A partir de agora
"Agora ven a parte mais difícil, porque somos tan só o inicio dun camiño que, o digo convencido, xa non ten regreso atrás posíbel".
Por Josep-Lluís Carod-Rovira [*]
29.10.2017
Xa estamos, completamente, nunha dimensión descoñecida. Unha dimensión na que ninguén pode prever, por certo, que vai pasar e que non, ao longo das próximas semanas e meses. Finalmente, despois de 26 días de incerteza, unha xestión polo menos intrigante de situación, e navegación con cambios de leme moi repentinos, en plena ruta, o Parlamento proclamou a independencia, xesto histórico que merece o noso recoñecemento sincero e alegre Debemos felicitalos, porque o presidente, os membros do goberno que estiveron ao seu lado ata o final e os membros da cámara catalá, fixeron isto posible. Cumpriron a palabra dada e unha maioría democrática e lexítima aprobou a creación da República Catalá. Foron valentes e decididos, sabendo ao que estaban expostos, e por iso merecen a nosa gratitude. Culminaron un proceso polo cal tantas persoas e tantas xeracións loitaron, ao longo da historia, aínda que moitos destes loitadores, anónimos ou non, sufriron por parte doutros compatriotas desprezo e burla polas súas posicións independentistas e quizais agora non o poden ver.
Todo vai ben, e pode acabar ben.
Pero
a declaración clara e inequívoca de independencia non nos fai independentes. Agora vén a parte máis difícil, porque estamos só no inicio dun camiño, e eu digo con certeza, non é posible volver atrás. Hai moitas preguntas a responder e situacións novas, ás que nunca nos tiñamos enfrontado antes e temos que atopar as formas máis intelixentes para ir esquivándoas. Non se trata só de dar corpo e solidez á nova República, de cara a dentro, senón tamén buscan as complicidades no exterior, nun termo razoable, para desembocar nos primeiros recoñecementos internacionais que, en xeral, non chegan de inmediato. E menos aínda nunha situación como a actual, de cohabitación de dúas legalidades no mesmo territorio: a da República Catalana e a do Reino de España. Agora vemos como os partidos que posibilitan a continuación do réxime de transición, a Fronte Nacional (
PP, PSOE, de C’s) priorizan a integridade territorial do Estado Español tal e como o coñecemos ata o venres, poñendo o concepto localista da unidade de España, como valor supremo, por riba da noción universal da democracia. E que, todos xuntos, están dispostos a facer calquera cousa para mantelo.
De feito, o máis antigo destes partidos, xa ten unha certa tradición de colaboración golpista, desde a Ditadura de Primo de Rivera, pasando polo 1934 e a fuxida para o exilio de
Indalecio Prieto, o mesmo que, durante o franquismo, asinando con
Juan de Borbón un pacto para a restauración da monarquía, ata a nunca explicada implicación socialista na Tejerada do 23 de febreiro de 1981. Sen a implicación total e absoluta do PSOE, a actual ofensiva de España contra Cataluña e o desmantelamento das súas institucións, unha versión contemporánea do Decreto de Nova Planta, non sería posible.
Pedro Sánchez, polo tanto, pasou polo arco triunfal a súplica sonora de Miquel Iceta ("Pedro líbranos do PP!"), para facer xusto o contrario: pasar a servir ás súas ordes e lexitimar a súa política represiva. A unidade de España pasou por riba da democracia e por riba de Cataluña. Os poucos ou moitos votantes cataláns que aínda lle poden quedar no PSC, xa saben, por tanto, que uso se fai dos seus votos.
Agora é demasiado cedo para prever que autoridade acabará facendo-se cargo, realmente, da gobernanza cotiá en Catalunya e en que termos. E tamén cal será a actitude cara ás eleccións anunciadas do 21 de decembro: participarán as forzas partidarias da independencia? Con cantas listas electorais o farán? Que candidatos a presidente encabezarán as candidaturas? Haberá algún partido ilegalizado pola Fronte Nacional? Como concorrer, gañar con claridade e así legalizar, diante do mundo, a proclamación adoptada o 27 de outubro? Ou ben como boicotearlles, desde a conciencia de que, en este caso, todo o Parlamento
elixido será contrario á independencia proclamada? Espero e desexo que os nosos dirixentes políticos teñan o acerto de adoptar a mellor das decisións, sabendo que, a partir de agora,
os ritmos aceleran-se e as cousas cambian dun momento a outro, especialmente se a economía española e europea resenten-se e produce-se algún tipo de movemento internacional máis favorable para a Catalunya, aínda que non sexa, polo de agora, en forma de recoñecemento do novo estado.
Mentres tanto, de España non chega nada novo, senón o que sempre nos ten chegado ao longo da historia: violencia e arrogancia. Todos os actos de violencia que foron vistos en Cataluña nos últimos días, meses e anos, todos sen excepción, foron protagonizados polas forzas policiais españolas uniformadas, actuando contra unha poboación indefensa e pacífica de todas as idades, cunha brutalidade nunca vista, chea de odio étnico contra os cataláns; por policías españois de paisano, borrachos e ignorantes, incapaces de distinguir entre a lengua catalana e a italiana, pensando que son os amos deste país e que pode facer o que queiran, ou ben por civís con bandeiras españolas que tentan asaltar un medio de comunicación público como Catalunya Radio, destruíndo equipos de BTV ou entrando agresivamente no CIC Barcelona, centro de ensinanza que acollía naqueles momentos nenos e adolescentes , todos menores de idade, que fuxiron e aterrados, como os feridos agredidos no paseo de Gràcia. Déixemo-lo claro:
a violencia, en Catalunya, alza só unha bandeira, a española, e o fai en nome dun só país, España. Xunto ca violencia física, tamén, hai unha violencia institucional que agora están empezando a aplicar, cunha legalidade pensada non para garantir a democracia, senón a unidade de España.
A violencia expresa a ausencia total de argumentos para convencer e, agora, leva por diante os argumentos dos outros. E, finalmente, a arrogancia, aquela fachenda característica da “
fidalguía castelá” que hai séculos que non gaña ningunha guerra e que sempre chega tarde ás citas coa historia. Coa violencia e a arrogancia non se convence ningún pobo, non se atrae a unha nación, non se seduce a un país, para que abandone a idea de liberdade e queira continuar nun estado do que só recibe menosprezo, saqueo económico e paus. É por iso, precisamente, que imos gañar. Porque xa non os tememos e non lles recoñecemos ningunha autoridade moral, por máis que aínda controlan o poder militar, xudicial, administrativo e diplomático. Non sabemos cando será, pero
a desconexión definitiva xa a estamos a palpar, se non erramos no camiño que temos que recorrer, un só camiño e non setenta, asumido por todos aqueles que desexan este país libre e soberano. ¡Benvida, pois, República Catalá!
Publicado en
El Món | 28.10.2017.
[
*]
Josep-Lluís Carod-Rovira, nado en Cambrils, Tarragona, Catalunya, o 7 de xuño de 1952, é un político e filólogo catalán. Licenciado en filoloxía catalá, director da Cátedra UPF sobre
Diversidade Social e da revista dixital divÈrsia. Ten moitos amigos e
libros, dos cales escrebeu uma quincena. Presidiu ERC e o Òmnium do
Tarragonès e foi Vice-presidente da Governación da Generalitat e da
Universidade Catalá de Verán. Foi deputado ao Parlamento e deputado
electo ao Congresso de deputados español.
Artigos publicados en El Món. En
Facebook e
Twitter.
--
Enviado por:
Lupe Ces
-lupeces@gmail.com-
29 de outubro de 2017 17:42
@lupeces
http://lupeces.blogspot.com/
_______________
