Amosando publicacións coa etiqueta O Cambio Climático. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta O Cambio Climático. Amosar todas as publicacións

venres, setembro 24, 2021

Xustiza enerxética, alimentaria e climática - A Rede para o Decrecemento Eo-Navia, Galiza e O Bierzo convoca unha concentración



Concentración para demandar Xustiza enerxética, alimentaria e climática

A Rede para o Decrecemento ven de convocar, coa correspondente comunicación a Delegación do Goberno, unha concentración para demandar aos gobernos da UE, Estado e Xunta de Galiza medidas na procura de maior “xustiza enerxética, alimentaria e climática” baseada en propostas Decrecentistas. O cambio climático e a crise enerxética mundial son unha realidade que afecta aos seres vivos do planeta incluíndo as persoas. A suba do prezo do gas inflúe no prezo da electricidade e dos fertilizantes agrícolas o que está encarecendo a electricidade e se vai transmitir nunha importante suba nos prezos dos alimentos. Por encima da suba do prezo a UE e o Estado están coas reservas baixo mínimos de gas as portas do inverno o que vai provocar, de non tomarse medidas, que impere a lei da selva e polo tanto que só a clase de poder adquisitivo alto poida quentar e iluminar os seus fogares. O incremento dos fertilizantes unido a unha meteoroloxía inestable vai provocar subas inasumibles dos alimentos. A situación do petróleo leva o mesmo camiño e é moi probable que en poucas semanas ou meses teñamos unha escalada no prezo dos combustibles do gas oil e gasolina.

Desde a Rede para o Decrecemento Eo-Navia Galiza O Bierzo levamos anos informando e denunciado que isto podía suceder. Compre pasar dunha fase de información a unha de presión e por iso che pedimos que acudas a concentración citada e sobre todo que divulgues a mesma. Só o boca a boca pode lograr o éxito da concentración e só a presión popular pode forzar aos gobernos a aplicar medidas Decrecentistas que poñan no centro das decisións as necesidades básicas e fundamentais das persoas e non as grandes empresas enerxéticas e de distribución de alimentos sen esquecer as medias imprescindibles para loitar contra o cambio climático.

MARTES 28, ÁS 19 HORAS NA RÚA DOLORES DE FERROL

Enviado por:
Rede para o Decrecemento Eo-Navia Galiza O Bierzo
-redeparaodecrecemento@gmail.com-
23 de setembro de 2021 19:47

_______

luns, abril 26, 2021

O Congreso dos Deputados español aprobou o proxecto de Lei de Cambio Climático e Transición Enerxética, e enviouno ao Senado, onde se discutirán en breve as emendas (por medios expresos) e posteriormente devolveranse ao Congreso para a súa aprobación definitiva - Antonio Turiel fai unha avalización da Lei que se debate nas cámaras lexislativas estatais


Por Antonio Turiel Martínez [*]
25.04.2021

A lei de cambio climático e transición enerxética: unha avaliación persoal

Hai uns días, o Congreso dos Deputados español aprobou o proxecto de Lei de Cambio Climático e Transición Enerxética, e enviouno ao Senado, onde se discutirán en breve as emendas (por medios expresos) e posteriormente devolveranse ao Congreso para a súa aprobación definitiva. Se todo sae como estaba previsto, a Lei aprobarase definitivamente nunhas semanas.

Como sabedes, esta mesma semana comparecín ante a Comisión de Transición Ecolóxica do Senado, que ten un papel destacado, precisamente, no debate desta lei ao seu paso por esta cámara. Podería dicirse que a miña comparecencia non puido ser máis oportuna. Non obstante, dada a comprensíbel urxencia de aprobar finalmente unha lei tan crítica e que tivo un proceso tan longo, é improbábel que algunha das críticas que fixen na miña comparecencia (fundamentalmente, a falta de mención á crise enerxética), poda que se incorpore á lei neste momento.

Varias persoas pediron-me que escribise unha publicación sobre a lei, polo que lin as 39 páxinas do texto enviado ao Senado para dar a miña opinión con bo coñecemento. Tiña unhas expectativas moi baixas sobre esta lei, tendo en conta como foi o procedemento de participación cidadá (iniciado polo anterior goberno), e o certo é que o borrador final sorprendeume. A lei é, de feito, moi boa e, en moitos aspectos, é unha lei valente. Sería unha moi boa Lei, se fose aprobada hai 20 anos. O problema desta lei é que agora xa é demasiado tarde e non afronta correctamente os retos que imos ter a curto prazo; pero para o tempo político é demasiado e pronto: é unha lei avanzada.

Aínda que por un momento deixemos de lado o maior defecto da lei (é dicir, que é tarde porque se pretende aplicar a un mundo que xa non existe), tamén ten algúns outros defectos. No seguinte, comentarei con algún detalle a estrutura da lei, destacando en cada apartado aqueles aspectos que considero máis relevantes.

O preámbulo é unha xustificación das razóns e unha definición dos obxectivos da lei. Dentro dos parágrafos preliminares, no medio das cousas coas que podo estar máis ou menos de acordo, hai frases que considero curiosas, como (as negras son sempre miñas):

"España debe ofrecer respostas de apoio e inclusión aos grupos máis afectados polo cambio climático e a transformación da economía, así como proporcionar os sinais adecuados para atraer a confianza dos investidores e reducir os riscos financeiros asociados ao aumento do volume de emisións de efecto invernadoiro gases ou maior vulnerabilidade aos impactos físicos do cambio climático".

Sinceramente, se nos preocupa "reducir os riscos financeiros" non entendemos nada.

"A loita contra o cambio climático e a transición enerxética leva parello transformacións tecnolóxicas e cambios na industria. Polo tanto, é necesario vincular a transición enerxética á política industrial e ao I + D, establecendo mecanismos de apoio á industria para que a tecnoloxía de transición xere maior competitividade e un mellor posicionamento da mesma, e de resultados na xeración de riqueza e emprego de calidade".

As primeiras frases rozan a falacia (haberá un "progreso tecnolóxico" só porque nos interesaría moito), mais aproban-na. Non obstante, esta "transición tecnolóxica", con maior probabilidade, suporá un retroceso tecnolóxico e non xerará máis competitividade no sentido actual, nin xerará máis riqueza no sentido actual nin, empregos de calidade no sentido actual. Isto non ten por que suceder e tamén todo indica que isto non ocorrerá.

"A Comunicación da Unión Europea sobre o acordo verde europeo (O acordo verde europeo), de decembro de 2019, establece unha nova estratexia de crecemento que busca transformar a Unión Europea nunha sociedade xusta e próspera, cunha economía moderna, eficiente no uso dos seus recursos e competitivo, e co obxectivo de facer da Unión Europea o primeiro continente climaticamente neutral para o ano 2050".

Obviamente, o "crecemento" non ten ningún sentido, non é entender a orixe dos problemas e tampouco que xa alcanzamos os límites do crecemento e que estamos condenados a diminuír. O "competitivo", tres cuartas partes do mesmo: non se pode garantir e case con certeza non o pode ser. E ser neutral no clima en 2050 é discutíbel de moitas maneiras diferentes, pero falaremos diso.

"A obriga de limitar as emisións condiciona as políticas sectoriais e implica cambios nos patróns de consumo. Pero esta transformación trae vantaxes relacionadas coa modernización do modelo de produción e do sistema enerxético e ofrece oportunidades de emprego, negocio e crecemento sempre que a medio e longo prazo se incorpore a perspectiva para facilitar a descarbonización ordenada da economía".

Se por "modernización" nos referísemos a sistemas economicamente non rendíbeis no noso modelo económico actual, aínda se entendería. Pero non haberá oportunidades de traballo, negocio nin crecemento. Sentímolo: a loita contra o cambio climático non é unha "oportunidade vibrante". Non o é. E combinado coa crise enerxética é máis ben un amargo declive...

"Así, entre as importantes transformacións que van ter lugar no sistema enerxético e, polo tanto, no conxunto da economía, como consecuencia da transición enerxética promovida por esta lei, está a mellora sistemática da eficiencia enerxética da economía En concreto, a previsión é que a intensidade enerxética primaria da economía española mellore anualmente un 3,5% ao ano ate 2030; así mesmo, estímase que a dependencia enerxética do país, desde o 74% en 2017, caerá ate o 61% no ano 2030, como consecuencia da caída das importacións de carbón e petróleo".

Estiven mirando os datos máis actuais que atopei sobre a intensidade de enerxía primaria en España e, segundo eles, a mellora anual nos últimos 20 anos foi do 1% ao ano. Lembremos que o concepto de intensidade enerxética é en si mesmo bastante discutíbel, porque o que reflicten estas "melloras" é un aumento na subcontratación da economía española e unha subcontratación a outros países (China, sobre todo) dos máis contaminantes e intensivos actividades enerxéticas, aínda que logo os produtos consúmense aquí, cun maior gasto enerxético e emisións debido ao aumento dos custos de transporte, o que implica un certo cinismo cando se di que "loitamos contra o cambio climático" pero provocamos un aumento das emisións globais grazas a este modelo de subcontratación. E aquí na Lei dinnos que, por decreto lexislativo, xa non baixará ao 1% ao ano, senón ao 3,5% ao ano e así de aquí ata 2030. Isto é ridículo: é imposíbel decretalo pasará algo así, e se pon ese número é porque alguén determinou que camiño se debe seguir e calculou ese número absurdo. Por outra banda, esa dependencia enerxética só baixa do 74% ao 61% (unha caída do 18%), tendo en conta que principalmente os combustíbeis fósiles proceden do estranxeiro, dános unha indicación de que a estrada non vai ser tan magnífica. A pesar desta mellora da intensidade enerxética, estase a supor que o PIB de España medrará. É por iso que se estima que as emisións se reducirán un 23% en 2030: iso, basicamente, supón un consumo total de enerxía moi similar ao actual (aproximadamente o 95% do actual) e coa mellora da intensidade enerxética do 3,5% anual do PIB o pode medrar entre o 1,6 e o ​​2,5% anual que posteriormente contarán. A cuadratura do círculo... Obviamente, isto é o primeiro que se vai ver que non sucede nin como broma, especialmente coa grave crise económica que se está producindo debido á crise enerxética.

"É necesario establecer, no marco da lei, obxectivos de redución de emisións para o ano 2030 e 2050, ofrecendo previsibilidade para orientar as decisións dos investidores e reguladores con competencias na materia. Os obxectivos cuantificados buscan favorecer a previsibilidade e os signosmedidas económicas adecuadas, asumindo o principio de non regresión nos obxectivos fixados. Desde o punto de vista ambiental, este principio de non regresión defínese como un en virtude do cal a normativa, a actividade das administracións públicas e a práctica xurisdicional non poden implicar unha redución ou un retroceso cuantitativo ou cualitativo respecto dos niveis de protección. lexislación ambiental existente en todo momento, agás situacións plenamente xustificadas baseadas en razóns de interese público e unha vez emitido un xuízo de ponderación entre os diferentes dereitos legais que poidan estar en contradición co ambiental".

Declaración de intencións preocupante. Os obxectivos manteranse, a non ser que non os manteñan ...

Xusto antes dos artigos da lei, establécense os obxectivos: redución das emisións de CO2 no 2030 dun 23% en comparación co valor de 1990 e neutralidade das emisións no 2050. Moita xente criticou a falta de ambición da lei, porque o obxectivo xa está obsoleto con respecto ao establecido polo IPCC na cúpula de Madrid en 2019 (o 55% para 2030, a escala mundial). A min, sinceramente, é o que menos me preocupa. Tamén se di que polo menos o 74% da xeración de electricidade debe ser renovábel en 2030. Se se compara co 43% do ano pasado parece moito, pero en realidade hai momentos concretos nos que se chegou ao 60%, polo que debería ser factíbel. Pero hai un problema que Beamspot explicou varias veces neste blog, e é a inestabilidade da rede posterior á integración de moita enerxía renovábel, que é un problema que Alemaña enfrontou repetidamente e que dificulta a expansión das renovábeis. Así, aínda que non se di, o xeito de lograr esta expansión e evitar a inestabilidade é dedicando directamente unha parte substancial desta electricidade renovábel á produción in situ de hidróxeno verde, esa quimera... Entón, aínda que non se di, probabelmente estea pensando en confialo todo á ruína do hidróxeno verde. Outra cousa curiosa é que se establece que a eficiencia enerxética terá que mellorarse reducindo o consumo de enerxía primaria polo menos nun 39,5% para 2030, aínda que non me queda claro que. Unha redución tan salvaxe no consumo de enerxía só significa unha cousa: unha brutal contracción económica. E é que o aumento da eficiencia enerxética non implica unha diminución do consumo de enerxía por mor do paradoxo de Jevons. O curioso disto é que, tendo en conta o que se nos vén ao camiño, é probábel que se produza tal descenso.

Respecto dos artigos, como digo, non me deterei a analizalo polo miúdo e destacarei algúns aspectos dispersos. Os artigos que non comento (que son, en realidade, a maioría) non os comento porque xa me parece bo (ou, polo menos, non me parece mal) o que din.

✅ O artigo 6 trata da dixitalización. Non se considera que a dixitalización estea ameazada pola escaseza presente e futura de microchips. Nisto, como en tantas outras cousas, non hai un plan B para afrontar o escenario máis realista.

✅ O artigo 7 explica o uso hidráulico. Ponse énfase nas plantas reversíbeis, aínda que se sabe que a súa capacidade total para almacenar enerxía excedentaria é moi limitada. Tamén subliña que as canalizacións de abastecemento e saneamento urbanas poden empregarse para xerar electricidade. Moita sorte con iso tamén.

✅ O artigo 9 prohibe a concesión de novas licenzas para o estudo ou explotación de hidrocarburos en España. Sen dúbida é un elemento moi valente, aínda que tamén é certo que xa non queda nada rendíbel por explotar, agora que os promotores do fracking da terra natal déronse conta de que nunca ía ser rendíbel.

✅ O artigo 10 prohibe o mesmo coas minas de materiais radioactivos. É aínda máis valente que o anterior. Tampouco hai ningunha mina radioactiva rendíbel en España, pero aínda así é moi valente.

✅ O artigo 12 di que se fomentará a penetración do uso de gas renovábel, incluído o biogás e o hidróxeno. O biogás pódese producir en cantidades limitadas (debido a un problema similar ao que explicamos ao principio de todo neste blog), e en canto ao hidróxeno xa sabemos de que se trata. O preocupante da introdución de hidróxeno aquí é que parece ir na dirección que apuntou Beamspot: que se mesturará con gas natural, reducindo así a súa potencia de combustíbel, pero cargarannos coma se fose un bo gas.

✅ O artigo 13 di que se promoverán combustíbeis renovábeis para o transporte. Iso só poden ser biocombustíbeis (un grave erro) e, por suposto, hidróxeno de novo. Xa sabemos que o hidróxeno é a única alternativa para tratar de manter a matriz industrial europea, aínda que é unha mala e dubidosa alternativa que, seguramente, bombeará os ingresos das clases traballadoras aos do capital.

✅ Do artigo 14 gustaríame destacar dúas cousas: unha, que a partir de 2040 os coches terán que ter cero emisións de CO2 (vexo que é doado de conseguir: en xeral, non teremos coches en 2040); dúas, que nos concellos de máis de 50.000 habitantes, haberá que poñer en marcha toda unha serie de medidas a máis tardar no 2023 que estou seguro de que darán moito do que falar nos próximos anos, incluíndo estritas limitacións á circulación de vehículos convencionais.

✅ O artigo 15 trata da instalación de puntos de recarga eléctrica, supoñendo que haberá unha introdución masiva do coche eléctrico, o que é incerto cando menos. Engádeo ao que se di na ligazón anterior: recentemente revisei os meus cálculos de hai 10 anos sobre o número de coches eléctricos que se poderían fabricar ao ano se empregásemos todo o litio producido a nivel mundial para iso. A produción aumentou moito desde 2010 (multiplicada por 3), aínda que sofre altos e baixos considerábeis. E a cantidade de litio por coche baixou considerablemente. Tomando como referencia un vehículo de 50 Kw/h ou 8 Kg de litio metálico, hoxe poderían fabricarse 8 millóns de coches eléctricos ao ano. A produción mundial de automóbiles caeu agora debido a CoVid e sitúase en case 80 millóns de automóbiles ao ano, fronte aos case 100 millóns de 2018. Entón, se toda a produción mundial de litio se empregase para fabricar coches (adeus teléfonos móbiles, tabletas, portátiles e sistemas de copia de seguridade eléctricos para ordenadores e centros de datos), levarían 175 anos renovar toda a flota mundial de 1.400 millóns de coches. E iso é co litio: se observamos a situación con cobalto e neodimio, os pescozos de botella son peores. Pero, si, ponse o acento en poñer máis puntos de carga que só os poucos privilexiados (e seguramente ricos) que terán un coche eléctrico poderán gozar. Tamén é interesante que este artigo obrigue ás estacións de servizo que venderon máis de 5 millóns de litros de combustible en 2019 a instalar estes puntos de recarga, asumindo o gasto por si mesmos (creo que isto aumentará moitas burbullas). Ah, e a partir deste ano, cando teña que revisar a licenza de concesión dunha estación de servizo, obrigarán a poñer un punto de recarga eléctrica, por moito combustíbel que venda. E, por certo, o novo Código Técnico da Edificación tamén requirirá puntos de recarga nos garaxes das casas.

✅ O artigo 16 trata sobre a redución de emisións no sector marítimo. Fálase de "estimular o subministro eléctrico ou o uso de combustibles alternativos nos buques atracados". Agás para os barcos realmente pequenos e con pouca autonomía, a electrificación dos barcos é completamente impensable. A clave, entón, está neses "combustibles alternativos". A transición ao hidróxeno é aínda máis difícil no caso dos buques grandes, debido ás dificultades de manipulación e contención de hidróxeno para viaxes longos como os mariños, polo que seguramente será necesario recorrer a solucións enerxéticas laranxas (aceptando a pelota que non teñen emisións netas). Coa desvantaxe adicional de que o custo da enerxía laranxa é moi alto e a capacidade de produción é bastante limitada. O problema subxacente é que a transmutación do sector marítimo á enerxía verde non é factible na práctica e iso vai causar problemas moi graves.

A verdade, gústanme moito os artigos que seguen, especialmente os 20 que falan de aumentar a capacidade de recuperación da infraestrutura do medio mariño. Interesante ✅ artigo 21, que fala de protexer as áreas naturais sensibles das novas instalacións enerxéticas. E espectacular ✅ artigo 22, que fala do impacto da dieta. O resto dos artigos, realmente moi bos, o mellor da lei.

A partir do ✅ artigo 27 dise que a transición enerxética é xusta, o que é moi bo e introduce ideas interesantes. O que me parece moi difícil é garantilo. E vendo as medidas concretas, están pensando nun esquema de cousas típico de hai 20 anos, cun mantemento da sociedade industrial actual. Non é iso o que vai pasar. O ✅ artigo 29 fala do cesamento da produción nacional de carbón, e tamén aquí haberá un gran punto de adhesión. Especialmente cando preveo que, cando o petróleo deixe de chegar, teremos que recorrer ao carbón nacional e a Fischer-Tropsch para manter a imprescindíbel maquinaria.

Ignoro os ✅ artigos do título VII (recursos dispoñibles), que non me interesan en absoluto e parecen un pouco extraterrestres, e vou ao ✅ título VIII, sobre educación e investigación: en principio, todo o que din soa razoábel. ✅ O título IX trata sobre gobernanza e aquí o máis importante a destacar é a creación do Comité de expertos: veremos a quen elixen e de que se trata. A creación da Asemblea Cidadá é moi interesante, aínda que haberá que ver como se articula.

As disposicións adicionais tamén son interesantes. O primeiro exclúe ao exército de todo isto, aínda que se anima a cumprilo. No cuarto, a aviación menciónase por primeira vez e é vagamente: é como dicir "descarboniza o que poidas, ao teu gusto". O quinto é economía circular: un bo concepto difícil de implementar. O sexto, promover o ferrocarril, que considero axeitado e que incluso podería ter sido máis incisivo. E nas disposicións finais hai moitos cambios normativos en leis e regulamentos anteriores cuxo alcance se me escapa, pero hai cousas que parecen ter moito impacto. De seguro que escoitaremos falar dalgúns destes nos próximos meses.

En resumo, hai moi boas ideas nesta lei. Ademais, é unha lei que levará bastantes burbullas en moitos sectores porque as obriga a facer cousas que claramente van en contra dos seus intereses.

O peor dos casos é que se trata dunha Lei inútil ou bastante inútil, a pesar de que estou convencido de que se fixeron moitos esforzos e boas intencións. Todos os plans de execución, todas as ideas de transición, todas as previsións que existen nel, arruinaranse cando nuns meses teñamos o primeiro pico dos prezos do petróleo e entramos no negro camiño do descenso enerxético para o que non nos temos preparado. Unha mágoa, porque moita xente criticará esta lei coma se fose a causa, cando en realidade o seu problema chega demasiado tarde.

Salu2 .

AMT

Publicado en  The Oil Crash. | Luns 19 de abril de 2021

[*] Antonio Turiel Martínez (nacido en León, 1970) é un científico e divulgador licenciado en Física e Matemáticas e doutor en Física Teórica pola Universidade Autónoma de Madrid. Traballa como Investigador Científico no Institut de Ciències do Mar do CSIC. Autor de  Un futuro sin más (novela) e o seu último libro: Petrocalipsis: Crisis energética global y cómo (no) la vamos a solucionar (ensaio).   [Wikipedia]

|||||||

sábado, abril 03, 2021

Dez anos após do artigo de Patrick Lockerby: M.A.D. 2.0 (Mutual Assured Destruction, MAD 1.0 - Mutually Assured Depletion MAD 2.0) - Cada estado apúrase a construír unha economía máis grande e mellor antes de que quedemos sen combustíbeis fósiles e outros recursos minerais - Os nosos tolos sistemas económicos crearon incentivos para esgotar os recursos e crear contaminación


En agosto de 2010, o ambientalista e enxeñeiro xubilado, Patrick Lockerby [*] escribía este interesante artigo "M.A.D. 2.0" que após de 10 anos adquire inquietante actualidade. A continuación desde, Ártabra 21, transcribimos o artigo publicado na revista Sciencie 2.0.

M.A.D. 1.0 Ameaza e Destrución Asegurada (Mutual Assured Destruction)

O maior temor da humanidade despois da Segunda Guerra Mundial era a posibilidade real dunha Terceira Guerra Mundial.

Era un medo racional a unha ameaza moi real: a destrución global da civilización.

As nacións, sobre todo os Estados Unidos e a antiga URSS, atopáronse nunha carreira tola para construír máis bombas, bombas máis poderosas, bombas megadeath.

A teoría militar detrás desta tolemia era que se unha nación tiña armas suficientes para destruír completamente a calquera inimigo, entón non sería atacada. Pero un primeiro ataque podería reducir a capacidade de lanzar un contraataque o suficientemente poderoso como para destruír completamente ao inimigo, polo que se considerou necesario manter unha preparación constante moito máis que suficientes armas para destruír a calquera inimigo.

O aumento de armas por encima do necesario para acabar cun inimigo chamábase exceso.

Ao principio recoñeceuse que xa non importaba quen lanzase o primeiro ataque: cada inimigo destruiría completamente ao outro. A solución racional sería que as dúas nacións, como primeiro paso mínimo cara á cordura, acordasen un límite no número de armas nucleares que conservarían e se libraran do exceso. Finalmente houbo tales tratados.

Antes da limitación de armas só existía a ameaza de destrución asegurada.

Iso foi MAD 1.0

Adeus MAD 1.0; ola MAD 2.0

M.A.D. 2.0 - Esgotamento Mutuamente Asegurado (Mutually Assured Depletion)

As bombas nucleares aínda representan unha grande ameaza, pero a probabilidade de que dúas grandes potencias nucleares preman o botón retrocedeu. A ameaza da bomba para a humanidade no esquema xeral das cousas volveuse menor en comparación co que podería ocorrer se continuamos coas nosas loucas políticas económicas.

Hai unha broma antiga sobre a detención dun condutor por un policía por exceso de velocidade. Ofrece a escusa de que está baixo de gasolina e quere chegar á gasolineira antes de que se esgote.

Calquera que saiba algo sobre os vehículos sabe que canto máis rápido conduces, máis rápido consumes combustíbel.

As nacións do mundo están implicadas nunha carreira tola. Cada estado apúrase a construír unha economía máis grande e mellor antes de que quedemos sen combustibles fósiles e outros recursos minerais.

Trátase de MAD 2.0: esgotamento mutuamente asegurado. Ao participar no pensamento do século XVIII sobre os problemas económicos do século XXI, as nacións do mundo confían aos seus herdeiros un futuro desolador. A seguinte xeración herdará unha damnosa hereditas: un gravoso legado.

MAD 2.0 é unha política de devastavit. Devastavit é un termo legal para o desperdicio de activos. Os nosos descendentes rexistrarán que mal administramos a súa herdanza; que malgastamos e aplicamos mal os bens naturais da Terra que ían ser deles, en contra do noso deber cos nosos semellantes e coas súas fillas e fillos aínda non nacidos.

MAD 2.0 é unha política de mala administración intencionada. Cada día estamos a converter fraudulentamente toda a herdanza de crianzas aínda non nacidas en bens de consumo efémeros, vertedoiro, contaminantes e os instrumentos do cambio climático. Estamos incumprindo claramente o noso deber como depositarios da propiedade global compartida das nosas herdeiras.

Se as nacións do mundo están o suficientemente tolas como para seguir competindo entre si por algún efémero "éxito económico" ao consumir ate a última molécula de combustible fósil, seguramente morreremos de miles de millóns de persoas.

Necesítase enerxía para construír fontes de enerxía. Centrais nucleares, esquemas hidroeléctricos, muíños de vento, centrais solares, motores Stirling: todos necesitan unha fonte de enerxía para construílos.

Se consumimos todo o carbón, o petróleo, o gas, o ferro, o cobre, ... como construiremos fontes de enerxía sostíbeis? Podes construír un muíño para moer millo con pedra e madeira, pero non podes construír un xerador de electricidade sen condutores e illantes.

Se esgotamos toda a nosa riqueza mineral, entón a persoa máis rica da aldea de mañá será a que atope a mellor e máis útil chatarra escollendo aos intermediarios do mundo.

Cara á sostibilidade

A maioría de nós somos tan adictos aos combustíbeis fósiles que simplemente non podemos imaxinar un futuro sen a nosa sacudida diaria de consumo para darnos unha efémera "felicidade". Dos que poden ver o panorama xeral, algúns queren "facer algo", outros queren pechar os ollos e esperan que se vaia. O peor de todo son aqueles que empregan todos os trucos de propaganda nun esforzo por evitar medidas que poidan prexudicar os seus saldos bancarios.

O problema non se pode solucionar con métodos de mercado monetario do século XVIII. A compravenda de permisos de contaminación non aborda o problema central do esgotamento dos recursos e pode empeorar as cousas.

Os nosos tolos sistemas económicos crearon incentivos para esgotar os recursos e crear contaminación. Cada réxime de descontos, cada subvención, cada exención fiscal son un incentivo para acelerar a taxa de esgotamento e contaminación. Debemos considerar como poñer os freos. Difícil! Agora!

Máis aló de MAD 2.0

A xeración de enerxía no tellado é un paso na dirección correcta, pero pouca xente pode pagar o custo. En xeral, o impacto sobre o esgotamento dos recursos, o quecemento global e o cambio climático é totalmente trivial. Unha vez máis, converter vehículos para funcionar con gas non é unha solución: como é de sanear converter un vehículo que funciona cun combustible fósil insubstituíbel nun que funciona cun combustíbel fósil diferente?

✅ Supoñamos que, a cambio dunha redución de impostos, as empresas de servizos públicos están obrigadas a proporcionar e manter xeradores de enerxía no tellado. Ademais: para fomentar un menor consumo de enerxía e axudar aos pobres, cada fogar recibe unha axuda semanal de enerxía gratuíta. Calquera que use menos do subsidio recibe un crédito en efectivo. Calquera que use máis recibe unha factura.

✅ Un esquema similar podería aplicarse aos vehículos: os propietarios de vehículos recibirían unha bonificación de "combustible gratuíto", quizais empregando unha forma de tarxeta de crédito. Calquera que non use o seu subsidio recibe un crédito en efectivo. Calquera que queira usar máis do seu subsidio debe pagar.

✅ En vez de descontos por cantidade, que fomentan o malgasto, supoñamos que empregamos unha escala de primas por cantidade. Tomemos o exemplo da electricidade doméstica. Tomando o consumo medio actual de electricidade por persoa, conceda inicialmente o 25% dese importe como subsidio gratuíto. Cada cantidade igual de electricidade consumida ten un prezo máis alto.

✅ Lembre que o esquema require que as empresas de servizos públicos instalen xeración no tellado. Calquera enerxía desa xeración destínase principalmente aos ocupantes do edificio e engádese ao subsidio gratuíto. Os prezos axústanse de xeito que unha persoa que empregue só o 75% do seu importe habitual da rede só pague o 50% das súas facturas anteriores.

✅ Este esquema de fixación de prezos fomentaría o desenvolvemento de fontes de enerxía sostíbeis e bens de consumo de baixa potencia. O obxectivo de todos os usuarios de enerxía eléctrica será empregar tan pouca enerxía e producir tanta que a enerxía eléctrica será unha valiosa fonte de ingresos.

✅ Sempre haberá consumidores netos de electricidade mentres teñamos industria e comercio. A medida que cambiamos a fontes de enerxía sostíbeis e a niveis de consumo de enerxía sostíbeis, a carga do pagamento da produción de enerxía cambiará cara aos usuarios máis perigosos. Os que consuman pouca enerxía -xa sexa por un desexo de coidar o planeta ou por un desexo de gañar cartos- serán recompensados. A medida que sobe o prezo da electricidade, as compañías de servizos públicos seguirán sendo rendíbeis aínda que caia a demanda de combustíbeis fósiles.

A industria dos combustíbeis fósiles, a través de fortes investimentos en enerxía limpa e sostíbel, pode manter a rendibilidade sen cazar e consumir ate a última gota de petróleo, ate a última mancha de po de carbón.

Temos poucas opcións

A elección é clara: comezar agora de xeito concertado para actuar sobre o esgotamento dos recursos minerais ou deixar aos nosos descendentes un legado de agricultura de subsistencia na servidume baixo o arranque de quen controla o abastecemento de auga. Calquera redución das emisións de CO2 será un extra.

Non facer nada non é unha opción. A esperanza de que a xeración futura solucione o problema dos cero combustíbeis fósiles e o problema do quecemento global, é unha esperanza baseada na fe na maxia: a segunda lei da termodinámica é inmutábel.

Calquera grupo humano que usa máis enerxía do que fornece localmente o sol, a marea, as ondas e o vento, importa enerxía calorífica e engádese ao efecto illa de calor urbana.

✅ As granxas solares nos desertos non son unha boa idea: aplícase a 2ª lei da termodinámica, a calor transfírese do deserto á cidade.

✅ As instalacións de enerxía eólica, ondulatoria e solar no Ártico poderían subministrar cantidades importantes de enerxía a Europa, Rusia, Canadá e América. En efecto, transportaríamos a calor do Ártico. Tamén poderiamos empregar a enerxía ártica para a electrodeposición de carbonatos en lugares subacuáticos adecuados. Poderiamos reducir a taxa de fluxo de xeo lonxe de lugares deshabitados que estiveron unidos ao xeo ao longo da historia da humanidade e simultaneamente extraer CO2 do océano. O océano Ártico está sobrecargado de CO2: sacar CO2 do océano melloraría a capacidade do océano para sacar CO2 da atmosfera.

Non podemos queimar carbono e recuperalo por arte de maxia. A segunda lei da termodinámica, non pode ser derrubada pola política e a propaganda, non pode ser subornada nin ameazada.

O termo "carbón limpo" é un oxímoro inventado exclusivamente para promover o consumo continuo de carbón, en beneficio de intereses creados.

Debate:

Cal pode ser chamado "limpo" por unha persoa racional: carbón ou vento?

Se hoxe non conseguimos ver a luz, que será dos nosos fillos cando as luces se apaguen por todo o planeta mañá?

É un ser humano racional deixar as súas fillas e fillos condenados?


Fonte: Science 2.0 | August 21st 2010 05:41 PM

[*] Patrick Lockerby. Naceu hai 74 anos en Sheerness, UK. Enxeñeiro xubilado e escritor. Creador e programador de ordenadores. Lingüista especializado en adquisición de idiomas e lingüística computacional. Interesado en todos os esforzos humanos, excepto na sovina teoría da contabilidade. Tradutor técnico. Interesa-lle a liberdade de expresión, a divulgación científica, os  problemas ambientais,... | @PatrickLogicman | #RuleofLaw | #TheResistance | Artigos en Scencie.2.0 | @PtatrickLockerby.

Foto cabeceira: Terminal de graneis líquidos - Porto de Mugardos. | Punta Promontoiro. | Reganosa, Forestal del Atlántico, SA e Imegasa (Grupo Tojeiro). | Autoridade Portuaria de Ferrol San Cibrao.
_______

domingo, marzo 14, 2021

Acción Global polo Clima, este venres 19 de marzo, en Ferrol, o Movemento Galego polo Clíma, chama a concentrar-se ás 12 do mediodía no Cantón, como así o fai noutros lugares da Galiza - Non hai Planeta 'B' - #NonMaisPromesasBaleiras - Fridays for Future


Este venres 19 de marzo, hai unha Acción Global polo Clima, en miles de lugares, pobos e cidades, terá lugar unha mobilización popular en defensa do planeta. O movemento internacional "Fridays for Future" convoca esta acción mundial, na Galiza o son máis de 85 organizacións e colectivos os que conflúen no Movemento Galego polo Clíma. que convoca accións locais en cidades e vilas da nosa Terra.

En Ferrol este venres 19 de marzo de 2021, ás 12 do mediodía, concentración no Cantón, no Día Global de Accións polo Clima.

"O quecemento global é consecuencia directa do modelo de produción e consumo que continuamente se demostra incapaz de satisfacer as necesidades vitais das persoas. Un modelo que precariza ás persoas e pon en situación de vulnerabilidade a gran parte da poboación mundial, especialmente ás mulleres, así como aos ecosistemas e o resto de seres vivos que habitan este planeta. Un modelo que arrisca a nosa supervivencia como especie, ao basearse na explotación ilimitada e acelerada dos recursos fósiles, mineiros e naturais, impactando de maneira inxusta nas poboacións máis pobres e vulnerables. Pero, nesta crise, a ciencia tamén sinalou a vía de actuación, que non é outra que a redución e descarbonización do noso sistema económico, especialmente nas sociedades industrializadas occidentais que temos máis responsabilidades e maiores capacidades. Un sistema económico que se paralizou ante a crise do coronavirus e que debemos reformularnos antes de reiniciar. Temos que modificar radicalmente o noso modelo de producir e consumir respectando os límites biofísicos..."

Movemento Galego polo Clíma

O Movemento Galego polo Clima xorde en Galiza como resposta á convocatoria de mobilización mundial feita polo movemento xuvenil Fridays For Future Future (Venres por Un Futuro) do pasado  27 de setembro do 2019, co obxectivo de saír á rúa e reclamar accións urxentes que fagan fronte á mudanza climática, garantindo un futuro ecosocial xusto para todas.

Até o momento, máis de 85 colectivos galegos xuntáronse para facer fronte á Emerxencia Climática que vive o planeta. Se queres unirte a este movemento asina o manifesto e contáctanos.

Contacto:
movementogalegopoloclima@gmail.com

#NonMaisPromesasBaleiras
_______

martes, novembro 03, 2020

Unha análise para o recoñecemento, a reflexión e a acción no día mundial da alimentación - Apostar polos mercados de produtos locais e de proximidade, xunto co apoio para as tendas de produtos producidos de maneira sustentábeis...


O 16 de Outubro foi o día mundial da alimentación, desde a delegación comarcal de Adega achegamos unha análise para a reflexión e a acción, na data sinalada, centrandonos no desperdicio de alimentos, algo que alcanza unhas dimensions terribeis. Achegamos dous enlaces con dous vídeos sobre temática da efeméride, moi interesantes e didáticos. Desde ADEGA pretendemos deste xeito intentar crear conciencia ambientalista, nun maior número de persoas na nosa sociedade.

Sen máis recibe unha fonda aperta ecoloxista.


Miguel Anjo González Garcia
Secretario Adega-Ferrolterra


DÍA MUNDIAL DA ALIMENTACIÓN

Este 16-O celebrase o día mundial da alimentación e desde ADEGA-FERROLTERRA, queriamos aproveitar para facer unha chamada de atención, no referido ao grave problema que supón o desperdicio de alimentos, que se produce en xeral, en todo o planeta. Nos próximos anos vai haber un aumento da demanda de alimentos, sobre todo polo crecemento da poboación, mais nun contexto onde o sistema de alimentación está fundamentado no agro-negocio, o cal está acabando coa fertilidade das terras, xunto co cambio climático (responsábel moi importante o Agro-negocio), todo isto vai ter consecuencia na diminución e aumento dos períodos de seca que con certeza vai producir que nunha agricultura, a cal, o 80% depende da irrigación por choiva, estea esta, nun futuro, en serios problemas, para seguir producindo alimentos. Ademais esta auga, na maioría dos países, destinase e secuestrase, para as grandes industrias, reducindo a auga das pequenas explotacións e do consumo humano. Con esta diminución dos recursos, xunto coa competencia producida polo cambio climático, por estes recursos, vai facer que se siga depredando o medio ambiente, tendo graves consecuencias, na seguridade alimentaria e nos medios de vida, de millóns de persoas en todo o planeta.

O desperdicio de alimentos supón o 30% dos alimentos producidos. Esta perdida prodúcese en todos os países e en todas as fases da vida dos alimentos. No referido ao consumidor, é máis agudizado nos países desenvolvidos (90-120kg por persoa- ano) que nos países en vías de desenvolvemento (8-15Kg por persoa- ano). Isto ven a supor, perto de mil cincocentos millóns de Tm de comida. No estado español tirase perto de 8Tm de comida ao ano segundo OCU (Espanha). Cabe sinalar, que o sistema económico é tamén moi responsábel desta perdida, xa que produce o rexeite de moitos alimentos, se non cumpren por exemplo uns determinados requisitos estéticos, ademais de facer da alimentación humana, o principal negocio lucrativo do planeta.

O DESPERDICIO DE ALIMENTOS TEN CONSECUENCIAS COMO:

1. Consumo de recursos: Os alimentos desde a súa produción-almacenamento- distribución- venta e consumo, consumen recursos de todo tipo, sen que ao final o alimento cumpra a súa función.

2. Ten efectos sobre o medio ambiente: Produce-se unha perdida de habitats quer terrestres quer mariños, sen que estes alimentos cheguen a ás persoas. A perdida de alimentos é tan grande no planeta, que supón perto do 30% das terras cultivadas. Ademais supón perto de 3.3 Gtm de gases de efecto invernadoiro ao ano.

3. Favorece as desigualdades: quer nos países en desenvolvemento quer nos países desenvolvidos. Nos primeiros en forma de menor soberanía alimentaria, máis fame, máis inseguridade alimentaria, máis pobreza extrema, maior diminución de ingresos e nos segundos, en forma de sobre-peso, problemas crónicos asociados a dieta etcétera.

4. Custes económicos: Perto de 700 mil millóns de $ en custes medio ambientais relacionados co cambio climático (deforestación, perdida de biodiversidade, etcétera). Perto do billón de $ en contaminación con agro-tóxicos. Custes non contábeis como por exemplo, os peixes que se descartan, a subida do prezo dos alimentos por este dispendio etcétera.

DESDE ADEGA-FERROLTERRA SOLICITAMOS:

Un cambio de paradigma no que atinxe a alimentación das persoas, onde se volva aos tempos do pasado inmediato, onde eran as pequenas produtoras as que alimentaban as cidades, as que alimentaban ao planeta. Apostar polos mercados de produtos locais e de proximidade, xunto co apoio para as tendas de produtos producidos de maneira sustentábeis, incluso subvencionado estes produtos, para que non haxa na sociedade desigualdades tamén no referente a alimentación, onde unhas parte da cidadanía teñan acceso pola súa situación económica aos alimentos de verdade e outra parte da cidadanía teñan que ir aos alimentos de peor calidade, pola súa situación económica. Cabe sinalar que perto do 90% das novas enfermidades, son producidas polo que comemos.

Máis no referente á perdida de alimentos, nós como consumidoras:

• Favorecer as compras a granel. Deste xeito compramos as cantidades necesarias.
• Escapar das ofertas, sobre todo as de 2x1. Polo xeral, as datas de caducidade do alimento están moi próximas.
• Facer a planificación das comidas como moi lonxe dunha semana.
• Conxelar os alimentos sobrantes.
• Reutilizar eses alimentos para facer outras comidas.
• Mercar aquilo que imos consumir.
• Esixir o etiquetado visíbel e claro, das datas de caducidade dos alimentos.

BIBLIOGRAFÍA:

OCU (ESPANHA).
FAO (Organización de Nacións Unidas para a Alimentación e aAagricultura).

Heroínas da Alimentación

O mundo está cheo de persoas heroínas da alimentación, desde agricultoras, xornaleiras, obreiras, ate condutoras, dependentas, praceiras, representantes de goberno ou voluntariado solidario, ..., aquelas persoas que malia desafíos distintos, como a actual pandemia de COVID-19, traballan duro para garantir que os alimentos cheguen das granxas ás nosas mesas. Celebremos os seus grandes esforzos este Día Mundial da Alimentación.



Día Mundial da Alimentación 2020 - Covid-19

Música: INFINITE-14667 | Artista: Julien Glabs, SACEM | JUST 160 Orchestral Ostinati and Arpeggios 2


Asociación para a Defensa Ecolóxica de Galiza
Delegación de Ferrolterra
Apartado de correos 481;
15480 Ferrol, (A Coruña).
Correo: adegatrasancos@adega.gal
Páxina electrónica: www.adega.info

Enviado por:
Adega Trasancos
-adegatrasancos@adega.gal-
2 de novembro de 2020 08:45

_______

domingo, marzo 01, 2020

Gas limpo, renovábel, de transición, amigo do clima,...? - O cambio climático, feitos e datos..., Por Manuel Afonso A. Domínguez

Planta de Gas de Punta Promontoiro (Mugardos), na Ría de Ferrol - Reganosa

Emisións de GEI do ciclo de vida por tipo de combustible para motores adecuados
para barcos de cruceiro, 20 GWP de 20 anos, maior escenario de metano [1]

"A expansión no uso do GNL que promociona os EE.UU. aumentará a contaminación durante a extracción, o transporte e o seu uso, así como o perigo para a saúde, á vez que afundiría miles de millóns de dólares en infraestruturas de gas impedindo o investimento en enerxías renovábeis limpas e protectoras da saúde, bloqueando as accións de EE.UU. para a redución dos seus gases GEI por décadas."

"... o GNL é maioritariamente metano, un potente gas de efecto invernadoiro (GEI) que atrapa 86 veces máis calor na atmosfera que a mesma cantidade de CO 2 durante un período de 20 anos. ..."

"Os investimentos deberían centrarse en tecnoloxías que reducen as emisións de GEI do ciclo de vida total, incluíndo tecnoloxías para aforrar enerxía, propulsión asistida polo vento, combustibles de emisión cero, baterías e pilas de combustíbel."



O CAMBIO CLIMÁTICO
Feitos e datos


Por Manuel Afonso A. Domínguez [*]
01.03.2020


A primeira referencia académica sobre o quentamento global da Terra atribúese a un artigo da revista SCIENCE de 1.975, cuxo autor era Wallace S. Broker (?), profesor da Universidade de Columbia (NY) e aseguraba que o quentamento global estaba relacionado, principalmente, coa actividade humana. Este fenómeno físico prodúcese pola acumulación excesiva de gases coñecidos como "gases de efecto invernadoiro" (GEI), entre eles, o dióxido de carbono (CO2), metano (CH4) e óxido nitroso (N2Ou), sendo o primeiro o que máis contribúe ao quentamento global.

Aínda que o efecto invernadoiro é beneficioso para a vida na Terra, a acumulación progresiva deses gases estanos levando a un "cambio climático" insostíbel. O informe especial do IPCC-2018 (Grupo Intergubernamental de Expertos sobre o Cambio Climático) indica que xa estamos vivindo as consecuencias do aumento de 1 °C, con respecto aos niveis preindustriais e limita o quentamento global a 1,5 °C para finais deste século, si se queren evitar riscos catastróficos non previsíbeis. O IPCC propón reducir un 45% as emisións de CO2 en 2030, respecto de os niveis de 2010 e alcanzar unha emisión "cero neto" en 2050.

Conseguir os cambios necesarios tanto nas accións sistémicas da sociedade como nos intereses políticos e comerciais non vai ser unha tarefa fácil, pero tería beneficios claros para as persoas e os ecosistemas naturais, consolidando unha sociedade máis sostíbel e equitativa. A decepción dos resultados do Cume do Clima de Madrid (COP25) son a proba da desconexión que existe entre os Gobernos, a ciencia e os mercados. Os países que máis CO2 emiten á atmosfera son: China (aporta o 29%), EE.UU. (14%), India (7 %), Rusia (4,5 %), e Xapón (3,5%). Segundo un estudo da universidade de Kyungpook National (CS) e do MIT (USA), China estivo emitindo inxentes cantidades de gases GEI nestas últimas décadas, incluíndo gases prohibidos, como os fluorados, que provocan a destrución da capa de ozono, un fenómeno que xa se controlou mediante o protocolo de Montrealde 1989. Na COP21 de París xa se anunciaba a dificultade de que os países en vías de desenvolvemento puidesen axustarse a estes obxectivos medio ambientais, pero China excedeu con fartura o esperado debido ao fenómeno da globalización e á precariedade das súas industrias.

As principais emisións do CO2 (GEI) proveñen das industrias enerxéticas e do transporte, as cales representan un 75% do total. O 70% da porcentaxe anterior corresponde ao transporte terrestre polo que si actúase neste sector poderíanse reducir ate o 50% do CO2 total emitido. Isto implicaría cambiar radicalmente o modelo de mobilidade actual mediante vehículos de combustión interna, así como os costumes da cidadanía. O impacto do aumento da poboación do noso planeta con respecto ao sector do transporte é evidente pois nos últimos 50 anos a poboación mundial duplicouse pasando dos 4.000 millóns de habitantes dos anos 70, aos 7.750 millóns de hoxe en día. Varios países han decretado a emerxencia climática e xa se anunciaron Leis orientadas á descarbonización da sociedade buscando alternativas enerxéticas que reduzan drasticamente as emisións de CO2. O transporte terrestre xa ten solución pois existe tecnoloxía probada para aplicar de forma inmediata. O transporte marítimo e o aéreo necesitan un pouco máis de tempo de investigación e análise de tecnoloxías viábeis, pero tamén precisan cambiar de modelo de negocio.

Neste contexto, é inaceptábel que de forma oficial suscítese o uso do gas natural como combustible de transición para centrais eléctricas e transporte marítimo porque, aínda que o seu combustión produce menos CO2 que os seus irmáns fósiles, a súa pegada de carbono en todo o seu ciclo de vida é potenciada polas fugas de metano, en especial polo sistema fracking de extracción, así como o metano incombusto (methane slip). Os informes de IMO de data 27 de setembro de 2019 (ISWG-GHG 6/5/3) e o do Laboratorio do Departamento de enerxía de EE.UU. (DOE) de setembro de 2019 (DOE/NETL-2019/2041), así como o Documento de Traballo número 2020-02 publicado recentemente polo Consello Internacional para o Transporte Limpo (ICCT), son contundentes ao rexeitar o gas natural como combustíbel válido para lograr a descarbonización segundo os obxectivos do IPCC, a IMO e a UE.

Tamén, a asociación norteamericana PSR (Physicians for Social Responsibility - Médicos para a Responsabilidade Social), premio Nobel de 1985 polos seus traballos e dedicación en contra das armas nucleares, publicou en novembro pasado o LIBRO BRANCO do gas natural licuado (GNL), apuntando o seguinte: "A expansión no uso do GNL que promociona os EE.UU. aumentará a contaminación durante a extracción, o transporte e o seu uso, así como o perigo para a saúde, á vez que afundiría miles de millóns de dólares en infraestruturas de gas impedindo o investimento en enerxías renovábeis limpas e protectoras da saúde, bloqueando as accións de EE.UU. para a redución dos seus gases GEI por décadas".


[*] Por Manuel A. Domínguez, enxeñeiro especialista en enxeñería offshore, plantas de proceso, enxeñaría mecánica; entrou no mundo do sector naval como aprendiz en BAZAN e agora é xubilado de ASTANO e de profesor titular de escola universitaria da área de coñecemento de construccións navais, do departamento de 'Construccións Navais' da Universidade da Coruña; membro do Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol, entidade aderida á Rede Gas Non é Solución.

[1] The climate implications of using LNG as a marine fuel | As implicacións climáticas da utilización do GNL como combustible mariño | Publicado: 2020.01.28 | Por Nikita Pavlenko, Bryan Comer, doutor, Yuanrong Zhou, Nigel Clark, doutor, Dan Rutherford, doutorado. | Cada vez son máis os barcos, incluídos os buques de transporte e os cruceiros, que funcionan con gas natural licuado (GNL), que emite aproximadamente un 25% menos de dióxido de carbono (CO 2) que os combustíbeis mariños convencionais para proporcionar a mesma cantidade de potencia de propulsión. Non obstante, o GNL é maioritariamente metano, un potente gas de efecto invernadoiro (GEI) que atrapa 86 veces máis calor na atmosfera que a mesma cantidade de CO 2 durante un período de 20 anos. Para comprender mellor os impactos climáticos completos da utilización do GNL como combustíbel mariño, este estudo compara as emisións de GEI do ciclo de vida do GNL, incluíndo as emisións ascendentes de fugas durante a extracción, procesamento e transporte e as emisións descendentes de combustión e metano non quemado. de combustíbel pesado, gasóleo moi baixo en xofre e gasóleo mariño (MGO). | Os autores usan un factor de emisión representativo do ciclo de vida, así como os potenciais de quecemento global de 100 anos e 20 anos (GWP) para metano incluído no Panel intergubernamental sobre o quinto informe de avaliación do cambio climático. O GTP de 20 anos reflicte mellor a necesidade de reducir os GEI rapidamente, para cumprir os obxectivos climáticos da Organización Marítima Internacional (IMO), e os resultados mostran que cando se combina cunha tendencia a maiores fugas, non hai beneficio climático de usar GNL, independentemente da tecnoloxía do motor. | Ademais, como se ilustra na figura seguinte, o motor marino máis popular de GNL, o combustíbel dual de baixa presión (LPDF), de velocidade media e de catro tempos, tamén é o máis frío. Empregando GNL, esta tecnoloxía emitía un GEI do ciclo de vida do 70% ao 82% máis que o MGO. A OMI sinalou que regulará os GEI segundo a súa estratexia inicial de GEI e o continuo investimento en infraestruturas de GNL nos buques e nos riscos da costa dificultando a transición cara aos buques de emisión cero no futuro. Os investimentos deberían centrarse en tecnoloxías que reducen as emisións de GEI do ciclo de vida total, incluíndo tecnoloxías para aforrar enerxía, propulsión asistida polo vento, combustibles de emisión cero, baterías e pilas de combustíbel.

Enlace: https://theicct.org/publications/climate-impacts-LNG-marine-fuel-2020

Traballo "The climate implications of using LNG as a marine fuel", 40 páxinas en inglés - fomato pdf : Acceder/baixar.
_______

xoves, xaneiro 09, 2020

Asemblea aberta do Movemento Galego polo Clima, o sábado 11 de xaneiro en Compostela


Participa na asemblea aberta do Movemento Galego polo Clima


O vindeiro sábado 11 de xaneiro terá lugar unha asemblea aberta do Movemento Galego polo Clima (MGpC) para quen queira asistir e participar nela. Até o momento xa son máis de 80 colectivos, entre este ADEGA, que asinaron o manifesto do MGpC.

O encontro será ás 16:30h na Casa do Matadoiro de Santiago de Compostela. A orde do día proposta para a asemblea do 11 de xaneiro é a seguinte:
  1. Valoración das manifestacións do 27-S, do cumio do clima e da manifestación internacional polo clima de Madrid.
  2. Metodoloxía para elaborar o manifesto 2020 do MGpC
  3. Encontro nacional do MGpC (tipo de evento, lugar, datas, ...)
  4. Organización interna do MGpC
  5. Comunicación externa do MGpC (blogue, redes sociais, ...), divulgación e educación social
  6. Novas accións do MGpC
  7. Decálogo de propostas do MGpC ás formación políticas de cara as vindeiras eleccións galegas.
  8. Suma de máis organizacións adheridas ao MGpC
Úneste a esta andaina colectiva?

ADEGA, como colectivo integrante do MGpC, anímavos a participar e achegar ideas para construírmos entre todas unha folla de ruta para este ano 2020.

Úneste a esta andaina colectiva polo planeta?

Agardámoste!!

Ligazóns

Movemento Galego polo Clima

Enviado por:
ADEGA-Ferrolterra
-adegatrasancos@adega.gal-
7 de janeiro de 2020 19:18

___________________