sábado, xullo 10, 2010

O Pobo Traballador Hondureño rexeita o Golpe de Estado Militar de fai un ano - Video: 28 de Xuño de 2010-

Por Dick e Mirian (cámara) Emanuelsson [*]

TEGUCIGALPA / 2010-06-28 / Miles e miles de hondureños marcharon nos 18 departamentos do país o luns 28 de xuño pasado, un día de traballo, rexeitando o golpe de estado militar pero ao mesmo tempo celebrando o feito histórico da fundación da Fronte Nacional de Resistencia Popular, FNRP.

No seguinte vídeo cunhas dez entrevistas este luns 28, reflíctese só un fragmento do que pasou o 28 de xuño 2009 e que pasou durante o ano de loita e resistencia dun pobo heroico que mostrou ao mundo que non teñen medo ante o poderío militar que o poder fáctico usou en Honduras.

Foi tamén un ano, como din os líderes da Resistencia, onde caeron as máscaras dos arquitectos do golpe de estado e os seus aliados, tanto en Honduras como no exterior. Ou como di "A Pichu", Xiomara Zelaya Castro, filla do presidente Manuel Zelaya, cando a entrevistamos o luns respecto diso o feito sobre a presenza en Fonduras do xefe do Comando Sur fai dúas semanas onde entregou 20 millóns de dólares en materia de camións militares, mentres os hospitais no país carece de medicamento:

- Queixume que o goberno norteamericano terminou xogando o mesmo xogo como os golpistas. Queixume que non se pronunciaron en relación ás violacións de dereitos humanos. Eu creo que queda como un exemplo para outros sectores militares noutros países que queren facer o mesmo que "non se preocupen, se llo executan a final vánselles a pór nun cargo de representación e van estar ben e tranquilos e non vai pasar nada".

Hillary Clinton esta facendo unha forte campaña internacional para presionar aos gobernos de recoñecer o goberno de Pepe Lobo, cal é o teu comentario?

- Sinto mágoa por que Hillary Clinton cando estaba na asemblea da OEA en Lima, Perú, defendendo o "estado democrático en Honduras" e mostrando certos supostos avances do goberno actual . . . Mais a semana despois sae o señor Porfirio Lobo Eslamiada falando que é vítima dun posible golpe de estado na súa contra. Entón, Cal é a súa seguridade democrática que se esta promovendo? Non creo que estexa mal informada (Hillary Clinton), por que o embaixador Hugo Llorens esta ben informado o que sucede acá, sabe moi ben o que esta pasando ao noso pobo. Aínda así, nós seguimos a nosa loita, resistindo e traballando para lograr a xustiza no noso país.


O Pobo Hondureño rechaza o golpe de estado militar de fai un año from Dick&Mirian Emanuelsson on Vimeo.


Presentamos as seguintes entrevistas:

1. Oscar Flores, todo un ano en resistencia co seu estandarte, secuestrado e torturado por un escuadrón da morte en Honduras.

2. David Díos Zelaya, activista da Fronte de Resistencia.

3. Merly Eguigure, lidereza da organización feminista Visitación Padilla. A muller hondureña destacouse cunha enorme valentía e forza durante este ano de loita, sendo maioría nas rúas, sufrindo os gases, os bastóns e as balas. Pero non se rende e Merly cóntanos.

4. Melisa Funes, exemplo desas mulleres que estiveron nas rúas desde o primeiro día do golpe de estado militar cando ela e as súas compañeiras estiveron á fronte do portón da Casa Presidencial esixindo aos militares que se retirasen do lugar ocupado. Agora segue a loita contra e tamén a privatización do Rexistro Nacional, consecuencia do golpe de estado.

5. Entrevistas a MISS OEA que se infiltrou na Marcha da Resistencia este día. Aínda ten "O Ministerio de Asuntos Coloniais de Estado Unidos" algúns partidarios neste país. Ou non? Escoita as interesantes declaracións da Bela de Inzulza&Clinton.

6. "EMO", o compañeiro hindú que chegou a Honduras fai 35 anos e é máis hondureño que calquera hondureño esta dando clases de formación política a unhas compañeiras. Ou será que as mulleres dan a Emo unhas clases?

7. O incansable líder da Resistencia, Rafael Alegría resume este ano.

8. E a tamén incansable reporteira, colega e amiga, Leny Fajardo de Radio Globo, coméntanos as súas experiencias.

9. Doura Palma, loitadora desde os anos escuros da década -80, di que a loita segue ata lograr a vitoria.

10. Cada día esta máis bronceado o coordinador xeral da Resistencia, Juan Barahona, o líder sindical que volveu un voceiro mundialmente coñecido, dinos que a Resistencia xa esta organizado en todo o país e iso reflíctese no traballo para a Constituínte que ata agora colleitaron máis de 800.000 firmas.

11. Luther Harry Castelo, motor do pobo Garifunas na Costa Atlántica, graduado na Escola Latinoamericana de Medicamento na Habana, xunto con 700 pobres hondureños que non tiñan as posibilidades a estudar a médicos no seu país, relátanos que o pobo Garifunas esta con a Resistencia por que sabe que se non hai unha Refundación de Honduras, este pobo seguirá sendo esquecido para a elite política en Tegucigalpa.

12. Emo expresa aos militares agrupados no camiño da marcha algo dos seus sentimentos ...

13. A Resistencia de Choluteca tamén esta presente cunha delegación este día da marcha contra o Golpe de estado Militar. Nos declama Juana Pavón, gran poeta tamén de Choluteca, como sente unha poeta ante a violencia contra o seu pobo e a miseria en que vive.

[*] Dick Emanuelsson, sueco, reporteiro e xornalista durante 30 anos. Mirian Huezo Emanuelsson, hondureña e educadora popular manexa as cámaras. Cubren principalmente temas políticos, sociais e económicos en América Latina con Honduras como base.

Blogue: http://www.dickema24.blogspot.com/

VÍDEO (80 minutos): vimeo.com/12963790

Fonte: http://www.vimeo.com/dickmirian

Enlaces de interese:

Web oficial da Frente Nacional de Resistencia Popular:
________________

O moi interesante periódico boliviano, "Pukara", agasalla-nos co libro "Historia, conxuntura e descolonización" - e máis interesante información

PUKARA DIFUNDE OS TEXTOS ÍNTEGROS DAS CONFERENCIAS SOBRE HISTORIA, CONXUNTURA E DESCOLONIZACIÓN

O 10, 11 e 12 de Marzo de 2010 o xornal Pukara organizou no Museo de Etnografía e Folklore -MUSEF, de La Paz [Bolivia] unha serie de conferencias sobre "Historia, conxuntura e descolonización". Participaron dirixentes históricos e analistas da corrente indianista e katarista, entre eles Felipe Quispe Huanca, Félix Patzi, Víctor Hugo Cárdenas e Simón Yampara.

Solicitóuselles presentar os seus puntos de vista sobre as fortalezas e debilidades destas correntes políticas, unha análise de conxuntura e unha apreciación das posibilidades futuras destas tendencias.

As conferencias, dez e nove en total, presentan unha visión plural do movimento indíxena en Bolivia respecto ao actual proceso político neste país e mostran importantes coincidencias sobre a caracterización dun futuro proceso descolonizador.

Ante o pedido de numeroso público que non puido asistir aos eventos, para ter acceso ao contido das citadas conferencias, Pukara editou un libro electrónico que reproduce esas intervencións, corrixidas polos autores.

"HISTORIA COYUNTURA Y DESCOLONIZACIÓN"
"Katarismo e Indianismo en el proceso político del MAS en Bolivia" - Fondo Editorial Pukara

Pode-se acceder ou baixar o libro, de 204 páxinas, en formato -pdf- clicando na imaxe ou no seguinte enlace:

http://periodicopukara.com/arquivos/historia-conxuntura-e-descolonizacion.pdf

Periódico Pukara
http://www.periodicopukara.com


Enviado por:
Periódico Pukara
-periodicopukara.com-
9 de julho de 2010 15:30
_____________

Sobre nós

Que significa Pukara?
Pukara é unha palabra en lingua aymara e qichwa que significa fortaleza. Fortaleza no sentido de construción ou arquitectura que serve para o resgardo de combatentes.

As pukaras utilizáronse bastante como baluartes de resistencia durante a invasión española e a colonia republicaba. Por exemplo, na pukara de Sajsaywaman Manko Inka instalou a dirección do seu movimento no século XVI para resistir o ataque colonizador. Durante a guerra katarista, na pukara de K'illimi qullu a beiras do lago Titicaca, prov. Camacho, resistiron as tropas indíxenas en 1782 ás expedicións punitivas dos españois despois que foi roto o cerco de Tupak Katari á Paz.

Por que Pukara actualmente?
A guerra de emancipación dos pobos indíxenas, o seu descolonización, aínda non terminou. Son necesarias varias fortalezas, varias pukaras. Estas poden ser de natureza diferente, pero co común denominador de constituír espazos onde se acumulan forzas, doe resístese ao invasor e onde se prepara a vitoria definitiva.

Que é o xornal Pukara?
O Xornal Pukara quere ser un baluarte no loita de ideas, no combate de principios, na guerra conceptual, de análise, de información e investigación que libran os pobos indíxenas contra o ocupante colonialista.

O xornal Pukara é unha publicación mensual sobre a cultura, sociedade e política dos pobos orixinarios.

Director
Pedro Portugal M.
pedro-portugal@periodicopukara.com

Xefe de redacción
Daniel Sirpa T.
daniel-sirpa@periodicopukara.com

Comité de redacción
Nora Ramos Salazar
Joel A. Quispe Chura

Rúa México Nº 1554, Of. 5, La Paz, Bolivia
Casa 10166, sucursal Miraflores, La Paz, Bolivia
Teléfonos celulares: 715 19 048 - 712 80 141
______________________

No último número da Revista "Pukara", hai unha reportaxen interesante sobre un programa de Televisión Española:

"Agravios e fantasías na TV española"

"Ultraxe aos indíxenas na televisión española"

O programa "perdidos na selva" reproduce as vellas pantasmas eurocéntrios sobre os indíxenas, engadindo algúns novos máis.

Pode-se descargar o número 50 da Revista clicando acima da imaxe.

Neste mesmo número -50- un interesante artigo con polémica sobre sobre a "declaración ecoloxista do Chefe indio Seattle" - "Falso, Auténtico ou Deformado, ... ?", dado que no número anterior -49- Pukara publicara un artigo titulado "A Declaración Frudulenta do Chefe Seattle".

Web do Periódico Pukara
http://www.periodicopukara.com

____________________________

Amboaje ficou sem simbologia fascista, a limpeza deve continuar

A Assembleia Comarcal de NÓS-Unidade Popular quer fazer pública a sua satisfaçom pola retirada do monumento ao fascismo que presidiu durante 70 anos a praça de Amboaje, umha das emblemáticas no centro de Ferrol.

A retirada da chamada “Cruz dos Caídos”, que exaltou durante décadas o golpismo franquista, foi alvo de acçons simbólicas protagonizadas pola nossa organizaçom para chamar a atençom sobre a permanência de umha inaceitável e impune apologia do fascismo nos nossos espaços públicos.

Da mesma forma que retiramos o escudo franquista e pintamos essa Cruz de cor de rosa em várias ocasions, militantes de NÓS-UP tenhem realizado actos semelhantes em Ferrol e em toda a comarca, assim como no resto do País.

De maneira lenta e insuficiente, as instituiçons vam respondendo à exigência do movimento popular que reclama o fim da humilhaçom às vítimas do genocídio franquista, 35 anos depois da morte do ditador. Porém, ao mesmo tempo continuam os julgamentos e condenas contra quem leva anos levando à prática aquilo que as instituiçons supostamente “democráticas” se vinham negando a fazer.

Som numerosas as multas e procesamentos contra militantes e simpatizantes da esquerda independentista, que nestes anos retirou por via directa centenas de placas, escudos e monumentos franquistas das ruas galegas. Agora mesmo há quatro integrantes da Direcçom Nacional de NÓS-UP pendentes de sentença por um desses casos, pola pintagem de cor de rosa da casa natal do ditador.

Lembremos também que subsistem cruzes semelhantes à de Amboaje em Neda, Fene, Mugardos, Moeche e noutros pontos da nossa Comarca.

Por todo o anterior, NÓS-Unidade Popular reclama o fim da perseguiçom contra quem reclama a mais elementar higiente democrática e umha mais decidida e generalizada actuaçom das instituiçons em linha com o sucedido ontem mesmo na praça de Amboaje de Ferrol: a retirada completa da simbologia franquista dos espaços públicos de Ferrol e da Galiza.

Ferrol, 9 de Julho de 2010

Assembleia Comarcal de NÓS-UP em Trasancos

Enviado por:
nosup-trasancos@nosgaliza.org
-nosup-trasancos@nosgaliza.org-
9 de julho de 2010 15:45
________________

Convocatoria: Xa chega a Ferrol a bicicaravana en defensa da terra

Tras o seu paso por As Pontes, Goente e Pico Vello, as fragas do Eume e Pontedeume, a "bicicaravana en defensa da terra" chega na tarde de hoxe a Ferrol onde temos programadas varias actividades para este venres 9 e sábado 10 de xullo.

Hoxe ás 18:00, partindo do espigón da avenida do mar de caranza, temos previsto a realización dun roteiro en bicicleta polacidade cun percorrido que visitará algúns dos "puntos negros" da nosa ría. En Caranza os vertidos de augas fecais, no Bertón un exemplo de especulación urbanística que tamén apreciaremos na praza de España, en Esteiro e Ferrol Vello, o porto carboeiro e a vista da planta de Reganosa dende o peirao de Curuxeiras.


http://maps.google.es/maps/ms?ie=UTF8&hl=es&t=h&source=embed&msa=0&msid=102831163689627357790.00047ff6d1533be7dab8c&ll=43.4909,-8.249188&spn=0.130516,0.363579&z=12>

Ás 20:00 no Espazo Libertario, local situado na Av. Esteiro 1o, baixo temos unha palestra con proxección de videos e imaxes que amosarán o percorrido feito pola bicicaravana por terras de Irlanda, cantabria, asturias, etc.

Mañá sábado 10 de Xullo ás 11:30 a bicicaravana partirá dende a praza do inferniño a mugardos onde a partires das 14:00 celebrarase unha festa reivindicativa co lema "outro modelo enerxético é posile" con xantar solar e música no "campo dos carneiros".

Unión Libertaria 09/07/2010


=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-

Texto da convocatoria inicial de Unión Libertaria

A caravana que partira en maio de Madrid a Irlanda para protestar contra o gasoduto experimental de alta presión que a Shell quere facer pasar por unha reserva da biosfera no noroeste de Irlanda xa está de volta e chegará á nosa comarca a partires do 7 de Xullo. No seu percorrido reivindicativo foron moitos os lugares nos que activistas en bici sumáronse para loitar e reivindicar outra maneira de facer as cousas, outro modelo enerxético e industrial que non sexa destrutivo, que respecte o medio e que sexa xusto e posible. Un modelo de decrecemento e desindustrialización que restaure con urxencia o necesario equilibrio que nos reconcilie coa natureza da que formamos parte.

É o momento agora de que nos sumemos á marcha na nosa comarca para chamar a atención sobre os moitos problemas que nos afectan. Como o da mina de andalucita que se pretende instalar na zona de Goente poñendo en perigo a riqueza e biodiversidade das fragas do Eume, os distintos puntos negros de contaminación, recheos e desfeitas na ría de Ferrol e a perigosa barbarie que supón a instalación da planta regasificadora de Reganosa.

Desde UL facemos un chamamento a apoiar esta marcha nas distintas etapas e días que percorrerá a comarca participando nos roteiros programados, nas charlas e na festa reivindicativa que faremos en Mugardos. É tempo de berrar e de pedalear!!!

Enviado por:
Unión Libertaria
-unionlibertaria@gmail.com-
9 de julho de 2010 13:13
____________

xoves, xullo 08, 2010

Última hora: Chávez Abarca confesó ser contratado por Posada Carriles para desestabilizar Venezuela

Telesur Informa: Chávez Abarca confesó ser contratado por Posada Carriles para desestabilizar Venezuela.

O goberno venezuelano enviou onte a Cuba ao salvadoreño Francisco Chávez Abarca, procurado pola Interpol por terrorismo, e exixiu dos Estados Unidos a entrega de Luis Posada Carriles, en liberdade en território americano.



Fonte: http://www.telesurtv.net/index.php
____________________

Reclaman un conxunto de medidas adicionais para eliminar os riscos para a saúde pública derivados da utilización de residuos asfálticos


O GRUPO MUNICIPAL DE ESQUERDA UNIDA RECLAMA MEDIDAS ADICIONAIS PARA ELIMINAR OS RISCOS PARA A SAÚDE PÚBLICA DERIVADOS DOS ÁRIDOS NON INERTIZADOS

ROBERTO ARTABE ESIXE UN PAPEL ACTIVO DO GOBERNO MUNICIPAL E DA AUTORIDADE PORTUARIA PARA FACER CUMPRIR AS MEDIDAS ADICIONAIS RECLAMADAS

O Grupo Municipal de Esquerda Unida reclama un conxunto de medidas adicionais para eliminar os riscos para a saúde pública derivados da utilización de residuos asfálticos de fresado de estradas procedentes de Holanda cun alto contido en betúns (entre o 4% e o 7%) e de xofre (0,0182%), contidos que forzan a súa caracterización como un residuos sen tratar, non como áridos reciclados.

Para Esquerda Unida non cabe facer deixación das responsabilidades por parte dos poderes públicos cando hai un posible risco para a saúde pública como é o caso. No caso do Porto de Ferrol, unha análise feita por Augas de Galicia sobre mostras de auga empozada ao pé da acumulación dos devanditos áridos bituminosos arroxou concentracións superiores aos límites de detección, no que fai aos hidrocarburos aromáticos policíclicos, que son produtos canceríxenos, mutóxenos (que producen mutacións xenéticas) e teratóxenos, susceptibles de producir malformacións fetais.

Esquerda Unida quere lembrar que estes feitos tiveron unhas dilixencias preprocesuais incoadas pola Fiscalía da Coruña arquivadas ao final por considerar que non se produce delito ambiental. Agora ben, as dilixencias recoñecen varias circunstancias perigosas:

  • A mostra de áridos obxecto da análise non foi sometida a procesos de valorización mediante calor.
  • A presenza de contaminantes implica un risco en función do uso que se faga do devandito material ante a posibilidade de exposición sobre as persoas e no medio ambiente.
  • Existe un risco de afectación ás canles e medios próximos, xa que os hidrocarburos aromáticos policíclicos son substancias perigosas para o medio ambiente e incluso para as persoas ao traverso da cadea alimentaria.

Xa que logo, o noso Grupo Municipal reclama que se apliquen as medidas necesarias para descartar calquera risco tanto no que atinxe tanto ao almacenaxe como o emprego do material bituminoso:

- A almacenaxe dos áridos bituminosos tense que facer en superficies impermeabilizadas e baixo cuberta e cun sistema perimetral de recollida de augas para que non se vertan nas augas superficiais.

* No que atinxe ao seu emprego como recheo hai que facer unha valoración de riscos na zona de uso ao abeiro do que recolle o RD 9/2005 que relaciona as actividades potencialmente contaminantes do solo. Emprego que cando se faga en asociación con outros materiais esixirá unha garantía de estabilización do material e de non produción de lixiviados.

Esquerda Unida demanda do Goberno Municipal e da Autoridade Portuaria que fagan cumprir os protocolos adicionais de seguridade que reclamamos.

Grupo Municipal de Esquerda Unida

Enviado por:
eu-ferrolterra@esquerdaunida.org
7 de julho de 2010 14:15


Prezad@s amig@s: achegamos Informacións do Grupo Municipal onde propoñemos a aplicación dunha serie de medidas de prevención no almacenamento e emprego dos áridos no porto, para evitar os riscos que estes materiais teñen para a sáude pública, ao volatilizarse no ambiente, filtrarse as augas e poderse incorporar á cadea trófica. Grazas polo voso interese. Un saúdo, Ramiro Marier
_____________________________

Acusan a un analista do Exército estadounidense no caso de Wikileaks: de filtrar un vídeo e documentos clasificados ao sitio web de denuncia


Un analista de intelixencia do Exército de Estados Unidos foi acusado de filtrar un vídeo e documentos clasificados ao sitio web de denuncia Wikileaks. Bradley Manning, especialista do Exército, acusan-no de divulgar un vídeo do ataque perpetrado en xullo de 2007, no que se ve a helicópteros do Exército estadounidense asasinando indiscriminadamente a doce iraquís e ferindo a varios máis, entre eles, dous nenos. Ademais, acusan-no de facer circular máis de cincuenta cablegramas do Departamento de Estado. Manning, que enfronta unha condena de ata 52 anos de prisión, foi detido en maio mentres prestaba servizo en Iraq, logo de que un coñecido seu dixese que se responsabilizou polo envío do vídeo a Wikileaks, xunto con miles de arquivos gobernamentais clasificados de Estados Unidos. O acusado non contratou os servizos dun avogado civil e é representado por un avogado militar. Nunha entrevista concedida a Democracy Now! o mes pasado, Daniel Ellsberg, responsable de divulgar os chamados "Pentagon Papers" (documentos do Pentágono que formaron parte dun estudo confidencial sobre a participación política e militar de Estados Unidos en Vietnam entre 1945 e 1967, finalizado en 1968 e encomendado polo entón Secretario de Defensa Robert McNamara), exhortou a apoiar a Manning no caso de que se determinase que el foi a fonte de Wikileaks.

Daniel Ellsberg dixo: "Durante corenta anos estiven esperando que alguén sacase información á luz na mesma medida en que eu o fixen, pero dun xeito máis oportuno, antes do que eu o fixen na miña época. E Manning sería a primeira persoa en corenta anos en facelo, se é certo que filtrou unha chea de cablegramas que considerou criminais. Estou moi contento, se iso foi efectivamente así. E espero que non sexa o último".

Fonte: Boletín Informativo "Democracy Now!" - 7 de Xullo de 2010
____________________

Enlaces relacionados no sitio web AntiWar:
Ver:

Ártabra 21: Un vídeo clasificado que mostra o asasinato de polo menos 12 persoas desde un helicóptero militar de Estados Unidos
______________________________

martes, xullo 06, 2010

A Plataforma en Defensa da Sanidade Pública de Ferrol, queremos denunciar o grave deterioro ó que se está sometendo á Sanidade Pública na Área Sanitaria de Ferrol

A Plataforma en Defensa da Sanidade Pública de Ferrol, queremos denunciar o grave deterioro ó que se está sometendo á Sanidade Pública na Área Sanitaria de Ferrol por parte da Xunta de Galicia no último ano.

Este deterioramento se traduce no incumprimento de compromisos xa adquiridos pola anterior Xunta de Galicia co anterior Xerente da Área Sanitaria de Ferrol e que ían posibilitar o que nos puxesemos ó nivel doutras Áreas Sanitarias.
  • Investimento de 63 millóns de euros de 2009 a 2011 para a posta ó día do antigo Hospital Naval creando novos servizos, quirófanos etc.
  • Posta en marcha da unidade de Hemodiálise que agora se está facendo no Juan Cardona.
  • Mellora do transporte público, adaptado ás necesidades de usuarios e traballadores, facendo do H. Naval a última parada do traxecto.
  • Potenciación e desdobramento de especialidades médicas.
  • Plano de mellora da Atención Primaria, incrementando os cadros de persoal e facéndoa moito máis resolutiva.

Todos eses compromisos están incumpridos e paralizados.

Pola contra se pecha camas de Medicina Interna no Nóvoa Santos a finais do mes de maio o que provoca saturacións de pacientes en espera de ingreso no Servizo de Urxencias e un incremento importante de derivacións de pacientes ó Juan Cardona.

Reducción das contratacións de persoal o que fai que a prestación do servizo se faga con menor calidade, a pesar do esforzo do persoal en suplir a falla de coberturas de persoal.

Incremento significativo das listas de espera.

En definitiva se pretende crear unha mala imaxe da sanidade pública, favorecendo, desde á propia sanidade pública, á sanidade privada.

O exemplo máis claro é que o Juan Cardona por vez primeira presenta beneficios económicos na súa conta de resultados. Tamén o USP-Santa Teresa anuncia unha ampliación da súa carteira de servizos no seu centro de Ferrol.

A cousa esta clara se incrementan as listas de espera e se crea a necesidade de que a xente acuda a centros privados. Traumatoloxía e un exemplo moi ilustrativo.

A Plataforma en Defensa da Sanidade Pública de Ferrol queremos denunciar estas practicas e anunciamos a realización dun seguimento sobre aquelas especialidades con mais lista de espera e coa oferta en centros privados ou concertados nesas mesmas especialidades e moitas veces polos mesmos profesionais.

De dese estudio se desprendese a realización de practicas ilícitas non dubidariamos en poñelo en coñecemento de quen correspondese e mesmo da Xustiza .

A Xunta de Galicia ten a obriga de facer cumprila Lei de Incompatibilidades e nono esta facendo.

En resumo queremos denunciar a absoluta falla de compromiso da Xunta de Galicia coa Area Sanitaria de Ferrol.


Asdo./ Salustiano Gomez e Xosé Miguel López, portavoces da Plataforma en Defensa da Sanidade Pública de Ferrol.


Xullo de 2010

Plataforma en Defensa da Sanidade Pública de Ferrol

Enviado por:
CIG Saúde Ferrol
-cigsaudeferrol@gmail.com-
6 de julho de 2010 12:30
http://www.cig-saude.org/ferrol/
_________________________

Máis de 1.200 propostas cidadáns aos Orzamentos Participativos deste ano, no Concello de Ferrol


PRESENTADAS 1.217 PROPOSTAS CIDADÁS

A cidadanía presentou máis de 1.200 propostas aos Orzamentos Participativos deste ano.

O edil Manuel Santiago avanza que 1.012 persoas inscribíronse no Rexistro de Participantes, que mantén o prazo aberto ata a celebración das asembleas de zona. O Grupo Motor manterá unha sesión de traballo en Ferrol Vello para pór en común as propostas, que pasarán posteriormente á comisión técnica municipal para o análise.

Os veciños e veciñas de Ferrol presentaron un total de 1.217 propostas ao proceso de Orzamentos Participativos deste ano, a través do cal a cidadanía terá a oportunidade de elixir o destino dunha partida de 1.650.000 euros.

Así o avanzou o concelleiro de Participación Cidadá, Manuel Santiago, quen compareceu en rolda de prensa para informar non só das iniciativas que suxeriron os cidadáns senón tamén do número de persoas que se inscribiron no Rexistro de Participantes: 1012 persoas. Destas, un total de 451 foron homes (o 44,57%) mentres que 561 (o 55,43%), mulleres.

Esta cifra pódese aínda incrementar toda vez que, tal e como explicou o edil, o Grupo Motor creado ao abeiro deste proceso pioneiro en Galicia decidiu manter aberto o prazo de inscrición ata a celebración, no mes de setembro, das asembleas de zona.

No acto celebrado esta mañá participou tamén a técnica de Participación Cidadá, Maica Rodríguez.

Xa polo miúdo, o concelleiro Manuel Santiago informou dos datos atendendo aos 9 barrios que este ano serán obxecto de intervención: Ferrol Vello, Canido, San Xoán de Filgueira, San Pablo de Catabois e Santa Mariña (na zona urbana) e San Xurxo, Doniños, Covas e Esmelle (na zona rural).

As propostas presentadas podían ser de dous tipos: investimentos e/ou mantenemento de infraestruturas ou equipamentos e actividades ou programas sociais.

Unha vez feito o reconto final das urnas, o edil informou de que o 32% das propostas foron realizadas por veciños e veciñas de San Pablo de Catabois, Santa Mariña e San Xoán de Filgueira, que constituíron unha unidade de votación.

A integrada por San Xurxo e Doniños achegou o 27% das propostas, a de Covas-Esmelle, o 26% e a de Ferrol Vello-Canido, o 14%.

Respecto á natureza das propostas, o 32% estiveron asociadas a programas de asistencia social e saúde pública; o 18% a programas socioculturais e educativos; o 15% ao cumprimento de normativas e o 15% restante, a programas relacionados coa seguridade cidadá.

Por outra banda, e en relación ás propostas que teñen que ver coas infraestruturas, o 37% refírense ás viarias, o 18%, á xestión de residuos e o 16% restante, a infraestruturas sociocomunitarias e deportivas. Así mesmo, dentro das 1.217 propostas recibidas, 58 están aínda sen clasificar e destas, a metade son plantexadas para o conxunto da cidade ao ser propostas das que se beneficiarían o conxunto dos cidadáns e cidadás.

Entre estas, a renovación de marquesinas, formación de monitores deportivos e culturais para fomentar o emprego xuvenil, a recuperación da flora autóctona ou a apertura dun parque temático do patrimonio da zona rural mediante visitas virtuais en tres dimensións, entre outras.

En canto ao Rexistro de Votantes, Manuel Santiago destacou que a parroquia de Covas, con 258 persoas, foi a que contabilizou un maior número. Séguenlle San Pablo (173), Doniños (123), San Xoán de Filgueira (111), Canido e Santa Mariña (con 89 en cada caso), Esmelle (65), San Xurxo (54) e Ferrol Vello (27).

En total, 1.012 persoas, unha cifra que o edil de Participación Cidadá valorou moi positivamente, lembrando que no momento da celebración das asembleas de zona, previstas para o vindeiro mes de setembro, aqueles que o desexen poderán inscribirse.

O proceso de Orzamentos Participativos contempla entre as súas próximas accións a celebración dunha sesión de traballo na Praza Vella de Ferrol Vello co Grupo Motor, sempre e cando o tempo o permita.

Esta terá lugar o vindeiro xoves, 8 de xullo, entre as 19.00 e as 21.00 horas e servirá para pór en común as propostas presentadas, xa ordenadas.

Posteriormente, trasladaranse todas elas á comisión técnica municipal, unha vez codificada e clasificadas, para o estudo da súa viabilidade.


Luns, 5 de xullo de 2010.

Fonte: web Concello de Ferrol

--
comision.gap@gmail.com

www.participacion-ferrol.blogspot.com

Enviado por:
Comision veciñal
-comision.gap@gmail.com-
5 de julho de 2010 23:34
_____________________

Outra maneira de facer as cousas, outro modelo enerxético: Desde o 7 ao 10 de Xullo unha bicicaravana reivindicativa percorrerá anosa Comarca

[Clicar acima do cartaz para ampliar e poder acceder ao programa de actos]


Bicicletada en defensa da terra!!!

A caravana que partira en maio de Madrid a Irlanda para protestar contra o gaseoducto experimental de alta presión que a Shell quere facer pasar por unha reserva da biosfera no noroeste de Irlanda xa está de volta e chegará á nosa comarca a partires do 7 de Xullo. No seu percorrido reivindicativo foron moitois os lugares nos que activistas en bici sumáronse para loitar e reivindicar outra maneira de facer as cousas, outro modelo enerxético e industrial que non sexa destrutivo, que respete o medio e que sexa xusto e posible. Un modelo de decrecemento e desindustrialización que restaure con urxencia o necasario equilibrio que nos reconcilie coa natureza da que foemamos parte.

É o momento agora de que nos sumemos á marcha na nosa comarca para chamar a atención sobre os moitos problemas que nos afectan. Como o da mina de andalucita que se pretende instalar na zona de Goente poñendo en perigo a riqueza e biodiversidade das fragas do Eume, os distintos puntos negros de contaminación, recheos e desfeitas na ría de Ferrol e a perigosa barbarie que supón a instalación da planta regasificadora de Reganosa.

Desde UL facemos un chamamento a apoiar esta marcha nas distintas etapas e días que percorrerá a comarca participando nos roteiros programados, nas charlas e na festa reivindicativa que faremos en Mugardos. E tempo de berrar e de pedalear!!!

Enviado por:
Unión Libertaria
-unionlibertaria@gmail.com-
5 de julho de 2010 09:21
____________________

Enlace relacionado:


A noticia en Vieiros:

Biciraravana [antipetroleira] na Ferrolterra - "E tempo de berrar e pedalear!!!"
Desde esta cuarta feira até o sábado, un roteiro ciclista que estivo o último mes por Irlanda percorrerá a zona para denunciar as moitas ameazas ambientais na comarca. [+info]
______________________


CHAMADA PARA PARTICIPAR


Visita a Pico Velho

Bom serám gente, para esta quarta feira, dia 7 de julho, imos ter umha visita em Pico Velho, venhem uns companheir@s de Espanha e algúm galego que estám a participar numha protesta contra dumha instalçom da Shell na Irlanda, no condado de Mayo e querem conhecer a problemática ambiental de Galiza e concretamente o caso da mina de andalucita, mando-vos a ligaçom à sua página para que conhezades esta experiência: www.inventati.org/bicilab. Saem de As Pontes para Pico Velho o dia 7 às seis da tarde e chegarám arredor das sete menos um quarto, eu vou-nos acompanhar neste tramo, mas era bem que vinhera mais alguém, aliás em Pico Velho podia-mo-lhes fazer um recebimento e dar-lhes umha explicaçom do projecto mineiro como das actividades que estamos desenvolvendo. Mandade aviso a ver se juntamos um bom grupo.

Vemo-nos quarta dia 7.

Nês

Enviado por :
Ernesto Lopes Dias Nes
-lodergz@gmail.com-
4 de julho de 2010 21:24
______________________

Conferencia-debate, con Antoni Doménech e Camilo Nogueira, en Ferrol: "E necesaria a Folga Xeral ....?" - Xoves 8 de Xullo de 2010

Xoves, 8 de Xullo de 2010, ás 7 da Tarde no Centro Cultural Carvalho Calero, na Praza d'O Inferniño, en Ferrol, terá lugar unha Conferencia-debate con Antoni Doménech e Camilo Nogueira: " E necesaria a Folga Xeral ....?".

Organizada pola A.C. Fuco Buxán.
  • Antoni Domènech i Figueras  [Barcelona 1952], é escritor, filosofo, análista político e Catedrático da Facultade de Ciencias Económicas da Universidade de Barcelona, e editor da Revista política internacional "Sin Permiso" [Na Wikipedia].

  • Camilo Nogueira Roman [Lavadores-Vigo 1936], é escritor, economista, enxeñeiro, analista político e foi Eurodiputado, máis sobre todo é unha das persoas claves na construción do nacionalismo de esquerdas na Galiza -sindical, político, social e cultural- [Na Wikipedia].

Engade-se enlace ao artigo publicado por Antoni Doménech e outros, en “SIN PERMISO” o pasado 18 de xuño: http://www.sinpermiso.info/articulos/ficheros/domenechbuster.pdf


--
fuco buxán, a.c.
Aptdo Correos 240 C.P. 15400 Ferrol
Telef. 981325492
www.fucobuxan.com
fucobuxan@yahoo.es

Información baseada na enviada por:
Fuco Buxán Asoc. Cultural - Ferrol
-fucobuxan@gmail.com-
5 de julho de 2010 18:38
___________________

Os Estados Unidos e a ameaça iraniana

A capacidade de dissuasão do Irã é vista por Washington como um exercício ilegítimo de soberania que interfere nos desígnios globais dos Estados Unidos. Ameaça, especialmente, o controle dos EUA sobre os recursos energéticos do Oriente Médio, uma alta prioridade dos estrategistas desde a Segunda Guerra Mundial, recursos que rendem frutos como o “controle do mundo”. Além disso, o Irã também estaria buscando expandir sua influência, o que provocaria a desestabilização da região. A invasão e ocupação militar do Irã seriam a estabilização. O artigo é de Noam Chomsky.

Por Noam Chomsky [*]
04/07/2010


A ameaça calamitosa do Irã é largamente reconhecida como a crise política mais séria da administração Obama. O Congresso dos EUA acaba de ratificar as sanções contra o Irã, com medidas ainda mais severas contra as empresas do país. A administração Obama tem expandido rapidamente sua capacidade ofensiva na ilha de Diego Garcia, território da Grã Bretanha, que expulsou a população do local para que os EUA pudessem erguer a grande base militar que usa para atacar o Oriente Médio e a Ásia Central. A Marinha informa da oferta de envio de um submarino equipado com mísseis teleguiados de potência nuclear e com mísseis Tomahawk, os quais podem carregar ogivas, à ilha. Cada submarino desses é reportado como tendo o poder de fogo de uma frota de guerra.

De acordo com um documento descritivo de carga obtido pelo Sunday Herald (Glasgow), o equipamento militar que Obama despachou inclui 387 “bunker busters” [bombas destruidoras de bunkers] usadas para atacar estruturas subterrâneas fortificadas. Os preparativos para esses “ataques maciços de bunker busters”, as mais poderosas bombas no pequeno arsenal de armas nucleares, foram iniciados na administração Bush, mas se enfraqueceram. Ao tomar posse, Obama imediatamente acelerou os planos, e eles devem ser desenvolvidos por vários anos ainda, visando especificamente o Irã.

Eles estão em marcha acelerada para a destruição do Irã”, diz Dan Plesch, diretor do Centro de Estudos Internacionais e Diplomacia na Universidade de Londres. “Bombardeiros e mísseis de longo alcance estão prontos hoje para destruir 10.000 alvos no Irã em poucas horas”, afirmou. “O poder de fogo das forças dos EUA quaduplicaram desde 2003”, tendo sido acelerado durante a administração Obama.

A imprensa árabe reporta que uma frota norteamericana (com um navio israelense) atravessou o Canal de Suez em direção ao Golfo Pérsico, onde sua missão é “implementar as sanções contra o Irã e supervisionar os navios que chegam e partem do Irã”. A mídia israelense e a britânica reportam que a Arábia Saudita está providenciando um corredor para o bombardeio israelense do Irã (negado pela Arábia Saudita). Em seu retorno do Afeganistão para reassegurar aos aliados da OTAN que os EUA continuam no comando depois da substituição do General McChrystal por seu superior, General Petraeus, o chefe de Estado-Maior conjunto, almirante Michael Mullen visitou Israel para se encontrar com o chefe das Forças Armadas e militar sênior do staff de inteligência e planejamento de unidades de combate, Gabi Ashkenazi, continuando o diálogo estratégico anual entre Israel e EUA, em Tel Aviv. O encontro esteve focado “na preparação de ambos, Israel e EUA para a possibilidade de o Irã tornar-se uma potência nuclear”, de acordo com o Haaretz, o qual reporta, além disso, que Mullen disse: “eu sempre tento ver os desafios da perspectiva israelense”. Mullen e Ashkenazi estão em contato permanente por telefone.

O aumento das ameaças de ações militares contra o Irã está, é claro, violando a Carta das Nações Unidas, e especificamente violando a Resolução 1887 de setembro de 2009 do Conselho de Segurança, que reafirmou a convocação de todos os estados para resolver as questões nucleares pacificamente, em acordo com a Carta, que bane o uso ou a ameaça do uso da força.

Alguns analistas respeitados descrevem a ameaça iraniana em termos apocalípticos. Amitai Etzioni alerta que “Os EUA terão de se confrontar com o Irã ou desistir do Oriente Médio”, nada menos. Se o programa nuclear iraniano prosseguir, ele diz, Turquia, Arábia Saudita e outros estados vão “se mover em direção” à nova “superpotência” iraniana. Numa retórica menos fervorosa, uma aliança regional pode tomar forma independentemente dos EUA. No jornal das forças armadas dos EUA, o Military Review, Eztioni defende um ataque dos Estados Unidos que mire não apenas as instalações nucleares iranianas, mas também alvos não nucleares, inclusive da infraestrutura – quer dizer, na sociedade civil. “Esse tipo de ação militar é semelhante às sançõescausando 'pânico' para mudar o comportamento, embora por meios muito mais poderosos”.

Deixando de lado esse tipo de pronunciamento estreito, qual é exatamente a ameaça iraniana? Uma resposta autorizada foi dada em abril deste ano, no estudo do Instituto Internacional de Estudos Estratégicos, Balanço Militar 2010. O regime clerical brutal é sem dúvida uma ameaça ao seu próprio povo, embora não seja particularmente mais alta em comparação aos aliados dos EUA na região. Mas não é isso o que preocupa o Instituto; o Instituto está preocupado com a ameaça que o Irã oferece à região e ao mundo.

O estudo torna claro que a ameaça iraniana não é militar. O gasto militar iraniano é “relativamente baixo em comparação com os demais gastos na região”, e menos de 2% do estadunidense. A doutrina militar do Irã é estritamente defensiva ... desenhada para protelar uma invasão e forçar uma solução diplomática às hostilidades”. O Irã tem apenas “uma capacidade limitada de projetar forças para além das suas fronteiras”. No que concerne à opção nuclear, “o programa nuclear iraniano e sua vontade de manter aberta a possibilidade de desenvolvimento de armas nucleares são parte central de sua estratégia de dissuasão”.

Mesmo que a ameaça iraniana não seja militar, isso não significa que deva ser tolerável para Washington. A capacidade de dissuasão do Irã é um exercício ilegítimo de soberania que interfere nos desígnios globais dos EUA. Especificamente, ameaça o controle dos EUA dos recursos energéticos do Oriente Médio, uma alta prioridade dos estrategistas desde a Segunda Guerra Mundial, recursos que rendem frutos como o “controle substancial do mundo”, segundo um influente conselheiro (A.A. Berle).

A ameaça do Irã vai além da dissuasão, contudo. O país também está buscando expandir sua influência. Como o Instituto de Estudos formula a ameaça, o Irã está “desestabilizando” a região. A invasão e ocupação militar estadunidense do Irã é “estabilização”. Os esforços do Irã para expandirem sua influência nos países vizinhos é “desestabilização”, logo, é claramente ilegítima. Deve ser anotado que esse tipo de uso revelador dessas expresssões é rotineiro. Então, o proeminente analista de política externa, James Chace, ex-editor do principal jornal do establishment, o Foreign Affairs, estava usando o termo “estabilidade” adequadamente, em seu sentido técnico, quando explicou que, para se obter “estabilidade” no Chile seria necessário “desestabilizar” o país (por meio da derrubada do governo eleito de Allende e da instalação da ditadura Pinochet).

Além desses crimes, o Irã está dando apoio ao terrorismo, segundo o informe do mesmo Instituto; por meio do suporte ao Hezbollah e ao Hamas, as mais importantes forças políticas no Líbano e na Palestina –como se eleições importassem. A coalizão do Hezbollah venceu facilmente as eleições no Líbano no último (2009) pleito. O Hamas venceu a eleição de 2006 na Palestina, levando os EUA e Israel a instituírem o rude e brutal bloqueio de Gaza, para punirem os infiéis por terem votado errado nas eleições livres. Essas foram as únicas eleições relativamente livres no mundo árabe. É normal a opinião da elite temer a ameaça da democracia e agir para dissuadi-la; mas este é, antes, um caso notável, particularmente porque se dá junto ao forte apoio dos EUA às ditaduras regionais, e particularmente notável diante do forte elogio de Obama ao ditador brutal do Egito, Mubarak, a caminho de seu famoso discurso ao mundo islãmico, no Cairo.

Os atos terroristas atribuídos ao Hamas e ao Hezbollah tornam-se opacos em comparação com o terrorismo estadunidense e israelense, na mesma região, mas ainda assim eles merecem mais atenção.

Em 25 de maio o Líbano celebrou seu feriado nacional, o Dia da Liberação, comemorando a retirada israelense do sul do Líbano depois de 22 anos de ocupação, como um resultado da resistência do Hezbollah – descrita pelas autoridades israelenses como “agressão iraniana” contra Israel na área ocupada pelo Líbano (Ephraim Sneh). Este também é um uso imperial comum. Assim, o presidente John F. Kennedy condenou o “ataque a partir de dentro, manipulado pelo Norte”. O ataque da resistência sul-vietnamita contra os bombardeiros de Kennedy, armas químicas que levaram camponeses a virtuais campos de concentração, e outras medidas benignas do gênero foram denunciados como “agressões internas” pelo embaixador dos EUA de Kennedy, o herói liberal Adlai Stevenson. O apoio dos norte-vietnamitas aos seus compatriotas no sul ocupado pelos EUA é agressão, interferência intolerável na honrada missão de Washington.

Os conselheiros de Kennedy, Arthur Schlesinger e Theodore Sorenson, considerados pombas da paz, também elogiaram a intervenção de Washington para reverter a “agressão” no Vietnã do Sul – da resistência indígena, como eles ficaram sabendo, ao menos se se lê os informes da inteligência dos EUA. Em 1955 a Junta dos Chefes das Forças Armadas estadunidense definiu vários tipos de “agressões”, incluindo “agressões que não as armadas, isto é, ações políticas ou subversão”. Por exemplo, um levante interno contra uma política de estado imposta pelos EUA, ou eleições cujos resultados deram errado. O uso também é comum nos comentários de acadêmicos e analistas políticos, e faz sentido com base na aceitação da tese de que Nós Temos o Mundo.

O Hamas resiste à ocupação militar israelense e a suas ações ilegais e violentas nos territórios ocupados. É acusado de se recusar a reconhecer Israel (partidos políticos não reconhecem estados). Em contraste, os EUA e Israel não só não reconhecem a Palestina como têm agido por décadas para assegurar que ela nunca venha a existir em qualquer forma que tenha sentido; o partido do governo em Israel na sua plataforma de campanha de 1999 barrava a existência de qualquer Estado palestino.

O Hamas é acusado de lançar foguetes nos assentamentos israelenses da fronteira com Gaza, atos sem dúvida criminosos, embora uma fração da violência de Israel em Gaza, isolada num outro lugar. É importante ter em mente, nessa conexão, que os EUA e Israel sabem exatamente como eliminar o terror que eles deploram com tanta paixão. Oficialmente Israel concede que, não haveria foguetes do Hamas caso Israel cumprisse parcialmente com o acordo de trégua de 2008. Israel rejeitou a oferta do Hamas de renovar a trégua, preferindo lançar o ataque assassino e destrutivo na Operação Chumbo Fundido contra Gaza em dezembro de 2008, com pleno apoio dos EUA, uma exploração da agressão assassina sem o menor pretexto crível ou mesmo bases legais ou morais.

O modelo de democracia no mundo muçulmano, a despeito das falhas graves, é a Turquia, que tem eleições relativamente livres, e também tem sido alvo de críticas severas nos EUA. O caso mais extremo foi quando o governo seguiu a posição de 95% da sua população e se recusou a participar da invasão do Iraque, obtendo a condenação brusca de Washington por seu fracasso em compreender como um governo democrático deve se comportar: sob nosso conceito de democracia, a voz do Mestre determina a política, não a quase unânime voz da população.

A administração Obama ficou mais uma vez enfurecida quando a Turquia se juntou ao Brasil na tentativa de acordo com o Irã para que o país restrinja seu enriquecimento de urânio. Obama elogiou a iniciativa numa carta ao presidente Lula, do Brasil, aparentemente dando de barato que o acordo fracassaria, fornecendo assim armas de propaganda contra o Irã. Quando a tentativa ocorreu, os EUA ficaram furiosos, e rapidamente minaram o acordo, chamando através do Conselho de Segurança uma resolução com novas sanções contra o Irã, que eram tão sem sentido que a China concordou alegremente pela primeira vez – reconhecendo que ao menos as sanções iriam impedir os interesses do Ocidente em competirem com a China pelos recursos iranianos. Mais uma vez, Washington agiu diretamente para assegurar que ninguém interferisse no controle dos EUA sobre a região.

Não foi uma surpresa o voto de Turquia e Brasil contra às sanções propostas pelos EUA no Conselho de Segurança; o outro membro regional do Conselho, o Líbano, absteve-se. Essas sanções levantaram novas preocupações em Washington. Philip Gordon, o diplomata da administração Obama para assuntos europeus alertou a Turquia de que as suas ações não tinham sido entendidas nos EUA e que o país deve “demonstrar seu compromissode parceria com o Ocidente”, reportou a AP, “uma rara advertência de um aliado crucial da OTAN”.

A classe política entende da mesma maneira. Steven A. Cook, um acadêmico do Conselho de Política Externa, observou que a questão crítica agora é “como mantemos a Turquia no seu lugar?” - seguindo as regras, como um bom democrata. Uma manchete do New York Times capturou o ânimo geral: “O Acordo do Irã é visto como uma marca do legado da liderança brasileira”. Em resumo, faça o que eu digo, ou arque com as consequências.


Não há sinais de que outros países na região estejam mais favoráveis às sanções dos EUA do que a Turquia. No lado dos opositores ao Irã, por exemplo, o Paquistão e o Irã, reunidos na Turquia recentemente assinaram um acordo para a construção de um novo oleoduto. Ainda mais preocupante para os EUA é que esse oleoduto deve se estender até a Índia. O Tratado de 2008 dos EUA com a Índia apoiando seus programas nucleares –e indiretamente seus programas de armas nucleares– visava impedir que a Índia fizesse parte do acordo para esse oleoduto, segundo Moeed Yusuf, um conselheiro do sul da Ásia para o United States Institute of Peace, expressando uma interpretação comum. A Índia e o Paquistão são duas das três potências nucleares que se recusaram a assinar o Tratado de Não-Proliferação Nuclear, o terceiro é Israel. Todos os três países desenvolveram armas nucleares com o apoio dos EUA, e ainda o fazem.

Nenhuma pessoa em sã consciência quer que o Irã desenvolva armas nucleares; nem o Irã nem ninguém. Uma maneira óbvia de mitigar ou eliminar essas ameças é estabelecer uma Zona Livre de Armas Nucleares [NFWZ em sua sigla em inglês] no Oriente Médio. A questão foi levantada (mais uma vez) na Conferência de Exame do Tratado de Não Proliferação Nuclear na sede das Nações Unidas no início de maio de 2010. O Egito, como representante de 118 nações do Movimento Não-Alinhado propôs que a conferência apresentasse um plano para dar início às negociações em 2011 ou uma NWFZ no Oriente Médio, como foi acordado pelo Ocidente, inclusive pelos EUA, na Conferência de Exame de 1995.

Washington concorda formalmente, mas insiste que Israel se mantenha isento –e não tem dado pistas de que esses dispositivos sejam aplicados a si mesmo. Ainda não chegou o momento de se criar uma zona, disse a Secretária de Estado Hillary Clinton nessa Conferência. Ao mesmo tempo, o Washington insistia que nenhuma proposta voltada para que o programa nuclear israelense se sujeite aos auspícios da Agência Internacional de Energia Atômica [IAEA em sua sigla em inglês] poderia ser aceita. Também não aceitou as exigências de que os signatários do Tratado de Não-Proliferação Nuclear, especialmente os EUA, liberassem informações sobre “as instalações e atividades nucleares israelenses, incluindo informações pertencentes a transferências nucleares prévias a Israel”. A técnica de evasão de Obama visa adotar a posição israelense segundo a qual uma proposta dessas deve estar condicionada por um amplo acordo de paz, que os EUA podem adiar indefinidamente, como vem fazendo há 35 anos, com raras e temporárias exceções.

Ao mesmo tempo, Yukiya Amano, chefe da Agência Internacional de Energia Atômica pediu aos ministros de relações exteriores de seus 151 países-membros que trocassem opiniões a respeito de como implementar uma resolução demandando a Israel que “faça parte” no Tratado de Não-Proliferação Nuclear e que deixe suas instalações nucleares abertas à supervisão da IAEA, reportou a AP.

Raramente é registrado que os EUA e a Grã Bretanha têm uma responsabilidade especial em trabalhar para estabelecer uma NWFZ no Oriente Médio. A fim de concederem alguma aparência legal para sua invasão do Iraque em 2003, eles apelaram à Resolução 687 do Conselho de Segurança (1991), que exijiu do Iraque que desse fim ao desenvolvimento de suas armas de destruição em massa. Os EUA e a Grã Bretanha disseram que não fizeram isso. Não precisamos esperar os pedidos de desculpas, mas essa Resolução obriga os seus signatários a se engajarem na constituição de uma NWFZ no Oriente Médio.

De maneira patente, podemos acrescentar que a insistência dos EUA em manter instalações nucleares na ilha Diego Garcia mina a Zona Livre de Armas Nucleares (NFWZ) estabelecida pela União Africana, bem como Washington continua a bloquear a constituição de uma NFWZ ao excluir suas dependências.

O compromisso retórico de Obama com a não-proliferação tem recebido muitos elogios, até um prêmio Nobel da Paz. Um passo prático no estabelecimento dessa direção é o estabelecimento de uma NFWZ. Outro é a retirada do apoio a programas nucleares dos três não-signatários do Tratado de Não-Proliferação [Paquistão, Índia e Israel]. Como sempre, retórica e ações raramente se alinham, de fato estão em contradição direta neste caso, fatos que ocorrem com pouca atenção.

Em vez de dar passos práticos na direção de reduzir a verdadeiramente calamitosa ameaça de proliferação de armas nucleares, os EUA devem dar passos maiores na direção do reforço do seu controle das regiões produtoras de petróleo no Oriente Médio, por meio da violência, caso outros meios não sejam bem sucedidos. Isso é compreensível e até razoável, sob a prevalência de uma doutrina imperial.

Tradução: Katarina Peixoto

Noam Chomsky's ZSpace Page

Fontes: ZNET - cartamaior.com.br

[*] Noam Chomsky é Professor Emérito no Massachussetts Institute of Technology MIT
______________

domingo, xullo 04, 2010

Non lle digas á miña nai que son sindicalista

"A paciencia dos cidadáns cara aos abusos sindicais terminou para sempre. Hai un antes e un despois do réxime sindical". -David Pérez, portavoz do PP na Asemblea de Madrid-

Por Isaac Rosa [*]
04.07.2010


Hai que reescribir o vello chiste de "non lle digas á miña nai que son xornalista; ela pensa que traballo de pianista nun bordel". Hoxe sería máis exacto se dixésemos: "Non lle digas á miña nai que son sindicalista ..." Se es dirixente sindical, liberado, delegado ou simplemente militante, mellor que non se decate a túa nai, nin os teus veciños, non sexa que che retiren o saúdo ou algo peor. E é que a campaña antisindical, que xa vén de lonxe, volveuse incriblemente virulenta nas últimas semanas.

Non hai máis que ler as portadas, editoriais e columnas da maioritaria prensa de dereita estes días, que dispara con canón aproveitando a folga do Metro. E outro tanto nos faladoiros radiofónicos e televisivas, aparte de por suposto o goberno rexional madrileño. Mafia, matóns, chantaxistas, casarío, aristocracia, burócratas ou parásitos son algúns dos motes cariñosos aplicados aos sindicatos, e non só aos do Metro. O diario La Razón puña o xoves a guinda, titulando en portada: "Kale borroka sindical". Aí está, sen complexos, que lles apliquen lei antiterrorista.

Como digo, a campaña vén de lonxe. Pero segundo se quenta o clima social, se recrudecen os ataques, que xa non pararán ata a folga xeral de setembro. O relato resultante é terrorífico: os sindicalistas son uns morros, chupones, viven do conto, móntanllo co goberno e rinse dos seus propios afiliados, só buscan conservar os seus privilexios ... Entre eles, o peor do peor, os liberados, sobre cuxa vida regalada fabulase todo o posible e máis.

Quen segue esta columna sabe que non son precisamente compracente cos maioritarios UGT e CCOO, e discrepei varias veces da súa estratexia durante a crise. Tamén sei que hai outras organizacións que pelexan na sombra. Mais me dá medo a actual guerra sucia contra os sindicatos, que no fondo o é contra os traballadores e a súa capacidade de loita. E se a alternativa é, como desexan algúns, o combate corpo a corpo entre o currante e o seu patrón, virxenciña que me quede como estou.

Publicado no xornal estatal "Público", ao que recomendamos entrar onde poden-se ler interesantes comentarios.

[*] Isaac Rosa (Sevilla, 1974) publicou as novelas A malamemoria (1999), posteriormente reelaborada en ¡Outra maldita novela sobre a guerra civil! (2007), O van onte (2004) e O país do medo (2008). Co van onte obtivo o Premio Rómulo Galegos, o Premio Ollo Crítico e o Premio Andalucía da Crítica, e foi levada ao cine por Andrés Linares co título da vida en vermello. A súa última novela, O país do medo, recibiu o Premio Fundación José Manuel Lara á mellor novela de 2008.
_______________

Zapatero xa ten a súa reforma laboral

Por José María Zufiaur [*]
27/06/10

Durante seis anos Zapatero deu a impresión de que quería que unha dos acenos de identidade do seu paso pola Presidencia do Goberno fose a de diferenciarse dos seus predecesores González e Aznar El non ía impor ningunha reforma laboral sen o consenso dos interlocutores sociais e, xa que logo, tampouco a el íanlle a declarar os sindicatos unha folga xeral. Ao final entrou a formar parte do mesmo club. Agora si que se pode dicir que Zapatero non está só. Arróupanlle quen no PSOE fixeron as anteriores reformas laborais e recibe os parabéns de Obama, do Fondo Monetario Internacional, do Consello Europeo. De tal xeito que, moi acorde coa súa tendencia a ser o campión mundial do que emprenda, parece decidido a chegar máis aló que ninguén na reforma laboral, na da negociación colectiva, na do desemprego e na das pensións.

Esta reforma, aprobada xa por Real Decreto Lei, terá, máis aló dos seus contidos concretos (que seguramente acentuarán o seu carácter regresivo no trámite do decreto como proxecto de Lei), cinco características comúns coas anteriores que se viñeron sucedendo desde 1984. Tampouco nisto Zapatero vaise a diferenciar dos seus predecesores.

A primeira, que os ultraliberais vana a considerar insuficiente. Os demandantes da "verdadeira reforma laboral" en España non van a cesar no seu empeño. Nunca van estar satisfeitos con nada que non sexa o despedimento case gratis e sen xustificación, a redución do dereito laboral á súa mínima expresión e a individualización das relacións laborais. Mostraranse insatisfeitos con esta reforma -aínda que sexan os seus inspiradores- e insistirán en que non hai que chegar a unha próxima crise para volver á carga. Non fixo falta esperar moito para comprobalo: o Gobernador do Banco de España, tras haberse erixido durante meses no adaíl dos traballadores temporais e de xustificar a reforma na necesidade de acabar coa dualidade do noso mercado laboral, critica agora a máis mínima modificación da actual regulación dos contratos temporais. Non lle preocupa, a pesar dos catro millóns seiscentos mil parados, abaratar e facilitar o despedimento pero descualifica con dureza que se estableza un prazo de catro anos para os contratos de obra ou servizo e se amplie -ao longo de cinco anos!- de 8 a 12 días a indemnización dos temporais.

Como noutras ocasións, esta reforma vaise a engadir e a superponer ás anteriores e non vai arranxar os defectos que as mesmas tiñan. Nin, por suposto, vai arranxar os males que arrastra o noso modelo laboral. Non hai máis que ver como tras as sucesivas reformas, recortes e abaratamentos, en cada crise son máis graves os nosos problemas. Unha vez máis, o que conseguirá é abaratar e facilitar máis o despedimento e precarizar máis as relacións de traballo.

Tampouco espero, polo tanto, que esta reforma colme os obxectivos que proclama. O resultado de todas as grandes reformas anteriores -en 1984, en 1994, en 2002- foi totalmente distinto ao que expresaban as súas exposicións de motivos. A de 1984, fundamentada no demoledor principio de que -é mellor un emprego precario que ningún- pretendía ser conxuntural e, con todo, a precariedade laboral converteuse nun cancro estrutural. A do 94, inspirada nun modelo italiano que xa había periclitado en Italia dez anos antes, quería debilitar a lei para fortalecer a negociación colectiva e someter a temporalidade ao principio de causalidad. Pero a lei debilitouse sen apenas fortalecer a negociación colectiva e a temporalidade seguiu campando por encima do 30%. O Decretazo de Aznar, en 2002, dicía buscar unha modernización do mercado de traballo, evitar a segmentación laboral e reducir a temporalidade. Auque, en realidade, o que conseguiu foi propiciar os despedimentos improcedentes e lograr (mediante o chamado "despedimento exprés", facilitado pola eliminación dos salarios de tramitación) que o volume de despedimentos dos traballadores fixos achegásese ao das finalizacións de contrato dos eventuais. Non só os traballadores españois son máis precarios que antes e o desemprego, en momentos de crises, crece máis que en ningún lado. Ademais, e a título de exemplo, o 11% dos traballadores españois (tres puntos máis que a media europea) teñen ingresos por baixo do limiar de pobreza e o 60% non chega a ser "mileurista"; o noso, é un dos países europeos nos que máis aumentou a xornada real de traballo; e a temporalidade entre os mozos menores de 30 anos alcanzou porcentaxes do 53% antes do inicio da crise e a taxa de paro deste colectivo alcanza actualmente o 40%.

En cuarto lugar, todas as reformas, incluída a actual, teñen en común que responden máis á esixencia dun apriorismo ideolóxico que ao resultado dunha análise repousada, documentado, contrastado e compartido da realidade do noso mercado laboral. Sobre todo, son froito de esquemas teóricos que, contra o que manteñen os seus autores, descoñecen e son alleos á realidade do noso mercado de traballo. Pártese de premisas apriorísticas que son, cando menos, moi discutibles. A título de exemplo, a idea de que España mantivo durante os anos de expansión unha maior taxa de paro, como consecuencia do modelo laboral. Non se repara noutras causas, como a forte incorporación de persoas á nosa poboación activa, moi superior á de calquera dos países da nosa contorna. Ou a afirmación de que o noso mercado de traballo é moi ríxido, cando o último informe sobre o Emprego en Europa, de 2009, sinala que somos os primeiros en taxas de contratación, os terceiros en taxa de despedimentos e os segundos en taxa de rotación do emprego. Na mesma liña enmárcase a idea de que as empresas están absolutamente encorsetadas e condicionadas polos ámbitos de negociación superiores aos da empresa. Cando, en realidade, en moitos sectores non existe convenio estatal e os contidos dos convenios supraempresariales son absolutamente exiguos (unha táboa de salarios mínimos moi afastados dos que pagan as empresas, delimitación da xornada máxima anual e un curto repertorio de cuestións que, por xenéricas, non condicionan apenas a xestión empresarial).

En fin, o problema de todas as reformas laborais, sobre todo das impostas, foi que, obsesionados polo custo monetario do despedimento, desvían a atención das cuestións reais que lastran a nosa produtividade: a insuficiente formación dos nosos traballadores; a escasa capitalización das nosas empresas; a deficiente modernización nos procesos produtivos; a falta dunha política de innovación, sobre todo no sector privado; a ausencia de política industrial; a inflación de prezos no sector de servizos, inflación que tamén hai que achacar ás incomparables marxes de beneficios das nosas empresas; o raquitismo das nosas políticas activas de emprego; o propio carácter precario, mal retribuido, segmentado do noso modelo laboral. E, especialmente, a crenza de que se pode separar radicalmente o modelo laboral do modelo produtivo e do modelo social. Se os países escandinavos teñen un modelo produtivo máis competitivo e un modelo social máis cohesionado é porque a presenza de sindicatos realmente fortes levou desde o inicio a aposta por un modelo laboral máis estable, igualitario e con poder na empresa e na sociedade. A práctica inmutabilidad dese modelo laboral facilitou unha poderosa negociación cooperativa entre empresas e traballadores e un gran esforzo de ambas as partes para conseguir un alto grao de competitividade. Unha vez máis, a maior equivocación desta reforma laboral vai consistir en crer que é posible desenvolver unha economía sostible, competitiva e de primeira división cun modelo laboral cada vez máis precario e terceiromundista. Considerar que o modelo laboral e o modelo produtivo non se interrelacionan mutuamente é un grave e oneroso erro que nos persegue ao longo de moitas décadas.

Tres son, de momento, os grandes apartados da reforma que se acaba de aprobar: 1) rebaixa drasticamente o prezo do despedimento, nas súas distintas formulaciones; 2) modifica de xeito moi significativo as causas para os despedimentos obxectivos por causas económicas, tecnolóxicas, organizativas ou de produción; 3) permítese a entrada das Empresas de traballo temporal (ETT) en sectores sensibles e de risco, como a construción e as Administracións públicas e se liberalizan as axencias privadas de colocación.

O despedimento / os despedimentos, abarátanse. O custo para as empresas das distintas modalidades de despedimento dos contratos fixos reducirase en 8 días. Esa rebaixa pagaraa o Fondo de Garantía Salarial. Nominalmente os traballadores seguirán cobrando as mesmas indemnizacións que antes. Pero, ao xeneralizarse os contratos de fomento da contratación indefinida, todos os novos contratados percibirán no futuro unha indemnización por despedimento improcedente moi inferior á actual.

Os improcedentes de 45 días por ano e un tope de 42 mensualidades -que coa generalización dos improcedentes cun custo de 25 días iranse amortizando co tempo ou, simplemente, na seguinte reforma eliminaranse- custarán 8 días menos. Os contratos de fomento da contratación indefinida, de 33 días de indemnización, custarán 25 días, cun tope de 24 mensualidades. O "despedimento exprés" -é dicir, a aceptación polo empresario da improcedencia do despedimento e o adianto do montante da indemnización, evitando os salarios de tramitación e convertendo en superflua a intervención xudicial- mantense. Os despedimentos obxectivos do art. 52 c do Estatuto dos Traballadores pasarán a custarlle ao empresario 12 días por ano. Tamén nos despedimentos colectivos redúcese a indemnización de 20 a 12 días. Conclusións: o abaratamento do despedimento para as empresas favorecerá que haxa máis despedimentos; e aínda que, formalmente, o traballador seguirá cobrando 45, 33 ou 20 días, polo menos para un 40% do mercado de traballo a indemnización por despedimento será no futuro moito menor.

Ademais, modifícanse as causas do despedimento, recollidas no art. 51 do ET, para todos os traballadores, tanto antigos como novos. Non se chega a establecer, como demandan algúns, que "as causas da extinción do contrato por causas obxectivas sexan as que determine o empresario". Pero se avanza nesa vía. Nas causas económicas á "situación negativa" engádese a doutrina da "mínima razonabilidade". O que, probablemente, reducirá a marxe de interpretación dos xuíces para impedir que teñan en consideración situacións continuadas de perdas, volume dos despedimentos, etc. Este mesmo principio da "mínima razonabilidade" aplícase nos supostos de despedimentos obxectivos por causas tecnolóxicas, organizativas ou de produción. Aínda que os medios de comunicación non se centraron niso, as modificacións neste tipo de despedimentos -xa non se van a vincular estes supostos á situación económica negativa das empresas e bastará con que se produzan neses conceptos simplemente "cambios" moi indeterminados- poden ter consecuencias máis devastadoras que no caso dos despedimentos por causas económicas.

Neste apartado -en realidade adiantando aspectos moi vinculados coa reforma da negociación colectiva que se reclama- hai que sinalar a posibilidade engadida de que, por acordo a nivel de empresa, se poida producir o descolgue do convenio de ámbito superior. Na reforma do 94 estableceuse que fose o convenio sectorial o que establecese os requisitos para un descolgue das condicións salariais pactadas. Agora posibilítase facelo, por acordo, no ámbito da empresa, onde a intervención sindical será moito máis problemática. Esta desvinculación poderá agora afectar a practicamente todas as materias relevantes do convenio sectorial (horarios e distribución da xornada, traballo a quendas, sistemas de remuneración e sistemas de traballo e rendemento). Afortunadamente, o precedente dalgunhas sentenzas do Tribunal Constitucional botou por terra a idea da arbitraxe obrigatoria, que se debilita aínda máis a negociación colectiva.

O terceiro bloque da reforma afecta ás Empresas de Traballo Temporal e ás Axencias de colocación. Permítese a actuación de ETT en sectores sensibles, tanto para a saúde como para os principios que rexen as administracións públicas, liberalizando por completo a súa actividade. E introdúcese o ánimo de lucro e, tal e como se fixo, a "selección adversa" dos traballadores na intermediación laboral: o que teña menos posibilidades de colocación será rotundamente rexeitado por estas empresas.

En suma, a reforma non vai eliminar a precariedade, a temporalidade e a segmentación do mercado de traballo: vainas a aumentar. En efecto, non é nada convincente que as medidas adoptadas sobre a contratación temporal vaian reducir sensiblemente a porcentaxe de temporalidade laboral no noso país. A segmentación preténdese "solucionar" facendo a todos os traballadores máis precarios. En cinco anos, o custo do despedimento dos fixos e da finalización do contrato dos temporais será o mesmo: 12 días. E as diferenzas para extinguir un contrato ou para finalizalo non serán moi grandes. Chégase, así, ao "contrato único" por vía de aproximación.

Ademais, coa reforma vanse a crear outras formas de segmentación. Polo menos tres. A segmentación entre os vellos contratos indefinidos ordinarios (en torno ao 60% do conxunto, e decrecendo por amortización da figura) e os novos contratos indefinidos de fomento (ao redor dun 40%; o ministro de traballo falou de 12 millóns e de 8 millóns, para diferenciar un e outro colectivo). A segunda segmentación producirase entre aquelas empresas que despiden pouco e teñen pouca temporalidade pero que cotizan para subvencionar o despedimento e o desemprego e aqueloutras que, cotizando o mesmo, despiden moito e teñen alta temporalidade e xeran, xa que logo, máis gasto en prestacións por desemprego, aproveitándose do maior esforzo das primeiras. E, terceiro, a segmentación entre os traballadores "empreables", intermediados polas axencias privadas, e os traballadores "pouco empreables", xestionados polos servizos públicos de emprego.

A reforma ten algúns aspectos positivos, como as axudas ao emprego dos mozos, e a implementación do chamado "modelo alemán". Aínda que neste caso, teríase que adoptar antes e, en todo caso, terá menos efectos positivos que en Alemaña. Por dúas razóns: pola propia estrutura do noso modelo produtivo, cun maior número de empresas pequenas; e, sobre todo, porque en Alemaña é moito máis difícil despedir que en España e a cultura das empresas é alí moito máis proclive a manter o saber facer dos traballadores nas empresas. A reforma española non vai precisamente a reforzar eses factores, senón que irá en sentido totalmente oposto. Desde este punto de vista habería que preguntarse pola coherencia dunha reforma que impulsa ao mesmo tempo medidas que favorecen despedir máis e medidas para reducir os despedimentos.

En fin, a reforma (moito máis se a ela segue o rosario de reformas e axustes aos que se comprometeu Zapatero) ten todos os ingredientes para un enorme desgaste político do Goberno. Primeiro porque é moi dura, a máis dura, en si mesma, da democracia, sen contar co feito de que se engade ás anteriores. Ademais, porque é inverosímil, e moi desacreditable, que o Goberno diga todo o contrario do que dixo durante os últimos tres anos. Non é tampouco impensable que os mercados sigan acurralando a España pola enorme débeda privada que acumula, co que quedará ao descuberto o nulo valor da reforma como pararraios contra o ataque dos especuladores. Así mesmo, a recuperación do emprego vai tomar bastante tempo, entre outras cousas grazas ás medidas de axuste, o que evidenciará a nula relación positiva -seguramente pode ter algunha negativa- entre a reforma e a redución das taxas de paro. A feixes, non é en absoluto crible esta repentina fe inquebrantable do Goberno nas virtudes, a conveniencia e a urxencia desta reforma. Se un crese os argumentos con que o Executivo está defendendo a reforma ten que chegar, loxicamente, á conclusión de que se fose o PP quen a realizou desde o Goberno, o PSOE estaríaa apoiando sen obxección ningunha desde a oposición. Conclusión que pode resultar demoledora para o que os franceses chaman "o pobo de esquerdas". Finalmente, para sacar adiante a reforma, o Goberno vai ter que conciliar cunha oposición que pode, ao mesmo tempo, esixir máis, seguir desgastando ao Goberno e deixar que se consolide a nova regulación coa súa opinión en contra, aínda que co seu absentismo ou voto a favor. Un panorama, en suma, ruinoso

Artigo de Zufiaur sobre a Reforma Laboral publicado en "Sin Permiso"

[*] José María Zufiaur foi un dirixente da central sindical UGT e actualmente é director de Labour, director técnico do Departamento de Relacións Laborais e Internacionais do IERI da Universidade Complutense de Madrid e conselleiro do Comité Económico Social da Comunidade Europea.

fuco buxán, a.c.
Aptdo Correos 240 C.P. 15400 Ferrol
Telef. 981325492
www.fucobuxan.com
fucobuxan@yahoo.es


Enviado por:
Fuco Buxán Asoc. Cultural - Ferrol
-fucobuxan@gmail.com-
3 de julho de 2010 20:14
________________________