais españois: Tercera información e Público, referentes á resposta da esquerda  política, sindical e económica española e a nivel galego transcribimos a reportaxen publicada no xornal dixital Avantar da  Confederación Intersindical Galega - CIG.

Por Gonzalo Sánchez
12.05.2010

Absoluto rexeitamento da esquerda ás medidas neoliberais do PSOE

A esquerda política, social e sindical sitúase contra o paquete de medidas do goberno

O Goberno do Partido Socialista Obreiro Español (PSOE) anunciou un Plan de Axuste seguindo as indicacións do Fondo Monetario Internacional (FMI), do mesmo xeito que fixo fai uns meses o Goberno de Grecia.

Estas novas medidas reducen substancialmente o gasto social, cargan sobre as costas dos traballadores e pensionistas o enorme peso económico da crise que provocaron os grandes banqueiros e empresarios, quen non sufriron ningún recorte económico nin en dereitos desde que comezou a crise.

O Goberno que dirixe José Luís Rodríguez Zapatero foi dinamitando os dereitos laborais cambiando a lexislación para que as grandes empresas e bancos privados estivesen protexidos fronte á crise que eles mesmos provocaron. Mostra diso represéntana a flexibilización da situación laboral dos traballadores, a eliminación do Imposto de Patrimonio que aforrou 2.200 millóns de euros aos que máis teñen, o ataque flagrante ao Sistema de Pensións e o recorte en 45-000 millóns de euros no gasto social. Ademais non se impuxo un salario máximo nin se puxeron en marcha mecanismos para que os billetes de 500 euros non declarados deixen de ser diñeiro negro e paguen impostos quen os posúan.

A regresividad do sistema fiscal impide recadar máis diñeiro para as arcas públicas, sendo ao final os cidadáns os que cargan cos problemas financeiros derivados desa situación.

Fronte a esta situación sindicatos e partidos políticos de esquerda opuxéronse a estas medidas. Desde Comisións Obreiras (CCOO), o seu Secretario Xeral Ignacio Fernández Toxo non descartou ningunha medida para frear esta iniciativa do executivo. Toxo declarou que "o Plan presentado por Zapatero merece o noso rexeitamento máis absoluto. Non compartimos nin as medidas nin a orientación". Ademas o líder sindical acusou ao Goberno de "encartarse ás esixencias dos sectores que provocaron a crise e que agora marcan o camiño de saída".

O sindicato Confederación Xeral do Traballo (CGT) chamou á mobilización contra estas medidas que cualifica como antidemocráticas, "hai que seguir a loita, hai que ocupar a rúa, hai que mobilizarse, hai que participar na manifestación do 16 en Madrid, hai que demostrar que o sindicalismo segue vivo, que non se ha arrodillado ante o Goberno e a patronal, que a loita sindical é o camiño elixido para recuperar os nosos dereitos como traballadores e traballadoras, que a folga xeral e mobilización social é posible e necesaria".

O Partido Comunista de España (PCE) mediante un comunicado mostrou a súa preocupación porque "agora si empezamos a estar como en Grecia, pola política de recortes sociais e de facer pagar aos máis débiles os erros dunha política que só propiciou a acumulación de grandes riquezas e o aumento das diferenzas entre pobres e ricos, as medidas cargan sobre os traballadores/as o custo desta crise".

O PCE cualificou estas medidas como "antisociais e chamadas ao fracaso, claramente contrarias ao interese xeral", debido a que "en lugar de pór en valor a loita contra a fraude fiscal, e de cumprir os anuncios de eliminar os paraísos fiscais, recortar os grandes salarios e controlar os grandes beneficios da banca como medidas para superar o déficit, opta por unhas medidas dirixidas directamente a que sexan os mais débiles quen paguen o déficit e sufran unha saída da crise que vai xerar máis desemprego ao reducir o consumo e crear máis incerteza social".

Para Esquerda Unida (EU) "quen van sufrir estas medidas son os de sempre, os de abaixo, é dicir os pensionistas, os parados, os traballadores en xeral, os traballadores públicos, precisamente todos aqueles que non xeraron esta crise. Ímolo a pagar todos menos os que se forraron en tempos de bonanza, os especuladores, os banqueiros, as altas rendas. Todos eles vanse de rositas", declarou Cayo Lara, Coordinador Federal da formación de esquerdas.

O máximo dirixente de EU anunciou que o PSOE non vai contar co apoio da súa formación, xa que se oporá radicalmente a elas. "Hai outras formas de abordar unha crise cuxa existencia o Goberno recoñeceu tarde e mal. Levamos moito tempo facéndolle propostas neste sentido e non atendeu ningunha".

Noticias relacionadas:
O Goberno rebaixa o gasto público e o salario dos funcionarios 12-05-2010
O Goberno de #España volve reducir o gasto público 11-05-2010

Fonte: tercerainformacion.es


Por Ana Tudela
13.05.2010

A esquerda económica expón alternativas: Políticos e intelectuais non liberais ofrecen outras opcións para equilibrar o déficit


Impactados polo anuncio das medidas de axuste do orzamento público do Goberno, políticos e economistas contrarios á doutrina económica liberal sacaron onte as súas calculadoras para demostrar que hai alternativa.

A principal sorpresa entre os intelectuais da esquerda económica radica en que o Executivo de José Luís Rodríguez Zapatero concentre todo o axuste no tijeretazo ao gasto público, o que afecta negativamente ao PIB e xa que logo ao crecemento, sen introducir fórmulas para equilibrar o orzamento pola vía dos ingresos.

A repercusión do Imposto sobre o Patrimonio, clave para recadar máis

Todos os consultados coinciden en bloque en considerar absurda a desaparición do Imposto sobre o Patrimonio. "A súa recuperación serviría para financiar o gasto de dependencia", apunta como exemplo Alberto Montero, profesor de Economía Aplicada da Universidade de Málaga. Na mesma liña, Alfredo Serrano, profesor de Economía da Universidade Pablo Olavide de Sevilla, propón que se recupere polo menos para niveis moi altos. Serrano recoñece que eliminar Patrimonio está en liña co que se fixo en toda a Unión Europea, pero recorda que a diferenza estriba en que "España ten establecido un tipo máximo para o Imposto da Renda das Persoas Físicas (IRPF) moi por baixo da media UE-15".

ICV propón un Imposto sobre a Riqueza que substitúa ao desaparecido sobre o Patrimonio e que gravaría "a tenencia de bens mobles e inmobles desde un millón de euros". Segundo os seus cálculos, permitiría recadar "2.250 millóns de euros máis ao ano".

Do que se trata, explica Miren Etxezarreta, catedrática emérita da Universidade Autónoma de Barcelona, é de "mirar onde está o diñeiro neste país e tomar medidas que obriguen a utilizar parte para reducir a débeda pública". Outro dos puntos para logralo sería a reforma do IRPF. "Nos últimos anos reducíronse sistematicamente os impostos ás rendas máis altas", comenta Montero. "Ata cando se vía que isto ía chegar", en referencia á situación actual de desequilibrio orzamentario, "non se fixo nada", engade. "Nunha década pasouse de gravar cun 56% as rendas máis altas ao 43%", recorda Serrano.

Proponse elevar a fiscalidade ás empresas con máis beneficios

ICV concreta nas súas propostas que a reforma do IRPF debería establecer "un novo tramo cun tipo marxinal do 50% para as rendas superiores a 8.000 euros mensuais", medida que permitiría recadar 2.940 millóns máis.

No IRPF, Serrano recomenda fixarse tamén no alto volume de gastos deducibles que se estableceron e que introducen "bastante arbitrariedade, porque non responden a criterios de redistribución da riqueza".

Carmen Torres, economista, apunta que o IRPF debería eliminar a fórmula da declaración conxunta, que desincentiva o acceso da muller ao mercado laboral. Suprimila suporía 2.000 millóns máis para a recadación.

A coincidencia é total tamén na necesidade de gravar cun imposto máis alto o beneficio que obteñen os grandes patrimonios a través das sicav, instrumentos de investimento que só tributan cun 1%.

O seguinte foco dos economistas consultados diríxese ás empresas con maiores ganancias, que se beneficiaron da rebaixa no Imposto de Sociedades aplicada polo Goberno do PSOE, a primeira en toda a historia do imposto. Segundo ICV, "aplicar un 35% ás empresas con base superior a 1.000 millóns de euros, o que afectaría a 14 firmas, suporía 2.500 millóns adicionais de recadación". "Hai moita capacidade aínda de incrementar a presión fiscal", comenta Etxezarreta recordando que "a media europea está no 42% fronte ao 31% en España".

Para quen busca na tiranía dos mercados o argumento para meter tesoira, Montero, Serrano e Etxezarreta propón obrigar á banca a comprar máis débeda pública para mitigar os movementos especulativos.

Pola parte do gasto, pouco cren que se deba facer. Etxezarreta recorda que menos investimento é menos emprego e menos soldo (tamén o dos funcionarios) significa menos consumo. A idea máis repetida é a redución do gasto militar, incluída a retirada de Afganistán, que suporía 400 millóns ao ano, segundo ICV.


Noticias relacionadas:

O Goberno baixa o soldo aos funcionarios e quita o cheque-bebé


Fonte: publico.es


Por Avantar
12.05.2010

A CIG manifesta o seu máis contundente rexeitamento ás medidas propostas polo goberno para afrontar a crise

A CIG manifestou, desde o primeiro momento, que a vía para reducir o déficit público non era nin o incremento dos impostos indirectos nin o recorte do gasto público, porque isto levaría a deteriorar aínda máis as condicións de vida, reducir dereitos e mesmo paralizar en grande parte a actividade económica, dado o retraemento do capital privado, por mor da crise. En troques diso, a CIG afirmou a necesidade de incrementar o investimento público de carácter produtivo e o gasto social para contribuír a reactivar a economía, a xerar emprego e loxicamente a mellorar a calidade de vida dos cidadáns.

Xesús Seixo, secretario Xeral da CIG explica que para corrixir o déficit público, a CIG aposta por incrementar os ingresos modificando as políticas fiscais, incrementando os impostos directos sobre as rendas máis altas e sobre o capital, recuperando o imposto de patrimonio, eliminando os paraísos fiscais, combatendo a fraude fiscal centrada fundamentalmente no empresariado e nas profesións liberais. “Hai moitas cousas que facer vía ingresos para controlar o déficit público sen recorrer ao recorte do gasto público, fundamentalmente de carácter social”.

Seixo sinala en todo caso a posibilidade de recortar gasto público na administración eliminando a súa duplicidade e mantendo só a administración autonómica naquelas materias nas que estean transferidas as competencias e eliminando gastos superfluo que hai no ámbito dos ministerios e das consellarías, en materia de propaganda, entre outras.

Porén, a CIG denuncia que as medidas que se están a adoptar son xustamente as contratarias, redución dos salarios dos empregados/as públicos ou conxelando as pensións, cando o propio goberno ten recoñecido que son moi baixas e cando no caso galego son as máis baixas do estado. “É redundar no recorte de dereitos precisamente naqueles sectores que xa de por si son os que están pagando as consecuencias máis duras da crise económica”.

Control da economía especulativa

A CIG denuncia que, entre mentres non se fixo nada para controlar os mercados financeiros, permitindo que a banca privada -que recibiu fondos públicos e recursos dos bancos centrais a prezos de saldo- utilice agora eses recursos para especular nos mercados financeiros. Unha situación, afirma o secretario xeral da CIG, que “denota quen dirixe a política económica dos estados, que é ese capital financeiro e ese capital especulativo” e que pon de manifesto “a covardía deses gobernos que por unha banda anuncian ou recoñecen que a crise económica ten moito que ver con este papel que están a xogar o capital especulativo e o fomento da economía especulativa pero logo non adopta ningún tipo de medida para combatela”.

As federacións da área pública anuncian mobilizacións e non desbotan sequera a folga

As federación da área pública da CIG (Administración, Sanidade e Ensino), diante destas medidas fan ademais un chamamento aos empregados e empregadas públicas á mobilización e non desbotan ningún tipo de medida, incluída a convocatoria de folga.

Anxo Louzao, secretario nacional de CIG-Ensino denunciou que a crise se está a cebar cos empregados/as públicos que nunha grande porcentaxe non alcanzan sequera os 1.000 euros, que levan anos acumulando unha perda de poder adquisitivo, nun 12% de media, por mor das políticas de conxelación salarial e que agora, aínda por riba, verán recortados os seus salarios nun 5%.

Louzao afirma que “estas medidas van deteriorar aínda máis a prestación dos servizos públicos” e que se está poñendo en marcha unha política gravísima de “adelgazamento da administración educativa”. Por iso, asegura que “non estamos dispostos a asumir estas medidas baixo ningún concepto” e anuncia que se emprenderán mobilizacións para paralizar a súa aplicación.

A Sanidade Pública será tamén unha das grandes prexudicadas. María Xosé Abuín, secretaria nacional de CIG-Saúde sinala que máis alá dos recortes salariais, “estanse cargando o sistema público en materia de prestacións sanitarias” e denuncia que non se busca nin a eficacia nin a eficiencia, “non se eliminan os gastos superfluos, non se estabelecen procedementos e protocolos que unifiquen criterios e procesos no sistema sanitario”.

Alén diso, manifesta que estas medidas están encamiñadas a desprestixiar a sanidade pública e a presentar aos seus traballadores/as como culpables dunha crise da que son vítimas polos salarios que perciben.

Abuín reitera que na sanidade pública non se trata de obter beneficios, senón de garantir a súa sostibilidade para manter unhas prestacións de calidade. Ademais demanda que se publiciten os salarios de todos os cargos públicos que non aparecen na orde de confección de nóminas porque a aplicación dunha redución dun 5% vai gravar as nóminas pero non os outros conceptos polos que si cobran os altos cargos: dietas, comisións en horario de traballo, asistencia a comités, consellos de dirección...

Canto ao gasto farmacéutico exixe que a administración asuma a súa responsabilidade e regule realmente o gasto farmacéutico dicindo que medicamento financia e cal non, porque até o de agora son os propios profesionais quen prescriben os medicamentos e en función diso a administración os financia. “Elude a súa responsabilidade para non ter que enfrontarse coas farmacéuticas”, afirma a secretaria nacional de CIG-Saúde.

A Mesa da Administración Pública advirte de novos recortes

A Secretaria Nacional da Federación de Administración da CIG, María Carme López Santamariña, denunciou a actitude mantida esta mañá polos responsábeis políticos durante a celebración da Mesa Xeral de Negociación das Administración Públicas, ao negarse a abordar as medidas anunciadas por Zapatero no Congreso até chegar ao punto “rogos e preguntas”. López Santamariña, que cualificou a xuntanza de “paripé”, subliñou que a CIG mantivo a súa presenza na Mesa “exclusivamente para manifestar a nosa total oposición a unhas medidas que non foron consultadas nin negociadas coas organizacións sindicais, cando, no caso das retribucións do persoal público, é a propia Mesa á que ten que tratar estas cuestións”.

Neste senso, a Secretaria nacional da CIG-Administración censurou este novo recorte dos salarios dos empregados/as da administración, que se ven sumar á conxelación da oferta de emprego público e que suporá unha maior externalización e privatización dos servizos públicos, nunha clara cesión ás demandas da dereita.

Durante a reunión, a Secretaria de Estado para a Función Pública, Consuelo Rumí, adiantou que estas son as primeiras medidas do goberno, pero que nun futuro próximo se adoptarán novas disposicións "imparábeis". Rumí tampouco aclarou como se aplicará este recorte salarial nin concretou como se fixará a proporcionalidade do mesmo. Non obstante, alegou que o goberno se acolle ao artigo do Estatuto Básico da Función Pública que anula os acordos en circunstancias excepcionais, tal e como no seu día fixo a Xunta para suspender os acordos da área pública asinados coas organizacións sindicais.

Así mesmo, a Secretaria da CIG-Administración criticou a postura mantida por CCOO, UGT e CSIF, organizacións sindicais que se negaron a secundar a proposta da CIG de abandonar a Mesa, aducindo que a orde do día está dentro dos acordos do chamado diálogo social. A este respecto, apuntou que aínda que os representantes destes sindicatos amosaron o seu rexeitamento ás medidas anunciadas, non se produciu unha ruptura clara do diálogo social na administración, a pesar de que até o momento o Executivo de Zapatero viu incumprindo todos os acordos adoptados no marco destas Mesas.

Ante esta perspectiva, Santamariña advertiu que a CIG non vai tolerar semellante ataque e anunciou a convocatoria de mobilizacións en toda a área pública.

Fonte: Avantar
________________________

Máis mentiras do Gobernador

Por Juan Torres López [*]

12.05.2010

O gobernador do Banco de España volveu a dirixirse aos cidadáns para confundilos e enganalos. Insiste unha vez máis en que as reformas máis urxentes son as do mercado de traballo encamiñadas a reducir os salarios, os custos do despedimento e o poder de negociación dos traballadores.

Mente o gobernador aos cidadáns porque nada diso pode garantir que se cre máis emprego mentres non se resolva o problema no mercado de bens e servizos que creou a banca e a especulación financeira. Mente o gobernador porque el sabe que o que ocasionou o gran aumento do desemprego en España non foi a estrutura do mercado de traballo senón o contaxio da crise financeira internacional que pechou o crédito ás empresas e aos consumidores, e o estalido da burbulla inmobiliaria. E mente o gobernador porque el sabe perfectamente que só restaurando o fluxo do crédito e recompondo o aparello produtivo vaise a poder volver crear emprego.

Mente o gobernador cando afirma agora que se precisan estas reformas de modo prioritario para resolver o déficit orzamentario. Mente o gobernador porque el sabe perfectamente que o déficit non se produciu polo desemprego senón porque o Estado debeu tapar o inmenso buraco que a crise bancaria provocou. E mente porque sabe, xa que logo, que por moito emprego que se crease, sería inevitable soportar máis déficit se a banca séguese dedicando a especular cos recursos públicos e a provocar crises como a das hipotecas sub prime.

Mente o gobernador porque el sabe perfectamente que habería outras formas máis expeditas e eficaces que empobrecer á maioría da poboación para evitar que aumente o déficit público ou para diminuílo. Para evitalo, pondo freo á especulación que está encarecendo a carga da débeda. E para diminuílo, aumentando impostos sobre as grandes fortunas e sobre as ganancias extraordinarias, loitando contra o branqueo e a evasión fiscal, pechando os paraísos fiscais ou penalizando a utilización improductiva de centos de miles de millóns de euros, entre outras.

Mente o gobernador porque el sabe que diminuíndo o gasto público cando o privado non tira da economía porque o crédito está racionado o que se conseguirá será empobrecer á poboación e deprimir a economía e que os beneficios que así obteña o capital privado máis poderoso a quen defende non van redundar (como agora ocorre cos beneficios da banca) nun mellor rendemento da actividade económica.

Mente o gobernador porque el sabe que as propostas que fai non están dirixidas a darlle confianza e benestar a toda a economía e poboación senón aos grandes poderes económicos, aos financeiros e grandes investidores especulativos aos que cínicamente denominan impersonalmente como "os mercados". Os mesmos que provocaron a crise e que puideron impor aos gobernos medidas que só van beneficiarlles a eles.

Mente o gobernador cando afirma que a reforma do mercado laboral é a máis necesaria das reformas estruturais cando ao mesmo tempo non fala para nada da reforma do modelo produtivo baseado na especulación inmobiliaria que a súa institución alimentou; nin das reformas financeiras que evitasen os desastres que está provocando a especulación e a desnaturalización da banca; nin de reformas fiscais máis xustas que non fagan recaer o maior peso da recadación sobre os salarios e as rendas máis baixas; nin de reformas dos mercados que acabasen cos oligopolios que campan ás súas anchas impondo prezos e condicións laborais leoninas para garantirse beneficios extraordinarios; nin de reformas nas regras do comercio internacional que garantisen fontes de ingresos máis seguras e equitativas a todas as nacións e non só ás grandes multinacionais; nin de reformas das axencias de cualificación corruptas que actúan para despexarlle o paso aos especuladores enganando e ocultando a verdade do que ocorre nos mercados; nin de reformas no estatuto do Banco Central Europeo para que non se consinta que o papel que desempeña só beneficie á banca privada, financiándoa case gratuitamente mentres que os banqueiros fan negocio financiando aos estados; nin de reformas nos mecanismos de decisión para que houbese institucións de poder internacional democráticas e non o caos actual que só favorece aos financeiros e aos poderosos a cuxos intereses sométese vergonzosamente. O gobernador do Banco de España non lle di a verdade aos españois. Estaos enganando e xa é hora de que se lle pidan contas e dimita.

[*] Juan Torres López, Granada -1954-, Doutor en CC. Económicas e Empresariais, exerce na Universidade de Sevilla como catedrático de Economía Aplicada do Departamento de Teoría Económica e Economía Política. Escritor, investigador, analista de política económica e activista social. Manten unha páxina web (Ganas de Escribir: www.juantorreslopez.com) e coordena a páxina web dedicada a información económica www.altereconomia.org.

Enviado por:

Ganas de Escribir

-juantorres@uma.es-

12 de maio de 2010 14:56

_____________________

Letras Galegas 2010 no Teatro Jofre: Sábado 15 de Maio

Sábado 15 de Maio en Ferrol: Letras Galegas no Teatro Jofre

LETRAS GALEGAS 2010 - ACTO CIDADÁN

Sábado 15 de maio, 2010, ás 20,30 h - Teatro Jofre – Ferrol

Coas actuacións de : Maite Dono & Waldo Martínez, Miguel Alonso, Cristina Pérez-Lago & Suso Pérez Lago, Lorena Calaza.

Presentación: Ghazafelhos.

Organiza : Concello de Ferrol – Cultura e Asociacións Culturais e Veciñais.

Invitacións a disposición da cidadanía, no Teatro Jofre, desde o martes 11 ata completar o aforo. Horario de 11 a 13 e de 18 a 20 h. Telefº de reservas: 981944245.

Próximos actos:

• Venres 14 de Maio - 17,00 h Cemiterio de Catabois: Homenaxe a o noso compañeiro Tino Deibe, no 2º aniversario do seu pasamento.
• Venres 14 de Maio - 19,00 h Centro C. Torrente Ballester. Visita guiada a exposición "Seguro?..." de Suso Basterrechea.
• Sábado 15 de Maio - 11 a 13 h. emisión en directo de "O Recuncho" en 93.9 FM. O programa radiofónico de Fuco Buxán.
• Sábado 15 de Maio - 20,30 h Teatro Jofre: Celebración do Día das Letras Galegas (Concello e Asoc. Veciñais e Culturais)
• Sábado 15 de Maio - "Roteiro Pico Vello" en defensa das Fragas do Eume (organizan varias asociacións)
• Lúns 17  de Maio - 12 h manifestación en Compostela "O Galego o Noso Existir" organiza Plataforma "Queremos Galego"

--
fuco buxán, a.c.
Aptdo Correos 240 C.P. 15400 Ferrol
Telef. 981325492
www.fucobuxan.com
fucobuxan@yahoo.es
Enviado por:

Fuco Buxán Asoc. Cultural - Ferrol

-fucobuxan@gmail.com-

12 de maio de 2010 15:47

________________________

Esquerda Unida presentou alegacións ao Estudo Informativo dos accesos ferroviario ao porto Exterior de Ferrol

Informacións do Grupo Municipal de ESQUERDA UNIDA

Alegacións ao Estudo Informativo dos accesos ferroviario ao porto Exterior de Ferrol

2010-05-10

Yolanda Díaz Pérez, Coordinadora Nacional de Esquerda Unida, diante do Estudo Informativo e Estudo de Impacto ambiental de Accesos ferroviarios ás obras de ampliación do Porto de Ferrol ( Porto Exterior ) no Cabo Prioriño Chico, que se atopa en fase de exposición pública, presenta polo medio do presente escrito as seguintes Alegacións.

Esquerda Unida considera necesario conxugar a necesidade de contar cun acceso ferroviario ao Porto Exterior coa esixencia imperativa de minimizar o impacto e custos ambientais e socioeconómicos que se deriven da construción do devandito trazado ferroviario. Hoxendía demostrouse que a salvagarda do medio físico e social é un valor imperativo para calquera política pública responsable e atenta ao interese xeral. Lamentamos que a proposta que formula o Ministerio de Fomento sexa reduccionista de xeito atroz para coa nosa ría e cidadanía, ao contemplar de maneira unilateral só o custo económico máis reducido posible da infraestrutura.

Interese xeral que resulta comprometido de maneira moi grave por canto no Estudo obxecto da nosa alegación se estima que das tres opcións contempladas a que menor repercusión ambiental ten é a corredor sur, que supón unha ameaza definitiva para a preservación da Malata. Xa que logo, Esquerda Unida presenta as seguintes alegacións:

PRIMEIRA.- Esquerda Unida pide a nulidade do devandito Estudo, o cal presenta desfases coa realidade actualmente existente. O Estudo contempla a reutilización do material sobrante do futuro parque empresarial de Brión; a realidade é que hai anos que se desbotou no concello de Ferrol, cos votos a favor de Esquerda Unida, a creación do parque de Brión, o que non deixa de revelar o descoñecemento e a reutilización de materiais vellos do Ministerio de Fomento neste Estudo. O Estudo emprega os planos topográficos do ano 1997, cando existe un novo plano topográfico de 2005, que contempla as novas construcións existentes. Valga tamén o chamativo exemplo que supón que nos planos empregados non se consigne a nova pasarela do paseo marítimo que vai de Curuxeiras á A Cabana; outras evidencias do desleixo con que se efectuou o Estudo afloran nas equivocadas referencias a situación do emprego na nosa terra.

Anotar no contexto das incorreccións e erros do Estudo que tanto as hipertrofiadas previsións de tráfico ferroviario canto o estudo do movemento portuario descoñecen o aprobado recentemente plan do carbón, que ao primar o uso do carbón interno reducirá o movemento do carbón importado cara a térmica de As Pontes.

Xa que logo, Esquerda Unida solicita a elaboración dun novo Estudo respectuoso das características que ten que posuir semellante documento e a ampliación do trámite de información pública e consulta, para que non se reduza ao mínimo que contempla o artigo 9 do devandito RDL 1/2008.

SEGUNDA.- O noso Grupo maniféstase partidario de desenvolver o chamado corredor norte por ser este trazado o que menor impacto ambiental produciría, asemade de preservar a ensenada da Malata nas condicións actuais da mesma tanto para o que atinxe ao ámbito produtivo e do emprego canto para as outras actividades que se desenvolven na mesma. Lembrar que a ensenada da Malata arrastra unha longa historia de agresións perpetradas co pretexto de atender intereses económicos de nula racionalidade en termos de sustentabilidade ecolóxica e social. O porto carboeiro é un claro exemplo do antedito e supón xa unha grave afección para a ensenada.

Esquerda Unida quere salientar o alto valor económico desta zona, en tanto que espazo no que se produce a explotación marisqueira, xunto coa reprodución de diversas especies mariñas. A preservación dos centos de postos de traballo derivados desta explotación supoñen un valor de primeira orde de seu, pero máis no actual intre económico, caracterizado pola meirande crise capitalista dende a Gran Depresión do 29.

A ensenada é o espazo onde se desenvolve unha ampla actividade náutica, de lecer e formativa, que supón un valor inestimable para os milleiros de persoas que a practican e/ou a disfrutan. De igual xeito hai que referir o valor histórico e cultural que acubilla a zona, cunha dotación patrimonial que aspira a conquerir o título de Patrimonio da Humanidade.

Significar que no caso de se efectuar o trazado ferroviario segundo se recolle no corredor sur se comprometería de maneira irreversible a actual navegabilidade o que sentaría os alicerces para a definitiva morte deste espazo mariño, que non podería recuperarse ao non poder ser dragado.

A proposta de corredor norte non afecta ao dominio público marítimo terrestre ( DPMT ) e encaixa, ao descorrer en paralelo, coa recente obra viaria no corredor norte, o que suporía reducir de maneira notable a afectación do espazo ao aproveitárense as obras xa realizadas.

A proposta de corredor norte conta ao seu favor cunha máis doada conexión, caso de estimárense necesaria, coa zona industrial do polígono do Río do Pozo.

Esquerda Unida entende que non pode ser razón suficiente o custo económico do corredor norte para desbotar a que ao noso xuízo é a mellor opción para conxugar o social e o ecolóxico coa consecución do acceso ferroviario ao Porto Exterior.

TERCEIRA.- Con carácter subsidiario e só no caso de que non sexa asumida a alegación principal, Esquerda Unida presenta unha nova proposta, que consiste nun trazado submariño.

A nosa organización propugna, coñecedora da súa posibilidade técnica e económica, que o enlace ferroviario vaia por debaixo da ría, sexa submariño. Solución posible e viable, como confirma que xa se construíu con éxito o túnel do emisario para a EDAR da zona norte da ría.

Contempla a substitución do viaducto por un trazado dun túnel combinado con trincheira ou falso túnel, que partiría das actuais instalacións do porto carboeiro alcanzaría a zona da Graña baixo ao mar a unha profundidade axeitada para librar o actual túnel das instalacións militares.

CUARTA.- Con carácter residual, no caso de seren desbotadas as nosas anteriores propostas, EU achega un conxunto de modificacións que semella imprescindible realizar na alternativa coñecida como corredor sur, que ao noso xuízo e na actual proposta é a máis agresiva e contaminante.

A actual proposta de corredor sur implica a construción dunha ponte máis sobre a ría de Ferrol, de 285 metros de lonxitude con nada menos que 11 piares sobre o leito da ría e coa consolidación do porto carboeiro, o que vai supor pechar aínda máis o paso das correntes nesa zona, coas engádegas de recheos adicionais que van ter un efecto crítico na área. Afectará negativamente as correntes e de xeito indirecto a drenaxe do sistema fluvial que remata na Malata. Cómpre indicar que esta ponte produciría un impacto crítico, no que non habería medida correctora posible que evitase a desfeita total da Malata. O propio informe de EIA recoñece que “ a instalación do recheo provocará a limitación da entrada total da marea, o que podería implicar empobrecemento do osíxeno e un aumento da temperatura... alteración do PH do auga e a súa coloración;” alteración que está “ íntimamente relacionada coa flora e a fauna...” A flora afectada correspondente ao medio mariño atópase no ao redor de 9.520 metros cadrados, cun mérito de conservación moi elevado segundo recoñece o EIA. O impacto para as especies singulares da zona sería dun nivel medio.

A proposta que se fai lonxe de empregar técnicas construtivas que minimicen o impacto ambiental na zona sen encarecer de maneira substancial o proxecto, inclínase pola opción máis groseira, que só atende o custe económico, desprezando as esixencias e valores medio ambientais e socio económicos que contempla a actual lexislación, e que contan co respaldo do artigo 45 da Constitución, que afirma o dereito a disfrutar dun medio ambiente axeitado para o desenvolvemento la persoa, así como o deber da súa conservación; e máis impón aos poderes públicos a utilización racional dos recursos naturais, coa finalidade de protexer e mellorar a calidade da vida e o defender e restaurar o medio ambiente.

O propio Estudo se contradí porque se sinala – cando fala da permeabilidade territorial - que a ponte terá “ o gálibo suficiente para permitir o paso das embarcacións “ – , e cando se repara na altura proxectada para a ponte se cae na conta de que impediríase de feito o tránsito de calquera embarcación media. As enormes limitacións desta contradición suporían ao final a morte da ensenada, porque o perder a condición de navegable impediríase o dragado da zona, o que faría imposible o seu mantemento e saneamento periódicos. Tamén as cuestións de seguridade esixen o cambio na proposta construtiva da ponte, porque nesa área atópase unha estación de bombeo ao traverso da que se depuran a meirande parte das augas residuais producidas en Ferrol, e unha rotura nas conducións xeraría un problema irresoluble ao non poderen acceder embarcacións axeitadas para a reparación e limpeza.

De maneira indirecta e en relación co referido anteriormente atopámonos co risco de afectación para especies vulnerables segundo a Directiva Aves e no RD 1095/89, como por outra parte anota o EIA para os casos do paíño común, nutria, reo, etc.

A Estación Biolóxica da Graña capta as augas da zona o que supón o risco de danar as especies que nela se atopan.

Non se pode pasar por alto a afectación dos acuíferos subterráneos, en especial os da zona de Cariño e Linares.

E non semella menor o impacto visual e paisaxístico derivado deste novo tendido na ría.

A modificación do trazado para evitar as afectacións das dúas vivendas particulares que están previstas no actual proposta de corredor sur.

Queremos salientar que a propia Dirección de Costas, con data de 23 de decembro de 2004 remitiu un informe no que desaconsellaba esta alternativa sur por afectar de xeito notorio ao dominio público marítimo terrestre ( DPMT ), alternativa que a nosa organización xa desbotara, xunto con outras entidades ( ADEGA, CGT e NOS-UP ) nun informe remitido á Dirección Xeral de Calidade e Avaliación Ambiental, con data de 19 de xaneiro de 2005.

Tamén no que atinxe aos materiais de construción da ponte habería que proceder a cambialos para trocar o formigón armado proposto por outra fórmula elaborada con materiais metálicos ou alomenos unha combinación mista.

En resumo, Esquerda Unida entende que o trazado do corredor sur tense que modificar coas medidas seguintes:

• O emprego dunha técnica construtiva que garanta o paso de embarcacións á zona da ensenada da Malata nas mesmas condicións de navegabilidade que até o de agora, e que permita continuar con todos os usos que ten na actualidade ese espazo.
• A supresión completa dos piares previstos para o viaducto ou alomenos a súa drástica redución.
• A modificación dos materiais construtivos da ponte para non empregar formigón armado e substituílo por materiais metálicos ou alomenos a súa mistura.

QUINTA.- No que atinxe ás medidas compensatorias Esquerda Unida expresa o seu rexeitamento á única medida compensatoria prevista, a construción dunha pasarela anexa ao viaducto, que non deixaría de producir máis danos en caso de realizarse na forma prevista. A conexión da pasarela e o actual paseo marítimo suporía deixalo sen acceso, pois o paseo remata nunhas instalacións municipais adicadas a actividades e deportes náuticos, que xogan un papel sobranceiro no pulo polo deporte e a calidade de vida. Xunto aos usos deportivos e de lecer que conflúen no espazo da Malata, EU quere salientar o valor do dique mareal realizado en sillería, único e o máis antigo de Galicia, con formas orixinais e en estado perfecto de conservación, e que forma parte dos valores que ten Ferrol na súa candidatura para Patrimonio da Humanidade na UNESCO.

Esquerda Unida considera indispensable arbitrar todas as medidas de compensación necesarias para garantir a viabilidade do emprego vencellado ao sector do marisqueo no que este se vira afectado pola realización do trazado ferroviario.

Xa que logo, Esquerda Unida propón como medida compensatoria que sexa levantado o porto carboeiro Fernández Ladreda, que se atopa disposto á altura da dita ponte. As descargas de carbón fanse hoxendía no Porto Exterior o que permite rematar cunha instalación que tanto dano causou á ría de Ferrol.

Ferrol, 12 de maio de 2010.

Asdo. Yolanda Díaz Pérez
Coordinadora Nacional de EU

Web de Esquerda Unida:
http://www.esquerdaunida.org/

Enviado por:

eu-ferrolterra@esquerdaunida.org

12 de maio de 2010 15:47

Prezad@s amig@s: achegamos as alegacións ao Estudo Informativo dos accesos ferroviariso ao porto Exterior, presentados onte en Ferrol e no día de hoxe ao Ministerio. Grazas pola vosa atención. Saúdos, Ramiro Marier
_________________

Autoconvocatória, para o Sábado 15 de Maio, polo Dia d'As Nossas Letras

Celebrando a nossa Língua

Como todos os anos, na Praça Rosalia de Castro do Concelho de Ferrol, haverá umha homenagem à nossa Língua na figura da precursora da recuperaçom das nossas letras. Em anos anteriores, e em regime de autoconvocatória, várias organizaçons e colectivos vizinhais, sociais e culturais coincidíamos o 17 de Maio neste pequeno acto. Este ano, com tantos ataques para a nossa Língua, está convocada pola Plataforma Queremos Galego, umha manifestaçom nacional em Santiago de Compostela que apoia o nosso colectivo  É polo que, nos animamos a tomar a iniciativa de impulsar o acto da Praça de Rosalia trasladando-a para o sábado 15 às 18hs, mantendo o regime de autoconvocatória.

[Clicar acima da imagem para entrar na Galeria de Diapositivos a grande resoluçom]
[Achegada pola A.C. Fuco Buxan]

Todas as associaçons e colectivos podem intervir no acto com comunicados, poesias ou outras intervençons. Podem-se levar umhas flores como outros anos. As pessoas a título individual também podem fazê-lo, e desde A Revolta convidamos a quem assim o deseje a assistir co traje tradicional como um outro jeito de reivindicar a nossa identidade. Nós ponheremos a música.

GALICIA será a miña xeración quen te salve?
Irei un día do Courel a Compostela por terras liberadas?
Non, a forza do noso amor non pode ser inutil!
Uxio Novoneira

Nota.-
As entidades que decidam participar, seria bom que remitiram um comunicado aos medios, no que manifestem o seu apoio e participaçom no Acto Unitario en prol da Língua Galega que, em régime de autoconvocatoria, vai ter lugar em Ferrol, o Sábado 15 de Maio, às 6 da Tarde na Praça Rosalia de Castro.

Mil Primaveras mais para a nossa Língua !!

No,nome d'A Revolta

André Martínez Ces


Colectivo Sociocultural "A Revolta" de Trasancos

http://a-revolta-de-trasancos.blogspot.com/
__________________________

Este 17 de Maio todas e todos a Compostela en defensa da nosa lingua: Manifestacion Nacional "O Galego , o noso existir"

O GALEGO, O NOSO EXISTIR. MANIFESTACIÓN 17 DE MAIO EN SANTIAGO DE COMPOSTELA. QUEREMOS GALEGO!

Prezadas amigas,

Prezados amigos,

Co obxectivo de dar o maior impulso e toda a difusión posíbel á convocatoria, xuntámosvos o texto do folleto que se distribuirá masivamente na manifestación deste vindeiro 17 de maio en Santiago de Compostela, co pedimento de que o reenviedes e distribuades, facéndollo chegar a familiares, veciñas/os, coñecidas/os, compañeiras/os de aulas ou de traballo, etc. Aproveitemos o noso potencial –nós mesmas/os– e movámonos para que ningunha galega ou galego fique o 17 na casa por non saber que ten nas rúas de Santiago de Compostela unha cita inescusábel para seguir a defender a vida e o futuro do galego frente aos intentos de desprotexelo, desmantelando a súa oficialidade en ámbitos chave como a das administracións ou o do ensino.

Todas e todos facemos Queremos Galego. Por iso, entre todas e entre todos debemos facer o posíbel para que a do 17 de maio volva ser unha xornada histórica e a máis grande mobilización cidadá de todos os tempos en defensa da nosa lingua e da nosa cultura. Porque o galego, como ben di o lema co que chamamos á manifestación, é o noso existir.

Tamén vos queremos solicitar, na medida en que poidades, a vosa colaboración para algún dos labores de organización que haberá que atender o propio día 17 para que a manifestación sexa un éxito, tamén no plano organizativo (participando no servizo de orde, repartindo ou colaborando na venda de material, recollendo sinaturas para a ILP pola garantía dos dereitos lingüísticos, etc). Por iso, se podedes axudar nalgunha destas tarefas, confirmádenolo chamando ao 981 563 885 ou enviándonos un correo a
queremosgalego@queremosgalego.org.
Dámosvos as grazas por adiantado.

Vémonos este 17 de maio en Santiago de Compostela.

Cordiais cumprimentos

web oficial: http://www.queremosgalego.org/

Autobuses desde Ferrol Terra

SAÍDA
10:00.- Ares; os autobuses que pon o Concello de Ares sairán da Porta do SolTlf. 981 468 102
REGRESO
Ao remate da manifestación
 

SAÍDA

09:30.- Cabanas, no Areal
Tlfs. 637 971 387
REGRESO
Ás 14:30; xantar campestre en Sigüeiro e volta ás 18:00 para Cabanas
PREZO: 7 €


SAÍDA
09:00.- Cedeira; os autobuses que pon a CIG sairán da Praza de Galiza
Tlf. 699 821 073 (Fernando) - 655971748 (Mari Paz)
REGRESO
Ao remate da manifestación


SAÍDA
10:00.- Fene, diante do Concello
Tlfs. 981 341 451 (departamento de Cultura)
REGRESO
Ao remate da manifestación


SAÍDA
10:00.- Ferrol, local da CIG en Esteiro
Tlfs. 981358750 - 981352676
REGRESO
Ao remate da manifestación


SAÍDA
10:00.- Mugardos, diante do Concello
Tlfs. 981 470 338
REGRESO
Ao remate da manifestación


SAÍDA
10:00.- Narón, Praza de Galiza
Tlfs. 981 337 700; ext1205, ext1063
REGRESO
Ás 15:00


SAÍDA
10:15.- Pontedeume, na parada dos autobuses
Tlfs. 639 623 781 (Manolo)
REGRESO
Ao remate da manifestación


SAÍDA
10:00.- As Pontes
Tlfs. 981 451 510 (CIG)
REGRESO
Ao remate da manifestación


SAÍDA
10:00.- San Sadurniño, Praza do Concello
Tlfs. 981 490 027 (Concello)
REGRESO
Ao remate da manifestación


Enviado por:

QUEREMOS GALEGO!

-queremosgalego@acogalo.net-

12 de maio de 2010 16:41

__________________________

Concentración en Ferrol ante o anuncio da entrada dun novo gaseiro cargado con GNL-LNG para Reganosa: Mércores 12 de Maio de 2010

O Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol, ante o anuncio de entrada dun novo gaseiro, este Mércores 12 de Maio de 2010, convoca unha CONCENTRACIÓN ás 8 da Tarde, na Praza Amada García, diante do edificio administrativo da Xunta de Galicia.

O buque  agardado é o  LNG "Catalunya Spirit" que non hai moito tempo que estivo por aquí nunha outra travesía pola canle de entrada na Ría, cargado co GNL-LNG  para a ilegal e perigosa Reganosa. O  LNG "Catalunya Spirit", vai facer o nº 65 desde que en Maio de 2007 entrara o "Galicia Spirit".

[Saíndo de REGANOSA (Mugardos) o pasado dia 17 de febreiro pola tarde . . . . Autor: Señalero]

Características do buque.-
Denominación: LNG "Catalunya Spirit" - Bandeira: España - Eslora: 264 m - Manga- 42.5 m - Calado: 12m, Capacidade: 138.000 m³

O LNG "Catalunya Spirit", en febreiro do 2008, levando 93.000 toneladas de gas desde Trinidad Tobago a Bostón quedou á deriva por problemas na computadora que xestiona os séus motores, nas costas de Massachussets, frente ao Cabo Cod [+ info]

Aviso: Aplícase desde esta convocatoria horario de verán [8 da Tarde]

• POLA DEFENSA DA VIDA, A NOSA SEGURIDADE E A RÍA !!
• CESE DA ACTIVIDADE E DESMANTELAMENTO DE REGANOSA !!
• PLANTA DE GAS FORA DA RÍA !!

Para apoiar e colaborar co Comité Cidadán:


Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol
comitecidadan@gmail.com
www.comitecidadan.org

Información baseada na envida polo:

Comité Cidadán de Emerxencia

-comitecidadan@gmail.com-

11 de maio de 2010 15:45

________________________

Navantia: 11 de Maio de 2005 - Para non esquecer - Acidente mortal na fragata norueguesa F-311 'Roald Amundsen' - Enlace documentario

In memorian

• Ana Belén Paz Vilariño
• Eduardo González Val
• Juan Carlos del Real Gamundi
• José Luis Veiga Infante

O 25 de Maio de 2005 estaba prevista a botadura, nos estaleiros de Bazán [Navantia-Ferrol], da fragata norueguesa F-311 “Roald Amundsen”. Todo preparado, a xerarquía de mando presionando de arriba a baixo no escalafón, todo ten que estar listo e preparado para o día "D", moitas autoridades e altos mandos militares das dúas armadas van estar presentes no estaleiro ese día.




Era o 11 de Maio de 2005, 14 días antes do día "D", ao día seguinte ía-se a realizar un simulacro de botadura. Corría presa, polo que entre moitas ordenes dadas a todos os gremios e contratas e subcontratas, tamén ordenaron a limpeza dos tanques.

Á empresa de limpeza Mainfer [Mantementos Integrais de Ferrol], ordeanaron-lle tamén a limpeza duns tanques. Eduardo González Val [de 30 anos de idade], Juan Carlos del Real Gamundi [de 48 anos de idade] e Ana Paz Vilariño [de 29 anos de idade], eran tres das persoas encarregadas da tarefa de limpeza. No tanque, de apenas catro metros cadrados e dous metros de altura. A primeira hora da mañá entraba no tanque Ana que ao pouco se desvaneceu quedando tendida no chan. A súa compañeira que a axudaba desde fóra deu a voz de alarma e outros dous compañeiros que se atopaban ao lado, Eduardo e Juan Carlos, baixaron a socorrer a Ana, máis tamén perderon o coñecemento, o soldador da empresa Tecnymo, José Luís Veiga Infante, de tan só 25 anos de idade, correu a mesma sorte ao pretender auxiliar ás outras vítimas.




O día anterior realizaran a soldadura dunha tubaxe con gas argón, tras a que, ao parecer, non se seguiron as normas establecidas de peche da "chave nodriza" e a colocación dunha mangueira. Houbo unha fuga de gas argón que se acumulou nese tanque. O argón é un gas que normalmente se utiliza en tarefas de soldadura, ten a función de eliminar o osíxeno no ponto onde se solda para evitar unha posíbel oxidación da peza soldada. O argón é máis pesado que o aire e ao depositar-se no tanque desprazou o osíxeno, o que impediu a respiración. No tanque non había ningunha cota de osíxeno, polo que cando entraron nel, perderon o coñecemento e a vida. Unha investigación, posterior, ao sinistro apunta a que non se fixo a preceptiva medición de gases no tanque. Conclusións dun informe preliminar do accidente, apuntaban a unha "fuga de argón" como causa da morte da traballadora e traballadores no interior do tanque da fragata norueguesa.




Falta da aplicación das medidas de prevención? Fallo humano? seguro que en parte foi iso, consideramos que Navantia ten elaborado diferentes protocolos e normativas en materia de seguridade, mais fai que se cumpra? probabelmente hai máis formalismos e improvisacións que cumprimentos reais, pesan máis a productividade e o cumprimento de prazos que a vida e seguridade das persoas. Había moita présa por rematar, xa mencionamos que o calendario apretaba, pois ao día seguinte ía-se facer un simulacro de botadura e só quedaban 14 días para a de verdade.

Que é o que falla? Falla o propio sistema de traballo, baseado na subcontratación, na precariedade, no papel fundamental das chamadas "compañias", case sempre con persoal moi presionado pola eventualidade, con contratos en fraude de lei, con baixos salarios, complementados co seu traballo en sábados, domingos, festivos, noites, horas extra, ... diñeiro en negro e longas xornadas laborais. Navantia tirara á baixa os precios para facer-se co contrato. Onde estaleiros alemáns e noruegueses facían só tres fragatas, Bazán ofertou cinco. Quen ía sufrir este recorte orzamentario estaba claro, as traballadoras e traballadores que se deixan a saúde e a vida no estaleiro.

Anexos

No Xulgado

O pasado mes de Marzo deste 2010, no Xulgado de Instrución nº1 de Ferrol, os familares das persoas falecidas presentaron un escrito de acusación por supostos delitos contra a seguridade dos traballadores e de homicidio por imprudencia grave, aos que daquela, na data dos feitos, eran o encargado de Mainfer; delegado sindical de Riscos Laborais de Mainfer; administrador único de Mainfer; xefe do buque; xefe de zona do buque; xefe do servizo de Prevención de Riscos Laborais de Navantia e director de Navantia. Tamén presentaron escrito de acusación por suposto delito de homicidio por imprudencia grave a un soldador e ao encargado da auxiliar Montajes Nervión. Solicitando a responsabilidade civil ademais de aos nove acusados, ás aseguradoras Musino, HDI Internacional e Zúric, e a Navantia-Ferrol, Montaxes Nervión e Mainfer.

Documentario de moito interese

Unha canle da TV norueguesa, elaborou un excelente documentario sobre os feitos ocorridos o día 11 de maio de 2005 nas instalacións de Navantia-Ferrol. Desde a nosa opinión este documentario dá as claves da situación e de como se traballa en Navantia-Ferrol, un moi bon documentario que fai reflexionar, e un moi bon documentario para a formación sindical que se ten que transformar en acción, para que as cousas cambien.

Enlace documentario:

https://tv.nrk.no/se?v=PRHO85003005&t=441s


O documentario traballa coa hipótese:

Que ... "o esaxerado baixo prezo do contrato das fragatas pode ter levado a graves deficiencias na calidade dos buques e pode ter afectado a vida e á saúde dos traballadores españois". ...

Canle TV - Brennpunkt
Titulo: Lik i Lasten
"Roald Amundsen"
Caden a - NRK
Produsent: NRK Program Riks Bergen
13. desember 2005
Punto Focal - Igualdade na carga

Jornalistas
Coordenación do Programa Astri Thunold, NRK, Bergen
Idéia e pesquisa Synnøve Bakke, NRK, Bergen

https://tv.nrk.no/serie/brennpunkt/2005/PRHO85003005

Documento:

METODERAPPORT
Informe sobre o documetario noreguese

http://www.skup.no/Metoderapporter/2005/19-Lik_i_lasten_-_NRK_Brennpunkt.doc

Tradución do documento do norueguese ao galego coa ferramenta de google tradutor:

http://translate.google.com/translate?hl=pt-BR&sl=no&tl=gl&u=http%3A%2F%2Fwww.skup.no%2FMetoderapporter%2F2005%2F19-Lik_i_lasten_-_NRK_Brennpunkt.doc
_____________________

Hai alternativa?

Por Xavier Vence Deza

09.05.2010

Quen dixera que estamos saíndo da crise? Vendo as bolsas mundiais en caída libre –non só a española senón de todas as demais– e vendo mesmo a ameaza de creba da débeda soberana dalgún país da zona euro, non cabe moita dúbida de que seguimos instalados nunha profunda crise. Non se trata dunha nova crise; trátase dunha nova ronda da que estourou hai xa tres anos, que segue desbocada. E iso é o máis serio e preocupante porque significa que todos os sacrificios endosados ao sector público e á poboación até agora non serviron para atallala. A algúns non nos pilla de sorpresa porque xa dixemos desde o primeiro momento que non se diagnosticara correctamente e, en consecuencia, non se adoptaron as medidas para corrixir a raíz do problema. Non era só un problema sectorial ou de malas prácticas no sector financeiro de xeito que un esforzo temporal do sector público puidese bastar para soster a actividade económica até que se corrixisen os desaxuste e todo volse ao rego dos negocios coma decote. Non, o problema era inicialmente de débeda e de débeda segue a ser neste momento. A única diferenza –non pequena– é que a burbulla de débeda inicial foi creada polo sector financeiro e estaba nos seus balances e agora, despois de todos os programas de rescate dos gobernos e, sobre todo, dos bancos centrais, a débeda está ao lombo do sector público e da sociedade no seu conxunto; pero segue a estar aí e mesmo agravada polos efectos da caída dos ingresos públicos provocados pola profunda recesión que deixou tras de si o estourido da burbulla.

Polo tanto, a débeda era e segue a ser o problema. Por iso a solución non era endosarlla ao sector público e deixar que o sistema financeiro unha vez saneado seguise funcionando do mesmo xeito; do único xeito que sabe cando funciona con total libertade que é movendo anotacións e especulando. Tampouco era solución baixar impostos como propugna a dereita porque, nun contexto de crise, só podía significar un aumento do déficit público e da débeda pública –e máis aínda despois de sufragar o rescate da débeda da banca. O certo é que ese despropósito foi feito polo goberno central, en consonancia co PP, cando suprimiu o imposto de patrimonio, reduciu o de transmisións e doazóns e o de sociedades en plena crise; ou cando se permite a alegría dos regalos fiscais dos 400 euros lineais. Pero a solución tampouco podía ser disparar o gasto público despreocupándose da queda radical dos ingresos e recorrendo con alegría ao endebedamento público como se iso non tivera límites. Esta última posición defendida polos neokeynesianos americanos –como Krugman e outros– só ten consistencia para o caso deles, para os Estados Unidos. Efectivamente, o seu poder político e financeiro e o monopolio de fabricar dólares, dálles a capacidade para acabar endosando ao resto do mundo grande parte da súa débeda e, por iso, poden tomala como un problema dixeríbel; pero ese é o seu privilexio, que ningún outro país do mundo temos. Polo tanto, non é ser ortodoxo, senón simplemente realista asumir, que nin España nin ningún outro país europeo pode lanzarse a grandes programas de gasto sen pensar ao mesmo tempo de onde saca os recursos. Agora ben, iso non significa que non poida aumentar o gasto senón que ten que poñer en marcha os mecanismos que lle permitan recadar máis. E aquí é onde está o nó da cuestión neste momento.

Así pois, é posible aumentar o gasto e reducir a débeda? Si, aumentando os impostos. A quen? Non poden aumentarse impostos que afonden a recesión, polo tanto non é o momento de gravar máis o consumo. O aumento do IVE resultará contraproducente desde o punto de vista da demanda e regresivo sobre a redistribución da renda.

Cales poderían ser os impostos que non gravasen o consumo? Témolo dito moitas veces: a) Imposto do Patrimonio e Grandes Fortunas, que non sexa meramente simbólico, senón que permita devolver á sociedade parte das vizosas fortunas acumuladas durante as burbullas especulativas; b) Imposto extra sobre os beneficios de banca, que seguen a ser importantes; c) Suprimir o réxime especial que bonifica nun 99% os beneficios das Sicav e outras sociedades de investimento puramente financeiro; d) Imposto ás transaccións monetarias e financeiras internacionais de curto prazo (especulativas), a famosa taxa Tobin que moitos gobernos e o FMI están a considerar agora pero... parece que non lle resulta simpática aos fondos e á gran banca internacional; e) Elevación do Imposto sobre as rendas do capital e do aforro, sería razonable unha taxa semellante á das rendas do traballo, ou non? ; f) Tipo marxinal do 60% para os bonus e os salarios dos altos executivos superiores a 200.000 euros anuais; g) E para rematala non estaría mal que nuns mercados movidos pola fibra óptica e internet fosemos quen de controlar a evasión fiscal e eliminar os paraísos fiscais. Cal sería a magnitude de ingresos fiscais recadábeis por todas esas vías sen que a capacidade de compra do 99% da poboación se resentise? Outro día podemos facer os números, pero non se asuste se lle digo que poderiamos axustar bastante rápido as contas públicas. Xa sei que un pequeno grupo de economistas podería facer os cálculos pero nin todos os economistas xuntos poderían convencer a ese 1% de que merecería a pena un sacrificio para salvar o sistema. Non sei se os gregos, que xa inventaran o famoso cabalo de Troia, serán quen de asaltar a muralla, pero o certo é que as boas razóns non parecen abrandar as conciencias dese 1%. Certo tamén que as murallas de hoxe son moito máis sibilinas e insidiosas que as dos tempos de Homero porque están construídas cos tixolos invisíbeis que codifican a información e amoblan os cerebros.

Pero non todo vai ser aumentar os impostos, tamén se pode reducir o gasto público. Pois claro que si. Pero non podemos deixar envolvernos por palabras lindas como austeridade, que todos apreciamos e nos gustaría ver en todos os gobernos e institucións, aumentando a eficiencia e mellorando a calidade dos servizos. Gustaríanos que a austeridade comezase por erradicar as comisións nos contratos coas empresas amigas, eliminar o despilfarro que representan as marxes e beneficios das empresas concesionarias de servizos públicos privatizados, erradicar as rendas de monopolio derivadas das concesións graciosas para a explotación das grandes infraestuturas –con prórrogas de automáticas do período de vixencia mesmo unha vez amortecidas... O que non podemos aceptar é que as verbas se revirichen até o punto que a austeridade se traduza por reducción dos comedores escolares, das axudas aos dependentes, do persoal nos centros de saúde, do número de profesores ou do número de investigadores. En definitiva, non podemos admitir a fraude intelectual e moral de que alguén circule a idea de que detrás da austeridade está a eficiencia cando realmente está o recorte dos servizos públicos.

Pero, se non existise a muralla da comunicación, si poderiamos suxerir capítulos de que axudarían a reducir o gasto público de xeito notable, ao tempo que podían contribuír a outras nobles causas. Non é demagóxico recordar neste momento que o gasto militar español absorbe o 1,8% do PIB e preto do 5% do gasto público total, que o noso acompañamento á guerra imperial en Afganistán absorbe –o recoñecido– uns 500 millóns de euros por ano. Tampouco son baladí os 170 millóns de euros que van vía IRPF á Igrexa Católica que xuntoa coas demais axudas, bonificacións e subvencións se valoran nuns 5.000 millóns de euros. Por suposto, as Administracións Públicas poderían aforrar moitísimo en publicidade e axudas para aloumiñar a prensa. E diante da imperiosa necesidade de aforrar, cabe preguntarse por que malgastamos os 99.000 millóns de euros habilitados para un FROB que ten esencialmente a vontade política de forzar a remuda e bancarización do sistema de caixas e non o deixamos reducido ao mínimo necesario para afrontar aquelas situacións que realmente precisen de rescate. Tamén é certo que podemos aproveitar para facer unha racionalización dunha administración central e periférica do estado que resulta hoxe disfuncional e redundante co estado das autonomías.

En fin, claro que se pode falar de reducción do gasto público pero o que non é admisible nunha sociedade que se di plural e democrática é que os únicos argumentos que están sobre a mesa do medios de adoutrinamento sexan os da dereita. Que calidade de democracia padecemos que opaca e invisibiliza as propostas alternativas de forzas que representan a unha porción moi significativa da sociedade? Que mesmo o goberno central, dito socialdemócrata, non sexa quen de facer un catálogo de medidas fronte á crise que se saian do guión neoliberal tanto polo lado do gasto coma do ingreso resulta descorazonador. E igualmente o feito de non ser quen de verbalizar algunha medida para meter en cintura o sistema financeiro, que non sexa esborrallar xustamente a parte máis social deste.

Non creo que sexa alarmismo afirmar que estamos nun deses momentos en que ou o sistema democrático se vigoriza para ter a flexibilidade suficiente e incorporar novas propostas –aínda que sexan algo heterodoxas– ou corre o risco de enrocarse na defensa numantina dun modelo que representa os intereses dunha pequena minoría económico-financeira pero que é inviábel, como os feitos teimudos nos fan ver máis unha vez. Ou a sociedade democrática regula e domestica o sistema financeiro e os chamados mercados ou o caos –primeiro financeiro e logo social– apoderarase destas sociedades que se crían moi maduras e sólidas. Pero para iso cómpre dar voz e escoitar as alternativas de verdade, porque non é que non as haxa. Hainas e, desde logo, a alternativa ás políticas neoliberais non é máis neoliberalismo senón outra cousa.

xabier.vence@usc.es

Publicado en Xornal de Galicia

Outros artigos en xornal.com

[*] Xavier Vence Deza (Rodeiro en 1961) é Catedrático de Economía Aplicada da Universidade de Santiago de Compostela, escritor, comentarista político, ... Foi director do Idega no período 1991-95. Profesor invitado en diferentes universidades estranxeiras, formou parte de diversos comités de expertos de organismos internacionais. É coordinador do grupo de investigación ICEDE e da área de Economía do Seminario de Estudos Galegos. Publicou máis dun centenar de artigos e libros en revistas profesionais de ámbito galego e internacional sobre economía da innovación e políticas tecnolóxicas, sistema galego de innovación, disparidades rexionais na UE, industria, servizos, mercado de traballo, sistemas produtivos e planificación estratéxica, desenvolvemento local ... .
____________________________