En defensa da Atención Primaria de Galicia - Sobre a imposición do modelo de Xerencias de Xestión Integrada

Manifesto sobre a imposición do modelo de Xerencia Integrada da Atención Primaria de Galicia

En defensa da Atención Primaria de Galicia

O sistema sanitario público en España está organizado en dous niveis asistenciais: Atención Primaria (AP) e Atención Hospitalaria (AH). Nas últimas tres décadas a Atención Primaria experimentou unha mellora notable, seguindo as estratexias da OMS para transformar este nivel de atención, coa creación da especialidade de Medicina Familiar e Comunitaria e das Escolas Universitarias de Enfermaría con novos contidos formativos, a regulación normativa (RD 137/84) que promoveu a creación de Centros de Saúde coa incorporación de equipos multidisciplinarios e coa mellora da dotación tecnolóxica. Todos estes elementos situaron a AP como un dos piares básicos do sistema sanitario.

Diversos estudos confirman que os sistemas sanitarios deseñados en dous niveis (un primeiro nivel que actúa como porta de entrada e coordenador da atención, e un nivel hospitalario que atende aos pacientes  máis complexos que requiren de medios non dispoñibles en AP) son os que prestan unha mellor atención e son máis eficientes. Barbara Starfield dixo que “un sistema sanitario forte precisa unha AP forte”. Neste tempo de crise, que leva aos gobernos a reducir os orzamentos adicados a sanidade, habería que procurar un maior protagonismo deste nivel asistencial, pois é a maneira de garantir unha boa asistencia con menor custe.

A reforma da AP en Galicia realizouse con moita demora, pois os gobernos do PP apoiaron na década dos oitenta as posicións profesionais máis inmobilistas. O Decreto 200/1993 é a norma que regula o desenvolvemento deste nivel asistencial, con dez anos de atraso. O goberno progresista (2005-2009) impulsou de forma decidida a AP e puxo en marcha un Plan de Mellora que foi posteriormente anulado polo goberno de Núñez  Feijóo.  Mais o golpe decisivo contra estes avances é a posta en marcha das Xerencias de Xestión Integrada que eliminan a autonomía organizativa e orzamentaria da AP.

A primeiros de 2005 o PP puxo en marcha a “xerencia única” de Ferrol, e o conselleiro expresou a súa pretensión de extender  ese modelo a toda a comunidade. O cambio de goberno frustrou eses plans, que agora retomaron: xa puxeron en marcha as xerencias de A Coruña-Cee, Ourense, Santiago e Pontevedra-Salnés;  en breve prazo teñen previsto constituir as Xerencias de Xestión Integrada de Vigo e Lugo-A Mariña. Daquela expuxemos o noso criterio sobre esta estrutura organizativa. Podemos recuperar os mesmos argumentos:

1. Non existe ningunha experiencia previa adecuadamente avaliada que permita predicir que este novo modelo vai mellorar a xestión e a eficiencia do sistema sanitario público (a experiencia de Ferrol, a día de hoxe, tampouco foi avaliada).

2. O modelo de AP  implantado en España nas últimas décadas ten demostrado ofrecer claros beneficios para a saúde das persoas e da comunidade. Este modelo, baseado nos Servizos de Atención Primaria, está pouco desenvolvido en Galicia; precisa de maior impulso para mellorar a súa calidade, a dotación de persoal e recursos e potenciar  a súa carteira de servizos.

3. A creación dun único centro de xestión condiciona de xeito negativo o futuro desenvolvemento da AP, que perde autonomía no desenvolvemento dos seus proxectos e queda funcionalmente subordinada ás extratexias de xestión da xerencia única. Neste modelo os hospitais volven ser o centro e precisan dunha AP que seleccione os pacientes con criterios de rendibilidade económica.

4. A creación desta estrutura tampouco garante que a coordinación de AP e AH sexa mellor.  En vez de coordinación hai subordinación. Atención Primaria perde todo o control do proceso asistencial e refórzase o “hospitalocentrismo”. Esta orientación  vai contra da eficiencia: a atención hospitalaria utiliza máis tecnoloxía, provoca máis iatroxenia e resulta máis cara.

5. A creación dun centro único de xestión, xunto coa marxinación da AP, favorece que os recursos deriven, aínda máis, cara os hospitais. A reducción das inversións en  AP  frea o seu desenvolvemento, o que levará ao deterioro da calidade asistencial. A  AP, que xa xestionaba un escaso  10% dos orzamentos da sanidade (cando os expertos aconsellan o 25%), queda sen estrutura organizativa nin capacidade de decisión.

Os impulsores deste modelo afirman que reducen gastos en persoal e que suprimen cargos directivos. Non é certo. Os membros das Xerencias de AP integráronse no novo organigrama na súa totalidade, se ben agora ocupan cargos irrelevantes, con escasa función  directiva. Tamén afirman que se mellora a continuidade da asistencia. Mais non é así: a supresión das Xerencias de AP non mellora a coordinación e o uso eficiente de ambos niveis asistenciais.

O PP está aplicando unha estratexia dirixida a externalizar e privatizar progresivamente a sanidade pública. Utilizan o modelo da concesión administrativa ou PFI para entregar a mans privadas a xestión de parcelas cada vez máis amplas da nosa sanidade. Nas comunidades de Madrid e Valencia, onde xa existen as Xerencias Integradas, están a ofertar a empresas privadas a xestión non só dos  hospitais senón das áreas sanitarias, incluíndo os Centros de Saúde. Este será, probablemente, o seguinte paso que tenten dar en Galicia. Como o obxectivo das empresas é conseguir beneficio económico xa podemos enxergar cal será o papel a desenvolver pola AP: será a porteira do sistema, mais verá limitado o seu acceso a probas e terá incentivos para reducir as derivacións ao nivel hospitalario e para  realizar selección adversa de pacientes co fin de reducir os custes.

Por todo o descrito consideramos que as Xerencias de Xestión Integrada veñen ser  o certificado de defunción da AP, representan un paso atrás na mellora da xestión sanitaria e supoñen un perigo certo para o futuro da sanidade pública, á vista da evolución seguida noutras autonomías. Reclamamos que se poña freo á implantación deste modelo de xestión e que se recuperen as Xerencias de AP, con capacidade decisoria e orzamento propio. Tamén solicitamos un incremento dos orzamentos de AP e o inicio dun proceso co fin de potenciar o sistema sanitario público, sen poñer en risco os avances e melloras acadados ata o momento.

Galicia, 28 de Febreiro de 2013.

Asinantes:

-Manuel Martín García. Presidente da Federación de Asociacións para a Defensa da Sanidade Pública (FADSP).

-Jesús Rey García. Coordinador do Plan de Mellora de Atención Primaria do Sergas (2006-2009).

-Jesús Sueiro Justel. Presidente da Asociación Galega de Medicina Familiar e Comunitaria (AGAMFEC).

-Manuel-V. Fernández Fernández. Presidente da Asociación Galega de Enfermería Familiar e Comunitaria (AGEFEC).

-Pablo Vaamonde García. Director Xeral de Asistencia Sanitaria do Sergas (2005-2006).

Plataforma en Defensa da Sanidade Pública de Ferrol
www.plataformadspferrol.blogspot.com
plataformadspferrol@gmail.com

SOS - Sanidade Pública
http://www.sos-sanidadepublica.org/

Enviado por:
Plataforma en Defensa da Sanidade Pública Ferrol
-plataformadspferrol@gmail.com-
6 de março de 2013 22:41
_________________

Dossier: Hugo Chávez, desde Esquerda.net - Enlace 'Especial Chavez' en TeleSur

Hugo Chávez
dossier | 6 Março, 2013 - 15:16

A morte de Hugo Chávez afasta do cenário venezuelano e latino-americano um dos seus líderes mais influentes. O presidente da Venezuela foi um dos que impulsionou um vasto movimento que procurou libertar o continente da dependência do FMI e que procurou criar um modelo de desenvolvimento alternativo. Neste dossier, traçamos o perfil do líder bolivariano e abrimos a discussão sobre o futuro da Venezuela sem Chávez.

A notícia da morte do presidente venezuelano comoveu o país. Damos conta das reações internacionais e traçamos o perfil do líder bolivariano. Num artigo escrito em outubro passado, Ignacio Ramonet discute o porquê do ódio a Chávez que, em mais de uma década no poder, usou o petróleo para financiar programas sociais contra a pobreza. Eric Nepomuceno diz que nada garante que os principais líderes do governo e do PSUV aceitem a indicação de Nicolás Maduro como sucessor.

Dossier

Morreu Hugo Chávez

Anúncio foi feito pelo vice-presidente Nicolás Maduro. Presidente venezuelano não resisitiu à quarta cirurgia ao cancro diagnosticado em 2011. Era um dos políticos mais influentes da América Latina das últimas décadas, que venceu todas as eleições a que se candidatou.
Ler Mais

O porquê do ódio a Chávez

Ignacio Ramonet e Jean-Luc Mélenchon assinam este texto demolidor acerca da campanha mediática contra Hugo Chávez, escrito nas vésperas das presidenciais de outubro passado.
Ler Mais

Reações internacionais à morte de Hugo Chávez

A notícia da morte de Hugo Chávez correu mundo em poucos minutos. O esquerda.net transcreve, neste artigo, algumas das reacções face à morte do presidente venezuelano. Última atualização às 12h05 de 06/03.
Ler Mais

Perfil: "A política é apaixonante"

Chávez irrompeu na política com um golpe de estado fracassado, mas quando se candidatou nunca perdeu umas eleições. Ao fim de 14 anos de poder, a mortalidade infantil caiu pela metade, o analfabetismo foi erradicado, o número de professores multiplicado por cinco e a Venezuela foi o país sul-americano que alcançou (junto com o Equador), entre 1996 e 2010, a maior redução da taxa de pobreza.
Ler Mais

Em mais de uma década no poder, Chávez usou o petróleo para financiar programas sociais contra a pobreza

Nos quase 14 anos como presidente da Venezuela, o tenente-coronel reformado Hugo Chávez construiu uma imagem associada ao bolivarianismo. Dono do lema “socialismo do século XXI”, ampliou o papel do Estado na economia com nacionalizações, controlo de preços e parcerias público-privadas. Reportagem da revista: 'CartaCapital'.
Ler Mais

À Venezuela o que era de Chávez

Hugo Chávez quis Nicolás Maduro como sucessor. Mas nada garante que os outros nomes mais próximos aceitem a escolha sem ressentimentos. O que fará Diosdado Cabello, presidente da Assembléia Nacional? E Elias Jaua, chavista radical? E Francisco Arias Cárdenas, militar intelectualizado, influente entre os novos governadores? E o físico Adán Chávez, irmão mais velho e o principal mentor ideológico? Por Eric Nepomuceno, Carta Maior.
Ler Mais

Bloco destaca papel de Chávez na luta “contra o imperialismo e contra o FMI”

A eurodeputada do Bloco de Esquerda Alda Sousa reagiu à morte do presidente da Venezuela, Hugo Chávez, destacando a sua "luta muito importante contra o imperialismo e contra o FMI”. Em comunicado, o Partido de Esquerda Europeia lembrou que, "enquanto que na Europa a democracia está a falhar, na Venezuela a democracia participativa tornou-se num sinal de identidade".
Ler Mais

Este era Hugo Chávez no Twitter

Desde que abriu sua conta na rede social, Hugo Chávez escreveu 1.824 tweets e conseguiu ser seguido por 4.139.513 pessoas. Por Adital
Ler Mais

Fotografia de ¡Que comunismo!
Fonte: esquerda.net

Enviado por:
esquerda.net
-newsletter@newsletter.esquerda.net-
7 de março de 2013 11:05
__________

Enlace 'Especial Chavez' en TeleSur clicando no barner


_________________________

O tempo perdido, ... Por Xaquín Campo Freire

Tempo Perdido? - 10 de Marzo de 2013

Por Xaquín Campo Freire [*]
07.03.2013

Aquel profesor, D. Simplicio, era malo, malo, a rabiar. A alumna, Sofía (Sabedoría), lista coma un pemento, un pouco inqueda e un moito, un moito, reivindicativa. Por iso xa nin lle preguntaba. Mantíñaa en ‘offside’, fóra de xogo.

Diga vostede, alumno Rústico,  cantos son os tempos verbais. Pasado, presente e futuro, dixo de cor. Moi boa a resposta, aprobou D. Simplicio.

Moi mala, retrucou Sofía, sometida ao silencio. Fáltalle un, o máis importante. O tempo do que fala a tía Sabina de Agramonte, a nosa costureira. O tempo perdido, que con vostede ao fronte ven ser o máis del.

Nin que dicir ten que aquilo non rematou así.

Porén, se meditamos na sociedade actual, nos seus dirixentes e nas distintas institucións, non hai hoxe unha sensación xeneralizada de que o único tempo imperante é precisamente o “tempo perdido”? Vexamos:

Ollando cara ao pasado. Cantas loitas, cantas mortes, cantas causas ficaron en puros intentos fronte aos ‘rodillos’ esmagantes do poder e dos intereses dominantes, que mesmo parece que sempre saen coa súa. Aí está o “10 de Marzo”, de FERROL 1972. Terá sido todo un tempo perdido?

Tampouco o presente “dá moito máis de yes” como afirman, moi “orondos”, os bilingüístas harmónicos,  mostrándose  gozosos dos fracasos do informe Pisa. A culpa é sempre do galego na escola.

Non dá máis de si! Que atrasados estamos! Non si? Falando así, non pasamos máis alá dos páramos do Courel. Hai que modernizarse. Que se note que xa comezamos a falar correctamente inglés. Agora dise, “dar de yes”. Que é máis  fino e distinguido, verdade?

Mas, descúbranse! Chegou o tempo do futuro perfecto. O de desasnaren ás incultas masas, os pobres Calibans de A Tempestade de Shakespeare, e xa está aquí.. Xa chegaron os novos profetas. Xa se está a notar. Collidas das mans e cantando triunfantes cara ao sol, chegan as leis Wert e o decreto antigalego de D. Feijoo e un tal Sr. Vázquez, que, para darlle maior timbre de honra, vanlle encamiñar agora cara ao supremo un merecido recurso. E lembro aquilo: “Yo tenía un camarada”. Para iso, para gañar tempo, adiantándose, xa queimaron os libros de texto en galego. Para non contaminárense. “Limpia, fija y da esplendor”. Porque, con eses libros nefastos, xa “non se daba máis de yes”. E todos os outros avances de axuda social xa os pasaron pola incineradora de moda.

Ben mirado, estes, coma aquel profesor de Sofía, malo a rabiar, fannos descubrir agora o cuarto tempo verbal, o da costureira, a  tía Sabina de Agramonte: O tempo perdido. Pois con estes persoeiriños, certamente,  xa “non se dá máis de yes”.

Desperta do teu sono, Fogar de Breogán, porque os teus tempos son chegados. Non te deixes engaiolar. Aprende da tía Sabina. Volve en serio ao pasado, traballa o presente desde a verdadeira realidade túa e prepara un futuro que sexa de verdade ‘un futuro’ para todos. Sal dunha vez do tempo perdido!

E Sofía, como aprendera da tía Sabina de Agramonte, ergueu a súa voz de muller nova  berrando con rabia: Amén!

Fonte da Cruz, 7 de Marzo de 2013

[*] Xaquín Campo Freire [Xaquín da Roca],  Narón 1937, é un relixioso galeguista.Graduado social, ATS pola Universidade de Santiago de Compostela, a diplomatura en Xerontoloxía Social pola Universidade Complutense de Madrid e é licenciado en Teoloxía Pastoral Sanitaria, pola Universidade Camillianum de Roma dende 2005. É membro do consello de redacción da revista Encrucillada así como membro ordinario da AELG. Traballou de enfermeiro no PAC de Fene e de capelán de Residencia de Anciáns. Na actualidade é director do Centro de Acompañamento e Relación de Axuda e da Escola de Saúde e Centro de Escoita Activa Mons. Araúxo.

Enviado por:
Xaquin Campo Freire
-xaquinderoca@gmail.com-
7 de março de 2013 00:27
______________________

#10M: Contra o desemprego e a miséria, pola soberania nacional, Greve Geral de 48 horas

A burguesia continua imparável a sua ofensiva contra a imensa maioria social que conformamos o povo trabalhador galego.

Os governos do PP de Madrid e da Junta da Galiza continuam a aplicar as fracassadas receitas económicas neoliberais, que só provocam mais desemprego, mais precariedade, mais emigraçom juvenil, mais privatizaçons e deterioraçom dos serviços públicos, pensons miseráveis e, em definitivo, mais empobrecimento e perda de direitos. Hoje está mais vigente que nunca a palavra de ordem: Espanha é a nossa ruina.

Simultaneamente a esta ofensiva contra o mundo do Trabalho, a burguesia é cada vez mais rica. Que a fortuna do magnate Amáncio Ortega se tenha convertido na terceira do planeta em 2012 exemplifica perfeitamente o que está a acontecer.

Sob a justificaçom da crise económica, o bloco de classes dominante tenta impor um modelo de capitalismo ainda mais injusto e repressor, para assim perpetuar a sua dominaçom e os seus obscenos privilégios.

Os partidos sistémicos, a partir dos parlamentos de Madrid e de Compostela, tam só executam as diretrizes do Capital. Em troca, esta cleptocrática casta política obtém salários astronómicos e plena impunidade para saquear as instituiçons públicas mediante redes delitivas de corrupçom generalizada.

Nom só estamos governad@s por partidos ao serviço da burguesia e, portanto, defensores dumha ordem socioeconómica injusta, estamos também governad@s por partidos de natureza corrupta.

Neste último ano, a classe obreira galega e o conjunto das camadas populares tenhem avançado na sua capacidade de luita contra as políticas neoliberais do PP. A greve geral de 14 de novembro é um exemplo do caminho a seguir: unidade e luita contra o Capital.

Porém, ainda é insuficiente. Cumpre aprofundar na luita organizada e unitária contra a ditadura da democracia burguesa. Há que radicalizar as luitas, estar permanentemente mobilizad@s nas ruas, abandonarmos as superstiçons sobre umha possível mudança de políticas com base em estratégias exclusivamente eleitorais.

É claro que, para poder mudar de políticas socioeconómicas, a Galiza tem que recuperar a soberania conculcada por Espanha. Sem capacidade de decidirmos por nós mesmas, nom é possível aplicarmos políticas de esquerda e populares.

A classe obreira galega deve assumir um rol protagónico na contribuiçom ativa para a construçom de um amplo e plural movimento de massas, de inequívoco caráter soberanista e de esquerda anticapitalista e feminista.

Perante a multicrise que hoje vive o Estado espanhol, temos que contribuir para a convergência das luitas em defesa da vivenda, contra as preferentes, polo emprego, contra os salários de miséria, a falta de futuro da juventude… com a reivindicaçom da demissom de Feijó e Rajói, pola ruptura democrática e um processo constituinte galego. Devem fundir-se num mesmo programa as reivindicaçons laborais, as sociais e as políticas.

Hoje, mais do que nunca, é necessário avançar face a Rebeliom Popular. A greve geral de 48 horas é a ferramenta mais adequada para provocar a queda de Feijó e Rajói e avançar para um governo obreiro e popular, patriótico e feminista.

Que os ricos paguem a crise!

A luita obreira é o único caminho!

Viva Galiza ceive, socialista e feminista!

Galiza, 10 de março de 2013

Enviado por:
NÓS-Unidade Popular NÓS-UP
nosup.imprensa@gmail.com
7 de março de 2013 10:08

__________________

Hoxe 7 de Marzo, concentración en Ferrol "Salvemos a Malata. O tren pola vía Norte", diante da Autoridade Portuaria, ás 12 do mediodía

Na ultima xuntanza da Asemblea Cidadá Aberta contra o trazado sur do tren a Caneliñas, acordou-se a celebración dunha Concentración contra o recheo da Malata!

Este movimento social opositor á decisión gubernamental de aprobar o trazado sur  do tren ao Porto Exterior de Ferrol, convoca a toda a cidadanía a participar nunha concentración contra este trazado o vindeiro xoves, día 7 de marzo, ás 12 do mediodía en Ferrol Vello, diante do edificio administrativo da Autoridade Portuaria Ferrol-San Cibrao, (Praza da Ranita).

De levarse a cabo esta infraestructura pola alternativa sur, vai supoñer a desaparición da enseada da Malata como tal. Está claro que detrás deste proxecto, hai uns escuros intereses e o organismo que promove este proxecto é a Autoridade Portuaria Ferrol-San Cibrao.

non ao trazado sur do tren a Caneliñas!
O tren pola ruta norte !
Salvemos a Malata !

Salvemos a Ría !

Enlace ao blogue:
http://oqueescondeotrenaoportoexterior.blogspot.com.es/

Enlace conta no facebook:
http://www.facebook.com/pages/O-que-esconde-o-tren-ao-Porto-Exterior-de-Ferrol/490570557646538


Espalla e difunde:

Prega-se toda a difusión posíbel do vídeo, do enlace ao blogue e da conta no facebook. Pouca xente coñece cal é a razón que hai detrás deste trazado e queremos que todo o mundo coñeza a verdade desta grave situación.

Enlaces de interese:

• 25 de Febreiro de 2013 - Na Graña celebrara-se, hoxe luns 25 de febreiro, a Asemblea Cidadá Aberta que agrupa ao movimento opositor ao trazado sur do tren a Caneliñas
• 19 de Febreiro de 2013 - O que esconde o viaduto do tren ao porto exterior de Ferrol - Vídeo.


• 30 de Xaneiro de 2013 -  Asemblea Cidadá Aberta, en réxime de autoconvocatoria, para agrupar ao movimento opositor ao trazado, aprobado polo Goberno Español, para a construción da vía do tren ao Porto Exterior e proñer alternativas - Mércores 30 de Xaneiro.


• 24 de Xaneiro de 2013 - Posicionamento do Consello Local de Esquerda unida sobre o trazado escollido por Fomento para a conexión mediante ferrocarril do porto exterior - O Grupo Municipal presenta unha moción ao Pleno do Concello de Ferrol.


• 12 de xaneiro de 2013 - O Bloque Nacionalista Galego de Ferrol considera necesario que o Ministerio de Fomento resposte às alegacións presentadas, hai xa máis de dous anos


• 10 de Maio de 2010 - Esquerda Unida presentou alegacións ao Estudo Informativo dos accesos ferroviario ao porto Exterior de Ferrol.


• 6 de Maio de 2010 -  Adega-Trasancos: Presentadas alegacións ao Proxecto accesos ferroviarios ao "Porto Exterior" de Ferrol.


• 24 de Abril de 2010 - Os grupos municipais de EU e BNG presentan unha moción conxunta para que o Pleno de Ferrol se pronuncie contra a "alternativa sur" que figura no estudo informativo de Fomento dos accesos ferroviarios ao Porto Exterior que contempla un viaduto sobre a Ría na zona da Malata.


• 16 de Abril de 2010 - Encontro de Esquerda Unida coa xente do mar para analizar o proxecto de acceso ferroviario ao porto exterior.


• 7 de Abril de 2010 - Fomento expón a información pública o estudo informativo do acceso ferroviario ao porto exterior de Ferrol.


• 8 de Marzo de 2010 - Anuncio de la Dirección General de Infraestructuras Ferroviarias por el que se somete a información pública el "Estudio informativo de accesos ferroviarios a las obras de ampliación del Puerto de Ferrol (puerto exterior) en cabo Prioriño Chico" - Ministerio de Fomento - Publicado en: BOE número 84 de 7/4/2010, páginas 37572 a 37572 (1 pág.) - Referencia: BOE-B-2010-12012.

______________

Presentación en Ferrol do libro "AGE. A emerxencia da Alternativa Galega de Esquerda", este xoves 7 de marzo, ás 20hs, no Centro Cultural Carvalho Calero do Inferniño

|Clicar na imaxe para ampliar|

Presentación en Ferrol do libro "AGE. A emerxencia da Alternativa Galega de Esquerda".

Día: xoves 7 de marzo.
Hora: ás 20hs,
Lugar: En Ferrol, no Centro Cultural Carvalho Calero do Inferniño.

A Asemblea Popular do Movimento Social de Ferrol Terra en apoio a AGE, presenta o libro: "AGE. A Emerxencia da Alternativa Galega de Esquerda", dos xornalistas Manuel Darriba e Daniel Salgado. Un libro, en palabras de Manuel Martínez Barreiro, "intelixible, interesante e intelixente", no que se entrevista a Xosé Manuel Beiras, Yolanda Diaz Perez, Martiño Noriega Sánchez e Xabier Ron sobre esta "experiencia insólita".

Nesta presentación, en Ferrol, contaremos coa presencia dun dos autores, o xornalista Manuel Darriba; coa parlamentaria Yolanda Díaz; coa colaboración do xornalista de 'Diario de Ferrol', Nicolás Vidal; e co editor Antón Lado.

Os resultados das eleccións autonómicas do 21 de outubro de 2012 debuxan un novo mapa político na sociedade galega coa súbita irrupción da plataforma electoral da Alternativa Galega de Esquerda, convertida en terceira forza no Parlamento Galego con 9 deputados.

A emerxencia de AGE como nova alianza de partidos trae tamén consigo o retorno de Xosé Manuel Beiras, nas súas palabras, “un político dun ciclo histórico que remata”, que procurou “navegar en mar de fóra” para o seu retorno á arena da cámara galega, no que el mesmo considera como o seu epílogo político.

"AGE. A emerxencia da Alternativa Galega de Esquerda", terceiro título da colección xornalistas, é a crónica do proceso de conformación da AGE, dos seus como e por que e a delimitación das coordenadas políticas deste novo proxecto de alianzas na voz dos seus protagonistas. En palabras dos autores: "O contido deste libro xorde da curiosidade xornalística por un proxecto que achega novas claves á política galega, a institucional e a exercida a nivel de bases. Os autores quixemos pescudar na rebotica da AGE –pensamento político, contactos, negociacións–, o seu programa e as súas expectativas. O mecanismo elixido foron as conversas con catro líderes significados da coalición. Ao tratarse dun experimento tan recente e en permanente construción, non existen aínda elementos nin perspectiva para un ensaio valorativo, moito menos un balance, do que supón a Alternativa Galega de Esquerda. O territorio de traballo é o da crónica de urxencia. O propósito que nos guiou foi suscitar conversas sobre aspectos que no seu día quedaron fóra da cobertura xornalística, conversas nas que estiveran excluídas, na medida do posible, a corrección e a gramática partidistas. Especial interese ten o testemuño dun Beiras que proclama o final do seu ciclo, convencido de pertencer a un tempo político que remata".

***

Comemorando o 10 de março do 72 - Palestras días 6, 7 e 8 - Oferta floral e sessom vermu o día 9

Há um antes e depois do ano 1972 na Galiza, no que ao movemento operário e estudantil se refere. Após quarenta e um anos dos acontecimentos de 10 de Março, onde a classe obreira galega foi protagonista da luita popular, desde o Coletivo Chimarrão e a Fundaçom Artábria queremos contribuir à comemoraçom desas grandes jornadas de resistência ocorridas na nossa comarca e nas quais caírom abatidos os trabalhadores Amador Rei e Daniel Niebla, vítimas dos disparos da polícia fascista.

É com este motivo que apresentamos umha série de atividades para dar conteúdo à nossa humilde homenagem à Classe Obreira Galega.

Os atos darám começo quarta-feira, 6 de março às 20hs no Salom de Atos do Ateneo Ferrolán com a palestra intitulada Março de 72 de umha perspetiva histórica, na que contaremos com os historiadores Eliseo Fernandes e Bernardo Máiz Vasques.

Na quinta-feira, 7 de março, às 20hs e no Salom de Atos da EOI de Ferrol, decorrerá o colóquio: O modelo sindical em debate. A dia de hoje está confirmada a assistência de representantes da CIG, CNT, COG e CUO.

No Dia Internacional da Mulher, sexta-feira 8 de março às 20hs, no Local Social da Associaçom de Vizinhança de Esteiro sucederá a palestra intitulada Março de 72 de umha perspetiva feminista, com a presença de Laura Bugalho, membro da Executiva Nacional da CIG.

Já na manhá de sábado, às 12hs faremos umha Oferta Floral no Monumento ao 10 de Março. A continuaçom e para dar remate às atividades agendadas, haverá Sessom Vermu com petiscos no Chimarrão, harmonizada polo cantor ferrolano Manolo Bacalhau.

Coletivo Chimarrao

Fundaçom Artabria

Travessa de Batalhons nº7   Esteiro
15403 Ferrol - GALIZA
Telefone:  +34 981 35 29 86
www.artabria.net

Segue-nos em twitter @fartabria e em facebook!

....

A Fundaçom Artábria é um projecto popular em defesa da língua e cultura nacional, os valores solidários e os direitos históricos da Galiza. Entidade de carácter sociocultural sem ánimo de lucro que está declarada de Interesse Galego e classificada de interesse cultural, com o nº 54 no registo de fundaçons da Xunta de Galicia.

Código de Identificaçom Fiscal (CIF):  G15645518.

http://www.artabria.net

Máis de 400.000 traballador@s galeg@s poderán ficar sen convenio colectivo en 2013 - Manifestación Día da Clase Obreira Galega (CIG)

A defensa da negociación colectiva, a denuncia do empobrezamento da maioría social e a reivindicación da soberanía nacional son os tres eixos arredor dos que a CIG se mobilizará neste 10 de marzo, Día da Clase Obreira Galega.

Máis un ano, a CIG mobilizarase neste 10 de marzo, Día da Clase Obreira Galega, unha data fulcral para o sindicalismo nacionalista, como sinalou Suso Seixo, secretario xeral da central. Nesta ocasión, tres serán os eixos en torno aos que pivoten as sete manifestacións que o domingo percorrerán outras tantas cidades galegas.

O primeiro deses eixos seráa defensa da negociación colectiva, "unha ferramenta dos traballadores para mellorar as condicións laborais", segundo Suso Seixo, e que está en perigo cos medidas do goberno do PP. A CIG afirma que neste 2013 por volta de 400.000 traballadores en Galiza poderían ficar sen convenio colectivo. "Un ataque sen precedentes", resumíu Seixo.

En Galiza en sectores como a construción, metal, comercio, limpeza, transporte, alimentación, hostalaría... poderíase cobrar 645 euros o mes e traballar máis horas ao ano

Así, indican desde a central nacionalista, desaparecerían moitas das conquistas atinxidas nestes 35 anos, pasando non poucos sectores a lexislarse "polo mínimo do Estatutodos Traballadores", e os soldos poderían pasar ao salario mínimo. "En Galiza sectores como a construción, metal, comercio, limpeza, transporte, alimentación, hostalaría... poderían cobrar 645 euros e traballar máis horas ao ano".

Tesourada nos salarios dun 25% e precariedade

Para Suso Seixo, coa intención de finiquitar a negociación colectiva o que se está a procurar é "lograr unha queda nos salarios de por volta do 25% aliás de aumentar a precariedade laboral".

O secretario xeral da CIG xa anunciou que a central "non vai permitir esa perda de dereitos dos e das traballadoras".

Mercado de traballo en Galiza: Desemprego e desprotección
Outra das palabras de orde da CIG neste 10 de marzo será a ''Contra a pobreza e a explotación'. Seixo presentou o informe Mercado de Traballo en Galiza, salientando que entre o 2008 e o 2012, período que se estuda nese documento, os datos son "duros, preocupantes e alarmantes". Así, sinalou que só en catro anos o desemprego disparouse en 12 puntos, ao que hai que engadir que 77.000 galeg@s emigraron.

Hai 112.000 parad@s na Galiza que non perceben ningunha prestación e 76.000 que ingresaron, de media, como máximo, 500 euros mensuais

Aliás, hai 112.000 parad@s na Galiza que non perceben ningunha prestación e 76.000 que ingresaron, de media, como máximo, 500 euros mensuais. Mais a radiografía do mercado laboral de Galiza ten aínda máis datos para a preocupación, como que nestes catro anos haxa no país 160.700 ocupad@s menos, dos cales 140.000 teñen menos de 35 anos.

Soberanía: ferramenta contra a criseO terceiro piar no que a CIG se vai centrar neste Día da Clase Obreira Galega vai ser a defensa da sobernaía nacional, "do dereito dos pobos a autodeterminarse e decidirlibremente o seu futuro", manifestou Suso Seixo.

Para Seixo, reivindicar a soberanía ten máis validez ca nunca "nestes tempos en que os poderes que toman as decisións que tanto nos afectan non están en mans da cidadanía. Por iso faise máis preciso reivindicar a soberanía".

Mobilizacións do 10 de marzo:

• Vigo. 11:30 horas. Cruce Lepanto con Gran vía
• Lugo. 12 horas. Ronda da Muralla
• Pontevedra. 12 horas. Praza da Ferraría
• Ferrol. 12:30. Avenida de Esteiro
• Compostela 12:30. Praza Roxa
• Ourense. 12 horas. Pavillón dos Remedios
• A Coruña. 12 horas. Praza de Vigo

Artigo extraído de Sermos Galiza

10 de Marzo de 2013: Contra o paro e pola rexeneración da democracia (CCOO - UXT - USTG) - Manifestación Día da Clase Obreira Galega - Homenaxe Día da Clase Obreira Galega

Na nosa comarca, únese a USTG.

UGT e CCOO convocamos a cidadanía para manifestarnos CONTRA O PARO E POLA REXENERACIÓN DA DEMOCRACIA o próximo 10 de marzo, sumándonos á iniciativa de mobilizacións europeas convocadas pola Confederación Europea de Sindicatos en toda a Unión Europea.

Cartel do 10 de Marzo

PARA QUE?

Para reprobarmos as actuacións dunha Comisión Europea enrocada en políticas fracasadas, allea aos problemas da cidadanía europea á que deben a súa lexitimidade e incapaces de comprender a que intereses deben servir as institucións europeas e os recursos comúns dos europeos. Tras cinco anos de crise, o único que crece dentro e fóra de Europa é a desigualdade, o desemprego, a miseria, a exclusión social e as dúbidas sobre uns dirixentes europeos cuxa pertinaz insistencia en políticas fracasadas é inaceptable.

Para lle facer saber ao Goberno de España que o tempo das mentiras e os discursos baleiros rematou. Seis millóns de persoas en paro en España, trescentas mil en Galicia, das que cento vinte mil non reciben ningún tipo de prestación, noventa e un mil fogares galegos con todos os seus membros en desemprego, e máis do 22 % da poboación da nosa comunidade vivindo por baixo do limiar da pobreza son a insoportable realidade. Unha realidade que, segundo todos os datos, se agravará día a día porque continuaremos en recesión económica, as grandes empresas seguen presentando ERE con despedimentos masivos, continúa a sangría de despedimentos individuais… O debate sobre o estado da nación mostrounos un presidente do Goberno cada vez máis apartado dos problemas da cidadanía. De non se corrixir con urxencia e a fondo ese distanciamento, pode abocarnos a situacións como a de Italia, onde as recentes eleccións demostraron o éxito das opcións populistas e o fastío dunha parte da poboación co actual funcionamento das institucións democráticas.

Para denunciarmos, con motivo da conmemoración do Día Internacional da Muller Traballadora o vindeiro 8 de marzo, as consecuencias que a crise e as políticas neoliberais teñen en materia de xénero: incremento da brecha salarial entre homes e mulleres, recortes de emprego na función pública con forte presenza de mulleres, redución de servizos sociais e na atención á dependencia que favorecían a incorporación das mulleres á vida laboral ou supresión de organismo que defenden e apoian os dereitos da muller.

Para rexeitarmos o desmantelamento dos servizos públicos (sanidade, educación, dependencia, servizos sociais…) e calquera reforma unilateral do sistema público de pensións que o converta noutro instrumento das políticas de axuste, espoliando outra volta os dereitos da cidadanía e abandonando á súa sorte os actuais e futuros pensionistas.

Para advertirmos ao Goberno e aos grupos parlamentarios das Cortes sobre calquera intento de enganar a cidadanía na tramitación parlamentaria da iniciativa lexislativa popular pola dación en pagamento e a paralización dos desafiuzamentos que desvirtúe ou perverta os seus principais obxectivos.

Para rexeitarmos a reforma da lei de bases de réxime local, porque debilitará as capacidades de actuación das corporacións locais, as administracións máis próximas ás persoas, nun novo intento de negar financiamento para os servizos á cidadanía, mentres convertemos en débedas de todos (tres puntos de déficit público) a fraudulenta xestión dos directivos das entidades financeiras.

Para condenarmos todos os intentos de deslexitimación ou represión dos dereitos constitucionais de expresión, pensamento ou manifestación. Exhiben un arrepiante desprezo polos principios democráticos aqueles que pretenden criminalizar a mocidade por se manifestar libremente desde as institucións que a representan, especialmente se utilizan como argumento o financiamento público desas institucións; con esa lóxica deberiamos eliminar os grupos de oposición de todas as institucións democráticas, cuxo deber é controlar e discrepar de quen exerce as responsabilidades de Goberno, por recibiren para a súa función —como é necesario— financiamento público. Condenamos así mesmo a decidida vontade do Ministerio do Interior de converter o conflito social nun conflito de orde pública, ordenando intervencións desproporcionadas para reprimir manifestacións pacíficas.

Para rexeitarmos os casos de aberta complicidade entre cargos públicos e empresas, que corrompen o exercicio da actividade política, levantan diante dos ollos da sociedade un perigoso muro de desconfianza cara ás institucións democráticas e aceleran a deterioración da armazón institucional que xurdiu da transición democrática.

Esiximos que se lle devolva á política a súa condición de ferramenta ao servizo das persoas, expulsando as persoas corruptas da vida pública e acometendo as reformas constitucionais que cumpran.Por todo isto, CCOO e UGT convocamos as traballadoras e traballadores, a cidadanía en xeral, ás manifestacións que percorrerán as principais cidades do país o 10 de marzo.

MANIFESTACIÓNS DO 10 DE MARZO EN GALICIA (todas ás 12h, agás Ourense, que será ás 11:30)- A Coruña: praza da Palloza - Obelisco
- Ferrol: monumento 10 de Marzo - praza de Armas- Santiago de Compostela: Alameda - praza das Praterías
- A Mariña: por confirmar- Lugo: rolda da Muralla, n.º 58 - Subdelegación do Goberno
- Ourense: pavillón dos Remedios - Subdelegación do Goberno
- Vilagarcía de Arousa: avenida da Mariña - praza da Ravella
- Pontevedra: praza da Ferrería - Subdelegación do Goberno
- Vigo: cruzamento da Vía Norte con Urzáiz - edificio administrativo da Xunta

Ademais, o día 10 de marzo haberá un acto institucional de homenaxe. Será ás 11 h diante do monumento ao 10 de Marzo, en Ferrol.

Artigo extraído da web de CCOO Galicia

A Secretaría da Muller da CIG denuncia que 37.500 mulleres de entre 15 e 34 anos emigraron desde que comezou a crise - Concentración o día 8 ás 12 horas diante do CC Odeón

No marco da campaña do 8 de Marzo que este ano desenvólvese baixo o lema de “Fartas!”
A Secretaría da Muller da CIG vén de presentar, en rolda de prensa, a campaña do 8 de marzo, Día da Muller Traballadora, que se desenvolve este ano baixo o lema de “FARTAS!”. Margarida Corral, secretaria confederal de Muller e Mocidade anunciou as diversas mobilizacións que con este motivo convoca, ou nas que participa, a central sindical e denunciou as “celebracións e conmemoracións hipócritas por parte das mesmas administracións e poderes que recortan os nosos dereitos”. Ademais presentouse o informe “A situación da Muller no Mercado Laboral en Galiza no ano 2012”, elaborado polo Departamento de Economía, no que se constata que, alén do paro, as condicións laborais da muller en Galiza son cada vez peores.

A secretaria confederal de Muller lembrou que malia levar máis dun século conmemorando o día 8 de Marzo, “en pleno ano 2013, as mulleres de hoxe saímos á rúa para denunciarmos a mesma opresión. Porque o sistema capitalista segue abrindo fendas entre as clases sociais, e segue artellando unha división sexual da sociedade e do traballo que nos prexudica tanto como antes”.

Corral chamou a facerlle fronte a esta situación “como fixeron as nosas avoas” para dicir que “estamos fartas de sermos discriminadas; da situación de desvantaxe histórica que sufrimos; de cobrarmos menos salarios ca os homes; da temporalidade dos nosos contratos; de que sexan a tempo parcial e da persecución por exercermos o noso dereito a compatibilizar traballo e vida persoal e familiar”. Denunciou que as medidas que se van adoptando, como os protocolos e plans de igualdade en empresas “non son máis ca declaracións de intencións, por imperativo legal ou co único obxectivo de acceder a subvencións” e que a inclusión da perspectiva de xénero na negociación colectiva é “inexistente ou residual”.

Xunto isto denunciou a dupla e tripla xornada que afrontan as mulleres galegas que teñen que dedicar “horas infinitas ás tarefas do fogar e dos coidados”. Pero tamén a economía somerxida; o teito de cristal; o acoso sexual; a normalidade coa que se asumen as mortes por mor da violencia machista; a discriminación “pola nosa orientación sexual” ou a falta de cobertura das prestacións por mor da temporalidade dos contratos que se lle fan ás mulleres.

Ante iso proclamou que “estamos fartas do desemprego, da falta de protección social; de pertencermos a categorías e réximes especiais que nos discriminan; de sermos inmigrantes sen papeis, sen dereitos; da sangría migratoria que asolaga o noso país por mor da inexistencia de saídas laborais; da privatización dos servizos públicos, mentres se invisten cartos públicos en empresas privadas e dunha reforma laboral que só supuxo máis paro, máis precariedade e despedimentos máis baratos”. Por iso fixo un chamamento a responder participar nas mobilizacións convocadas con motivo desta data, contra as políticas “neoliberais e ultraconservadoras” do Partido Popular, “ao servizo da gran banca e de entidades relixiosas” e denunciou as celebracións e conmemoracións hipócritas por parte das mesmas administracións e poderes que recortan os nosos dereitos.

A CIG ten convocadas nas cidades concentracións, no marco dunha xornada nacional de loita, o propio 8 de marzo, ás 12:00 da mañá:

- Coruña, diante da empresa EUROCEN,
- Compostela, diante da oficina da Fundación para a Calidade Industrial e o Desenvolvemento Tecnolóxico de Galiza, en Área Central
- Lugo, diante do Gran Hotel de Lugo
- Ourense, diante da Confederación de Empresarios, ás 12 horas.
- Pontevedra, na chamada praza 8 de marzo, logo dunha asemblea de delegadas
- Vigo e Ferrol, en resposta ás duras condicións laborais impostas no convenio das grandes superficies comerciais (en Vigo diante do Corte Inglés, e en Ferrol diante do Centro Comercial Odeón)

Alén destas concentracións de traballadoras, a CIG participará nas concentracións convocadas pola Marcha Mundial das Mulleres, na tarde do día 8 en Vigo e Ferrol, e na concentración cidadá prevista na Coruña contra o peche do Centro de Orientación Familiar da Coruña, como organización convocante xunto con outras asociacións e entidades feministas na mobilización nacional que sairá o día 9 de marzo ás 12:30 horas da Estación de tren de Compostela, baixo o lema Mulleres Galegas en loita polos nosos dereitos!, e nas mobilizacións comarcais convocadas pola CIG o 10 de marzo, Día da clase obreira galega.

O día 7 celebrarase ademais a VII Edición dos Premios 8 de marzo, ás 18 horas, nun acto público que terá lugar no Hotel Porta do Camiño.

Incremento da poboación activa

O informe fai un percorrido pola situación laboral da Muller no ano 2012 pero tamén polas mudanzas que se deron nas condicións laborais desde que comezou a crise. Nese sentido, a economista Natividade López Gromaz, salientou o incremento da poboación activa, provocado polo aumento do número de mulleres que pasan a ser demandantes de emprego. “Maiores de 55 anos que eran amas de casa e que teñen que saír ao mercado laboral a buscar un posto de traballo, nunha situación na que non hai emprego para ninguén. Ten que ser por mor dunha situación familiar moi precaria”.
Isto, ao entender de López Gromaz, desfigura os datos da muller no mercado laboral, porque semella que se están incorporando moitas mulleres, pero agocha detrás unha realidade alarmante. Neste lustro perdéronse 160.000 postos de traballo. Máis entre homes porque a crise afectou primeiro a sectores moi masculinizados, como a Construción ou o sector do Metal. Porén neste último ano disparouse moito a destrución de emprego feminino, porque o sector Servizos, que até o de agora se foi mantendo, foi en 2012 o máis prexudicado. Tal é así que neste último ano, neste sector, 8.400 mulleres perderon o emprego, cando en total foron 10.800 as mulleres que pasaron a engrosar as listas do paro. Unha media de 30 mulleres diarias.

Xunto a isto, a responsábel do Gabinete de Economía salientou “a desfeita” do sector da administración e a perda de emprego que se dá en Sanidade, Educación e Servizos Sociais, xunto con hostalería e comercio. “O que nos preocupa é que é o principio e que para este ano vai empeorar a situación para o emprego feminino”. Malia esta destrución de emprego, tamén é rechamante a diminución da taxa de temporalidade. Porén tamén isto agocha outro dato demoledor, xa que esa diminución prodúcese “non tanto porque aumente o indefinido senón pola destrución do temporal”. Natividade López Gromaz apunta tamén ao cambio de réxime especial da seguridade social para as empregadas do fogar, que pasan a ter un contrato indefinido. O problema é “por cantas horas e por que salarios”.

660.000 contratos asinados en 2012

Do informe tírase ademais que medra a xornada parcial e aumenta o número de contratos, tanto entre homes como entre mulleres. E ten que ser así porque malia esta destrución masiva de emprego, rexistráronse 660.000 contratos en Galiza, 320.000 entre mulleres. Unha media de case 3 contratos por muller ao ano. “Redúcese a temporalidade, os contratos son moi abundantes e de pouca duración”. Iso leva a que sexa a primeira vez que caen os ingresos tanto dos homes e das mulleres, xa que segundo os datos da Axencia Tributaria, os últimos publicados de 2011, os ingresos declarados diminuíron un 0,23%, sen descontar o IPC, o que constata “a perda de poder adquisitivo que está sufrindo a clase traballadora en xeral e as mulleres en particular”.

Natividade López Gromaz alertou de que esta situación vaise agravar este ano porque acaba de asinarse o convenio de grandes almacéns, que afecta a 13.000 persoas en Galiza, o 80% mulleres e contempla unha perda dun 2,5% de media de ingresos. Xunto a este, o do pequeno comercio está a piques de se asinar nas mesas condicións e na administración tamén se rebaixan as condicións salariais. Todos sectores feminizados.

Emigraron 37.500 mulleres

A taxa de paro duplicouse nestes anos e pasou dun 10 a un 20% en cinco anos. Un dato que matizou que non medra máis grazas á emigración porque “durante este período marcharon de Galiza 37.500 mulleres de entre 15 e 34 anos, no mellor da idade laboral e reprodutiva”. En conxunto foron 77.000 persoas as que emigraron nesta franxa de idade. “Sen esta emigración, a taxa de paro incrementaríase até chegar ao 25%. Evidentemente á Xunta de Galiza non lle interesa nada que se coñezan estes datos e segue a presumir de que temos un diferencial de cinco puntos coa media do estado pero se sae isto á luz a situación sería ben distinto”.


Dependencia das pensións

Gromaz subliñou tamén que xubiladas e pensionistas estanse facendo cargo de moitísimas familias que están vivindo grazas ás súas pensións. Hai case 400.000 mulleres pensionistas, das que 166.000 son viúvas e outras moitas con incapacidade permanente. Os ingresos medios das pensionistas son de 556€ ao mes, mentres que os dos homes son de 873€. A pobreza comeza a ser alarmante e xunto ao paro, baixas pensións e baixos salarios hai 3.700 mulleres que xa non teñen nada, só a RISGA. “Unha miseria pero é algo de subsistencia”.

Documentos

Muller e mercado laboral 2012.pdf
Diptico 8 de marzo 2013.pdf
Manifesto Mulleres Galegas en Loita.pdf

Artigo extraído da web da CIG(Avantar)

O Recuncho a polo seu programa radiofónico nº 127, este Martes 6 de Marzo de 2013, no 93.9 da FM ou por Internet

Martes, 6 de Marzo de 2013, de 17,00 a 18,00 no 93.9 FM Rádio FilispiM, ou en directo en Internet: http://giss.tv:8000/radiofilispim.ogg

“O Recuncho” nº 127 , programa semanal radiofónico da A.C. Fuco Buxán, cos seguintes contidos:

• Invitados: Ana Beceiro e José Ramón Jove para falar do Consello da Veciñanza.
• O “Espertar da Razón” de José Torregrosa: “O Ateneo Ferrolán, hoxe”
• Na “Sección Poética” de Lorena Calaza: Luis de Góngora.
• Os libros recomendados, espazo de Víctor G. Novás
• Novas e comunicados, por Fernando Ocampo.
• Música: saxo e trompeta.

Todos os programas en: http://recunchofuco.blogspot.com

e-mail: opafuco@gmail.com – telefº directo: 981371040


Os Noso Blogues:

Escolma das Razóns
http://escolmadasrazons.blogspot.com.es/
Pensamento Crítico
http://opinionsfuco.blogspot.com.es/

Facebook:http://www.facebook.com/pages/Fuco-Bux%C3%A1n/118931821452749
Twitter: http://twitter.com/FucoBuxan
Google+:https://plus.google.com/u/0/108716477794009532670/posts

Fuco Buxán, A. C.

Rúa Armada Española, 32 baixo- 15406 - Ferrol
Apartado Correos 240 C.P. 15400 Ferrol
Telefono. 981325492
www.fucobuxan.net
fucobuxan@yahoo.es

Enviado por:
fucobuxan
-fucobuxan@gmail.com-
4 de março de 2013 15:49
__________________

O malgasto en grandes obras ten unha explicación - Ecoloxistas en Acción súmase á querela contra Bárcenas, outros representantes políticos e empresarios

Fondos públicos millonarios destinados a grandes obras e infraestructuras de transporte sen apenas rentabilidade social. Unha tónica denunciada durante anos por Ecoloxistas en Acción. Os "papeis" de Luís Bárcenas aportan presuntamente claves para entender as razóns destas concesións insostibles. Por iso, a organización súmase á querela que se presenta contra o extesoureiro do Partido Popular, outros cargos da formación e empresarios da construción.

O reino de España é o estado europeo con máis quilómetros de autovías e autopistas, con máis quilómetros de alta velocidade, con máis aeroportos sen servizo. O país que máis fondos dedica a grandes obras en porcentaxe do Produto Interior Bruto (PIB), en contraste cos escasos fondos dedicados a atención social.

Ecoloxistas en Acción denunciou durante anos o investimento insostible en infraestruturas multimillonarias, que quedou cristalizada en estacións pantasma, aeroportos baleiros, edificios públicos inutilizados.

Mentres se xustificaban esas grandes obras en aras do desenvolvemento económico xeneral, a organización apuntaba ao posible lucro duns poucos. Os "papeis" de Bárcenas, é dicir, a suposta contabilidade paralela do extesoureiro do PP, sinalan tamén nesta dirección. A mención de nomes de empresarios que obtiveron grandes concesións públicas podería ser indicio de delito.

Por iso, Ecoloxistas en Acción, xunto a Esquerda Unida, a plataforma Xustiza e Sociedade e a Asociación Libre de Avogados (ALA), presentará unha querela contra Bárcenas, destacados membros do PP e responsables dalgunhas das grandes construtoras.

Desde a organización ecologista espérase que as investigacións contribúan a contestar preguntas abertas:

• Como é posible que a ampliación de Barallas presupostásese en 1.700 millóns de euros e logo custase máis de 6.000 sen que ninguén dea explicacións?
• Como é posible que se sigan pedindo créditos para construír liñas de AVE (3.000 millóns de euros concedeu o BEI o ano pasado para este fin) que se prevén ruinosas, mentres se segue recortando en sanidade e educación?
• Como é posible que se sigan desdobrando estradas en autovías cunhas cifras de tráfico irrisorias?
• Como se explica que os últimos aeroportos inaugurados sexan todos deficitarios malia que se declararon de interese xeral para darlles prioridade?

Fonte: Ecoloxistas en Acción
______________

"O caso de Aurelia Rey tan só é a punta do iceberg" - Entrevista con Héctor Tejón, ... Por Miguel Pardo

Héctor Tejón converteuse durante días na cara visible de Stop Desafiuzamentos na Coruña e tamén nun dos protagonistas involuntarios do conflito de Aurelia Rey, a anciá cuxo desaloxo foi paralizado pola presión cidadá. Agarrado ao megáfono, este sociólogo en paro -"en activo non retribuído", prefire dicir el- leu comunicados, coidou de Aurelia, atendeu á prensa e emocionouse varias veces logo dunha semana tan intensa como esgotadora. Cun discurso firme e claro, pide á sociedade que se implique nunha problemática que vai moito máis aló do caso desta muller de 85 anos, que aínda está pendente dunha solución definitiva, e ao que chegou a raíz da súa participación en movementos como o 15M, pero sobre todo pola súa "inquedanza persoal" nunha problemática como a da vivenda.

E de súpeto, atópaste co caso de Aurelia Rey...

O caso de Aurelia é moi particular e moi específico, unha parte do problema que non pode significar o todo. A nivel da opinión pública, é moito máis sinxelo ir contra un banco que contra un propietario individual. Non é o mesmo unha familia que asina unha hipoteca, non é capaz de pagala e vai ser desaloxada, que este caso. Ademais, nós non sabiamos que nos iamos atopar con todo o que nos atopamos durante estas últimas semanas.

 "A nivel da opinión pública, é moito máis sinxelo ir contra un banco que contra un propietario individual"

Con que se atoparon?

Non sabiamos das relacións de poder da familia propietaria. Teñamos en conta que antes de iniciar as mobilizacións falamos con Servizos Sociais da Coruña e co avogado dos denunciantes. A resposta do Concello foi sempre a mesma: “non temos pisos e a mellor opción é unha residencia”. Tamén intentamos deter a orde de desaloxo falando cos donos do piso, pero non o conseguimos. Logo mobilizámonos porque o lanzamento era inminente e conseguimos paralo.

Todo polo atraso no pago de dous meses de aluguer.

Claro, porque neste caso nin tan sequera hai un impago, senón un atraso. É unha lei máis que discutible a que permite que se desaloxe unha persoa nesta situación. Lembremos que o primeiro atraso foi en 1999 e o segundo en 2011. Foi aí cando os donos aproveitaron para iniciar o proceso legal que rematou no intento de desafiuzamento. A familia buscaba unha opción legal que lles permitise botar a Aurelia da súa casa. É un caso claro de mobbing inmobiliario e de especulación. Teñamos en conta que varios dos edificios colindantes ao de Aurelia son propiedade da mesma familia, incluído o inmoble onde vive.

"Sempre intentamos chegar a un acordo coa familia propietaria antes de iniciar as mobilizacións, pero non o conseguimos"

A familia acusa a Aurelia Rey de non facilitar as cousas co seu comportamento.

A familia sempre dixo que era moi difícil convivir con Aurelia e Aurelia di que é moi difícil convivir coa presión da familia. Nós sempre intentamos chegar a un acordo antes de iniciar as mobilizacións, pero non o conseguimos.

A repercusión mediática serviulles para lograr o seu obxectivo?

Recibimos moito apoio de todas as partes do Estado grazas á repercusión mediática que tivo o tema e isto serviunos de moita axuda, pero tamén xurdiron outras actitudes non tan positivas cara a nós. Aurelia non elixiu estar no foco de nada. A familia propietaria tirou pola vía penal en lugar de reclamar a mediación dos Servizos Sociais, que teñen tamén esa función. Pasamos dunha solución amigable a unha resolución conflitiva. Aproveitáronse do marco legal vixente para levar a cabo o desaloxo.

"En vez de ver en Aurelia unha persoa xubilada que cobra unha miseria, algúns viron nela unha persoa que vive nunha zona que non lle correspondería polo seu nivel económico"

Pero habéra máis casos como os de Aurelia ...

Xa nos están chegando novos casos. Sabemos que non pode ser que Aurelia sexa o todo, pero tampouco a podemos deixar soa porque é unha situación de exclusión social flagrante. Lembremos que Aurelia Rey cobra unha pensión non contributiva duns 370 euros e vive por debaixo do limiar da pobreza. Por iso pedimos a implicación da cidadanía. Tivemos moito apoio, pero tamén sabemos de moita xente que se implicou na censura moral ao culpar a Aurelia de rexeitar pisos que estaban moi lonxe ou de vivir no lugar onde vive. Digamos que tamén xurdiron celos entre clases. En vez de ver en Aurelia unha persoa xubilada que cobra unha miseria, algúns viron nela unha persoa que vive nunha zona que teoricamente non lle correspondería polo seu nivel económico.

Doéronlle algúns deses comentarios?

Por que non podes vivir en calquera lugar da cidade? Ou é que xa aceptamos o clasismo por zonas? Ao final, a clase baixa social reproduce discursos que van na súa contra. Aurelia Rey leva máis de trinta anos vivindo na mesma zona. Que diriamos se o mesmo caso de Aurelia se dese nun barrio máis humilde? Aceptémolo ou non, segue sendo traumático porque estás dando pé ao desarraigo, máis aínda cando falamos dunha persoa de 85 anos que ten o seu médico, as súas amizades e o seu modo de vida nunha zona determinada.

"Estamos cumprindo unha función que debería realizar a Concellería de Servizos Sociais"

Que ocorre agora que se parou o desafiuzamento?

Isto tamén nolo preguntamos nós. E agora que? Da parte de acompañamento e de busca dunha nova vivenda deberían ocuparse os Servizos Sociais, pero o único que ofertan son pisos de protección oficial e no Concello aseguran que non hai iniciado ningún proceso de "concorrencia competitiva aberta", como din eles. En definitiva, que non teñen pisos. Agora estamos nunha situación na que nós estamos cumprindo a función que debería realizar a Concellería de Servizos Sociais. Estamos encargándonos de buscarlle un piso nos dous meses que ten de prazo, pero tamén nos ocuparemos de axudarlle coa mudanza e de reubicala. Se ocorrese con outras familias, pasaría o mesmo. Sempre se fala de cando se para o desafiuzamento, pero a onde van esas familias que conseguen a dación en pago pero quedan sen casa? Quen se ocupa delas?

Están cumprindo os movementos sociais a función que deberían realizar os poderes públicos?

Está pasando e iso é unha mostra do desmantelamento do Estado de Benestar. É o activismo social o que moitas veces se ten que ocupar de cousas das que se deberían ocupar as administracións públicas. Non é que nos poidamos ver nesa situación, senón que xa nos estamos vendo nela. Hai moitos máis casos e é evidente que nós non nos podemos ocupar de todos. Pedimos que as administracións públicas se impliquen. O que non pode ser é que nós teñamos que buscar e procurar unha solución porque o Concello ou a quen lle corresponda non o faga.

No entanto, sempre dixestes que o voso labor é tamén de concienciación social, de pedagoxía...

É evidente. Teñamos en conta que en plena crixe, séguense mantendo as mesmas rendas para os alugueres cando o poder adquisitivo da sociedade é claramente menor. Temos que facer entender que os novos tempos requiren novos modos de relación. Pasamos dun Estado de Benestar a un reparto da carencia. Ou nos coordinamos entre todos ou non sei o que pode pasar. Eu creo na autoxestión, pero sei que é complicado porque a pequena burguesía propietaria non quere perder os seus privilexios, a pesar de que o poder adquisitivo das familias segue baixando e o paro é cada vez maior. O que debemos facer é darlle unha volta a este pensamento porque non podemos pensar que un movemento como Stop Desahucios se pode converter nuns Servizos Sociais autoxestionados.

"Estoulles agradecido aos políticos que estiveron con nós e que deron a cara"

Que opina do apoio que recibiron de cargos públicos co Concello?

Calquera apoio de concelleiros da corporación municipal foi importante, tamén como salvoconduto contra a represión do activismo, porque hai xente á que xa lle están chegando citacións para ir declarar ao xulgado.

Hai quen di que os políticos que os apoiaron só querían sacarse a foto.

Eu persoalmente estoulles agradecido. Só podo ter palabras de agradecemento para os concelleiros do BNG Xosé Manuel Carril e Avia Veira. Desde o primeiro día estiveron con nós e incluso quedaron a durmir no portal. Eu só os vía como uns activistas máis que apoiaron o movemento. Estiveron da nosa man e esa debe ser a función dun político. Non debe impoñerse na sociedade, senón ser a membrana de vinculación dese magma social. César Santiso, concelleiro de Esquerda Unida, tamén estivo varios días dando a cara con nós e incluso algún concelleiro socialista se achegou para interesarse polo tema, a pesar de que neste último caso é difícil de entender cando foi o seu partido o que lexislou xusto en contra do que nós defendemos.

"Claro que se poden cambiar as cousas, pero necesítase xente disposta a romper coas lóxicas tradicionais"

En definitiva, cren que conseguiron unha maior concienciación da sociedade respecto dos desafiuzamentos ou desaloxos?

Ese é sempre un dos obxectivos e temos medo de que o caso de Aurelia tape todo o demais. O que notas pola rúa, cando a xente te anima a seguir, é que estamos todos moi necesitados de esperanza. Claro que se poden cambiar as cousas, pero necesítase xente disposta a romper coas lóxicas tradicionais. Todos estabamos afeitos a ingresar a renda do piso a final de mes, pero como fas se nin tan sequera tes a renda do traballo? Notamos máis apoio e notamos tamén como moitas familias que antes non se achegaban a nós por vergonza, si que nos chaman agora para preguntarnos como os poderiamos axudar.

Seguirán loitando?

Seguiremos en pé de loita. O de Aurelia é un caso moi concreto e moi especial. A xente pode quedarse co caso de Aurelia, pero este caso só é a punta do iceberg. Ela podería ser a avoa de calquera e por iso moita xente se identificou co seu problema, pero insisto en lembrar que está nunha clara situación de exclusión social, algo que quizais non soubemos transmitir como deberiamos. Destina máis do 30% dos seus ingresos ao pago do aluguer e iso se cadra é o realmente grave. En Servizos Sociais dixéronnos que había máis Aurelias. Creo que esa resposta que nos deron debería facer reflexionar aos poderes públicos. Se hai máis casos como o desta muller, deberían recapacitar sobre o que están facendo cos cartos públicos ou sobre o que está pensando con dereitos básicos que veñen recollidos na propia Constitución.

Publicado en Praza Pública. Entrevista de Miguel Pardo.

O Caso de Aurelia Rey en Praza Pública:
http://praza.com/tema/53/desafiuzamentos/

_________________

Acción Directa en Defensa dos Espazos Públicos no Miradoiro d'A Cabana

En vista do campionato de remo que tiña cabida na ría, decidimos aproveitar para realizar a limpeza nos xardíns, e no Miradoiro da Cabana (Ao lado do Centro de Innovación e Servizos da Cabana). , co fin de proporcionar aos asistentes un lugar dende onde poder visualizar esta competición náutica.

Os traballos consistiron no desbroce da herba, poda de árbores e limpeza de lixo.

No devandito miradoiro existen dous buratos de máis dun metro de profundidade, ambos os dous estaban camuflados entre as herbas, supoñendo un verdadeiro perigo, ambos os dous deixámolos sinalizados cuns paus e cordas, a ver se agora as autoridades competentes son quen de ordenar que sexan tapados.

Queremos aproveitar a ocasión para denunciar que os neumáticos recollidos fai duas semanas, na marisma da Malata, seguen sen ser recollidos por parte da empresa que ten que prestar eses servizos.

Convidamos a toda a cidadanía a participar con nós na recuperación dos espazos públicos.

No blogue do colectivo atopase información adicional:
http://recuperaciondeespazospublicos.blogspot.com.es/

--
e-mail: recuperacióndeespazospúblicos@gmail.com

Teléfonos: 620 312 992 - 637 567 497

O noso blogue: http://recuperaciondeespazospublicos.blogspot.com.es/   é un Diario que recolle a nosa traxectoria, serve de difusión de próximas accións e faise eco doutros exemplos solidarios e comunitarios que están a suceder na bisbarra.
__________

O Foro Social Mundial: de Porto Alegre (2001) a Túnez (2013). Unha interesante entrevista a Chico Whitaker, ... Por Sergio Ferrari

"A sociedade civil planetaria percorre o seu propio camiño que non é simple nin lineal" - O Outro mundo posible de Chico Whitaker

Por Sergio Ferrari [*]
03.03.2013

Neste proceso en marcha de apenas doce anos de vida, hai xa tantos logros alcanzados como desafíos pendentes. Así o expresa Francisco (Chico) Whitaker Ferreira,  (1931), activo cofundador-activista-pensador do Foro Social Mundial (FSM) desde a súa primeira edición en 2001 en Porto Alegre e membro desde entón do Consello Internacional, a instancia facilitadora. Aos seus case 83 anos, o Premio Nobel alternativo da paz 2006 actúa, reflexiona, conceptualiza e mira cara ao futuro deste espazo altermundialista. Próxima parada no camiño: a edición 2013 de Túnez (26-30 de marzo), tema desta entrevista a escasas semanas da súa realización.

P: O próximo foro realizarase por primeira vez no Magreb, rexión de intensos cambios políticos e sociais nos últimos anos. Como se decidiu o lugar?

Chico Whitaker: Foi o resultado de diversas proposicións anunciadas por organizacións e movementos sociais. O Consello Internacional, que non é nin un órgano de Goberno nin un Consello de Administración senón unha instancia facilitadora, foi construíndo a decisión do lugar de xeito consensual. Resulta obvio que un Foro en Túnez neste momento pareceu moi propicio en razón do significado positivo da primavera árabe para todas as loitas mundiais. Non podemos esquecer que foi ese movemento social o que inspirou a miles e miles de mozos que ocuparon -e nalgúns casos ségueno facendo- centenares de prazas en todo o mundo esixindo cambios. Nin tampouco se pode esquecer o rol protagónico da mobilización das sociedades civís tunisiana e exipcia para derrotar as ditaduras neses países.

O FSM nunha rexión explosiva

Pregunta: O asasinato do dirixente opositor Chukri Belaïd o 6 de febreiro pasado relanzou unha intensa mobilización social en Túnez. A súa lectura desta situación de face ao FSM 2013?

Chico Whitaker: Os sucesos da primeira parte de febreiro conmovéronnos enormemente. O crime brutal espertou unha reacción cidadá moi intensa. O gran desafío de Túnez hoxe é non saír de ningún modo da democracia. Os integrantes do Comité de Organización do FSM hanse inmediatamente mobilizado para condenar ese crime. Un comunicado asinado por máis dun centenar dos membros do Consello Internacional do FSM sinala que este feito non poderá frear o proceso iniciado polos demócratas tunisianos con quen somos solidarios. Estamos convencidos que as forzas democráticas saberán manter a convicción profunda de elixir a resolución pacífica dos conflitos como vía para avanzar no proceso democrático. Estamos máis que nunca convencidos, tamén, da necesidade da mobilización internacional para asegurar o logro do FSM 2013 e que sexa un momento forte de apoio ao proceso democrático en Túnez.

P: En que medida as forzas activas do Magreb en xeral e de Túnez en particular -refírome a movementos sociais, sindicatos etc- están involucrados realmente na preparación, na concepción deste FSM?

Chico Whitaker: Durante a ditadura de Ben Alí a sociedade civil tunisiana contou cun núcleo de organizacións activas. Destas, pódese dicir que todas están directamente involucradas na preparación do FSM e constitúen o seu comité organizador. Entre elas a gran central sindical, os movementos por dereitos humanos, os das mulleres etc. É importante recordar que o acto de lanzamento do proceso do FSM foi promovido polo Sindicato dos Traballadores Tunisianos na cidade mineira en que a revolución empezou , de feito, en 2008. Logo da caída da ditadura xurdiron novas organizacións que se han involucrando no proceso. E moitas delas participan das diferentes comisións que se crearon para realizar o Foro. De igual forma a sociedade civil organizada dos outros países do Magreb está igualmente presente.

P: As mulleres, que xogaron un rol fundamental na primavera árabe, pero que son un sector *perdedor* na post-primavera, poderían recuperar un certo hexemonismo no marco do FSM?

Chico Whitaker: As organizacións que loitaban polos dereitos das mulleres xa eran fortes durante a ditadura e foron fundamentais na súa caída. Non creo que se tornen agora hexemónicas, pero serán igualmente importantes. Ata no Foro haberá un espazo "mulleres" que estou convencido ocupará un lugar crave e será vibrante.

P: O FSM 2013 é entendido como unha oportunidade de achegar aínda máis as experiencias locais cos participantes chegados dos recunchos máis diversos?

Chico Whitaker: Sen dúbida. Irá xente de todo o mundo. Unha ocasión para falar directamente cos actores da revolución ? tal como eles chaman ao seu movemento; para comprender mellor que pasou na rexión; de coñecer mellor como os actores sociais participaron e seguen facéndoo; para constatar a coraxe, a tenacidade e a esperanza dos que promoveron a primavera árabe e séguena impulsando, aínda ao costo do seu propio sacrificio.

P: Un Foro novamente universal? si analízanse os once eixes temáticos propostos- pero cunha acento local, nacional, rexional?

Chico Whitaker:  En efecto. Si vense as máis de 2?700 organizacións rexistradas para participar e o número de actividades auto-xestionadas propostas que se achegan ás 1.500, non hai dúbida que Túnez ofrecerá un marco de debate mundial con problemáticas e temáticas das máis diversas que se pode imaxinar. Pero, si comprendemos a impronta do proceso histórico de cambio que vive a rexión do Magreb, entenderemos que un dos principais desafíos desta edición será o de reforzar lóitaa tunisiana e rexional a favor dun país e dunha rexión máis igualitaria. E que esta sinerxía entre o global e o rexional sirva como un paso máis no camiño de todos os que aspiran a "outro mundo posible". Especialmente na procura de formas de abordar con novas proposicións e articulacións os enormes desafíos que confronta hoxe a Humanidade.

P: Prevese unha participación numerosa?

Chico Whitaker:  Fálase modestamente de 50.000 participantes. Pero isto nunca é posible prever con exactitude. A metodoloxía participativa segue sendo a mesma que noutros foros: os participantes foron invitados a inscribir actividades auto-organizadas, sobre os temas que eles mesmos deciden traballar. Incluso as Asembleas de Converxencia ao final son auto-organizadas e poden ser moitas. O resto depende da capacidade da xente de intercambiar e articularse.

Avances positivos, retos pendentes

P: Mirando os escasos doce anos de existencia deste proceso denominado Foro Social Mundial e tendo en conta algunhas críticas escéptico-altermundialistas existentes, cal é o seu balance en canto a obxectivos e resultados do FSM?

Chico Whitaker:  En 2001, e a xeito de síntese, barallabamos catro obxectivos para o FSM. Facer escoitar no mundo un grito de esperanza. En segundo lugar, reflexionar-promover unha nova forma de facer a política e de entender a cultura política. Ademais, recoñecer, evaluar, integrar un novo actor político emerxente, a "sociedade civil" autónoma de partidos e goberno. E en cuarto lugar entender que neste momento histórico da humanidade non é suficiente resistir e protestar, senón avanzar na construción de alternativas concretas ao sistema. Para facer o balance deberiamos avaliar onde estamos hoxe en canto a eses retos?

P: Podería rapidamente avaliar cada un dos catro?

Chico Whitaker:  Como alternativa ao Foro Económico de Davos, que difundía o pensamento hegemónico, xurdiu o ?Outro Mundo é Posible?, como contestación e resposta. En certo xeito logrouse ese obxectivo, e aseguramos que se alce unha voz de esperanza. Os Foros sociais nos seus diferentes niveis -mundiais, nacionais, rexionais, temáticos- promoveron a posibilidade da alternativa, confrontaron a visión hexemónica. Hai que recoñecer, con todo que a mensaxe de esperanza non chegou aínda a cada país e a todas as rexións.

A idea dunha nova cultura política, anticipada xa nos noventa polos zapatistas de México, baseada na diversidade, a horizontalidade e a unidade de todos os actores sociais, tamén forxou pasos importantes nesta última década. Reforzouse neste tempo a comprensión que esa nova cultura é imprescindible para cambiar o mundo. Pero tampouco neste caso, todo é fácil e lineal. Esta visión alternativa ao verticalismo e o piramidal debe seguir avanzando nun camiño que será longo.

O rol emerxente da sociedade civil se ha ir tamén consolidando. Moitas das mobilizacións paralelas ás grandes conferencias da ONU e doutros organismos internacionais dan proba diso. As experiencias dos movementos -ocupas- en Estados Unidos e dos indignados en diversas rexións do mundo, expresan esa forza da autonomía cara a gobernos e partidos na construción dun poder político diferente.
Para terminar, nesta mirada retrospectiva, o tema das alternativas. Avanzouse na identificación das expresións do sistema capitalista. Algunhas alternativas foron propostas nos espazos creados no proceso do foro. Novas cuestións e temáticas incorporáronse con maior énfases ao debate, en particular as relativas ao medio ambiente, que xa é unha preocupación case xeneralizada no mundo.

Pero, hai que recoñecer, que a aplicación desas alternativas é moito máis difícil que a súa identificación. Por que? Porque para facer posible os cambios estruturais, é necesario a acción de Gobernos e Estados, ata no relativo ao cambio das leis. E a relación de forzas a nivel global segue sendo, aínda, desfavorable para a sociedade civil, aínda moi fragmentada. Sumando a isto, o papel da maquinaria dos medios de información e comunicación dominantes, monopólicos, frean ou retardan o proceso de tomas de conciencia xeneralizada. En síntese, nestes doce anos houbo avances significativos, pero mantéñense abertos retos non menos importantes para construír esoutro mundo posible.

A confianza na mocidade

P: Malia idas e voltas, de avances e retrocesos, aos seus 83 anos, mantén a confianza, case utópica, desoutro mundo posible?

Chico Whitaker:  Sen dúbida non é fácil, particularmente no que se refire a esa nova forma de concibir e facer a política, é dicir os cambios culturais na actividade política. Pero nese sentido debo recoñecer que estou aprendendo moito cos movementos de indignados e *ocupas? e intento que as súas experiencias axuden ao proceso do Foro. Aínda máis: eses mozos aumentan a miña confianza na posibilidade de cambiar o mundo. E co andar do tempo e o transcorrer da vida uno vai descubrindo realidades que nunca imaxinaba. Que obrigan a lanzarse a compromisos completamente novos. Un exemplo é o que ocorreu comigo e a miña compañeira despois do desastre atómico de Fukushima. Ao intentar comprender máis e mellor o que a aventura nuclear implica, non terminamos de sorprendernos dos riscos que esta significa. Realidades que descoñeciamos, moi influenciados pola desinformación reinante que nos transformaba en cegos. Todo isto para dicir que mentres teñamos as forzas non deixaremos de lanzarnos a novos retos de compromiso, para axudar a espertarnos e espertar a outros ... Con este espírito imos participar a Túnez nunha actividade auto-organizada sobre ese tema tan esencial.

[*] Sergio Ferrari en colaboración con E-CHANGER, ONG suiza de cooperación solidaria, sostida pola FEDEVACO e a Federación Ginebrina de Cooperación

Fonte: http://www.fsm2013.org/es
_____________