“Co acordo da COOP21 os gobernos fracasaron, as multinacionais gañaron e o planeta perdeu”, di a eurodiputada galega Lidia Senra - O texto final adoece dun perfil fondamente “continuista” que segue a fomentar a “mercantilización do clima e da Natureza” - Sitúa os intereses das potencias occidentais por riba dos dereitos humanos

Lídia Senra: “Co acordo da COOP21 os gobernos fracasaron, as multinacionais gañaron e o planeta perdeu”. | A eurodeputada de AGEe cualifica este acordo de “egoísta” ao situar os intereses das potencias occidentais por riba dos dereitos humanos. | O texto final adoece dun perfil fondamente “continuista” que segue a fomentar a “mercantilización do clima e da Natureza”.

Durante a realización da actual sesión plenaria do Parlamento Europeo en Estrasburgo, as conclusións do Cumio Mundial do Clima celebrado en París entre o 30 de novembro e o 11 de decembro -Coop21[1]- están a ser obxecto de valoración por parte da Eurocámara.

Para a eurodeputada de Alternativa Galega de Esquerda en Europa (AGEe), Lídia Senra, o acordo acadado “segue sen dar respostas ao cambio climático”. Efectivamente, custa confiar nun compromiso de redución de emisións de gases de efecto invernadoiro que non é vinculante para os Estados. “É un acordo egoísta”, abondou, xa que sitúa unha vez máis os intereses da gran industria e das potencias occidentais por riba dos dereitos das persoas e dos pobos e, en particular, dos pobos costeiros do Sur, xa que “algúns nos pequenos países do Pacífico xa están tendo que ser realoxados porque a subida das augas xa levou o seu territorio”, lembrou a eurodeputada galega en alusión ás refuxiadas/os climáticos.

O texto aprobado “segue apostando pola mercantilización do clima”, analiza Senra, xa que mantén instrumentos de capitalización de recursos naturais fondamente criticados como, por exemplo, o mercado de bonos de carbono, “que permite que quen ten diñeiro pague para seguir emitindo gases de efecto invernadoiro”.

Aliás, este acordo elude asumir a clara necesidade dunha transformación total dos modelos de consumo, desenvolvemento, industrialización da agricultura e modelo de comercio mundial que están impulsando, é dicir, un conxunto de modelos “despilfarradores de enerxía e de recursos”.

Este pacto é, polo tanto, un consenso internacional “para continuar coa especulación financieira sobre a Natureza, coa industrialización da agricultura, co acaparamento dos recursos naturais e os acordos de libre comercio”, eixos que fan circular cada día toneladas de alimentos e mercadorías, provocando que o actual sistema alimentario industrial a nivel mundial sexa o responsábel do 50% de tódalas emisións de gases de invernadoiro malia a ser un sistema “innecesario” perfectamente prescindíbel, xa que estes produtos “poden conseguirse en circuítos curtos”, reiterou a eurodeputada galega.

Polo tanto, á vista dos resultados da COOP21, “os gobernos fracasaron, as multinacionais gañaron e o planeta perdeu”, valorou Lídia Senra, “pero os pobos seguirán adiante coas súas loitas até conseguir outro desenvolvemento, baseado no consumo responsábel, nas enerxías renovábeis, na soberanía alimentaria, nos circuítos curtos de comercialización, na relocalización da produción, na mobilidade sustentábel e na desinversión en combustíbeis fósiles”.

Estrasburgo, 16 Decembro 2015.

[1] 21ª Conferencia das Partes (COP) da Convención Marco de Nacións Unidas sobre Cambio Climático (CMNUCC) | Ir ao Doc.(5 páxinas en formato pdf).

Máis información:
Lídia Senra, eurodeputada de Alternativa Galega de Esquerda en Europa (AGEe), integrada no Grupo Confederal da Esquerda Unitaria Europea/Esquerda Verde Nórdica (GUE/NGL) | lidia.senra@europarl.europa.eu | http://ageuropa.gal/ | https://www.facebook.com/LidiaSenraRodriguez.



Enviado por:
SENRA RODRÍGUEZ Lidia OFFICE
-lidia.senra-office@europarl.europa.eu-
16 de dezembro de 2015 15:07
__________

A marcha polo clima non se detén, ... Por Amy Goodman, coa colaboración de Denis Moynihan - O domingo 21 de setembro realizarase unha Acción Global dos Pobos polo Clima

Por Amy Goodman, coa colaboración de Denis Moynihan [*]
15.09.2014

"Existen leis inxustas", escribiu Henry David Thoreau no seu ensaio de 1849 titulado "Do deber da desobediencia civil". Thoreau, un pacifista e naturalista, preguntábase na súa obra: "Contentarémonos con obedecelas, trataremos de enmendarlas e obedecémolas até que o conseguimos ou as transgrediremos desde un comezo ?". A súa resposta foi simple: "Transgridan a lei".

Iso é precisamente o que fixeron Ken Ward Jr. e Jay O'Hara 164 anos máis tarde, o 15 de maio de 2013. Navegaron nun pequeno barco pesquero chamado "Henry David T." até un lugar da costa de Massachusetts, perto da planta Brayton Point, unha enorme central eléctrica de carbón construída en 1963 que é a maior fonte de emisións de carbono da rexión. Ancoraron alí e bloquearon o acceso ao peirao, impedindo que un buque descargase 40.000 toneladas de carbón. Colgaron carteis no bote coa lenda "O carbón é absurdo" e "350", en referencia ao grupo internacional de acción polo clima 350.org. O seu nome alude ao nivel de concentración de dióxido de carbono na atmosfera, 350 partes por millón (ppm), que os científicos consideran é o máximo aceptable para evitar que o cambio climático provocado polo home se converta en catastrófico. Ward e O'Hara lograron impedir descárgaa de carbón. Desde o bote chamaron á policía local e máis tarde foron arrestados pola Garda Costeira de Estados Unidos.

O'Hara, un velero cuáquero de Cabo Cod, explicou: "Acusáronnos de catro delitos: de alterar a orde, de conspirar para alterar a orde, de manexo neglixente dun buque a motor e de non impedir a colisión dun bote". Por todo iso afrontaban unha posible pena de varios anos de prisión. Invocaron a "defensa por necesidade" ao recoñecer que incumpriron a lei, argumentando que o fixeron para evitar un mal peor, é dicir, a queima de carbón que aumenta o quencemento global. O luns 8 de setembro, finalmente compareceron ante o tribunal. O Fiscal de Distrito do Condado de Bristol, Sam Sutter, ofreceulles un acordo: retirar os cargos penais no seu contra a cambio de que se declarasen culpábeis dun delito civil e fosen condenados ao pago dunha multa. Pero o fiscal Sutter foi até máis lonxe, bastante máis lonxe: cruzou a praza que está fronte ao tribunal e pronunciou un breve discurso que sorprendeu aos dous acusados e ás ao redor de cen persoas que estaban alí apoiándoos:

"A decisión que adoptamos Robert Kidd, o vicefiscal de Distrito a cargo do caso, e eu, foi unha decisión que sen dúbida tivo en conta o costo para os contribuíntes de Somerset, pero foi adoptada pensando nos seus fillos, nos nenos do Condado de Bristol e nos demais nenos. O cambio climático é unha das peores crises que o noso planeta enfrontou en toda a súa historia. Na miña humilde opinión, os líderes políticos non fixeron o suficiente respecto diso. Éncheme de esperanza que logremos forxar un acordo que comprace a ambas partes e que parece satisfacer á policía e ás persoas que están aquí para apoiar aos acusados. Ademais, compráceme enormemente que alcancemos un acordo que simboliza o compromiso da Oficina do Fiscal de Distrito do Condado de Bristol de asumir un papel de liderado con respecto a este tema".

A incrible mostra de liderado político do fiscal de distrito Sam Sutter sen dúbida chega nun bo momento. Esta semana, a Organización Meteorolóxica Mundial (OMM) publicou o seu último boletín sobre os gases de efecto invernadoiro, no que dá a coñecer estatísticas preocupantes achega da aceleración do cambio climático. "A cantidade de gases de efecto invernadoiro na atmosfera alcanzou un novo récord en 2013", informou a Organización Meteorolóxica Mundial. A concentración actual de dióxido de carbono é de 396 partes por millón. A OMM tamén advertiu que "O índice actual de acidificación dos océanos parece non ter precedentes, polo menos nos últimos 300 millóns de anos". O outro acusado da acción fronte á planta Brayton Point, Ken Ward, ex director executivo de Greenpeace Estados Unidos, sinalou a urxencia coa que considera o cambio climático: "Este verán aprendemos que a capa de xeo da Antártida occidental estase derrubando de forma inevitable, o que significa tres metros por encima do nivel do mar. Iso, para min é realmente todo o que necesitaba saber. É dicir, é un acontecemento simbólico. De agora en máis, todo empeorará. Deberiamos estar adoptando medidas de urxencia en todas partes e a primeira medida de urxencia é deixar de utilizar carbón".

Henry David Thoreau é sobre todo coñecido polo seu libro "Walden", no que describe o ano que viviu nunha cabana que construíu en Walden Pond, perto de Concord, Massachusetts. Thoreau opúxose á invasión de Estados Unidos en México en 1847 e era un firme opositor da escravitude. Para protestar contra estas políticas violentas, decidiu que non pagaría os impostos. Cando o enviaron a prisión por iso, recibiu unha visita do seu amigo, o poeta Ralph Waldo Emerson. Segundo conta a historia, Emerson preguntoulle: "Henry, que estás facendo aquí dentro?", ao que Thoreau respondeu: "Waldo, que estás facendo ti alí fóra?". O ensaio de Thoreau sobre a desobediencia civil foi unha das primeiras expresións modernas da táctica non violenta da non cooperación. As súas palabras e as súas accións inspiraron a millóns de persoas, entre elas a Gandhi e a Martin Luther King Jr.

O domingo 21 de setembro realizarase na cidade de Nova York a Marcha dos Pobos polo Clima. Os organizadores prevén que será a maior marcha polo clima na historia. O seu eslogan é: "Para cambialo todo, necesitamos de tod@s". Sam Sutter dixo que participará, do mesmo xeito que os dous activistas aos que condenou. Pregunteilles ao fiscal de distrito e aos acusados si marcharán xuntos. Sorriron. O fiscal Sutter respondeu: "Por que non? Pódenme chamar. Dareilles o meu número de celular". Jay O'Hara coincidiu: "É unha boa idea".

Escoitar en Espanhol:
http://traffic.libsyn.com/democracynow/amycolumn2014-0912-es.mp3

© 2014 Amy Goodman

Tradución ao español do texto en inglés: Mercés Camps. Edición: María Eva Blotta e Democracy Now! en español, spanish@democracynow.org

Texto traducido, ao Galego, por Ártabra 21, apoiando-se nos recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.

[*] Amy Goodman é a condutora de Democracy Now!, un noticiero internacional que se emite diariamente en máis de 800 emisoras de radio e televisión en inglés e en máis de 450 en español. É co-autora do libro "Os que loitan contra o sistema: Heroes ordinarios en tempos extraordinarios en Estados Unidos", editado por Le Monde Diplomatique Cono Sur.

Publicado o 12 de setembro de 2014 en  Democracy Now.

Enviado por:
Democracy Now! en Español
-boletin@democracynow.org-
13 de setembro de 2014 08:26
__________

Sitio na rede da Acción Global:
http://peoplesclimate.org/pt/
________________________

O cambio climático, ... Por Michäel Löwy - vídeo

O arrequecemento global

Michäel Löwy (Sãou Paulo, Brasil, 1938) é un sociólogo e filósofo marxista franco-brasileiro. Actualmente é director de investigación emérito do CNRS e profesor da EHESS de París. En 1970 publicou unha das obras máis respectadas sobre o pensamento do Ché Guevara. En 2001 foi coautor do Manifesto Ecosocialista Internacional. É un gran especialista do feito relixioso e en particular, do que el mesmo define como cristianismo de liberación (a miúdo coñecido como teoloxía da liberación).

Löwy fálanos nesta oportunidade sobre o arrequecemento global a economía e o eco-socialismo.


http://youtu.be/ICuIMikVDvA

______________

A mantenta do encontro mundial de Cancún: "A ecoloxía do medo"

Por Nieves e Miro Fuenzalida [*]
15.12.2010

Como dixo un filósofo contemporáneo é máis fácil imaxinar o fin do mundo que o fin do capitalismo. E o cadro que a Apocalipse/Apocalipse ecolóxica píntanos é un bo exemplo diso. Un mundo sen auga, tempestades e furacáns monstruosos, secas, inundacións, diminución dos xeos polares, perdida da biodiversidade, enfermidades, guerras por recursos naturais, temperaturas extremas, emigracións masivas, etc.

Independentemente dos diferentes puntos de vista que cada un teña acerca da Natureza o consenso empeza a xurdir acerca da gravidade das condicións ambientais e a precariedade do equilibrio socio ecolóxico. Moi poucos son os que hoxe negan que o arrequecemento do planeta producido polos cambios na composición atmosférica que acompañan o aumento do CO2 e outros gases atmosféricos é en gran medida causado pola actividade humana. O uso de enerxía fosilizada (petróleo, gas, carbón, madeira) e a desaparición dos bosques e as selvas tropicais que capturan o CO2 son cuestións de feito.

Compañías de petróleo, eco activistas, políticos de diferentes cores, científicos, líderes de negocios e, xunto con eles, as Nacións Unidas únense na cruzada para salvar o planeta e a especie humana. E nesta cruzada, as cuestións de feito rapidamente tradúcense nunha narrativa ecolóxica na que o medo espertado polo espectro da devastación e aniquilación ecolóxica transfórmase no punto nodal con que ela se tece.

Cal é o problema con este discurso ambientalista que foi incapaz de transformarse nun movemento masivo e autenticamente renovador?

Segundo o profesor Erik Swyngedouw a imaxinación apocalíptica é extraordinariamente poderosa en desprazar ou encubrir os conflitos e contradicións sociais e en evitar a mobilización política. Nesta visión o cambio climático preséntase como unha causa humanitaria global, coidadosamente despolitizada, carente de traxectorias alternativas, de articulacións de programas políticos específicos ou de proxectos ecolóxicos revolucionarios. É a mobilización sen cuestionamiento político.

Só hai que asegurarse que as transformacións tecnolóxicas e socio culturais que se necesitan para recalibrar o clima déanse dentro do horizonte da orde capitalista que se sitúa mais alá de toda discusión. Temos que cambiar radicalmente, pero dentro dos límites do sistema para que nada cambie. O perigo de dimensións épicas que enfrontamos afecta, non só a uns poucos, senón a todos por igual polo que se require dunha acción humana global, dunha colaboración e cooperación mutua.

A noción da humanidade, a dun suxeito humano global é unha ficción porque nos presenta actores políticos sen tensións, contradicións ou conflitos internos que nega a heteroxeneidade e o antagonismo radical que configura a todo suxeito politico real. É esta contradición interna, o recoñecemento de campos sociais con desexos e intereses sociais, políticos, económicos e ecolóxicos opostos o que xustamente constitúe o ambito politico democrático. O seu descoñecemento evita cuestionar á clase dirixente e o papel da chamada humanidade queda reducido, non á transformación da orde socio ecolóxico existente, senón só a pedirlles aos dirixentes que implementen accións para que basicamente a vida poida continuar como antes.

No fondo, o movemento ambientalista é reaccionario, apolítico e apartidista. Os lideres políticos responden ao chamado da humanidade e asegúralles que o capitalismo pode resolver o problema climático corrixindo o que produciu nos últimos douscentos anos co desenvolvemento dunha serie de invencións tecno-ecolóxicas e medidas administrativas extraordinarias. O problema ambiental, dentro deste marco, non crea unha nova visión. Só crea a ilusión de que nos movemos para logo quedarnos no mesmo lugar.

O suposto é que o clima e o capital pódense salvar cancelando a emisión de CO2 coa axuda da enerxía nuclear e o desenvolvemento de novas tecnoloxías. Poderiamos dicir, honestamente, que este proxecto é capaz de elevar as nosas expectativas por unha sociedade ecoloxicamente mellor?

O discurso do consenso, e o cambio climático estruturado ao redor da ecoloxía do medo é parte deste discurso, nega a acción política como tal e substitúea por unha logica administrativa onde as decisións, cada vez máis, son consideradas unha cuestión de expertos que se sitúan fóra do ambito político.

O confrontamiento ideolóxico, a diverxencia e a loita de clases son substituídos por unha planificación tecno administrativa que despraza os conflitos e o desacordo ao ambito do manexo consensual dos problemas. As eleccións políticas, a confrontación de visións opostas ou os proxectos dunha orde social diferente anúlanse como obxectivos democráticos e son substituídos pola administración do posible que se dá dentro das relacións mercantís existentes. A característica clave do consenso é a anulación do disentimiento, noutras palabras, o acordo sen separar ou dividir.

O resultado é un mundo que elude ou reprime a elección, a confrontación pública e a liberdade que non é parte do consenso. Un arranxo onde as organizacións, os sindicatos, os partidos populares, a xuntas de veciños, as federacións de estudantes son diminuídos ou substituídas por institucións estatais, expertos, ONGés, grupos de intereses e organizacións de caridade que operan como forzas responsables que respectan e sosteñen o capitalismo neoliberal. As discusións e disputas son recoñecidas como dereitos democráticos a condición de que non cuestionen o marco vixente.

O desacordo radical, a crítica revolucionaria e os conflitos de clase foron erradicados da area política e relegados ao ambito do terrorismo, a criminalidade e a violencia ilegal.

É a aceptación deste contexto o que explica que o movemento ambientalista na última década substitúa a política da acción organizada, do desacordo radical e das visións sociais alternativas pola súa participación na negociación de políticas ambientais. Alguén podería preguntar "Bo" E que hai de malo niso? A negociación do consenso descansa na idea de que os problemas sociais e ecolóxicos que hoxe vivimos son efectos colaterais externos e non algo inherente de relacións económicas capitalistas.

A humanidade e a natureza elévanse ao nivel do universal pechando o espazo que permitiría o reclamo á universalización de grupos, clases e ambientes particulares. O inimigo ou o obstáculo que continuamente nos ameaza é innombrable, baleiro, difuso e externo e só pode ser manexado polo dialogo consensual despolitizado dentro dunha orde socio ecolóxico para o cal non hai alternativa real.

O movemento ambientalista transformouse nun movemento radicalmente reaccionario que lle deu volta as costas a outras posibilidades socio ambientais ou a outros ensamblaxes humanos alternativos. A idea de retornar a unha natureza harmónica sen modificar a orde capitalista é un proxecto neoliberal que só constitúe unha ficción particular.

Necesitamos diferentes historias e ficcións capaces de comprometer e mobilizar aos pobos para a súa realización. O debate do clima é a oportunidade que temos para transformalo nun debate acerca da democracia e o seu significado. Esta debe recuperarse como o terreo en que se expresan as contradicións, os conflitos e desacordos desde os cales poidan xurdir outros mundos.

Fonte: surysur.net

[*] Nieves e Miro Fuenzalida, escritores e docentes de filosofía, Ottawa - Ontario - Canadá. arielf@mail.cyberus.ca - Profesores de Filosofía. Titulados na Universidade de Chile. Expulsados por razóns políticas de Chile. Viven na Terra que os acolleu, Canadá. Nieves: Maestría en Arte (Master) Universidade de Carleton, Ottawa, Canadá. Diploma en Diseño Interior (I.D.) Universal Carear Institute, Quebec, Canadá. Escritora e Poeta. Miro : Enfermeiro Registrado (R.P.N.) Algonquin College, Ottawa, Canada.

Enviado por:

Sur y Sur

-admin@surysur.net-

14 de dezembro de 2010 14:11

________________

Presencia en Ferrol do "Climabus" -Bus didáctico contra o cambio climático: Do 27 ao 30 de Agosto

A MIRILLA
O bus ecoloxista chega á cidade

Por Alba Lago

28.08.2010

A Mirilla de hoxe ábrea un vehículo especial, que se pasea por practicamente todos os recunchos da Península, a pesar de estar xa xubilado e ser un bus urbano. Durante a súa vida laboral, transportaba aos cidadáns do municipio de Burgos e axudaba así ao medio ambiente, aforrando a circulación de moitos automóbiles particulares. Agora, segue colaborando co planeta e acolle a exposición itinerante Climabús: "Non cambies o clima, cambia ti", unha campaña posta en marcha no ano 2007 pola Fundación Osíxeno, co patrocinio do Ministerio de Medio Ambiente e Medio Rural e Marino e a colaboración do Concello de Burgos, que doou o autobús. No seu cuarto ano, o proxecto percorre, desde o 18 deste mes e ata finais de setembro, Galicia, Asturias e Castela e León e onte chegou á cidade ferrolá, onde permanecerá co freo botado ata o vindeiro luns. Atópase detido na praza de Armas e pode ser visitado, de forma completamente gratuíta, en horario de 11.00 a 15.00 horas e de 17.00 a 21.00 durante o fin de semana e de 10.30 a 14.30 e 16.30 a 20.30 o luns. Pequenos xestos, grandes solucións. Os principais obxectivos desta iniciativa, que onte puido coñecer o concelleiro ferrolán de Medio Ambiente, Rafael Fernández Beceiro, consisten en concienciar á xente da existencia do problema do cambio climático e fomentar condutas que axuden a palialo. Para iso, o autobús conta con 15 paneis que se centran na análise de tres puntos: as causas, o impacto e as posibles solucións. Como explican o coordinador da campaña, Urs Lüders, e o monitor, Carles Ripoll, a maioría destas consisten en -pequenos xestos- que se poden introducir facilmente na vida diaria. Algunhas resultan bastante coñecidas, como optar pola bicicleta ou o transporte público para moverse dentro das cidades ou utilizar lámpadas de baixo consumo, mentres que outras se antollan rechamantes e pregoan o consumo preferente de produtos locais ou o uso do botijo. Tamén as hai extremadamente sinxelas, como deixar apagada a pantalla do computador nos breves intervalos de tempo nos que non se usa. E algunhas que supoñen maior esforzo pero que se revelan enormemente eficaces. Por exemplo, illar as vivendas do frío e a calor con la de ovella, placas de yeso e celulosa ou adobe. Ademais, estas receitas permiten aforrar diñeiro e sen que se produza unha diminución da calidade de vida. Porque do que hai que mentalizarse é de que intentar frear o cambio climático non implica renunciar nin á tecnoloxía nin ao benestar.

Publicado en Edición Comarcal dun xornal convencional

http://www.fundacionoxigeno.org


Información baseada na enviada por:

Antonio García Jiménez

angaji@yahoo.com

28 de agosto de 2010 11:06

Saúdos, presencia en Ferrol do "Climabus" (Bus didáctico contra o cambio climático) por se vos apetece. Reenvio informacion da presenza en Ferrol do Bus contra o cambio climatico que estara en Ferrol ata o proximo luns por se vos apetece asisitir/participar. Eu estiven e bastante interesante.
Unha aperta.
_________________

Primeira Andaina polo Clima para conmemorar o "Día da Terra" na Galiza, evento que se celebra en todo o Planeta desde 1970

Este Sábado 24 de Abril de 2010, tivo lugar, en Cerceda, a Andaina polo Clima, baixo o lema "O Clima non está á venda", comemorabamos o "Día da Terra 2010". Convocaban a maioría das organizacións ecoloxistas do País: Amarante, Amigos da Terra, Asociación cultural Lucerna de Cerceda, Asociación para a Defensa Ecolóxica de Galiza -ADEGA-, Federación Ecoloxista Galega -FEG-, Greenpeace, Iniciativa pola Soberanía Alimentar dos Pobos -ISAP- e Verdegaia.

Pasadas as 5 da Tarde desde a Central Térmica de Meirama até as portas da incineradora de SOGAMA, un percorrido de máis de dous quilometros e que durou sobre unha hora con catro paradas para denunciar agresións á Nai Terra e reivindicar medidas paliativas e solucións. Reutilizar, Reciclar, Reducir, Reahabilitar, ... Soberanía Alimentaria, Agricultura Labrega, ... Decrecimento Sustentábel, ... Transporte Público, Ferrocarril de Proximidade, Andar, Pedalear, ... Enerxías Renovábeis, ... O Troco, ...

Como xa sinalamos fixeron-se varias paradas para denunciar situcións e feitos que agreden o medio e as alternativas propostas polos colectivos ecoloxistas:

A primeira parada sobre a Alimentación: "para subliñar o insustentábel do actual modelo industrial de produción e transporte de alimentos e as alternativas que para nós pasan por desenvolver e garantir a soberanía alimentar dos pobos, a agroecoloxía, a agricultura de proximidade e a produción biolóxica de alimentos".

A segunda parada sobre o Transporte: "moitas emisións de GEIs veñen do transporte por estrada e maítimo baseado no consumo de combustíbeis fóseis. Propugnamos un cambio de modelo baseado no transporte público, na intermodalidade, no ferrocaril de proximidade e nos sistemas non contaminantes".

A terceira parada sobre as Térmicas de carbón: "este tipo de electricidade é a máis perxudicial para o clima e a súa produción é en gran parte responsábel do cambio climático. As nosas alternativas pasan por diminuir o consumo enerxético, aumentar a eficiencia e promover as renovábeis como alternativas ás enerías suxas -incluida a nuclear-".

A cuarta parada sobre os Residuos: "a incineración de RSUs e un sistema tan ineficiente e contaminante como unha central térmica convencional. O actual modelo SOGAMA é insustentábel por contaminante, antiecolóxico, caro, insolidario e inxusto. Apostamos por unha forte redución na produción de residuos, pola reciclaxe e a compostaxe da materia orgánica en plantas descentralizadas e con tecnoloxías brandas".

Por último a escritora Teresa Moure, foi a compañeira que leu o Manifesto polo Clima consensuado polas organizacións convocantes e que transcribimos a continuación:

Manifesto

Andaina polo Clima

O CLIMA NON ESTÁ Á VENDA!

O exceso de contaminación e a sobrexplotación dos recursos naturais provocaron unha crise ecolóxica planetaria que non deixou de se agravar nas últimas décadas. A mudanza climática é a manifestación máis preocupante desta crise, moito máis decisiva para o futuro da humanidade que a actual crise económica. Non hai un “planeta B”. Se non paramos a deterioración da Terra, a diversidade da vida e as nosas posibilidades de benestar e de sobrevivencia veranse dramaticamente mermadas.

Coma o resto do mundo enriquecido, Galiza é corresponsábel da mudanza climática global, debido principalmente ao sobreconsumo de combustíbeis fósiles (petróleo, carbón, gas natural). As nosas emisións por habitante de gases de invernadoiro son moi altas. Non resulta sorprendente, se consideramos a presenza no noso territorio de grandes industrias emisoras –como as centrais térmicas, nomeadamente as de carbón-, o uso masivo do coche e do camión, a aposta pola incineración e os vertedoiros como principais formas de xestión dos residuos urbanos, ou o retroceso alarmante da agricultura labrega, que erosiona a soberanía alimentar e aumenta o risco de incendios forestais.

O fracaso estrepitoso do Cumio do Clima de Copenhague, motivado pola negativa dos países enriquecidos a asumirmos a nosa débeda climática cos países empobrecidos, non nos desanima. Sabemos que nos enfrontamos a un problema inaprazábel e fundamental, complexo mais resolúbel. Por iso, con motivo do Día da Terra, volvemos defender un modelo económico innovador, baseado no aforro e na eficiencia enerxética, as enerxías renovábeis e o emprego verde, afastado do produtivismo e do consumismo, que nos permita equilibrar, equitativamente co resto da humanidade, os nosos estándares de vida coa capacidade do planeta para soportalos, decrecendo o consumo de enerxía e de recursos naturais.

Esiximos que no Cumio do Clima que terá lugar en México en novembro próximo se logre un tratado climático xusto, vinculante e ambicioso, inspirado polos principios da xustiza climática e capaz de prevenir unha mudanza climática catastrófica.

Demandamos da Xunta e dos demais poderes públicos a aplicación urxente de políticas coherentes con este obxectivo, que posibiliten unha redución mínima do 30% das emisións galegas de gases de invernadoiro en 2020 a respecto de 1990. O seu desenvolvemento, alén dunha obriga moral coas xentes máis desfavorecidas, coas xeracións futuras e co resto dos seres vivos que partillan connosco o planeta, é unha oportunidade para mellorarmos as nosas vidas, pois comportaría múltiples beneficios para a nosa terra: menor dependencia enerxética e alimentaria, cidades e vilas máis habitábeis, xeración de emprego verde, menor destrución do territorio, aire máis limpo,...

As organizacións asinantes rexeitamos falsas solucións ao cambio climático, como a enerxía nuclear, a captura e almacenamento de carbono, os agrocombustíbeis insustentábeis, a incineración de residuos ou as plantacións de eucalipto, e reivindicamos:

• O peche urxente das centrais térmicas de carbón de ENDESA nas Pontes e de GAS NATURAL-UNIÓN FENOSA en Meirama e un Plan Enerxético que decreza o consumo de enerxía e procure, non máis alá de 2050, o abastecemento do 100 % das nosas necesidades enerxéticas con renovábeis, minimizando o seu impacto ambiental e con prioridade para a xeración distribuída.

• Unha moratoria na construción de novas autovías e autoestradas e na ampliación dos aeroportos e a aprobación dun Plan Director de Transporte e Infraestruturas que, respectando os espazos naturais máis vulnerábeis, potencie os modos de transporte sustentábeis: ferrocarril convencional, transporte marítimo, autobús, bicicleta e marcha a pé.

• Unha aposta forte pola soberanía alimentar, estimulando a produción e o consumo locais de alimentos de agricultura ecolóxica e labrega.

• O peche canto antes da incineradora de SOGAMA e o impulso dunha política de residuos urbanos que priorice a redución e aposte por un modelo de xestión descentralizado que cree unha rede de plantas comarcais de reciclaxe e compostaxe e desbote totalmente a incineración.

Galiza, Día da Terra 2010

Fonte: ADEGA
Detalle dunha foto de Vieiros
________

Un novo Movimento Internacional sobre o cambio climático nasceu en Bolivia. Na pequena localidaded de Tiquipaya no territorio de Cochabanba, foi asinada a Declaración "Acordo dos Pobos" sobre o "Cambio Climático e os Dereitos da Nai Terra" subscrita o Xoves 22 de Abril de 2010, logo de tres días de deliberacións na Conferencia Mundial dos Pobos.

Ártabra 21: Declaración da Conferencia Mundial sobre o Cambio Climático e os Dereitos de Nai Terra

Todo sobre o envento mundial -documentos, videos, fotos, noticias, conferencias-, na interesante web:

http://envivo.cmpcc.org.bo/
__________________

Enlaces relacionados:

Alianza Galega polo Clima

Galica Hoxe - Día da terra - Andaina en Cerceda contra a “venda do clima” e para reclamar o peche de Sogama - Os ecoloxistas pechan Meirama e Sogama e nos dous quilómetros que as separan esixen unha aposta polas renovables, un transporte limpo e un rural máis vivo.

Vieiros - ACTO SIMBÓLICO - Os ecoloxistas 'pechan' a térmica de Meirama - Representantes de diferentes colectivos participaron en Cerceda nunha xornada contra a mudanza climática.


_______________________

Informe Ramón Varela Díaz
Galiza contamina máis do que lle toca: "As grandes contaminantes na Galiza"

Análise de Ramón Varela Díaz sobre as compañías que máis gases tóxicos expulsan á atmosfera, facéndonos duplicar a media estatal de emisións por quilómetro cadrado.
[+ Info]
____________________________

Direitos humanos e direitos da natureza são da mesma dignidade

Eduardo Galeano [*]

24.04.2010

Que a Cimeira da Mãe Terra seja a primeira etapa para a expressão colectiva dos povos que não dirigem a política mundial...


Lamentavelmente, não poderei estar com vocês. Um pau atravessou na roda, o que me impede de viajar. Mas quero acompanhar de alguma maneira esta reunião de vocês, esta reunião dos meus, já que não tenho outro remédio do que fazer o pouco que posso e não o muito que quero.

E por estar assim, ao menos lhes envio estas palavras. Quero dizer-lhes que oxalá se possa fazer todo o possível, e o impossível também, para que a Cimeira da Mãe Terra seja a primeira etapa para a expressão colectiva dos povos que não dirigem a política mundial, mas a sofrem.

Oxalá sejamos capazes de levar adiante estas duas iniciativas do companheiro Evo, o Tribunal da Justiça Climática e o Referendo Mundial contra um sistema de poder baseado na guerra e no desperdício, que despreza a vida humana e põe bandeira de remate em nossos bens terrenos.

Oxalá sejamos capazes de falar pouco e fazer muito. Graves danos nos fez, e continua a causando, a inflação de palavras, que na América Latina é mais nociva do que a inflação monetária. E também, e sobretudo, estamos fartos da hipocrisia dos países ricos, que estão a deixar-nos sem planeta enquanto pronunciam pomposos discursos para dissimular o sequestro.

Há quem diga que a hipocrisia é o imposto que o vício paga à virtude. Outros dizem que a hipocrisia é a única prova da existência do infinito. E a discurseira da chamada “comunidade internacional”, esse clube de banqueiros e guerreiros, prova que as duas definições são correctas.

Quero comemorar, por outro lado, a força de verdade que irradiam as palavras e os silêncios que nascem da comunhão humana com a natureza. E não é por acaso que esta Cimeira da Mãe Terra acontece na Bolívia, esta nação de nações que está a redescobrir-se ao fim de dois séculos de vida mentirosa.

A Bolívia acaba de comemorar os dez anos da vitória popular na guerra da água, quando o povo de Cochabamba foi capaz de derrotar uma todo-poderosa empresa da Califórnia, dona da água por obra e graça de um governo que dizia ser boliviano e era muito generoso com o alheio.

Essa guerra da água foi uma das batalhas que esta terra continua a travar em defesa dos seus recursos naturais, ou seja: em defesa da sua identidade com a natureza.

Há vozes do passado que falam ao futuro.

A Bolívia é uma das nações americanas onde as culturas indígenas souberam sobreviver. E essas vozes ressoam agora com mais força do que nunca, apesar do longo tempo da perseguição e do desprezo.

O mundo inteiro, aturdido como está, perambulando como cego em tiroteio, teria de ouvir essas vozes. Elas nos ensinam que nós, os humanitos, somos parte da natureza, parentes de todos os que têm pernas, patas, asas ou raízes. A conquista europeia condenou por idolatria os indígenas que viviam essa comunhão, e por acreditar nela foram açoitados, degolados ou queimados vivos.

Desde aqueles tempos do Renascimento europeu, a natureza se converteu em mercadoria ou em obstáculo ao progresso humano. E até hoje esse divórcio entre nós e ela persiste, a ponto de ainda existir gente de boa vontade que se comove pela pobre natureza, tão maltratada, tão lastimada, mas vendo-a de fora.

As culturas indígenas a vêem de dentro. Vendo-a, me vejo. O que faço contra ela, faço contra mim. Nela me encontro, minhas pernas também são o caminho que a anda.

Celebremos, pois, esta cúpula da Mãe Terra. E oxalá os surdos ouçam: os direitos humanos e os direitos da natureza são dois nomes da mesma dignidade.

Voam abraços, desde Montevideu.

[*] Eduardo Galeano é jornalista e escritor uruguaio.
___________________

Direitos humanos e direitos da natureza são da mesma dignidade

Eduardo Galeano [*]

24.04.2010

Lamentavelmente, não poderei estar com vocês. Um pau atravessou na roda, o que me impede de viajar. Mas quero acompanhar de alguma maneira esta reunião de vocês, esta reunião dos meus, já que não tenho outro remédio do que fazer o pouco que posso e não o muito que quero.

E por estar assim, ao menos lhes envio estas palavras. Quero dizer-lhes que oxalá se possa fazer todo o possível, e o impossível também, para que a Cimeira da Mãe Terra seja a primeira etapa para a expressão colectiva dos povos que não dirigem a política mundial, mas a sofrem.

Oxalá sejamos capazes de levar adiante estas duas iniciativas do companheiro Evo, o Tribunal da Justiça Climática e o Referendo Mundial contra um sistema de poder baseado na guerra e no desperdício, que despreza a vida humana e põe bandeira de remate em nossos bens terrenos.

Oxalá sejamos capazes de falar pouco e fazer muito. Graves danos nos fez, e continua a causando, a inflação de palavras, que na América Latina é mais nociva do que a inflação monetária. E também, e sobretudo, estamos fartos da hipocrisia dos países ricos, que estão a deixar-nos sem planeta enquanto pronunciam pomposos discursos para dissimular o sequestro.

Há quem diga que a hipocrisia é o imposto que o vício paga à virtude. Outros dizem que a hipocrisia é a única prova da existência do infinito. E a discurseira da chamada “comunidade internacional”, esse clube de banqueiros e guerreiros, prova que as duas definições são correctas.

Quero comemorar, por outro lado, a força de verdade que irradiam as palavras e os silêncios que nascem da comunhão humana com a natureza. E não é por acaso que esta Cimeira da Mãe Terra acontece na Bolívia, esta nação de nações que está a redescobrir-se ao fim de dois séculos de vida mentirosa.

A Bolívia acaba de comemorar os dez anos da vitória popular na guerra da água, quando o povo de Cochabamba foi capaz de derrotar uma todo-poderosa empresa da Califórnia, dona da água por obra e graça de um governo que dizia ser boliviano e era muito generoso com o alheio.

Essa guerra da água foi uma das batalhas que esta terra continua a travar em defesa dos seus recursos naturais, ou seja: em defesa da sua identidade com a natureza.

Há vozes do passado que falam ao futuro.

A Bolívia é uma das nações americanas onde as culturas indígenas souberam sobreviver. E essas vozes ressoam agora com mais força do que nunca, apesar do longo tempo da perseguição e do desprezo.

O mundo inteiro, aturdido como está, perambulando como cego em tiroteio, teria de ouvir essas vozes. Elas nos ensinam que nós, os humanitos, somos parte da natureza, parentes de todos os que têm pernas, patas, asas ou raízes. A conquista europeia condenou por idolatria os indígenas que viviam essa comunhão, e por acreditar nela foram açoitados, degolados ou queimados vivos.

Desde aqueles tempos do Renascimento europeu, a natureza se converteu em mercadoria ou em obstáculo ao progresso humano. E até hoje esse divórcio entre nós e ela persiste, a ponto de ainda existir gente de boa vontade que se comove pela pobre natureza, tão maltratada, tão lastimada, mas vendo-a de fora.

As culturas indígenas a vêem de dentro. Vendo-a, me vejo. O que faço contra ela, faço contra mim. Nela me encontro, minhas pernas também são o caminho que a anda.

Celebremos, pois, esta cúpula da Mãe Terra. E oxalá os surdos ouçam: os direitos humanos e os direitos da natureza são dois nomes da mesma dignidade.

Voam abraços, desde Montevideu.

[*] Eduardo Galeano é jornalista e escritor uruguaio, autor do livro "As veias abertas da América Latina".

Fonte: IPS/Envolverde

Para o Artigo: http://www.envolverde.com.br/index.php?edt=36# Para o sítio web: http://www.envolverde.com.br/index.php?

© Copyleft - É livre a reprodução exclusivamente para fins não comerciais, desde que o autor e a fonte sejam citados e esta nota seja incluída.

___________________

A Mãe Terra exige seus Direitos - Alerta vinda de Tiquipaya

Por Nidia Díaz [*]

24.04.2010

Não seria arriscado aventurar que Tiquipaya, a pequena localidade da não redimida Cochabamba vai fazer história. Lá reuniram-se mais de 20 mil pessoas aferradas à última esperança de salvar o Planeta, isto é salvar a Mãe Terra.

Cinco Chefes de Estado e dois prêmios Nobel pela Paz os acompanham nesta nobre cruzada, onde se dirime a existência mesma do mundo atual.

A mídia apenas dedica algum espaço, com sorte colocarão alguma nota superficial e de intencionada subestimação do que lá acontecerá. Os presidentes do Norte rico e desenvolvido seguramente não pediram a seus assessores que ponham o tema nas suas agendas de trabalho, se em definitiva eles não se interessam com isso. As grandes multinacionais, agressoras em boa medida da natureza e do meio ambiente, possivelmente nem sequer ouviram falar do assunto. Suas casas matrizes, situadas nos enormes arranha-céus, símbolos de seu poder e da mal chamada modernidade, estão muito longe de Tiquipaya. O que é Tuquipaya?, poderiam perguntar, caso comentarem alguma coisa a respeito disso.

Contudo, lá, na até agora preterida e esquecida Bolívia, iniciou-se uma batalha que nos interessa a todos e, embora não acreditassem, até a eles mesmos, os responsáveis por que estejamos aqui e por provocarem com seu sistema de consumo extremo o aquecimento global, causa das piores catástrofes naturais das últimas décadas, responsáveis também pela dívida climática que hoje nos atinge, sobretudo aos países do Sul, onde o subdesenvolvimento, o atraso, a pobreza e a abulia dos governos neoliberais impediram construir uma infraestrutura que em tempos de desastres naturais ajude os mais necessitados e salvaguarde a segurança coletiva.

Pôr um alto e começar a respeitar e a cuidar da Mãe Terra é o alerta que a partir de Tiquipaya se envia ao Planeta. Não é casual que a Bolívia seja o palco desta batalha decisiva pela vida. Como também não é casual que seja seu presidente, o indígena Evo Morales, o líder principal.

Em carta enviada à Primeira Conferência dos Povos sobre Mudança Climática e à de Direitos da Mãe Terra, o escritor Eduardo Galeano diz aos participantes, procedentes de 129 nações e dos cinco continentes ali reunidos, que "(...) o mundo todo... deveria escutar essas vozes".

"Elas nos ensinam -acrescentou- que nós, os humanos, fazemos parte da natureza, parentes de todos os que têm pernas, asas, pes ou raízes (...) A conquista européia condenou por idolatria os indígenas que viviam essa comunhão, e por crerem nela foram açoitados, decapitados ou queimados vivos".

E precisamente por manter aceso esse fogo eterno de amor pela Mãe Terra é que Evo Morales e seu povo se apresentam hoje como ícones desta luta. Manter o culto ao que eles denominam a "Pachamama" lhes dá autoridade moral para serem os líderes e exigirem pôr fim às lamentações eternas e aprovarem em benefício de todos dois instrumentos indispensáveis: um Tribunal de Justiça Climática que julgue os depredadores da natureza, ua casa que ue estipaya em defesa da inacional e de um governo submisso aos ditames do governo dquer sejam governos, quer empresas, e a criação dum organismo mundial que defenda os direitos da Terra, porque se não há uma organização que controle as normas que se estabeleçam nas cúpulas internacionais, jamais haverá nada nem ninguém que obrigue as indústrias e os países desenvolvidos a cumpri-las.

Ambas as propostas foram feitas por Evo Morales, que responsabilizou o sistema capitalista pela deterioração acelerada do ecossistema, provocado pelas emissões de dióxido de carbono à atmosfera e pelo aquecimento global.

No discurso inaugural da Primeira Conferência Mundial dos Povos sobre Mudança Climática e os Direitos da Mãe Terra (Cmpcc), Evo expressou que "a causa principal da destruição do planeta Terra é o capitalismo e, como povos que habitamos, que respeitamos esta Mãe Terra, temos o direito, a ética e a moral para dizer aqui que o inimigo principal da Mãe Terra é o capitalismo".

"O sistema capitalista busca a máxima obtenção de lucros, promovendo um crescimento ilimitado, um planeta finito. O capitalismo é fonte de assimetrias e de desequilíbrio do mundo", afirmou Evo ao denunciar a pobreza em que vive metade da população mundial.

Acrescentou que "mais de 2,8 bilhões de pessoas vivem com menos de dois dólares ao dia. Para o capitalismo os seres humanos somente somos consumidores e força de trabalho, as pessoas valem pelo que têm e não pelo que são". Nesse sentido denunciou que o sistema econômico mundial imperante mercantiliza a água, a terra e até a cultura.

Finalmente salientou que "enquanto não mudemos o sistema capitalista, as medidas que adotemos terão um caráter limitado e precário", o qual estabelece um dilema existencial: "continuar pelo caminho do capitalismo ou a morte, ou empreender o caminho da harmonia com a natureza e o do respeito à vida para salvar a humanidade".

Com tais argumentos inaugurais, iniciaram as jornadas de trabalho onde milhares de participantes se dividiram em 17 mesas de trabalho para analisarem igual número de temas, entre os que destacam as causas estruturais da mudança climática, os direitos da Mãe Terra, um referendo mundial sobre mudança climática, os refugiados climáticos, a dívida ambiental, o protocolo de Kyoto, a transferência de tecnologias e estratégias de ação, entre outros,

A Declaração Final e as conclusões de todos e cada um destes temas serão entregues à Cúpula da Mudança Climática que terá lugar no México, que dá continuidade à de Copenhague e sobre a qual não poucos expressaram cepticismo, levando em conta o fracasso da anterior.

Tal e como explicou o presidente boliviano, "não teria sido necessário convocar para a Conferência Mundial dos Povos na Bolívia, se na Cúpula de Copenhague se tivessem tomado acordos para contribuir para a preservação da natureza e para eliminar políticas irracionais de industrialização".

"Queremos revelar as pretensões imperialistas do chamado Acordo de Copenhague, um entendimento elaborado por uma minoria de países que busca aumentar a temperatura global do planeta acima dos 4 ºC, fato que traria consequências catastróficas para a humanidade".

Nesse sentido, lembrou que "em Copenhague os industrializados queriam impor um documento não para salvar a vida, mas sim para alentar a política contaminadora do meio ambiente".

Com este pano de fundo e convictos de que somente a força da luta dos povos poderá conseguir que se respeite a vida no Planeta e o Planeta mesmo, decorreram as primeiras jornadas desta reunião que, quando este jornal esteja circulando, terá terminado com um grande ato de massas no estádio de Cochabamba, segundo o previsto pelos organizadores.

Tal e como aconteceu há uma década lá, quando se desencadeou a chamada "guerra da água", onde os bolivianos se enfrentaram com sucesso ao poder de uma multinacional e de um governo submisso aos ditames do governo dos EUA, tornando possível, meses depois, a vitória de Evo Morales nas urnas, as jornadas de Tiquipaya em defesa da Mãe Terra terminarão no triunfo da vida sobre um sistema condenado à morte.

Os acordos que surgirem desta Primeira Conferência Mundial dos Povos sobre Mudança Climática e em Defesa da Mãe Terra não serão esquecidos. Serão monitorados por aqueles que já são muitos, empenhados em salvar sua casa que é o habitat de todos. Tomara, como expressara Galeano, que os surdos de sempre escutassem.

Publicado en Granma Internacional

[*] Nidia Díaz [Antes o seu nome era María Marta Valladares], excomandante guerrilleira, escritora e activista da esquerda salvadoreña, deputada e vicepresidenta do Parlamento Centroamericano (PARLACEN), en representación do Salvador e pertencente ao FMLN [Frente Farabundo Martí para la Liberación Nacional].
_________________

Sábado 27 de Marzo de 2010: Apaga a luz, encende o Planeta

A Hora do Planeta 2010 será a maior chamada á acción organizada nunca para demostrar que, actuando xuntos/as, somos parte da solución á mudanza climática, apesar do insuficiente e frustrante acordo de Copenhague.

Esta iniciativa de WWF, na que colabora ADEGA, pretende implicar a máis de mil millóns de persoas e mobilizar a 6.000 cidades do mundo para amosar o apoio global á acción contra a mudanza climática.

Este 27 de marzo de 2010, de 20:30 a 21:30, apaga as luces do teu domicilio/lugar de traballo.

UN XESTO, UN SÍMBOLO. MIL MILLÓNS DE XESTOS, UNHA ACCIÓN GLOBAL POLO CLIMA !

Máis información: Local nacional (981 570099) ou na nosa web:
www.adega.info
_________________

Evo Morales anuncia Cume Climático Alternativa

Logo do fracaso do Cume de Copenhague, onde os países participantes non puideron conseguir un acordo para contrarrestar o cambio climático, o presidente de Bolivia anunciou un Cume Alternativo que se celebrara en Abril de 2010.

Evo Morales presentou a proposta como o Cume Climático "dos movementos sociais", que intentará avanzar sobre o que non puido facer o Cume promovido polas Nacións Unidas.

O cume de Copenhague non puido conseguir un acordo vinculantes nin metas claras para reducir o impacto ambiental do que son responsables principais os países máis ricos do mundo.

Evo Morales, xunto con outros presidente de América Latina e o Caribe, denunciaron que Estados Unidos intentou impor un documento ambiguo e pouco comprometido.

En consecuencia, opuxéronse ao acordo xunto coa maioría dos países que participaron do Cume, e o documento non foi recoñecido.

Evo Morales asegurou que o cume alternativo "será unha conferencia para preparar, debater e presentar (propostas) ás Nacións Unidas sobre os dereitos da nai terra".

A mediados do 2009, Morales foi declarado polo entón presidente da Asemblea Xeral da ONU, Miguel D´Escoto, "heroe mundial da nai terra" pola súa continua defensa do planeta.

O foro, cuxa axenda atopar en etapa de consenso, terá como data principal o 22 de abril, Día Internacional da Terra, adiantou Morales. [PÚLSAR/Erbol]

Nova relacionada:

Países do ALBA rexeitan o documento final de Copenhague [22/12/2009]

Fonte: AXENCIA INFORMATIVA PULSAR
www.agenciapulsar.org
pulsar@agenciapulsar.org
__________________

O cume de Copenhague sobre o clima ou "O traxe novo do emperador"

Por Amy Goodman [*]

16.12.2009

Dinamarca é o país do recoñecido escritor de libros infantís Hans Christian Andersen. Copenhague está cheo de lugares históricos nos que Andersen viviu e escribiu. "A Pequena Sereia" é un dos seus contos máis famosos, e foi publicado en 1837, o mesmo ano en que se publicou "O traxe novo do emperador".

Mentres o cume das Nacións Unidas sobre o cambio climático, denominada "COP 15", ingresa na súa última semana, e máis de 100 líderes mundiais chegan á cidade no medio de crecentes protestas, a idea de que xurda un acordo vinculante desta conferencia parece cada vez máis un conto de fadas.

A realidade é máis crúa. As negociacións fracasaron varias veces, con divisións entre o Norte global, ou os países industrializados, e o Sur global. Estados Unidos lidera aos países do Norte. É o maior contaminador do mundo en termos históricos e lidera a lista en canto a emisións de carbono per cápita. Entre as nacións do Sur hai varios grupos, como os países menos desenvolvidos ou PMD; as nacións africanas; e as nacións da Alianza de Pequenos Estados Insulares (APEI). Trátase de lugares onde millóns de persoas viven en constante perigo, afectadas de xeito directo polo cambio climático e tendo que lidar cos seus efectos, desde ciclóns ata secas, erosión e inundacións. Tuvalu, preto de Fiji, e outras nacións insulares, por exemplo, están preocupadas de que o crecente aumento do nivel do mar borre aos seus países do mapa.

Novos conceptos sobre esta crise están xurdindo na COP 15. A xente fala de xustiza climática, de débeda climática e de refuxiados climáticos. A científica e activista india Vandana Shiva foi unha das oradoras da manifestación por xustiza climática realizada o sábado en Copenhague, onde participaron 100.000 persoas. Logo do seu discurso pedinlle que respondese ao negociador sobre clima de Estados Unidos, Jonathan Pershing, que dixo que o goberno de Obama está disposto a pagar a parte que lle corresponde, pero agregou que os doantes "non teñen fondos ilimitados para desembolsar". Shiva respondeu: "Creo que é hora de que Estados Unidos deixe de verse a si mesmo como doante e comece a recoñecerse como contaminador, un contaminador debe pagar unha compensación polos danos e debe pagar a súa débeda ecolóxica. Non se trata de caridade. Trátase de xustiza".

Shiva continuou dicindo: "Un refuxiado climático é alguén que foi arrincado do seu fogar, da terra que é o seu sustento pola inestabilidade climática. Podería tratarse de persoas que tiveron que deixar a súa agricultura debido á seca prolongada. Podería tratarse de comunidades nos Himalayas que están tendo que abandonar as súas aldeas, xa sexa debido a que as inundacións repentinas están facendo desaparecer as súas aldeas ou debido a que as correntes de auga están desaparecendo. (...) Podería tratarse das vítimas dun ciclón ... 30.000 nunha vez, 100.000 noutra. Nunca regresan ao seu lugar".

Tanto dentro como fose do cume hai unha gran diversidade de organizacións non gobernamentais, desde delegacións de pobos indíxenas ata grupos ambientalistas e de mozos. Os seus esforzos, de diverso tipo pero coordinados, consolidaron un novo movemento, un movemento pola xustiza climática. Hai amplo consenso entre as ONGs e o Sur global de que calquera acordo que xurda do proceso da ONU debe ser "xusto, ambicioso e vinculante".

Segundo informan desde as Nacións Unidas, o propio Bela Center, onde se está desenvolvendo o cume, ten a súa capacidade excedida. Miles de persoas fan cola todos os días no frío, esperando en balde ingresar á o Centro da Besta. Miles máis, das ONGs, están tendo o acceso restrinxido, aparentemente para deixar lugar aos xefes de Estado que están de visita, os seus séquitos e os seus gardas de seguridade.

Fóra da conferencia, Copenhague sofre unha represión policial sen precedentes, coa maior e máis cara operación de seguridade na historia de Dinamarca. Máis de 1.200 persoas foron arrestadas o fin de semana, e no momento en que se publica esta columna, estanse denunciando arrestos selectivos a organizadores das protestas e redadas policiais nos espazos de converxencia de protesta pública. As tácticas policiais de man dura danlle outro significado á "COP 15".

Ao finalizar a marcha do sábado, o Arcebispo surafricano Desmond Tutu falou nunha vixilia polos nenos, organizada polo grupo Avaaz.org : «O cambio climático xa é unha grave crise hoxe en día. Pero podemos facer algo respecto diso. Se non o facemos? se non o facemos, non haberá mundo para deixarlles a vostedes, esta xeración. Vostedes non terán un mundo. Estaranse afogando. Estaranse queimando na seca. Non haberá alimentos. Haberá inundacións. Soamente temos un mundo. Soamente temos un mundo. Se o arruinamos, non hai outro. E quen pensan que os ricos van escapar, ¡ja, ja, ja! Ou nadamos ou nos afundimos xuntos».

Logo, pregunteille ao Arzopbispo Tutu se pensaba que o Presidente Barack Obama estaba avanzando en propostas para solucionar o cambio climático. Respondeu: "Esperemos que si. A súa elección deulle moita esperanza ao mundo. O outro día dixen que agora el ten un Premio Nobel; debe facerlle honra ao seu premio". O propio Arzopbispo Desmond Tutu gañou o premio Nobel da Paz.

A semana pasada, mentres a estatua de xeo do oso polar se derretía no centro da cidade, revelando aos poucos o esqueleto de dinosauro que estaba oculto dentro, unha pequena réplica de xeo da famosa estatua d'A Pequena Sereia de Copenhague se derretía fronte ao Bela Center. Agora xa non queda nada dela. Obama está facendo o seu segundo intento de gañar un premio en Copenhague, logo da vergoña dos errados Xogos Olímpicos de Chicago. A menos que utilice a nova definición da Axencia de Protección Ambiental de que o dióxido de carbono é unha ameaza á saúde pública para lograr un acordo xusto, ambicioso e vinculante, quizá vexamos a obra de Hans Christian Andersen "O traxe novo do Emperador" representada no escenario mundial.

• Pode-se escoitar o artigo en español, online -formato mp3- clicando aqui

Denis Moynihan colaborou na produción xornalística desta columna.

[*] Amy Goodman é a presentadora de Democracy Now!, un noticiero internacional diario dunha hora que se emite en máis de 550 emisoras de radio e televisión en inglés e en 200 emisoras en español. É coautora do libro "Standing Up to the Madness: Ordinary Heroes in Extraordinary Estafes", recentemente publicado en edición de peto.

Texto en inglés traducido por Mercés Camps e Democracy Now! en español, spanish@democracynow.org

Texto en Galego traducido por Ártabra 21, utilizando os recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo o Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.


 Escoita os titulares de hoxe, en español, clicando acima da imaxe:

• Democracy Now!
• Difundindo Democracy Now! desde Galiza

__________________________________

A Axencia Pulsar/AMARC-ALC, infórmanos do que está sucedendo nas rúas de Copenhague:

___________________________________

Imaxes da pedalada de Compostela contra o cambio climático do 12 de Decembro de 2009: "Mudemos o sistema non o clima"

No "Día de Acción Global contra o cambio climático" que tivo o seu acto central en Copenhague, coincidindo cunha xornada do Cumio Mundial do Clima, Galiza participou a través da Rede Anticapitalista Galega que nun acto reivindicativo, cheo de cor e son, percorreu as rúas de Compostela nunha pedalada comunitaria contra o cambio climático.

[Fotos enviadas por Vera do Sindicato Labrego Galego-SLG]

• Enlace co Carrusel de Diapositivos

Enlaces co Álbum para baixar as fotografías:

• Opción -1-
  
• Opción -2-

Enviado por:

Gabinete de Prensa do SLG

-prensa@sindicatolabrego.com-

Rede Galega AntiCapitalista

redeanticapitalista@altermundo.eu

12 de dezembro de 2009 15:06

____________________

Enlaces relacionados:

• Mudemos o sistema, non o clima!: 12 de Decembro celebrarase o Día de Acción Global contra o Cambio Climático tamén en Galiza
  
  
• O que está em jogo em Copenhague
  
  
• Galiza perante o cumio do clima de Copenhague
  
  
• Rede Anticapitalista Galega
  
  
• Sindicato Labrego Galego -SLG-

Hai unha resposta á crise climática actual: a agricultura labrega

11 de Decembro do 2009

O Sindicato Labrego Galego apoia as mobilizacións e accións para esixir respostas reais ao cambio climático, tanto as que están tendo lugar estes días no marco do Cumio do Cambio Climático en Copenhague, nas que o SLG está representado pola Via Campesina; como a pedalada que vai ter lugar en Compostela mañá, sábado día 12, organizada pola Rede Galega Anticapitalista, da cal o SLG forma parte. [Ler máis]

________________________

O que está em jogo em Copenhague

Leonardo Boff [*]
07.12.2009

Em Copenhague os 192 representantes dos povos vão se confrontar com uma irreversibilidade: a Terra já se aqueceu, em grande, por causa de nosso estilo de produzir, de consumir e de tratar a natureza. Só nos cabe adaptamo-nos às mudanças e mitigar seus efeitos perversos.

O normal seria que a humanidade se pergunta, tal como um médico faz ao seu paciente: por que chegamos a esta situação? Importa considerar os sintomas e identificar a causa. Errôneo seria tratar dos sintomas deixando a causa intocada continuando a ameaçar a saúde do paciente.

É exatamente o que parece estar ocorrendo em Copenhague. Procuram-se meios para tratar os sintomas, mas não se vai à causa fundamental. A mudança climática com eventos extremos é um sintoma produzido por gases de efeito estufa que tem a digital humana. As soluções sugeridas são: diminuir as porcentagens dos gases, mais altas para os países industrializados; e mais baixas para os em desenvolvimento; criar fundos financeiros para socorrer os países pobres e transferir tecnologias para os retardatários. Tudo isso no quadro de infindáveis discussões que emperram os consensos mínimos.

Estas medidas atacam apenas os sintomas. Há que se ir mais fundo, às causas que produzem tais gases prejudiciais à saúde de todos os viventes e da própria Terra. Copenhague dar-se-ia a ocasião de se fazer com coragem um balanço de nossas práticas em relação com a natureza, com humildade reconhecer nossa responsabilidade e com sabedoria receitar o remédio adequado. Mas, não é isto que está previsto. A estratégia dominante é receitar aspirina para quem tem uma grave doença cardíaca ao invés de fazer um transplante.

Tem razão a Carta da Terra quando reza: "Como nunca antes na história, o destino comum nos conclama a buscar um novo começo... Isto requer uma mudança na mente e no coração". É isso mesmo: não bastam remendos; precisamos recomeçar, quer dizer, encontrar uma forma diferente de habitar a Terra, de produzir e de consumir com uma mente cooperativa e um coração compassivo.

De saída, urge reconhecer: o problema em si não é a Terra, mas nossa relação para com ela. Ela viveu mais de quatro bilhões de anos sem nós e pode continuar tranquilamente sem nós. Nós não podemos viver sem a Terra, sem seus recursos e serviços. Temos que mudar. A alternativa à mudança é aceitar o risco de nossa própria destruição e de uma terrível devastação da biodiversidade.

Qual é a causa? É o sonho de buscar a felicidade que se alcança pela acumulação de riqueza material e pelo progresso sem fim, usando para isso a ciência e a técnica com as quais se pode explorar de forma ilimitada todos os recursos da Terra. Essa felicidade é buscada individualmente, entrando em competição uns com os outros, favorecendo assim o egoísmo, a ambição e a falta de solidariedade.

Nesta competição os fracos são vitimas daquilo que Darwin chama de seleção natural. Só os que melhor se adaptam, merecem sobreviver, os demais são, naturalmente, selecionados e condenados a desaparecer.

Durante séculos predominou este sonho ilusório, fazendo poucos ricos de um lado e muitos pobres do outro à custa de uma espantosa devastação da natureza.

Raramente se colocou a questão: pode uma Terra finita suportar um projeto infinito? A resposta nos vem sendo dada pela própria Terra. Ela não consegue, sozinha, repor o que se extraiu dela; perdeu seu equilíbrio interno por causa do caos que criamos em sua base físico-química e pela poluição atmosférica que a fez mudar de estado. A continuar por esse caminho, comprometeremos nosso futuro.

Que se poderia esperar de Copenhague? Apenas essa singela confissão: assim como estamos não podemos continuar. E um simples propósito: Vamos mudar de rumo. Ao invés da competição, a cooperação. Ao invés de progresso sem fim, a harmonia com os ritmos da Terra. No lugar do individualismo, a solidariedade generacional. Utopia? Sim, mas uma utopia necessária para garantir um porvir.

* Teólogo, filósofo e escritor
[Autor de Homem: Satã ou Anjo bom?, Record 2008].

______

Começa, em Copenhague, cúpula sobre o clima

07.12.09 - MUNDO

Adital - Começou hoje (7), em Copenhague, Dinamarca, a 15ª Conferência das Partes (COP-15) da Convenção-Quadro da ONU sobre Mudança Climática. Para muitos dos cientistas presentes, a população do mundo só possui cerca de dez anos para reverter o aumento global da emissão de gases antes que a mudança climática se torne incontrolável. Organizações ambientais apoiaram a posição.

A Campanha Global pelo Clima deverá realizar, no próximo dia 12, em Copenhague, atividades para mostrar a necessidade de se tomar ações urgentes e efetivas contra o aumento do clima global. Essa é, segundo o organismo, a "reunião mais importante jamais celebrada".

"Demandamos aos líderes mundiais que tomem as ações urgentes e resolutivas que necessitamos para prevenir a catastrófica desestabilização do clima global, para que mundo inteiro possa se unir tão rapidamente quanto seja possível para um tratado para redução de emissões mais ambicioso, que seja tanto equitativo como efetivo, para prevenir uma mudança climática perigosa", posicionou-se.

Para o diretor do Greenpeace Espanha, Juan López de Uralde, o tratado final dever ser legalmente vinculante e deve incluir um recorte de emissões, por parte das nações industrializadas, de 40% para 2020, sobre os níveis de 1990.

"Neste momento, a vontade política é o único que consideramos em falta. As negociações para combater a mudança climática nunca tiveram uma oportunidade como essa, e não deve ser desperdiçada", declarou Uralde.

O Greenpeace recomenda que os países industrializados gastem, anualmente, 140 bilhões de dólares estadunidenses para que os países em desenvolvimento possam lutar contra os efeitos da mudança climática e deter a desflorestamento. Para o organismo, o fim do desflorestamento dos bosques tropicais deve ser obtido até 2020.

A organização ambiental ainda defendeu que os países empobrecidos devem reduzir o crescimento de suas emissões de gases de efeito estufa entre 15% e 30% para 2020, com o apoio dos países desenvolvidos.

O evento, que se encerra no próximo dia 18, teve 34 mil inscritos, segundo os organizadores. Entretanto, a capacidade do Bella Center, sede da conferência, é de 15 mil pessoas. Ao todo, 96 chefes de Estado confirmaram sua presença.

O documento final da COP-15 deverá substituir o Protocolo de Kyoto e terá validade de 2012 a 2020.

Fonte: [ADITAL] Agência de Informação Frei Tito para a América Latina

www.adital.com.br

_____________________________________

Galiza perante o cumio do clima de Copenhaguen

Por Xosé Veiras García [*]
24.11.2009

Desde hai polo menos 20 anos non faltan razóns sólidas para tomarse moi en serio a mudanza climática, unha das caras, xunto co cénit do petróleo, da crise enerxética global. O problema xa está aquí, golpeando primeiro e máis forte ás xentes máis desfavorecidas.

Porén, os impactos actuais serán pouca cousa en comparación cos futuros se superamos o limiar dunha mudanza climática “moi perigosa”, o que acontecería se non invertemos antes de 2020 a tendencia de aumento das emisións mundiais de dióxido de carbono (CO2) e outros gases de invernadoiro. É o primeiro paso necesario para prevenirmos unha mudanza climática catastrófica.

Malia o Protocolo de Quioto -incumprido por estados como o español- a taxa anual de aumento das emisións de carbono debidas á queima de combustíbeis fóseis multiplicouse por catro entre a década dos noventa e o período 2000-2007. Non vai ser nada fácil, se se recupera o crecemento económico, atinxir o teito mundial das emisións nos próximos anos. Moito máis díficil aínda, por non dicir imposíbel, será reducilas até chegarmos cara ao 2050 a niveis polo menos un 80% inferiores aos de 1990, no caso de tentarmos seguir pola vía do crecemento ilimitado, inherente ao capitalismo.

Ninguén podería asegurar que o cumio do clima a celebrar en Copenhaguen do 7 ao 18 de decembro será a derradeira oportunidade para salvarmos o clima, mais se non é a derradeira será con certeza unha das últimas. Xa perdemos moito tempo, de xeito que hoxe a mudanza climática é inevitábel. Se seguimos a perdelo, o que será inevitábel será unha crise climática de consecuencias devastadoras, peores canto maior sexa o aumento da temperatura media global do planeta. Estamos chocando contra os límites da Terra e canto máis insistamos en vivir por riba das posibilidades ecolóxicas mais nos achegaremos ao abismo.

A chave do éxito do cumio de Copenhaguen, no que se debería adoptar un acordo ambicioso, xusto e legalmente vinculante que substitúa ou amplíe o Protocolo de Quioto, téñenna os países enriquecidos. Polas súas emisións históricas e actuais (moi superiores ás que lles corresponderían nun reparto equitativo considerando a súa poboación), son os responsábeis da crise climática (e da máis ampla crise ambiental global). Son os que máis deben e poden facer para a resolver, nun cadro de responsabilidade común entre países mais diferenciada. Como era de agardar, e con excepcións como a de Noruega, as posicións dos países industrializados durante o proceso de negociacións previas a Copenhaguen non están á altura das súas responsabilidades, especialmente no caso dos EUA. O conxunto das propostas destes países supoñen entre unha cuarta parte e unha terceira parte da redución de emisións necesaria no horizonte do ano 2020 segundo o mellor coñecemento científico. A día de hoxe, os estados centrais non están dispostos a asumir plenamente a súa débeda climática.

Unha elevada pegada de carbono

Galiza forma parte claramente do grupo de países responsábeis da mudanza climática. As nosas emisións por habitante ascenden a 12,7 toneladas, unha cifra moi elevada que mesmo supera amplamente a media europea e española. É certo que unha parte corresponde a emisións “importadas”, asociadas á electricidade, aos produtos petrolíferos ou ao aluminio producidos no noso territorio e exportados ao resto do Estado español ou a outros estados. Mais mesmo descontando estas emisións, o noso contributo relativo á mudanza climática seguiría a ser alto, moi por riba do socioambientalmente aceptábel.

Segundo senllos estudos realizados nas Universidades de Santiago e da Coruña, a nosa pegada de carbono, é dicir, a superficie de terreo arborizado necesaria para absorber o CO2 procedente do consumo de enerxía, situaríase entre 1,7 e 2,1 hectáreas por persoa. Isto equivale a afirmar que abonda practicamente coa pegada de carbono, unha das compoñentes da pegada ecolóxica, para nos convertermos en “transgresores ecolóxicos” a escala global, para termos un modelo socioeconómico ecoloxicamente insustentábel.

Loxicamente non todos os galegos e galegas somos igualmente responsábeis da débeda climática que o noso país está contraendo cos países empobrecidos ao se apropiar dunha parte excesiva da capacidade que teñen os sistemas naturais do planeta de absorber CO2, cuxa superación é o que provoca o caos climático. Sen esquecermos que a maioría da poboación galega fai parte da chamada “clase consumidora mundial”, son os gobernos –desde os municipais até o estatal- e máis as grandes empresas os principais responsábeis de que Galiza sexa parte do maior problema socioambiental global.

As emisións galegas de gases de invernadoiro foron en 2007 un 23,4% superiores ás de 1990, que é o ano de referencia para o Protocolo de Quioto. As nosas emisións aumentaron en maior medida aínda que as do conxunto dos países enriquecidos, nos que o incremento medio foi do 9,9%. Isto non aconteceu por acaso, senón pola aplicación de políticas públicas curtopracistas e irresponsábeis. Por exemplo, mentres as accións a prol do aforro enerxético tiveron un carácter pouco máis que simbólico, encheuse o país de estradas de alta capacidade que favoreceron a urbanización dispersa (e por conseguinte a demanda de mobilidade motorizada) e o uso abusivo do coche.

Por tras das políticas públicas que estimularon o aumento das emisións de gases causantes da mudanza climática están os intereses das transnacionais do sector enerxético, do da construción ou do automobilístico. Os “accionistas contra o clima” teñen moita máis forza que os activistas en defensa do clima á hora de influíren nas políticas de gobernos e nos hábitos dos consumidoras e consumidores, pero alén diso son responsábeis directos da maior parte das emisións que teñen lugar na nosa terra. Seis transnacionais privadas foron responsábeis de nada menos que do 51,6% das emisións de gases de invernadoiro de Galiza en 2007, último ano para o que se dispón de datos oficiais sobre as emisións totais do país. Os seis maiores emisores son, por esta orde, Endesa –o primeiro con moita diferenza, grazas á súa central térmica de carbón das Pontes-, Gas Natural-Unión Fenosa, Alcoa, Repsol, Ferroatlántica e Cementos Cosmos (Corporación Noroeste-Grupo Cimpor).

A xustiza climática desde Galiza

A xustiza climática debería ser o principio inspirador dun novo tratado climático. Que significa para un país como Galiza aplicar o principio da xustiza climática?. Dúas cousas moi importantes. Reducir drasticamente as súas elevadas emisións e axudar aos países empobrecidos a mitigar e a adaptarse á mudanza climática, é dicir, contribuír a que melloren as condicións de vida das súas xentes con baixas emisións de carbono e a que minimicen os impactos negativos da mudanza climática que xa é inevitábel e que foi provocada polos países enriquecidos (fundamentalmente pola “tríade devoradora”: EUA, UE e Xapón).

Non se trata no noso caso de desacelerar o aumento das emisións, de diminuílas a respecto dun escenario tendencial “business as usual”, como se pode esixir nestes momentos a países como Brasil ou China. Isto era, sen ir máis lonxe, o que propoñía o plano de loita contra o cambio climático do bipartito, que se conformaba con que as emisións en 2012 fosen un 37% superiores ás rexistradas en 1990, cando no 2007 eran un 23,4% maiores. Feixóo anulou este plano, de seguro que non para o mellorar, senón para o substituír por outro aínda peor, facéndolle de paso o favor á nosa esquerda parlamentaria de disimular a súa falta de compromiso climático, tal como fixo Aznar con Zapatero ou Bush con Obama. Fronte a unha dereita tan extremadamente produtivista case calquera pode pasar por “ecoloxista radical” nun momento dado.

Galiza debería comezar xa a reducir de forma sostida as emisións –máis alá de contextos de crise como o actual- iniciando a transición cara a estilos de vida e modos de produción sustentábeis, sen recorrer ás reducións virtuais que trampas do mercado de emisións permiten ou a falsas alternativas como a enerxía nuclear ou os agrocombustíbeis insustentábeis. Como facelo?. Pois, por exemplo, loitando porque pechen canto antes as térmicas de carbón e impulsando con forza a xeración de electricidade renovábel de xeito socioambientalmente responsábel; deixando de enterrar tanto diñeiro en estradas que xeran máis e máis tráfego e promovendo adecuadamente o transporte colectivo; con máis soberanía alimentaria e con menos grande distribución, “alimentos quilométricos” e agricultura e pesca industrial (agora tamén armada!); ou desbotando a incineración e promovendo a redución e a reciclaxe intensiva dos residuos urbanos.

Trataríase, en definitiva, de procurarmos vivir ben decrecendo o consumo de enerxía e de materiais e distribuíndo con equidade a riqueza, o que ademais de nos situar no lado da solución xusta á temíbel crise climática, nos prepararía para escenarios futuros de escaseza e encarecemento de recursos naturais, nomeadamente do petróleo, do que tanto dependemos hoxe (unha mostra diso é que fornece o 62% da enerxía dispoñíbel).

Sermos coherentes coa xustiza climática significa tamén colaborarmos, na medida das nosas responsabilidades e capacidades, nos esforzos de mitigación e adaptación á mudanza climática nos países empobrecidos. Con financiamento adicional ao destinado á cooperación, o que desde logo será moito pedir para algúns, considerando os orzamentos escandalosamente raquíticos destinados até hoxe á cooperación, que o Goberno Feixóo pretende reducir aínda máis para o próximo ano, até suporen tan só o 0,086% do orzamento da Xunta.

A xustiza climática non está no programa dos que nos gobernan desde institucións e empresas, así que cómpre da mobilización de todas as persoas que demandamos o pagamento da débeda climática e loitamos por un mundo xusto e sustentábel, o que pasa por atinxir un bo acordo en Copenhaguen. O próximo Día de Acción Global polo Clima (12 de decembro) é unha ocasión para facermos ouvir de novo as nosas voces.

Publicado en altermundo.org
________________

 Acima Xosé Veiras nun detalle dunha foto de X. M. Albán

[*] Xosé Veiras, o ecoloxista maduro e rigoroso. Por Xaime Leiro. Verde si, maduro tamén. O biólogo compostelán Xosé Veiras, vocacional cento por cento, naceu en 1970 cando o ecoloxismo galego (Adega e a Sociedade Galega de Historia Natural) empezaba a dar os seus primeiros pasos. Hoxe, ambas as dúas asociacións, polas que pasou este activista, representan, coma el, a madureza dun movemento plenamente asentado en Galicia, que é capaz de sacarlles as cores ós representantes de multinacionais como Endesa, Celulosas ou Pescanova. Precoz, entrou con 15 anos na SGHN, un colectivo centrado máis no estudo ca na denuncia. Esta concepción de seriedade científica nos argumentos non o abandonaría xa nunca, impregnando dela toda a súa actividade futura. Despois de ocupar a secretaría xeral da SGHN, con apenas 18 anos, e sendo presidente Xosé Manuel Penas Patiño (actual alcalde nacionalista de Rois), este empedernido trotamontes, deu un paso máis contra o minifundismo tan asentado na comunidade e empezou a traballar por aglutinar os esforzos de todos os grupos galegos no xerme do que sería a Federación Ecoloxista Galega, da que foi coordinador xeral entre 1996 e 2001, e converteuse na voz solvente e na cara autorizada de todo o movemento en Galiza. Afastado paseniñamente da SGHN por considerar que tiña moito de estudo e pouco de defensa do medio, entrou en Adega, da que foi secretario executivo entre 2001 e finais de 2005. O proceso deseñado pola Unión do Pobo Galego para o control efectivo do grupo derivou no seu abandono da organización e nunha ruptura traumática que acabou por frutificar no nacemento de Verdegaia. Crítica, solvente, rigorosa, independente e apartidaria, así é a organización que soña para Galicia este biólogo metido agora a consultor ambiental, que denunciou con contundencia os responsables populares da xestión do accidente do Prestige que se converteu en marea negra, e que tampouco calou (como si fixeron significativamente outros) cando o verán pasado eran os nacionalistas os que tiñan baixo o seu control o operativo contra os lumes forestais que derivou en catástrofe ecolóxica. Rara avis sen ataduras. [No xornal diario "Galicia Hoxe"]

________________________