martes, febreiro 08, 2011

Novo partido da esquerda abertzale: A esquerda abertzale non deixa físgoas para a ilegalización - Vídeo do acto de presentación do novo partido

Poceso de Paz en Euskal Herria.

Novo partido da esquerda abertzale

A esquerda abertzale non deixa físgoas para a ilegalización

A esquerda abertzale fixo unha aposta estratéxica polas vías exclusivamente pacíficas e a acumulación de forzas independentistas. Para desenvolvela necesita un partido legal e, en consonancia coa súa decisión histórica, redactou uns estatutos que cumpren os requisitos que os tribunais españois e europeos puxeron. O partido chamarase Sortu, rompe con calquera modelo organizativo anterior e rexeita toda violencia, tamén a de ETA.

Por Iñaki Iriondo
08.02.2011 - Bilbo


Todas as persoas que abarrotaron onte a sala do Palacio Euskalduna onde Lokarri organizou o acto de presentación dos estatutos para a creación dun novo partido da esquerda abertzale chegaron a unha mesma conclusión: os ilegalizadores quedaron desarmados de razóns xurídicas. Á marxe das consideracións sobre a base democrática da Lei española de Partidos Políticos, está claro que estes estatutos cúmprena con fartura.


Rufi Etxeberria fixo a lectura política do paso histórico dado pola esquerda abertzale, mentres que Iñigo Iruin encargouse da explicación xurídica e didáctica dos estatutos. O primeiro recordou que a esquerda abertzale renovou os seus fundamentos estratéxicos e organizativos logo de dous anos de debate interno, e o segundo detallou como se axustou iso á lei para poder contar cun novo partido legal.


O nome do novo partido confirmarase hoxe, pero transcendeu xa onte á noite: chamarase Sortu.

"Que esixen os tribunais?"

Iñigo Iruin comezou a súa intervención coa pregunta crave: "Que esixen os tribunais españois á esquerda abertzale para ser legalizada?".

Tomando como basee a xurisprudencia do Tribunal Supremo na interpretación da Lei de Partidos, e en concreto o auto que non admitiu a inscrición de ASB en 2007, o avogado conclúe que se recoñece ás persoas da esquerda abertzale a posibilidade de crear un novo partido "sempre que non constitúa unha continuación ou sucesión dos partidos ilegais e disoltos". Pero, ademais, a modo de demostración de inocencia ou "contraindicio", esíxeselle "unha actitude de condena ou rexeitamento do terrorismo" e, en concreto, "a unha determinada manifestación de violencia, a levada a cabo pola organización ETA".

Iruin sostén que "a toma de postura fronte á violencia de ETA converteuse así nun problema constituínte para a esquerda abertzale, que ha de resolver para adquirir personalidade xurídica".

Unha vez que a esquerda abertzale ten adoptada a decisión estratéxica de apostar polas vías exclusivamente pacíficas e democráticas e de rexeitar a violencia, a cuestión era como expresalo nos estatutos para acabar coas escusas dos ilegalizadores.

Un partido novo

Atendendo á recente reforma legal, o que se pide aos electos é o «rexeitamento» e a «separación», non a «condena». Ese é, xa que logo, a fórmula elixida nos estatutos.

A nova formación rompe explicitamente nos seus estatutos cos modelos organizativos anteriores e tamén cos partidos ilegalizados ou disoltos. Xa que logo, non cabe falar de continuidade. É un proxecto organizativo novo e distinto tanto na súa estrutura interna como na súa actividade externa.

Para que iso quede claro, exprésase o "rexeitamento das diferentes formas de manifestación da violencia e o terrorismo, tal e como lexislativamente foron definidas nos diferentes apartados do Artigo 9 da Lei Orgánica 6/2002, de Partidos Políticos". E, por certo, será motivo de expulsión de calquera militante realizar algunha das condutas recollidas nese mesmo artigo.

No texto sublíñase tamén que "a configuración estrutural e funcional do novo partido está orientada a impedir a realización de actividades que o convertan en instrumento de continuación ou substitución orgánica ou funcional dos partidos políticos ilegalizados e disoltos en virtude das sentenzas da Sala Especial do Artigo 61 L.Ou.P.J. do TS".

Rexeitamento á violencia de ETA

Os estatutos tamén recollen que "o novo partido desenvolverá a súa actividade desde o rexeitamento da violencia como instrumento de acción política ou método para o logro de obxectivos políticos, calquera que sexa a súa orixe e natureza; rexeitamento que, abertamente e sen ambaxes, inclúe á organización ETA, en canto suxeito activo de condutas que vulneran dereitos e liberdades fundamentais das persoas".

E, en sintonía co Acordo de Gernika, deséxase contribuír "á definitiva e total desaparición de calquera tipo de violencia, en particular, a da organización ETA".

Iruin concluíu que "o Goberno español debe aterse a estritos criterios de legalidade; a razón xurídica ha de ser a única que guíe a súa decisión a partir do próximo mércores. Nun Estado democrático a lei ha de interpretarse sempre do xeito máis favorable ao exercicio de dereitos fundamentais como os de asociación e participación política".

Á vista disto e dos estatutos presentados, "o Executivo español debe rexeitar as razóns de conveniencia político-electoral que de xeito evidente están presionando para impedir a inscrición do novo partido no Rexistro de Partidos Políticos".

O avogado sostén, ademais, que a inscrición do novo partido debería tramitarse sen necesidade de trasladar a decisión á Sala Especial do Tribunal Supremo.
Extractos dos estatutos de Sortu

Ruptura con modelos anteriores

"O novo proxecto político e organizativo supón a ruptura cos modelos organizativos e formas de funcionamento dos que se dotou ese espazo social e político no pasado e, xa que logo, cos vínculos de dependencia a que aqueles daban lugar. Trátase con iso de impedir o seu instrumentalización por organizacións que practiquen a violencia ou por partidos políticos que foron ilegalizados e disoltos por razón da súa conivencia con ela".

Vontade

" ...
Mostramos a nosa vontade e desexo de contribuír co resto de axentes políticos, sociais e sindicais:
  • Á definitiva e total desaparición de calquera clase de violencia, en particular, a da organización ETA.
  • Á superación das consecuencias de toda violencia e terrorismo, en prol da paz, xustiza e reconciliación da sociedade vasca.
  • Ao recoñecemento e reparación de todas as vítimas orixinadas polas múltiples violencias que tiveron presenza no noso pobo nas últimas décadas.
... "

Convenio europeo

"A nova organización promoverá e defenderá como parte do seu programa político un modelo de sociedade acorde e coherente co concepto de ?sociedade democrática? definido no Convenio Europeo de Dereitos Humanos".

Rexeitamento sen ambaxes

"O novo partido desenvolverá a súa actividade desde o rexeitamento da violencia como instrumento de acción política ou método para o logro de obxectivos políticos, calquera que sexa a súa orixe e natureza; rexeitamento que, abertamente e sen ambaxes, inclúe á organización ETA, en canto suxeito activo de condutas que vulneran dereitos e liberdades fundamentais das persoas".

"Unha reflexión de alcance histórico que marca un antes e un despois".

Rufi Etxeberria destacou onte que "a demanda de legalización" dunha nova formación política é froito de "unha reflexión, debate e decisión autónoma e soberana realizada pola esquerda abertzale". "Unha reflexión de alcance histórico -destacou- que marca un antes e un despois na nosa traxectoria".

A esquerda abertzale rompe cos seus esquemas organizativos anteriores e reformula a súa estratexia por vías exclusivamente políticas e democráticas. Presenta uns estatutos que cumpren coa Lei de Partidos e, ao mesmo tempo, denuncia que esta norma «vén instrumentalizando con intereses netamente políticos máis aló do carácter democrático ou non dos seus contidos normativos». Desa forma "hase deformado" a vontade popular nas institucións "para favorecer opcións e intereses políticos concretos", "realidade que algúns pretenden manter sen concesións con independencia de avaliacións xurídicas e democráticas".

En todo caso, Etxeberria insistiu en que no paso dado non hai "escapismos literarios" nin "un caneo en curto". Trátase dunha decisión "coherente" cos compromisos adquiridos nestes dous últimos anos.

Analizaron "o contexto internacional, a evolución social e política dos últimos doce anos -con Lizarra-Garazi como referencia-, a necesidade dun escenario de non violencia e democracia, as transformacións que en clave económica, social e de valores danse na sociedade vasca, a evolución do marco autonómico, o seu esgotamento político e a esixencia maioritaria dun novo status que respecte a nación vasca e o seu lexítimo dereito a decidir, ou os activos e pasivos que a situación económica internacional pode proporcionar a aqueles e aquelas que queremos construír para Euskal Herria un proxecto económico e social xusto e solidario".

Desta reflexión, a esquerda abertzale asegura sacar tres grandes conclusións: por unha banda, a aposta por un proceso democrático que peche "un ciclo de confrontación democrática" nos termos recollidos no Acordo de Gernika; por outro, avoga por un cambio de cultura no ámbito independentista que impulse a converxencia e a acumulación de forzas; e, en terceiro lugar, "impulsa un novo proxecto político e organizativo marcando un punto de inflexión e superación de modelos anteriores".

Neste camiño, segundo explicou onte Rufi Etxeberria, "non hai marcha atrás". "A esquerda abertzale, desde a reafirmación nos seus obxectivos independentistas e socialistas, na súa aposta por un cambio político e social, establece principios democráticos inequívocos para contribuír á superación de calquera tipo de violencia, á consolidación dun escenario de paz e democracia, de vixencia real dos dereitos individuais e colectivos", afirmou.

Etxeberria concluíu demandando "ante a comunidade internacional, medios de comunicación, personalidades aquí presentes e, especialmente, ante a sociedade vasca a legalización do novo proxecto político e organizativo". I.I.


LEGALIZACIÓN DA ESQUERDA ABERTZALE

Sortu é o nome da nova formación que "marca un antes e un despois"

A aposta da esquerda abertzale polas vías exclusivamente pacíficas e a acumulación de forzas independentistas plasmouse onte na presentación dos estatutos do novo partido que se denominará Sortu e que se presentará hoxe en Bilbo.
  • Intervención de Etxeberria: eu es -en formato pdf.
Fonte: gara.net




Fonte: Lokarri

Enviado por:
inaciogz@gmail.com
-inaciogz@gmail.com-
8 de fevereiro de 2011 09:02
____________________

Enlaces de interese:

Para mellor comprender o novo escenario político, pode-se acceder a estes enlaces de interese:

Adierazi EH

Alternatiba

Aralar - Ezkerrekoa eta abertzalea

AB - Abertzaleen Batasunak

EA - Eusko Alkartasuna

Esquerda Abertzale

ELA - Euskal Sindikatua

LAB - Euskal Sindikatua

EAJ-PNV - Partido Nacionalista Vasco

LOKARRI. REDE CIDADÁ POLO ACORDO, A CONSULTA E A RECONCILIACIÓN

Lokarri é unha organización social, independente e plural que loita pola paz e a normalización da convivencia en Euskal Herria. O nome de Lokarri responde ao seguinte significado: "o que serve para unir". A misión, o proxecto e a propia denominación desta rede cidadá vincúlanse a este compromiso que pretende reflectir a vontade social maioritaria de acordo, consulta e reconciliación.

Na Galipedia

País Vasco - Euskal Herria
_______________

luns, febreiro 07, 2011

No "Dia Mundial dos Humidais", ADEGA denunciou o mal estado dos humedais das comarcas do noroeste Ártabro

O pasado 2 de Febreiro deste ano 2011, a delegación comarcal da asociación ecoloxista ADEGA fixo publico un comunicado onde amosaba a súa preocupación polo estado dos humedais da zona, facendo un chamamento ao importante da súa conservación e bon trato por parte do conxunto da poboación e responsabeis políticos e institucionais que teñen as ferramentas lexislativas e técnicas para a eficiente proteción deses espazos naturais.

ADEGA, manifestou a preocupación polo estado de diversos humidais, especialmente menciona os seguintes humedais:

Humidal da Frouxeira (Valdoviño), zona ZEPA, e LIC, despois da apertura brutal co conseguinte baleirado que realizou a finais do ano 2009 a Consellería do Medio Rural e que deixou a lagoa nun moi mal estado de conservación.


Humidal de Ortigueira , zona ZEPA e LIC, con actuacións un tanto “irreguláis” de Portos de Galicia para instalar un porto e unha praia artificial.


Humidal de Mandiá (Ferrol) o maior humidal interior de Ferrol ameazado por o proxecto de un polígono industrial ao que presentamos alegacións po-lo seu impacto ambiental.


    Comunicado público da delegación comarcal de ADEGA:

    Dende hai 40 anos, o 2 de febreiro é dedicado á celebración do día dos Humidais. A data conmemora a sinatura na cidade iraniana de Ramsar, do Convenio Relativo aos Humidais de Importancia internacional, no que se marcaron os obxectivos para a conservación e xestión deste tipo peculiar de ecosistemas.

    En Galicia esta celebración do día dos Humidais ven marcada por dous elementos. O primeiro é o escaso número de Humidais de importancia internacional que posúe o territorio galego, malia ser un dos que maior número de humidais conservan do SW Europeo. O desinterese da administración autonómica pola conservación da natureza queda patente cando soamente 5 dos máis de 1.100 humidais coñecidos en Galicia, foron incluídos na lista de Humidais de importancia internacional.

    O segundo elemento, máis dramático, está relacionado coa nosa comarca e ven marcado pola desastrosa xestión efectuada no Humidal de importancia internacional da Frouxeira, despois da apertura brutal co conseguinte baleirado que realizou a finais do ano 2009 a Consellería do Medio Rural e que deixou a lagoa nun moi mal estado de conservación.

    O propio Conselleiro do Medio Rural declaraba, no día dos Humidais de hai un ano, que na apertura “se lles foi a man” e prometía que antes de fin de ano disporíase dun "plan científico para conservar os humidais". Estas declaracións foron posteriormente ratificadas en sede parlamentaria. Transcorrido un ano dende estas declaracións, e despois de non terse tomado ningunha medida para corrixir os efectos deste baleirado por parte da Consellería, administración responsabel do seu coidado, os peores temores de ADEGA non só se confirmaron, senón que se viron superados.

    Esta lagoa pasou 12 meses agónicos, aberta, cun réxime de inundación propio dunha marisma e non dunha lagoa costeira, cunha lámina de auga variabel en función das mareas, o que ocasionou a erosión do sistema dunar coa desaparición de parte das dunas que a protexían do mar (algo que calquera pode observar) o cal unido á desaparición da barreira que pechaba a lagoa, fainos albergar moi malos presaxios sobre a súa recuperación. Os estudios e plans apuntados polo Conselleiro levoullos o vento, ou se cadra só eran cortinas de fume para saír do paso despois de tan terribel metedura de pata.

    Ao longo de todo este periodo a nosa asociación denunciou estes feitos, e segue a reclamar medidas para a recuperación deste humidal, así como medidas de vixilancia e control, pois en todo iste tempo seguen a realizarse actividades que alteran o medio e que incluso constitúen infraccións (cans ceibes, presencia de quads, etc.).

    Con situacións coma ista, evidénciase a falla de interese pola conservación e xestión destes ecosistemas por parte da Consellería do Medio Rural, algo que tamén se pode facer extensivo a outros organismos autonómicos, como é o caso de Portos de Galicia, quen pasando olimpicamente da lei, está a transformar o Humidal de Ortigueira para instalar un porto e unha praia artificial.

    Tampouco quereriamos pasar por alto a situación doutras zonas da comarca que veñen sufrindo agresións que xa vimos denunciando reiteradamente, como é o caso do humidal de Mandiá, o mellor humidal de interior que posúe o concello de Ferrol, actualmente danado polos viais e conexións de acceso ao porto exterior e con risco de desaparecer definitivamente se se leva a cabo a realización dun polígono industrial de apoio ao porto exterior, e cuxo proxecto saíu a exposición pública no DOG do 28.1.2009 e ao que temos presentado alegacións polo alto impacto ambiental. Actualmente a demanda de novo solo industrial é practicamente nula na comarca, e hai grande cantidade de superficie baleira nos polígonos adxacentes.

    No día dos Humidais, a Convención de Ramsar, promove o seu uso sostible, e o dos seus recursos. Ambas as dúas metas distan moito de ser alcanzadas en Galicia, situación que non vén máis que a confirmar o desinterese, da actual Consellería do Medio Rural, pola conservación da biodiversidade.


    Para contactar con ADEGA:

    Xesús Andrés López Piñeiro, Presidente ADEGA-Trasancos
    spinheiro@terra.es

    Ernesto Lopes Dias, Secretario ADEGA-Trasancos
    lodergz@gmail.com

    Antonio García Jiménez. ADEGA-Trasancos
    angaji@yahoo.com

    Antón Muñiz. ADEGA-Trasancos
    xamute@gmail.com

    Delegación de Ferrol (Trasancos)
    Apdo Correos 481; 15480 Ferrol
    www.adega.info



    Información baseada na enviada por:

    Antonio Gª
    -angaji@yahoo.com-
    "ADEGA-TRASANCOS(FERROLIÑO)"
    -adegatrasancos@adega.info;
    7 de fevereiro de 2011 12:08
    ______________

    Enlaces de interese:

    As Zonas de especial protección para as aves (ZEPA), son catalogadas polos estados membros da Unión Europea como zonas naturais de singular relevancia para a conservación da avifauna ameazada de extinción, de acordo co establecido na directiva comunitaria 79/409/CEE e modificacións subseguintes ('Directiva das Aves' da UE).

    http://gl.wikipedia.org/wiki/Zona_de_especial_protecci%C3%B3n_para_as_aves

    Folla 1-Zonas de especial protección para as aves. Galiza - Mapa.

    A Convención relativa ás Zonas Húmidas de Importancia Internacional, especialmente como Hábitat de Aves Acuáticas, coñecida como Convención de Ramsar, foi adoptada na cidade iraniana de Ramsar, o 2 de febreiro de 1971, e entrou en vigor en 1975. A UNESCO é a depositaria da Convención.

    É un tratado internacional sobre a conservación e a utilización responsábel das zonas húmidas e os seus recursos, sexa por regulamentación nacional, sexa por proxectos de cooperación internacional co fin de protexer un dos ecosistemas máis produtivos e, no entanto, máis ameazados na actualidade. Aínda que inicialmente se centraba na protección do hábitat das aves acuáticas, cos anos foi ampliando o seu ámbito de aplicación no sentido de protexer toda a biodiversidade das zonas húmidas.

    http://gl.wikipedia.org/wiki/Convenci%C3%B3n_de_Ramsar

    http://www.ramsar.org

    Os lugares de importancia comunitaria (LIC) son espazos naturais situados no territorio dos estados membros da Unión Europea designados na directiva 92/43 como ecosistemas a protexer co obxecto de contribuír a garantir a biodiversidade mediante a conservación dos hábitats naturais e da fauna e flora silvestres. Estes lugares seleccionados polos diferentes países en función dun estudo científico pasarán a formar parte das zonas de especial conservación, que se integrarán na Rede Natura 2000 europea.

    http://gl.wikipedia.org/wiki/Lugar_de_importancia_comunitaria

    Lugar de importancia comunitaria (LIC) Ortigueira-Mera

    http://www.turgalicia.com/sit/ficha_datos.asp?ctre=111&crec=16853&cidi=E

    Espazos protexidos Galiza:

    http://mediorural.xunta.es/areas/conservacion/espazos_protexidos/

    Web oficial de ADEGA:

    http://adega.info
    _______________________________

    Presentación en Ferrol, este Xoves 10 de Febreiro, do documentario "Minar": unha reflexión sobre as consecuencias da mina de andalucita en Pico Vello

    Este Xoves, 10 de Febreiro de 2011, ás 19:30 horas, presentara-se na Capela do Centro Cultural Torrente Ballester, unha curtametraxe-docunmentario, sobre as consecuencias da proxectada explotación mineira, por parte da empresa de capital anglo-sudafricano "Picobello Andalucita SL", n'As Pontes, no lugar d'O Pico Vello.

    O documentario leva por título "Minar"
    -v.t. fig. Levar á ruina pouco a pouco-

    Unha reflexión sobre as consecuencias da mina de andalucita en Pico Vello.

    Un documentario realizado por:

    Nuria Fernández Brage, Begoña Maira Benitez, Elena Carquijero López, Lucas Rei Seoane, Iago Montes Martínez, Teresa Sebio Puñal, Braulio Rodríguez Zas, Estefanía Doce Fernández, Amador Ferreiro Álvarez, Fernando Ocampo Montesinos e Luis Filgueira Painceiras.

    Coordenado por: Adriana Leira.

    Organiza: ACSUR As Segovias

    Colabora
    : Fuco Buxán A.C.

    Na presentación Curtametraxe - Documentario "Minar", realizara-se unha charla debate coa participación de:

    Begoña Maira Benitez (Realizadora) que presentará o acto no que intervirán
    • Manuel A.Rodriguez Carballeira "Lalán" (A.C.Fuco Buxán)
    • Begoña Filgueira (ACSUR)
    • Mónica Arto Blanco (Verdegaia)
    • Antón Marcal Carracedo (AMAL)

    Información baseada na enviada por:
    Nuria Fernández
    -nfbrage@gmail.com
    7 de fevereiro de 2011 11:02
    __________________

    Enlace de interese:


    _________________________

    domingo, febreiro 06, 2011

    Uma breve história do Fórum Social Mundial, ... por Emir Sader

    http://www.cartamaior.com.br/arquivosCartaMaior/FOTO/59/foto_mat_26338.jpg


    Nas origens do FSM estão o "grito zapatista" de 1994 e as manifestações em Seattle, em 1999, que impediram a realização da reunião da OMC. Na sequência, o movimento anti-neoliberal passou da fase de resistência à fase de construção de alternativas. Este FSM demonstrará se permanece na fase de resistência, de fragmentação de temáticas, de limitação à “sociedade civil” ou se se coloca à altura da etapa atual de disputa hegemônica, já não mais a nível nacional ou regional, mas a nível global. A análise é de Emir Sader.

    Por Emir Sader [*]
    07.02.2011


    O Fórum Social Mundial já tem história. Uma história que não pode ser entendida separada daquilo que lhe deu nascimento e a que ele está intrinsecamente vinculado: a luta contra o neoliberalismo e por um mundo posneoliberal – que é o sentido de seu lema central “Um outro mundo possível”.

    Nas suas origens está o “grito zapatista” de 1994, conclamando à luta global contra o neoliberalismo. Em seguida, veio o editorial do Le Monde Diplomatique, de Ignacio Ramonet, chamando à luta contra o “pensamento único”, seguida pelas manifestações em Seattle, que impediram a realização da reunião da OMC e as outras, em tantas cidades do mundo. Enquanto isso, se realizavam anualmente manifestações na Suiça, chamadas de anti-Davos.

    Até que, com o crescimento da resistência ao neoliberalismo, se pensou no projeto de organizar um Forum Social Mundial em oposição ao Forum Economico de Davos. A idéia foi de Bernard Cassen, jornalista francês que naquele momento dirigia a Attac, que ao mesmo tempo propôs que a sede fosse na periferia do sistema –onde residem as vitimas privilegiadas do neoliberalismo-, na América Latina –onde se desenvolviam os principais movimentos de resistência, no Brasil– que tinha a esquerda mais forte naquele momento –e, em particular, em Porto Alegre– pelas políticas dos governos do PT, de Orçamento Participativo.

    Depois do primeiro Fórum se constituiu um Conselho Internacional, com participação de todas as entidades que quisessem se incorporar, porém a direção continuou em um estrito grupo de entidades brasileiras, dominadas por ONGs. Este foi um limitante original do FSM, dado que o movimento se apoiava centralmente em movimentos sociais –de que a Via Campesina agrupa a parte significativa deles-, enquanto as ONGs –cujo caráter ambíguo, até mesmo neoliberal pela sua definição anti-governamental, mas também com várias delas com ações obscuras no seu sentido, no seu financiamento e nas suas alianças com grandes empresas privadas– se apoderava do controle da organização, imprimindo-lhe um caráter restrito.

    Restrito, porque limitado a um suposta “sociedade civil”, o que já lhe imprimia um caráter liberal, oposto a governos, a partidos, a Estados, bloqueando a capacidade de construção de “um outro mundo possível”, que teria que ser um mundo global, com transformação das relações de poder, do Estado e da sociedade no seu conjunto. Também ficava fora um tema que passou a ser central no mundo conforme os EUA adotavam sua política de “guerras infinitas” –a luta pela paz-, que no entanto representou o momento de maior capacidade de mobilização dos novos movimentos populares no mundo, com as mobilizações de resistência à guerra do Iraque, em 2003.

    O Conselho Internacional decidiu a alternância de sedes do FSM, que passou a se realizar em outros continentes, com o que se realizaram encontros na Índia e no Quênia. Também decidiu que os FSM seriam realizadosa cada dois anos, alternados por FSM regionais. No entanto o FSM passou realmente a girar em falso conforme a definição inicial de se limitar um espaço de troça de experiências entre entidades da “sociedade civil” foi limitando suas temáticas e sua capacidade de formular alternativas. Nem sequer balanços das maiores mobilizações populares jamais havidas, as contra a guerra do Iraque, foram feitas, para definir a continuidade da luta.

    A fragmentação dos temas se acentuou conforme foi decidido que as atividades dos FSM seriam “autogestionadas”, sem definição política dos temas fundamentais, que deveriam ser financiados centralizadamente, promovendo um imenso privilegio das ONGs e outras entidades que dispõem de recursos contra os movimentos sociais –que deveriam ser os protagonistas fundamentais do FSM.

    Hoje, o FSM tem em governos latinoamericanos progressistas os agentes de construção da agenda proposta pelo movimento. Os movimentos sociais que souberam rearticular de maneira criativa suas relações com a esfera política – de que a fundação pelos movimentos bolivianos do MAS –e disputar a criação de novos governos e a construção de projetos hegemônicos alternativos, avançaram significativamente na criação do “outro mundo possível”. Enquanto que os que seguiram refugiados na chamada “autonomia dos movimentos sociais” –como os casos dos piqueteiros argentinos ou dos zapatistas– perderam peso ou até mesmo tenderam a desaparecer politicamente.

    Em 2009, o Fórum voltou ao Brasil, sendo realizado em Belém, no Pará. O encontro foi marcado, entre outras coisas, pela presença de 5 presidentes latino-americanos –Evo Morales, Rafael Correa, Hugo Chavez, Fernando Lugo e Lula, líderes de governos que, em distintos níveis, colocam em prática políticas que identificaram, desde o seu nascimento, o FSM: a Alba, o Banco do Sul, a prioridade das políticas sociais, a regulamentação da circulação do capital financeiro, a Operação Milagre, as campanhas que terminaram com analfabetismo na Venezuela e na Bolívia, a formação das primeiras gerações de médicos pobres no continente, pelas Escolas Latinoamericanas de Medicina, a Unasul, o Conselho Sulamericano de Segurança, o gasoduto continental, a Telesul –entre outras. A cara nova e vitoriosa do FSM, nos avanços da construção do posneoliberalismo na América Latina.

    O FSM 2009 foi marcado também pela forte presença d os povos indígenas e pelo Forum PanAmazonico, com os movimentos camponeses e a Via Campesina, os sindicatos e o Mundo do Trabalho, os movimentos feministas e a Marcha Mundial das Mulheres, os movimentos negros, os movimentos de estudantes, os de jovens.

    O movimento anti-neoliberal passou da fase de resistência à fase de construção de alternativas. Este FSM demonstrará se permanece na fase de resistência, de fragmentação de temáticas, de limitação à “sociedade civil” ou se se coloca à altura da etapa atual de disputa hegemônica, já não mais a nível nacional ou regional, mas a nível global, quando a crise capitalista e o esgotamento do modelo neoliberal coloca para o FSM seu maior desafio: ser agente na construção concreta do “outro mundo possível” ou permanecer como espaço de testemunhos, ricos, mas impotentes.

    O Fórum Social Mundial 2011, em Dakar, ganhou uma nova agenda com a onda de protestos populares que já atingiu a Tunísia, o Egito, o Iêmen e a Jordânia. O mais significativo de todos, sem dúvida, é o Egito, em função do que o país representa em termos geopolíticos no Oriente Médio. Egito e Arábia Saudita são dois pilares centrais da aliança EUA-Israel na região. Uma mudança de regime político em um desses dois países pode significar um terremoto geopolítico de grandes proporções.

    A aplicação da consigna do FSM aos problemas dessa região coloca a seguinte questão: “Outro Oriente Médio é possível?”. O que está acontecendo no Egito mostra que o castelo das autocracias apoiadas e sustentadas pelos EUA é menos sólido do que parecia. Milhões de jovens, homens e mulheres, estão nas ruas dizendo que é possível, sim. E necessário.

    [*] Emir Sader, sociólogo e cientista, mestre em filosofia política e doutor em ciência política pela USP - Universidade de São Paulo.

    Fonte: Carta Maior - Blog do Emir Sader - Copyleft

    ___________________

    Enlaces relacionados:

    Podes seguir o evento desde a web oficial do Fórum Social Mundial:


    Ou desde a Galiza, nos sitios web do propio Foro Social Galego ou desde Altermundo:
    _________________________

    Un novo buque gaseiro, o "Madrid Spirit", cargado con miles de toneladas de GNL/LNG anuncia a súa entrada na Ría de Ferrol, para este Luns 7 de Febreiro - O Comité Cidadán de Emerxencia convoca unha acción de protesta e denuncia



    O LNG "Madrid Spirit", buque gaseiro de grande porte, cargado con miles de toneladas de GNL/LNG para a ilegal e perigosa Reganosa, ten anunciado a súa entrada na Ría de Ferrol, para este Luns 7 de Febreiro de 2011. Esta entrada dun buque cargado con gas natural licuado para Reganosa, supon xa a 83, desde que o fixera o LNG "Galicia Spirit" en Maio de 2007.

    [Para entrar na Galería de Diapositivos, clicar acima da imaxe]

    Diante do aumento da ameaza contra a seguridade e a vida, que supón a entrada do buque gaseiro, xunto á propia instalación da Planta de Gas en Mugardos, o Comité Cidadán de Emerxencia convoca unha acción de protesta e denuncia, consitente nunha Concentración Sonora, o mesmo Luns, ás 7 da Tarde, na Praza Amada García, diante do Edificio Administrativo da Xunta de Galicia

    Características do buque gaseiro:
    Nome: Madrid Spirit – Bandeira: España – Ano Construcción: 2004 – Eslora: 284,4 m – Manga: 42.5 m – Calado: 12.20 m – Puntal: 25.04 m – Capacidade.- 138.000 m³

    • POLA DEFENSA DA VIDA, A NOSA SEGURIDADE E A RÍA !!
    • CESE DA ACTIVIDADE E DESMANTELAMENTO DE REGANOSA !!
    • PLANTA DE GAS FORA DA RÍA !!
    Para apoiar e colaborar co Comité Cidadán:

    Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol
    comitecidadan@gmail.com
    www.comitecidadan.org



    Enviado por:
    Ferrol CAPE
    -ferrol.cape@gmail.com-
    6 de fevereiro de 2011 21:41
    www.f-cape.org
    Colectivo Universitario Opositor a Planta de Gas da Ría de Ferrol - Ferrol-CAP
    __________________

    sábado, febreiro 05, 2011

    Lembrando a Carmelo Teixeiro no Terceiro Aniversario do seu pasamento - Vídeos - Fotos

    Este Sábado 5 de Febreiro de 2011, tivo lugar na ribeira de Caranza, unha emotiva homenaxe a Carmelo Teixeiro Menéndez, no mesmo parque que leva o seu nome. Tres carballos e unha pequena placa chantada no chan lembran a figura e obra de Carmelo, un home bon e loitador. Toda unha vida na procura do ben común, da xustiza, na loita por un mundo mellor. Carmelo Teixeiro dedicou, a última década da súa vida, grandes esforzos contra a aldraxe, a corrupción e o perigo que representa a planta de gas de Reganosa, colocada no corazón da nosa Ría, por irresponsábeis, cobizosos e corruptos. Carmelo Teixeiro é un dos principais impulsores do movimento social que se constituíu ao redor da loita contra a ilegal e perigosa planta regasificadora de Mugardos.

    Un sinxelo e emotivo acto, tivo lugar esta mañá en Caranza, palabras de agradecemento, flores, música, lembranzas e poesía, ... Grazas Carmelo, ... ten por seguro que o verás cos nosos ollos.















    Fonte da Galería Fotográfica: Suso Pazos - Susete'70


    Para apoiar e colaborar co Comité Cidadán
    :


    Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol
    comitecidadan@gmail.com
    www.comitecidadan.org

    Enlace relacionado:

    Ártabra 21: Hoxe Sábado 5 de Febreiro, ás 12 do mediodía, Acto de Lembranza a Carmelo Teixeiro no terceiro aniversario do seu pasamento, no parque público da ribeira de Caranza que leva o seu nome
    _________________

    Hoxe Sábado 5 de Febreiro, ás 12 do mediodía, Acto de Lembranza a Carmelo Teixeiro no terceiro aniversario do seu pasamento, no parque público da ribeira de Caranza que leva o seu nome

    Carmelo TeixeiroHomenaxe a Carmelo Teixeiro no 3º aniversario.

    Organizado polo Comité Cidadán de Emerxencia

    Sábado, 5 de febreiro 2011 ás 12 hs,

    Acto en lembranza de

    CARMELO TEIXEIRO

    No Parque que leva o seu nome, en Caranza

    No terceiro aniversario do seu pasamento, homenaxearemos cunha ofrenda floral, música e poesía, a quen foi querido compañeiro e primeiro Coordinador do Comité.

    Para apoiar e colaborar co Comité Cidadán:

    Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol
    comitecidadan@gmail.com
    www.comitecidadan.org


    Información baseada na enviada polo:
    Comité Cidadán de Emerxencia
    -comitecidadan@gmail.com-
    1 de fevereiro de 2011 22:12
    ____________________________



    Enlaces relacionados en Ártabra 21:

    Videos da homenaxe a Carmelo Teixeiro no segundo aniversario do seu pasamento - 07.02.2010

    Organizado polo Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol, realizou-se o Sábado, 6 de febreiro 2010, ás 12 do mediodía no Parque Carmelo Teixeiro de Caranza, unha homenaxe a quen foi o seu primeiro Coordinador: Carmelo Teixeiro Menéndez, ao celebrarse...
    Ler máis...

    Emoción e compromiso na homenaxe a Carmelo - 07.02.2010


    Hoxe, sábado 6 de Febreiro, en Caranza, xunto aos tres carballos plantados no seu recordo, no parque que leva o seu nome, celebrouse un acto sinxelo e entrañable dedicado a Carmelo Teixeiro, cando se cumpre o segundo aniversario do seu falecemento. A...
    Ler máis...

    Lembrando a Carmelo Teixeiro no segundo aniversario da súa morte - 02.07.2010


    Por José Torregrosa [*] 06.02.2010 Desde a Asociación "Fuco Buxán", onde tanto tivo que facer ese home enteiro, quero expresar -está soando Bach- a súa vívida nostalxia e o seu presente. Pois a loita pola Razón aínda segue en pé, desde esa ría que...
    Ler máis...


    O noso "Parque Carmelo Teixeiro" - 28.02.2009


    Comité Cidadán de Emerxencia-comitecidadan@gmail.com-28 de fevereiro de 2009 01:21Coa unánime decisión plenaria do Concello de Ferrol, que aprobou a denominación oficial de “Parque Carmelo Teixeiro” para o lugar anexo a ermida de Caranza, a iniciativa...
    Ler máis...


    Lembranza de Carmelo Teixeiro no primeiro aniversario do seu pasamento - 07.02.2009


    [Galería Fotográfica do Acto do 7 de Febreiro de 2009 - Fotos: Fuco Buxan AC,para entrar Clicar acima da imaxe]Hoxe Sábado, 7 de Febreiro de 2009, o Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol e outras entidades, organizaron un emotivo homenaxe...
    Ler máis...


    Este Sábado 7 de Febreiro, o programa radiofónico "O Recuncho" está dedicado a Carmelo Teixeiro - 06.02.2009


    De: Comité Cidadán de Emerxencia -comitecidadan@gmail.com-Para: artabra21@gmail.comData: 6 de fevereiro de 2009 16:35Asunto: Dedicado a Carmelo - Programa radiofónico "O Recuncho" 7 de febreiroDedicado a Carmelo: Programa radiofónico "O Recuncho" do...
    Ler máis...


    O Sábado 7 de Febreiro de 2009, Homenaxe a Carmelo Teixeiro - 30.01.2009

    O Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol, anunciou que o Sábado 7 de Febreiro deste ano 2009, cando se cumpre o primeiro aniversario, do pasamento do compañeiro Carmelo Teixeiro, vai ter lugar un Acto de Homenaxen a "un home de ben", a un compañeiro. O Acto terá lugar ás 12 do mediodía, no parque de Caranza perto da Ermida, parque que para...
    Ler máis...


    Novo vídeo sobre o noso compañeiro Carmelo Teixeiro - 09.05.2008


    De: Fuco Buxán Asoc. Cultural - Ferrol -fucobuxan@gmail.com-Para: artabra21@gmail.comData: 9 de maio de 2008 17:03Asunto: Novo vídeo sobre Carmelo TeixeiroNovo vídeo sobre o noso compañeiro Carmelo Teixeiro, enlazando a nosa web: www.fucobuxan.com--fuco...
    Ler máis...


    Homenaxe a Carmelo Teixeiro en Caranza - 15.02.2008


    Galería Fotográfica do Acto celebrado en Caranza en Homenaxe a Carmelo Teixeiro[Clicar acima da imaxe para entrar na Galería Fotográfica] Recomendamos a entrada na web do Comité Cidadán ... , pois podese apreciar o sentimento do Acto nunha pequena...
    Ler máis...

    15 de febreiro Homenaxe a Carmelo Teixeiro - 12.02.2008


    De: Comité Cidadán de Emerxencia-comitecidadan@gmail.com-Para: artabra21@gmail.comData: 12 de fevereiro de 2008 19:33Asunto: 15 de febreiro Homenaxe a Carmelo TeixeiroOrganizada poloComité Cidadán de Emerxenciapara a Ría de FerrolO Venres, 15 de Febreiro,...
    Ler máis...

    Centos de persoas despiden a Carmelo Teixeiro ... Concentración contra a entrada na Ría dun novo Gaseiro ... A Revolta consigue outro 1º Prémio - 07.02.2008


    [Para entrar na Galería clicar acima da imaxe]Pasadas as 6 da tarde, do 6 de febreiro, no cemiterio de Catabois, tiña lugar o enterro de Carmelo Teixeiro, nun acto onde centos de persoas rendiron unha merecida homenaxe ao que foi Coordenador do Comité...
    Ler máis...

    Morreu Carmelo Teixeiro, Coordenador do Comité Cidadá de Emerxencia para a Ría de Ferrol - 05.02.2008


    Un grupo de persoas convocadas polo CCE, nos dispoñiamos a realizar unha nova cacerolada de protesta pola entrada dun novo gaseiro, cando nos chegou a nova da morte de Carmelo. O vento do nordés non permitiu que atracara na Planta de Gas de REGANOSA...
    Ler máis...


    Un agarimoso e fraternal abrazo -19.12.2007


    Onte, en Ferrol, no "Centro Cívico e Cultural Carvalho Calero" do Inferniño, organizado por Fuco Buxan A.C., tivo lugar un emotivo acto de recoñecimento ao compañeiro Carmelo Teixeiro Menéndez, pola súa entrega e seu compromiso coa causa democrática...
    Ler máis...
    ____________

    O Recuncho en Rádio FilispiM, hoxe Sábado 5 de Febreiro, interesantes entrevistas con Yolanda Díaz, Sari Alabau, Enrique Barrera, Alberto Leira, ... e as seccións habituais con Jose Torregrosa e Lorena Calaza


    Hoxe sábado 5 de Febreiro edición nº 38 de O Recuncho, o programa da Asociación Cultural Fuco Buxán. Coma sempre, de 11 a 13 horas, no 93.9 da FM, Radio Filispim.

    Neste programa destacamos os seguintes contidos:
    • Falaremos con Yolanda Díaz, acerca do barapalo sufrido pola cidadanía coa reforma das pensións, a cal alonxa a xubilación cara os 67 anos.
    • Falaremos telefónicamente con Mariana, ex alumna do Colexio Estudio, centro que durante o franquismo mantivo ideales democráticos nas súas aulas, herdados da Institución Libre de Enseñanza.
    • Sari Alabau contará aos oíntes do Recuncho os motivos polo que nos colexios públicos de Ferrol nos se están a desenvolver as actividades extraescolares.
    • No estudo de Radio Filispim: Con Enrique Barrera, profesor de secundaria, e Alberto Leira, profesor universitario falaremos do sistema educativo español.
    • Coma de cotiá a secións de Jose Torregrosa, "O despertar da razón", na cal recordará a figura de Carmelo Teixeiro no aniversario da súa morte.
    • Na sección poética levada por Lorena Calaza: Ricardo Carvallho Calero.

    Podedes participar en directo chamando ao telefono de Rádio Filispim:

     981371040 

    Tódolos programas en:
    www.recunchofuco.blogspot.com

    "O Recuncho", o programa da asociación cultural Fuco Buxán en Radio FilispiM, no 93.9 da FM, emitese en directo os sábados de 11:00hs a 13hrs e repitese en diferido os  Mércores, de 15:00hs a 17:00hs e Domingos, de 20:00hs a 22:00hs.

    Blogue do Programa:
    www.recunchofuco.blogspot.com
    ______________

    Quen son?

    O Recuncho é un programa da Asociación Cultural "Fuco Buxán", realizado polos compañeiros Miguel Castro, María Teresa Martínez Vilariño, José Torregrosa e Fernando Ocampo. O Recuncho é un espazo radiofónico aberto, de información, opinión, debate, reivindicación, etc e desde aquí invitamos a participar, a todos os Colectivos e Asociacións da Comarca de Trasancos, que o desexen.

    fuco buxán, a.c.
    Aptdo Correos 240 C.P. 15400 Ferrol
    Telef. 981325492
    www.fucobuxan.com
    fucobuxan@yahoo.es

    ________________________

    xoves, febreiro 03, 2011

    Tunisia, Exipto, Marrocos ... Esas "ditaduras amigas", ... por Ignacio Ramonet

    Por Ignacio Ramonet [*]
    03.02.2011

    Unha ditadura en Tunisia? En Exipto unha ditadura? Vendo aos medios relamerse coa palabra "ditadura" aplicada ao Tunisia de Ben Alí e ao Exipto de Moubarak, os franceses deberon de preguntarse se entenderon ou leron ben. Non insistiran durante decenios eses mesmos medios e eses mesmos xornalistas en que eses dous "países amigos" eran "Estados moderados"? A horrible palabra "ditadura" non estaba exclusivamente reservada no mundo árabe musulmán (logo da destrución da "espantosa tiranía" de Saddam Hussein en Iraq) só ao réxime Iraniano? Como? Había entón outras ditaduras na rexión? E ocultaríannolo os medios da nosa exemplar democracia? Velaquí, en todo caso, un primeiro abrir de ollos que debemos ao rebelde pobo tunisiano. A súa prodixiosa vitoria liberou aos europeos da "retórica hipócrita e de ocultamiento" en vigor nas nosas cancillerías e nos nosos medios. Obrigados a quitarse a careta, simulan descubrir o que sabiamos desde fai intre [1], que as "ditaduras amigas" non son máis que iso: réximes de opresión. Sobre o asunto, os medios non fixeron outra cousa que seguir a "liña oficial": pechar os ollos ou mirar cara a outro lado confirmando a idea de que a prensa non é libre salvo en relación cos débiles e a xente illada. Seica Nicolás Sarkozy non tivo o apromo de asegurar que en Tunisia "había unha desesperanza, un sufrimento, un sentimento de afogo que hai que recoñecer que non apreciaramos na súa xusta medida", con respecto ao sistema mafioso do clan Ben Alí-Trabelsi".

    "Non apreciaramos na súa xusta medida" ... En 23 anos ... A pesar de contar alí con servizos diplomáticos máis prolíficos que os de calquera outro país ... A pesar da colaboración en todos os sectores da seguridade (policía, gendarmería, intelixencia ... [2]. A pesar das estancias regulares de altos responsables políticos e mediáticos que establecían alí desacomplexadamente os seus lugares de veraneo ... A pesar da existencia en Francia de dirixentes exiliados da oposición tunisiana, mantidos como apestados á marxe polas autoridades francesas e de acceso prohibido durante decenios aos grandes medios ... Democracia ruinosa ...

    En realidade eses réximes autoritarios foron (e seguen sendo) complacientemente protexidos polas democracias europeas, desprezando os seus propios valores, co pretexto de que constitúen baluartes contra o islamismo radical [3]. O mesmo cínico argumento usado por Occidente durante a Guerra Fría, para apoiar ditaduras militares en Europa (España, Portugal, Grecia, Turquía) e en América Latina pretendendo impedir a chegada do comunismo ao poder.

    ¡Que formidable lección dan as sociedades árabes revolucionarias aos que en Europa os describían con termos maniqueos, é dicir, como masas dóciles sometidas a sátrapas orientais corruptos ou como xentíos histéricas posuídas polo fanatismo relixioso! E velaquí que de súpeto xorden, nas pantallas dos nosos computadores ou dos nosos televisores (cf.: o admirable traballo da o-Jazeera) preocupadas polo progreso social, nada obsesionadas pola cuestión relixiosa, sedientas de liberdade, soprepasadas pola corrupción, detestando as desigualdades e reclamando democracia para todos, sen exclusións.

    Lonxe das caricaturas binarias, estes pobos non constitúen de ningún xeito unha especie de "excepción árabe" senón que se asemellan nas súas aspiracións políticas ao resto das ilustradas sociedades urbanas modernas. Un terzo dos tunisianos e case un cuarto dos exipcios navegan regularmente por Internet. Como afirma Moulay Hicham El Alaoui: "Os novos movementos xa non están marcados polos vellos antagonismos como antiimperialismo, anticolonialismo, ou antisecularisno. As manifestacións de Tunisia e EL Cairo estiveron desprovistas de todo simbolismo relixioso. Constitúen unha ruptura xeracional que refuta a tese do excepcionalismo árabe. Ademais son as novas metodoloxías da comunicación de Internet as que animan estes movementos. Eles propón unha nova versión da sociedade civil na que o rexeitamento ao autoritarismo vai da man co rexeitamento á corrupción [4] ... .

    Especialmente grazas ás redes sociais dixitais, as sociedades tanto de Tunisia como de Exipto se mobilizaron con gran rapidez e puideron desestabilizar o poder en tempo marca. Aínda antes de que os movementos teñan a oportunidade de "madurar" e de favorecer a urxencia de novos dirixentes dentro deles. É unha das raras ocasións nas que sen líderes, sen organización dirixente e sen programa, a simple dinámica da exasperación das masas bastou para conseguir o triunfo da revolución. Trátase dun momento fráxil e sen dúbida as potencias xa estarán traballando, especialmente en Exipto, para que "todo cambie sen que cambie nada" segundo o vello adagio do Gatopardo. Eses pobos que conquistaron a súa liberdade deben recordar a advertencia de Balzac, "Matarase á prensa como se mata a un pobo, outorgándolle a liberdade" [5]. Nas "democracias vixiadas" é moito máis fácil domesticar lexitimamente a un pobo que nas antigas ditaduras. Pero isto non xustifica o seu mantemento. Nin debe empañar o ardor de derrocar unha tiranía.

    O afundimento da ditadura tunisiana foi tan veloz que os demais pobos magrebís e árabes chegaron á conclusión de que esas autocracias -as máis vellas do mundo- estaban en realidade profundamente corroídas e non eran polo tanto máis que "tigres de papel". Esta demostración verificouse tamén en Exipto.

    De alí este impresionante levantamento dos pobos árabes, que leva a pensar inevitablemente no gran florecimiento das revolucións europeas de 1848, en Xordania, en Iemen, en Alxeria, en Siria, en Arabia Saudita, en Sudán e tamén en Marrocos.

    Neste último país, unha monarquía absoluta, no que o resultado das "eleccións" (sempre trucado) sempre o decide o soberano, que designa segundo a súa vontade aos chamados ministros "da soberanía", unhas cantas decenas de familias próximas ao trono continúan acaparando a maioría das riquezas [6]. Os cables difundidos por Wikileaks revelaron que a corrupción chega a niveis de indecencia descomunais, maiores que os do Tunisia de Ben Alí, e que as redes mafiosas tiñan todas como única orixe o Palacio. Un país no que a práctica da tortura está xeneralizada e o amordazamiento da prensa é permanente.

    Con todo, como no Tunisia de Ben Alí, esta "ditadura amiga" benefíciase da gran indulxencia dos medios e da maior parte dos nosos responsables políticos [7], os cales minimizan os sinais do comezo dun "contaxio" da rebelión. Catro persoas inmoláronse xa prendéndose lume. Producíronse manifestacións de solidariedade cos rebeldes de Tunisia e de Exipto en Tánxer, en Fes e en Rabat [8]. Acosadas polo medo as autoridades decidiron subvencionar preventivamente os artigos de primeira necesidade para evitar as "rebelións do pan". Importantes continxentes de tropas do Sahara Occidental serían desprazadas aceleradamente cara a Rabat e Casabranca. O rei Mohamed VI e algúns colaboradores trasladáronse a Francia o 29 de xaneiro para consultar a expertos en orde pública do Ministerio francés do Interior [9].

    Aínda que as autoridades desmenten as dúas últimas informacións, está claro que a sociedade marroquí está seguindo os acontecementos de Tunisia e Exipto con excitación. Preparados para unirse ao impulso de fervor revolucionario e crebar dunha vez por todas as trabas feudais. E a pedir contas a todos aqueles que en Europa foron durante decenios cómplices das "ditaduras amigas".

    Notas.-

    [1] Ler, por exemplo de Jacqueline Boucher "A société tunisienne privée de parole" e de Ignacio Ramonet "Main de fer en Tunisie", Le Monde diplomatique,de febreiro de 1996 e de xullo de 1996 respectivamente.

    [2] Cando Mohamed Bouazizi inmolouse incendiandose o 17 de decembro de 2010, cando a insurrección gañaba a todo o país e decenas de tunisianos rebeldes continuaban caendo baixo as balas da represión benalista, ao alcalde de París Bertrand Delanoé e á ministra de relacións exteriores Michèle Alliot-Marie parecíalles absolutamente normal ir festexar alegremente a Noiteboa ou a Noitevella en Tunisia.

    [3] Ao mesmo tempo, Wáshington e os seus aliados europeos, sen aparentemente medir as contradicións, apoian ao réxime teocrático e tiránico de Arabia Saudita, principal fogar oficial do islamismo máis oscurantista e máis expansionista.

    [4] ttp://www.medelu.org/spip.php?article711

    [5] Honoré de Balzac, Monographie da presse parisienne, Paris, 1843.

    [6] Ler Ignacio Ramonet, "A poudrière Maroc", Mémoire deas luttes, setembro 2008. http://www.medelu.org/spip.php?article111

    [7] Desde Nicolas Sarkozy ata Ségolène Royal, pasando por Dominique Strauss-Kahn que posúe un "ryad" en Marraquech, os dirixentes políticos franceses non teñen o menor escrúpulo en pasar as súas vacacións de inverno entre estas "ditaduras amigas".

    [8] El País, 30 de xaneiro de 2011- http://www.rue89.com/..le-roi-du-maroc-en-voyage-discret...188096

    [9] Ler El País, 30 de Xaneiro de 2011 http://www.elpais.com/..Mohamed/VI/va/vacaciones y Pierre Haski, "Le discret voyage du roi du Maroc dans son château de l´Oise", Rue89, 29 Xaneiro de 2011.http://www.rue89.com/..le-roi-du-maroc-en-voyage-discret...188096

    Fontes:

    www.medelu.org

    Traducido para Rebelión por Susana Merino.

    Texto traducido, ao Galego, por Ártabra 21, apoiando-se nos recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.

    [*] Ignacio Ramonet Míguez -Redondela 1943, xornalista, escritor, altermundista,  ...
    __________________

    Outra foto para o álbum da paz social, ... por Isaac Rosa


    "Ningún país en Europa fixo algo semellante. Aínda estou vendo as manifestacións en Francia; aquí houbo acordo". -Ramón Jáuregui, ministro de Presidencia-

    Por Isaac Rosa [*]
    03.02.2011


    A ver, colóquense e miren ao pajarito. Moi ben, agora sorrían. Non, vostede non fai falta que sorría tanto, señor presidente, contéñase un pouco, e quite esa man co pulgar cara arriba. E vostedes dous, os sindicalistas, unha sonrisita, veña, que parece que están nun funeral no canto dun pacto de Estado. Señor Toxo, quítese a chapa de "Non aos 67", que se lle esqueceu. Señor Rosell, non se me despiste mirando para outro lado. Esperamos ao señor Rajoy ou a facemos sen el?

    Apértense un pouco, por se queren entrar os nacionalistas. Oia, señor Rubalcaba, deixe de cruzar por diante, por favor. Veña, agora si, sorrían todos. Repitan: "Pataca, pataca", ou se prefiren "Pensións, pensións". ¡Flash! Moi ben, agora outra co boli na man, facendo que asinan. ¡Flash! Esperen, non se vaian, que teñen que dedicar unha foto a Merkel.

    Pois xa está, xa temos outra foto para o álbum da paz social. custou, pero quedou ben bonita, no Salón de Tapices, o das grandes ocasións, para recordar aqueles Pactos da Moncloa hoxe mitificados dentro do mito de ferro da Santa Transición. En efecto, como recorda o texto asinado onte (que dedica tres páxinas a enxalzar as bondades do diálogo), a historia laboral e social da nosa democracia é unha sucesión de fotos como esta, que dan para un álbum. Non hai gobernante que non teña a súa foto: tivérona Suárez e González, tívoa Aznar e tena Zapatero.

    E en todos os casos a foto supuxo algún recorte, sexa salarial, de dereitos laborais ou de pensións, pois en España as reformas sempre son cara atrás. Esta non vai ser unha excepción. Podemos discutir se era inevitable ou se, como creemos moitos, pode opórselle outra política económica. Pero o indubidable é que reducirá as pensións futuras.

    A min as fotos do diálogo social, esta e as anteriores, recórdanme aos vellos daguerrotipos, que esixían que o retratado estivésese moi quedo, ata morto, para saír na foto. Unha vez máis son os sindicatos os que aceptan quedar quedos para que a foto social non salga movida. Flash.

    Publicado o 03.02.2011 en Traballar cansa - Público.es

    [*] Isaac Rosa (Sevilla, 1974) publicou as novelas A malamemoria (1999), posteriormente reelaborada en ¡Outra maldita novela sobre a guerra civil! (2007), O van onte (2004) e O país do medo (2008). Co van onte obtivo o Premio Rómulo Galegos, o Premio Ollo Crítico e o Premio Andalucía da Crítica, e foi levada ao cine por Andrés Linares co título da vida en vermello. A súa última novela, O país do medo, recibiu o Premio Fundación José Manuel Lara á mellor novela de 2008.
    _____________