venres, setembro 10, 2010

Reforma Laboral 2010: O principio do fin do sindicalismo socio-político e confederal

Por Eduardo Gutiérrez [*]
10.09.2010


O sindicalismo amarelo, dependente e ao ditado dos intereses empresariais, ten xa un estimulo definitivo grazas á reforma laboral proposta polo Goberno e aprobada (RDL10/2010) polos deputados do seu partido. A reforma laboral estimula a intromisión dos empresarios... ...e o seu apoio ao sindicalismo amarelo, que foi convertido, co novo rango legal outorgado aos "pactos de empresa", no vehiculo para rebentar o alcance e cobertura da negociación colectiva.

Ao redor da reforma laboral falouse sobre todo dos contidos asociados á indiscutible rebaixa das garantías económicas e xurídicas dos traballadores en relación co despedimento individual e colectivo. Con todo, non foi igualmente comentada a nova regulación do artigo 41 do Estatuto dos Traballadores, que desequilibra, de forma radical, en favor dos empresarios toda a negociación colectiva: o empresario a partir de agora decide como e cando se aplican os contidos dun convenio colectivo, con tan só armar un "pacto de empresa" cos representantes dos traballadores elixidos nas súas empresas. Unha modificación que derrite o principio de legalidade que o pacto constitucional outorgaba á negociación colectiva. As consecuencias desta concesión aos intereses empresariais sobre o futuro inmediato do sindicalismo socio-político independente son pavorosas.

Se ata o momento as patronais tiñan incentivos naturais para reducir a presenza nos centros de traballo dos delegados sindicais das grandes confederacións (CCOO, UGT, CGT, ...), tras a reforma laboral os estímulos multiplicáronse de forma exponencial, ata o punto de que é máis que probable que os grandes centros de pensamento liberal en materia laboral -é dicir, os grandes despachos laboralistas- estean revisando e deseñando novas estratexias para as patronais, en relación ás próximas eleccións sindicais. As condicións para que aparezan candidaturas amarelas por todas as partes, están aprobadas e son demasiado favorables para desactivar a fundamental panca do sindicalismo confederal independente: a negociación colectiva.

Esta reforma rebenta a presenza de delegados e comités de empresa nutridos de afiliados ou representantes dos sindicatos maioritarios. A modificación do articulo 41, que impón o RDL.10/2010, puxo as bases para a proliferación de candidaturas "amarelas", promovidas, e alentadas polas direccións empresariais, nas eleccións sindicais, que comezan neste outono, e alcanzan o seu punto alto de realización a mediados do primeiro trimestre do 2011.

Agora, faise máis imperioso e urxente a necesidade de trasladar aos traballadores -os equipos de extensión das eleccións sindicais teñen un papel estelar nese traballo- a importancia, agora redobrada, de conseguir candidaturas sindicais promovidas polo sindicalismo socio-político. Os resultados nas eleccións sindicais de mediados do próximo ano permitirán comprobar se estas análises son acertados e se, como moitos temémonos, estamos ante a aceleración do principio do fin do sindicalismo confederal.

As transformacións de natureza estrutural e radical no dereito laboral, foron xustificadas polos seus portavoces como imprescindibles, dadas as circunstancias de crises. Así visto, realizouse un "intercambio" (trade-off, din os anglófilos) entre o conxuntural ("acougar aos mercados" ou, en realidade, aliviar custos de financiamento da débeda pública), e o estrutural e estratéxico: retirar e debilitar principios e dereitos socio-laborais de raíz constitucional.

É por iso que esta reforma laboral configúrase en todas as súas consecuencias como a máis profunda revisión dos elementos socio-laborais que configuraron o pacto constitucional na transición política: a Negociación Colectiva, como fonte do dereito, e o respecto e promoción do sindicalismo independente sociopolítico e confederal.

[*] Eduardo Gutiérrez, é economista do Gabinete Interfederal de CCOO e profesor da Escuela de Relacións Laborais.

Fonte: NuevaTribuna- publicado o 07.09.2010
_______________

A CGT de Galicia convoca movilizacións e manifestación cara á Folga Xeral

Como todos/as sabedes o día 29 de setembro está convocada unha Folga Xeral, CGT foi o primeiro sindicato en presentar a convocatoria, coincidente coa que días despois fixeron os sindicatos maioritarios. CGT leva máis de dous anos nunha campaña encamiñada a convocatoria dunha Folga Xeral, non obstante tamén sabemos que esta folga, a folga do 29 está concebida polos maioritarios como unha “lavada de cara”, xa que non é lóxico convocar unha Folga Xeral contra unha lei aprobada, ¿porque agardar a que se aprobe?.

Aínda así, dende CGT facemos propia a convocatoria de folga, pero o facemos dun xeito sustancialmente diferente aos maioritario: a folga do día 29 non é máis que un paso dentro da campaña de mobilización contra as medidas do goberno, un paso dentro da campaña de movilización contra as medidas do goberno, un paso necesario e de importancia fundamental, xa que non podemos deixar que un hipotético fracaso desta convocatoria serva de escusa ao goberno e a patronal para dicir que os traballadores /as están a favor das medidas que se aprobaron definitivamente este 9 de setembro. Consecuentemente CGT continuará coas mobilizacións do goberno dende o día seguinte á folga xeral.

Pensamos que está nas mans dos traballadores/as rachar coa concepción que os sindicatos maioritarios fan desta folga xeral do 29 de setembro está nas nosas máns coa participación efectiva nas mobilizacións reconducir a folga para que esta pase a ser ese “lavado de cara” para convertirse no inicio dunha serie de loitas que poidan transformar as medidas do goberno e a patronal.

Non cabe dúbida de que as medidas aprobadas nesta nova Reforma Laboral supoñen un das agresións máis importantes contra os dereitos dos traballadores /as aos /ás que se lle fan único responsables de asumir o esforzo económico necesario para paliar os efectos da actual crise. A Asemblea Extraordinaria do noso sindicato celebrada o pasado 1 de setembro acordou a convocatoria dunha serie de mobilizacións previas á folga xeral, éstas son:

  • Xoves 9 de setembro. Ás 19:00 horas na sede do PSOE no Calvario.
  • Mércores 15 de setembro. Ás 19:00 horas na sede da Confederación Provincial de Empresarios en García Barbón 104.
  • Mércores 22 de setembro. Ás 19:00 horas no cruce de Colón.
  • Mércores 29 de setembro. Ás 11:30 horas manifestación dende a Praza Fernando Católico ata a Porta do Sol.

Agardamos a vosa participación nestas mobilizacións previa a Folga e nas que se vaian deseñando posteriores á mesma.

7 Setembro 2010



CGT de Galicia: http://www.cgtgalicia.org
___________________

Contra unha nova ampliación do porto carboeiro no Fernández Ladreda


O BNG manifesta a súa oposición à unha nova ampliación do porto carboeiro no Fernández Ladreda
Pita considera que, co porto exterior en funcionamento, esta instalación carece de sentido e habería que tender a súa retirada

O grupo municipal do BNG manifestou hoxe a súa oposición a ampliación do porto carboeiro do peirao Fernández Ladreda, contemplada no Plan de Inversións da Autoridade Portuaria, xa que significaría consolidar definitivamente esta instalación e suporía unha nova agresión a nosa ría con forma dun novo recheo.

O portavoz municipal do BNG, Xoán Xosé Pita, considera que coa entrada en funcionamento do porto exterior a descarga de mineral deberíase facer nas dársenas desa instalación con o cal o obxectivo con o que se creou o peirao “Fernández Ladreda” deixaría de existir, e habería que tender a retirada definitiva desta instalación coa finalidade de que a enseada da Malata recupere a súa orixinal fisionomía.

O BNG lembra que a construción deste porto carboeiro dentro da ría de Ferrol, supuxo unha grande ocupación de superficie da mesma, cunha superficie de recheo moi importante, afectando de forma determinante à zona da Malata. Así mesmo, supuxo a desaparición dun dos mellores bancos marisqueiros da Ría. As correntes deste estuario da Malata, se viron modificadas pola execución deste porto, sendo un problema a acumulación de fangos en certas áreas do esteiro e a súa consecuencia son os malos olores e dun alto grao de contaminación nesa zona

Para o portavoz nacionalista en vez de apostar por novos recheos, innecesarios coas actuais infraestruturas portuarias infrautilizadas, cumpre devolver á ría e à cidadanía ese espazo de dominio público marítimo-terrestre que foi ocupado no seu momento e que de novo sirva como medio de produción marisqueira, e un espazo de lecer para a cidadanía.

Ferrol, 9 de setembro, de 2010.

Bloque Nacionalista Galego - Ferrol

Enviado por:
Correo electronico BNG
-bng@ferrol.es-
9 de setembro de 2010 13:55
_____________________________


Enlace relacionado:

Ártabra 21: Solictude ao Concello de Ferrol do levantamento do Porto Carboeiro do interior da Ría e rexeneración da mesma
______________________________

xoves, setembro 09, 2010

O abaratamento do custo do despedimento

Por José María Zufiaur [*]
08.09.2010

O xeito en que o Goberno, e os seus portavoces, defenderon a reforma laboral no Senado, é sintomático do novo talante "liberal-decisionista" que impregna o seu actual xeito de actuar e manifestarse. pasou de querer basear a súa singularidade gobernamental na defensa de políticas sociais a identificarse coa defensa das medidas de axuste e de reforma socialmente máis duras.

O paso da reforma laboral polo Senado contribuíu a empeora-la e, especialmente, a mostrar o gusto que lle colleu o Goberno ás medidas laborais coercitivas. Por exemplo, o endurecemento dos requisitos para a axuda aos parados e para a extinción da prestación por desemprego. Coma se o feito de que os servizos públicos de emprego non coloquen laboralmente a case ninguén (o 2,9% das colocacións, segundo os últimos datos) sexa culpa dos parados. E non de que leva moito tempo sen crer nos servizos públicos de emprego; de que estes se orientaron máis ao pago de prestacións que á recolocación ou ao mantemento no emprego dos traballadores; de que o número de orientadores (en comparación con outros países) é moi baixo en relación co número de parados; de que non exista coordinación efectiva entre o Servizo Nacional de Emprego e os autonómicos; de que a formación impartida non incorpora valor engadido para a inserción laboral dos parados.

Do mesmo tenor punitivo é a ampliación das condicións para declarar causa obxectiva de despedimento o absentismo laboral (materia particularmente difícil de definir e, sobre todo, de medir obxectivamente), que se incorporou por decisión senatorial.

Con estas iniciativas, este Goberno volve á mesma filosofía que impulsou a reforma das prestacións por desemprego realizada polo Goberno de González en 1992. Unha lei aquela que tamén foi unha reacción correctiva fronte á crise e o aumento do desemprego. E que reduciu as prestacións por desemprego, dificultou o acceso ás mesmas e deu lugar a unha folga xeral de media xornada, o 28 de maio daquel ano. Convertendo en superavitarias as contas do desemprego, pero sen solucionar ningún dos problemas estruturais do sistema de protección do desemprego. Ao mesmo tempo, o Goberno propuxo un proxecto de lei orgánica de folga totalmente restritivo. Esas foron as súas respostas ao aumento das demandas sociais e ao forte incremento da conflitividade laboral que se produciu no primeiro semestre daquel ano, como consecuencia da crise. O posterior acordo entre os sindicatos e o grupo parlamentario socialista sobre un novo proxecto de lei de folga, foi finalmente abortado na fase final da súa tramitación lexislativa polo desacordo do Presidente do Goberno e do seu ministro de economía co contido do mesmo.

O debate da reforma laboral, en concreto das prestacións por desemprego, na Cámara baixa puxo de manifesto a utilización por parte gobernamental dunha lóxica típica do reformismo liberal. Utilizando a idea de que é necesario pasar a un "Estado social activo" e de que é imprescindible "activar as prestacións sociais", asistimos desde fai bastantes anos no mundo, e en Europa, a unha extraordinaria presión, que tamén se podería chamar chantaxe, orientada a que os parados acepten calquera tipo de emprego. Ante un panorama onde o dogma económico imperante é incapaz de xerar empregos para todos, recórrese, primeiro, á extensión do pseudo-emprego precario. E, para iso, a condicionar a aceptación de calquera emprego. O discurso sobre a repartición do traballo e a redución de xornada deu paso ao obxectivo de "traballar máis para gañar  ... menos". Baixo o auspicio da OCDE xa non se trata de alcanzar o "pleno emprego" senón a "plena actividade". Que, evidentemente, son cousas moi diferentes. A calidade do emprego non importa, o importante é ter un emprego, por pouco desexable que este sexa. Nese obxectivo, a culpabilización dos parados, o reforzamento dos controis e das esixencias sobre os que non teñen emprego non só son útiles, senón indispensables. Tales medidas coercitivas son tanto máis necesarias canto que as actividades-empregos ofertadas son pouco atractivas, pouco remuneradas, mal protexidas polo dereito do traballo e a protección social. Un camiño que, como di o sociólogo francés Robert Castel, máis que ao progreso recórdanos as loitas laborais propias de comezos da época industrial.

Á súa vez, o xeito en que o Goberno, e os seus portavoces, defenderon a reforma laboral no Senado, é sintomático do novo talante "liberal-decisionista" que impregna o seu actual xeito de actuar e manifestarse. Pasou de querer basear a súa singularidade gobernamental na defensa de políticas sociais a identificarse coa defensa das medidas de axuste e de reforma socialmente máis duras. Políticas todas elas -axuste centrado nos sectores populares, reformas regresivas no ámbito laboral e do sistema público de pensións, política fiscal favorable ás empresas e ás rendas do capital- preconizadas polos centros emisores do pensamento neoliberal, desde o Banco de España ata o Fondo Monetario Internacional, pasando pola Comisión Europea.

Se, ao principio, este Goberno parecía querer dar a entender que o facía porque llo impuñan, logo pasou a defendelas como o acto heroico necesario para asegurar o futuro do país. Non só como a vía máis responsable -cústenos o que nos custe- senón tamén a máis correcta desde os postulados da esquerda. Ao momento de que parece chegar ao convencemento de que canto máis duras son as medidas, tamén son máis de esquerdas. A pesar de que os sindicatos e outros partidos de esquerda estean contra a reforma laboral e das pensións, aínda que o Partido Socialista Europeo preconice o contrario das medidas de axuste aquí adoptadas, ao contraxeito dos socialistas franceses que se opón á prolongación da idade de xubilación aos 67 anos. E, segundo viuse este mes de agosto, tamén dos alemáns do SPD, que han reculado o que puideron, dada a división interna, sobre o que asinaran respecto diso durante a súa participación no goberno de coalición coa Sra. Merkel.

De tal xeito que se a mobilización popular non o evita, os nosos vannos a aplicar, como no pasado, as medidas que temiamos e que eses mesmos dicían que nos podería impor a dereita. Que logo, cando esta chegaba ao Goberno, tampouco moitas veces podían aplicalas, entre outras cousas, porque, desde a oposición, os nosos volvían parecer dos nosos e apoiaban a protesta sindical. Agora, outra vez, os nosos quérennos convencer de que son as reformas que máis nos conveñen e ata as que sempre eles defenderon. A solución para o conxunto da esquerda, a longo e seguramente tamén a curto prazo, pasa por pararlles os pés, en España e en Europa.

A pesar deste empeño en equiparar os recortes coas sangrías medievais que salvarán agora ao enfermo e fortalecerano no futuro, no tema do custo do despedimento, con todo, reitérase unha e outra vez que esta reforma non o abarata en absoluto. O que, manifestamente, non é certo. Nin sequera se un quere confundir o custo do despedimento para as empresas coa indemnización que van cobrar os traballadores en caso de despedimento.

Collendo de referencia o eixo central da reforma, o Contrato para o Fomento da Contratación Indefinida (CFCI), de 33 días de indemnización, que a mesma xeneraliza -a indemnización de 45 días quedará como elemento absolutamente residual, para os contratos ordinarios, que progresivamente tenderán a desaparecer- do cadro que figura na parte inferior deste artigo dedúcese con claridade a redución do custo do despedimento producido nos últimos anos para as empresas. As medidas da actual reforma -generalización do CFCI, extensión da indemnización reducida (os 33 días) aos despedimentos obxectivos simulados (é dicir, declarados improcedentes polo propio empresario), redacción das causas do despedimento obxectivo moito máis proclive ao pronunciamiento xudicial favorable, redución do período de preaviso, subvención ás empresas por parte do FOGASA con 8 días da indemnización a pagar ao traballador en distintos tipos de despedimento- reducen á súa vez de forma espectacular o custo do despedimento para as empresas.

E iso é o realmente relevante, en termos de consecuencias sociais. Se tendo que pagar 45 días por ano, cun tope de 42 mensualidades, as nosas empresas despediron a centenares de miles de traballadoras e traballadores por ese procedemento, imaxinan o que farán cando o custo pase a ser de 25 días e un máximo de 18 mensualidades? Ou que sucederá cando, grazas ás novas redaccións das catro causas -económicas, técnicas, organizativas e por necesidades da produción- dos despedimentos obxectivos, lles custe despedir 12 días por ano e ata un límite de 7 mensualidades? Aínda supondo, que é demasiado supor, que os xuíces vaian rexeitar en igual porcentaxe que antes da reforma os despedimentos obxectivos cren vostedes que os empresarios, se lles convén, non van seguir declarándoos improcedentes, depositando a indemnización de 25 días, evitando, así, ao xuíz e despedindo sen maiores molestias? Cantos empresarios non están xa facendo as contas para substituír traballadores antigos, con máis salario e cargas sociais e menos formación por outros novos, máis novos, sen cargas sociais e cunha formación de base moito maior? Se non o fan non será por que economicamente non lles saen rendibles as contas.

Aparte de manter integramente a temporalidade, a desestabilización dos traballadores estables que esta reforma supón é difícil de imaxinar en toda a súa amplitude. Gustaríame equivocarme, pero creo que será enorme. Ao que haberá que engadir as repercusións que a mesma vai ter sobre a negociación colectiva e o papel dos sindicatos. E, polo tanto, sobre o desequilibrio da relación de forzas entre traballo e capital. Tamén, entre outras cousas, sobre os dereitos de pensión de moitos traballadores que, como consecuencia do proceso de substitución de traballadores vellos por mozos, pasarán a percibir pensións máis baixas.

Como consecuencia da nova regulación do despedimento obxectivo no Contrato de Fomento da Contratación Indefinida e da redución dos días de preaviso, a percepción indemnizatoria dos traballadores, contrariamente ao que se di, vai sufrir unha sensible diminución. Coas precedentes reformas, especialmente a de 2002, que a actual consolida a pesar de que o PSOE manifestouse en contra dela, e con esta, a indemnización que cobra o traballador cae, respecto da que lle correspondía en 1994, entre un 30 e un 54%, segundo os anos de antigüidade.

Pero a indemnización en caso de despedimento dun traballador pode reducirse moito máis dependendo da outra vía aberta por esta reforma: a modificación das causas do despedimento obxectivo. Se como consecuencia diso, os xuíces consideran xustificados os despedimentos que, nas mesmas circunstancias, antes declaraban improcedentes, as indemnizacións dos traballadores perderán entre o 57 e o 72%.

Para rematar, ao subvencionar con 8 días o despedimento obxectivo é moi probable que para as empresas a indemnización por este tipo de despedimento dos traballadores fixos e a indemnización por finalización de contrato dos temporais -tras o período transitorio de cinco anos que o Real Decreto-lei establece para elevar a indemnización destes- sexa a mesma: 12 días. Que para os ideólogos desta reforma é o seu obxectivo último. Un peculiar xeito de "acabar" coa dualidade do noso mercado de traballo.

[Clicar acima da imaxe para ampliar]

[*] José María Zufiaur, foi un dirixente da central sindical UGT e actualmente é director de Labour, director técnico do Departamento de Relacións Laborais e Internacionais do IERI da Universidade Complutense de Madrid, Consello Científico de ATTAC España e conselleiro do Comité Económico Social da Comunidade Europea.

Publicado en NuevaTribuna - 05.09.2010 e na revista Sistema Digital - 02.09.2010
____________

Outros artigos de José María Zufiaur:

_________________________

mércores, setembro 08, 2010

A CIG presentou, formalmente, a convocatoria de Folga no rexistro da Consellería de Traballo, en Compostela - Folga Xeral 29S - CCOO e UGT, fixeron-no, en Madrid, no Ministerio de Traballo.

A central considera que as agresións á clase traballadora van máis alá da reforma laboral e que está en xogo o modelo económico e social cara ao que camiñamos

Foto: Suso Seixo - Compostela 06.09.2010

A CIG presentou, o luns 6 de setembro, na consellaría de Traballo e Benestar a convocatoria de folga xeral, que afectará a todas as actividades desempeñadas polos traballadores e traballadoras de empresas privadas e do sector público, con vínculo funcionarial, estatutario ou laboral en Galiza. A folga comezará ás 0:00 horas do día 29 de setembro e rematará ás 24:00 horas. Con esta convocatoria a central sindical pretende dar unha resposta contundente e frear as agresións das que está sendo obxecto a maioría social, a clase traballadora, e que van máis alá da reforma laboral, e abrir un debate social sobre cara que modelo de organización económica, social e política debemos camiñar.

Estamos diante dunha convocatoria de folga xeral que transcende o que é estritamente a reforma laboral que está hoxe a debate”, explicaba o secretario xeral da CIG, Suso Seixo, tras facer entrega no rexistro da consellaría de Traballo, da convocatoria de folga xeral.

Para a CIG, estamos ante un debate de modelo de organización social e económica e, “ou camiñamos cara formas de organización social máis xustas, solidarias e democráticas ou, se non conseguimos parar estas reformas, vaise reforzar aínda máis este modelo inxusto e antidemocrático, na medida en que se concentra máis poder económico e político en poucas mans e, finalmente, quen termina decidindo as políticas económicas e sociais son o FMI e outras institucións sobre as que non hai nin control popular, nin control institucional”.

Por iso, o secretario xeral da CIG alertou da gravidade que ten que se centre todo o debate sobre a crise económica e a saída da mesma arredor da reforma laboral “cando nada teñen que ver as supostas rixideces do mercado laboral e o custo de despedimento, nin mesmo a estrutura da negociación colectiva” nin coas causas nin coa súa solución.

De feito, denunciou que se está a utilizar a crise como “desculpa” para recortar dereitos laborais e “detraer recursos dos traballadores e mesmo do erario público, para a patronal”, afondando moito máis “neste modelo neoliberal para que aqueles que provocaron a crise manteñan as súas ganancias”.

A reforma laboral

Respecto da reforma laboral, que será ratificada o próximo día 9 de setembro no Congreso dos Deputados, logo de introducirse as modificacións aprobadas no Senado, o secretario xeral lembrou que neste trámite “se empeorou o Real Decreto de reforma laboral presentado inicialmente”, o que implica “confirmar as nosas peores expectativas”, dixo.

Así salientou, entre as medidas que contempla a reforma, o abaratamento do despedimento, a ampliación das causas de despedimento por causas obxectivas; a ampliación do contrato de formación até os 24 anos que “é facilitar man de obra barata aos empresarios”; a privatización da intermediación no mercado laboral, dando entrada ás axencias privadas de contratación con ánimo de lucro abríndoas a sectores que até o de agora lles estaban vetados, mesmo os de alto risco como o da construción, ou na administración pública...

As reformas pendentes

Para a CIG, con esta folga xeral, tamén se queren denunciar e frear reformas pendentes, “que xa están enriba da mesa” como a das pensións, coa que se pretende, entre outras cousas, ampliar a idade de xubilación, ou a da negociación colectiva. Reformas que tamén se tratan de introducir utilizando como pretexto a crise económica e que “tampouco teñen nada que ver con ela”, asegurou.

Coa reforma da negociación colectiva, o secretario xeral da CIG advertiu que se busca unha maior centralización, o que, na práctica “vai supor maior burocratizacion, illar ás/aos traballadoras/es do debate a medio e longo prazo e deixar o camiño aberto para precarizar aínda máis as súas condicións laborais e o mercado laboral no seu conxunto”.

Xornada de folga

Na convocatoria presentada pola CIG, que dará comezo ás 00:00 horas do 29 de setembro até as 24:00 horas dese mesmo día, estabelécense algunhas excepcións referidas ás empresas, administracións e organismos que teñan varias quendas de traballo. Nese caso o comezo da folga realizarase na primeira quenda, aínda que comece antes das 00:00 horas e finalizará unha vez rematada a última quenda, aínda que vaia máis alá das 24:00 horas.

Alén diso, e para garantir a cobertura informativa do paro, nas empresas xornalísticas e medios de comunicación, a folga convocada terá lugar no período comprendido entre as 07:00 horas do día 28 de setembro e as 24:00 horas do día 29 de setembro, correspondendo aos traballadores /as de cada centro de traballo a determinación do horario de folga do período de referencia.


Á CONSELLARÍA DE TRABALLO E BENESTAR DA XUNTA DE GALIZA

C/C: Consellaría de Facenda, Delegación do Goberno de España en Galiza, Federación Galega de Municipios e Provincias, Confederación de Empresarios de Galicia

Asunto: Convocatoria de folga xeral

XESÚS ELADIO SEIXO FERNÁNDEZ, en representación do sindicato CONFEDERACIÓN INTERSINDICAL GALEGA (CIG), do cal é secretario xeral, con domicilio para efectos de notificacións na rúa Miguel Ferro Caaveiro, 10; 15707 Santiago de Compostela; EXPÓN:

I. A Executiva Confederal da CIG decidiu convocar unha FOLGA XERAL que afectará a todas as actividades desempeñadas polos traballadores e traballadoras de empresas privadas e polos empregados e empregadas do sector público, con vínculo funcionarial, estatutario ou laboral, no ámbito territorial da Comunidade Autónoma de Galiza.

II. Mediante este escrito, e consoante ao disposto nos artigos 3 e 4 do Real Decreto-lei 17/1977, do 4 de marzo, a CIG procede a comunicar formalmente a decisión adoptada, coa advertencia de que a folga afecta a empresas, administracións e organismos que prestan actividades e servizos esenciais para a comunidade.

III. A folga convocada terá lugar o día 29 de setembro de 2010, comezando ás 00:00 horas e rematando ás 24:00 horas, coas salvidades que se indican a continuación:

– Nas empresas, administracións e organismos que teñan varias quendas de traballo, o comezo da folga xeral realizarase na primeira quenda, aínda que comece antes das 00:00 horas do día 29 de setembro de 2010, e finalizará unha vez rematada a última quenda, aínda que se prolongue máis alá das 24:00 horas do día de referencia.

– Para garantir a cobertura informativa do paro, nas empresas do sector do xornalismo e medios de comunicación, a folga convocada terá lugar no período comprendido entre as 07:00 horas do día 28 de setembro de 2010 e as 24:00 horas do día 29 de setembro de 2010, correspondendo aos traballadores e traballadoras de cada centro de traballo a determinación do horario de folga dentro do período de referencia.

IV. O obxectivo da folga xeral é mostrar o rexeitamento da clase traballadora galega á reforma laboral aprobada polo Goberno español mediante o Real Decreto-lei 10/2010, do 16 de xuño, de medidas urxentes para a reforma do mercado de traballo, ben como ao seu desenvolvemento e modificacións na tramitación parlamentaria do correspondente proxecto de lei; tanto pola forma en que a reforma se xestou como polos seus contidos claramente regresivos.

a) Crise estrutural do diálogo social:

O proceso de “diálogo social” que se desenvolveu para abordar a reforma tiña un obxectivo marcado previamente: recortar os dereitos laborais. Os documentos públicos do Goberno (o primeiro, do 5 de febreiro) así o confirmaban. Cando o presidente Sr. Rodríguez Zapatero dixo que “faría os axustes custe o que custe” e que “na reforma laboral se tocarían aspectos esenciais” era claro que a grande beneficiada sería a patronal. Desde esa realidade o deseño do “diálogo social” que se realizou supuxo un factor de control social e desmobilización evidente. Nese “diálogo social” preténdese dar a falsa imaxe de que as responsabilidades son compartidas, cando en realidade a xestión das consecuencias da crise se decide de xeito acordado entre os gobernos, a patronal e os poderes financeiros.

b) Proceso sumarísimo contra os dereitos laborais:

O Goberno español decidiu, unha vez máis, impor unha reforma laboral vía Real Decreto-lei, un mecanismo reservado para situacións límite ou urxentes. Ese procedemento utilízase para evitar o debate, a participación e a confrontación social. Tras dar por pechada a mesa de “diálogo social”, o Goberno buscou o acordo coas posicións máis reaccionarias, empeorou sensibelmente o texto inicial e asegurou, aos que permitiron que o Real Decreto-lei se tramite como proxecto de lei, que nese trámite aínda poden recortarse máis dereitos. No Parlamento, e coa colaboración desas forzas políticas, abriuse un “mercado persa” de transaccións que ten por obxecto único lesionar gravemente os dereitos laborais. A decisión de pechar o debate en pleno período do verán (habilitando xullo e agosto para levar a efecto ese atropelo) é unha mostra máis de como se xoga cos dereitos da xente.

c) Lexislación básica estatal:

En Galiza aplícase a lexislación laboral decidida no Estado español, o que supón a aplicación dun modelo de reforma permanente, na que, como se mencionou, os recortes de dereitos conxúganse coa ameaza de recorte das nosas posibilidades de negociación colectiva. Este modelo é moi prexudicial para a clase traballadora.

d) Aspectos regresivos máis salientábeis:

– As medidas aprobadas supoñen facilitar e abaratar o despedimento para todos os traballadores e traballadoras que teñen un contrato indefinido. Ademais, apróbase a subvención pública para parte destes despedimentos.

– A reforma ataca a esencia da negociación colectiva, ao facilitar que as empresas queden exentas da aplicación dos convenios colectivos, en especial no que fai referencia ao salario. Tamén se avanza na posibilidade de que os empresarios, sen acordo coa representación sindical, realicen modificacións substanciais das condicións de traballo.

– A reforma abre novas portas ao negocio empresarial coa intermediación no emprego. Para iso, legalízanse as axencias privadas de colocación con ánimo de lucro, e elimínanse a práctica totalidade das restricións á actuación das empresas de traballo temporal (ETTs), co aumento do risco de sufrir un accidente laboral que iso leva.

– Ao longo do proceso de negociación da reforma laboral, realizado en segredo, saíu a relucir o compromiso da patronal, CCOO e UGT de acordaren unha nova estrutura da negociación colectiva. Non é a primeira vez que se realiza este intento de centralizar a negociación colectiva, para eliminar ou reducir á súa mínima expresión os convenios sectoriais territoriais. A CIG considera que sería moi grave que se negase ou limitase aos traballadores e traballadoras de Galiza o dereito a decidir que e onde negociar. Implicaría, ademais, afastar e dificultar a participación na negociación colectiva da gran maioría dos traballadores e traballadoras, pertencentes á pequena empresa, co retroceso nas súas condicións laborais que iso suporía co tempo.

– Do mesmo xeito que nas reformas anteriores, a temporalidade en fraude, consentida pola nula vontade das administracións laborais en perseguila, volveuse utilizar como escusa para atacar os elementos de protección da relación laboral.

– Son varias as falsidades utilizadas para xustificar a reforma. A primeira é que se creará emprego. Non é verdade; a reforma non suporá nin un emprego novo. Ao contrario, servirá para destruír máis postos de traballo en época de crise. A segunda mentira é que despedir é difícil e caro. En realidade, o despedimento é libre, e non debe ser moi caro vendo a facilidade coa que se destruíron moitos máis empregos que en ningún outro sitio de Europa. Estas e outras falsidades foron estendidas polos denominados “expertos”, un colectivo moi ben identificado ao que lle é imposíbel agochar a súa ligazón estreita co mundo empresarial e financeiro.

– O obxectivo real dos recortes é mellorar a conta de resultados das empresas, dando moito máis poder ao empresario. É inaceptábel que se fale de “mudanza do demodelo produtivo” cando a aposta da reforma se concreta en aumentar a precariedade.

V. En canto ás xestións realizadas para resolver as diferenzas, debemos indicar, con carácter xeral, que a CIG, na súa condición de sindicato máis representativo a nivel da Comunidade Autónoma de Galiza, participa nos órganos de participación institucional da Administración Xeral do Estado, achegando a súa lexítima visión nacionalista e de clase sobre o modelo de relacións laborais e protección social. Igualmente, todos os anos elabora e formula propostas no marco das consultas para a elaboración dos Planos Estatais de Acción para o Emprego que desde 1997 ten a obriga de presentar o Goberno español á Comisión Europea, con escasa receptividade por parte do Goberno.

De forma específica, sobre as causas que motivan a folga, debemos manifestar que o Goberno español excluíu a CIG –ben como os outros sindicatos máis representativos a nivel de comunidade autónoma– de calquera eventual proceso de negociación ou de consultas previo á aprobación do Real Decreto-lei 10/2010, do 16 de xuño. Non obstante, e aínda sendo conscientes da nula vontade de diálogo por parte do Goberno, o pasado día 21 de xullo de 2010 os sindicatos CIG e ELA mantiveron unha xuntanza no Congreso dos Deputados con deputados do BNG, Nafarroa Bai, CiU, PNV e PSOE (non asistiron CC, PP e UpyD), na cal lles fixeron entrega dunha declaración conxunta na cal manifestaban a súa preocupación polo contido antisocial da reforma e solicitaban o rexeitamento dos respectivos grupos parlamentarios ás medidas contidas no Real Decreto-lei 10/2010, do 16 de xuño, con ocasión da tramitación da reforma laboral en sede parlamentaria.

VI. O Comité de Folga estará formado polas seguintes persoas:

• Xesús E. Seixo Fernández
• M. Anxo Garcia Torres
• Manuel Currás Meira
• Margarida Corral Sánchez
• Elvira Patiño Ogea
• Antonio López Rivera
• Ramiro Oubiña Parracho
• Antolín Alcántara Álvarez
• Xosé Francisco Miranda Vigo
• Francisco X. Cartelle Pérez
• Laura Bugallo Sánchez
• Anxo Pérez Carballo

Este Comité de Folga delega expresamente nas estruturas sindicais e nos representantes dos traballadores e traballadoras que en cada caso se designen para os efectos de negociar servizos mínimos e outras cuestións operativas relacionadas co desenvolvemento da folga.

Para os efectos de constancia e comunicación preceptiva, asina a presente en representación da organización sindical convocante, en Santiago de Compostela, a seis de setembro de dous mil e dez.

O secretario xeral da CIG,

Xesús E. Seixo Fernández

Fonte: Avantar
_______________________________

CCOO e UGT, fixeron-no, en Madrid, no Ministerio de Traballo


Ignacio Fernández Toxo -CCOO- e Cándido Méndez -UGT-, entregaron o aviso formal de folga en Madrid, no rexistro do Ministerio de Traballo, na que expoñen as razóns que empuxaron a tomar esta decisión. As centrais sindicais alegan o desacordo co contido da reforma laboral, que se aprobará definitivamente no Congreso, mais tamén sinalan os recortes en investimento público do plan de axuste, os cambios nas pensións e o proxecto de transformación da negociación colectiva como "obxectivos" que perseguen modificar coa Folga Xeral. [+ Info]

Confederación Sindical de Comisiones Obreras

Unión General de Trabajadores
_______________________________________

O goberno municipal suspende tamén en setembro


O BNG SUSPENDE AO GOBERNO LOCAL DIANTE DO INICIO DO CURSO ESCOLAR
ELIA RICO ADVIRTE QUE A DÍA DE HOXE O SERVIZO DE COMEDOR ESTA SEN CONTRATAR

O grupo municipal do BNG no concello de Ferrol cualificou con un suspenso ao goberno local pola súa xestión de cara ao inicio do novo curso escolar xa que considera que este non fixo os deberes nen en xuño nen na convocatoria de setembro.

Elia Rico, concelleira do BNG, afirmou que o curso escolar se inicia na nosa cidade en peor situación que o curso pasado, coas mesmas deficiencias en infraestruturas e co servizo de comedor aínda no aire, xa que, a dous días do inicio do curso, aínda está sen contratar a empresa que debe prestar este servizo.

O BNG considera que o goberno local adicase a botar balóns fora e a dar escusas sen argumento para xustificar que as escolas leven máis de dous anos sen parques infantís. Existía unha partida comprometida nos orzamentos do ano 2009 para esta finalidade, polo que a súa non execución é responsabilidade exclusiva do goberno municipal de Ferrol.

Non é certo, afirma Elia Rico, que o gasto do comedor escolar sexa o culpábel de non ter diñeiro para instalar os parqués infantís, xa que o Concello de Ferrol leva financiando este servizo, ben directamente ben por medio de convenio coa Federación de Anpas, desde a súa implantación. Polo tanto nos orzamentos municipais figuraban dúas partidas diferenciadas, unha para cada cousa. É máis, se tivese sacado a concurso público a xestión dos comedores o gasto podería ser menor polas ofertas de licitación que fixeran as empresas que concurriran ao mesmo, polo que o que aconteceu aquí foi unha clara eiva de xestión administrativa do goberno local de Ferrol, tanto no servizo de comedor como na instalación de parques infantís.

Elia Rico lamentou esta actitude do Goberno Municipal que sabendo desde hai máis dun ano da negativa da Federación de ANPAS a seguir xestionando este servizo e do abandono do ensino público por parte da Xunta de Galiza do Partido Popular, tardou en reaccionar e non soubo ou non quixo axilizar os trámites pertinentes ao obxecto de mellorar as condicións dos centros educativos públicos na nosa cidade.

Ferrol,  8 de setembro, de 2010

Bloque Nacionalista Galego - Ferrol

Enviado por:
Correo electronico BNG
-bng@ferrol.es-
8 de setembro de 2010 13:49
______________

Razóns para unha folga

Manuel Mera Sánchez [*]
07.09.2010

Sen dúbida algunha hai motivos abondo pra que a clase traballadora vaia á folga o vindeiro 29 de setembro, xa que tanto as últimas medidas de aumento da presión fiscal, como a rebaixa dos salarios dos empregados públicos e a chamada contrarreforma laboral, significan unha substancial queda nas condicións de vida e un retroceso nos dereitos adquiridos. En concreto, a reforma laboral rebaixa as indemnizacións por despedimento improcedente e favorece a súa utilización arbitraria pola patronal (co falso argumento de que favorece unha maior contratación), e privatiza en boa medida o servizo de colocación. Pérdense en dias dereitos que custou décadas conseguir á través de duras loitas e complexas negociación.

Neste intre podemos afirmar que a crise económica e social (provocada polo medre das desigualdades sociais, a burbulla inmobiliaria e a especulación financeira) estase mal resolvendo con medidas que dan folgos a concentrar e centralizar máis a riqueza e afirman a especulación como a actividade económica máis lucrativa. Todos os dados económicos indican que as grandes empresas non só teñen resultados positivos senón que aumentan os beneficios nunha porcentaxe que multiplica o cativo 0,8% obtido polo conxunto da economía do Estado español no primeiro trimestre deste ano. Entre as empresas máis favorecidas están os bancos, telefonía, sector enerxético. Evidentemente este crecemento moi por riba da media conséguese a costa dunha redución dos custes salariais, e de rebaixar dos ingresos dos autónomos e pequenas empresas.

Porén, centrándonos na folga que está anunciada pra o vindeiro 29 de setembro, hai que recoñecer que pra alén de que haxa razóns abondo pra súa convocatoria, hoxe moitos traballadores pregúntanse ¿neste caso, unha vez que se está aplicando o decreto, terá algún resultado practico a súa realización?. Estas dúbidas non son casuais, non se pode ignorar que o lóxico sería que o paro se fixera antes de que o Governo aprobara o decreto, porén daquela tanto CC.OO como UGT confiaban no sistema. Polo tanto renunciaron a utilizar o único medio defensivo e de presión que ten a clase traballadora: a mobilización. Aínda que desde o sindicalismo nacionalista (CIG, ELA, LAB...) fixéronse manifestacións e actos de protesta, a falta de unidade xerou impotencia en sectores moi extensos, impedindo aglutinar e potenciar a morea de protestas existentes, que ficaron reducidas a un carácter local e conxuntural.

Agora ben, aínda que o anterior sexa certo, e que haxa centrais sindicais que teñen responsabilidade no acontecido ate hoxe, e que o ataque contra os dereitos dos traballadores ten como executor ao Governo central (PSOE), non podemos esquecer que este se dá por esixencia da patronal (CEOE), de partidos da oposición conservadora (PP, CIU) e dos organismos internacionais (FSM, BCE, etc). Tampouco se pode ignorar que houbo forzas políticas (BNG, NaBai, IU, ERC) que propuxeron medidas alternativas factíbeis, que favorecían á maioría social, gravando máis aos máis ricos, rebaixando así o déficit orzamentario e permitindo soster o investimento público. Estes matices son importantes, xa que meter a todos no mesmo saco pode terminar entregándolle o poder político a partidos que representan un modelo aínda máis neoliberal e contrario aos intereses nacionais de Galiza, ou sexa: os das clases populares.

Por último, tampouco é verdade que non teña ningunha utilidade práctica a folga e as mobilizacións contra a reforma laboral, xa que esta aínda se está debatendo no Parlamento, e polo tanto pode ir a peor como ficar en nada. Porén ademais, como sexa a resposta a esta reforma tan negativa, condicionará o que suceda con respeito ás pensións, que pase co adiado aumento de impostos aos grandes patrimonios e ingresos, e que se atranque ou acelere a privatización dos servizos públicos.

[*] Manuel Mera Sánchez [__], Técnico electromecánico,  activista do sindicalismo nacionalista desde os seus inicios no ano 1974, foi Secretario Xeral da INTG e Presidente da CIG. Analista do IGADI e articulista de opinión.

Fonte: Avantar
__________________

A imaxe nos medios de comunicación dos obreiros: os mineiros chilenos

Por Antonio Baylos [*]
08.09.2010

Os mineiros deben ser compadecidos, certamente, pero o "lado humano" da noticia é que eses homes non se corresponden cunha épica da clase obreira senón un produto da abxección moral na que viven como clase subalterna, que lles fixo, como resultado do darwinismo social, traballadores de risco, só útiles na escuridade da mina.

Sinalouse recentemente a importancia que ten a reconstrución mediática dun feito social relevante, como o dunha folga xeral, de forma que o seu valor simbólico final depende en gran medida de como sexa construído pola comunicación social, na medida que esta construción determina directamente a opinión pública. Como se determina esta imaxe? Agosto forneceu aos medios un exemplo moi evidente: o derrube dunha mina en Chile e a excepcional subsistencia de 33 mineiros na mesma, que deberán ser salvados a través de complicadas operacións de perforación de túneles na rocha.

No tratamento da noticia impúxose de forma xeral que debe sempre prevalecer o lado humano: os mineiros foron atopados con vida, a poboación festéxao, as autoridades, incluído o recentemente elixido presidente da república, acoden a falar con eles, organízase o aparello de salvamento. Todo converxe en conseguir que salgan con vida, que é o importante. Unha serie de empresas especializadas -suecas, australianas- preparan tecnicamente a intervención salvadora. Naturalmente que ninguén pregunta -e en todo caso na prensa non se resalta- por que sucedeu este feito. Nalgunhas informacións máis técnicas, faise constar que igual que nas minas españolas o perigo é a explosión de gas, nas chilenas o perigoso é a explosión da rocha. Ningún xornalista fala nin se interroga polas responsabilidades que este feito xera. Alguén menciona, menos mal, que a mina foi pechada nun tempo por absoluta carencia de medidas de seguridade, pero que fué reaberta sen cumprir os requisitos sobre unha saída aproveitando a torre de ventilación que establecera un organismo oficial respecto diso.

Basta con escribir en google Mina San José (Chile) para que aparezan informacións que ningún xornalista contrastará xamais. Vexamos algunha delas:
  • Hai unha versión invisible deste feito, a que sustentan os dirixentes do Sindicato Nº2 de Mineira San Esteban Primeira e a CUT provincial Copiapó, e que fixeron súa os representantes das organizacións sindicais da minería de todo o país, que concorreron á asemblea de organizacións sociais e sindicais realizada o 13 de agosto na Universidade de Atacama, convocada á calor dos acontecementos.

    Este enfoque sostén que a traxedia, longamente anunciada polos dirixentes sindicais da mina, é a consecuencia inevitable dun sistema económico que pon no centro a rendibilidade privada sobre calquera outra consideración, incluíndo a seguridade e ata a propia vida dos que co seu traballo, xeran esa rendibilidade.

    Neste enfoque, as responsabilidades son compartidas entre a contraparte empresarial, que atropelou repetidamente o regulamento de seguridade mineira no seu afán de aumentar a produción no escenario do alto prezo do cobre, e o Estado, en canto autoridade supervisora, a través de institucións como o Servizo Nacional de Xeoloxía e Minas, a Inspección do Traballo, a Secretaría Rexional Ministerial de Saúde, a Superintendencia de Seguridade Social, o Goberno Rexional, todas as cales fallaron á hora de preservar a seguridade e integridade dos 33 mineiros atrapados, e ata, a Corte de Apelacións de Copiapó, que rexeitou un recurso de protección presentado polo Consello Directivo dos Sindicatos de Traballadores de Mineira San Esteban Primeira, o 6 de marzo de 2004.

Non atoparemos esta información nos nosos xornais, e quen sabe por que os nosos xornalistas non consideran importante este tipo de informacións. Tampouco se indaga pola propiedade da mina -porque a mina é privada, naturalmente-, e o destino da súa produción, posiblemente unha gran compañía transnacional americana. Nin falar da posible declaración de quebra por parte da empresa ao estar a mina pechada e non producir beneficios, coa consecuencia que prevé a lexislación chilena de exonerar á empresa do pago de salarios e indemnizacións.

Que non pense ninguén que non se fixo un xornalismo de investigación neste tema. As informacións sobre o derrubamento da mina convértense, finalmente, nun concienzudo análise do alcoholismo dos mineiros e de como combater a súa síndrome de abstinencia. Sublíñase que eses traballadores son na súa gran maioría alcohólicos e drogadictos, con testemuños irrefutables de veciños e seres queridos. Algúns deles, ademais, néganse a regularizar a súa situación afectiva cunha parella coa que conviviu -e coa que ten dous fillos- desde fai dezaoito anos. Os mineiros deben ser compadecidos, certamente, por este feito fatal e azaroso de atoparse illados por centos de metros baixo terra nun habitáculo mínimo e claustrofóbico, pero o "lado humano" da noticia é que eses homes non se corresponden cunha épica da clase obreira -as fotos e as imaxes delátano, repetidas mil veces nas pantallas- senón un produto da abxección moral na que viven como clase subalterna, que lles fixo, como resultado do darwinismo social, traballadores de risco, só útiles na escuridade da mina, onde producen mineral como topos cegos.

A imaxe dos obreiros encerrados nun pozo cuxa supervivencia é polo menos dubidosa, tal como reproducen os medios de comunicación en España resúmese en presentala como unha traxedia sen causa, unhas vítimas indiferentes ao seu destino, e en omitir calquera referencia á culpabilidade por esta situación, afirmando a inexistencia de responsabilidade empresarial ou pública ante o derrube e a posta en perigo da vida destes traballadores. A imaxe dos mineiros que mostran os medios de comunicación desposúe da dignidade persoal aos traballadores e oculta as raíces económicas da traxedia, causada pola falta de medidas de seguridade na mina ante a urxencia de ganancia dos seus propietarios.

Quizá sexa necesario abrir un debate amplo sobre o dereito dos cidadáns a ser informados verazmente e a impedir a manipulación informativa, precisando un sistema de garantías colectivas sobre os fluxos de información sesgada ou tergiversadora da realidade. Mentres tanto, os medios de comunicación seguirán informando deste xeito sobre a traxedia e o sufrimento dos traballadores do mundo.

[*] Antonio Baylos é catedrático de Dereito do Traballo e a Seguridade Social da Universidade de Castela A Mancha - antonio.baylos@uclm.es
Blogue: http://baylos.blogspot.com/

Fonte: Publicado na revista Pueblos o Sábado 4 de setembro de 2010 que a sua vez menciona a fonte do mesmo en www.nuevatribuna.es - 02.09.2010.
_________________

Enlaces de interese:
________________________

A batalla Venezuela

Por Ignacio Ramonet [*]
07.09.2010

As forzas conservadoras internacionais concentran todos os seus ataques para intentar debilitar ao Presidente Hugo Chávez e a revolución bolivariana. O que aquí está en xogo é a elección dos 165 deputados da Asemblea Nacional (non hai Senado). Nestes últimos meses, as arremetidas viñeron alternándose. Desde a chegada de Hugo Chávez á Presidencia, o investimento social hase quintuplicado. Estes esperanzadores resultados, merecen realmente tanto odio? A batalla Venezuela

Na pugna pola supremacía ideolóxica en América Latina, dúas confrontacións decisivas desenvolveranse as próximas semanas: eleccións lexislativas en Venezuela, o 26 de setembro; votación presidencial en Brasil, o 3 de outubro. Se neste país-xigante non gañase a esquerda democrática, o péndulo político inclinaríase maioritariamente, a escala continental, cara ás dereitas que xa gobernan en Chile, Colombia, Costa Rica, Honduras, México, Panamá e Perú. Pero esa eventualidade resulta pouco probable; é inverosímil que José Serra, do Partido Social Demócrata Brasileiro (PMDB, centro-dereita) consiga imporse a Dilma Rousseff, do Partido dos Traballadores (PT), apoiada polo moi popular Luiz Inácio Lula dá Silva, Presidente saínte que, de non habelo impedido a Constitución, fose facilmente reelixido para un terceiro mandato.

En consecuencia, as forzas conservadoras internacionais concentran todos os seus ataques sobre o outro fronte, Venezuela, para intentar debilitar ao Presidente Hugo Chávez e a revolución bolivariana. O que aquí está en xogo é a elección dos 165 deputados da Asemblea Nacional (non hai Senado). Cunha particularidade: os lexisladores saíntes son chavistas na súa case totalidade, pois a oposición, nos precedentes comicios de 2005, boicoteou o escrutinio. Esta vez non o fará; unha infinidade de partidos e de organizacións dispares [1], aglutinados polo rancor antichavista, preséntanse baixo o estandarte común da Mesa da Unidade Democrática (MUD) contra o Partido Socialista Unificado de Venezuela (PSUV) [2] do Presidente Chávez.

Inevitablemente, o goberno bolivariano contará con menos deputados na nova Asemblea. En que proporción? Poderá seguir levando a cabo o seu programa de grandes reformas? Terá a oposición a facultade de porlle freo á revolución?

Tales son os desafíos. O 60% dos escanos repártense de modo nominal, e o 40% restante de modo proporcional. A lista que obteña máis do 50 por cento dos votos recibirá o 75 por cento dos escanos reservados ao escrutinio proporcional. Isto último é importante pois a Constitución prevé que as leis orgánicas deben ser votadas polos dous terzos dos deputados, e as leis que habilitan ao Presidente a lexislar por decreto, polas tres quintas partes dos lexisladores. Noutras palabras: bastaríalle á oposición con obter 56 escanos (sobre 165) para impedir a adopción de leis orgánicas, e 67 escanos para imposibilitar a aprobación de leis habilitantes. Cando, ata agora, as principais reformas puideron realizarse grazas precisamente a leis habilitantes.

Por iso é polo que a batalla Venezuela mobilice tantas enerxías e que as campañas internacionais de difamación contra o Presidente Hugo Chávez rezumen perversidade. Nestes últimos meses, as arremetidas viñeron alternándose. Insistiuse primeiro sobre os problemas de abastecemento de auga e de cortes de electricidade (hoxe resoltos) achacándoos ao Goberno, sen mencionar apenas a súa causa climática: a seca do século que afectou ao país. Persistiuse despois, repetindo ata a saciedade as imputacións sen probas do ex Presidente de Colombia Álvaro Uribe sobre unha suposta ''Venezuela santuario de terroristas''. Denuncias abandonadas hoxe polo novo Presidente colombiano Juan Manuel Santos tras o seu encontro con Hugo Chávez en Santa Marta o pasado 10 de Agosto no que este, unha vez máis, reiterou que as guerrillas deben abandonar a loita armada: ''O mundo de hoxe non é o dos anos 1960. Non hai condicións en Colombia para que poidan tomar o poder. En cambio, convertéronse na principal escusa para o imperio: penetrar Colombia a fondo e desde aí agredir a Venezuela, Ecuador, Nicaragua, Cuba'' [3].

Contra toda evidencia, os medios de odio seguen sostendo que, en Venezuela, as liberdades políticas áchanse cercenadas e que unha suposta censura impide a liberdade de expresión. Omiten sinalar que o 80% das emisoras de radio e das canles de televisión pertencen ao sector privado, mentres que só o 9% deles son públicos (4). Ou que, desde 1999, realizáronse quince eleccións democráticas nunca cuestionadas por ningún organismo supervisor internacional. Como o realza o xornalista José Vicente Rangel: ''Cada venezolano pode afiliarse a calquera dos miles de partidos políticos, sindicatos, organizacións sociais ou asociacións, e logo mobilizarse por todo o territorio nacional para debater as súas ideas e puntos de vista sen limitación algunha'' [5].

Desde a chegada de Hugo Chávez á Presidencia, o investimento social  quintuplicouse respecto da realizada entre 1988 e 1998; decisión crave para que Venezuela alcance case todas as Metas do Milenio fixadas pola ONU para 2015 [6]. A pobreza baixou dun 49,4% en 1999 a un 30,2% en 2006, e a indigencia pasou do 21,7% ao 7,2% [7].

Estes esperanzadores resultados, merecen realmente tanto odio?

[*] Ignacio Ramonet Míguez [Redondela 1943], xornalista, escritor, ...

Notas:
[1] Acción Democrática (social-demócrata), Alianza Bravo Pobo (dereita), Copei (demócrata cristián), Forza Liberal (ultraliberal), A Causa R (ex comunistas), MAS (Movemento ao socialismo), Movemento Republicano (neoliberal), PPT (Patria para todos), Podemos (Pola democracia social), Primeiro Xustiza (ultraliberal) e Un Novo Tempo (social-liberal).
[2] Creado en 2007, agrupa á maioría das forzas políticas que apoian a revolución bolivariana (Movemento Quinta República, Movemento Electoral do Pobo, Movemento Independente Gañamos Todos, Liga Socialista, Unidade Popular Venezolana, etc.). O Partido Comunista de Venezuela (PCV) non se integrou no PSUV pero o apoia e é o seu aliado nestas eleccións.
[3] Clarín , Bos Aires, 25 de xullo de 2010.
[4] Tamén calan que, en Honduras, por exemplo, nos seis primeiros meses deste ano, foron xa asasinados nove xornalistas.
[5] www.abn.info.ve/node/12781
[6] http://news.bbc.co.uk/hi/spanish/specials/2009/ chavez_10/newsid_7837000/7837964.stm
[7] www.radiomundial.com.ve/yvke/noticia.php?45387

Fonte: A web de TeleSUR Creative Commons License A Nova Televisión do Sur C.A. (TVSUR)
______________________

martes, setembro 07, 2010

Reganosa no Suplemento Especial "Contexto nº 91" do Xornal de Galicia

Contexto 91

Unha ría en pé de guerra

Consignas coma 'a ría é nosa e non de Reganosa' volvéronse case un eco en Ferrolterra, onde a mobilización social contra a planta é tan vella coma o propio proxecto empresarial SONIA DAPENA E ALBA SUÁREZ  05/09/2010
http://www.xornal.com/artigo/2010/09/05/suplementos/contexto/ria-pe-guerra/2010090422313601835.html#imprimir

Reganosa revive a batalla enerxética
SERGIO BARBEIRA 05/09/2010
http://www.xornal.com/artigo/2010/09/05/suplementos/contexto/reganosa-revive-batalla-enerxetica/2010090422313600289.html#imprimir

Los detractores de Reganosa creen que la instalación es “prescindible”
La planta aporta, según las fuentes, entre un 4% y 7% de la producción gasista a nivel estatal
http://www.xornal.com/artigo/2010/09/05/economia/detractores-reganosa-creen-instalacion-prescindible/2010090523041302530.html#imprimir

O testemuño dos axentes implicados
http://www.xornal.com/artigo/2010/09/05/suplementos/contexto/testemuno-axentes-implicados/2010090422313702357.html#imprimir

O Suplemento completo en formato PDF:

Contexto 91 - 05.09.2010 - Suplemento  Especial do Xornal de Galicia
http://www.xornal.com/ficheiro/2010/09/04/contexto/contexto_100905.pdf

______________________

Demandan que se elabore, de maneira participada, unha programación que permita acercar e divulgar a nosa poetisa do Rexurdimento, Rosalía de Castro, á sociedade ferrolá actual


O GRUPO MUNICIPAL DE ESQUERDA UNIDA INSTA AO GOBERNO MUNICIPAL A FORMULAR UNHA PROPOSTA DE ACTIVIDADES ENCOL DO 125 ANIVERSARIO DO PASAMENTO DE ROSALÍA DE CASTRO

EU DENUNCIA O DESINTERESE DA CONCELLERÍA PARA GARANTIR QUE FERROL XOGUE UN PAPEL PROTAGONISTA NESTE EFEMÉREDE

O Grupo Municipal de Esquerda Unida reitera a súa demanda á concellería de cultura e o Goberno Municipal para que formule coa máxima urxencia unha proposta de actividades conmemorativas do 125 cabodano do pasamento de Rosalía de Castro.

A Voceira do Grupo, Yolanda Díaz, salienta a necesidade e conveniencia de que a nosa cidade xogue un papel protagonista na divulgación e exaltación da nosa cultura e, en particular, dunha figura senlleira, da matriarca da nosa cultura, de Rosalía de Castro. Cómpre lamentar o silencio de morte do concelleiro de Normalización Lingüística neste eido e o seu absoluto desinterese.

Yolanda Díaz insta ao Goberno Municipal a cambiar de actitude e asumir un papel protagonista para producir no último cuadrimestre do ano un programa de actividades que permita achegar a figura e obra de Rosalía ao conxunto da nosa cidadanía.

Programa de actividades onde a nosa organización reclama que se elabore de maneira participada co movemento asociativo da cidade, en particular o vencellado á cultura galega.

Ferrol, 5 de setembro de 2010

Grupo Municipal de Esquerda Unida

Web de Esquerda Unida:
http://www.esquerdaunida.org/



Enviado por:
eu-ferrolterra@esquerdaunida.org
6 de setembro de 2010 17:13
_________________

Enlace relacionado:

Ártabra 21: Ferrol no 125 cabodano do pasamento da poetisa Rosalía de Castro
_________________________

Unión libertaria edita o libro "O atraso político do nacionalismo autonomista galego" de Félix Rodrigo Mora

O grupo "Unión Libertaria" de Ferrol ven de editar o libro "O atraso político do nacionalismo autonomista galego: Reflexões sobre O atraso económico de Galicia", de Félix Rodrigo Mora, o pasado 1 de setembro.

O libro é un estudio sobre a desaparición do mundo rural popular galego. O autor, ex-compoñente do grupo anti-desenvolvimentista "Los Amigos de Ludd", é un estudioso do mundo rural que por primeira vez aborda o pasado, o presente e o futuro do rural galego. O seu estudio contén unha reivindicación das características positivas do mundo rural tradicional e é belixerante contra a estigmatización da sociedade rural en nome do progreso, que exemplariza na obra de Xosé Manuel Beiras "O atraso económico de Galicia".

Extractos do libro:

"A verdade é que o mundo tradicional rural galego, onde até meados do século XIX vivia 90% da população da Galiza, tinha como características próprias uma riquíssima rede de relacionamentos de apoio, afeto e serviço mútuos extraordinariamente intensas, sinceras, complexas, eficientes e exuberantes, que faziam dele uma das sociedades convivenciais mais admiráveis de que se tem memória. Isso explica o muito que custou ao Estado (espanhol) liquidar dita formação social, que foi capaz de resistir, com mais sucesso que nenhuma outra da península Ibérica, a pressão para o individualismo, a veneração pelo Estado, o culto pelo dinheiro, a genuflexão perante o empresariado e a devoção pela tecnologia, em soma, o desajeitado afã por uma vida sem liberdade, servil, amoral, sórdida, ambientalmente destrutiva, virada na satisfação dos apetites do ventre, mais própria de porcos que de seres humanos. É a que provém do par Estado-capital e a que os escritos dos autores desenvolvimentistas encomiam, mais ainda, impõem ao povo através do seu monopólio da emissão de ideias, atropelando a liberdade de expressão e, sobretudo, a liberdade mais determinante de todas, a de consciência, a cada dia espezinhada pelas elites mandantes. Uma revolução que estabeleça uma sociedade razoavelmente livre tem de pôr fim a tais excessos".

(...)

"Torna-se necessária uma reformulação da linha a seguir, depois de meio século de ter «O atraso económico de Galiza» como bíblia de um nacionalismo autonomista, apesar de ser parte integrante dos Planos de Desenvolvimento franquistas, para abrirmo-nos à realidade do século XXI e, ao mesmo tempo, para fecharmo-nos argumentadamente à sua apologia do capitalismo mundializador, do desenvolvimento económico, da ditadura política parlamentarista, da destruição ambiental, da aniquilação do galego, da tergiversação académica da história da Galiza, de sacrificá-lo tudo à produção, da falta de amor pela terra e o povo, de cosmopolitismo niilista, camuflado ou não de galeguismo, de estar de joelhos ante a «ciência económica», da cega devoção pelo ente estatal".

A obra vai ser presentada nos vindeiros días en diversas localidades da Galiza:

* Quinta-feira, 9 de Setembro: Compostela - Feira do Livro Anarquista, Casa Das Asociacións (Cornes-Conxo) - 18:00 horas

* Sexta-feira, 10 de Setembro: Ferrol – Centro Cultural Torrente Ballester (R/Concepción Arenal, s/n) - Organiza Unión Libertaria – 20:00 horas

* Sábado, 11 de Setembro: A Coruña – Casa das Atochas (R/Atocha Alta, 14) - 20:00 horas

* Segunda-feira, 13 de Setembro: Pontedeume – Casa da Estación – 20:00 horas

* Terça-feira, 14 de Setembro: Pontevedra – Galería Sargadelos (R/Oliva, 22) – Organiza CNT – 20:30 horas

* Quarta-feira, 15 de Setembro: Vigo – A Cova dos Ratos (R/Romil, 3) - Organiza Lapsus – 20:30 horas

* Quinta-feira, 16 de Setembro: Lugo – C.S. Mádia Leva (R/Amor Meilán, 18) – 20:00 horas

* Sexta-feira, 17 de Setembro: Ponteareias – C.S.A. O Fresco - Organiza Ateneo Libertario Lume Negro - 21:00 horas

Para coñecer máis datos sobre a obra e para ter información actualizada das presentacións, consultar a páxina web

www.unionlibertaria.org

Ferrol, 6 de setembro de 2010

Unión Libertaria

Enviado por:
Unión Libertaria
-unionlibertaria@gmail.com-
6 de setembro de 2010 22:14
__________________________________

En Ferrol, denuncian o mal remate das obras no barrio de Recimil: a pesares da recepción polo Concello das mesmas, nunha evidente deixación do control e garantía que ten que exercer a administración pública local

O GRUPO MUNICIPAL DE ESQUERDA UNIDA DENUNCIA O MAL REMATE DAS OBRAS ACOMETIDAS EN RECIMIL, CON BALDOSAS ROTAS, VERTEDURAS DE AUGAS, CABLES DA LUZ COLGANDO... A PESARES DA RECEPCIÓN DAS OBRAS POLO GOBERNO MUNICIPAL

ESQUERDA UNIDA ESIXE DO GOBERNO MUNICIPAL QUE IMPOÑA O ARRANXO DE TODAS ESTAS DESFEITAS

O Grupo Municipal de Esquerda Unida denuncia o mal remate das obras acometidas no barrio de Recimil. Choven estas críticas da propia veciñanza que ten que contemplar o desleixo e mal acabado das mesmas en diferentes rúas do barrio. Situación que semella inconcebible trala recepción das obras hai nada polo concello.

Pavimentos rotos e non repostos, xunto con continuas verteduras das canalizacións cos conseguintes problemas co subministro da luz na rúa Betanzos, ou a imaxe de cables do tendido eléctrico colgando na rúa Sotomayor, cos riscos que supón para os peóns, denotan que as cousas non se están a facer de maneira correcta polo Goberno Municipal.

Esquerda Unida denuncia a falla de control do Goberno Municipal para atender ao correcto remate das obras no barrio e para a subsanar estas eivas, que molestan ás veciñas e veciños e afean ao barrio en xeral. A nosa organización ten que lamentar o desinterese e mal facer do Goberno que recepcionou as obras hai apenas uns días sen comprobar o estado real das mesmas.

O noso Grupo Municipal esixe do Goberno Municipal que realice as xestións axeitadas para garantir a reparación do que non está ben rematado e, xa que logo, permita unha adecuada recepción das obras.

Ferrol, luns 6 de setembro de 2010

Grupo Municipal de Esquerda Unida

Web de Esquerda Unida:
http://www.esquerdaunida.org/


Enviado por:
eu-ferrolterra@esquerdaunida.org
6 de setembro de 2010 17:13
_________________

domingo, setembro 05, 2010

O Pico petrolífero e o governo alemão - Estudo militar adverte quanto a uma crise petrolífera potencialmente drástica

Por Stefan Schultz [*]
05.09.2010


Clique para ampliar. Um estudo de um think tank militar alemão analisou como o "Pico petrolífero" pode mudar a economia global. A minuta do documento interno – divulgada na Internet – mostra pela primeira vez quão cuidadosamente o governo alemão tem considerado uma potencial crise energética.

A expressão "Pico petrolífero" é utilizada pelos peritos em energia para designar o ponto no tempo em que as reservas globais de petróleo ultrapassam o seu zénite e a produção começa gradualmente a declinar. Isto resultaria numa crise permanente da oferta – e o receio da mesma pode desencadear turbulência nos mercados de commodities e de acções.

A questão é tão politicamente explosiva que se torna notável quando uma instituição como a Bundeswehr, as forças armadas alemãs, simplesmente utiliza a expressão "Pico petrolífero". Mas um estudo militar actualmente a circular na blogosfera alemã vai mais além.

O estudo é um produto do departamento de Análise Futura do Bundeswehr Transformation Center, um think tank cuja tarefa é fixar uma direcção para as forças armadas alemãs. A equipe de autores, dirigida pelo tenente-coronel Thomas Will, usa por vezes uma linguagem dramática para descrever as consequências de um esgotamento irreversível de matérias-primas. O estudo adverte de mudanças no equilíbrio global de poder, da formação de novos relacionamentos baseados na interdependência, de um declínio na importância dos países industriais do ocidente, do "colapso total dos mercados" e de crises políticas e económicas sérias.

O estudo, cuja autenticidade foi confirmada ao SPIEGEL ONLINE por fontes em círculos governamentais, não era destinado a publicação. O documento diz-se estar numa etapa de minuta e consistir unicamente de opiniões científicas, as quais ainda não foram editadas pelo Ministério da Defesa e outros corpos governamentais.

O autor principal, Will, recusou-se a comentar acerca do estudo. Permanece em dúvida se a Bundeswehr ou o governo alemão teriam consentido em publicar o documento na sua forma actual. Mas o estudo mostra quão intensamente o governo alemão está empenhado na questão do Pico petrolífero.



Actividades paralelas no Reino Unido

A fuga do documento tem paralelos com informações recentes do Reino Unido. Só na semana passada o jornal Guardian relatou que o British Department of Energy and Climate Change (DECC) está a manter secretos documentos que mostram como o governo britânico está muito mais preocupado acerca da crise de oferta do que ele quer admitir.

Segundo o Guardian, o DECC, o Banco da Inglaterra e o Ministério britânico da Defesa estão a trabalhar lado a lado com representantes da indústria para desenvolver um plano de crise destinado a tratar da possível escassez no abastecimento de energia. Investigações efectuadas por peritos em energia, apresentadas em workshops britânicos, foram vistas pelo SPIEGEL ONLINE. Uma porta-voz do DECC procurou reduzir a importância do processo, dizendo ao Guardian que as investigações eram "rotina" e não tinham implicações políticas.

O estudo das forças armadas alemãs pode não ter consequências políticas imediatas, mas mostra que o governo alemão teme que a escassez possa acontecer rapidamente.

Segundo o relatório alemão, havia "alguma probabilidade de que o Pico petrolífero ocorresse em torno do ano 2010 e que o impacto sobre a segurança seja expectável ser sentido 15 a 30 anos depois". A previsão da Budeswehr é consistente com a de cientistas bem conhecidos que assumem que ter a produção global de petróleo já ultrapassado o seu pico ou que o faça ainda este ano.

Fracassos do mercado e reacções em cadeia internacionais

Os impactos políticos e económicos do Pico petrolífero sobre a Alemanha foram agora estudados pela primeira vez em profundidade. O perito em petróleo bruto Steffen Bukold avaliou e resumiu as descobertas do estudo da Bundeswehr. Aqui está uma visão geral dos pontos centrais:

* O petróleo determinará o poder: O Bundeswehr Transformation Center escreve que o petróleo tornar-se-á um factor decisivo na determinação de uma nova paisagem das relações internacionais: "A importância relativa dos países produtores de petróleo no sistema internacional está em crescimento. Estes países estão a utilizar as vantagens daí resultantes para expandir o âmbito das suas políticas interna e externa e estabelecerem-se como um novo ou renascente poder regional, ou em alguns casos mesmo como um poder global".

* Aumento da importância dos exportadores de petróleo: Para os exportadores de petróleo, mais competição por recursos significará um aumento no número de países a competirem por favores junto aos países produtores. Para estes últimos isto abre uma janela de oportunidade a qual pode ser utilizada para implementar objectivos políticos, económicos ou ideológicos. Como esta janela de tempo só estará aberta por um período limitado, "isto podia resultar numa afirmação mais agressiva de interesses nacionais por parte dos países produtores de petróleo".

* Política ao invés do mercado: O Bundeswehr Transformation Center espera que uma crise da oferta faça recuar a liberalização do mercado da energia. "A proporção de petróleo comerciada a nível global, o mercado do petróleo acessível livremente, diminuirá quando mais petróleo for comerciado através de contratos bi-nacionais", declara o estudo. No longo prazo, avança o estudo, o mercado global de petróleo só será capaz de seguir as leis do mercado livre num sentido restrito. "Acordos bilaterais, oferta condicionada e parceiros privilegiados, tal como visto antes das crises do petróleo da década de setenta, verificar-se-ão outra vez".

* Fracassos do mercado: Os autores pintam um quadro negro das consequências resultantes da escassez de petróleo. Como o transporte de bens depende do petróleo bruto, o comércio internacional poderia ser sujeito a altas colossais. "A escassez na oferta de bens vitais poderia ocorrer" em consequência, como por exemplo na oferta alimentar. O petróleo é utilizado directa ou indirectamente na produção de 95% de todos os bens industriais. Os choques de preço poderiam portanto ver-se em quase qualquer indústria em ao longo de todas as etapas da cadeia de oferta industrial. "No médio prazo o sistema económico global e todas as economias nacionais orientadas pelo mercado entrariam em colapso".

* Retorno à economia planeada: Uma vez que virtualmente todos os sectores repousam fortemente sobre o petróleo, o Pico petrolífero podiam conduzir a um "fracasso parcial ou completo dos mercados", diz o estudo. "Uma alternativa concebível seria um racionamento governamental e a destinação de bens importantes ou o estabelecimento de programas de produção e outras medidas coercivas de curto prazo para em tempos de crise substituir mecanismos baseados no mercado".

* Reacção global em cadeia: "Uma reestruturação dos abastecimentos de petróleo não será igualmente possível em todas as regiões antes do início do Pico petrolífero", diz o estudo. "É provável que um grande número de estado não estará em posição de fazer a tempo os necessários investimentos", ou com "suficiente magnitude". Se houvesse crashes económicos em algumas regiões do mundo, a Alemanha podia ser afectada. A Alemanha não escaparia às crises de outros países, porque ela está fortemente integrada na economia global.

* Crise política de legitimidade: O estudo da Bundeswehr também levanta temores quanto à sobrevivência da própria democracia. Partes da população poderia compreender a reviravolta desencadeada pelo Pico petrolífero "como uma crise sistémica geral". Isto criaria "espaço para alternativas ideológicas e extremistas às formas existentes de governo". A fragmentação da populaçã afectada seria provável e podia "em casos extremos levar a conflito aberto".

Os cenários esboçados pelo Bundeswehr Transformation Center são drásticos. Ainda mais explosivas, politicamente, são as recomendações ao governo que os peritos em energia avançaram sobre estes cenários. Eles argumentam que "estados dependentes de importações de petróleo" serão forçados a "mostrar mais pragmatismo em relação a estados produtores de petróleo na sua política externa". As prioridades políticas terão de ser de alguma forma subordinadas, afirmam eles, à preocupação predominante de assegurar abastecimentos de energia.

Por exemplo: A Alemanha teria de ser mais flexível em relação aos objectivos da política externa da Rússia. Ela também teria de mostrar mais restrições na sua política externa em relação a Israel, para evitar alienar países árabes produtores de petróleo. O apoio incondicional a Israel e ao seu direito de existir actualmente é uma pedra fundamental da política externa alemã.

O relacionamento com a Rússia, em particular, é de importância fundamental para o acesso alemão ao petróleo e ao gás, diz o estudo. "Para a Alemanha, isto envolve um acto de equilibragem entre relações estáveis e privilegiadas com a Rússia e as sensibilidades dos vizinhos (da Alemanha) a Leste". Por outras palavras, a Alemanha, se quiser garantir a sua própria segurança energética, deveria ser acomodatícia em relação aos objectivos da política externa de Moscovo, mesmo se isto significar provocar riscos nas suas relações com a Polónia e outros estados do Leste europeu.

O Pico petrolífero também teria profundas consequências para a posição de Berlim em relação ao Médio Oriente, de acordo com o estudo. "Um reajustamento da política do Médio Oriente da Alemanha ... em favor de relações mais intensas com países produtores tais como o Irão e a Arábia Saudita, os quais têm as maiores reservas de petróleo convencional na região, pode implicar uma tensão na relações alemãs-israelenses, dependendo da intensidade da mudança política", escrevem os autores.

Quando contactado pelo SPIEGEL ONLINE, o Ministério da Defesa não quiz comentar o estudo.

[*] Stefan Schultz, nascido em 1980, é jornalista do Spiegel Online desde 2007. Desde Dezembro de 2008, é editor da secção de Economia. Stefan_Schultz@spiegel.de

Notas.-

Este artigo encontra-se em http://resistir.info/ .
______________________